ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ



Αν δεν έχει σιγο-ψιθυρίσει κάποιος που μιλά την Ελληνική γλώσσα ένα από τα τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκη από τον κύκλο παραμύθι χωρίς όνομα, σίγουρα κάποια μελωδία τους θα έχει αφήσει κρυφά το αποτύπωμα της στην μνήμη του. Να θυμίσω μερικούς τίτλους τραγουδιών όπως το Ναύτη γέρο ναύτη, στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι, ο Έκτορας και η Ανδρομάχη ή το ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι.
Το 1957 γράφει εννιά τραγούδια ο Μάνος για την θεατρική παράσταση με τον ίδιο τίτλο που χρόνια αργότερα τα ηχογράφησε.  Η εν λόγω θεατρική παραγωγή δεν έβγαλε τα έξοδα της τη χρονιά που ανέβηκε και ο συνθέτης επέλεξε να μη ζητήσει χρήματα πέρα από την προκαταβολή που είχε πάρει.
Όπως αναφέρει ο τίτλος του έργου ήταν ένα παραμύθι που το θεατροποίησε κατά παραγγελία ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και ήταν βασισμένο στο ομότιτλο έργο της Πηνελόπης Δέλτα. 
Αν σταματούσα εδώ έχοντας την πρόθεση να επισυνάψω στην ανάρτηση τα βίντεο από το πετυχημένο δεύτερο ανέβασμα της παράστασης από το Εθνικό θέατρο το 1995, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος σε σχέση με την επικαιρότητα και την γενικότερη προβληματική που αναπτύσσεται σε κοινωνικό και παγκόσμια οικονομικό  επίπεδο την γνωστή σκωπτική παροιμία για την άκαιρη επιλογή του θέματος που λέει «εδώ το κόσμος χάνεται και …» (ας παραλείψουμε όμως το δεύτερο στίχο της μια και λίγο πολύ όλοι τον ξέρουν)
Όμως αν υποστούμε διαβάζοντας την παρακάτω ανάπτυξη των πληροφοριών και των σκέψεων ενδεχομένως  μπορεί να μας δώσει μερικά στοιχεία  κρίσης για την ίδια τη ζωή μας και έτσι να γλιτώσει και ο γράφων γενικότερα τον δεύτερο χαρακτηρισμό που υπαινίσσεται η λαϊκή παροιμία.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΡΗΜΑ ΕΧΩ ;




Θα σας γράψω δύο μικρές ιστορίες που είναι απαραίτητες για να στοιχειοθετήσω μερικές σκέψεις που αφορούν το παρόν μας που το ονομάζω μια και επαναλαμβάνεται συνεχώς «Διαχρονική επικαιρότητα».

Ιστορία Πρώτη.

Κάπου κοντά στις αρχές τις δεκαετίας του ΄90 με τα φρέσκα οράματα του νεοφερμένου ιδιότυπου Σοσιαλισμού στην Ελλάδα, περιμένοντας να ασχοληθώ επαγγελματικά με το αντικείμενο των σπουδών μου χρειάστηκε για να αντιμετωπίσω τις επιπτώσεις από την αεργία μου να κάνω τον πλασιέ σε εκπαιδευτικά βιβλία. Χρήματα θα έπαιρνα μόνο αν πουλούσα την κάθε σειρά στα ραντεβού που έκλεινε μια καλά οργανωμένη γραμματεία προώθησης των πωλήσεων. Επιπρόσθετα το γραφείο που οργάνωνε τις πωλήσεις προσέφερε στους αγοραστές των βιβλίων μια ολοήμερη τηλεφωνική υποστήριξη καθηγητών στις απορίες των μαθητών που αγόραζαν τη σειρά. Όλο αυτό ακούγονταν καλό όμως μου χρειάστηκαν δύο μέρες προκαταρκτικών επαφών με πελάτες για να διαπιστώσω την τρίτη ημέρα πως το οργανωμένο φροντιστήριο ήταν ένα μπουντρούμι καταθλιπτικής απάτης του επιχειρηματία και τα βιβλία που φυλλομέτρησε η περιέργεια μου είχαν ύλη που δεν δικαιολογούσε την έπαρση της πώλησης που ζητούνταν από εμένα.

Οι βρυκόλακες του Ίψεν … Σήμερα



Όταν κάποτε διάβασα κριτικές για το έργο του Ίψεν οι «Βρυκόλακες» που είχε ανεβάσει το Εθνικό θέατρο το 1997 πρόσεξα (για μια φορά ακόμη) ότι κανένας κριτικός δεν χρησιμοποιεί πρώτο πρόσωπο για τα λόγια που υπογράφει θέλοντας όλοι να δώσουν μια καθολικότητα αποδοχής στην προσωπική τους κρίση.
Ακόμη πρόσεξα ότι στις κριτικές τους υπήρχαν αναφορές άψυχες για τα ρεύματα του θεάτρου καθώς και για τις επί μέρους επιτυχίες ή αποτυχίες ενσάρκωσης των ρόλων από τους ηθοποιούς.
Αν θα με ρωτούσε τη γνώμη μου κάποιος για τους κριτικούς της τέχνης, θα έλεγα ότι -δεν έχω-  μια και κάθε ένας τους φαντάζομαι πως έχει αξιόλογα και ατελή στοιχεία στην προσωπικότητα του. Αν όμως με ρωτούσαν την άποψη μου για την «κριτική» της τέχνης ως ανθρώπινη συμπεριφορά θα έλεγα ότι είναι η χειρότερη εκδοχή της ανθρώπινης αδυναμίας που θέλει να υπάρχει μέσα από την λογική εκεί που δεν της ζητείται.

Η Μαγεία της 4ης Διάστασης




Συχνά ακούω όλο και περισσότερο την αναγκαιότητα να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας επάνω σε ζητήματα καθημερινότητας που οι πεποιθήσεις και οι αντιλήψεις που έχουμε μας κάνουν δυστυχισμένους.
Αυτό το κενό στην διαδρομή της ιστορίας έχουν έρθει να το καλύψουν φιλοσοφίες και δόγματα που θέλουν να ερμηνεύουν μέσα από την δομή τους το θεμελιώδες «γιατί» υπάρχουμε σε αυτή τη ζωή καθώς και τον προορισμό της.
Το βέβαιο είναι ότι εκεί που δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις τοποθετούν μια αυθαίρετη έννοια και βάση αυτής ερμηνεύουν προβολικά τα προβλήματα που θέτουν ως ερωτήματα ζωής.   Πιο συγκεκριμένα υπάρχουν απόψεις που μιλούν για παραδείσους, θεϊκές επισκοπήσεις και ότι άλλο μπορεί να εκφράσει κάποιος που μας δηλώνει ότι έχει συνομιλήσει απευθείας με το υπερβατικό και ζητά από εμάς να το αποδεχθούμε ως αληθινό για να εξηγήσουμε ότι δεν κατανοούμε στη ζωή μας.
Απέναντι σε αυτές τις ομηρίες της σκέψης βρίσκεται η ίδια η γνώση και μέσα από αυτή τη δεύτερη ανάρτηση που αφορά στις εξαιρετικές εκπομπές των δύο αστροφυσικών του Μάνου Δανέζη και τον Στράτου Θεοδοσίου, φιλοδοξώ να προωθήσω την μέθοδο προσέγγισης της γνώσης που πολύ σωστά συνεπικουρούν με τις εκπομπές που έχουν δημιουργήσει οι δύο επιστήμονες.

Η ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ



Η οπτικό-ακουστική πληροφορία κάτω από τη χρήση των εικόνων θεωρώ ότι έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα  στην  αφομοίωση των πληροφοριών που περνούν απαρατήρητες από την καθημερινότητα μας.
Έτσι αποφάσισα  να αναρτήσω μια σειρά πληροφοριών μέσα από τις υπέροχες εκπομπές που δημιούργησαν παλαιότερα οι αξιόλογοι αστροφυσικοί επιστήμονες Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου για την τηλεόραση της ΕΤ3.
Η εκλαϊκευμένη παρουσίαση της θεματολογίας των εκπομπών αυτών είναι μια πολύ καλή εκπαίδευση του μέσου ανθρώπου σε έννοιες που έτσι και αλλιώς θα τις αντιμετωπίσει ως εξέλιξη του είδους του μέσα από την αναγκαστικά εξελικτική διεύρυνση της σκέψης του.

ΜΕΣΟΥΝΤΟΣ του ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ μάλλον ΣΚΕΠΤΟΜΕΘΑ



Σε αυτό το άρθρο θα αποφύγουμε να μιλήσουμε για τα φεγγάρια, την πολιτική ανάλυση ή ακόμη για  τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας. Θα ψάξουμε όμως να ιχνηλατήσουμε την παρουσία ενός «εξωτερικού εχθρού»  σε σημεία της ζωής μας που είναι αθέατα.
Πιο συγκεκριμένα κάθε ένας από μας έχει διαπιστώσει πως ο κόσμος δεν υπάρχει μόνο εκεί που «βλέπουμε» αλλά και σε σημεία που αδυνατεί η αισθητηριακή φυσιολογία μας να τα εντοπίσει ταυτοχρόνως. Οι πέντε αισθήσεις μας αποτελούν ένα πολύπλοκο μηχανισμό που στόχο έχουν να βοηθήσουν την ύπαρξη μας παρέχοντας προστασία μέσα από την αξιολόγηση των φαινομένων που συμβαίνουν γύρω μας.
Την κυρίαρχη θέση στην κορυφή των αισθήσεων κατέχει ο επεξεργαστής των δεδομένων που είναι ο εγκέφαλος μας.
Όπου δεν υπάρχει εξελικτική επάρκεια εγκεφάλου, την θέση αυτή καταλαμβάνει η δοξασία της μοίρας και φυσικά κάθε θεωρία που μεταφέρει το κέντρο ευθύνης από το άτομο σε ένα συνολικό συμπαντικό σχεδιασμό που έχει κέντρο εμάς. 
Στη ζωή μας ότι αδυνατούμε να το «δούμε» μέσα από την μεσολάβηση των αισθήσεων που παράγουν τη  γνώση το αντικαθιστούμε με δοξασίες, θεωρίες και τέλος πεποιθήσεις που σκοπό έχουν να ηρεμήσουν τον φόβο της ύπαρξης που δεν ελέγχουμε.

Η ΣΦΕΝΤΟΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ

Η σφεντόνα του παππού


 Του Κώστα Ζωγραφόπουλου



Ο Δημητράκης έστεκε με αγωνία στο μεγάλο πεζούλι και αγνάντευε το φιδωτό του δρόμου ανάμεσα στα πουρνάρια και τα λιγοστά δέντρα ψάχνοντας τη φιγούρα του Θείου Ανέστη που περίμενε.
Ήξερε ότι είχε πάει στο παζάρι με το μουλάρι του για να φέρει προμήθειες στα  τα δύο τους σπίτια  που ήσαν αντάμα στο ύψωμα και μοίραζαν τις αναποδιές αλλά και τις καλοσύνες της ζωής τους.
Μέρες τώρα που τα βράδια συλλογίζονταν και μετρούσαν τις ανάγκες σε χρειώδη τα δύο αδέρφια μαζί με τις κυράδες τους, ο Δημητράκης πετάγονταν διακόπτοντας μέσα από την ασυλία που του προσέφερε η ιδιότητα του μοναδικού παιδιού στην οικογένεια και τους έλεγε για μια σφεντόνα που είχε ακούσει στο σχολείο που πετάει μακριά τις πέτρες και πως την έχουν στο παζάρι.
Τους την περιέγραφε τόσο συγκεκριμένα που νόμιζε κανείς ότι την κρατούσε στο χέρι του και την σάρωνε η ματιά του.