.
Για όσους στερούνται την όραση τους
Ήταν Κυριακάτικο περπάτημα στα αχνάρια του Ανάφλυστου.
Μια σπιθαμή ακρογιάλι σαν οσφρανθώ με τα μάτια μου, γροικώ μέσα
του όλη την ιστορία της ζήσης πίσω, μέσα και πέρα από μένα.
Όλα γύρω μου γένουνται μέσα και πάνω στις αισθήσεις μου σαν
μάθημα χωρίς δάσκαλο να καρτερά την κρίση της προόδου. Όποιος μιλά για τιμωρό επόπτη στη ζωή μας κρύβει
τη σκοπιμότητα της δικιάς του μικρό-θέλησης που αλλιώς λέγεται και συμφέρο.
Όλα γύρω που βγαίνουν από μέσα μου, προετοιμάζουν την γλυκιά
και καλοσυνάτη αποδοχή του τέλους που όλοι νιώθουν σαν έρθει, αλλά κάποιοι συνεχίζουν
να ντροπιάζονται με την αντίσταση τους σε ότι δεν κατανοούν. Βγάνουν λόγια χωρίς
ρήματα που περπατιούνται και ουσιαστικά που δεν βλέπονται στα ακρογιάλια, και
τούτα τα λένε θεωρίες της ζωής των.
Πόσο σκοτάδι κρύβει ο Νους που έχει άποψη για ότι νομίζει ότι
βλέπει…