Η ΠΗΓΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

.
Πάντα μου άρεσε να κάνω περιπάτους στο βουνό τραβώντας μαζί μου και τον γάιδαρο του θείου μου του Σπύρου. Τον είχα «κλέψει» σαμαρώνοντας τον (κάνα δυο φορές) από τον όμορφο τόπο ημερήσιας βοσκής του και τον είχα παρέα μου στις περιπατητικές μου αναβάσεις.
Πάντα γινόμουν αντιληπτός αλλά η αγάπη και η μεγαθυμία τους προσανατολίζονταν σε παρατηρήσεις πειράγματος.
Εκείνο το πρωινό ξεκινήσαμε την πορεία μας για την κορυφή του αρχαίου κάστρου της Δραγασιάς μαζί με τον σεβάσμιο θείο μου τον Σπύρο.

Λεπτός και ανάλαφρος στις κινήσεις του , ευθύς και στοχαστικός στα λίγα λόγια του, βάδιζε μαζί μου δίπλα στο ζώο τον όμορφο δρόμο προς το Σιώποτο (Δενδρόφυτη διαδρομή με μονοπάτι σε έντονο πρανές πλάι σε μικρό ποταμάκι στη βάση δυο βουνών)
Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις πότε απολάμβανε στοχαστικά την διαδρομή και πότε μιλούσε για διαδικαστικά θέματα της πορείας…
Φτάσαμε στο Σιώποτο , τη βάση του μικρού φαραγγιού στον καταράκτη με το λιγοστό καλοκαιριάτικο νερό από τα Όντρια και αφού δρασκελίσαμε τα μαρμάρια με τους νερόλακκους, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σαθρά ψαμμιτικά πετρώματα σε ένα φιδίσιο ανέβασμα.
Ο δρόμος, η ζέστη και το αμάθητο της ηλικίας έφεραν τη δίψα από την αίσθηση στο λόγο μου…
Ανεβαίνοντας το απότομο πρανές της Δραγασιάς με τις συστάδες δέντρων, εξέφρασα την επιθυμία να πιω νερό, μιας και είχα ξεχάσει να πάρω από τη χαρά μου μαζί εφόδια.
- Να εδώ πιο πέρα θα πιείς μου αποκρίθηκε
Έφερε κάνα δύο βόλτες στα γνώριμα μέρη του, και με αυτοπεποίθηση μου είπε
- Να εδώ είναι … πιες.
Κοιτούσα τη βάση των δέντρων μέσα στα πεσμένα φύλα τους και τη βλάστηση, αλλά πηγή δεν έβλεπα. Στο μυαλό μου είχα την λαξευμένη πέτρα με το κομμάτι της σωλήνας που συνήθως χαράζουν και μια ημερομηνία οι κτιστάδες. Τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε.
Πήρε πρωτοβουλία ο θείος και αφού παραμέρισε μερικά φύλα, φανέρωσε στα μάτια μου μια υπόγεια γούρνα από ήρεμο και κρυστάλλινο νερό που έρρεε αθόρυβα.
- Σκύψε και πιες μου είπε.
Μου έδωσε και τεχνικές οδηγίες να φυσήξω λίγη ώρα από κοντά το νερό πριν βάλω μέσα τα χείλη μου, για να μην πιω κανένα ζωύφιο που δεν το βλέπουν τα μάτια μου.
Ήταν απίθανα γευστικό το νερό και η εμπειρία μέχρι σήμερα στο μυαλό μου.
Ακόμη και σήμερα έχω δυσκολίες να ξεχωρίσω μπροστά μου ότι βλέπω, γιατί το μυαλό μου ψάχνει την εικόνα που έχει φανταστεί μέσα του.
Αυτό κυριαρχεί στις σχέσεις μας , στα λόγια μας και στις σκέψεις μας…
Ότι έχουμε στο νου … αυτό ψάχνουμε… Η πηγή όμως είναι μπροστά μας και η εμπειρία της γεύσης ανεκμετάλλευτη.

Τα αρχαία ίχνη του κάστρου στη συνέχεια της πορείας μας , τα είχα ξαναδεί και μάλιστα με κλεμμένο γάιδαρο… Αυτή όμως την πηγή την είδα μόνο εκείνη την φορά.
Για να πω την αδυναμία μου την έψαξα ξανά πιο μεγάλος .. αλλά δεν την βρήκα.
Δεν με πείραζε όμως γιατί την είχα ταξινομήσει στη σκέψη μου σαν μια ολότελα δική μου σχέση με τον σεβάσμιο δάσκαλο της εμπειρίας μου …
01 03

ΑΝΕΒΑΣΜΑ… ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ…

.
Ποτέ δεν ανέβηκα στα Όρλια …

Αυτή την κορυφή δεν την βλέπεις κάτω από το χωριό … πρέπει να ανέβεις το βουνό και να φτάσεις στο οροπέδιο.
Μερικά πράγματα τα βλέπεις πάντα μετά από μια πορεία στη ζωή σου…
Από μικρός είχα ακούσει ιστορίες για τις δύσκολες μέρες , τότε που η βία περίσσευε στους φοβισμένους ανθρώπους (θύτες και θύματα ένα κουβάρι) και τα Όρλια έπαιξαν σημαντικό ρόλο σαν παρατηρητήριο επιβολής της νύχτας στο χαμόγελο της ζωής των ανθρώπων.

Η Γερμανική υποχώρηση και κατόπιν η αδελφοκτόνα περίοδος του εμφυλίου έδιναν μια άλλη πορεία στα βήματα μου που πάντα διάλεγαν άλλη διαδρομή εκτός από τα Όρλια.
Μεγάλος πλέον, σχεδιάζοντας να ανέβω με αγαπημένα μου πρόσωπα σε αυτή την κορφή (άλλους μαζί και τους περισσότερους στη σκέψη) , έψαχνα να έχω μέσα μου ένα δομημένο λόγο (σε αυτή την ανάβαση) για την συναισθηματική νοημοσύνη μου.

Δεν μου αρκούσε να σκέφτομαι τα αρνητικά γεγονότα που άφησαν τη λησμονιά τους στο τοπίο.

Ήθελα τον «λόγο» που θα μπορούσα να κοινωνήσω με όσους αγαπώ και σκέφτομαι ότι θέλω είναι «μαζί μου» στην ανάβαση αυτή ,λειτουργώντας μια κάθαρση της μνήμης.

Θυμήθηκα μια κινηματογραφική ταινία που με είχε γοητεύσει στο παρελθόν και επικεντρώθηκα σε ένα περιεκτικό «διάλογο» δυο παλιών αντιπάλων από τα δύσκολα χρόνια του διχασμού σε ένα ορεινό χωριό σαν το δικό μας…

Ο διάλογος γίνεται ουσιαστικός όταν έχει λίγες λέξεις και τα μάτια μας ακόμη και μέσα από σιωπή ,κοιτούν στην καρδιά του άλλου περνώντας από το καθρέφτισμα της δικής μας.
Ήταν η σκηνή μεταξύ του Μάνου Κατράκη και του Διονύση Παπαγιαννόπουλου στο έργο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Ταξίδι στα Κύθηρα».
Ενώ θα μπορούσα να καταγράψω το λόγο και την ατμόσφαιρα της σκηνής από μια ενοικιαζόμενη ταινία, έκανα κάτι διαφορετικό.

Ζήτησα το τμήμα του σεναρίου από τον ίδιο τον Θόδωρο τον Αγγελόπουλο (μέσω e-mail), σαν συμβολική πράξη τιμής στο πρόσωπο του μεγάλου δημιουργού , αλλά παράλληλα ως μια πράξη αντίστοιχης τιμής για κάθε συναισθηματικά ώριμο άνθρωπο που μετέχει στη συνείδηση της τέχνης του.
Αν θέλετε επιπρόσθετα λειτούργησε ως μια συμβολική τιμή (με τη στροφή του βλέμματος του δημιουργού στη μικρή γωνιά του χωριού) για τους ίδιους τους συχωριανούς μου αλλά ακόμη και γι αυτούς που ήταν ζωντανό μέρος της μνήμης ... και τώρα ανάμνηση.
Μεγάλες στιγμές ζουν μόνο κοινωνίες με αμφίδρομες εκτιμήσεις των μελών τους.
Τον ευχαριστώ για την απάντηση στην όχληση ενός ανθρώπου μέσα από τις τόσες υποχρεώσεις του.
Ακόμη η απαντητική γραφή επιβεβαιώνει το μέγεθος της συνειδητότητας αυτού και των συνεργατών του που χειρίστηκαν την επικοινωνία.

Αυτόν τον διάλογο λοιπόν ,
θέλω να τον καταγράψω καλά στην μνήμη μου και να τον κουβαλήσω μαζί μου στα Όρλια φέτος το καλοκαίρι.
Θα μου συγχωρήσετε την ελλειμματική περιγραφής της σκηνής μέσα από μια απλή γραφή, που δεν μπορεί να αποδώσει το πλάνο του ποιητή Αγγελόπουλου…

Γυμνά χειμωνιάτικα δέντρα δίπλα σε ένα φράκτη και πιο πίσω σφαλιστά σπίτια, στέκουν δίπλα στο δρόμο του χωριού κάτω από ένα συννεφιασμένο μουντό ουρανό. Περπατά αργά ο Παπαγιαννόπουλος μπροστά από το σαμαρωμένο μουλάρι του. Δένει στο φράκτη το ζώο και υπερβαίνει τον δισταγμό του πλησιάζοντας προς το σημείο συνάντησης . Βγάζει τσιγάρο από ένα λαϊκό στραπατσαρισμένο πακέτο και ετοιμάζεται να το καπνίσει αμήχανα σαν στήριγμα στη συνήθεια ... απέναντι σε ότι του ζητά η ψυχή του να κοινωνήσει . Πλησιάζει ο Κατράκης με ευθύ βλέμμα χαμένο στις σκέψεις του.
Τελευταία στιγμή αντί να βάλει το τσιγάρο στο στόμα του κάνει κίνηση υπέρβασης και το προσφέρει.
Το παίρνει (ο Κατράκης), ταυτόχρονα με μια κίνηση προσφοράς (ο Παπαγιαννόπουλος) βγάζει ένα αναπτήρα από κάλυκα παλιάς σφαίρας να του το ανάψει και του λέει:

- Μας βάλανε και πολεμήσαμε , βγάλαμε τα μάτια μας. Εσύ από δω εγώ απ την άλλη μεριά (σπάει η φωνή) … χάσαμε κι οι δυό.

Δεν μπορεί να πει άλλα .. γυρίζει και πηγαίνει προς το ζώο..
Σταματά όμως … τον ξανακοιτά και συνεχίζει με σπασμένη φωνή

- Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο , ο λύκος με το λύκο

Συνεχίζει πλησιάζοντας το μουλάρι όμως ξαναστρέφει το θολό και υγρό βλέμμα γύρω του λέγοντας αμήχανα:

-Τίποτα δεν απόμεινε εδωπέρα…

Αρχίζει και ψιχαλίζει , ανοίγει την ομπρέλα του παίρνοντας το μουλάρι και γυρίζει φεύγοντας αργά ενώ με σπασμένη φωνή τραγουδά.

- Το πυροβολικό το πυροβολικό, το πυροβολικό πολύ το αγαπώ.
Χάνεται στη στροφή και ακούγεται η συνέχεια της παρωδίας του εμβατηρίου χαμηλόφωνα …
- Τ’ αγαπά τ’ αγαπάω κι’ ας πεθάνω στο κανό στο κανόνι μου επάνω.

Σκέφτομαι …
Σιωπή και λόγος αυτής της συνάντησης ,είναι μια θυσία στην χαμένη παιδικότητα της ψυχής του ανθρώπου. Μια παιδική ματιά απορίας , που δεν ξεριζώνεται με τίποτα από τους φόβους και τις ιδεοληψίες μιας ζωής. Ένας κύκλος η ζωή του καθενός μας , που κάποια στιγμή πλησιάζει σαν πλανήτης στη θέαση της μεγαθυμίας της Αγάπης και της συγχώρεσης…
Τώρα πριν ξεκινήσω, μου φαντάζει το ανέβασμα περισσότερο φιλικό και καθαρμένο…
Δεν αφορά το παρελθόν αυτό το «ανέβασμα» στη σκέψη του βουνού …
Είναι μια ματιά στη σκέψη και την δράση των ανθρώπων – όλων μας ,που ξαναζούμε διχασμούς πνευματικούς , μέσα από τις προσωπικές και κοινωνικές μας επιλογές…

Σε κάθε εποχή κάνουμε την ίδια διαδρομή του Σισύφου , στα βουνά του μυαλού μας , νομίζοντας ότι είμαστε διαφορετικοί απο τους ανθρώπους του παρελθόντος ... σε αυτό το κουβάλημα της νύχτας μας... Κρίνω ότι τέτοιες σκέψεις που εντοπίζει κάθε μεγάλος δημιουργός , είναι «επιθέσεις αγάπης» με στόχο το φανέρωμα του ουσιαστικού εαυτού μας που έχει πάρει λάθος δρόμο στο δαίδαλο της λογικής του Εγώ και των Φόβων μας.

Το μόνο που μένει να κάνει κάποιος ,για να φέρει τον εαυτό του πιο κοντά του, είναι να γράψει ιδιόχειρα κάτω από τα λόγια μιας τέτοιας σκηνής … «Ναι με αφορά» … όποιος κι αν είναι … ακόμα και ηγέτης… Εμένα πάντως …
- Ναι με αφορά .

Κ. Ζ 02

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΜΠΡΕΖΙ

.


θέα του δάσους ,βαδίζοντας δίπλα στο Μπρέζι

Το οροπέδιο των Οντρίων είναι μια δασώδης γη που στους απόκρημνους βράχους που την στηρίζουν, έχει κρεμασμένα χωριά και τις καρδιές όσων μπόρεσαν να γίνουν μύστες της ομορφιάς του.

Εγκάρσια το δάσος διασχίζει μια λωρίδα υγρού στοιχείου (το Μπρέζι) που ενώνει μετά από μια πολύωρη διαδρομή δίπλα της ,δυο όμορφα διαμετρικά αντίθετα χωριά του οροπεδίου (την Λάνκα με την Δραγασιά).  Στην φωτογραφία του χειμώνα του 2007 εικονίζεται το Μπρέζι με το παχύ στρώμα πεσμένων φύλων που βουλιάζεις κυριολεκτικά μέσα του.
Σε αυτή τη διαδρομή μέσα από ίχνη, θα νοιώσεις την αρκούδα λεύτερη μαζί με τους λύκους, να σου θυμίσουν ότι αυτό τον κόσμο τον μοιράζεσαι και δεν είσαι αφέντης του…
Ο ταλαντούχος νέος Ζήσης Τσίκρικας , εκτός από παιδί του κόσμου της τεχνολογίας των υπολογιστών… έμαθε να ποζάρει ώριμα όπως αρμόζει στο τοπίο, αναδείχνοντας τον σεβασμό ,την γνώση και την αγάπη που έχει για τη γη της καταγωγής του.
Θα ήταν τιμή μου να μας οδηγήσει ο Ζήσης σε μονοπάτια των Οντρίων που δεν μυηθήκαμε ακόμα...

01

Δεν υποδύεται ... απλά Είναι !

.

Υπάρχουν φορές που δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά σχόλια .

Δείτε πρώτα την εικόνα … και μετά σας συνιστώ να παρακολουθήσετε τα δύο μικρά βίντεο που παρατίθενται…

Το μεγαλείο της ζωής, έχει πάντα μέσα του την αυθεντικότητα…

Ο αετός , δεν σκέφτεται ότι πετά … το κάνει ... γιατί απλά Είναι !


http://www.youtube.com/watch?v=1k08yxu57NA&NR=1

http://www.youtube.com/watch?v=CR_N9iljeMk&feature=related
05

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΨΩΜΙΟΥ ΗΤΑΝ ... Η ΑΦΟΡΜΗ

.

Μερικά γεγονότα αν τα δεις έξω από την επικαιρότητα, σου φέρνουν άλλες σκέψεις στο μυαλό.

Κάπως έτσι ένοιωσα όταν έλαβα φωτογραφίες από την γιορτή του ψωμιού που οργάνωσαν το περασμένο καλοκαίρι οι συγχωριανοί μας στο γραφικό χώρο του Συλλόγου.

Αποστολέας ήταν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί όλο ευγένεια ο Ζήσης, που μέσα από τις δημιουργικές του ανησυχίες φτιάχνει παρουσιάσεις της πατρίδας των γονιών του και τις ανεβάζει στο you tube.

Άπλωσα στη σελίδα του υπολογιστή μου τις φωτογραφίες και άρχισα να τις ανακατεύω…
Έβλεπα πρόσωπα παιδικά χαμογελαστά που μαζί με έμπειρους μαστόρους της πέτρας έφτιαχναν το φούρνο που θα λειτουργούσε για τη γιορτή…
Είδα την περηφάνια σε μάτια , ποζάροντας μπροστά στο δημιούργημα της συμμετοχής τους…
Διέκρινα γιορτινές προπόσεις στους δρόμους χαράς των γιορτινών τραπεζιών.

Σε μια στιγμή όλα αυτά έγιναν ένα.

Έσμιξα γρήγορα τις φωτογραφίες τη μια μέσα στην άλλη και άφησα να μου πουν την νέα τους ιστορία.
Δεν είχε σημασία πια η συγκεκριμένη γιορτή… μεγαλύτερη αξία είχε η ανθρώπινη σχέση και το μήνυμα της συνεργασίας που έδιναν όλες οι εικόνες.
Ο κόπος και ο ιδρώτας όλων, ήταν η προϋπόθεση για να ζήσουν τη μικρή
δικαίωση που απαθανάτισε η φωτογραφία στα λίγα όμορφα πρόσωπα.

Η γιορτή ήταν ο στόχος και χωρίς αυτόν δεν θα ξεκίνα τίποτα … μα το κέρδος ήταν η εμπειρία από όλη τη διαδικασία.

Σκέφτηκα .. ήταν ο πιο ωραίος τρόπος που θα μπορούσαν να διδαχθούν τον Καβάφη και το ποίημα του «Ιθάκη» κι ας μη το ξέρουν κάποιοι.
Αυτή τη γνώση μέσα από την συμμετοχή που πήραν τα παιδιά … θα την ζήλευαν πολλοί.
Η χαρά της γιορτής ήταν φυσική συνέπεια όλης της διαδικασίας και την αποτύπωσε με επιτυχία ο δημιουργικός Ζήσης στο βίντεο του…

http://www.youtube.com/watch?v=GnUBjvXPRj8
04

ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΠΩ...

. 02
Φτιάχνοντας το φωτογραφικό αρχείο με το υλικό που ξετρύπωσα από τις καταχωνιασμένες μνήμες στο πατρικό μου σπίτι, αισθάνθηκα περίεργα και στάθηκα αρκετή ώρα στις αφιερώσεις που είχαν πίσω τους μερικές από αυτές.

Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις μέσα από το ξεθώριασμα μιας αφιέρωσης πάνω στο ταλαιπωρημένο χαρτί τον εαυτό σου που τον σβήνει ο χρόνος...

Δυο αράδες γράμματα σαν μπουν μέσα σου, είναι αρκετά να ξυπνήσουν την αγάπη για ανθρώπους που η καθημερινότητα σου, τους φέρνει πίσω απ’ τα μάτια σου, όπως ακριβώς κάνει με τις επιθυμίες και τα όνειρά σου …

Έτσι λοιπόν πρόβαλαν εικόνες χαμένες από ένα μακρύ διάδρομο που οδηγούσε σε μια αυλή γεμάτη λουλούδια και γύρω χαμηλές κεραμοσκεπές που έσταζαν τη δροσιά της σκιάς τους τα φτωχικά απογεύματα.

Αυτές οι εικόνες έχουν πολλή μυρωδιά … λεν ότι η μυρωδιά σαν το λιβάνι βρίσκει πάντα κρυφούς δρόμους να μπει στην ψυχή μας…

Αυτή η μολυβένια χειρόγραφη αφιέρωση μου έφερε στο νου κομματιασμένες εικόνες από ένα διάστημα που ένα μικρό κορίτσι φρόντιζε ένα μικρό αγόρι πολύ μακριά από το χωριό της…

Απλές στιγμές αγάπης χαμένες στο χρόνο…

Τι σαν πέρασε ο χρόνος, δυο αράδες σβησμένα γράμματα και μια μυρωδιά που ξεπηδά από μέσα τους … είναι ικανή να μεταμορφώσει το παρελθόν σε τώρα …

Κι αφού το τότε… τώρα ευωδιάζει άχρονα στη σκέψη μου… να μην ξεχάσω να πω:

- Δημητρούλα … ευχαριστώ για κείνο το κομμάτι της ζωής που ήσουν μαζί μου!

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

.

Το χωριό μας όπως κάθε γωνιά της ξεχασμένης Ελλάδας, έχει σπίτια σιωπηλά.
Λίγοι μένουν σε όσα δεν είναι σφαλιστά και περιφέρουν τις αναμνήσεις τους με στωικότητα.
Είναι μια πραγματικότητα που δίνει το στίγμα στην κατεύθυνση του πολιτισμού που λειτουργούμε.
Η θύμηση (της ζωής που γυρίζει μακριά από τα σιωπηλά σπίτια), βρίσκεται παντού αναρτημένη σε κάθε γωνιά μέσα από πολλές φωτογραφίες.

Είναι μια φωνή αγωνίας και αγάπης που δηλώνει σε όλα τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας ότι κάπου ανήκουν.

Τελευταίοι θεματοφύλακες … (άλλης κουλτούρας), τα υπομονετικά γηρατειά μένουν να παρατηρούν αμήχανα την αποξένωση της δήθεν δημιουργικής ζωής μας.

Θα σταθούν μπροστά στις διεσπαρμένες συλλογές τους από χαμογελαστά πρόσωπα, και με περήφανο λόγο θα σου δώσουν όλες τις πληροφορίες για τα νέα μέλη που έχουν έρθει στο σόι…
Για μια στιγμή θα νοιώσεις την αγκαλιά όλων αυτών των ανθρώπων που βρίσκεται μέσα στα υγρά μάτια της χαρμολύπης των γηρατειών…
Αν θελήσεις και δεν φοβηθείς, μπορεί να συγκρίνεις μέσα από το συναίσθημα σου την κοινωνία «ατόμων» που ζεις με αυτή του «συνόλου» των προγόνων σου.
Το σπίτι , μόλις φύγεις , θα ξαναγίνει σιωπηλό … η αγκαλιά όμως από τις φωτογραφίες θα είναι κάπου μέσα σου …
Απλά σαν τα μάτια των γηρατειών (και αυτή) περιμένει…
02