Διαγωνισμός Τέχνης στο Ελλαδιστάν

.



Τα έφερε η μοίρα, να πάω σ’ ένα θεατρικό διαγωνισμό κάποιου πολυχώρου τέχνης, για να παρακολουθήσω την τελευταία μέρα διαγωνισμού των τεσσάρων επικρατέστερων σχημάτων, ώστε να απονεμηθούν οι βραβεύσεις από το κοινό.
Πάντοτε σαν παρακολουθώ θεατρικές δημιουργίες νέων, κάνω πολλές σκέψεις καμαρώνοντας συνάμα γι αυτούς που επιλέγουν ως μέσο επικοινωνίας των ανησυχιών της ζωής τους την τέχνη, έστω και αν υπάρχουν ελλείψεις. Κανένας δεν γεννήθηκε τέλειος και η αγάπη μας για τις Τέχνες είναι πραγματική σαν μπορούμε να δούμε την διαδικασία που παράγει πολιτισμό και όχι να καταναλώνουμε ότι μας προσφέρουν ως αδιαμφισβήτητα σπουδαίο.

Μέχρι εδώ όλα καλά… αλλά στο Ελλαδιστάν που είναι μια τριτοκοσμική χώρα παρακμής τα πράγματα έχουν πάντα την δική τους απρόβλεπτη εκδοχή…

Μετά από κάθε μονόπρακτο, στο μικρό διάλειμμα που γινόταν, ο κόσμος έβγαινε έξω από την αίθουσα για το αναγκαίο τσιγάρο του, εξοικονομώντας έτσι χρόνο οι υπεύθυνοι να διευθετήσουν το φροντιστήριο της σκηνής για τους επόμενους διαγωνιζόμενους.
Όταν παρακολουθήσαμε και το τρίτο μονόπρακτο, είπα να κάνω κι εγώ το δικό μου τσιγαράκι κι έτσι κατευθύνθηκα προς την έξοδο, όπου είχαν στήσει οι χαμογελαστές κοπέλες της διοργάνωσης μια διάφανη κάλπη πάνω σε ένα πάγκο για να συγκεντρώσουν τους ψήφους των θεατών.
Γούρλωσα από απορία τα μάτια μου σαν διαπίστωσα πως η διάφανη μικρή κάλπη ήταν σχεδόν μέχρι την μέση γεμάτη από χαρτάκια ψηφοφορίας.
Πλησίασα τις κοπέλες που συνέχιζαν να χαμογελούν και τις ρώτησα πως γίνεται ενώ δεν έχουν διαγωνιστεί όλα τα σχήματα να δέχονται ψήφους. Η ενοχική τους απάντηση, ταιριαστή με την ανευθυνότητα που διακατέχει και τον δημόσιο τομέα σαν κάνει εγκλήματα σε περιβάλλον και πολίτες, ήταν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε γιατί κάποιοι που ήθελαν να φύγουν απαιτούσαν να ψηφίσουν.
Χαμογέλασα με μια αμφιθυμία λύπης και απορίας και συμπλήρωσα μετά το «Αχ» που μου βγήκε αβίαστα, πως αν δοκίμαζαν να ζητήσουν το «γιατί» θετικής ψήφου ή την αιτιολόγηση της απόρριψης σε ότι έκριναν τέτοιοι θεατές, θα ήσαν ελάχιστοι αυτοί που θα είχαν κάτι να πουν. Ενώ συνέχιζαν εκείνες να με κοιτούν αμήχανα, συμπλήρωσα πως η πλειονότητα όσων παρακολουθούν θεάματα και συμπεριφέρονται έτσι ενώ καλούνται να δώσουν την ψήφο τους, είναι δυστυχώς κανίβαλοι.

Στο τρίτο βήμα μου ενώ προσπαθούσα να γευθώ την πικρή ρουφιξιά του τσιγάρου μου φεύγοντας από το τραπέζι της ψηφοφορίας των απολίτιστων, άκουσα μια σοβαρή φωνή από ένα κύριο που μου έλεγε πως αυτός δεν είναι κανίβαλος.
Πράγματι τον κοίταξα και προς στιγμήν συμφώνησα μέσα μου μαζί του, μια και δεν είχε κανένα κόκαλο στο κεφάλι του, ούτε αμφίεση που να παραπέμπει σε αυτό το χαρακτηρισμό. Ένας καθώς πρέπει άνθρωπος με ωραία ρούχα και ένα ξανθωπό μαλλί που αν δεν είχε σχέση με την τέχνη σίγουρα θα ήταν εγγράμματος σε κάποια θέση ιδιωτικού ή κρατικού τομέα ή ακόμη θα μπορούσε να επιβιώνει μέσα από κάποια επιχειρηματική δράση.
Δυστυχώς όμως έκανα λάθος.
Διαπίστωσα πως οι κανίβαλοι που είχα απροσδιόριστα στη σκέψη μου κατά την ώρα που τους ανέφερα στις όμορφες ψηφολέκτριες, δεν έχουν απαραίτητα την αφρικανική εμφάνιση.
Το ύφος του δικαίου που αισθάνεται ένας βλάκας, όπως μας έχει αναλύσει στο όμορφο έργο «Εγχειρίδιο βλακείας» ο ευφυής Διονύσης Χαριτόπουλος, έλαμπε στα μάτια του κυρίου. Με σοβαρό ύφος υποστήριξε ότι δεν έχει χρόνο να παραμείνει άλλο και αφού είδε τα τρία έργα έκρινε σωστό να ψηφίσει τα δύο που του άρεσαν περισσότερο.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αν δεν έχουμε χρόνο απλώς δεν ψηφίζουμε σαν δεν έχουμε παρακολουθήσει όλο το διαγωνιστικό μέρος, αλλά εστάθη αδύνατον να αλλάξει η γωνία της ματιάς του, που καμάρωνε το «σπουδαίον» της ύπαρξής του, όπως ακριβώς κάνουν σαν αγορεύουν οι πολιτικοί περιορισμένης αντίληψης των οποίων το λόγο νομιμοποιούν  οι πνευματικά σακάτηδες οπαδοί τους. Να δεις σκέφτηκα που κάποιον πολιτικό με πρόδηλο νοητικό πρόβλημα τον έχει ψηφίσει και τούτος….
Δεν είπα πολλά λόγια, μια και ήταν σίγουρος ότι είχε πράξει το σωστό και ότι η λογική του είναι απόλυτα σωστή, απορώντας με την σκέψη μου που τον προσέβαλε.
Απομακρύνθηκα με την απόδειξη ότι ο βλάκας είναι κυρίαρχο και ανίκητο Όν στην κοινωνία μας, και σιγουρεύτηκα για την ορθή σκέψη των τραγικών ποιητών μιας άλλης Ελλάδας, πως ο κόσμος δεν αλλάζει με την πειθώ αλλά με την Νέμεση…

Προφανώς είχε παρευρεθεί σ’ αυτόν τον διαγωνισμό όπως θα συνήθιζε και στις εθνικές εκλογές, με το ψηφοδέλτιο σημαδεμένο εξ υποχρεώσεως.
Κάποτε μου είχε πει ένας Ιρακινός σπουδαγμένος φωτογράφος που ήταν εργάτης στην Ελλάδα, πως όποιος προσπαθεί να πει φιλοσοφία σε βλάκες είναι ίδιος με αυτούς. Έτσι σαν καλός μαθητής της ανατολικής σκέψης, σιώπησα και δεν του ανέφερα ότι και το παιδί του σαν διαγωνίζονταν αν ήθελε να το καμαρώσει κάποτε σπουδαίο, θα έπρεπε να του εξηγήσει και να ψηφίσει ότι έκρινε καλύτερο η συνείδησή του. Αλλά αυτό ως αξία αντιβαίνει με το παλαιότερο και γιατί όχι ακόμα τωρινό βόλεμα των «δικών» μας έστω και αν υπολείπονται άλλων αξιοτέρων.
Αν θέλετε απόδειξη κοιτάξτε τα ονόματα των βουλευτών στο Ελλαδιστάν για να καταλάβετε πως η αντίληψη της «βασιλείας» κληρονομικώ δικαίω, ισχύει ακόμη στις υπανάπτυκτες χώρες που δυστυχώς δεν είναι λίγες στον κόσμο…
Ας πούμε πως οι θώκοι της εξουσίας καταλαμβάνονται από απογόνους του κεφαλαίου και των κυβερνητικών υπαλλήλων του, που το υπηρετούν πάππου προς πάππου, μέσω μιας κλειστής σκυταλοδρομίας.

Αποφάσισα να γράψω χωρίς στοιχεία αυτό το χρονογράφημα, σχετικά με το χώρο που διοργάνωσε αυτούς τους θεατρικούς αγώνες, γιατί δεν πιστεύω στην τιμωρία της κατηγόριας, αλλά στην νουθεσία των "λογικών" που στοχεύουν στην αριστεία της σκέψης.
Για δε τον «κανίβαλο» που χάθηκε βιαστικός στην υγρή νύχτα, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως έχει να προσφέρει σπουδαία στη ζήση του, αν διαχωρίσει τον Εαυτό του από την βλακεία που είναι εγγενής στη ζωή μας και δεν νιώθει ότι απειλείται απ’ τον διαχωρισμό αυτό.

Αυτό που με κάνει να λυπάμαι, είναι ότι δεν προσφέρονται οι συνθήκες μιας διαφορετικής παιδείας στο κάθε Ελλαδιστάν της Οικουμένης, για να ξεπεράσουμε τις βεβαιότητες που φτιάχνουν κόσμους ανταγωνιστικούς, βίαιους και ανέραστους και έτσι κάνει κύκλο η λάσπη στο βαρέλι που το γυρίζουν αδιαμόρφωτοι ψυχικά Κυβερνήτες και παρατρεχάμενοι της εκάστοτε εξουσίας…

Κ.Ζ

Υ.Γ
Την εικόνα του βλάκα την δανείστηκα από τον ακόλουθο χώρο
http://eviain.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1706.html

300 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΟΝΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΩΚΕΑΝΟ, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ



Ενώ η ραστώνη του θέρους στην Αθήνα, χαμηλώνει τους ρυθμούς επαναστατικότητας των ανθρώπων, οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί ανακυκλώνουν τα υπολείμματα νοητικής μετριότητας των μελών τους. Απέναντι σ’ αυτά η δομική ουσία της φύσης και το υπο-ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος», παραμένουν τελείως άγνωστα… ή περιοριστικά ερμηνευμένα από τις ανήμπορες αισθήσεις μας…
Ευτυχώς που υπάρχουν διοργανώσεις εκτόνωσης, όπως αυτή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και έτσι νιώθουν την λίμπιντο τους οι κάτοικοι να ζει και να ελπίζει σε νίκη κάποιων που υποστηρίζουν, ώστε μέσα απ΄αυτό να γευθούν το εικονικό μερίδιο περηφάνιας που ανήκει στη ζωή τους.

Όλοι λέμε πως ξέρουμε τον Κόσμο, κι ότι διαθέτουμε επαρκείς εξηγήσεις για τη δομή του. Ερμηνείες που μας κρατούν λαλίστατους με κομπασμό σαν εκπτύσσουμε τα τσαλακωμένα επιχειρήματά μας, που περιγράφουν την πρόθεσή μας να αλλάξει η ζωή πάντα για το καλό μας… έστω κι αν μιλούμε σε ουμανιστικό πληθυντικό.

Όμορφος κόσμος, θεϊκά πλασμένος, στον οποίον η ατομική ανάγκη, γίνεται θεωρία και συσπειρώνει ανθρώπους σε πολύμορφους φασισμούς, που η προπαγάνδα του ενός κατηγορεί τον άλλο ως άδικο και βίαιο…
Φυσικά τόνοι βιβλίων γράφονται από αρκετούς συφιλιδικούς στη σκέψη συγγραφείς που καμαρώνουν για το τίποτα της ιδιότητάς τους, ενώ οι τέχνες παράγουν στην πλειονότητα τους αντίγραφα μιζέριας των δημιουργών τους, που φυσικά αλληλοεπικροτεί -σε μια συντεχνιακή υποτέλεια- ο ένας τον άλλον, δίνοντας μεταξύ τους το άλλοθι να υπάρχουν οι μετριότητες σε σχέσεις λυκοφιλίας.

Αυτός ο πρόλογος αφορά μια περιγραφή στο υποτιθέμενο παρόν της παγκόσμιας κατάστασης, το λεγόμενο σήμερα, έστω κι αν αναφέρεται το μικρό κείμενο στην πολύπαθη Αθήνα που την κατοικούν πνευματικοί έποικοι που τους ορίζουμε αυθαίρετα για λειτουργικούς κοινωνικούς λόγους συνοχής ως «Έλληνες».

Θα μου πείτε, το χτες ήταν διαφορετικό;
Γεια στο στόμα όποιου το αναφέρει, μια και ούτε αύριο θα αλλάξει… εκτός και αν αρχίσουμε να φανταζόμαστε -και να βλέπουμε - τα προφανή των πεποιθήσεών μας με ολιστικό κριτικό βλέμμα.
Μα κι ακόμα αν δεν αλλάξει τίποτε, τουλάχιστον θα έχουμε κάποια στιγμή επίγνωση των νόμων που υπηρετούμε ως υποταγμένα όντα στις περιορισμένες ανάγκες των αισθήσεών μας…

Καλά τα είπαμε συντρόφια της μιζέριας που ζούμε στην μαρμίτα της ατομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης των προθέσεων… όμως δεν είναι αρκετό να μηρυκάζουμε τα προβλήματα, αν δεν έχουμε έστω μια μικρή γωνιά στη γραφή μας που να προτείνει αυτή την ρημάδα τη θέαση μέσα από λογικούς συσχετισμούς…

Έτσι σκέφτηκα να γράψω ένα καθόλου υποθετικό σενάριο εργασίας, που μιλά για την βία της ατομικής ανάγκης να διακριθεί, μαζί με μαζικούς θανάτους όντων χαμένων σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, καλούνται εκατομμύρια ζωές να ψάχνουν απεγνωσμένα αυτό που τους ορίζει η ανάγκη τους, διεκδικώντας την διαιώνιση του είδους που αντιπροσωπεύουν.

Σ’ αυτό το σενάριο της υποθετικής εργασίας, θα φανταστούμε πως ένα τεράστιο όχημα σηκώνει των πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών από το βόλεμα της ηρεμίας του σπιτικού του, και με βίαιο τρόπο τον ρίχνει σε ένα αφιλόξενο υγρό περιβάλλον του ωκεανού, χωρίς τροφή και χάρτες, αφήνοντας τον να επιβιώσει κολυμπώντας ο ισχυρότερος οργανισμός.
Ένας ενδεχομένως θα σωθεί και θα βρεθεί σε ένα ασφαλές σπιτικό σε μια ακτή, που θα έχει τροφή και συνέχεια της ζωής του, ενώ όλοι οι άλλοι θα γίνουν λίπασμα βιολάσπης στην αέναη κίνηση του βραδινού κατασκότεινου χαώδους τοπίου.
Τρομερό και άδικο σκέφτομαι ότι είναι τούτο το σενάριο, και ίσως αρρωστημένη η επινόησή του. Ίσως αρκετοί ψυχο- διάφοροι, θα έχουν ήδη ψάξει μέσα από το επίσημο ευαγγέλιο της φαρμακο-επιστήμης τους, το DSM, για το ποιο σκεύασμα θα ταίριαζε στην επαναφορά σε "κανονικότητα" τέτοιων σκέψεων, που δημιουργούν φρικαλέες ιστορίες.

Εγώ όμως θα επιμείνω στην παρακολούθηση του ατομικού πόνου των όντων που ριγμένα όλα μαζί περί τα τριακόσια εκατομμύρια, σ’ αυτό το άγνωστο περιβάλλον, προβάλλουν στωικά χωρίς δυνατότητα διαμαρτυρίας το κεφαλάκι τους, ψάχνοντας με ένα ένστικτο για την πολυπόθητη ακτή και το ζεστό σπιτάκι που θα νιώσουν ασφάλεια σώζοντας το κορμί και τη συνέχεια της ύπαρξής τους.
Κανένας οίκος στοιχημάτων δεν θα πόνταρε ποιος από αυτούς θα ήταν ο νικητής.
Κανένας θεατής δεν θα πίστευε πως μπορεί να υπάρξει νικητής μέσα από αυτή την γενοκτονία που δεν έχει λόγους ηθικής να γίνεται… Ίσως να θυμώναμε με τον «νου» που σχεδίασε να συμβεί η βιαιότητα σ’ όλα αυτά τα όντα.

Ότι ήξερε ο κάθε δοκιμαζόμενος είναι πλέον άχρηστο, μια και η ζωή του κρέμεται από την ικανότητά του να διατηρεί δυνάμεις και να εμπιστεύεται την εσωτερική του αίσθηση για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει…
Την ίδια δοκιμασία την κάνουν και οι χελώνες, ή τα χέλια που ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να φτάσουν στις ακτές των πατεράδων τους, θα σκεφτεί το όν που παλεύει σε αυτή την φρικτή υπόθεση, όμως η δική μου δοκιμασία - θα πει- έχει μια πρόσθετη αδικία. Μόνο ένας θα ζήσει, αν όχι κανένας. Όλοι οι άλλοι θα πεθάνουν…
Ίσως πρέπει να δημιουργήσει του ο κάθε αγωνιστής αυτού του πειράματος της επιβίωσης, σκέψεις που θέλουν να μη νοιάζεται για τους άλλους γύρω του. Πάση θυσία θα πρέπει να ανακαλέσει μνήμες από πολέμους που γενοκτονούν αντιπάλους στο όνομα της νίκης.
Κάποιοι παππούδες του ήρθαν από την γηραιά Ευρώπη που ξέρει να παράγει βία και παγκόσμιους πολέμους και ίσως τώρα είναι η ώρα να νιώσει την κτηνώδη φύση του, χωρίς ιδεολογήματα ειρήνης, στοχεύοντας στην ατομική επιβίωση.
Το ρεύμα όσων σαλεύουν μέσα στο υγρό στοιχείο προς μια κατεύθυνση, βοηθά την κοινή τους πλεύση και έτσι συμπορεύονται όλοι μαζί ξέροντας ότι αν ζήσει κάποιος, οι άλλοι θα είναι αρωγοί της ζωής του μέσα από τη φθορά τους προς τον ίδιο στόχο.
Όλοι θα θυσιαστούν σε ένα νόμο, που όρισε κάποιος άλλος να γίνει η πραγματικότητά τους, που την ονομάζουν "ζωή σε κίνδυνο" και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Μήπως είναι ένα όνειρο που το ζουν αυτά τα όντα σ’ αυτή τη μάχη με έπαθλο τη ζωή;
Κανένας δεν ξέρει αν η ζωή είναι ύπνος και αυτός ο ύπνος παράγει πραγματικότητες που τις ορίζουμε ως αποδεδειγμένη βιωματικά ζωή…
Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε, είναι να θυμηθούμε κάτι ξεχασμένους αρχαίους ανθρώπους που δεν έχουν καμία θέση στην δική μας εποχή, και μας είπαν να ψάχνουμε τα ονόματα και τις ιδιότητες σε ότι παρατηρεί και κάνει πραγματικό η σκέψη μας. Ούτε στις βαφτίσεις τους επιλέγουν οι νέο-έλληνες τον Αντισθένη, ώστε να τον κρατήσουν ζωντανό στη μνήμη τους, αλλά αυτός τους είπε κάποτε τη σκέψη..... αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις…
Όταν δώσουμε Όνομα, τότε ίσως να καταλάβουμε και αυτά τα άτομα που θυσιάζονται σ’ αυτήν την υποθετική (;) πραγματικότητα…

Θα εμπλούτιζα την περιγραφή της σκέψης τούτης, με τα εκατομμύρια όντα που παλεύουν με το θάνατο, με μια λέξη που χρησιμοποιείται σπάνια με ουσία και τις περισσότερες φορές ασυνείδητα. Ας σκεφτούμε ένα ώριμο άντρα, που βρίσκεται λίγα εκατοστά από τα φιλήδονα μισάνοιχτα χείλη μιας γυναίκας και της προφέρει την πολύπαθη ενέργεια της λέξης "Σ' αγαπώ".
Μόλις θα έλεγε αυτή τη λέξη, μετά από λίγο τριακόσια εκατομμύρια όντα θα βρίσκονταν ριγμένα στον υγρό ωκεανό του αιδοίου της, να παλεύουν για μια θέση στο όνειρο που λέγεται συνέχιση της ζωής…
Κανένας δεν σκέφτεται ότι κάθε ένα σπερματοζωάριο έχει μνήμη, συνείδηση πορείας και έρωτα να διεκδικήσει την ένωσή του με την μεγάλη «Γη» που το περιμένει ψηλά στο κέρατο της πορείας του, για να κλειδώσει μέσα της το σπόρο της συνέχισης ζωής που κουβαλά…

Αν δεν βρεθούν, η «Γη» που το περιμένει και το σπερματοζωάριο θα πεθάνουν.
Αν συνεχίσουν να μη βρίσκονται γενιές θυσιασμένων σπερματοζωαρίων, ο άντρας και η γυναίκα που παράγουν γενοκτονίες μέσα από τις ηδονές του πλησιάσματός τους, θα σταματήσουν να υπάρχουν ως είδος.
Από μια δοκιμασία εξαρτάται η ζωή… και από τον πόνο της θυσίας παράγεται ζωή…

Κρίμα, που δεν μας μαθαίνουν να βλέπουμε έτσι τη ζωή και ίσως γι αυτό τον λόγο διαθέτουμε χαμηλής αξίας ανασχηματισμούς κυβερνήσεων και φυσικά γιαλαντζή επαναστάτες, που ξέρουν να μιλούν χωρίς να παρατηρούν πως τα σάλια από τη φλυαρία του φασισμού τους, κοντεύουν να πνίξουν την δύσμορφη εικόνα όλου του κόσμου.

Τι είναι καλό και τι κακό;
Κανένας δεν ξέρει, αν δεν ορίσει το πλαίσιο της θέασης που έχει η σκέψη του…

Τι είναι η δομική ουσία της Φύσης, και τι είναι ο Άνθρωπος;
Έχει αξία η απάντηση, ή το ταξίδι αναζήτησής του;

Ποιος ξέρει….

Καλή απόσταση να έχουν οι σκέψεις του κάθε επισκέπτη που άντεξε την ανάγνωση αυτού του άρθρου… και μια συμβουλή για επιλεκτικές σιωπές, απέναντι στη βία των ηλιθίων που γνωρίζουν τα πάντα και φυσικά μας σαλιώνουν θανατερά τα επιχειρήματά τους.

Κ.Ζ







Υστερόγραφο
Την εικόνα την βρήκα στον ακόλουθο χώρο:
http://www.e-afipnisi.gr/news_info.php?data_id=12072&timicat1=13104&timicat2=0&timicat3=0&timicat4=0&timicat5=0&timicat6=0&timicat7=0