ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ

.


Μια εικόνα μνήμης αφιερωμένη στην σχέση πατέρα και παιδιού που ολοένα υποχωρεί μπροστά στην πιεστική μετάλλαξη της θηλυκής φύσης σε ένα transsexual μοντέλο σκέψης που το υιοθετήσαμε –όλοι- μέσα από επιθυμίες που τις ορίσαμε ως «ανάγκες του Εγώ» στην εποχής μας… Ζώντας την έκπτωση των ρόλων από την Δαρβινική εξέλιξη των επίλογών μας.

ΜΙΑ ΑΡΑΧΝΗ ΠΕΡΠΑΤΑ ...

.


Σε αυτή την ανάρτηση το θέμα είναι ότι μια αράχνη περπατά , χωρίς πρόλογο κυρίως θέμα και επίλογο. Για μένα είναι ένα ολοκληρωμένο θέμα που δεν έχει την ανάγκη του λόγου αλλά διαθέτει την αίσθηση μέσα από την επικοινωνία της εικόνας.
Το τι θα κάνουμε την αίσθηση αυτή ... είναι ένα άλλο θέμα που δεν θα το θίξει η ανάρτηση.

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ… ΛΥΠΑΜΑΙ!

 .

Αγάπα , μακάριζε και συνέχισε να θαυμάζεις ότι δεν έχει πλέον να σου «δώσει» …κάτι θα μάθεις μέσα από αυτό.

Ήταν μια σκέψη που μου δημιουργήθηκε παρατηρώντας τα γυμνά δέντρα.
Τώρα ήσαν – έξω- από την εποχή που είχαν τους καρπούς κρεμασμένους στα κλαδιά τους.
Για μια στιγμή μου φάνηκαν αδιάφορα κάτι σαν αποθηκευμένες ζωές σε ένα τοπίο, που δεν έχουν να μου δώσουν τίποτε στην ανάγκη μου.
Εκείνη τη στιγμή πεινούσα και σαν πεινά ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει την απόλαυση της αισθητικής αντίληψης που έχουν οι χορτασμένοι

Μπορεί κατά μια έννοια , η Τέχνη να είναι μια λειτουργία που «επιτρέπεται» η ύπαρξη της την ώρα της πέψης… και αποσύρεται την ώρα της πείνας.
Μπορεί όμως και να μην ισχύει αυτό και να είναι μια λάθος εκτίμηση.

Αγαπώ και προσέχω σκέφτηκα όταν έχω να "πάρω"…
Το χειρότερο όμως ήταν ότι παρατήρησα μια σκέψη που είχε την εικόνα της προσδοκίας ότι θα ανθοφορήσουν ξανά…
Πόση σιγουριά … πόση προβλεψιμότητα της επανάληψης… μέσα σε ένα μυαλό !

Ρώτησα τον εαυτό μου αν θα πήγαινα για μια στιγμή να σκεφτώ δίπλα στο δέντρο ένα «ευχαριστώ» για τον καρπό που μου προσέφερε παλιότερα στον κορεσμό της γεύσης μου. Το ερώτημα έγινε πιο καθαρό.
«Τι είναι αυτό μέσα στη σκέψη που σβήνει τη μνήμη και προσφέρει αχαριστία στην ευεργεσία στη ζωή μας;»

Αυτή είναι η ζωή ! (σκέφτηκα) και δεν έχουν καμία αξία κάτι τέτοιες σκέψεις.
Ήθελε να καρπίσει … ήθελα να αδράξω τον καρπό του … έγινε!
Δεν μου χρωστά δεν του χρωστώ!
Είχα έντονη την ανάγκη να κρυφτώ πίσω από μια φιλοσοφική ιδέα για την ψευτο-ερμηνεία του κόσμου μου , ώστε να μπορέσω να διαχειριστώ την ανεπάρκεια μου.
Έπρεπε όμως να ΜΗΝ είναι μια ιδέα που εύκολα θα την χαρακτήριζε κάποιος ως βολική στο ατομικό μου όφελος… έπρεπε να έχει χαρακτηριστικά που θα με έκανε να νοιώθω μεγάλος και σοφός…. Έψαχνα….

Τα πάντα είναι Ένα σκέφτηκα.
Το Σύμπαν έχει όλα μέσα του… μας περιέχει… είμαστε όλα τα πλάσματα δεμένα αρμονικά στην λειτουργία του Υπέρτατου Νου που εν Σοφία τα εποίησε…

Χαμογέλασα ευχαριστημένος που ήμουν επιτέλους κάτω από ένα «Άλλο» που είχε φτιάξει ο νους μου και δεν έφερα την ευθύνη ολόκληρη…
Ήμουν έτοιμος τώρα να ψάξω να βρω ίδιες σκέψεις –σε άλλους- γύρω μου και να νοιώσω ότι είναι σωστή η δική μου μια και θα μου κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι. Έψαχνα να βρω ανθρώπους που δεν πρόσεχαν τα δέντρα όταν ήταν γυμνά από καρπούς…. Ναι ήξερα ότι Πιστεύω το σωστό. Ήταν σωστό γιατί το είχα βιώσει σαν αντίληψη μια και μου έφερνε ηρεμία μέσα στην σκέψη μου… Τώρα είχα βρει και άλλους ανθρώπους παλιότερους και σύγχρονους που έλεγαν το ίδιο.
Ήμουν στο σωστό δρόμο της σκέψης μου … ήμουν ο Εκλεκτός της Αλήθειας που ορίζει τους μηχανισμούς της ζωής.

Σκεφτόμουν ….Εγώ παρατήρησα τα δέντρα , Εγώ σκέφτηκα γι αυτά, Εγώ βρήκα τις σκέψεις μέσα από την Σοφία που υπάρχει στο Σύμπαν και κατάφερα να τις νοιώσω βιωματικά …
Τώρα μπορώ να πω ότι Εγώ ξέρω τη ζωή των δέντρων και με Ταπεινότητα δηλώνω ότι είμαστε όλοι ένα κομμάτι του μοναδικού Ενός που μας περιλαμβάνει.

Είμαι ευτυχισμένος! .. Τα τακτοποίησα !
Δεν θα κάνω ποτέ την σκέψη μήπως όλα αυτά είναι δημιουργήματα του Νου μου που απλά έχει την ανάγκη να κόβει κάθε καρπό και να αδιαφορεί για ότι δεν μπορεί να του προσφέρει στην ανάγκη του.

Δεν θα αμφισβητήσω ποτέ το οραματικό βίωμα της «σωστής» σκέψης… άλλωστε μου το δείχνουν με συγκαταβάσεις οι άλλοι όμοιοι άνθρωποι …ότι είναι σωστό.

Δεν υπάρχει περίπτωση τα πράγματα να είναι διαφορετικά, το Ξέρω!

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση στον κόσμο να παραδεχτώ ότι είμαι Μαλάκας και "φιλοσοφώ" για να εξωραΐσω την ωφελιμιστική ανάγκη της ανεπάρκειας μου, λέγοντας «Δεν έχεις να μου δώσεις τίποτα ... Λυπάμαι!»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΩΝ «ΙΣΩΣ»

Αυτή η «βαρύτητα» της γης, που γεννά την «ανάγκη» να χρειαζόμαστε τροφή και ορμή να την νικούμε κάθε στιγμή ακόμα και με την αναπνοή μας, μήπως είναι η απάντηση στο ερώτημα της Σφίγγας προς τον Οιδίποδα ;
Μήπως αυτή η ανάγκη ευθύνεται για την γένεση της κάθε φιλοσοφίας που μας θέλει ανεύθυνους σε ότι μας κουράζει και αμνήμονες σε ότι μας θρέφει…

Ίσως να κρατά στο μαγνητισμό της η βαρύτητα την ανάγκη ενός Εγώ που είναι αναγκαίο για να παλέψουμε την έλξη της … και ίσως να μας κρατά χωρισμένους από την αντίληψη να αγαπάμε ότι δεν μας προσφέρει ωφελιμιστικά…

Ίσως πάλι να παράγει και την ανθρώπινη ανοησία από την κούραση να κουβαλάμε βαδίζοντας πάνω στο χώμα και να δημιουργεί σκέψεις και άρθρα σαν και αυτό εδώ…

Το καλό είναι ότι υπάρχει ακόμα η λέξη «Ίσως»… απέναντι στη σιγουριά του εσωτερικού μας Μαλάκα που καμαρώνει με τις φιλοσοφίες της ζωής Του.


Εικόνα : baobab tree ( το Δέντρο της ζωής).

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΕ BLOGGER

 .

Στα πλαίσια της υπέρβασης των συνηθειών της ζωής μας, φιλοξενείται μια ιδιόμορφη συνέντευξη από ένα blogger τον κύριο Κώστα που δέχτηκε να υποβληθεί σε μια ακτινοσκόπηση των προθέσεων αλλά και των σκέψεων που τον οδηγούν να βρίσκεται παρών στις ηλεκτρονικές διαδικτυακές σελίδες.


- θεωρώντας ότι έχετε γνώση της σημειολογίας της εικόνας θα ήθελα να μου πείτε γιατί μου δώσατε αυτή τη φωτογραφία για ανάρτηση που κρατώ στα χέρια μου και σας παρουσιάζει να μιλάτε σαν να είστε σε αγόρευση;

Τα φαινόμενα απατούν δεν αγορεύω, αλλά συμμετέχω σε μια όμορφη παρέα τραγουδώντας ένα παλιό τραγουδάκι που λέει …(μάτια γνώρισα πολλά … όμορφα ναι ντροπαλά…) Μου άρεσε η φωτογραφία γιατί αναδεικνύει την πλάνη της ζωής γι αυτό σας την έδωσα. Συνήθως άλλα κάνουμε και άλλα εκλαμβάνουν οι άλλοι ότι κάνουμε … έτσι είναι και στα blogs … ο καθένας γράφει μέσα από μια βαθειά του πρόθεση και διαφορετικά πράγματα καταλαβαίνουν οι αναγνώστες… ο κάθε ένας βλέπει την ανάγκη του.

- Θέλετε να πείτε ότι τα blogs στο διαδίκτυο είναι ένας μονόλογος;

Μα η ίδια η ζωή μας δεν είναι μονόλογος; Κάποτε ένας φίλος είχε πει σαν περπατούσαμε σε ένα πεζοδρόμιο … «Ξέρεις γιατί ρε μονολογούνε ή είναι με περίεργες εκφράσεις όλοι στο δρόμο;» για να μου καλύψει την απορία αμέσως συμπληρώνοντας « Ηθοποιοί είναι και λένε το ρόλο τους».
Κοίτα, σαν φτάσουμε σε μια εποχή που θα έχουμε αναπτύξει οι άνθρωποι τη συναίσθηση, δεν θα χρειάζεται τόση φλυαρία για να καταλάβει ο ένας τον άλλο… ίσως και η τέχνη να αλλάξει που για μένα είναι μια προσπάθεια να κοινωνήσουμε ο ένας στον άλλο το συναίσθημα του προσωπικού μας βιώματος.
Για τα blogs τώρα, ο κάθε ένας προσφέρει την εικόνα που «ξέρει» για τον κόσμο που φαντάζεται και την κοινωνεί αφήνοντας την ως αποτύπωμα της ύπαρξης του , σαν σφραγίδα δηλαδή…έτσι για να διασκεδάσει το φόβο της ανυπαρξίας του.

- Κρατώ και θα ήθελα να εμβαθύνετε λίγο στις λέξεις «αποτύπωμα» και «σφραγίδα» που νομίζω ότι τις εννοούσατε ως περιεχόμενο σκέψης.

Καλά έκανες και τις κράτησες γιατί και μένα με είχαν απασχολήσει παλιότερα. Όμως για να σου πω για το διαδίκτυο θα πρέπει να σε πάω λίγο πιο μακριά και έξω από αυτό για να το καταλάβουμε. Κάποτε παρατηρούσα τους σκύλους που δεν άφηναν κολόνα για κολόνα που να μην την κατουράνε. Με τα χρόνια έμαθα ότι αφήνουν τη μυρωδιά τους και σημαδεύουν τον τόπο θέλοντας να πούνε στη γλώσσα τους ότι εδώ είμαι και υπάρχω ο καθένας για τον εαυτό του. Την ίδια σκέψη έκανα και για (εμάς) τους πιτσιρικάδες που τότε γράφαμε το όνομα μας σε τοίχους ή το γνωστό (I love) με μια καρδούλα σαν αποτύπωμα της βούλησης και της ύπαρξης μας. Το ίδιο κάνουν και οι πιτσιρικάδες σήμερα που τρελαίνουν τους φρεσκοβαμμένους τοίχους με τα γκράφιτι.
Γιατί πρέπει να είναι το διαδίκτυο κάτι διαφορετικό από τις αρχετυπικές μας ανάγκες… γιατί θα πρέπει είναι διαφορετικό από το σκυλίσιο κατούρημα;
Ο καθένας αφήνει το δικό του αποτύπωμα της προσωπικής του έλλειψης που την παρουσιάζει σαν θέση και γνώση… γιατί αν δεν μιλήσει θα σκάσει … Πιο παλιά την γλύτωνε ο άνθρωπος στις παρέες και στις ανθρώπινες επαφές. Τώρα που ο τρόπος ζωής έγινε μοναχικός αν δεν τα πει κάπου είναι σίγουρο ότι θα γίνει αιμοδότης των καταστημάτων εξωραϊσμού της κοινωνικής του συμπεριφοράς και σκέψης … εγώ τα λέω διαφορετικά και ψυχομάγαζα.

- Συμφωνείτε ότι τα blogs είναι μια εναλλακτική πύλη διάδοσης πολιτικής σκέψης;

Τώρα μάλιστα ! Βαρύ ερώτημα αγαπητέ μου αυτό… και δεν έχει εμφανή χερούλια να το πιάσω να σερβίρω την απάντηση… Αλλά θα την βρούμε την άκρη.
Αρχικά ότι και να κάνουμε σε αυτή τη ζωή είναι πολιτική πράξη … εντάξει;
Από τον τρόπο που ερωτευόμαστε μέχρι την ώρα που επιλέγουμε να συμμετέχουμε σαν ψηφοφόροι ή διαδηλωτές των δικών μας αναγκών. Η πολιτική είναι μια χαοτική αντιπαλότητα ή και σύγκλιση των ατομικών αναγκών που τις βολεύουμε πίσω από αφηρημένες έννοιες και τις δηλώνουμε ως ιδεολογίες ή πεποιθήσεις ομάδων ή ακόμη και Εθνών.
Με αυτή την έννοια –ναι- είναι μια διαφορετική (ως μέσο) έκφραση αυτών των ατομικών πολιτικών εκφράσεων στους ανθρώπους.
Αλλά σαν κάνουμε το λάθος και ορίσουμε ως υψηλής αξίας έννοια την λέξη "Πολιτική" και να την βάλουμε δίπλα στην ξαδέρφη της που την λέμε αλλιώς και «Διαλεκτική» τότε δεν θα με βρεις σύμφωνο ότι τα Blogs παράγουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία πολιτική σκέψη.
Η αλήθεια είναι ότι έχω διαβάσει σαν αναγνώστης ελάχιστες προσωπικές σκέψεις που έχουν μέσα τους σε μεγαλύτερο ποσοστό την γνώση και την ανάλυση που χρειάζεται η τεκμηρίωση της πολιτικής γραφής ή η καθαρότητα της προσωπικής άποψης.
Να στο πω διαφορετικά ο κάθε ένας γράφει για τον εαυτό του και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της προσωπικής ερμηνείας αλλά το παρουσιάζει ως μοναδική αλήθεια.
Αγαπητέ μου, συνήθως κραυγές είναι η αρθογραφία στα blogs πότε σιγανές και πότε θορυβώδεις… που δίνουν και την ατομική εικόνα κάθε ανθρώπου.

- Τι γνώμη έχετε για την επωνυμία των bloggers , είναι ένα θέμα που έχει συζητηθεί και απασχολεί την ηθική δεοντολογία του χώρου.

Αρχικά να σου πω ότι έχω ένα προβληματάκι με την πρόθεση «επί». Αγριεύομαι όταν ακούω ότι ο τάδε ή ο δείνα είναι επώνυμος. Γιατί ρωτάω αμέσως τον εαυτό μου «επάνω σε ποιόν ρε πατάει για να σηκώσει το όνομα του;» Η Ελληνική ξεχασμένη γλώσσα έχει και το «Φερώνυμος» μια που όλοι φέρουν μαζί τους την ταυτότητα των προσωπικών τους δεδομένων.
Τώρα, τι να σου πω … κοίτα, υπάρχουν άτομα που νοιώθουν καλύτερα σε μια παρουσία τους πίσω από ένα ψευδώνυμο γιατί αυτό τους απελευθερώνει να εκφραστούν με ασφάλεια … ο κάθε ένας έχει τον βαθμό ωριμότητας της συνείδησης του και δεν θα τον κρίνω εγώ κακολογώντας τον.
Πολλές φορές μπορεί να γράψει ένας ψευδώς υπογράφων σπουδαία πράγματα αλλά και κάποιες άλλες απλά είναι ένας σκύλος που γαυγίζει χωρίς ταυτότητα στο λαιμό του. Άμα πας σε μια δημόσια υπηρεσία και ρωτήσεις ποιος είναι υπεύθυνος για κάτι που έχει γίνει … θα βρεις εύκολα ένα παράστημα να σου πει εγώ; Όχι ! Ε …η ανευθυνότητα δεν βρίσκεται μόνο στο διαδίκτυο αλλά είναι προβολή της ίδιας της ζωής μας επάνω σε αυτό.
Προσωπικά επιλέγω να γράφω τις σκέψεις μου (που σίγουρα έχουν ανεπάρκειες) με το όνομα μου μια και για κάθε λάθος αντίληψη μου σαν την μαθαίνω νοιώθω πιο πλούσιος στη γνώση.
Αυτό με βοηθά να έχω και μέτρο (σαν αυτοέλεγχο) στην κακή μου φύση που θα ήθελε κάποιες φορές να υπερβεί το όριο της ευπρέπειας και να μιλά με ύβρεις.
Ο χριστός πολίτης ή ο ρουφιάνος είχα διαβάσει κάποτε (αν θυμάμαι καλά) στην αρχαία Αθήνα, μπορούσαν να πάνε στο δικαστήριο και να «δώσουν» τον όποιο επίορκο λειτουργό ή παρανομούντα πολίτη για δίκη… όριζαν κι όλα οι καταγγέλλοντες το πρόστιμο της ποινής του. Μα σαν ήταν προϊόν εμπάθειας ή ανοησίας πλήρωναν μετά τη αθώωση - αυτοί - το διπλάσιο της ποινής που όριζαν.
Ξέρεις σήμερα κανένας να πληρώνει για τους λίβελους που εξαπολύει πιο συχνά από την αναπνοή του; Όλοι είναι «δικαστές» κρυμμένοι πίσω από την ανευθυνότητα τους. Ξέρεις πόσους εισαγγελείς έχει το διαδίκτυο;
Μα και αυτή η ανοησία της συμπεριφοράς είναι μέρος της πορείας μιας συλλογικής μάθησης της κοινωνίας…κανένας δεν είναι τέλειος και αυτό που χρειάζεται είναι ανοχή έστω και στην λάθος έκφραση.
Καλύτερα να υπάρχουν ανόητες εκφράσεις , παρά φίμωση της άποψης… Αυτό που θα ήθελα ήταν να υπήρχε κάποιο κόστος για τον ανόητο …
Όχι πρόστιμα και εκφοβισμός από την εκτελεστική εξουσία… μακριά από μας αυτά, αλλά κάτι σαν τις Ζήνες που έβαζαν στην Ολυμπία με αναφορά στο όνομα του μπαγάσα.
Τώρα αν κανένας γεννήθηκε τέλειος…να μας το πει να του δώσουν το Νόμπελ της γενετικής μετάλλαξης και να τον βάλουνε στη γυάλα.


- Θα ήθελα να σας κάνω μια προσωπική ερώτηση σχετικά με το αν έχετε κάποιο όραμα μέσα από την συμμετοχή σας ως blogger.

Αγαπητέ μου μη με παρεξηγήσεις αλλά θα ήθελα να φτύσω τον κόρφο μου πριν σου απαντήσω. Όταν ακούς οι άνθρωποι να έχουν οράματα , να περιμένεις και τον πόνο να πλησιάσει στην εξώπορτα σου. Όλη η ιστορία είναι χτισμένη πίσω από οράματα που στην ουσία κρύβουν τις ανάγκες ατόμων και ομάδων που σου έλεγα πιο πριν.
Αυτό που ακούω καμιά φορά και λένε «Παλεύω από το μετερίζι μου για ένα κόσμο καλύτερο» είναι μια μπαλαφάρα χωρίς περιεχόμενο. Αν κάτι δεν είναι μετρήσιμο είναι μια ανοησία του μυαλού μας όπως η έκφραση «θέλω να γίνω καλός άνθρωπος».
Καλοί ήταν και οι ιεροεξεταστές του μεσαίωνα, καλοί και οι αποικιοκράτες της Ευρώπης στον τρίτο κόσμο… όλοι καλοί … ξέρεις κανένα να έκανε έγκλημα πολιτικό και να μην είχε καλές προθέσεις;
Κοίτα, αντί να παίζω ένα κομπολόι ή να ρουφώ καφέ σε ένα παρακμιακό καφενείο γράφω κάθε φορά τη σκέψη που μου έρχεται μέσα από τον πολιτικό μου ερεθισμό.
Λέω ξανά ότι για μένα πολιτική δεν είναι τα κομματικά μαλλιοτραβήγματα ή το ξεκατίνιασμα ατόμων που μας είναι αντιπαθητικά ως πολιτική δράση…
(σιωπή για λίγο)
Πάντως σαν καταλαβαίνουμε το γιατί γίνεται κάθε κοινωνική ενέργεια και σε ποιο κομμάτι μέσα στο μυαλό μας βρίσκει στόχο να ενεργοποιεί τον πολιτικό φόβο… τότε είμαστε σε καλό δρόμο.

- Κλείνοντας θα ήθελα να μου πείτε αν σας προσφέρει ευχαρίστηση αυτή η ενασχόληση -ο τρόπος ζωής- με την αρθρογραφία στα blogs

Εσύ θα μπορούσες να μου απαντήσεις αν σου φέρνει ευχαρίστηση –ο τρόπος ζωής- να παίρνεις συνεντεύξεις και να κάνεις ερωτήσεις ;
Αλλά να μην αλλάξουμε την δεοντολογία της συνέντευξης … άστο καλύτερα.
Κοίτα στον κάθε άνθρωπο καλύπτει και μια διαφορετική ανάγκη η ενασχόληση αυτή.
Άλλος εκτονώνει τον θυμό του (δηλαδή το φόβο του) , άλλος εξαργυρώνει τη μοναξιά του, άλλος αφήνει παρακαταθήκη τις σκέψεις του σε άτομα … και δεν υπάρχει τέλος στις προθέσεις…ενός που γράφει  μέχρι και επαγγελματικοί λόγοι πλάγιας προβολής ισχύουν πέρα από το μεράκι κάποιων...
Όμως ευχαρίστηση από τη ζωή δεν παίρνουμε μέσα από μονολόγους… αλλά από άλλα πράγματα που έχουν να κάνουν με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Αρκετές φορές το blogging έχει ένα ενισχυτικό χαρακτήρα στις ανθρώπινες ζωντανές σχέσεις και δίνει στοιχεία για συγκλίσεις και αντιπαραθέσεις μέσα από τη ζωή.
Αλλά η ζωή …σίγουρα είναι αλλού !
Ζωή με τα κενά της, με τους πόνους της και τις χαρές της…
Δεν πιστεύω να παίρνεις μόνο συνεντεύξεις; Ε;
Αφού γελάς σημαίνει ότι ζεις…

Ευχαριστώντας τον κύριο Κώστα για τις απαντήσεις που έδωσε με τη δική του αλήθεια, θα ήθελα να πω ότι η πρωτοτυπία σε αυτή την συνέντευξη ήταν ότι κατορθώσαμε να διαχωρίσουμε τον άνθρωπο στα δύο και πετύχαμε να κάνουμε τον ένα Εαυτό να ρωτά τον άλλο σε ένα διάλογο για ζητήματα και σκέψεις που σίγουρα έχουν απασχολήσει τους αναγνώστες.
Το πείραμα του διαχωρισμού ενός προσώπου έγινε μέσα από την πεποίθηση ότι σαν μπορέσουμε να χωρίσουμε τη σκέψη μας βάζοντας την να κάνει εσωτερικό διάλογο… τότε υπάρχει μια ελπίδα να ενωθούμε και να γίνουμε  "Ένας" υπό συγκρότηση  …και ενδεχομένως αργότερα να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε το συλλογικό "Όλοι μαζί ".

Δηλώνουμε επίσης ότι το πείραμα έγινε με νηφαλιότητα και ότι ουδεμία ψυχική διαταραχή περιλαμβάνει αυτό το εγχείρημα… Η δήλωση αυτή κρίνεται αναγκαία για την αποφυγή παρέμβασης της ορθολογικής σκέψης που ψάχνει για διαταραχές και παρεκκλίσεις από το «φυσιολογικό» που σαν έννοια το ορίζει σε περίοπτη θέση του ορθολογισμού της , ως μια φυλακή με όρια για το καλό μας....

ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΙ ΣΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ … ΜΠΟΡΕΙΣ

.
Αυτό που σιχαίνομαι ως διαδικασία ζωής είναι να έχω προβλέψιμη σκέψη.
Συνήθως η σοβαρότητα είναι ταυτισμένη με μια αυτοπροστασία της ανόητης εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας και μέσα από αυτήν συσπειρώνουμε γνωστούς, φίλους ,θαυμαστές και εραστές που επιλέγουν την δεδομένη μας στάση ως προσόν.

Η δύναμη η οικονομική ή και το κοινωνικό στάτους κάνουν τους ανθρώπους να δηλώνουν πιο εύκολα την έκφραση «ξέρω ποιος-α είμαι» με συνέπεια να χτίζουν το προφίλ της απάτης για το γελοίον του πράγματος που κουβαλούμε και λέγεται αλλιώς «Η ζωή μου»

Σαν διάλειμμα στην προσωπική μας θεώρηση για τη ζωή … σκέφτηκα να αναρτήσω ορισμένες φωτογραφίες που μέσα από αυτές ο καθένας μπορεί να φτιάξει την δική του ιστορία που θα την πει εκεί που νοιώθει άνετα.
Συνήθως ούτε με τα άντερά μας δεν νοιώθουμε άνετα … οπότε δεν φτιάχνουμε δικές μας ιστορίες για να μην από-δομηθεί η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Αν φτιάξουμε κάποια στιγμή επιλέγουμε να είναι γλυκανάλατες και λόγιες που βρίσκονται μακριά από το βαθύ "κράτος" του  μυαλού μας που ξέρει να κρύβεται.

Εγώ βέβαια θα βάλω τις φωτογραφίες στο μικρό κουίζ που το τιτλοφορώ «Φτιάξε και συ μια ιστορία … Μπορείς»
Δεν είναι απαραίτητο να είναι μια σοβαρή ιστορία… μια και το «σοβαρό» ενίοτε είναι και επικίνδυνο στη ζωή μας γιατί αφορά σε ιδέες και οι απόψεις που έχουμε για τις Αλήθειες μας.

Αυτές οι απόψεις και οι Αλήθειες, δημιουργούν συνήθως , ιερείς ανήθικους, καλοπροαίρετους δικτάτορες, ερωτευμένους βασανιστές και σκεπτόμενες πόρνες… δηλαδή τη ζωή μας.

Άντε λοιπόν να παίξουμε … ο καθένας μόνος του -κρυφά- στο προσωπικό του Homework.


Οι γνωστοί θεατές του Muppet show όταν  αυτοσαρκάζονται


Αριστοτέλης Ωνάσης ως αντίληψη του "αγοράζω" επιθυμίες


Το μυστήριο στην υπηρεσία του ερωτισμού
(Προσοχή για τους ευαιρέθιστους ερωτικά πληροφορώ ότι είναι κούκλα βιτρίνας)



Έκφραση θαυμασμού και απορίας όταν συμβαίνει στη ζωή μας



Ο γνωστός ιατρός και πολιτικός  Θάνος Ασκητής 



Γιόγκα από γάτα δεκτική στην μάθηση

ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ

.

Είχα κάποτε ένα δεύτερο σε βαθμό συγγένειας Θείο από το χωριό μου. Σαν ανταμώναμε το χαμόγελο του το ακολουθούσε συνήθως μια ατάκα που έλεγε «Τι κάνεις Κωστάκη …πες κάνα ψέμα». Για χρόνια όταν ήμουν μικρός παραξενευόμουν μια και δεν καταλάβαινα γιατί να πω ένα ψέμα, άλλωστε οι αναφορές μου στην τότε ηλικία ήσαν επάνω σε δράσεις της ζωής και ειδικότερα της μαθητικής προόδου μου και το λιγότερο που ήθελα ήταν να αναφερθώ ψευδώς σε αυτήν.
Τα χρόνια πέρασαν και όταν έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου δεν είχα πλέον την ευκαιρία να τον συναντήσω για να μπορέσω να του φτιάξω μια ιστορία από αυτές που σίγουρα θα ήθελε να ακούσει…
Ευκαιρία συνάντησης υπάρχει μόνο όταν οι άνθρωποι αναπνέουμε στον ίδιο χρόνο σε αυτή τη ζωή… τότε κατάλαβα ότι το χαμόγελο που εισέπραττα ως μικρός είχε και μια μικρή συνέχεια με μια ανεπαίσθητη αλλαγή στα χείλη του. Τότε μου διέφευγε όμως η θύμηση είχε σφραγίσει τις εικόνες για να ζήσει -ακόμα λίγο- ο Θειος μέσα στη μνήμη μου.

Ναι ήταν ένα χαμόγελο αμφιθυμίας για την ίδια τη ζωή … για το ψέμα που ζούμε και το παίρνουμε στα σοβαρά σαν την αδιαπραγμάτευτη Αλήθεια μας.

Ο αγαπημένος Παραμυθάς ... Νίκος Πιλάβιος
Όλα αυτά τα σκέφτηκα -με το βλέμμα στον ορίζοντα- μετά από ένα μικρό show που έδωσα για δύο παιδάκια γνωστού μου -κάτω των πέντε ετών- που έτυχε να τα πρωτοδώ στο χώρο της εργασίας μου. Θυμήθηκα κάτι ξεχασμένες σπουδές που είχα στο παρελθόν στον αγροτικό τομέα… και το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν να ξεκινήσω να εκφράζω με καμάρι τις δεξιότητες μου απαντώντας στο διερευνητικό τους βλέμμα που έψαχναν να καταλάβουν τι κάνω και ποιος είμαι.

«Εγώ» είπα με καμάρι «μπορώ να κάνω την κότα και τον κόκορα» Τα μάτια τους έλαμψαν και ένα χαμόγελο στα χείλη τους ζητούσε με σιωπηλή ευγένεια να ακούσουν την απόδειξη της δήλωσης μου. Με όση σοβαρότητα διαθέτω σαν επαγγελματίας , αφού πήρα τον απαραίτητο χρόνο, εκτέλεσα το μακρόσυρτο κακάρισμα σε όλες τις εκδοχές, χωρίς να με αφορά ο χώρος στον οποίο ανέπτυσσα την δεξιότητα αυτή.
«Τις καταλαβαίνω τις κότες και τους κόκορες» είπα με στόμφο επαγγελματία που ξέρει να κακαρίζει και συνέχισα…
«Κάποτε είχα πολλές γύρω μου και τους τραγουδούσα , γύριζαν και με κοιτούσαν με ένα μάτι αλλάζοντας κάθε τόσο την πλευρά του κεφαλιού τους προς εμένα. Πότε με παρακολουθούσαν με το ένα και πότε με το άλλο μάτι -να έτσι -… για να με ευχαριστήσουν, μου μάθαιναν και αυτές πώς να κακαρίζω…έτσι σήμερα ξέρω τη γλώσσα τους…»

Το χαμόγελο των παιδιών που είχαν γνωρίσει ένα Κοτάνθρωπο … το κράτησα μέσα στην ψυχή μου. Ήταν ένα χαμόγελο γνώσης του ψεύδους που όμως γι αυτά ήταν ζωή … μια και φρόντισα να τους πω μετά το show, ότι γι αυτό με ονόμασαν Κώστα επειδή ξέρω από κότες….

Πριν επιστρέψω στο Αληθινό ψεύδος της εκχρηματισμένης οικονομίας, σκέφτηκα αν ήταν καλό να γίνω εθελοντής παραμυθάς στα παιδιά. Ήμουν σίγουρος ότι -κάτι- έκανα και εγώ καλά στη ζωή μου και αυτό ίσως άξιζε να το αναδείξω.

Εμείς οι μεγάλοι στην ηλικία , (μεγάλους θεωρώ όσους έχασαν το παιδί μέσα τους) έχουμε την πεποίθηση ότι γνωρίζουμε τέχνες, θεωρίες, τόπους, ανθρώπους, «κόλπα ζωής», αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τα γνωρίζουμε καλά.  Απόδειξη είναι ότι είμαστε ενίοτε άτεχνοι, ξεπερνιούνται οι θεωρίες μας, χανόμαστε σε γνωστούς τόπους, απογοητευόμαστε από συμπεριφορές ανθρώπων που νομίζαμε ότι τους γνωρίζαμε και τα «κόλπα ζωής» μας πολλές φορές είναι άχρηστα…
Αντίθετα όμως η γνώση να κακαρίζω και να θέλω να γίνω εθελοντής παραμυθάς δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση. Ένοιωσα ότι αυτή ήταν μια σωστή σκέψη.

Κάποιος «καμαρωτός» γνωστός μου, από το σινάφι των επαγγελματιών διακόσμησης, λίγο αργότερα με πλησίασε την ώρα που έκανα το τσιγαράκι μου κοιτώντας το βάθος του ορίζοντα έξω από το εκθεσιακό κτήριο.
Σε μια διάθεση επικοινωνίας μου πρόσφερε το –νέο- που ήθελε να γίνει η πραγματικότητα της ζωής του.
«Από σήμερα και η Ιρλανδία στους φτωχούς της Ευρώπης… χάλια φίλε μου»
Τον κοίταξα χαμογελώντας και του είπα
«Άστα αυτά … δεν βγάζουμε άκρη … πες κάνα ψέμα μπορεί να μας σώσει»

Είμαι σίγουρος από τον μορφασμό του, ότι έψαχνε να καταλάβει αν είπα κάτι σημαντικό που δεν το έπιασε ή ήταν μια άτυχη έκφραση όπως λέμε –μαλακία- επί το λαϊκότερον.
Χαμογέλασε όμως μια και με έχει σε εκτίμηση -ως εικόνα- με ότι συνεπάγεται η επαγγελματική διαστρωμάτωση και χάθηκε στο χώρο …ίσως πήγε να πει αλλού την Αλήθεια του.

Εγώ χάρηκα που υπήρξα για λίγο Κοτάνθρωπος και ευτυχώς απέφυγα για μια στιγμή να είμαι παπαγαλάκι του φόβου των μεγάλων… δηλαδή όλων ημών που χάσαμε το παιδί μέσα μας…
.

Η 17η ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2010 … ΕΓΚΥΜΟΝΕΙ ;

.


Μη φοβηθείτε αγαπητοί αναγνώστες από την γραφή της επόμενης παραγράφου. Έκρινα ότι είμαι αναγκασμένος να την συντάξω ώστε να μπορέσω να στοιχειοθετήσω την συνέχεια του κειμένου:

« Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε ορόσημο στους δίκαιους αγώνες του Ελληνικού λαού για την Δημοκρατία, υπήρξε η κορυφαία ιστορική στιγμή που έγινε ο πυλώνας ανασυγκρότησης της σημερινής Ελληνικής Δημοκρατίας. Η ιστορία θα την χαρακτήριζε ως τον ιδεολογικό και αξιακό φάρο όλων των μεγάλων αγώνων της σπουδάζουσας Νεολαίας της χώρας μας.»

Όταν αναφερόμαστε σε «ξύλινο» λόγο (όπως ο προηγούμενος) εννοούμε την χρήση αφηρημένων εννοιών που με στόμφο κλείνουν μέσα τους μια εκφραστική μπαλαφάρα χωρίς σαφήνεια, που ικανοποιεί ισορροπίες συναισθηματικές μιας παρωχημένης σκέψης.

Αυτή η παρωχημένη έκφραση κάτω από την ξύλινη αίσθηση της βολεύει ανόητους που νομίζουν πως φέρουν πολιτική σκέψη ή άλλες φορές υποκρύπτει τα λαμόγια που θέλουν να εμφανίζονται ως επαναστάτες καπηλευόμενοι ένα παρελθόν που όχι μόνο δεν τους ανήκει , αλλά είναι ύβρις ακόμη και η επιθυμητή από την έκφραση τους συγγένεια με αυτό. Τέτοια λαμόγια έχουν υπάρξει στο παρελθόν της εντός εισαγωγικών δημοκρατίας του Ελλαδιστάν και συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη και σήμερα.

Με όλες αυτές τις σκέψεις που προανέφερα , πήγα σήμερα με διάθεση πολιτικού μαζοχισμού για ακόμη μια φορά να επισκεφτώ το Πολυτεχνείο μη θέλοντας να υποκύψω στην απάθεια, που τα πάντα στις πολιτικές λειτουργίες συντείνουν να γίνει καθεστώς στη σκέψη των πολιτών.

Δεν έχω σκοπό να αναλύσω την αίσθηση που βίωσα για ακόμη μια φορά από την παρωχημένη σημειολογία της μνήμης αυτής … Σήμερα με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου προεξάρχει ως διεκδίκηση το αίτημα του «αντί ΔΝΤ». Θα τολμούσα να πω ότι οι περισσότερες "προοδευτικές σκέψεις" αυτής της χώρας είχαν πάντα να μιλούν για το "αντί".

Αυτό που θα ήθελα να αναλύσω πολιτικά είναι δυο εικόνες μνήμης που απέχουν μεταξύ τους 37 χρόνια. Στο προηγούμενο άρθρο στη φωτογραφία φαίνεται το σύνθημα που είχαν αναρτήσει οι τότε διαδηλωτές μαζί με την Ελληνική σημαία στο κεντρικό κτήριο της σχολής. Το σύνθημα έγραφε « ΟΧΙ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ» ένα τόσο απλό και καθολικό αίτημα ικανό να συσπειρώσει γύρω του ένα λαό.
Σήμερα με έπιασε θλίψη διαβάζοντας το σύνθημα που ήταν αναρτημένο στο ίδιο σημείο 37 χρόνια μετά.  Το σημερινό σύνθημα ήταν διαχειριστικό … μιας κοινωνίας που ως ζήτουλας περιμένει να πληρώσουν κάποιοι γι αυτόν… και ως τότε μπορεί να εξαθλιώνεται.
Το χειρότερο δεν είναι αυτό , αλλά το ότι αυτή η «επαναστατική διαχειριστική απαίτηση» είχε και υπογραφή. Δεν έχει σημασία ποιος χώρος υπόγραφε (αν και είναι φανερό στην φωτογραφία) αλλά ότι τολμούν κάποιοι να υπογράφουν στην υποτιθέμενη γιορτή της Δημοκρατίας στο χώρο του Πολυτεχνείου. Το πνεύμα ενός λαού που ζητά μια καλύτερη τύχη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το "καπέλο" της "σωστής" πολιτικής οπτικής κάποιου χώρου.
Πώς να συσπειρωθεί ένας λαός κάτω από συνθήματα και αντιλήψεις που έχουν την «ομαδική» ιδιωτεία της κομματικής χειραγώγησης;

Την πρόσφατη εκλογική αποχή των ψηφοφόρων , κανένας πολιτικός χώρος δεν την ερμήνευσε με όρους που θα έθιγαν την ουσία της πολιτικής σκέψης του σήμερα.
Έσπευσαν όλοι να δηλώσουν τη νίκη τους , χωρίς να βλέπουν πόσο γελοίο μπορεί να καταστήσει ένα σύστημα πολιτικό όταν ο λόγος του είναι ξύλινος και προφανώς καλή ασπίδα για την κάλυψη της περιοριστικής του σκέψης.

Αυτοί οι Άνθρωποι της σημερινής Ελλάδας που βρίσκονται σαστισμένοι χωρίς διάθεση να ψηφίσουν κανένα κόμμα είναι πολλοί! Αν το καταλάβουν οι ελάχιστοι μαγαζάτορες των κομμάτων ότι αυτοί αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία θα είναι κέρδος... και αν δεν την σέβονται , τουλάχιστον πρέπει να αρχίσουν να την φοβούνται.

Το ερώτημα που ήθελα να θέσω είναι αν αυτή τη κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες τόσο ως ιδεολογικό τέλμα που αναπαράγεται κατά κόρον , όσο και ως οικονομική δυσπραγία που τους επιβάλλεται,  έχει χαρακτηριστικά «θανάτου» ή «Εγκυμοσύνης»…


Η απάντηση αν δεν υπάρχει άλλη , είναι μάλλον ... Θα δείξει !

Η 17η ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973 … ΠΕΡΑΣΕ

 .


Λέω να πάω και φέτος μια βόλτα από το κέντρο της Αθήνας και να περπατήσω σιωπηλός στο χώρο του Πολυτεχνείου αποφεύγοντας τους άμοιρους μετανάστες που πουλούν λουλούδια και συναφή εμπορεύματα στο συναίσθημα των επισκεπτών, πουλώντας μια ιδέα για λόγους επιβίωσης…
Όχι δεν τους κατηγορώ γιατί είναι ορκισμένοι στον εαυτό τους να ζήσουν και κανένας δεν θα ήθελα να τους αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα, αντίθετα με τους τότε «αγωνιστές» που εξαργύρωσαν τις ιδέες τους όχι στην ανάγκη της ζωής αλλά της ευζωίας… με κότερα και βίλες που ανήκουν στις offshore εταιρείες τους.

Είχα κρατήσει σε ένα θύλακα το Πολυτεχνείο στο μυαλό μου, που απέφευγα την μόλυνση του από τη σύγχρονη σκέψη της ιδιωτείας. Ήθελα να πιστεύω ότι κάπου ζει το τότε όραμα των νέων απέναντι σε ότι τους στερούσε τα «Θέλω» τους . Σήμερα θέλω ακόμη να το βλέπω έτσι, έστω και αν η αντίληψη μου κατανοεί το σχήμα των στρατευμένων νεολαιών χωρίς νέες προτάσεις στην εποχής μας και βλέποντας παράλληλα την αδιαφορία μιας μερίδας φοιτητών που το τριήμερο του Πολυτεχνείου είναι αφορμή για εκδρομή με τους συμφοιτητές τους έστω και αν μοιράζονται τη γνώση μέσα σε αυτά τα κτήρια που δονούνται από την ιστορία.
Είναι τραγικό να εμφορούνται νέοι από δανεικές «επαναστατικές ιδέες» που έχουν στο μυαλό τους (ως ζόμπι) οι καθοδηγητές κομματικοί παππούδες … ή αντίστοιχα να ηδονίζονται κάποιοι νέοι από την ραθυμία της ιδιωτείας των βολεμένων γονιών τους.

Όμως κανένας μας δεν έμαθε στους νέους να βλέπουν με ηρεμία την ιστορία και να αποδέχονται με αμεροληψία τα γεγονότα που συνέβησαν… κάποιοι παθιάζονται αφορίζοντας καταστάσεις και γεγονότα, ενώ παράλληλα μια άλλη μερίδα δεν μπαίνει στον κόπο να γυρίσει το βλέμμα της μόλις τριάντα επτά χρόνια πίσω για να συγκρίνει το παρόν της…
Έχω ακούσει τη θλιβερή έκφραση «εγώ δεν είχα γεννηθεί τότε» από νέους που φοιτούν σε τέτοιους χώρους με ζωντανή την ιστορία καθημερινά στα μάτια τους, αποφεύγοντας να χαρίσουν λίγη σκέψη εκτός από τους ατομικούς τους στόχους στο ουσιαστικό πολιτικό ερώτημα  «Από πού έρχομαι;»
Σαν δεν γνωρίζεις από πού έρχεσαι … σίγουρα δεν ξέρεις και που θέλεις να πας…

Άνθρωπος που δεν έχει δημιουργήσει "οραματικό" κοινό στόχο πέρα από την ατομική του ανάγκη, για να τον κυνηγά στη ζωή του, σίγουρα είναι έγκλειστος στην καταναλωτική ασυδοσία που του προσφέρει η νέα φυλακή της εποχής μας.
Δεν είναι τυχαίο που έχουν αυξηθεί οι μέσω δυτικού φίλτρου ανατολικές φιλοσοφίες που αφορούν στην ΑΥΤΟ βελτίωση , γνώση, αίσθηση κλπ. Σήμερα κυριαρχεί το «ΑΥΤΟ» ως πρόθεμα στάσης ζωής των ανθρώπων … έστω και αν είναι κρυμμένο στις καλύτερες θεωρητικές προθέσεις.

Θα γίνει αυτός ο νέος λοιπόν αργότερα, ένα προβεβλημένο πιόνι του συστήματος που θα «χτίσει» χωρίς όραμα την επόμενη εκδοχή ζωής των συνανθρώπων του (ως φοιτητής π.χ. του Μετσόβιου) σύμφωνα με τις επιταγές των μεγαλο-εργολάβων και των επενδυτικών οικονομικών μηχανισμών που είναι τα ουσιαστικά αφεντικά του.
Ότι ακριβώς έκαναν δηλαδή και οι γονείς του .. που άφησαν τις ιδέες μαζί με τις διακρίσεις του αγώνα τους σε ένα μπαούλο μνήμης, για να πίνουν την γρανίτα επάνω στο υπενδεδυμένο με ακριβό ξύλο κατάστρωμα του κότερου τους… έχοντας κάνει όλες τις βαθμίδες της ΑΥΤΟ γνώσης … εξωραΐζοντας το αυτόκλητο δικαίωμα τους στην απόλαυση…

Αυτό που με θλίβει όμως , είναι η σιωπή αυτών που δεν εξαργύρωσαν τους αγώνες τους με την ευμάρεια ως προϊόν της πολιτικής αλητείας και βρίσκονται κάπου ανάμεσα μας χωρίς να μπορούν να τους αναγνωρίσουν οι άνθρωποι που τους ψάχνουν…
Άλλο ένα που με θλίβει επίσης , είναι ότι οι λίγοι νέοι που έχουν μέσα τους το μέτρο και την αντίληψη για το ερώτημα «από πού έρχομαι», δεν πρόκειται να δημιουργήσουν εύκολα δρόμους για τα όνειρα τους, μια και οι δουλειές κλείνονται στο κότερο του μπαμπά ή της μαμάς όσων είναι αυτό το τριήμερο εκδρομή.  Εύχομαι να κάνω λάθος και θα το χαρώ πολύ να είναι άδικες οι σκέψεις μου …

Όμως η γιορτή θα γίνει όπως κάθε φορά και το «σχήμα» θα κρατήσει ζωντανό το άλλοθι όσων θέλουν να κρύβονται πίσω από μια παραχαραγμένη ιστορία της ζωής τους… όμως η αλήθεια είναι ότι 17η Νοέμβρη του ’73 … πέρασε ανεπιστρεπτί για όλους όσους την εξαργύρωσαν.

Η ΒΙΑ ΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ

.


ΠΡΟΛΟΓΟΓΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ
Μία ασυνήθης εισαγωγή στο θέμα

Πρώτα οφείλουμε να συνεννοηθούμε για το –πως - βλέπουμε και μετά να ξεκινήσουμε το κοινό «ταξίδι» σκέψης, αν επιθυμούμε να συνομολογήσουμε στη συνέχεια μεταξύ μας το –τι- είδαμε.

Όπως έχετε καταλάβει από το σύνολο των αναρτήσεων αγαπητοί αναγνώστες, ο χώρος αυτός (η Δραγασιά) στηρίζεται στην αντίληψη του να μπορούμε να μιλάμε για οικουμενικά ζητήματα μέσα από την δική μας ζωή και τις προσωπικές μας μνήμες .
Επέλεξα να "υποστεί" την γραφή του προλόγου ο αναγνώστης , μια και έχω αποφασίσει ότι σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι προφανές και αυτονόητο, αλλά οφείλουμε να δίνουμε το πλαίσιο της αντίληψης μας όταν εισαγάγουμε ένα θέμα. Ακόμη θεωρώ ότι για κάθε νόημα που διαβάζουμε έχουμε τόσες ερμηνείες όσοι και οι αναγνώστες του.

Μια συνήθης σκέψη των περισσοτέρων μας , είναι να νομίζουμε ότι είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί μέσα από τις εμπειρίες και τις θεωρήσεις μας ενώ νοιώθουμε ότι απέναντι μας έχουμε ανθρώπους που παρά την καλή τους προσπάθεια να μας καταλάβουν, δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της δικής μας εγωιστικής - ενίοτε και φαινομενικά σεμνής - αντίληψης για τη ζωή μας.
Αυτή η συνήθεια οδηγεί σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποδεχτούν οι άλλοι τις ιδέες μας επιζητώντας τους όμοιους μας ή απορρίπτουμε ως ακατάλληλους τους άλλους μέσα από αντιλήψεις που έχουν αφετηρία φιλοσοφίες, θρησκείες, συνήθειες (αθλήματα- τέχνες κλπ) και κάθε μορφής βιώματα που επιλέγουμε να είναι κυρίαρχα στη ζωή μας.
Δικαίωμα λοιπόν στη γνώση και την άποψη,έχουμε όλοι οι άνθρωποι και δεν είναι προνόμιο μόνο των ειδικών ή των επιστημόνων. Η πολύπλευρη γνώση άλλωστε διαμορφώνει κοινωνίες με υψηλή αισθητική και αντίληψη συνύπαρξης σε αντίθεση με την σκέψη της –μάζας- που βρίσκεται ενίοτε πίσω από «φιλοσοφίες» σχήματος ή λειτουργίες οπαδών χωρίς κρίση με προμετωπίδα μια "ύπουλη" λέξη στο μυαλό τους , που δεν είναι άλλη από το «Πιστεύω».

(Άλλο είναι το Θεωρώ ως νόημα και στάση ζωής ... απέναντι από το Πιστεύω)

Παρατήρησα το τελευταίο διάστημα , ότι η «βία» κρύβεται με τον καλύτερο τρόπο σε προθέσεις και γνωστικά επίπεδα ανθρώπων που επί της ουσίας δεν διαφέρουν από την ανεπεξέργαστη σκέψη της αγοραίας συμπεριφοράς έστω και αν αναπτύσσεται εκλεπτισμένα στις σχέσεις των ανθρώπων.
Την βία στις σχέσεις την αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι σαν σωματική κακοποίηση και μάλιστα την ορίζουν συνήθως ως επιβολή της αντρικής δύναμης στη γυναικεία φύση.

Το ερώτημα που έβαλα στον εαυτό μου , είναι αν η βία είναι μόνο σωματική και αν είναι μοιρασμένη εξίσου με διαφορετικές εκφάνσεις μεταξύ των ατόμων σε σχέση.
Άλλο ένα ερώτημα που έθεσα προς –ατομική- διερεύνηση , είναι αν η ενοχοποίηση του ισχυρού φύλου απέναντι στο ασθενές αφορά μια υποκριτική στάση που αφήνει κάτω από την αντιπαλότητα των δύο φύλων να λειτουργεί η βία της «αντρικής» σκέψης επάνω στην ανθρώπινη φύση … που σίγουρα δεν έχει να κάνει με την γενετήσια περιγραφή της ανατομίας των ανθρώπων , αλλά με μια ολόκληρη φιλοσοφική στάση της κοινωνίας (μοντέλα αρχετύπων) απέναντι σε αυτό που λέμε ζωή.  Κατά την κρίση μου είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που κάποια στιγμή θα είναι αναγκαία η αντιμετώπιση του, όταν  ο "πολιτισμός" μας φθάσει μπροστά  στα αδιέξοδα του.
Σαν μικρό παράδειγμα -παρονυχίδα- του προηγουμένου, σημειώνω  την (κακώς νοούμενη ως εφαρμογή) χειραφέτηση της σύγχρονης γυναίκας – και θέτω ερώτημα- αν όντως διαθέτει στον συμπεριφορισμό της  μια βία προς αποδέκτες (ανεξαρτήτως φύλου) ψάχνοντας παράλληλα ποια αρχετυπική φιλοσοφία -κυριαρχίας- υπηρετεί στη ζωή ως αντίληψη.
Αφορμή των ερωτημάτων στάθηκε η θεατρική μελέτη στο έργο του Νίκου Καββαδία  (Η Βάρδια), αλλά και η μεταφορά των παρατηρήσεων αυτών στην ίδια τη ζωή, που συνήθως μας διαφεύγει αλλά δεν παύει να -συμβαίνει- γύρω μας.

Επέλεξα να μη μιλήσω βιωματικά και μέσα από προσωπική συγκρότηση των εμπειριών μου, μια και πάντα ένας άνθρωπος είναι -τραγικά- λιγότερος στη εμπειρία από το σύνολο της γνώσης που έχει καταγραφεί στο διάβα του χρόνου. Άλλωστε σκοπός δεν είναι να πείσω κανένα για τις προσωπικές μου αντιλήψεις , αλλά να μάθουμε όλοι μαζί μέσα από την διεύρυνση της γνωστικής μας αντίληψης μέσα από την προσφορά πληροφοριών.

Σημαντικό είναιι να σας καταγράψω γιατί διάλεξα να αναφερθώ σε μελέτες επιστημόνων αλλά και συγγραφέων με μια εγνωσμένη αξία του λόγου τους.
Η επιστήμη από –σκόπιμο- λάθος ορισμένων κύκλων που λειτουργούν το «Πιστεύω», αλλά και από τους – κατά σχήμα- λειτουργούς της (κάποιες φορές) είναι παρεξηγημένη.
Ο Επιστήμων δεν σημαίνει ότι έχει την ιδιότητα να κατακερματίζει και να εμβαθύνει φλύαρα τη σκέψη του μακριά από την λογική του «Προφανούς». Επιστήμων είναι αυτός που γνωρίζει να συγκεντρώνει την (διαχρονική) γνώση  από όλους όσους έχουν καταγράψει την σκέψη τους και να την συνθέτει σε δική του ... με μια μεγαλειώδη διάκριση από όσους απλά πιστεύουν τη γνώση!  Η διάκριση αφορά στο ότι κάθε στιγμή αγωνίζεται να απορρίψει την ίδια την σκέψη του για να προχωρήσει πιο πέρα τη γνώση.
Αυτό βέβαια δεν θα το συναντήσουμε σε –πίστης- φιλοσοφικά ρεύματα  που οι άνθρωποι μένουν "Πιστοί" πίσω από την βιωματική τους κατάκτηση.

Κάθε επιστήμων την στιγμή της καταγραφής της θεωρίας του ή ακόμη κάθε σπουδαίος συγγραφέας που δηλώνει αυθαίρετα την Αλήθεια του, μας παραδίδει την προσωπική του σκέψη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι η μοναδική Αλήθεια ούτε καμιά σημαία που πίσω από αυτήν θα στρατευτεί η Οικουμένη για το υπόλοιπο της ύπαρξης της. Με αυτό τον τρόπο (σκέψης) μαθαίνουμε να ακούμε με σεβασμό την υποκειμενική αλήθεια όλων και να επιλέγουμε κομμάτια που θα συνθέσουμε την δική μας προσωπική (υποκειμενική) θεώρηση του κόσμου στις ανάγκες της εποχής που υπάρχουμε.
Μπορεί αυτό να μην συντείνει να γίνουμε Θεοί  (σε αυτό τον κόσμο)… αλλά σας έχω κακά μαντάτα μια και η δική μου (υποκειμενική) αλήθεια λέει ότι «Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! »

Αυτή την επεξήγηση την έδωσα για να μην «θεοποιούμε» την βολική στην σκέψη και τα βιώματα μας γραφή και να αντιστρατευόμαστε άκριτα την όποια διαφορετική  άποψη. Τι να κάνουμε ... δυστυχώς (για την αντίληψη αυτή) η φύση έχει πολλούς τρόπους να υπάρχει και αυτό είναι δύσκολο να το αντιληφθεί το Εγώ μας ... έστω και αν το έχουμε ντύσει με τους καλύτερους μανδύες των "ειδικών" και των ανεπτυγμένων "πνευματικά" κύκλων.

Θα υπάρξουν λοιπόν παραπομπές σε επώνυμες αρθρογραφίες επιστημόνων καθώς και συγγραφέων χωρίς να υπάρξουν σχόλια από τον συγγραφέα του προλόγου επί αυτών.
Κάποιοι θα τα διαβάσουν, άλλοι όχι … μα και κάποιοι θα τα "διαβάσουν" μέσα από την πρωταρχική παγιωμένη θέση τους ότι γνωρίζουν εκ των προτέρων την Αλήθεια μέσω αυτών που πρεσβεύουν… αυτοί είναι η πλέον θλιβερή περίπτωση της ασθένειας του σύγχρονου κατ΄ ευφημισμόν καλούμενου πολιτισμού μας, που κατά την γνώμη μου θα έδιναν πάλι κώνειο στο Σωκράτη ενώ την ίδια στιγμή θα έκαναν γιόγκα στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού τους με στόχο την προσωπική τους ανέλιξη...

Όλοι μας έχουμε υπάρξει μέσα σε σχέσεις που η βία λειτούργησε συγκαλυμμένα από τον επιτηδευμένο λόγο ή και απροκάλυπτα με τον θυμό. Στόχος αυτής της ενότητας δεν είναι να πατάξουμε την βία και να την αντικαταστήσουμε με μια ονειρική ατμόσφαιρα μια και αυτό θα ήταν μια άλλη συγκαλυμμένη βία προς τις επιλογές σκέψης του ανθρώπου.
Στόχος είναι μόνο να «Δούμε»… μέσα από τη σκέψη των άλλων και αυτό είναι αρκετό. Η επιλογή του τρόπου ζωής - κάθε ενός μας- είναι δικαίωμα που σίγουρα έχει χαρές αλλά και συνέπειες που τις μαθαίνουμε κάποια στιγμή στον απολογισμό των πεπραγμένων μας κάπου κοντά στον τελευταίο ρόγχο.

Το κείμενο θα εμπλουτίζεται με πληροφορίες από άρθρα και μελέτες του διαδικτύου για όσο διάστημα ο γράφων κρίνει ότι θέλει και μπορεί να ασχοληθεί με το θέμα.

Οι φερώνυμες αναφορές στο ζήτημα του θέματος για αυτό το άρθρο, θα παρακαλούσα να αποσταλούν (αν υπάρξουν) … στο nativita@otenet.gr και θα αναρτηθούν σε συνέχεια του θέματος της κύριας ανάρτησης. Η βασική πρόθεση της αποφυγής των σχολίων (μόνο για αυτό το θέμα) είναι η προβολή της υπεύθυνης γραφής που κατά την προσωπική μου αντίληψη συνιστά μια Δημοκρατία με στόχευση στην αριστεία της σκέψης.

Κ.Ζ


ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ  




Ε Ρ Ε Υ Ν Η Τ Ι Κ Η Ε Ρ ΓΑ Σ Ι Α
Μελέτη του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας σε δείγμα κακοποιημένων γυναικών
Μαριάννα Διομήδους
Λέκτορας Επιδημιολογίας, Τμήμα Νοσηλευτικής,
ΕΚΠΑ, Αθήνα

Η παρούσα εργασία επικεντρώνεται ιδιαίτερα στο φαινόμενο της γυναικείας κακοποίησης. Η γυναικεία κακοποίηση, όπως αυτή εκδηλώνεται σε όλες τις μορφές της και σε όλα τα επίπεδα ζωής και δράσης, αποτελεί σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο με παγκόσμιες διαστάσεις…

…. Η έρευνα που διεξήγαγαν οι Dobash et al, σε ένα δείγμα 1044 γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας έδειξε ότι οι γυναίκες ήταν, κατά κύριο λόγο, τα θύματα της οικογενειακής βίας. Αναφορικά με τις αιτίες που ευθύνονταν για την εκδήλωση βίαιης συμπεριφοράς, οι λεκτικές αντιπαραθέσεις κατέληγαν σε βίαια επεισόδια. Αναφορικά με την παρουσία τρίτων κατά την εξέλιξη των βίαιων επεισοδίων, περίπου το 60% των γυναικών ανέφεραν ότι τα παιδιά ήταν παρόντα στα επεισόδια βίας. Επιπροσθέτως, σχετικά με τον τρόπο αντίδρασης των γυναικών στη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου/συντρόφου τους αναδεικνύεται η παθητική- αμυντική στάση απέναντι στην επιθετική συμπεριφορά του συζύγου/συντρόφου και η απουσία επιθετικής συμπεριφοράς. Το θύμα συνήθως οδηγούνταν σε μόνιμη εγκατάλειψη του δράστη.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟΝ ΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΕΔΩ)



Η Κακοποίηση των Ανδρών

Άρθρο
Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Μπορεί ακόμα και σήμερα να ακούγεται περισσότερο ως ανέκδοτο, αλλά ήδη από το 1974 ο Gelles διαπίστωσε ότι οι άντρες σύζυγοι έπεφταν θύματα βίας σχεδόν με την ίδια συχνότητα όσο και οι γυναίκες. Το 1994 στις ΗΠΑ 167 χιλιάδες άνδρες κατήγγειλαν ότι είχαν δεχτεί σωματική βία από τις συντρόφους τους και πολύ περισσότεροι παραδέχτηκαν ότι έχουν βιώσει παρόμοια περιστατικά, αλλά δεν το ανέφεραν πουθενά, για να μην γελοιοποιηθούν…

… Παράλληλα βρέθηκε ότι ενώ οι άνδρες έτειναν να μαλακώνουν με το χρόνο και τη συμβίωση, οι γυναίκες γινόταν ολοένα και πιο επιθετικές. Ο O’ Leary (1989) διαπίστωσε ότι στο 41-57% των περιπτώσεων αυτών, ο σύζυγος που δεχόταν επίθεση κατέφευγε σε βίαιη αυτοάμυνα, αλλά το υπόλοιπο 30- 40% δεχόταν τη βία παθητικά.


ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ (ΕΔΩ)


η βία στο ζευγάρι

"γυναίκες που αγαπούν πολύ"
μια άλλη ανάγνωση της προσκόλλησης σε ακατάλληλες και επικίνδυνες σχέσεις

● Η ύπαρξη βίας σαν τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι κάτι που απλά μπορεί να «τύχει» στον καθένα από εμάς; ● Ήμασταν τελείως ανυποψίαστοι πριν την εκδήλωση της σωματικής βίας; ● Γιατί δεν θεωρούμε βία τους διαπληκτισμούς, τις λεκτικές επιθέσεις και μειώσεις; ● Δεν έχουμε καμία επιλογή μετά την εμφάνιση της βίας; ● Τελικά έχουμε ευθύνη και αν ναι τότε ποια είναι αυτή;
....Το βιβλίο που διάλεξα να σας παρουσιάσω ασχολείται με την επιλογή ακατάλληλων συντρόφων και με τους λόγους παραμονής μιας γυναίκας σε ακατάλληλες σχέσεις. Αν καταφέρουμε να καταλάβουμε τους μηχανισμούς που εμπλέκονται καθώς και την δική μας προσωπική συμμετοχή, ίσως καταφέρουμε να προσεγγίσουμε από διαφορετική πλευρά την εκδήλωση της βίαιης συμπεριφοράς μέσα σε μία δυσλειτουργική σχέση. Έτσι ίσως να μπορέσουμε να δώσουμε μία πρώτη διέξοδο στο απελπισμένο ερώτημα του αν η βία σε μία σχέση τελειώνει οριστικά μόνο με έναν θάνατο. Πριν τον σκοτώσουμε ή σκοτωθούμε, ας ακούσουμε μία άποψη για τις αιτίες δημιουργίας ακατάλληλων σχέσεων και τους λόγους παραμονής μας σε αυτές.

Σταυρούλα Πανοπούλου © 2005
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΕΔΩ)

ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

.

Αλίευσα από το διαδίκτυο ένα ψηφοδέλτιο που αντιπροσωπεύει την διάθεση μερίδας των ψηφοφόρων αυτής της χώρας σε αυτή την χρονική στιγμή.

Η πρώτη αντίδραση στη θέα του, είναι ένα χαμόγελο που αφορά στην ευρηματικότητα της διαμαρτυρίας των ανθρώπων, όμως η δεύτερη σκέψη δεν είναι τόσο διασκεδαστική.
Το θλιβερό είναι ότι σε αυτό το ψηφοδέλτιο θα βρουν έκφραση του θυμού τους, άνθρωποι που έχουν σιγοψιθυρίσει την μελωδία του Άξιον Εστί … και έχουν μέσα τους ένα τρομερό πόνο για τον εκπεσμό κάθε ονείρου στην σημερινή πραγματικότητα.
Όταν τα οράματα για μια πατρίδα γίνονται αγχωτικοί χειρισμοί διαχείρισης των κρατούντων … τότε έχουμε πρόβλημα που δεν ελέγχεται … και αυτό είναι πάντα απρόβλεπτο στην εξέλιξη του.
Το θλιβερό είναι ότι η εκάστοτε εξουσία ήταν αποκομμένη από το συναίσθημα του λαού και αυτό γίνεται εμφανές ακόμη και σήμερα από τους λειτουργούς της.
Αυτό γίνεται φανερό από τον ανόητο λόγο που αναπτύσσουν πολιτικά οι κρατούντες αλλά και οι παρατρεχάμενοι τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι μακριά νυχτωμένοι. Αγνοούν τις ενδεχόμενες αντιδράσεις , υπερτιμώντας την υποκρισία τους και την ικανότητα να θεωρούν ότι ελέγχουν τα πράγματα ..αυτό δηλαδή που ποτέ δεν ελέγχεται σε μια χαοτική χημική αντίδραση.
Ακόμη και την αποχή των ψηφοφόρων από τις κάλπες … την ερμήνευσαν με ότι πιο ανόητο μπορούσαν να ανασύρουν μέσα από την αντίληψη τους.
Επειδή όλοι μιλούν για την νίκη του μικρού ή μεγάλου μαγαζιού τους που έχουν στήσει στο παζάρι της πολιτικής αγυρτείας, λέω να χαρίσω αυτή την έξυπνη ιδέα του ψηφοδελτίου που ανακάλυψα στην δική τους Νίκη !

Υ.Γ.
Σημειώνω για να μην κάνουμε λάθος ... το ψηφοδέλτιο φαντάζομαι να αφορά όλους τους χώρους που κρατάνε "πάγκο" στην λαϊκή του πολιτικού παζαριού...
και ο Νοών Νοείτω... (αν και δεν είναι σίγουρο το φτύσιμο ερμηνεύεται ως ψιχάλα)

ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΧΑΝΟΥΜΕ ΜΗ ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ;

.
Αναδημοσιεύω ένα κείμενο που έλαβα ηλεκτρονικά στο ταχυδρομείο μου και αφορά ένα πραγματικό γεγονός που θέτει το ερώτημα που αναφέρεται στον τίτλο.

Ουάσιγκτον.

Σταθμός του μετρό. Ένα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007. Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ' οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του. 4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της. Μετά 6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά. Σε10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν. Μετά 45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει.


Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει.
Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους.
Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.
Σε 1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε.
Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.
Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε;

Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια; Ένα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι: Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν' ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;...


ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

.


Στο δρόμο όταν συναντώ και χαιρετώ ανθρώπους , τόσο στον επαγγελματικό τομέα όσο και σε απλές ανθρώπινες συναναστροφές, βλέπω όψεις και εκφράσεις που αναπαράγουν το φόβο και την ανασφάλεια της ζωής. Έχουν φροντίσει με πολύ μεθοδικότητα να διασπείρουν το φόβο οι «ενδιαφερόμενοι» και για να πούμε την –μαύρη- αλήθεια το έχουν καταφέρει.
Όμως δεν υπάρχει δηλητήριο στη φύση χωρίς το αντίδοτο του. Κάθε μέρα στο παράνομο εργαστήριο του μυαλού μου, φτιάχνω αντίδοτα που άλλες φορές πετυχαίνουν και άλλες αστοχούν τόσο σε μένα όσο και στον περίγυρο που τα μοιράζομαι.

Τελευταία έφτιαξα ένα αντίδοτο που έχει μια απλή εικόνα. Κοιτώ τα παιδιά γύρω μου και χαίρομαι για το ότι υπάρχουν και είναι σημάδι ότι τίποτε δεν τελείωσε από τον κόσμο των εγκλωβισμένων ιδεών.
Τύπωσα και ανάρτησα στο γραφείο μου πολλά παιδιά που χαμογελούν χωρίς να τα ενδιαφέρουν τα προβλήματα του ισοζυγίου του Ελλαδιστάν, ούτε τα spread του ομολογιακού δανεισμού των εκλεγμένων κακό-διαχειριστών αυτού του Κρατιδίου.

Η ύπουλη σκέψη του μυαλού μας είναι απλή…
Λέμε ότι νοιώθουμε υπεύθυνοι για το μέλλον των παιδιών , ενώ στην πραγματικότητα φοβόμαστε για το ίδιο το τομάρι μας που έχει μάθει να καλοπερνά και να μην επαναδιαπραγματεύεται τίποτε λιγότερο από ότι έχει συνηθίσει να καταναλώνει…
Αυτή την ύπουλη σκέψη, αν την βάλουμε απέναντι σε χαμόγελα παιδιών που δεν ζητούν τίποτε παραπάνω από την δική μας αποδοχή και τον μιμητισμό (από εμάς) της ίδιας διάθεσης… τότε ο φόβος μέσα μας αντικαθιστάται από μια χαρά για την ίδια τη ζωή πέρα από τις δυσκολίες της.

Μπορεί κάποιοι να έχουν μικρά παιδιά, κάποιοι άλλοι να τα βλέπουν πλέον μεγάλα που μοιάζουν περισσότερο σ’ αυτούς, ενδεχομένως μια μερίδα ανθρώπων να έχουν χάσει από φυσικό η κοινωνικό αίτιο την χαρά να βλέπουν πλέον τα παιδιά τους…
Όμως όλοι μας μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά χωρίς η σκέψη να μας δίνει χαρά μέσα από μια ταυτότητα κτήσης προς αυτά … αλλά σαν το θεϊκό φαινόμενο που ταυτίζεται με την ανατολή του ήλιου κάθε μέρα.

Η αναλυτική σκέψη που ξέρω καλά να την υπηρετώ, θα μου πει - Άσε τις μαλακίες Κώστα - για να μου ξεστρατίσει την προσοχή από τις εικόνες που έχω αναρτημένες … και να την επαναφέρει σε μια γραμμική σκέψη υπολογισμού των περιορισμών της ζωής μας. Όμως επειδή όλα έχουν τα όρια τους, καλό είναι να δίνουμε χώρο και στο όνειρο που δεν μεταφράζεται σε πίνακες στατιστικών και οικονομικά μεγέθη…

Άλλωστε δύο πράγματα αποδεικνύουν ότι έχουμε ανάγκη το όνειρο. Το πρώτο είναι ότι κανένας δεν έφτασε σε οργασμό με υπολογιστικές διαδικασίες και το δεύτερο ότι το αναμάσημα των προβλημάτων δεν έκανε ποτέ κανένα ευτυχισμένο.

Άντε να πάμε λίγο στην «παιδική χαρά» που κρύβουμε μέσα μας χωρίς αναφορές σε πρόσωπα δικά μας … αλλά σε Αρχέτυπα που στερούνται την υπηρεσία της "Λογικής φυλακής" μας…

Υ.Γ.
Αυτό το άρθρο είναι η ανατροπή του προηγούμενου σε Τοπίο σκέψης. Τι να κάνω αφού δεν ανατρέπει κανένας άλλος (σ' αυτό το μπλογκομάγαζο) την καταγραμμένη σκέψη, οφείλω να το κάνω μόνος. Αν δεν ανατρέπουμε την λέξη "Πιστεύω" τότε θα παραμείνουμε δούλοι και οπαδοί μιας ιδεομορφής...
Ότι δηλαδή δεν επιθυμεί να κάνει η "Ιδεολογική δομή" της Κοινωνίας... γιατί εχθρός της είναι η Υπέρβαση ... και φίλος της η Προβλέψιμη Σταθερότητα των Υπηκόων της...


.

ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ ΟΛΥΝΘΟ ;

.


Εκείνη τη βραδιά έβρεχε καταρρακτωδώς ο ουρανός όταν αποφάσισαν να περάσουν μέσα από τα γκρεμισμένα στις μεσοτοιχίες σπίτια τους οι πολιορκημένοι της Ολύνθου και να κάνουν την έξοδο προς την ελευθερία … μια έξοδος που ήταν σφιχτά αγκαλιασμένη με το θάνατο.
Φόρεσαν μόνο το ένα σανδάλι για να έχουν σταθερότητα επάνω στα γλιστερά χώματα και τις αναρριχήσεις τους και ξεχύθηκαν σε αυτή την τελευταία τελετή του «Θέλω» της ζωής τους…
Από το 384 π.Χ. μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.394 χρόνια και μερικές θεμελιώσεις της πόλης της Ολύνθου σε ένα τοπίο του σύγχρονου Ελλαδιστάν, κρατά μέσα του τους αλαλαγμούς εκείνου του φονικού που ήταν μονόδρομος για τους ανθρώπους της.
Θύματα επιλογών της πολιτικής τους βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά των τότε δυνάμεων μεταξύ του Φιλίππου και των Αθηναίων πληρώνοντας το τίμημα της ζωής απέναντι στην ανελευθερία όλων των εποχών της βούλησης των ανθρώπων.
Ο Δημοσθένης με τους Λόγους του, άφησε την εικόνα των απελπισμένων ανθρώπων στην πορεία μιας ιστορίας που κάνει κύκλους σαν χορός με χέρια και βήματα που απλά εναλλάσσονται στον ίδιο σκοπό με μόνη διαφορά την αλλαγή της ένδυσης.

Σήμερα το καταφέραμε … γίναμε κομμάτι του Παγκόσμιου γίγνεσθαι… αλλά οι πολιορκίες δεν έπαψαν ποτέ να υφίστανται . Τώρα δεν πέφτουν βροχή τα βέλη στα σπίτια μας, αλλά μια πνευματικά εκφοβιστική βουκέντρα που αναπαράγεται από εμάς τους ίδιους, κάνει να συστρεφόμαστε σαν φοβισμένα ζώα την ώρα που όλα καίγονται γύρω μας.
Η παραίτηση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός που καταργεί και την Αξία του ίδιου του Τέλους μας…
Διασωληνωμένοι στα χέρια γιατρών- εμπόρων προσδοκούμε τον επιεική χειρισμό της εκμετάλλευσης του σαρκίου μας.
Καλοβαλμένοι μέσα στην θλιβερή – μα άνετη - μικρή ζωής τους, αναλύουν μεγάλες σκέψεις χωρίς επίγνωση τηλεπαρουσιαστές και παρατρεχάμενοι των πολιτικών μαγαζιών της εξουσίας…
Θάνατος με πόνο είναι η παράδοση μας σε αγύρτες που νομίζουν ότι γνωρίζουν την ίδια τη Ζωή… και τους κανόνες της.

Ο μόνος φόβος τους είναι μήπως πει ο εξουσιαζόμενος … «Σταματώ! Δεν παίζω άλλο» γιατί ένα παιχνίδι είναι η κοινωνικό – οικονομική οργάνωση της κάθε εξουσίας…
Μερικοί πιστεύουν ότι ο «προλετάριος» είναι το άτομο που στερείται ιδιοκτησίας και κερδίζει την επιβίωση του μόνο από την εργασία του … όμως είναι;
Ίσως η έλλειψη συλλογικών στοχευμένων μετρήσιμων "οραμάτων" σε μια κοινωνία να διαμορφώνει τον συλλογικό Λούμπεν Προλετάριο … που είναι τροφή συντηρημένη για την όρεξη του κάθε επικυρίαρχου. Οι πειρατές (κάποτε) κράταγαν ζωντανές τις χελώνες στα καράβια τους και σαν αποφάσιζαν έτρωγαν φρέσκο κρέας… μήπως μας θυμίζει τίποτε αυτό σε σχέση με τους αυτόβουλα φυλακισμένους σε δωμάτια που η μόνη πόρτα τους είναι ένα γυαλί της τηλεόρασης;

Φοβάται το «συντηρημένο κρέας» της ανθρώπινης χελώνας μήπως πεθάνει χωρίς να βλέπει ότι ο κανιβαλισμός του είναι θέμα προγραμματισμού των αφεντικών που χαμογελούν δίνοντας του την ελπίδα ότι θα ζήσει…
Όταν καταλάβουν οι φοβισμένοι προλετάριοι , ότι δεν στοχεύουν στις περιουσίες τους αλλά στην συντήρηση του φόβου τους… τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τους λίγους που αποφασίζουν για τους πολλούς.
Όπως ο Λόγος του Δημοσθένη , άργησε πολύ να πείσει τους ακροατές του να συνδράμουν τη ζωή … στους κατοίκους της Ολύνθου, έτσι και σήμερα ο δυστυχής μοναχικός άνθρωπος έπαψε να «ακούει» και να δημιουργεί τοπία ζωής δικά του…

Το άσχημο είναι ότι σήμερα δεν έχουν την ευκαιρία οι άνθρωποι για ένα Ηρωικό Τέλος … είναι αναγκασμένοι να σαπίζουν μέσα από τα (οικονομικά - κοινωνικά) πειράματα των επικυρίαρχων στο κρεβάτι της οργανωμένης κοινωνίας μισώντας ο ένας τον άλλο που συνεχίζει να αναπνέει με βρώμικη ανάσα από την αρρώστια.

Αλλά μπορεί να μην είναι και έτσι…
Δεν είναι σίγουρο ότι τα λόγια ενός άρθρου είναι η Αλήθεια … όμως για να μπορέσουμε να απορρίψουμε κάτι ως αλήθεια , οφείλουμε να φτιάξουμε το δικό μας Τοπίο και να δούμε αν ταιριάζει ότι ακούμε...

Εγώ προτείνω ένα Τοπίο από το τραγούδι του Σαββόπουλου «Δημοσθένους Λέξις»
Υπάρχει άλλο κοινό Τοπίο; Υπάρχει άλλο κοινό Όνειρο; Ιδού η απορία...


.

ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ …ΑΔΕΛΦΙΑ

(Εφτά Νοέβρη 2010 - Ο αγώνας συνεχίζεται)

Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο βίντεο από αυτό που ακολουθεί για να ταιριάζει την ημέρα των Δημοτικών εκλογών στην χώρα του Ελλαδιστάν.
Ψάχνουν οι «διανοούμενοι» να βρουν τις συνιστώσες της πτωτικής πορείας μιας συνείδησης ενός λαού … μέσα από σφιγμένες αναλύσεις της σκέψης που τους προσφέρει το εκάστοτε μαγαζάκι της εξειδίκευσης τους.
Φουσκώνει περήφανος από εθνική συνείδηση ο οπαδός Ελληναράς σαν θυμάται τα κρυφά σχολειά της Τουρκοκρατίας που τον δίδαξαν ότι υπήρχαν οι παραχαράκτες της ιστορίας του.
Ζητά πολύ λίγα «πράγματα» στη ζωή του ο αναιμικός λιγομίλητος υπάλληλος και έμαθε ότι σιγά και αργά γλύφοντας και έρποντας το σαλιγκάρι ανεβαίνει το μίσχο του προσωπικού οράματος της βολής του…
Μόλις το χαμόγελο της επιτυχίας του μικρού του στόχου (του ραγιά) ικανοποιηθεί από τους τεμενάδες , θυμάται να πει με ύφος εξουσιαστή «Ξέρεις ποιος είμαι Εγώ;»
Πήρε ένα πτυχίο και αγωνίστηκε μια ζωή να το εξαργυρώσει ο φουκαράς πίσω από μια καρέκλα σε ένα άδειο γραφείο και νομίζει ότι με αυτό μπορεί να εξηγεί τον κόσμο όλο. Συνήθως αυτοί γίνονται ποιητές των σαλονιών και δημοσιοσχεσίτες πλατιών γνωριμιών ανοχής στη ζωή τους.

Όμορφος ο κόσμος των ραγιάδων…ξένος από τον Μαγιακόφσκι ή τον Μπρέχτ που αρκούνται σε μια ποιητική βραδιά με χαμηλωμένα τα ντεκολτέ στις πνευματικές συνοδούς τους ή σε ένα μπριζολάδικο με λιγδιασμένα τα χέρια από την ηδονή του μασήματος…

Έχουν και «πνευματικές» αναζητήσεις οι Ραγιάδες… που εξαντλούνται στην Φροϋδική ικανοποίηση της έλλειψης μιας αγχωτικής εκσπερμάτωσης… και στην ανάρτηση του κατορθώματος αυτού σε ένα περήφανο για τις επιδόσεις του πουλιού τους βλέμμα.
Αγριεμένο ζώο ο Ραγιάς … απέναντι σε ότι του είναι ξένο.

Λες να είμαστε εμείς αυτοί όλοι ;!
Θα πάμε μέχρι τα παρακμασμένα σχολειά που τα ονομάζουμε για τον συγκεκριμένο βιασμό μας - Εκλογικά κέντρα και θα κάνουμε το «Χρέος» με την γνωστή μας αυτοπεποίθηση …της άγνοιας.
Άντε ας ευχηθούμε για το μέλλον που έχουμε ετοιμάσει… σαν το παραλάβαμε από τους γονείς μας και παραδώσαμε ευλαβικά ως άνθρωποι της «Παράδοσης» στα παιδιά μας…

Αδέλφια Ραγιάδες , ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ

ΕΚΛΟΓΕΣ … ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΟΥΜΕ;

.

Σκεφτόμουν να δημιουργήσω μια ανάρτηση που θα έχει τον τίτλο «Μας πάνε τα καράβια ή Εμείς τα πάμε;» Αφορμή είναι ο λόγος του Νίκου Καββαδία από το πεζό του (Η βάρδια) που έχει αποδοθεί θεατρικά και παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο του Φαλήρου – Κάτω από την Γέφυρα.
Είναι ένα τεράστιο φιλοσοφικό ερώτημα που άπτεται όλων των εκφάνσεων της ζωής μας… από την προσωπική μέχρι την πολιτική της λειτουργία. Ο καθένας μπορεί να σταθεί στο παράθυρο των ανησυχιών που έχει για τη ζωή του και να εκφράσει την σκέψη του για αυτό που ονομάζει «Η ζωή μου».
Κάποια στιγμή θα επανέλθω σε μια αρθρογραφία επάνω στο μεγάλο αυτό ερώτημα, όμως για την ώρα θα ήθελα να το θέσω ως ερώτημα να ίπταται πάνω από ένα όμορφο κείμενο που έλαβα από τον φίλο μου το Σωτήρη Γλυκοφρύδη και τιτλοφορείται «Δημοτικές εκλογές 2010. Η απόλυτη ξεφτίλα. Αρνούμαι»
Το όμορφο σε αυτή τη ζωή κατά την προσωπική μου κρίση είναι να μπορούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας την ώρα που δρα μέσα σε ένα περιβάλλον, και να διαπιστώνουμε ότι δεν είναι ανεξάρτητος από την συλλογική συνείδηση που υπάρχει γύρω μας και διαμορφώνει σε όσουζες ή ευωδιαστές τις ανάσες που παίρνουμε στη ζωή μας…



Δημοτικές εκλογές 2010. Η απόλυτη ξεφτίλα. Αρνούμαι


Αρνούμαι να ενταχθώ σε ένα σύστημα που εκβιάζει την ψήφο μου. Αρνούμαι να δεχθώ το δίλημμα Καραμανλής ή τανκς, Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο ή οτιδήποτε άλλο. Αρνούμαι να δεχθώ το ξεφτίλισμα της Δημοκρατίας, την πόλη να τη διοικούν οι ασαφείς, αρνούμαι να δεχθώ τους επαναστάτες «τεριλαίν» που από τη μια ανήκουνε και από την άλλη δεν ανήκουνε - ούτε κι αυτοί δεν ξέρουν που ανήκουνε - στο κόμμα. Αρνούμαι να ψηφίσω αριστερά όταν και αυτή ευθύνεται και ειδικότερα το κουμμουνιστικό κόμμα το οποίο εκφράζει τη σκληρή βάση του – ας μην κρυβόμαστε - για την καταστολή της πρώτης αστικής εξέγερσης της καρδιάς, το Μάι του 68 στη Γαλλία ΄ αυτό, ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Αρνούμαι τους δεξιούς που έγιναν αριστεροί και τους σοσιαλιστές που έγιναν καπιταλιστές και μπέρδεψαν τα μπούτια τους από τα συμφέροντά τους.
Αρνούμαι να δεχτώ τους βουλευτές από τη μια να βρίζονται στα έδρανα και από την άλλη χαριεντίζονται στα καφενεία. Αρνούμαι να τους βλέπω να χειροκροτούν το προεκλογικό βοήθημα της ντροπής του πρωθυπουργού ενώ αυξάνονται τα σισίτια στις ενορίες. Αρνούμαι την απαράδεκτη πολιτικοποίηση των Δήμων με ντιμπέιτ αρχηγού ή αρχηγών κομμάτων, γιατί ο Δήμος πρέπει να δημιουργεί τα κόμματα και όχι τα κόμματα το Δήμο. -πού είναι οι ίσες ευκαιρίες για τους ανεξάρτητους; Αρνούμαι να το δεχθώ το Δήμο όμηρο του κράτους, γιατί το πολίτευμα δεν πρέπει να λέγεται Δημοκρατία αλλά Κρατικισμός. Αρνούμαι ακόμη να ενταχθώ στην Καλλικράτεια εκδοχή του Καποδίστρια, διότι αν ήταν προς συμφέρον της Ελλάδας θα είχε εφαρμόσει ο ίδιος την καντονοποίηση ΄ όμως, πήγε τα καντόνια στην Ελβετία και εδώ μας έφερε πατάτες, διότι για πατάτες αξίζουμε. Αρνούμαι πάλι να εκφράσω το πολιτικό μου δικαίωμα σε αυτό το μεταμφιεσμένο προς το Δήμο κρατικισμό, διότι η Δημοκρατία όπως τη νοιώθω δεν εκβιάζεται.
Αρνούμαι το δίλημμα, τον κρατισμό, τη Βία και το Κράτος που δένουν τον σιωπηλό πολίτη ως Προμηθέα και Λαοκόωντα. Τιμώ στη σιωπηλή κραυγή της απόγνωσης του δύστυχου ανθρώπου που κοιτά τη δουλειά του, αυτού που είναι συνεπής, του μεροκαματιάρη, αρνούμαι να δεχθώ την πολιτεία έτσι όπως έγινε. Αρνούμαι να δεχθώ την πολιτικοποίηση για τη μάσα, την πολιτικοποίηση στο στρατό, στα σχολεία, στα καφενεία, στη δουλειά, ακόμη και στη διασκέδαση. Αρνούμαι τη δημοκρατία των Αθηνών «σκέφτηκε ελεύθερα – σκοτώστε τον» που είπε για το Σωκράτη. Αρνούμαι και σιχαίνομαι μέχρι και τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και τους κάθε λογής πολιτικάντηδες και πολιτικούς που μας δίνουν ένα ματζούνι ουτοπίας για να μας κυβερνάνε. Πιστεύω στη δημοκρατία μόνο όταν έχει ένα γερό σασί που λέγεται δικαιοσύνη και μίζα την αξιοπρέπεια.
Αρνούμαι, επίσης, να ρίχνω την ψήφο μου σε κάποιον που δεν ξέρω. Σε αυτές τις δημοτικές εκλογές υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός υποψήφιων συμβούλων. Γιατί κατέβηκαν, για να διορθώσουνε την πόλη ή να μαζέψουνε σκουπίδια; Για να φάνε, κατέβηκαν, ας μην κοροϊδευόμαστε. Αρνούμαι να μετάσχω σε αυτή την πρακτική. Αρνούμαι να υποστώ άλλη εξευτέλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αρνούμαι να συμμετάσχω στα λαμόγια, αρνούμαι τη δημοκρατία «έτσι όπως έγινε», που λέει και ο Ισοκράτης. Αρνούμαι και ξανά αρνούμαι. Στις εκλογές αυτές εμείς οι συντηρητικοί αναρχικοί θα μετράμε τα κουκιά μας. Μάλιστα, ας μη σας φανεί παράξενο, αναρχικοί συντηρητικού περιεχομένου γίναμε, έτσι μας καταντήσατε εσείς οι «πολιτικοποιημένοι».
. Πιστεύω στη Δημοκρατία, μια Δημοκρατία όμως που δεν εκβιάζεται, που δε θέτει το κόμμα στο Δήμο αλλά ο Δήμος δημιουργεί το κόμμα, αλλιώς, γίνεται κώμα η Δημοκρατία. Ας μη γελιόμαστε, η δημοκρατία, η γνήσια δημοκρατία είναι πολίτευμα περιορισμένης κλίμακας. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαμορφωθεί σε αυτούς που τρώνε, σε αυτούς που περιμένουν να φάνε και σε αυτούς που είναι το φαί. Εμείς θα περιμένουμε, θα τρώμε τα κουκιά μας πίνοντας λίγο κόκκινο κρασί που λεκιάζει σαν το αίμα.
.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΕΝΑ …ΓΝΩΣΤΟ TANGO

.

Νοέμβριος…

Θα ήθελα να ευχηθώ καλό μήνα μέσα από τα «σκοτεινά» ηλεκτρικά φορτία του διαδικτύου σε όλους όσους μπορούν να αποκωδικοποιούν τις πληροφορίες του και να τις κάνουν ζωή!
Διάλεξα ένα γνώριμο χορό από τον παγκόσμιο κινηματογράφο, που ξυπνά μνήμες για το άρωμα «γυναίκας» που περιμένει πάντα να το ανοίξουμε…
Χαρισμένο στην πλευρά του μυαλού μας, που φιλοξενεί την υπέρβαση του φόβου και της λογικής…
Ακόμα είναι χαρισμένο στη σκέψη του «τι έχω» και όχι στον περιορισμό του «τι μου λείπει».
Τέλος με την αρχή του μήνα , το χαρίζω σε όσους μπόρεσαν να χορέψουν χωρίς τα μάτια τους … αλλά με την καρδιά τους σε μια πίστα σε κοινή θέα των άλλων, τον έρωτα "ζωής"… που διαθέτουν μέσα τους.