Στους " Ἑπτὰ ἐπὶ Θήϐας", ένα σχόλιο

.




Γνωρίζω κάμποσα, μα μου λείπουν πάντα τα περισσότερα σαν ρίχνω το βλέμμα μου στα μεγάλα έργα των τραγικών μας ποιητών. Το "πως" και "πότε" πρώτο-διδάχτηκε από τον Αισχύλο, μα και τα "γιατί" της ανάλυσης του έργου τα ξέρουν καλά φίλοι μου που τους καμαρώνω σαν γεμίζουν με τις πληροφορίες τη σκέψη μου. Τούτα κι εσύ αναγνώστη μου μπορείς να τα βρεις και δεν χρειάζεται να τα αναπαράγω σ' αυτή τη μικρή γραφή.
Βλέπω, διαβάζω και μελετώ τραγωδίες, όχι για να υπηρετήσω την αρρώστια της ξεχωριστότητας ενός  εγώ από τις συνήθειες της εποχής μας, αλλά γιατί κάτι μου λέει, πως μέσα τους κρύβονται απαντήσεις για το στραβό κλίμα που το τρώει ο γάιδαρος του λεγόμενου πολιτισμού που λιβανίζουμε ως μονόδρομο της ανθρώπινης σκέψης. Ψάχνουμε τον εξορθολογισμό της στρεβλής πορείας μας προτείνοντας κοινωνικές αλλαγές σ' όλα τα χρόνια από τότε που έχασε η σκέψη των λίγων ανά τον Κόσμο, κατά τον έκτο αιώνα π.Χ.  Θεοποιήσαμε την ύλη και της δώσαμε ιδιοτητες πανάκειας απέναντι στις θλιβερές μας ανάγκες. Χτυπήθηκαν μεταξύ τους κοσμοθεωρίες, που νόμιζαν ότι είναι αντίθετες ανά τους αιώνες, φορώντας αυθαίρετα κάθε μια για λογαριασμό της το ρούχο του "καλού" και "δίκαιου", απέναντι στα εχθρικά αντίθετά τους ιδεολογήματα.  Όλες οι βίες όμως, υπηρετούσαν κατά διαστήματα αντίθετες πλευρές του ίδιου νομίσματος. Η αδηφάγα κεφαλαιοποίηση μέσω ύβρεων της φύσης και των πλασμάτων της, από τη σκέψη μας, δεν μπορεί να παράγει κέρδος, παρά μόνο συσσώρευση ευθύνης για την απόδοση της Νέμεσης.
Ακόμα και σήμερα έχουμε θλιβερούς προβεβλημένους, μα και ασήμαντους ανθρώπους, που μηρυκάζουν αντιθετικούς λόγους μίσους ψευτο-γνώσης, κάτω από ένα ασαφές ιδεολόγημα που το ονομάζουν "συμφέρον".

Όμως δεν αφορά η σκέψη της γραφής μου τούτης όσα έγραψα πιο πάνω. Αυτά μου βγήκαν ως αίσθηση που ίσως δεν έχει σημασία κατά την ανάγνωση του επισκέπτη που "σίγουρα ξέρει" τα πάντα ακόμα κι αυτά που δεν "βλέπει".

Αυτό που σκέφτηκα και είπα να το πετάξω στο μεγάλο πηγάδι με τον αχανή πάτο του διαδικτύου, είναι πως ίσως ο πόλεμος που γνωρίζει την βία με τις αισθήσεις, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να βοηθήσει την εξέλιξη του πνεύματος που τον καταργεί.
Αντίθετα σήμερα η εξάλειψη του αίματος από την προσομοίωση της ίδιας της ζωής μας, κάνει εικονικούς πολέμους που στοχεύουν μόνο στο φόβο μη συμβούν. Έτσι εύκολα το ζώον άνθρωπος μεταλλάσσεται σε κάτι που χωρίς πόνο απλώς ζει και πεθαίνει σε μια φάρμα δίκαιης αδικίας.

Το να δούμε μια τραγωδία, δεν λέει και πολλά γιατί πριν την μετάληψη που κάνουν στις τελετές των πιστών, υπάρχει η νηστεία. Τζάμπα επιφοίτηση δεν υπάρχει σαν δεν μπουν τα ερωτήματα από την καρδιά μας σε ότι το έχουμε βολικά κανονισμένο ως φυσιολογικό στη ζωή μας.
Πατροκτονία δεν γίνεται γιατί μας το είπαν κάποιοι άλλοι, γιατί τότε απλώς είναι έγκλημα φρενοβλαβούς. Τον μπαμπά μας τον σκοτώνουμε όταν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε και την εσωτερική μας πατρότητα σε μια εξελικτική αυτοχειρία ή σε μια ηρωική αποδοχή των παιδιών μας πάνω στα λάθος λογισμένα της ζήσης μας.

Παρ' όλα τούτα, αφήνω ένα ηλεκτρονικό στίγμα της παράστασης του Αισχύλου που υπάρχει στο διαδίκτυο και είχε την αγωνία της υλοποίησής της ο Γιάννης Τσαρούχης το 1982, κάπου κοντά στη αρχαία Θήβα.

https://www.youtube.com/watch?v=14MCDd3_fIg

Η πληροφορία και το ανθρώπινο κρέας

.



Είχα ακούσει κάποτε, ότι η επαναστατική πρακτική που υιοθετήθηκε στην παγκόσμια μεταφορά της γραπτής πληροφορίας κατά την εφαρμογή του λογισμικού των υπολογιστών, ήταν η δυνατότητα σβησίματος και αντικατάστασης των εγγεγραμμένων πληροφοριών. Δεν ξέρω αν όντως τούτη η δυνατότητα είναι η κορυφαία στην μεταλλαγή της «σκέψης» που οργανώνει τις δομές της πληροφορίας, πάντως σίγουρα βοήθησε στην ανάπτυξη της ταχύτητας μετάδοσής τους, πέρα από την ίδια την φύση της ηλεκτρονικής δομής αυτών.
Από την άλλη, η αργή χειρο- γραφή ή η στοιχειοθεσία στα πιεστήρια των τυπογραφείων, άφηνε ένα ικανό χρόνο στον δημιουργό της πληροφορίας να επεξεργαστεί με ευθύνη την πληροφορία που οργάνωνε με στόχο να την διανείμει.
Σήμερα είμαστε λίγο πιο βιαστικοί, μια και νομίζουμε πως η ταχύτητα της είδησης είναι στοιχείο πρόκρισης, παρά η επεξεργασμένη ανάλυσή της.
Αστείο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η μάχη της λεγόμενης πρωτιάς σε όλα τα μέσα στην διασπορά πληροφοριών, που ανάθεμα αν έχουν εμβαθύνει στην ουσία και την εγκυρότητά τους… Αυτό αναπτύσσει και ιδεολογήματα όπως το εκπτωτικό και ανεύθυνο ηθικά mea culpa, που λίγο πολύ χρησιμοποιείται σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, από πρωθυπουργούς, υπουργούς, δημόσιους λειτουργούς και θυμικά συμπεριφερόμενους αντιρρησίες…

Όλα τα προηγούμενα, που έχουν έννοια προλόγου, δεν τα ανέφερα για να μείνουμε μόνο σε αυτές τις διαπιστώσεις. Απλώς έκρινα αναγκαία την αναφορά στο νέο τούτο μέσο ηλεκτρονικής γραφής και μετάδοσης των πληροφοριών, μια και πάνω σε τούτο, εδώ και χρόνια στηρίζεται η αναδιάρθρωση των κοινωνικοπολιτικών μας δεσμών σε ομάδες, τοπικές και ευρύτερες κοινωνίες, αλλά και την παγκόσμια κοινωνία.

Θα γίνω λοιπόν πιο συγκεκριμένος για να υπηρετήσω αυτή την σκέψη που αναπτύσσω, λέγοντας πως κανένας την εποχή που γεννήθηκα και μάθαινα γράμματα από το αναγνωστικό του δημοτικού, δεν είχε σκεφθεί την εμπλοκή μιας τέτοιας τεχνολογίας στην προσωπική και δημόσια ζωή του. Τα πάντα είχαν άλλους ρυθμούς και οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις των συμφερόντων των ομάδων, βρίσκονταν πιο κοντά στα μπαλκόνια της εξουσίας και τις πλατείες των πολλών υπηκόων. Υπήρχαν δηλαδή αντιπαραθέσεις φυσικής ρώμης από τους θυμωμένους διαδηλωτές, αλλά και ιδεολογικές αντεγκλήσεις από τους λόγιους που ξιφουλκούσαν με τα νοήματα πειθούς των συμφερόντων τους.
Κάποιοι το ονομάζουν αυτό και ίσως δικαίως, πάλη των τάξεων.
Αν με ρωτήσετε επί της ουσίας αν αυτή η πάλη έδωσε αποτελέσματα σε ένα μελλοντικό κόσμο, δηλαδή στο δικό μας σήμερα, δεν είμαι σίγουρος να σας απαντήσω με σαφήνεια για την αποτελεσματικότητά της. Ενίοτε οι αδιαπραγμάτευτες βεβαιότητες ερμηνείας της ιστορίας βλάπτουν τραγικά την πνευματική υγεία.
Χωρίς να θέλω να ξύσω πληγές παγιωμένων πεποιθήσεων, θα έλεγα πως μου φαντάζει η πάλη των τάξεων για τα ανθρώπινα συμφέροντα πάνω στην καμπούρα της Γης, ταιριαστό φαινόμενο με την παροιμία που λέει: Δυο γάιδαροι μαλώναμε σε ξένο αχυρώνα… Μια και ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και όχι ιδιοκτήτης και κυρίαρχος που την ορίζει και την νέμει κατά τα συμφέροντά του.

Σήμερα λοιπόν βλέπουμε πως υπάρχει η παγκόσμια τάση να οργανώνεται η λειτουργία του Κράτους, πέρα από τις κατασταλτικές υπηρεσίες του,  μέσω των ηλεκτρονικών δυνατοτήτων που παρέχει η τεχνολογία. Όσο βίαιη είναι η καταστολή των κυρίαρχων ιδεών πάνω στις ασθενέστερες με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, άλλο τόσο βίαιη είναι και η αδυναμία καταγραφής της υποκειμενικής αντίληψης της ζωής μέσα από τις δομές της μηχανογραφημένης κατηγοριοποίησης εφαρμογής της εξουσίας. Αυτό σημαίνει πως σου δίνω «κουτάκια» να συμπληρώσεις κι όχι πεδίο να γράψεις τις απόψεις σου. Κάθε εξουσία που έχει ένα  ιδεολογικό μοντέλο ωφέλιμο για την κυριαρχία της, θέλει τους πάντες να απαντούν και να σκέφτονται στις δομές που η ίδια ορίζει ως αναγκαίες για την ύπαρξή της.

Για να το κάνουμε ακόμη πιο καθαρό, σκεφτείτε το πρόγραμμα Taxis που εφαρμόζεται για την φορολόγηση των πολιτών. Δεν έχει ανάγκη την προσωπική σχέση με τους υπαλλήλους της εξουσίας, μια και η δομή του στηρίζεται σε κλειστά πεδία που υποχρεώνουν κατά την φιλοσοφία των κρατούντων να κινηθούν οι πολίτες στα πλαίσια που τους ορίζουν. Διαφορετικά αν ο πολίτης δεν υπακούσει, ο συνδυασμός της δικαστικής με την κατασταλτική εξουσία θα τον τιμωρήσουν.

Ίσως το μυαλό μας βιαστεί και δώσει εύκολα χαρακτηρισμό σε τούτη την δυνατότητα οργάνωσης των κρατικών δομών, ονομάζοντάς την φασιστική λειτουργία. Άλλωστε είναι της μόδας σήμερα ότι είναι αντίθετο στα συμφέροντα της αντίληψης που έχουμε για το όφελος μας, να το ονομάζουμε έτσι.
Εδώ όμως θα έλεγα πως με τον ίδιο τρόπο το μαχαίρι, μπορεί να είναι το διάμεσο όργανο ενός φονικού ή μέσο να μοιράσουμε την τροφή μας σε ειρήνη.
Δεν θα ήθελα να αναπτύξω την αντίληψη του πώς γίνονται σε όλη την διαδρομή της ιστορίας οι διάμεσες ομάδες της εξουσίας μικροί δυνάστες, που σαν αναπτυχθούν ως κοινωνική τάξη μετά η ίδια η εξουσία τους αντιμάχεται ζητώντας την κατάργησή τους. Πρακτικά αυτό που έγραψα σημαίνει πως σήμερα όλοι θα έχετε ακούσει πως κάποιες τάξεις διάμεσων υπαλλήλων της εκάστοτε εξουσίας χρηματίζονται και πιστέψτε με τούτο δεν είναι παγκόσμια αβάσιμη κακία. Το ίδιο έκαναν και οι Ναΐτες του μεσαίωνα που φτιάχτηκαν να εξυπηρετήσουν τις σταυροφορίες της εξουσίας. Αφού έγιναν ισχυροί και αυτοδύναμοι υλικά, κάποτε η ίδια η εξουσία που τους δημιούργησε τους κατέστρεψε. Κάπως έτσι όμως λειτούργησε σε ένα άλλο γεωστρατηγικό επίπεδο η απολυταρχία μοναρχών στην μέση ανατολή με τις ευλογίες της ανεπτυγμένης Δύσης που σε αρχικό επίπεδο εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους. 
Το ίδιο λοιπόν σε μικρότερη κλίμακα κοινωνικών δομών ισχύει και για τις τάξεις των υπαλλήλων που με την σιγουριά της θέσης τους έγιναν πλουσιότεροι χωρίς κόπο, αλλά με «τρόπο».
Ας μη βιαστούμε λοιπόν να ορίσουμε το ποιος είναι αδικημένος και ποιος ωφελημένος από την νέα τάση οργάνωσης των δομών διακίνησης πληροφορίας της εξουσίας που καταργεί την προσωπική επαφή.
Το ερώτημα βρίσκεται στο "τι" σημαίνει εξουσία, και "ποιά" τα ηθικά και φιλοσοφικά ερείσματά της.
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα, γιατί όλο το πολιτικό σύστημα, παρά τις λεκτικές διαφοροποιήσεις του δεν έχει δυνατότητα εφαρμογής των εξαγγελιών του.
Σολώνεια σκέψη δεν μπορεί να έχει κάποιος ώστε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, αν αυτοί που εγκρίνουν και βοηθούν στις πολιτικές εξελίξεις δεν είναι ικανοί ως πολίτες να κατανοήσουν ένα όραμα πέρα από τις ατομικές τους ευκολίες.
Άρα το κάθε Taxis, και οι εναλλαγές τις εξουσίας θα είναι μόρφωμα τραβεστί αφιλοσόφητων συμφερόντων, μια και στερείται κεντρικής φιλοσοφικής δομής για το "πώς" θα εξελίξει δημιουργικά μια κοινωνία.
Ακούω συνέχεια πως το διακύβευμα είναι οι αποπληρωμές των δανείων της αλητείας του παγκόσμιου κεφαλαίου και φρίττω από την λογιστική προσέγγιση της εξουσίας πάνω στο όραμα επιβίωσης της κοινωνίας.
Σήμερα οι κρυμμένοι εγκέφαλοι που υπαλληλικά εξυπηρετούν τις δομές ενός ανόητου κράτους, σκοτώνουν τους ίδιους τους πολίτες χωρίς να έχουν την παραμικρή ικανότητα αντίληψης να καταλάβουν ότι μέρος του «οικοσυστήματος» είναι και οι ίδιοι.
Μη σας φανεί περίεργο αν σε λίγο διάστημα οι εφορίες θα είναι καταστήματα δημοσίων σχέσεων του κράτους προς τους πολίτες και όλη η δουλειά θα γίνεται από εταιρείες χωρίς έδρα ορατή, λειτουργώντας σαν κουκουλοφόροι δήμιοι μέσω του διαδικτύου.Φυσικά και οι σημερινοί χωρίς κουκούλα δήμιοι που υπηρετούν τις λογικές της αφιλοσόφητης εξουσίας θα είναι τα επόμενα εύκολα θύματα και θα ολοφύρονται για την αδικία που θα υφίστανται. Όταν στον βωμό της ατομικής επιβίωσης κάποιος δέχεται ως υπάλληλος να σκοτώνει ανθρώπους που δεν ανήκουν στην κλειστή οικογένειά του, είναι νομοτελειακά αποδεκτό ότι θα πάρει τη θέση του θύματος μόλις επιτελέσει καλά την δουλοπρεπή εργασία του. Λαοί χωρίς συνείδηση ατομική και συλλογική, είναι πρόβατα που εξυπηρετούν με τη σάρκα τους το πρόγραμμα σφαγής του τσοπάνη που τους ελέγχει...

Κλείνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις, αυτό που θέλω να εντοπίσω είναι πως διακύβευμα δεν είναι "ποιός" θα μας δώσει βοηθήματα και παροχές ώστε να του δώσουμε την ψήφο διαχείρισης της ζωής μας, αλλά "ποιά" φιλοσοφία μας είναι κατανοητή ώστε να φτιάξουμε ένα βιώσιμο μοντέλο ταιριαστό να αναστρέψει την καταστροφική πορεία της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που νομοτελειακά οδηγεί το ανθρώπινο είδος στον κανιβαλιστικό αφανισμό του.

Το 2050 σύμφωνα με προβλέψεις σκεπτόμενων θα έχουμε φτάσει τα 10 δις ως παγκόσμιος πληθυσμός. Αν δώσουμε επιεικώς ένα βάρος τριάντα κιλών μέσου όρου σε ανθρώπινες ηλικίες αλλά και μεταξύ πεινασμένων και χορτάτων, τότε θα έχουμε 300 δις κιλά ανθρώπινου κρέατος στον πλανήτη να συμπεριφέρεται βουλιμικά σαν τις ακρίδες. Ίσως χρειάζεται να διαβάσουμε πολύ τις έννοιες που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι πολιτισμοί για να μάθουμε τι σημαίνει Τίση, που πραγματώνεται μέσα από την τιμωρία των ύβρεων από την Νέμεση και λειτουργεί νομοτελειακά.

Αν μορφωθούμε, ίσως ελέγξουμε το κρέας μας και αγγίξουμε το πνεύμα, για να υπάρξουμε με αρμονία στον πλανήτη για όσο ακόμα συνεχίσει να ζει σ’ αυτές τις ιδανικές συνθήκες που εξυπηρετούν τα είδη της ζωής που φιλοξενεί.
Άλλως … χλωρά και ξερά γρήγορα θα περάσουμε στον κανιβαλισμό της ιδιωτείας του αφιλοσόφητου νου που σήμερα τον ονομάζουμε κατ’ ευφημισμόν Πολιτισμό.

Υ.Γ
Η φωτογραφία είναι από τον χώρο http://greek-weather.org/viewtopic.php?t=4863
Οι ακρίδες είναι το χαρακτηριστικό είδος που παράγουν την ύβρη του αλόγιστου πολλαπλασιασμού τους σαν οι συνθήκες τις ευνοήσουν και πεθαίνουν από πείνα σαν καταστρέψουν τις πηγές που τις τρέφουν.

Αυτή η σιγουριά μας έφαγε!

.



Δεν έχω γνώση και εμπειρία από άλλους πολιτισμούς, μια και ακόμη προσπαθώ να μάθω τον δικό μου στην διαχρονία του, όντας σίγουρος μέσα μου πως δεν θα τα καταφέρω μέχρι να πάψω να νιώθω τις αισθήσεις μου. Συνήθως πλησιάζουμε τις διαφορετικές συνήθειες των κοινωνιών σαν τουρίστες, δηλαδή μέσα από την εικόνα της δικής μας σκέψης, χωρίς να αφηνόμαστε στο διαφορετικό τοπίο που παράγει η γλώσσα τους. Λίγοι έχουν αυτό το προνόμιο όντας βιωματικά πολύγλωσσοι, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τούτο είναι και εντελώς ωφέλιμο για την αθέατη ψυχική τους ταυτότητα…
Αυτό το κείμενο το γράφω, όχι γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, μα για να αφήσω μια οπτική σκέψης που επεξεργάστηκα πρόσφατα και λέει, πως η εμβάθυνση στην όποια γλώσσα, μας φανερώνει τη δομή του πολιτισμού και άρα την δυνατότητα να τον εξελίξουμε πολιτικό-κοινωνικά.

Να με συγχωρέσουν οι αγωνιστές των επιφανειακών αντιθέσεων της ζωής καθώς και οι αξιωματούχοι κρατικών θώκων ή και μέσων ενημέρωσης που προωθούν την ομογενοποίηση της αντιληπτικής ικανότητας των ανθρώπων σε λεκτικά σχήματα υποβαθμισμένων λογικών όντων. Δεν τους κάνω ζημιά, απλώς ως αμετανόητος εραστής της ζωής, ευελπιστώ στην αυτοθέλητη παλινωδία της σκέψης τους μια και η πλάνη τους κάποια στιγμή θα υπάρξει κ α ι αυτοκαταστροφική.

Ψάχνοντας τις λέξεις και τα νοήματα που κρύβουν αυτές, είναι σαν να βλέπουμε τις ρωγμές στο βράχο που φτάνουν μέχρι τη ρίζα του. Έτσι, είναι εύκολο ακόμη και με νερό που θα παγώσει το χειμώνα να πετύχουμε το σπάσιμο ολόκληρων ογκόλιθων που μας φαίνονται αμετακίνητοι. Ναι, βράχοι είναι οι πεποιθήσεις μας, και η μετακίνηση αυτών σε ένα τοπίο διαφορετικό είναι αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει σε εξέλιξη η φύση … μας.
Τα παραδείγματα για τις πιο πάνω σκέψεις θα τα αντλήσω από την παρατήρηση της δικής μου καθημερινότητας, μια και τούτη είναι η κατ’ εξοχήν δωρεάν παιδεία που μας προσφέρεται.

Τα βήματα μου πρόσφατα με οδήγησαν σε μια συνάντηση με ένα υπεύθυνο πολιτιστικών που έχουμε αναπτύξει αμοιβαία εκτίμηση. Περπατώντας με τα λόγια μας σε σκέψεις της κουβέντας, φτάσαμε σ’ ένα σημείο που μου λέει:
- Οι παππούδες στην Κρήτη, όταν απαντούν σε ερώτηση που την σκέφτονται, δεν λένε ξέρω ή νομίζω κλπ, αλλά ψυχανεμίζομαι….
Άστραψε ένα φως μέσα στη σκέψη μου, μια και πρόσφατα είχα μελετήσει στην μετάφραση του Προμηθέα Δεσμώτη τα λόγια του Αισχύλου, που σαν προοικονομεί την είσοδο του Ερμή, αναφέρει την λέξη «εισορώ». Βλέπω λοιπόν μέσα μου, ή αλλιώς κατά την έκφραση των Κρητίκαρων παππούδων, ψυχανεμίζομαι…
Πόση σοφία κουβαλούν στα λόγια της παράδοσης τους που σήμερα φαντάζει για τον «προοδευτικό» όχλο ξεπερασμένη;
Για να σπάσουμε όμως το βράχο της πεποίθησής μας, θα πρέπει να ψάξουμε την έννοια της ψυχής, καθώς επίσης να λογιάσουμε στη σκέψη μας το ερώτημα αν ότι βλέπουν οι αισθήσεις μας είναι αληθινό…
Το ερώτημα «Μήπως η σκέψη βλέπει;», θα ήταν γόνιμο για την δική μας εξέλιξη μα και επικίνδυνο συνάμα για την ραθυμία της ζωής μας.

Αφήνοντας την εμπειρία του όμορφου Κρητικού φίλου, θα θυμηθώ την επίκληση για βοήθεια του Μενέλαου στην Ελένη του Ευριπίδη, που ζητά από το Δία, μέσα στην αγωνία του να ξεφύγει από τον Αιγύπτιο βασιλιά. Πολλοί ηθοποιοί και θεατές έχουν πει και ακούσει αντίστοιχα χιλιάδες φορές τα λόγια τούτα, μα έχει μάθει το μυαλό μας να τα ξεπερνά τα νοήματά τους, λειτουργώντας την πρόσληψη αυτών σαν εκπαιδευτικό φολκλόρ… Κανένας δεν στέκεται στην ουσία, έστω κι αν που και που καμαρώνει για το «σπουδαίον» της καταγωγής του. Λέει λοιπόν ο Μενέλαος προς τον Δία, ότι θέλει την βοήθειά του να ξεφύγει, μια και την έχει απόλυτη ανάγκη. Συμπληρώνει δε ότι πολλές φορές ζήτησε από τους θεούς να του δίνουν χαρές μα και λύπες. Ποιος θα ισχυριστεί σήμερα ότι έχει ζητήσει από τον όποιο θεό του να του προσφέρει και δυστυχίες μαζί με τις χαρές;
Ποιος δεν θέλει να βρίσκεται στην αιώνια ευτυχία και μάλιστα χωρίς κόστος;
Αυτό δεν υποστηρίζει ο «εμπορευάμενος» πολιτισμός μας, που φτιάχνει ευκαιρίες πλασματικές και αειφόρα καπιταλιστικά όνειρα;
Για να μην παρεξηγηθώ, η κεφαλαιοποίηση μέσα από όνειρα που φέρνουν αιματηρές αντιπαλότητες βρίσκονται σε κάθε καπιταλισμό κοινωνικού η ατομικού ενδιαφέροντος…
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο πολιτισμός μας, αν αποδεχόμασταν την ενότητα κόπου και πόνου με την ηδονή και την μακαριότητα;
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν ενσωματώναμε το θάνατο ως αρχή της ίδιας της ευκαιρίας βιώματος που λέγεται ζωή;
Να μια ακόμη μικρή ρωγμή στα λόγια της σκέψης που μπορεί να αλλάξει τον τζάμπα μάγκα, σε Κύριο πρώτα του εαυτού του και μετά Πολίτη του Κόσμου.

Τέλος θα σημειώσω μια συνομιλία που δεν συνηθίζεται μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων, όμως τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μια και έξω από την συνήθεια του τοπίου που ζούμε, υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι που τους ονομάζουμε συνήθως ανύπαρκτους.
Είπε λοιπόν μια γυναίκα προς ένα άνδρα:
- Κουράστηκα να αστρονομώ τη σκέψη σου.
Κι εκείνος μουρμούρισε την απάντησή του:
- Κι εγώ να λεξιθετώ νοήματα για να τα κοινωνήσω.
Εδώ θα γράφαμε ένα ολόκληρο άρθρο για την ουσία των διαφορών που κι απ’ τις δυο πλευρές έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε τη σκέψη αυτής της γλώσσας με τον σεβασμό της τραγωδίας, κατά την οποία σμίγουν σε σύγκρουση τα αντίπαλα λόγια κάθε ανάγκης και νόησης, που σαφώς φέρουν το καθένα το σωστό και το δίκαιο με το μέρος τους.
Ιερή η σύγκρουση του αρσενικού με το θηλυκό!
Χάος τεράστιο χωρίζει τις δομικές αφετηρίες της υπόστασής τους.
Το θήλυ, είναι η ζωή και την υλοποιεί, μα το άρρεν την καταργεί και την ανασυνθέτει. Τίποτε δεν ρέει χωρίς διασάλευση της αρχικής δομής και τάξης…
Κάπου στο βάθος των λέξεων και των ρωγμών στις βεβαιότητες της γλώσσας μας βρίσκεται ο Ηράκλειτος και περιμένει…

Κάπου εδώ νομίζω αξίζει να βάλω ένα επίλογο, μια και ήταν αρκετή η κοινοποιούμενη δόση των σκέψεων που με απασχόλησαν. Ωφέλιμο και χρηστικό είναι κάτι που το «κρατάμε» ως πληροφορία και εφευρίσκουμε τρόπο να το αξιοποιήσουμε στη ζωή μας και όχι η καθοδήγηση της δράσης μας από υποτιθέμενους γνώστες.
Άλλωστε οι οδηγίες χρήσεως βρίσκονται μόνο σε βιομηχανικά προϊόντα αλλά και σε εγκεφαλικά ιδεολογήματα που στοχεύουν στην ομοιομορφία όσων τα καταναλώνουν…
Το αν είναι καλό η κακό τούτο που συμβαίνει ως χειραγώτηση, ουδείς νομιμοποιείται να το απαντήσει, εκτός από να το επισημάνει και να αφήσει τον κάθε ένα να γίνει αυτεξούσιος της πλάνης ή μη που επιλέγει να ακολουθήσει στην πορεία της ζωής του.

Πάντως όσο κι αν νομίζουμε πως οι βράχοι είναι αιώνιοι, πάντα θα μας διαψεύδει το θρυμμάτισμα τους, μια και το προσδόκιμο της ζωής μας δεν μπορεί να το παρακολουθήσει ως εξελικτικό φαινόμενο…
Πιο λαϊκά θα έλεγα ενθυμούμενος την Πειραιώτικη κουλτούρα:
- Αυτή η σιγουριά μας έφαγε!

Υ.Γ
Η αρχική εικόνα, αποτελείται από οριζόντιες παράλληλες γραμμές και αν υποστηρίξει κάποιος αυτή την ιδιότητά τους εκεί που δεν πρέπει, κινδυνεύει με λιντσάρισμα για την ανόητη σκέψη του μπροστά στην πασιφανή βεβαιότητα των αισθήσεών μας...