Μήδεια του Μπόστ



Αναδημοσίευση από το blog
http://kostaszografopoulos.blogspot.gr/2017/10/blog-post.html



Εβδομήντα οκτώ χρόνια ζωής, για έναν άνθρωπο με σκέψη και πολιτική κρίση, είναι αρκετά. Αν υπολογίσουμε πως γεννήθηκε την χρονιά που τέλειωνε ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, και ανδρώθηκε κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, το απόσταγμα της Τέχνης που μας έχει καταθέσει, σίγουρα έχει ενδιαφέρον. 
Ο λόγος για τον Χρύσανθο Βοστατζόγλου, που θέλησε να υιοθετήσει το ψευδώνυμο Μέντης Μποσταντζόγλου.
Έγραψε θέατρο, σκιτσάρισε την πολιτική κατάσταση και μας έβαλε ερωτήματα για την κακομούτσουνη πλην όμως Μοναδική και αενάως Πάσχουσα Ελλάδα. 
Το 1993, όταν η αγωνία του για την τύχη της Ελλάδας είχε γίνει εβδομήντα έξι ετών, έγραψε το θεατρικό έργο Μήδεια.
Το έργο το τίμησαν πολλοί καλλιτέχνες από τότε μέχρι σήμερα.
Κάθε ένας που είχε την ευθύνη του ανεβάσματος της παράστασης, έβαζε ανάμεσα στην ρίμα του δεκαπεντασύλλαβου τα προσωπικά του ερωτήματα. Γι αυτό η Τέχνη που εμπνέει τις σκέψεις άλλων,  είναι σημαντική. 
Ίσως ήρθε και η σειρά των ηθοποιών των ΕΛ.ΤΑ να δουλέψουν πάνω στον αστείο (;) λόγο του Μπόστ.
Πήραμε λοιπόν απόφαση να απλώσουμε τις λέξεις και τις προθέσεις του κειμένου πάνω στο τραπέζι και να ψάξουμε την δική μας αλήθεια μέσα από τα λόγια του πάντα ζωντανού στην ψυχή μας Μέντη Μποσταντζόγλου.
Δεν θα χαριστούμε σε ευκολίες απόδοσης του κειμένου και δεν θα προκαλέσουμε μέσα απ’ αυτό το εύκολο γέλιο…
Θα το πλησιάσουμε αναδεικνύοντας την διαχρονία του, γιατί το θέατρο που έγραψε ο υπέροχος Μπόστ, φέρει μέσα του τον “Λόγον” που μας κληροδότησε το Αττικό Θέατρο. 
Τώρα όμως σιωπή. 
Αρχίζει η δουλειά και όταν ξεκινάμε την ανάβαση για μια νέα κορυφή, ας λείπουν τα περίσσια λόγια.




Ημέρες δημιουργικής ρουτίνας



(Αναδημοσίευση από το blog Ημέρες δημιουργικής ρουτίνας)



Το πρωί της Τρίτης, παρακολούθησα την προσευχή της δεύτερης σχολικής ημέρας της μικρής μου κόρης, αθέατος, βιώνοντας όμορφες αισθήσεις σε αυτό το στάδιο της ζωής μου. 
Η συνέχεια της δικής μου ημέρας ήταν γεμάτη όμορφες γνωριμίες αλλά και χαρούμενες συναντήσεις φίλων, στα γυρίσματα της σειράς “Κόκκινο Νυφικό” που πρόκειται να παρακολουθήσουν οι τηλεθεατές τον Οκτώβριο στον Alpha. 
Ο εξαίρετος Γιώργος Ζένιος μεταμφιεσμένος σε παπά παρακολούθησε, με την ευφυή υποκριτική του τέχνη, την πρόθεσή μου να εξομολογηθώ σε αυτόν. Την καθοδήγηση αυτής της εξομολόγησης είχε ο υπέροχος σκηνοθέτης Αντρέας Γεωργίου. 
Ο πλήρης μυσταγωγίας χώρος της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων, στου Ψυρρή, γέμισε από τον επαγγελματισμό των συνεργείων και το ταλέντο των συναδέλφων ηθοποιών. Εμένα δεν μπορώ να με “δω”, γιατί τα μάτια μου κοιτάνε προς τον έξω κόσμο, οπότε αρκούμαι να μιλώ με χαρά για τους άλλους. 
Τέλος, καθώς έδυε ο ήλιος, στην συνάντηση των αγαπημένων μου ηθοποιών των Ελληνικών Ταχυδρομείων, ένιωσα την κούραση να με νικά αποζητώντας την επιστροφή στο σπίτι μου, για να ακούσω τις εντυπώσεις της κόρης από την δεύτερη ημέρα στο σχολείο. 
Οι εντυπώσεις της νεαράς ήσαν καλές και ενθουσιώδεις, ενώ εγώ σε αντίθεση μ’ αυτήν νυσταγμένος.
Η συνέχεια χωρίς ανατροπές ήταν προβλέψιμη… ο Μορφέας υποδέχτηκε στα αφώτιστα δώματά του, την αδυναμία μου να είμαι κάτι παραπάνω από Άνθρωπος. 
Ίσως να είναι αδόκιμη η έκφραση “δημιουργική ρουτίνα”, για αυτό που αισθάνομαι τώρα, αλλά κρύβει μέσα της το μέτρο της υποταγής στη φύση μας, ακόμα κι όταν παλεύουμε να σχίσουμε τα όρια του νου που μας φοβίζουν…


Κ.Ζ