.
Αν ακούγαμε ότι κάποιος φυλακίστηκε, το πρώτο που μας έρχεται στο νου είναι το «γιατί». Αυτή η εξήγηση στο ερώτημα μας θα τον κατατάξει ως αποδεκτό ή απορριπτέο μέσα από την κρίση μας για την ποιότητα της σχέσης του με τις αξίες που έχουμε εμείς στη ζωή.
Ένας ιδεολόγος αγωνιστής που αντιμετωπίζει στον ειρηνικό του αγώνα του την βία στέρησης της ελευθερίας σαφώς μας είναι αποδεκτός ενώ ένας στυγνός εγκληματίας προκαλεί το μια αίσθηση ικανοποίησης απέναντι σε ότι δεν επιλέγουμε να λειτουργούμε στη ζωή μας. Βέβαια θα μπορούσαν να είναι και αντίθετα τα συναισθήματα με την προϋπόθεση να είμαστε ψυχρά παραβατικά άτομα που σαφώς θα λοιδορούσαμε ως ανόητο τον ιδεολόγο που δεν υιοθετεί τη βία και την πρωτόλεια αντίληψη της αυτοσυντήρησης .
Άλλο ένα μικρό παράδειγμα με το «γιατί» που μπαίνει ως ερώτημα αφορά στην πληροφορία ότι η «τάδε» χώρισε τον άνδρα της για να βρεθούμε στο πλευρό της συναισθηματικά ή να της προσφέρουμε την αποστροφή των αξιών μας ανάλογα με την ουσία του υπάρχοντος λόγου που οδήγησε στο γεγονός.
Ενώ για τα πάντα λοιπόν που συμβαίνουν ως κοινωνικές συμπεριφορές έχουμε έτοιμο το ερώτημα του «γιατί» που μας δημιουργεί θαυμασμό ή αποστροφή στην κατανόηση του γεγονότος, στην περίπτωση της αυτοχειρίας το «γιατί» έχει μια έννοια προδικασμένης συμπόνιας σε κάποιον που σαφώς δεν θα τολμούσαμε να επικροτήσουμε την επιλογή του.
Η κοινωνική αντιμετώπιση ενός τέτοιου γεγονότος αυτοχειρίας σηκώνει μέσα μας αυτόματα ένα αίσθημα φόβου και αποστροφής που τα όρια της κρίσης μας βρίσκονται μεταξύ της κοινωνικής συμπόνιας και της ηθικής κατηγορίας για την επιλογή αυτή.
Ενώ σε κάθε άλλη κοινωνική πράξη με ένα περίεργο φαντασιωτικό τρόπο βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου για να λειτουργήσουν τα συναισθήματα μας στην περίπτωση της αυτοχειρίας δεν είμαστε ικανοί να φανταστούμε τον εαυτό μας γιατί αυτό δεν μας τρομάζει απλώς αλλά μας πανικοβάλει κυριολεκτικά.
Το ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε το θάνατο μας σίγουρα μας δίνει μια τεράστια δυσκολία να βιώσουμε αντίστοιχα και το μεγαλείο της ίδιας της ζωής που ζούμε.
Οι μαζικές καθοδηγητικές θεωρίες πίστεων, κρατούν μια απόσταση από την αυτοχειρία δεχόμενες την ολοκλήρωση της ζωής του ανθρώπου ως γεγονός που εκπορεύεται από μια υπερβατική δύναμη στερώντας ουσιαστικά την επιλογή του θανάτου που οδηγεί και σε μια συνειδητή επιλογή βιώματος του συνόλου της ζωής.
Η πλειοψηφία βέβαια των αυτοχειριασμένων λειτουργεί υπό το κράτος έντασης που προκύπτει μέσα στα αδιέξοδα που δημιουργεί ο νους για ότι θεωρεί ότι αποτελεί περιορισμούς στη ζωή του.
Μόλις διασαλευτούν περισσότερες της μιας σταθερές στη ζωή του ατόμου και με μια γεωμετρική πρόοδο αρχίζουν να κλείνουν όλες οι πιθανές λύσεις των προβλημάτων του, η ιδέα της αυτοχειρίας φαντάζει ως η μοναδική λύτρωση στα υφιστάμενα αδιέξοδα.
Οι λόγοι μιας αυτοχειρίας μπορεί να είναι ηθικοί, τύψεων παραβατικότητας , οικονομικοί, βίαιης απειλής του περιβάλλοντος και αρκετοί ακόμα, όμως σε κάθε περίπτωση το υποκείμενο που τους αισθάνεται βρίσκεται σε μια ένταση ψυχική και στην γλώσσα μας αναφέρουμε την συμπεριφορά τούτη ως «απονενοημένο» διάβημα.
Υπάρχουν όμως και αυτοκτονίες που βρίσκονται καταξιωμένες ηθικά μέσα μας που όμως τους έχουμε δώσει την αίγλη του μύθου που τις κάνει ξεχωριστές από την ζωή μας και φυσικά αδύνατον να τις μιμηθούμε. Μια χαρακτηριστική ομαδική αυτοκτονία είναι αυτή των Σουλιωτισσών που τραγουδώντας επέλεξαν τον γκρεμό από την σκλαβιά τους.
Όμως τούτο παραμένει ένας μύθος μέσα στην νοητική μας επεξεργασία και αδυνατούμε να φέρουμε σε πραγματικές συνθήκες την δική μας ζωή καθώς και την συγκρινόμενη ομηρία μας σε αντίστοιχες (τηρουμένων των αναλογιών) εκπτώσεις μιας επιβεβλημένης ευτελούς ζωής.
Ενώ το εθνο-θρησκευτικό αίσθημα θα δικαιώσει την επιλογή των ελεύθερων γυναικών, δεν θα συναινέσει ταυτόχρονα σε μια επιλογή ενός καρκινοπαθούς να δώσει τέλος στη ζωή του , ή ακόμη σε ένα σκεπτόμενο να επιλέξει το βίωμα του συνειδητού τέλους του.
Έχουμε συνδυάσει την αυτοχειρία με ένα αλάφιασμα ψυχής και μάλιστα κάποιοι την κατατάσσουν στις ψυχικές παρεκτροπές που οδηγούν σε άλογες πράξεις τους ανθρώπους.
Δύσκολα πηγαίνει το μυαλό του κάθε ενός μας στο ότι οι μεγάλες πνευματικά ζωές είχαν και συνειδητούς θανάτους , όπως ήταν ουσιαστικά ο θάνατος του Σωκράτη.(Η επιλογή της θανής του ήταν ολοκληρωτικά δική του φέρνοντας σε αδιέξοδο τους δικαστές που του πρότειναν διεξόδους σωτηρίας)
Οι συχνότερες σκέψεις που θα συναντήσουμε στο μυαλό μας και με ευκολία θα τις κοινοποιήσουμε φτιάχνοντας ένα προφίλ σκέψης , είναι γεμάτες με μια θετικότητα για την ίδια τη ζωή καθώς και με την αποδοχή μιας υπερβατικής αδυναμίας που μας απαγορεύει να ορίζουμε συνειδητά τον κύκλο της ζωής μας. Αντίθετα με τις θολωμένες σκέψεις της πλειοψηφίας των αυτοχείρων υπάρχουν αντίστοιχα και ήρεμοι που επιλέγουν συνειδητά κατασταλαγμένα και με εκπαίδευση των οικείων τους την ώρα της εξόδου τους από τη ζωή.
Στην καλύτερη περίπτωση ο μέσος άνθρωπος θα φτύσει τον κόρφο του ακούγοντας τον λόγο και τον τρόπο που επέλεξε ο Περικλής Γιαννόπουλος να κλείσει τον κύκλο της ζωής του καλπάζοντας με ένα άλογο στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Ενώ δικαιολογεί την αφηρημένη (στο μυαλό του) αυτοχειρία των Σουλιωτισσών μέσα από μια εθνική έπαρση.
Τα ιδεολογήματα που αναπτύσσονται από τον χαμηλής αξίας λόγο των ανθρώπων για την αυτοχειρία είναι κατά βάσιν δελεαστικά για τη ζωή και μάλιστα έχουν και μια τάση απαξίας σε ότι δεν κατανοούμε στη ζωή μας.
Όπως στο θέατρο ο κόσμος γελά για τα παθήματα του πάσχοντος ηθοποιού που σε ένα άλλο επίπεδο σημαίνει ότι χαίρεται που δεν συμβαίνουν σε αυτόν, κατά τον ίδιο τρόπο γιορτάζουμε επετειακά θανάτους με εθνικο-απελευθερωτικό περιεχόμενο για να συνεχίσουμε να νοιώθουμε καθαρμένοι από τις δικές μας άτολμες επιλογές ζωής.
Η κορύφωση της ανθρώπινης ιδιωτείας βρίσκεται στην ηθελημένη παρανόηση των θρησκευτικών δοξασιών που με ευλάβεια τις τηρούμε κάθε χρόνο (στο σχήμα) από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστική τελετή είναι ο θάνατος και η Ανάσταση που δραματοποιείται την άνοιξη με τον επιτάφιο και την φωταύγεια των λαμπάδων της Λαμπρής αδιάλειπτα όλους αυτούς τους αιώνες.
Στην σύγχρονη εκδοχή της πίστης που ισχύει, όλοι οι θρησκευόμενοι μετέχουν με ευλάβεια στην θανάτωση και κατοπινή ανάσταση του Κυρίου, ώστε με βουλιμία και καθαρμένοι από τις επιλογές της ζωής τους να συνεχίσουν τις ίδιες σκέψεις και δράσεις της ζωής τους.
Άλλωστε όπως συμβαίνει πάντα η λογική του ανθρώπου αρέσκεται σε υπερβατικά γεγονότα που τα επιλέγει για να φορτώνει την αδυναμία της συνειδητής ζωής του ως αμαρτία σε άλλους… Μέσα από αυτή την συνήθεια ονοματίζει ακόμα και το Θεό του ωφελιμιστικά "Αμνόν που αίρει τας αμαρτίας του κόσμου". Αφού δηλαδή βρίσκουμε να φορτώσουμε την δική μας ασυνέπεια σε κάτι άλλο μπορούμε να συνεχίσουμε την ασυνείδητη ζωή μας.
Έτσι λοιπόν η συνείδηση του ίδιου του θανάτου μας έχει μια τεράστια αισθητική που καταδεικνύει και το προσωπικό μας πέρασμα από τη ζωή που σαφώς δεν χρειάζεται να αποδείξουμε την αξία του σε κανένα.
Η μόνη ανά τους αιώνες σταθερή συνήθεια μας είναι πως ότι δεν κατανοούμε το θαυμάζουμε ή αντίστοιχα το απαξιώνουμε.
Ο λόγος που μας οδηγεί από την απαξία στην λατρεία είναι ο ίδιος ο Φόβος μας που στην περίπτωση της λατρείας του δίνουμε ένα διαφορετικό όνομα και τον λέμε «Ελπίδα»
Βέβαια μπορούμε να κλείσουμε με μια «θετική» σκέψη που σαφώς ταιριάζει καλύτερα με την ψυχοσύνθεση μας και δεν είναι άλλη από την «Η ζωή είναι ωραία!» που μάλιστα την επέλεξε για τίτλο ταινίας και ο ταλαντούχος σκηνοθέτης και ηθοποιός Ρομπέρτο Μπενίνι με την ιδιόμορφη εκδοχή που δίνει στο έργο για την ομορφιά της.
Πληροφορίες
1. άρθρο του Βήματος (ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ) γράφει: H Δρ Λίζα Βάρβογλη είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια.
2. Περικλής Γιαννόπουλος πληροφορίες για το πρόσωπο του (ΕΔΩ)
3. Ρομπέρτο Μπενίνι για την ταινία Η ζωή είναι ωραία (ΕΔΩ)
Άλλο ένα μικρό παράδειγμα με το «γιατί» που μπαίνει ως ερώτημα αφορά στην πληροφορία ότι η «τάδε» χώρισε τον άνδρα της για να βρεθούμε στο πλευρό της συναισθηματικά ή να της προσφέρουμε την αποστροφή των αξιών μας ανάλογα με την ουσία του υπάρχοντος λόγου που οδήγησε στο γεγονός.
Ενώ για τα πάντα λοιπόν που συμβαίνουν ως κοινωνικές συμπεριφορές έχουμε έτοιμο το ερώτημα του «γιατί» που μας δημιουργεί θαυμασμό ή αποστροφή στην κατανόηση του γεγονότος, στην περίπτωση της αυτοχειρίας το «γιατί» έχει μια έννοια προδικασμένης συμπόνιας σε κάποιον που σαφώς δεν θα τολμούσαμε να επικροτήσουμε την επιλογή του.
Η κοινωνική αντιμετώπιση ενός τέτοιου γεγονότος αυτοχειρίας σηκώνει μέσα μας αυτόματα ένα αίσθημα φόβου και αποστροφής που τα όρια της κρίσης μας βρίσκονται μεταξύ της κοινωνικής συμπόνιας και της ηθικής κατηγορίας για την επιλογή αυτή.
Ενώ σε κάθε άλλη κοινωνική πράξη με ένα περίεργο φαντασιωτικό τρόπο βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου για να λειτουργήσουν τα συναισθήματα μας στην περίπτωση της αυτοχειρίας δεν είμαστε ικανοί να φανταστούμε τον εαυτό μας γιατί αυτό δεν μας τρομάζει απλώς αλλά μας πανικοβάλει κυριολεκτικά.
Το ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε το θάνατο μας σίγουρα μας δίνει μια τεράστια δυσκολία να βιώσουμε αντίστοιχα και το μεγαλείο της ίδιας της ζωής που ζούμε.
Οι μαζικές καθοδηγητικές θεωρίες πίστεων, κρατούν μια απόσταση από την αυτοχειρία δεχόμενες την ολοκλήρωση της ζωής του ανθρώπου ως γεγονός που εκπορεύεται από μια υπερβατική δύναμη στερώντας ουσιαστικά την επιλογή του θανάτου που οδηγεί και σε μια συνειδητή επιλογή βιώματος του συνόλου της ζωής.
Η πλειοψηφία βέβαια των αυτοχειριασμένων λειτουργεί υπό το κράτος έντασης που προκύπτει μέσα στα αδιέξοδα που δημιουργεί ο νους για ότι θεωρεί ότι αποτελεί περιορισμούς στη ζωή του.
Μόλις διασαλευτούν περισσότερες της μιας σταθερές στη ζωή του ατόμου και με μια γεωμετρική πρόοδο αρχίζουν να κλείνουν όλες οι πιθανές λύσεις των προβλημάτων του, η ιδέα της αυτοχειρίας φαντάζει ως η μοναδική λύτρωση στα υφιστάμενα αδιέξοδα.
Οι λόγοι μιας αυτοχειρίας μπορεί να είναι ηθικοί, τύψεων παραβατικότητας , οικονομικοί, βίαιης απειλής του περιβάλλοντος και αρκετοί ακόμα, όμως σε κάθε περίπτωση το υποκείμενο που τους αισθάνεται βρίσκεται σε μια ένταση ψυχική και στην γλώσσα μας αναφέρουμε την συμπεριφορά τούτη ως «απονενοημένο» διάβημα.
Υπάρχουν όμως και αυτοκτονίες που βρίσκονται καταξιωμένες ηθικά μέσα μας που όμως τους έχουμε δώσει την αίγλη του μύθου που τις κάνει ξεχωριστές από την ζωή μας και φυσικά αδύνατον να τις μιμηθούμε. Μια χαρακτηριστική ομαδική αυτοκτονία είναι αυτή των Σουλιωτισσών που τραγουδώντας επέλεξαν τον γκρεμό από την σκλαβιά τους.
Όμως τούτο παραμένει ένας μύθος μέσα στην νοητική μας επεξεργασία και αδυνατούμε να φέρουμε σε πραγματικές συνθήκες την δική μας ζωή καθώς και την συγκρινόμενη ομηρία μας σε αντίστοιχες (τηρουμένων των αναλογιών) εκπτώσεις μιας επιβεβλημένης ευτελούς ζωής.
Ενώ το εθνο-θρησκευτικό αίσθημα θα δικαιώσει την επιλογή των ελεύθερων γυναικών, δεν θα συναινέσει ταυτόχρονα σε μια επιλογή ενός καρκινοπαθούς να δώσει τέλος στη ζωή του , ή ακόμη σε ένα σκεπτόμενο να επιλέξει το βίωμα του συνειδητού τέλους του.
Έχουμε συνδυάσει την αυτοχειρία με ένα αλάφιασμα ψυχής και μάλιστα κάποιοι την κατατάσσουν στις ψυχικές παρεκτροπές που οδηγούν σε άλογες πράξεις τους ανθρώπους.
Δύσκολα πηγαίνει το μυαλό του κάθε ενός μας στο ότι οι μεγάλες πνευματικά ζωές είχαν και συνειδητούς θανάτους , όπως ήταν ουσιαστικά ο θάνατος του Σωκράτη.(Η επιλογή της θανής του ήταν ολοκληρωτικά δική του φέρνοντας σε αδιέξοδο τους δικαστές που του πρότειναν διεξόδους σωτηρίας)
Οι συχνότερες σκέψεις που θα συναντήσουμε στο μυαλό μας και με ευκολία θα τις κοινοποιήσουμε φτιάχνοντας ένα προφίλ σκέψης , είναι γεμάτες με μια θετικότητα για την ίδια τη ζωή καθώς και με την αποδοχή μιας υπερβατικής αδυναμίας που μας απαγορεύει να ορίζουμε συνειδητά τον κύκλο της ζωής μας. Αντίθετα με τις θολωμένες σκέψεις της πλειοψηφίας των αυτοχείρων υπάρχουν αντίστοιχα και ήρεμοι που επιλέγουν συνειδητά κατασταλαγμένα και με εκπαίδευση των οικείων τους την ώρα της εξόδου τους από τη ζωή.
Στην καλύτερη περίπτωση ο μέσος άνθρωπος θα φτύσει τον κόρφο του ακούγοντας τον λόγο και τον τρόπο που επέλεξε ο Περικλής Γιαννόπουλος να κλείσει τον κύκλο της ζωής του καλπάζοντας με ένα άλογο στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Ενώ δικαιολογεί την αφηρημένη (στο μυαλό του) αυτοχειρία των Σουλιωτισσών μέσα από μια εθνική έπαρση.
Τα ιδεολογήματα που αναπτύσσονται από τον χαμηλής αξίας λόγο των ανθρώπων για την αυτοχειρία είναι κατά βάσιν δελεαστικά για τη ζωή και μάλιστα έχουν και μια τάση απαξίας σε ότι δεν κατανοούμε στη ζωή μας.
Η κορύφωση της ανθρώπινης ιδιωτείας βρίσκεται στην ηθελημένη παρανόηση των θρησκευτικών δοξασιών που με ευλάβεια τις τηρούμε κάθε χρόνο (στο σχήμα) από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστική τελετή είναι ο θάνατος και η Ανάσταση που δραματοποιείται την άνοιξη με τον επιτάφιο και την φωταύγεια των λαμπάδων της Λαμπρής αδιάλειπτα όλους αυτούς τους αιώνες.
Στην σύγχρονη εκδοχή της πίστης που ισχύει, όλοι οι θρησκευόμενοι μετέχουν με ευλάβεια στην θανάτωση και κατοπινή ανάσταση του Κυρίου, ώστε με βουλιμία και καθαρμένοι από τις επιλογές της ζωής τους να συνεχίσουν τις ίδιες σκέψεις και δράσεις της ζωής τους.
Άλλωστε όπως συμβαίνει πάντα η λογική του ανθρώπου αρέσκεται σε υπερβατικά γεγονότα που τα επιλέγει για να φορτώνει την αδυναμία της συνειδητής ζωής του ως αμαρτία σε άλλους… Μέσα από αυτή την συνήθεια ονοματίζει ακόμα και το Θεό του ωφελιμιστικά "Αμνόν που αίρει τας αμαρτίας του κόσμου". Αφού δηλαδή βρίσκουμε να φορτώσουμε την δική μας ασυνέπεια σε κάτι άλλο μπορούμε να συνεχίσουμε την ασυνείδητη ζωή μας.
Έτσι λοιπόν η συνείδηση του ίδιου του θανάτου μας έχει μια τεράστια αισθητική που καταδεικνύει και το προσωπικό μας πέρασμα από τη ζωή που σαφώς δεν χρειάζεται να αποδείξουμε την αξία του σε κανένα.
Η μόνη ανά τους αιώνες σταθερή συνήθεια μας είναι πως ότι δεν κατανοούμε το θαυμάζουμε ή αντίστοιχα το απαξιώνουμε.
Ο λόγος που μας οδηγεί από την απαξία στην λατρεία είναι ο ίδιος ο Φόβος μας που στην περίπτωση της λατρείας του δίνουμε ένα διαφορετικό όνομα και τον λέμε «Ελπίδα»
Βέβαια μπορούμε να κλείσουμε με μια «θετική» σκέψη που σαφώς ταιριάζει καλύτερα με την ψυχοσύνθεση μας και δεν είναι άλλη από την «Η ζωή είναι ωραία!» που μάλιστα την επέλεξε για τίτλο ταινίας και ο ταλαντούχος σκηνοθέτης και ηθοποιός Ρομπέρτο Μπενίνι με την ιδιόμορφη εκδοχή που δίνει στο έργο για την ομορφιά της.
Πληροφορίες
1. άρθρο του Βήματος (ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ) γράφει: H Δρ Λίζα Βάρβογλη είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια.
2. Περικλής Γιαννόπουλος πληροφορίες για το πρόσωπο του (ΕΔΩ)
3. Ρομπέρτο Μπενίνι για την ταινία Η ζωή είναι ωραία (ΕΔΩ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.