Αν δεν έχει σιγο-ψιθυρίσει κάποιος που μιλά την Ελληνική γλώσσα
ένα από τα τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκη από τον κύκλο παραμύθι χωρίς όνομα, σίγουρα
κάποια μελωδία τους θα έχει αφήσει κρυφά το αποτύπωμα της στην μνήμη του. Να θυμίσω
μερικούς τίτλους τραγουδιών όπως το Ναύτη γέρο ναύτη, στην ποταμιά σωπαίνει το
κανόνι, ο Έκτορας και η Ανδρομάχη ή το ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι.
Το 1957 γράφει εννιά τραγούδια ο Μάνος για την θεατρική
παράσταση με τον ίδιο τίτλο που χρόνια αργότερα τα ηχογράφησε. Η εν λόγω θεατρική παραγωγή δεν έβγαλε τα
έξοδα της τη χρονιά που ανέβηκε και ο συνθέτης επέλεξε να μη ζητήσει χρήματα
πέρα από την προκαταβολή που είχε πάρει.
Όπως αναφέρει ο τίτλος του έργου ήταν ένα παραμύθι που το
θεατροποίησε κατά παραγγελία ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και ήταν βασισμένο στο
ομότιτλο έργο της Πηνελόπης Δέλτα.
Αν σταματούσα εδώ έχοντας την πρόθεση να επισυνάψω στην
ανάρτηση τα βίντεο από το πετυχημένο δεύτερο ανέβασμα της παράστασης από το
Εθνικό θέατρο το 1995, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος σε σχέση με την
επικαιρότητα και την γενικότερη προβληματική που αναπτύσσεται σε κοινωνικό και παγκόσμια οικονομικό επίπεδο την γνωστή σκωπτική παροιμία για την άκαιρη επιλογή του θέματος που λέει
«εδώ το κόσμος χάνεται και …» (ας παραλείψουμε όμως το δεύτερο στίχο της μια
και λίγο πολύ όλοι τον ξέρουν)
Όμως αν υποστούμε διαβάζοντας την παρακάτω ανάπτυξη των πληροφοριών και των σκέψεων ενδεχομένως μπορεί να μας δώσει μερικά στοιχεία
κρίσης για την ίδια τη ζωή μας και έτσι να γλιτώσει και ο γράφων γενικότερα τον δεύτερο
χαρακτηρισμό που υπαινίσσεται η λαϊκή παροιμία.