ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ…

.

Έχω ακούσει πλειστάκις σε παρέες ανθρώπων που μπορούν να οργανώσουν εκφραστικά την φιλοσοφική και την πολιτική αγωνία τους, να δηλώνουν ότι νοιώθουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις αποτυχίες των δύο κυρίαρχων συστημάτων … του ανθρωποκεντρικού σοσιαλισμού και του φιλελεύθερου καπιταλισμού.
Η απάντηση… που είναι και η ίαση των προβλημάτων που βιώνουμε σήμερα τόσο οικονομικά όσο και πολιτισμικά , δεν έρχεται μέσα από την διαχείριση του συστήματος, αλλά από την κριτική στάση απέναντί του μέσα από την πρακτική της φιλοσοφίας.


Η άρνηση που συναντάμε παντού γύρω μας (μέσα από διεκδικήσεις) είναι η αφιλοσόφητη έκφραση της επιθυμίας ως ανάγκη… δηλαδή η ζωή μας ολόκληρη μέσα από τα έργα μας.

Με χαρά έλαβα το κείμενο προβληματισμού του φίλου Σωτήρη Γλυκοφρύδη, που δίν
ει μια οπτική κατεύθυνση στην θέαση του παγκόσμιου προβλήματος. Θα σας παραθέσω το άρθρο του στη συνέχεια που δεν σας κρύβω ότι έχει τεράστια επεξηγηματική ανάλυση του συμπυκνωμένου λόγου …που την χάρηκα σε μια όμορφη τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του.

Θα έλεγα ότι για να πάμε μπροστά … οφείλουμε να επιστρέψουμε ξανά στο πατρικό σπίτι της σκέψης μας… που είναι ακριβώς εκεί που ο αγαπητός Σωτήρης τοποθετεί την αφετηρία.
Διαφορετικά … η πέτρα του Σίσυφου θα ανεβοκατεβαίνει συνέχεια όπως το κάνει χιλιάδες χρόνια τώρα…


Χρειάζεται επανάσταση της φιλοσοφίας
ενάντια στη φιλοσοφία






Κατά πόσο είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση που βρισκόμαστε και κατά πόσο είναι υπεύθυνοι οι άλλοι; Στο ερώτημα αυτό πρέπει να δώσουμε μια απάντηση, όχι μεταθέτοντας, αλλά κατανέμοντας την ευθύνη και προς τους πνευματικούς ηγέτες.

Η κατανομή των ευθυνών δεν είναι λαθεμένη πράξη. Ο Έλληνας είναι συνειδητοποιημένος πως όλα αποτελούνε μια ολότητα, εκείνο όμως που τον κάνει σαν μικρό παιδί, είναι να ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους. Χωρίς να απεμπολήσουμε την ευθύνη της προσωπικής μας θέσης, θα στραφώ και προς τον παράγοντα των πνευματικών καθοδηγητών μας. Αυτός, φρονώ πως αποτελεί ένα υποσύνολο της αθροιστικής υπάρχουσας παθογένειάς μας.

Φταίνε για την κατάντια μας και οι πνευματικοί καθοδηγητές που δεν φρόντισαν, καταρχάς, να τα βρούνε μεταξύ τους; Η δεσπόζουσες μορφές του Πλάτωνα με τον νεότερο Αριστοτέλη στην τοιχογραφία «Η Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ, όπου ο ένας δείχνει προς τον ουρανό και ο άλλος το ξεκόβει, είναι ενδεικτική του διχασμού της πνευματικής βάσης μας.

Ο Δυτικός πολιτισμός, όσον αφορά την πνευματική κατεύθυνσή του, είναι γνωστό ότι κτίστηκε επάνω σε Ελληνικές ή έστω σε Ελληνιστικές βάσεις. Αυτό, σημαίνει, ότι στο ευρύτερο πλέγμα του προβλήματός που ζούμε, το οποίο εκφράζεται με κρίσεις αξιών, συνυπάρχει έντονο το Ελληνικό στοιχείο. Τα πρότυπα επάνω στα οποία δημιουργήθηκαν οι θέσεις της κατεύθυνσης της ζωής μας, έλκουν την καταγωγή τους από τους Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Το Πλατωνικό ιδεαλιστικό πρότυπο το ενστερνίστηκε η Γερμανία και τράβηξε στη Ρωσία, το ωφελιμιστικό δόγμα του Αριστοτέλη το εφάρμοσε η Αγγλία και μεταφέρθηκε στην Αμερική. Ως εκ τούτου, η πορεία της κατεύθυνσης του Δυτικού πολιτισμού διαμορφώθηκε με ανάλογες ωθήσεις, με μια σχέση ανάλογη με αυτή που είχαν μεταξύ τους οι δυο προαναφερόμενοι φιλόσοφοι - στην ουσία πολιτικοί ηγέτες. Γιατί η φιλοσοφία Είναι πολιτική.

Στην αντιπαράθεση των δυο φιλοσοφικών-πολιτικών συστημάτων, του θεωρητικού ιδεαλισμού του Πλάτωνα και του στεγνότερου σε συναίσθημα πρακτικού ωφελιμισμού του Αριστοτέλη, το αποτέλεσμα δείχνει να κλείνει προς στιγμή υπέρ του δεύτερου, αν και η μεταξύ τους αντιπαράθεση δεν τελείωσε ακόμη. Ασχέτως του αποτελέσματος τούτου, το οποίο φρονώ πως είναι προσωρινό, τα δυο προαναφερόμενα σε αυτούς και αντιπαρατιθέμενα συστήματα δείχνουν στοιχεία κόπωσης, προβάλλοντας ως κρίση τα ευαίσθητα σημεία τους. Από τον Πλατωνικό ιδεαλισμό αναδύεται ανεφάρμοστη η ουτοπία, από το Αριστοτελικό δόγμα η εντελέχεια, που σημαίνει την πορεία προς το τέλος. Και το τέλος ποιο είναι, όσο τέλειο και αν είναι αυτό, είναι πια γνωστό. Είναι το τέλος, η τελεία.

Έχω κάθε δικαίωμα να κάνω κριτική ακόμα και στους λεγόμενους «ιερούς» νεκρούς, αρκεί να είναι κόσμια και να τη στηρίζω. Ούτως ή άλλως, ξύλινοι λόγοι και μνημόσυνα δεν ταιριάζουν στη φιλοσοφία ΄ είναι η μόνη μη φυσική μη επιστήμη που ξέρει να επικρατεί θαυμάσια του κόσμου της και του εαυτού της. Η φιλοσοφία άρχισε να ταλανίζεται από τότε που ξεκίνησαν τα λιβανιστήρια.

Αναλύοντας τα δυο αυτά κυριαρχικά συστήματα, το Πλατωνικό και το Αριστοτελικό, τα βλέπουμε πια με δημοκρατία. Μια δημοκρατία όμως που την αποδίδουν ως φαινόμενο, μέσω απόκρυφων καθοδηγητών, μεταθέτοντάς την από την ουσία. Και τα δυο αυτά συστήματα θέλουν τον άνθρωπο δεσμώτη, με την πλάτη προς το φως να κοιτά σκιές στον τοίχο. Και στα δυο είναι επίφαση τη δημοκρατία, πρόφαση ο φιλελευθερισμός, κατάφαση η αριστοκρατία. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο, είναι, ότι απαξιούν ψυχή στη γη και ποιητές (διότι η ποίηση είναι πολιτικό έργο), αποδιώχνουν δηλαδή την καρδιά και το συναίσθημα του φιλελευθερισμού, προάγοντας το μοντέλο του κακώς λεγόμενου «ορθολογισμού» ως γενεσιουργό στην πράξη και την πρακτική πυρήνα. Και τα δυο συστήματα, όταν εξεταστούν βαθύτερα ως προς τον λεγόμενο ανθρωπισμό, παρουσιάζουν πλήθος τρωτά σημεία.
Επιπλέον, κανένα από αυτά τα δυο δεν ασχολήθηκε με το να αποδιώξει από τον άνθρωπο τις δυο κακές σκιές της μοίρας του, τον φόβο τον γενεσιουργό και την απληστία. Αντίθετα, εδραίωσαν τα υποσυστήματά τους επάνω στα φαινόμενα αυτά, μετατρέποντας τα σε ουσία, κάνοντας τον άνθρωπο από ον της επιβίωσης, φοβισμένο σκλάβο, δέσμιο των αναγκών, επιφέροντας για την ασφάλειά του τα στερεότυπα της εκμετάλλευσής του, τόσο από άλλον άνθρωπο όσο και από την πολιτεία, ακόμη και μεταξύ των ανώτερων εντελλόμενων και των κατώτερων πολιτειών - κοινωνιών.

Παρά ταύτα, δεν επιθυμώ να μειώσω την αξία των δυο πρωτεργατών της κατεύθυνσης του πνεύματος της Δυτικής κουλτούρας, μια που είναι και αμφίβολο κατά πόσον οι φιλόσοφοι οδηγούν τις εξελίξεις ή τις οσμίζονται σαν λαγωνικά οδηγούμενοι για την επιβίωσή τους προς αυτές. Εκείνο πάντως που θέλω να τονίσω, είναι, ότι η εξελικτικότητα και η ιστορία αποτελούν μη αντιστρεπτά φαινόμενα που επιφέρουν με την επαναληπτικότητα τα στερεότυπα της ζωής που γίνονται βιολογικές συνθήκες, αλλά παρόλα αυτά, μια κάποια στιγμή επέρχεται αποκάλυψη των συνθηκών αυτών από τη μέγιστη Θεά Αλήθεια. Η Αλήθεια αποκαλύπτεται κατά διαστήματα βγάζοντας τα πέπλα της. Εσύ μην κοιτάς τα πέπλα, κοίτα την Αλήθεια.

Η Αλήθεια, στην περίπτωσή μας λέει: Ένα μεγάλο μέρος των ευθυνών, για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, αναλογεί στους πνευματικούς ηγέτες. Η ζωή επαναπροσδιορίζεται με ώσεις. Ό,τι συμβαίνει στη ζωή συμβαίνει και στη φιλοσοφία. Κάποτε επέρχεται επαναπροσδιορισμός.
Η καρδιά και η λογική, η επιθυμία και η βούληση, η ψυχή και ο λογισμός, πρέπει να πηγαίνουνε μαζί. Εμπιστεύσου τα άλογα αυτά, φίλε καλέ και Άνθρωπε, κάνε την τέχνη γήτευση και ποτέ σου μη ταλαντευτείς ανάμεσα σε αυτά τα δυο. Πέτα το φόβο, τις παλιές συνήθειες, εμπιστεύσου τον συνάνθρωπό σου και στρέψε τα μάτια προς το φως αφήνοντας τις σκιές στον τοίχο. Και αν φοβάσαι από αυτό μήπως τυφλωθείς, κάνε το σιγά-σιγά, η απαγόρευση είναι το φόβητρο για να παραμείνεις σκλάβος. Και κάτι ακόμα, πολέμησε την απληστία μόνο σπάζοντας τις αλυσίδες. Αυτά, οι πατεράδες μας, ποτέ τους δεν τα είπαν.

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, φίλε αναγνώστη μου, χρειάζεται επανάσταση της φιλοσοφίας ενάντια στη φιλοσοφία. Θεωρώ ότι μας συνέβη ότι στα παιδιά, μεγαλώνουμε με έναν αρνητικό στις προσωπικές μας δυνατότητες πατέρα, ιδεολόγο κάπως και ωφελιμιστή, του οποίου η μορφή ανήκει πια στο πάνθεον και όχι στη ζωή μας. Παλιά, κάποιοι Ίωνες σκίζοντας τα σωθικά τους είπαν: «Ο Όμηρος και ο Ησίοδος χρειάζονται ραβδίσματα και αποβολή από τους αγώνες διότι επέβαλαν ως ιδιότητες των θεών τις μιαρές συνήθειες των ανθρώπων». Μήπως ήλθε η στιγμή να πούμε: «Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης χρειάζονται επαναπροσδιορισμό διότι επέβαλαν ως ιδιότητες των ανθρώπων τις μιαρές συνήθειες των ανθρώπων»;

Η ρήξη απέναντι στα κατεστημένα, στις παλιές συνήθειες, στα πρότυπα και στις αξίες, αρχίζει με το timing πρώτα απο τον εαυτό μας. Και αυτό δεν γίνεται χωρίς να ματώσει η καρδιά, χωρίς να σφίξει το στομάχι.

ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΒΗΜΑΤΑ

.

Για όσους «ξέρουν» τα βουνά «σμίγουν» με τις θάλασσες…

Η πάρτα της Ελένης Καραΐνδρου αφήνει τα δάκτυλα να κάνουν τους μικρούς βηματισμούς στα πλήκτρα του πιάνου, δείχνοντας τα ατομικά βήματα … πόσο εναρμονισμένα είναι με την μνήμη της ροής του χρόνου…που ακούγεται από τα πνευστά …
Τα πάντα «μοιάζουν» σαν να μην έγιναν ποτέ… και αυτό το «γιατί» είναι το ερώτημα που άξια θα μπαίνει πάντα χωρίς να παίρνει απάντηση από κάθε άνθρωπο που βίωσε…




Ένα μπουζούκι , φέρνει κοντά τα βήματα της μουσικής που δεν παρατηρήσαμε ακούγοντας τα πλήκτρα και την μελωδία του χρόνου από τα πνευστά … για να μας μιλήσει για το σκοινί που λύνει ο Μάνος Κατράκης πάνω στη σχεδία που τον είχε τοποθετήσει η γραφειοκρατία του Ελληνικού Κράτους ... στο έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα»

Στην ουσία … οι χορδές του μπουζουκιού , πάλλονται επάνω στην εικόνα αυτού του κόσμου που αφήνουμε, όταν επιλέξουμε να λύσουμε το δικό μας σχοινί (της δική μας σχεδίας) που συνηθίσαμε να αναβάλλουμε το ελεύθερο ταξίδι της…


ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΛΑΝΕΤΕ ΛΑΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟ

.

Το καλοκαιράκι έχει μπει για τα καλά και η πάλαι ποτέ ραστώνη δεν λέει να διαγραφεί στο πρόσωπο των ταλαίπωρων φορολογουμένων.

Οι σιγανές κινήσεις και τα μετρημένα λόγια (χωρίς χαρά) ... έχουν την ρίζα τους στην αμφιβολία που την εκφράζουν με το ερώτημα “ θα την βγάλουμε καθαρή;”
Σου δημιουργείται η αίσθηση ότι οι περισσότεροι στο δρόμο που συναντάς, έχουν προβλήματα ψυχισμού και σύνδρομο μανιοκατάθλιψης.

Και για να μην ακουστεί βαρύς ο χαρακτηρισμός του ψυχισμού παραπέμπω στα λόγια των ψυχιάτρων … που θεωρούν ότι αρχίζει να “χάνει λάδια” και να γίνεται ασθενής ο πρώην υγιής …όταν εμφανίζονται αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό του, την κοινωνία και το περιβάλλον, καθώς και για το μέλλον…
Αυτή είναι η (νέα) απόδειξη … ότι οι λίγοι μπορούν να τρελάνουν τους πολλούς… σε αντίθεση με αυτό που θεωρείτο μέχρι πρότινος, ότι “οι πολλοί μπορούν να τρελάνουν τον ένα”…

Τα παλιότερα “μπάνια του λαού”, αφού πέρασαν από την τραπεζική διαχείριση και έγιναν πριν από λίγα χρόνια “διακοποδάνεια του λαού”, τώρα έχουν γίνει κριτήριο κοινωνικής διαφοροποίησης και λόγος παινέματος (προσωπικής) οικονομικής ευμάρειας…

Άμα ακούσουν οι υποψήφιες νύφες ότι κάποιος φέρελπις νέος (ή έστω προχωρημένης νιότης) … δηλώνει ότι επισκέφθηκε πολλαπλούς τόπους το καλοκαίρι … είναι λόγος (ικανός) να προσανατολίσουν τον έρωτα τους για την αποκατάσταση της καταναλωτικής ευτυχίας τους.
Δεν μιλώ βέβαια για τις νύφες που έχουν στο σημερινό ενεργητικό τους “ιστορικό διακοπών” με προσωπική δαπάνη εν μέσω κρίσης… αυτές είναι ήδη περιζήτητες.

Βέβαια… ο ήδη φέρων μια μικρή ή και μεγαλύτερη μανιοκατάθλιψη, δεν ενδείκνυται να πηγαίνει για μπάνια στη θάλασσα, γιατί αυτό είναι άκρως επικίνδυνο.

Την ώρα που θα πάει (ο ταλαίπωρος) να φάει το κατεψυγμένο καλαμαράκι του στο ήρεμο άδειο μαγαζάκι της παραλίας, έχει πολλές πιθανότητες να του εμφανιστεί μέσα από τα δελτία ειδήσεων ο Πρωθυπουργός του, να κωπηλατεί αδιαλείπτως με κανό, σε όλες τις παραλίες της επικράτειας… και τότε να του έρθει σίγουρα το σύμπτωμα της αυτοκαταστροφής.
Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να βλέπεις το πρόβλημα σου … και να ευθύνεσαι εσύ γι αυτό … μιλάμε για πολλαπλές ψυχικές διαταραχές…και η θάλασσα φαντάζει στο μυαλό του ως "Λεβεντοπνίχτρα".

Αντίθετα τα μέρη που ενδείκνυνται για χαλάρωση και άντληση αισιοδοξίας, είναι νοσοκομεία και κοιμητήρια με προεξάρχον αυτό του Α Νεκροταφείου (της Αθήνας) που έχει και εικαστικό ενδιαφέρον.
Ο λόγος είναι ότι ο ασθενής οφείλει να σκέφτεται (όλα) αυτά που έχει … και συμπυκνώνονται στην λέξη “ζωή”.
Υπάρχουν βάσιμες πληροφορίες ότι θα κυκλοφορήσει (με ευρωπαϊκή επιχορήγηση) από Σεπτέμβριο, σποτ τηλεοπτικό με θέμα “ΕΧΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ … ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ”
Την επικοινωνιακή υποστήριξη λέγεται ότι θα την αναλάβει ο κύριος Αντρέας Λοβέρδος.

Εκφράσεις όπως “Ο θεός να βάλει το χέρι του” από απλούς ανθρώπους … ή “ dum spiro spero” από αποτυχημένους της μεσαίας τάξης… είναι γνωμικά που θα χαρακτηρίζουν την εποχή αυτή μέσα στα συγγράμματα του μέλλοντος.

Η επιστήμη της κοινωνιολογίας σίγουρα θα ασχοληθεί με το φαινόμενο αυτό … μια και είναι μοναδικό στην μέθοδο ελέγχου του Νου.

Θέλω να πιστεύω ότι τίτλος αυτής της μελλοντικής μελέτης που θα εκδόσει η Παγκόσμια Τράζεζα, θα είναι:

"ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΛΑΝΕΤΕ ΛΑΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟ"

Κ.Ζ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

.

Είναι ευλογία (σε όποιον του έχει προσφέρει η ζωή) να συμμετάσχει μέσα στο χτίσιμο θεατρικής παράστασης που στοχεύει στην “ψυχαγωγία” και όχι στην “διασκέδαση” του θεατή.

Μια τέτοια παράσταση , "χτίζεται" αυτό τον καιρό από δύο ταλαντούχους ηθοποιούς του θεάτρου με θέμα “ Η γυναίκα του Νίκου Καββαδία” που θα ανέβει για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων το φθινόπωρο στην Αθήνα.

Ο αθέατος στην πραγματικότητα των show biz της Ελλάδας και βραβευμένος ηθοποιός από το κοινό της Αμερικής για την υποκριτική στην μικρού μήκους ταινία “Η κούπα”, ο Γιώργος Καλόξυλος, βρέθηκε μαζί με ένα χαρισματικό ηθοποιό που η σκέψη της ζωή του περνά μέσα από τα φώτα της ράμπας … τον Γιώργο Μουρούτσο.

Αφορμή , ήταν τα κείμενα από το έργο του σπουδαίου αυτού παρατηρητή της ζωής του Νίκου Καββαδία, τη “Βάρδια” που έγραψε σε ηλικία 44 ετών γύρω στο 1954.
Γοητεύτηκα, όταν οι κεραίες της συναισθηματικής νοημοσύνης μου, έπιασαν την σκηνοθετική προσέγγιση που αφορά στο παρόν μας παίζοντας με τη “φωτιά” πλησιάζοντας αρχετυπικά ανθρώπινα ζητήματα που τα νοιώθουμε (άλυτα) μέσα μας.

Έπιασα τα μάτια μου να γίνονται υγρά μέσα στις πρόβες , σαν ένοιωθα ότι με αφορά (και όλους εμάς) η ματιά της μοναξιάς και της σιωπής που βάζει …ο Καββαδίας τη στιγμή που μέσα μας η κραυγή γιγαντώνεται και πλησιάζει τα όρια του ψυχικού μας θανάτου.

Σκέφτομαι ότι η Τέχνη, είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στην προσωπική μας αυτογνωσία… ειδικά όμως το θέατρο , έχει μια ιδιαιτερότητα που το καθιστά ταυτόσημο με την μοίρα του ανθρώπου στην γέννηση και το θάνατο.
Το θέατρο ζει μόνο την ώρα που συντελείται η παράσταση και πεθαίνει μόλις αυτή τελειώσει.
Το μόνο που μας μένει , είναι μια αίσθηση που δεν ακουμπά στην λογική μας, αλλά πολύ βαθειά μέσα μας αφήνοντας κάτι το απροσδιόριστο στην προσωπική μας αλλαγή.

Είκοσι σελίδες κείμενο, που με χειρουργική συναισθηματική λεπτομέρεια ανέσυραν οι δύο δημιουργοί από το έργο του Καββαδία, είναι ικανό να φέρει στα μάτια μας την ουσιαστική ζωή μας … τον θάνατο που χρειαζόμαστε για να ξαναγεννηθούμε…

Δεν θα ξαναγεννηθούμε … μα ούτε θα πεθάνουμε … όσο κτυπά η καρδιά μας και οι δόσεις των πιστωτικών καρτών καλύπτονται από την υποτιθέμενη ζωή μας…

Μα… είστε σίγουροι … ότι είναι έτσι;
Η τέχνη βάζει ερωτήματα που δεν έχει ανάγκη να τα απαντήσει η ίδια…
Δεν είναι τυχαίο που η κορυφαία σκηνή του έργου μεταξύ του “άνδρα” και της “Ιουδήθ” (προσώπων του έργου) έχει ως ακόλουθα…

I : Θα προλάβεις να βγεις στη στεριά
Α: φυσάει … είναι κόντρα
Ι: αλαριεύουμε
Α: Βρέχει
Ι : Πιές
Α: Κοιμήσου θα σε φυλάω
Ι: Κοιμάμαι , είναι καιρός που κοιμάμαι
Α: Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου , Άσε με να τα καθαρίσω από το αλάτι..
Ι : Όχι
Α: Γλιστράς από τα χέρια μου .. ;
Α: Κοριτσάκι… Πιάσε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.
Ι : Δεν έχω χέρι Δεν υπάρχει κόσμος

ΣΚΟΤΑΔΙ

ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΩΝ 500 ΛΕΞΕΩΝ

.

Τα τύμπανα της «επανάστασης» χτυπούν μέσα από το cd player που είναι ακουμπισμένο δίπλα στον υπολογιστή του Έλληνα επαναστάτη το 2010.
Ακόμα και το όπλο της επανάστασης του, ο διπύρηνος υπολογιστής, έχει αγοραστεί με την πιστωτική κάρτα, για να του θυμίζει ενάντια σε ποιους θα αγωνιστεί…

Ο νεοέλληνας , ξέρει ότι του έχουν στερήσει την ραθυμία της φραπεδιάς , και την ευχάριστη κούραση στα λάγνα μπαρ, αλλά και στα πιο «in» μπουζουκομάγαζα της παλιότερης καλοπέρασης…
Είναι θυμωμένος που του στερήσανε μια θέση στο Δημόσιο , μα και το μικρό βρε αδερφέ ξεσκέπαστο αμαξάκι με το γαμάτο ηχοσύστημα που θα έπαιζε Πλούταρχο και μπιτάτες επιτυχίες.
«Γιατί τα φάγατε ΡΕ τα λεφτά μου;» σκέφτεται και θυμώνει…
Δεν μπορούσα να τα φάω μόνος μου;… είναι η βαθειά σκέψη που γυρίζει στο μυαλό του.

Ξέρει στο περίπου, να χρησιμοποιεί τις 500 λέξεις από την γλώσσα του και με αυτές νοιώθει μια αόρατη σύνδεση με το αρχαίο πνεύμα το λεγόμενο και «αθάνατο».
Έχει μάθει να φωνάζει συνθήματα στα γήπεδα πανηγυρίζοντας για την νίκη της ομάδας του, οπότε του φαντάζουν εύκολες οι συνωμοτικές διαδικασίες μιας επανάστασης (που είναι έτοιμος να κάνει τώρα), ώστε να φέρει πίσω την ευμάρεια που του κλέψανε.

Περίμενε στην ουρά να ψηφίσει τον μοναδικό υποψήφιο για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και νόμιζε ότι μετείχε δημοκρατικής δράσης… στο βαθειά «ψαγμένο» μυαλό του.
Τώρα που ο Πρόεδρος διαχειρίζεται την στέρηση της ευμάρειας του και ξεχνά να μιλήσει για τα κλεμμένα χρήματα (που ίσως τα πήρε το μάτι του)… θυμώνει ο επαναστάτης του 2010.

Ο «επαναστάτης» της νέας πραγματικότητας , δεν γνωρίζει τίποτε που να έχει να κάνει με την στόχευση σε μια παραγωγική διαδικασία στη χώρα του…
Είναι άγνωστη λέξη η «στόχευση» όσο και η «παραγωγή» … και αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το καλό κλίμα στο εθνικό δανεισμό, παρακολουθώντας με ευλάβεια στην TV τους δείκτες των επιτοκίων…
Αν έλεγες του «επαναστάτη» με τις 500 λέξεις … θα σου δώσω μια χώρα «μαύρων» για αποικία … είχε έτοιμο το μαστίγιο της εξασφάλισης του προσωπικού του πλούτου.
Θα νομίσει κάποιος ότι είναι όλα αυτά υπερβολικά … και τραβηγμένα…όμως η αλήθεια είναι ότι το σινάφι των ηγετών της «Μπανανίας» έφτιαξαν ένα εκρηκτικό μίγμα από μια τεράστια μάζα απαίδευτους και βολεμένους πολίτες με ποδοσφαιρικές κραυγές στην πολιτική τους σκέψη.

Ήξεραν τι έκαναν οι εκλεγμένοι της «Μπανανίας» …μιλώ για την εποχή που τους είχαν ως πρόβατα να νομίζουν ότι μετέχουν στον «λαϊκό καπιταλισμό» παίζοντας από κινητά τηλέφωνα χρηματιστήριο στις παραλίες..
Φυσικά ο τότε εκσυγχρονισμός με τα Golden boys των offshore εταιρειών, ήθελαν να φάνε του «ηλίθιου» τα χρήματα που του είχαν δώσει πριν χρόνια … με την διευκόλυνση της μεσαίας τάξης (για άλλους πολιτικούς λόγους) …και το κατάφεραν τέλεια με τις χρηματιστηριακές «φούσκες»…

Το μόνο λάθος , είναι ότι στην στελέχωση των δύο μεγάλων κομμάτων εναλλαγής της εξουσίας, αφήσανε να μπουν άτομα που και αυτά μιλούν γύρω στις 500 λέξεις…και έφτιαξαν τις αντίστοιχες ομάδες ποδοσφαίρου στη Βουλή … με τον εκπτωτικό λόγο.
Εδώ θα παραδεχτούμε την αρμονία εξουσίας και μιας μεγάλης μερίδας του συνόλου εξουσιαζόμενων…
Στις διεθνείς σχέσεις μιας χώρας, σημαντικό είναι το μέγεθος της αξίας των πολιτικών που την εκπροσωπούν και φυσικά αντικατοπτρίζουν το επίπεδο των πολιτών της χώρας τους.
Οι δικοί μας πολιτικοί εκπρόσωποι, ήταν του ζεϊμπέκικου , της κουμπαριάς και άλλων συναφών ποιοτήτων «ηγετικής» παρουσίας.
Λαός που ψηφίζει και φωνάζει « Γεια σου Μεγάλε» τον πολιτικό του όταν είναι ντυμένος «Ζορό», είναι άξιος της μοίρας του.

Στο δια ταύτα όμως….
Η πιο σημαντική επανάσταση που μπορεί να γίνει, είναι να αποκτήσουμε κάποια στιγμή «μέτρο» και «κρίση» μέσα από την Παιδεία μας.
Ως τότε , θα περάσουμε «πείνες» και χρόνια «ομηρίας» … που εμείς οι ίδιοι επιτρέψαμε να μας επιβληθούν.
Όμως … τα Κλεμμένα … μην ξεχνάμε να τα ζητάμε από τους επίορκους…. Όσο ψηλά και αν στέκονται !
Αν ακούμε το «Πάμε καλά ..» και ξεχνάμε την απαίτηση να βγουν στο φως τα ζητήματα της διαπλοκής της εξουσίας, είμαστε άξιοι της μοίρας μας … να υποστούμε το επόμενο «κόλπο»

Ας κυβερνήσουν επιτέλους (βρε αδερφέ) και άλλοι αυτόν τον τόπο…έχουμε μάθει τα πρόσωπα που εναλλάσσονται … σαν τους ήρωες του παραδοσιακού Καραγκιόζη.
Τέλος άλλο ένα που το ξεχάσαμε, όταν μας πετάγανε τα κομμάτια της ευμάρειας , είναι η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ … και η αξιοπρέπεια του κάθε λαού , στην «υποτιθέμενη» αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, βρίσκεται σε απόδειξη όταν αυτός ο ΛΑΟΣ καλείται να ψηφίσει.

Υ.Γ
Εύχομαι να πλουτίσουν γρήγορα το λεξιλόγιο τους οι επαναστάτες των 500 λέξεων… για να νικήσουμε την ΜΟΙΡΑ μας… κάνω και εγώ φροντιστήριο να πλουτίσω τις 510 λέξεις της κρίσης μου σε περισσότερες... βάλτε όλοι ένα χέρι ρε παιδιά !

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ… "ΛΕΣ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΝΑ ΓΕΡΑΣΑ";

.

Έκλεισα τα μάτια και άρχισα να αναζητώ στην φαντασία μου τις λεπτομέρειες από το τζάκετ και τα υπόλοιπα ρούχα της φοιτητικής μου στολής στην εποχή που νομίζαμε πως η μεταπολίτευση θα έφερνε κάτι άλλο στην Ελλάδα…

Θυμήθηκα τις πλάκες που έκανα στους αγχωμένους (χωρίς εξάρτηση πολέμου) αστυνομικούς που προσπαθούσαν κραδαίνοντας το κλομπ τους να διαλύσουν τις φοιτητικές διαμαρτυρίες …
Μια φορά με κοιτούσαν σαστισμένοι, μη γνωρίζοντας αν είμαι «κακούργος» που βρισκόμουν σε διαδήλωση ή τυχαία παρευρισκόμενος, όταν αποφάσισα μέσα στον ορυμαγδό των αλαλαγμών της αντεπίθεσης τους , να δώσω το πιο ερωτικό φιλί στην κοπέλα μου, ακουμπισμένοι σε μια θεόρατη κολόνα.
Τελικά κυνήγησαν όσους ένοιωθαν ότι είναι φοβισμένοι … χωρίς να με ενοχλήσουν… επιλέγοντας στιγμιαία αυτό που βαθειά θα ήθελαν και αυτοί.

Θυμήθηκα το «πότε» σταμάτησε να φωνάζει από το μπαλκόνι ο Ανδρέας «Έξω οι βάσεις του θανάτου» ανεξάρτητα από το πλήθος που το ζητούσε… και αναλογίστηκα σε σχέση με την εξάλειψη του μπαλκονάτου συνθήματος …την μετέπειτα πορεία του… (σαν να διαβάζω τους φακέλους που θα ανοίξουν μετά 150 χρόνια)

Θυμήθηκα το «δέος» που είχαμε για την εκφωνήτρια του πολυτεχνείου… και στην συνέχεια έφερα στο μυαλό μου την σημερινή αντίληψη … ότι «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» … που αναπτύχθηκε με καρκινική ταχύτητα, σε όλους αυτούς που πήραν την ταυτότητα του αγωνιστή και την έκρυψαν μέσα στις «χρυσές» πιστωτικές τους κάρτες….

Μοιάζει στολή του κλόουν σήμερα αυτή η φορεσιά του φοιτητικού μας τότε ενθουσιασμού…
Λόγια … λόγια… βολεμένοι σε μεζονέτες άνθρωποι προωθούν τη λύση για την αγαλλίαση της ψυχής και την ευμάρεια της κοινωνίας…

Γύρω μας ποιητές και δημιουργοί σκέψης … που γαργαλεύονται μέσα από την ψευτο- ευμάρεια τους … αχαμνά στα ερωτικά τους σημεία … δίνοντας λέξεις που γοητεύουν την αυτοεικόνα τους…

Βλέπω επαναστάτες ανώνυμους , που ψάχνονται μήπως μπουν στο τρένο της βολής … για να σταματήσουν το γάβγισμα αφού πιάσουν στα δόντια το κομμάτι κρέας…

Ποιος ήταν ο Ναζίμ Χικμέτ;

Μήπως άλλος ένας «καραγκιόζης» …κατά την εκτίμηση των σημερινών γιάπηδων της ψευτο- επανάστασης … που τόλμησε να ονειρευτεί χωρίς ένα γκάμπριο στη ζωή του;

Τελευταία έχω ακούσει από μερικούς συνομιλητές μου, μια εκδήλωση θράσους για ότι η περιοριστική τους λογική δεν το αντέχει….

Πρόσφατα, κάποια κυρία , με ένα ύφος λίγο λάγνο που νόμιζε ότι γνωρίζει εσωτερικά θέματα και φιλοσοφία… μου είπε … « Πεθαίνοντας ο Λιαντίνης, πως αγαπούσε τη ζωή;…» για να συμπληρώσει ως μια ακόμη συζητήτρια μεσημεριανάδικων της τηλεόρασης … «ποιος ξέρει τι προβλήματα είχε και αυτός…»

Μια θεωρία στο μυαλό μας… και αρκεί για να εξηγήσουμε τον κόσμο μέσα από αυτήν…
Πόση μαλακία χωρά μέσα στην πληρότητα της βλακείας μας ;

«Δεν ξέρω πιδίμ…» θα πει η γλυκιά μου θεια σε κάτι που θα ακούσει και είναι έξω από το γνωστικό της αντικείμενο…
Είναι πλήρης όμως , γιατί έχει το χέρι του παππού … να της χαϊδεύει μέσα από ανεπαίσθητες κινήσεις την επιβεβαίωση ότι είναι δικιά του… και εκείνος δικός της…

Σήμερα γεμίσαμε μοναχικούς … που ζητάνε να χωρέσουν μέσα στην θεωρία τους όλο τον κόσμο .. για να αποδεχτούν την ύπαρξη του γύρω τους…
Το «Δεν ξέρω πιδίμ..» είναι απαγορευμένη έκφραση μια και απειλεί την ύπαρξη του Εγώ μέσα τους….

Μια λύπη γεμίζει συνέχεια την παρατήρηση μου … και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό.
Το γράψε τους .. εκεί που δεν πιάνει μπογιά , είναι μια σκέψη .. αλλά δεν συνιστά κοινωνία … αλλά είναι ο ίδιος φόβος από την άλλη πλευρά…

Επειδή κάθε σκέψη, αν συνοδευτεί και με τραγουδάκια, πιάνει ένα χώρο μέσα στην καρδιά μας … λέω να σας ανεβάσω δύο μουσικά κομμάτια της εποχής … που σίγουρα δεν σηκώνουν γαρίφαλα και «όπα» … μα ούτε και «καραόκε» όπως αυτά που συνηθίζουμε στη ζωή μας… σε μιμητικό επίπεδο σκέψης και άποψης...




ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη


Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε



ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ

Στίχοι: Δημοσθένης Κούρτοβικ & Wolf Birman
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη


Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω σιχαθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Γερμανούς, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

ΟΛΑ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΣΤΡΑΒΑ …. « Ε ΚΑΙ ;»

.

Τελευταία, συναντώ γύρω μου ανθρώπους που η κοινωνική οικονομική ανισορροπία στην Ελληνική πραγματικότητα, τους συμπαρασύρει σε μια καταθλιπτική συμπεριφορά , δημιουργώντας όλο και περισσότερα προβλήματα στο προσωπικό και ευρύτερο περιβάλλον της ζωής τους.
Αυτή η πυραμίδα που είχε περιγράψει ο Μάσλοου είναι κοινωνικά ,περισσότερο εμφανής σε περιόδους κρίσης.

Ο Κικέρων θα έλεγε για την ηθική της αυτοκαταστροφής που αναπτύσσεται σε οριακές κοινωνικές συνθήκες … « O tempora o mores» (Ω καιροί ω ήθη)

Η ζωή όμως έχει την αξία της μέσα από την βίωση όλων των συνθηκών, ακόμη και αυτών που κινούνται σε οριακά σημεία που αγγίζουν τα όρια της απειλής του «Εγώ» μας.

Η λαϊκή σοφία έχει ένα γνωμικό που αναφέρει ότι «Αυτό που δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», όμως το βαθύ μας υποσυνείδητο δεν το καταλαβαίνει … γιατί δεν υπάρχει βαθειά μέσα μας το μέλλον , παρά μόνο το παρόν μας και τα βιώματα που νοιώθει .
Γι αυτό το λόγο θλίβεται ο άνθρωπος στην όποια απώλεια ( κοινωνική, οικονομική, συναισθηματική κλπ)
Το αστείο είναι να πλησιάσεις κάποιον που νοιώθει τον πόνο από την όποια απώλεια και να του πεις την παροιμιώδη έκφραση «Δεν πειράζει θα περάσει»…

Τα όρια που εμφανίζουν τη φιλοσοφική συγκρότηση του ατόμου , είναι όταν εμφανιστεί η απώλεια της υγείας.
Τότε υπάρχει ο ηθικός εκπεσμός και η τιποτένια συμπεριφορά που παρατηρείται στους ανώριμους γέρους, ή αντίστοιχα η στωική και φιλοσοφημένη στάση που βρίσκεται στους υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίζει από τον πολιτισμό της επαρχίας.

Η επιζητούμενη ισορροπία, έρχεται μόνο μέσα από την προσωπική επιλογή κάθε ανθρώπου , στο να συνεχίσει την αυτοκαταστροφική του σκέψη , ή να εκδηλώσει ένα δημιουργικό «θυμό» που τον σπρώχνει στην επαναδιαπραγμάτευση των ήδη υπαρχόντων δεδομένων μέσα στις ιδεοληψίες του.

Τα πάντα που ζούμε … είναι απόρροια της σκέψης μας και του ορισμού που δίνουμε για αυτά μέσα από την ιδεοληψία μας.
Το χρήμα, η αξία, το συναίσθημα, οι ρόλοι … είναι στάσεις ζωής που προέρχονται από την ιδέα που έχουμε καθορίσει ως κυρίαρχη και αναγκαία στη ζωή για αυτά.

Σαν αντίποδας της θυμικής εκτόνωσης , σε ότι καταδυναστεύει τη σκέψη και φυσικά σωματοποιείται στην ζωή μας, μπορεί να είναι και το δημιουργικό ερώτημα «Ε .. και;»

Σκέφτεται ο απειλούμενος άνθρωπος : « Όλα μου πάνε στραβά , έχασα αυτό , έχασα εκείνο , έχασα το άλλο …» στο τέλος του μικρού ή του μεγάλου καταλόγου των απωλειών , αν κάνει την θαυματουργή ερώτηση « Ε… και;» αρχίζουν όλα να παίρνουν μια διαφορετική εικόνα παρουσιάζοντας του την επόμενη εκδοχή στα βαρίδια της σκέψης του.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος , όταν έχει κατά νου όλες τις εκδοχές που μπορεί να επιλέξει για τον εαυτό του.
Έτσι ακόμη και την αυτοκαταστροφή του , οφείλει να την έχει τακτοποιημένη και σωστά αναλυμένη ώστε μέσα από την παρατήρηση των εκδοχών να επιλέγει την δράση του.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο είναι του κου Στέφανου Σταυρινού που αναπτύσσει το θέμα «Αυτοκτονία».
Σε αυτό παρατηρούμε ότι σε χώρες που κυριαρχούν οι θρησκευτικές ή κοινωνικές αντιλήψεις (όπως στην περιοχή της Ασίας) το ποσοστό των αυτοχείρων είναι τραγικά τεράστιο, αν και δεν παρουσιάζεται (λόγω κοινωνικών συνθηκών) σαν αυτοκτονίες αλλά σαν ατυχήματα.
Το ενδιαφέρον ως επισήμανση στο άρθρο είναι ότι στο «ασθενές» φύλο, (οι ευαίσθητες γυναίκες) αν και επιχειρούν συχνότερα την αυτοκτονία , οι άντρες αυτοκτονούν τελικά σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά στο δυτικό κόσμο.

Πάντως η ουσία βρίσκεται στην άλλη θέαση των περιορισμών μέσα στη σκέψη μας και καλό θα είναι να λέμε το θαυματουργό «Ε … και;» περισσότερες φορές στη ζωή μας καθώς και το Πειραιώτικο … «Δεν πάει στο διάολο…» για ότι νοιώθουμε ότι μας φέρνει στα όρια απειλής της ίδιας της ζωής μας…

Ας αναφωνήσουμε λοιπόν και για ότι νομίζουμε ότι καθορίζει την αξία μας και το έχουν μαζέψει οι τράπεζες στα ψυχολογικά θησαυροφυλάκια της εξουσίας τους… μαζί με τους πολιτικούς εντολείς που διαχειρίζονται τον φόβο μας…

«Δεν πάει στο Διάολο …» και τότε θα έχουμε ένα κάρο από ΝΕΕΣ επιλογές που είναι περισσότερο ήρεμες και κερδοφόρες για το «Ευ ζειν» της σκέψης μας.

ΟΤΑΝ ΤΑ BLOGS … ΜΙΛΑΝΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ

.

Υποσχέθηκα (μέσα από ένα σχόλιο) αυτού του blog , να απαντήσω τεκμηριωμένα (σύμφωνα με τα δικά μου όρια της σκέψης) στον αγαπητό άγνωστο με το όνομα «Δάσκαλος».
Αφορμή ήταν ένα μήνυμα που έλαβα στην περιοχή των σχολίων ενός άρθρου και αφορούσε την γνωστοποίηση ενός χώρου διαδικτυακού που αναρτά τις σκέψεις των blogers χωρίς να τις λογοκρίνει και στόχο έχει κατά την δήλωση του αποστολέα, να ενισχύσει την ελεύθερη έκφραση της γνώμης των Ελλήνων για ότι τους απασχολούν.

Αφετηρία της σκέψης μου , πάντα είναι η θετική κρίση χωρίς να αμφισβητώ την καλή πρόθεση κάθε ενεργούντα ανθρώπου.
Έτσι λοιπόν περιηγήθηκα το χώρο που μου συνέστησε ο αγαπητός «Δάσκαλος».
Τα θέματα που αναπήδησαν μέσα στη σκέψη μου ήσαν δύο.

Το πρώτο θέμα που μου γεννήθηκε , αφορούσε το ερώτημα αν η άκριτη συσσώρευση πληροφοριών βοηθά στην ανάπτυξη κρίσης και αποτελεσματικότητας στο στόχο να ζήσουμε μια όμορφη, συνειδητή και άξια ζωή.


Το δεύτερο θέμα που με απασχόλησε , ήταν η δήλωση του αγαπητού «Δασκάλου» ότι στο χώρο του blog μπορούν να γράφουν ανώνυμα και επώνυμα οι Έλληνες για ότι τους απασχολεί.

Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτικός και λιτός στην ανάλυση των δύο θεμάτων υπηρετώντας την οικονομία του κειμένου με στόχο την σαφήνεια και τον σεβασμό προς τον κάθε αναγνώστη.


Πατήστε στην εικόνα για σύνδεση με το blog

Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ

Αν παρακολουθήσουμε ένα δελτίο ειδήσεων της φλύαρης τηλεοπτικής πραγματικότητας, που απευθύνεται στην υποτιθέμενη «μάζα» των τηλεθεατών, θα δούμε ότι είναι γεμάτο από ετερόκλητες και άχρηστες πληροφορίες για το άτομο.

Το αποτέλεσμα στον τηλεθεατή , είναι να αποθαρρύνεται από την κριτική σκέψη … και να δέχεται μια παθητική στάση βομβαρδισμένος από τις πληροφορίες.

Προσωπική μου θεώρηση είναι ότι οι πληροφορίες αν δεν ζητηθούν από τον αποδέκτη μέσω της παιδείας του και της κριτικής του σκέψης , είναι ένα εργαλείο φανατισμού ή αντίστοιχα φοβίας στη ζωή του.
Αυτό οδηγεί το συναίσθημα του προσλαμβάνοντα να νοιώσει θύμα ή έτοιμος θύτης των κακώς κειμένων που του ορίζει η πληροφορία.
Συνταγή δηλαδή που παράγει κακομοίρηδες ή ιεροεξεταστές στην κοινωνία της βίας.

Αυτό που εγώ έχω ανάγκη, είναι αναλύσεις υπεύθυνες χωρίς κορώνες και αφορισμούς από σκεπτόμενους ανθρώπους που αποτελούν προπομπούς .

Το ότι σύμφωνα με τις μέχρι τώρα περιορισμένες αποκαλύψεις , έχουμε γίνει μάρτυρες ενός τελείως διεφθαρμένου κράτους σε πολιτικό και εκτελεστικό επίπεδο, δεν μου λέει τίποτε παραπάνω αν το αναμασώ συνέχεια.
Κάποια στιγμή τα λόγια σταματούν και ο καθένας ανάλογα με την αντίληψη που έχει για την ατομική του αντίσταση αναλαμβάνει ρόλο ενεργό στον εκπεσμό της ζωής του.
Θα αρκούσε μια ιδέα που χωρίς κομματικά «κανάλια» επιρροής θα μπορούσε να λειτουργήσει ατομικά στον καθένα και έτσι να εκπαραθυρωθεί το βρώμικο σύστημα που μας κατατρύχει…
Όμως η δυσκολία του εγχειρήματος , έγκειται στο ότι η «βρώμα» υπάρχει ακόμη και μέσα στον διαμαρτυρόμενο (ως νόρμα συμπεριφοράς) … μια και όλη η ζωή του ήταν μια απλά χαμηλότερης αξίας λοβιτούρα σε σχέση με τους επίορκους προβεβλημένους.
Θα έλεγα ότι κάθε λαός έχει την εξουσία που του αξίζει …

Αν η πληροφορία δεν στοχεύει στην άνδρωση της κρίσης μας με μέτρο και αξία … νομίζω ότι απλά είναι όργανο διαχείρισης στα χέρια των τσοπάνηδων μας.
Τα blogs θεωρώ ότι οφείλουν να έχουν μια ποιοτική προσέγγιση και ανάπτυξη θεμάτων , ώστε να είναι απέναντι στο αποσπασματικό και πληθωρικό του καταιγισμού των ηλεκτρονικών ΜΜΕ.
Ας πούμε η εφημερίδα της ατομικής ευθύνης του εμφανούς Πολίτη.

Έτσι λοιπόν έχω μια μικρή αμφιβολία για το πώς θα λειτουργήσει αυτή η καθ’ όλα θετική προσπάθεια των δημιουργών του , μια και κρίνω ότι η μεγαλύτερη επαναστατική πράξη είναι η ανάπτυξη της κρίσης μέσα από την παιδεία.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ

Σκεφτόμουν ότι σε περιόδους κρίσης, υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που οργανώνει την ανωνυμία πίσω από ενέργειες στοχευμένες προς τις επιδιώξεις της κάθε ομάδας.
Σαν τέτοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η αντίσταση κατά των κατακτητών σε όλες τις ιστορικές περιόδους.
Σήμερα, το “σύστημα” που προγραμματίζει τη θυμική δράση των ανθρώπων μέσα από την οικονομική τους καθοδήγηση, έχει προχωρήσει και έμαθε ότι η «ελευθερία» και η ανάδειξη άκριτα της κάθε γνώμης σε κορυφαία, έχει ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα χαοτικής σκέψης στα εκάστοτε πολιτικά «ποίμνια».

Ο ανώνυμος, έχει την δυνατότητα να εκτονωθεί μέσα από το σύστημα της διαδικτυακής κοινότητας και ως ένας θυμωμένος άνθρωπος είναι εύκολα χειραγωγήσιμος.
Προσωπικά αποφάσισα ότι η φερώνυμη ευθύνη των λεγομένων καθιστά τη άποψη περισσότερο αξιόπιστη , μια και υπόκεινται οι εκφράσεις ,σε ένα προσωπικό έλεγχο και μέτρο που απορρέει από την έκθεση του πραγματικού ατόμου.

Όλο και περισσότερο διαπιστώνω την ανάγκη υπεύθυνων ανθρώπων να προτάσσουν τις ιδέες τους μέσα από την φερωνυμία τους και αυτό τους κάνει στα μάτια μου, να φαντάζουν υπέροχοι.
Δεν μιλώ μόνο για τους αρθογράφους, αλλά πολύ περισσότερο για τους σχολιαστές των κειμένων του διαδικτύου.
Σήμερα , ο πόλεμος δεν βρίσκεται μεταξύ ενός κατακτητή και ημών των κατακτημένων.
Το «σύστημα» που αναφέρουμε , δεν είναι έξω από την δική μας σκέψη και ως εκ τούτου η φερωνυμία της σκέψης μας … ευελπιστώ να δώσει το μέτρο και την κρίση στην κάθε επιλογή μας στη ζωή ετούτη.

Οι ύβρεις του εκάστοτε κρυμμένου πίσω από την ανωνυμία του , κρίνω ότι είναι ο άλλος πόλος που εκφράζει τον φασισμό των αδυνάτων της σκέψης.
Το «τις βούλεται αγορεύειν» έχει όνομα και ταυτότητα… αν θέλουμε να μιλάμε με όρους αξίας.
Θεωρώ λοιπόν , ότι η πρόσκληση κάθε ατόμου να εκφράζει την άποψη του, κρυμμένος πίσω από την ανυπαρξία ατομικής φερώνυμης ευθύνης, είναι μια συντήρηση του «όχλου» στη σκέψη μας … γεγονός που δεν δημιουργεί εξέλιξη στην κοινωνία μας κατά την κρίση μου.

Κλείνοντας,
θα ήθελα να πω , ότι πέρα από τις σκέψεις που ανέφερα, θεωρώ ότι κάθε έκφραση (που δεν είναι χυδαία) είναι επιθυμητή και η λογοκρισία της δεν νομιμοποιείται ποτέ για κανένα.
Περισσότερο πιστεύω στην ατομική μας λογοκρισία και στην κριτική μας σκέψη παρά στην αυτόκλητη εξουσία κάποιων να φιμώνουν τους άλλους.

Τέλος θεωρώ ότι κάθε χώρος έχει τον λόγο του να υπάρχει και συσπειρώνει αντίστοιχα τους ανθρώπους που η δόνηση της σκέψης του μπορεί να αντέξει.

Λοιπόν θα γραφώ παρακολουθητής των θεμάτων του blog που κόμισες την πληροφορία αγαπητέ «Δάσκαλε», παρά την διαφορά της κρίσης μου , μια και αυτό που μένει ως αξία για μένα είναι η αποδοχή του διαφορετικού … αρκεί να μην είναι αισχρό και ενάντια στον άνθρωπο.
Επειδή σκέφτομαι με ευθύ τρόπο και χωρίς (δεύτερες) μειωτικές σκέψεις θα ήθελα να μην παρεξηγήσεις την ακόλουθη αίσθηση που αποκόμισα από τον τίτλο του blog.

Ένοιωσα (σκεφτόμενος ανθρωποκεντρικά) ότι επικοινωνιακά ο υπότιτλος ήθελα να έχει ένα μέτρο που σέβεται τους ανθρώπους που σκέφτονται, αλλά δεν έτυχε να υπάρχουν κάτω από αυτό το χώρο.
Μιλώ για την αναφορά ότι ο χώρος αυτός είναι … “Το πρώτο Ελεύθερο και Δημοκρατικό blog της Χώρας”

Εύχομαι καλή επιτυχία στους αγαπητούς διαχειριστές του χώρου.

Με εκτίμηση
Κώστας Ζωγραφόπουλος

Η ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ

.

Θέλησα να μοιραστώ μια αγαπημένη μου κινηματογραφική μουσική σύνθεση που αφορά στο έργο «Ο τελευταίος των Μοϊκανών», με τους ανθρώπους που επιλέγουν να κάνουν διαδικτυακή βόλτα από αυτό το πλατύσκαλο συνάντησης.

Η μουσική , έχει λόγο… μόνο που είναι κωδικοποιημένος πίσω από την συναισθηματική νοημοσύνη του δημιουργού.
Αυτό την καθιστά σε ορισμένους ακροατές αδιάφορη και κάποιες άλλες φορές σε ορισμένους άλλους ένα τεράστιο βιβλίο γεμάτο εικόνες και σοφά λόγια.
Τρώμε, σκεφτόμαστε και πράττουμε … αντίστοιχα με αυτό που είμαστε κάθε στιγμή…

Εξελισσόμαστε και αν είναι να μας οδηγήσει κάτι πιο πέρα από αυτό που είμαστε,
είναι η επιλογή μας να στρέψουμε την προσοχή μας σε ότι δεν βλέπαμε μέχρι τώρα…

Αυτό το έργο , το μελέτησα με την παρατήρηση της ψυχαγωγίας του … πολλά βράδια αφήνοντας ελεύθερο ότι δεν εξουσιάζω μέσα μου να πετάξει μαζί με τις νότες και την αρμονία της γλώσσας του.

Δεν έχει νόημα να δώσω την πληροφορία μέσα από αναλύσεις … γιατί είναι άχρηστες από την στιγμή που θα μπουν στην κρίση και στην αξιολόγηση της σκέψης του αναγνώστη.

Άλλο η «λογική» της ανάλυσης που φέρει την Πειθώ μέσα από την Διαλεκτική (που έχουμε ξεχάσει) των αρχαίων Ελλήνων … και άλλο η συν- κοινωνία της συναισθηματικής νοημοσύνης.
Ο Ορφέας ή ο Οδυσσέας … δεν κατέβηκαν στον Άδη παρέα με άλλους και μέσα από διαλεκτικές προσεγγίσεις…

Θα μπορούσα να πω … ότι αναλύοντας όπως κάνουν κάτι κριτικοί της τέχνης …θα έμοιαζε τόσο χαζό .. όσο να προσπαθεί κάποιος να εμπνεύσει ένα ανέραστο για το πόσο όμορφος είναι ο έρωτας χωρίς να μετέχει του βιώματος.

Απολαύστε .. ή πετάξετε αυτή την μουσική… και τα δύο έχουν την ίδια αξία για εκείνη … μια και δεν έχει ανάγκη η «Δημιουργία» την δική μας επιβεβαίωση … αλλά πάντα εμείς την δική της ύπαρξη.


ΙΔΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ… ΑΛΛΕΣ ΖΩΕΣ

.

Η δασκάλα ζήτησε να κλίνουν τα παιδιά της τάξης της την πρόταση «Εγώ θα πεθάνω»

Πρώτος ο μικρός Αριστείδης , γιος συνταγματάρχη σηκώθηκε από το θρανίο του και με ισότονο λόγο και στόμφο, άρχισε να κλίνει τις λέξεις.
Μια ηρωική ατμόσφαιρα σκέπασε την αίθουσα μετά τις ευχαριστίες της δασκάλας.

Στη συνέχεια ζήτησε και ο Δάμων, ο γιος του ποιητή να κλίνει τις λέξεις.
Έβαλε την μελαγχολία στο λόγο του, και άρχισε να απαγγέλλει φέρνοντας την αίσθηση του τραγικού για την ζωή του ανθρώπου…όλοι καταλάβαιναν ότι είχαν κοινή μοίρα μέσα από το θάνατο.

«Να το πω και εγώ Κυρία;» ήταν η ερώτηση του Πέτρου.
Σηκώθηκε από το θρανίο του, και άρχισε να απαγγέλλει βάζοντας ερωτήματα και καταφάσεις στην κλίση των λέξεων, τονίζοντας τον ρήμα που αφορούσε τον παθόντα ως υποκείμενο…

Εγώ θα πεθάνω;
Εσύ θα πεθάνεις!
Αυτός θα πεθάνει!
Εμείς θα πεθάνουμε;
Εσείς θα πεθάνετε!
Αυτοί θα πεθάνουν !

Στην τάξη άρχισαν τα παιδιά σαστισμένα να κοιτούν το ένα το άλλο … νοιώθοντας την δόνηση της ιδιοτέλειας των λόγων του Πέτρου.
Το μάτι του γυάλιζε μέσα από την απαγγελία … και μια ευφορία απλής επιβίωσης ήταν όλη η σκέψη του.
Η δασκάλα … τον ευχαρίστησε … και του είπε με ένα αμφιθυμικό χαμόγελο:
«Τι δουλειά είπαμε κάνει ο μπαμπάς σου Πετράκη;»

«Τραπεζίτης» απάντησε με καμάρι το όμορφο παιδάκι.

Να μας ζήσουν και να τα χαιρόμαστε ! …


ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ…

.

Αδειάσαν οι χαρές μας,
Αδειάσαν τα όνειρα …

Τα κουφάρια του θανάτου της ζωής μας, σταμάτησαν να γιομώνουν με παιδικές φωνές που κρατούν τον κύκλο της ζωής σε χορό.

Δεν βλέπουμε τη γέννηση , γιατί δεν θέλουμε να βλέπουμε και τον θάνατο.

Κρύψαμε και τα παιδιά … λες και δεν θα γίνουν και αυτά με τη σειρά τους κουφάρια στο ποτάμι του χρόνου.
Κρύψαμε την αλλαγή μας,(δηλαδή το θάνατο) από τα μάτια μας , φοβούμενοι την σκέψη της απώλειας...

Ο δρόμος που ενώνει τα άδεια πλέον σπίτια με την ιερή πλαγιά που κοιμούνται οι πρόγονοι, υπάρχει ακόμη σαν αχνάρι που περιμένει να χαθεί με τη σειρά του όπως όλα.
Αυτό το στενό μονοπάτι γεμάτο λουλούδια και , μηλιές που στου άπλωναν τα κλαδιά τους σαν προσφορά και ήχους από αθέατη ζωή … φαντάζει τώρα πιο άδειο και εκτεθειμένο στην φανερή φθορά.
Η ζωή , αγαπά τη σκιά του μυστηρίου , η αποσύνθεση παραδίδεται στο φως.

Όταν ακόμη μύριζε η ζωή με τη σβουνιά (ξερή κοπριά ζώου) στο διάβα μου προς το πραγματικό μας σπίτι στο γραφικό χωριό, άκουγα τα νερά που χαιρόντουσαν ορμητικά τον παφλασμό τους πάνω στην πετρώδη ρεματιά .
Αυτό το δρασκέλισμα του μικρού γιοφυριού για να μπεις στην ησυχία της ιερής πλαγιάς, μου φάνταζε κάποτε, σαν να είχαν ενωθεί ο Πυριφλεγέθων , ο Κωκυτός και ο Αχέρωντας μέσα σε αυτό το μικρό κύλισμα της ζωής κάτω από τα πόδια μου.

Τώρα πια είμαστε (εμείς) κάτω από τα πόδια μας… και ζούμε την ανάμνηση του στόχου της πορείας…
Δεν περπατάμε με τα πόδια του έρωτα, αλλά με το βλέμμα ενός ζόμπι … μιας ανάμνησης βαθειάς προσταγής σαν ορμέμφυτη λειτουργία …
Σαν νοιώσεις … σκοτάδι μες το φως , έχεις «φύγει» και απλά δεν το ξέρεις….

Η ζωή , είναι έρωτας και αναίτιες επιθυμίες… όταν γίνει λελογισμένη ανάσα … είσαι στο μηχάνημα διατήρησης των χτύπων της καρδιάς σου και απλά χειρίζονται τα οφέλη από την κατανάλωση σου … κάποιοι άλλοι …
Άλλο «κρέας» … και άλλο ζωή !
Δεν είναι δικό μου αυτό το μικρό χωριουδάκι…
Δεν είναι δικό μου τίποτα … μα ούτε (με την οικουμενική έννοια) …και δικό μας …

Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να κάνουμε την ανάσα μας φαντασία.
Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να κάνουμε την βεβαιότητα …ανατροπή.
Δικό μας γίνεται κάτι, όταν μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας νεκρό, χωρίς να έχει την παραμικρή κτήση έξω από αυτόν.
Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να νοιώσουμε την αγάπη χωρίς να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε … απλά να το δεχτούμε.

Ίσως δικό μας είναι κάτι ... όταν καταλάβουμε ότι δεν το είχαμε ποτέ... ας πούμε ότι μιλάμε για την ίδια τη ζωή μας...

ΤΕΙΧΗ

.


Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.



Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ

.

Σεμνυνόμενος μπροστά στην ομιλία του Φιλοσόφου Δ. Λιαντίνη , δεν παραθέτω κανένα σχόλιο ή εισαγωγή στην αναγκαιότητα παρακολούθησης αυτού του οπτικό- ακουστικού ντοκουμέντου.

Πηγή αρχική Liantinis.org

Τίτλος βίντεο




ΤΟ ΣΑΦΕΣ ΚΑΙ ΣΟΦΟ… ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΟΓΟ

.

Ζούμε στην εποχή του πλάγιου λόγου και των κρυμμένων προθέσεων σε επίπεδο πολιτικών, διανοουμένων, και γενικώς βολεμένων ανθρώπων της μειοψηφίας του συστήματος.
Σας παραπέμπω στο άρθρο από το blog «Στοχασμός –Πολιτική», που αναφέρεται στον λόγο της βουλευτού Κανέλλη.
Αυτή είναι μια υπεύθυνη στάση και λόγος που έπρεπε να χαρακτηρίζει κάθε Ηγέτη (πρώτα του εαυτού του), που επιλέγει να ανέβει στο κάθε βήμα της Δημοκρατίας.

Δεν έχουν σημασία πλέον οι πολιτικοί χώροι … αλλά το σθένος και η καθαρότητα των ατόμων.
Όταν έρθει η εποχή που δεν θα χρωματίζουν οι άνθρωποι την πλάτη τους σαν τα πρόβατα για να ξεχωρίζουν σε ποιανού κόμματος τη στρούγκα ανήκουν … θα έχουμε καταλάβει ότι περάσαμε στην επόμενη εποχή.

Η κάθαρση που επαγγέλλονται υποκριτικά οι βολεμένοι… έχει την έννοια της εκπαραθύρωσης ολόκληρου του συστήματος διαπλοκής και ανοχής ακόμη και στα υποτιθέμενα αριστερά κόμματα που λειτουργούν την συντήρηση μέσα από την αμφισβήτηση της.

Το ποιος , που , πότε και πως… αφορά εμάς τους αγκυλωμένους από τον φόβο απώλειας της ένδειας μας … απλούς καταναλωτές των τηλεοπτικών σκουπιδιών…
και κομματικών τσιτάτων … που ενισχύουν την αγωνιστικότητα και αφαιρούν την κρίση…

Υπομονή… ο πάτος έχει και άλλη διαδρομή για να τον φτάσουμε … άλλωστε το έχουμε μάθει το παιχνίδι και θα αφήσουμε στην επόμενη γενιά να βγάλει το φίδι από την τρύπα… μια και είναι πολύ γυναικωτή η σκέψη και τα χέρια των σημερινών «τιμημένων» ψηφοφόρων του εφησυχασμού.

ΖΟΥΜΕ ΜΕΣΑ Σ' ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΤΡΙΖΕΙ

.


Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριοΣτοίχιση  στο  κέντρο
Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός


ΠΗΡΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΑΘΟΣ ;

.

Όταν κάποιος φίλος τα λέει όμορφα… το βήμα του ανήκει, να κοινωνήσει με όσους μπορούν να διαβάσουν κείμενα κάτω από το φόβο τους … και μέσα από προτάσεις χωρίς τελείες …στο μυαλό τους.

Πήραμε τη ζωή μας λάθος;

(Μια αιρετική προσέγγιση - απάντηση στους επικριτές μας)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη




Τα ΜΜΕ, διεθνή και ντόπια, εξαπολύουν βαθυστόχαστες αναλύσεις και επικριτικά συμπεράσματα για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σαν λαός και κράτος. Δεν μπορώ να διαφωνήσω, παρά μόνο να παραθέσω μια θέση που ίσως να είναι χρήσιμη για σκέψη.
Ο Ελληνισμός, από τον οποίο ντόπιοι και ξένοι ρουφήξαμε το γάλα του για την άνδρωση της λεγόμενης Δυτικής κοινωνίας και θα το ξαναπάρουμε ως γιαούρτι στα γεράματά μας, χαρακτηρίζεται από 3 βασικά στοιχεία:

1. Το πρώτο είναι Απολλώνιο και Διονυσιακό πνεύμα, η ανεμελιά με τον πανικό, όπως αυτό εκφράζεται από τον Φοίβο, τον ήλιο τον Απόλλωνα και τον πρωθιερέα του Διόνυσου τον Πάνα. Ο Έλληνας πράγματι κάνει ηλιοθεραπεία μέχρι να καεί και κατόπιν τον πιάνει τεταρταίος, δημιουργώντας το μέγιστο στοιχείο της ζωής, την ιλαροτραγωδία. Οι Γερμανοί διανοητές το έπιασαν το στοιχείο αυτό, κατά το ήμισυ όμως, θέτοντας ο Σοπενχάουερ τη ζωή ως βούληση και ως παράσταση, κάνοντας τον Νίτσε να μιλάει με θαυμασμό για την Ελληνική γέννηση της τραγωδίας. Στους Γερμανούς όμως έλλειπε ο ήλιος, με αποτέλεσμα να γίνουν μόνο Διονυσιακοί, μη λαμβάνοντας υπόψη τους ότι ο ήλιος ήταν το θερμό φέγγος της επιθυμίας της ζωής. Η επιθυμία έρχεται πρώτη και μετά η βούληση και τέλος η παράσταση, αυτό ποτέ δεν το κατάλαβαν οι Σάξωνες, με αποτέλεσμα να γίνουν Διονυσιακοί μόνο, χωρίς να μπορέσουν με την κατάντια τους να γελάσουν, παρά μόνο να κλάψουν. Διότι τραγωδία χωρίς κλαυσίγελο, είναι καθαρή κατάθλιψη. Οι Γερμανοί θα είναι πάντοτε οι κύριοι υπεύθυνοι από τα όσα δεν κατάλαβαν για το τραγικό και πλέον ζοφερό μέλλον της Ευρώπης.

2. Το δεύτερο στοιχείο της μαγείας του Ελληνικού τρόπου ζωής είναι η αίσθηση του ωραίου. Του ωραίου σε σχέση με το λιτό. Από την ακρόπολη έως τις γυναίκες τους, από τα κράνη μέχρι τις περικνημίδες, από το θέατρο έως τη ζωή και από τα ρούχα μέχρι το βαθύ τους είναι, οι Έλληνες λάτρεψαν το ωραίο. Ακόμα και τώρα, το ελληνικό πρότυπο του ωραίου, των λευκών σπιτιών ενός νησιού με την αγριομπιγκόνια στην αυλή του, τι σχέση έχει με τα Ευρωπαϊκά σπίτια στα χωριά; Είναι διαφορετικές οι προδιαγραφές της φύσης, θα μου πείτε, δεν αντιλέγω, και διαφορετικοί οι άνθρωποι από τη φύση, θα σας συμπληρώσω, όπου δεν θα αντιλέξετε κι εσείς. Η αίσθηση του ωραίου δεν είναι στη ζωή, Είναι η ζωή. Το να ζεις ωραία και να φιλοσοφείς, να δουλεύουν άλλοι για εσένα και να φυλάγεις Θερμοπύλες, δεν υπήρξε τρόπος ζωής για τους Έλληνες, αλλά η ίδια η ζωή τους. Την οποία ζωή, από τη μια τη θαυμάζετε και από την άλλη την κατηγορείτε. Μάλλον, έχοντας καταλάβει πάλι τα μισά, βρίσκεστε σε σύγχυση.

3. Πάμε στον τρίτο πυλώνα του Ελληνισμού, την έρευνα της απροσδιοριστίας. Οι Έλληνες υπήρξανε χαοτικοί, ζώντας το προσωπικό τους εδώ και τώρα, αδιαφορώντας για το αύριο, είπανε πολλοί, και καλά να πάθουν συμπλήρωσαν μέσα τους, ίσως, κάποιοι άλλοι. Το εφήμερο υπήρξε όντως η βάση της ζωής μας, αλλά ούτε μέλλον ούτε παρελθόν μπορεί να υπάρξει χωρίς το εφήμερο. «Αγαπώ τη ζωή και τη ρουφάω έως το μεδούλι», θα μπορούσε να ήταν μια λεκτική συγκεκριμενοποίηση για το πως έβλεπαν τη ζωή τους, αλλά γιατί κατηγορείτε τα γονίδιά αυτά που μας έχουν παραμείνει; Υπάρχει κάτι πιο μεγαλειώδες από το εφήμερο; Υπάρχει κάτι πιο ανθρώπινο από το σήμερα; Υπάρχει κάτι καλύτερο από το τώρα; Καλά να πάθετε, ίσως ξαναπείτε. Ναι, καλά να πάθουμε, θα σας πούμε, αλλά εσείς ζείτε με την Ελλάδα ως όνειρο, ενώ εμείς είμαστε το όνειρο, η μεγαλύτερη ανθρώπινη προεκβολή, η Ουτοπία. Ζείτε με αυτά όσα δεν καταλάβατε, εμείς ζούμε από αυτά χωρίς να έχουμε καταλάβει, αυτή είναι η μαγεία μας. Κάποτε θα αποδειχθεί το δίκιο μας, κάποτε θα δειχθεί ότι πληρώνουμε της φύσης την αδικία, να είμαστε εμείς πλούσιοι όντας φτωχοί κι εσείς φτωχοί από πλούτο φαντασμένοι. Τι είναι προτιμότερο, να ζεις το σήμερα ή να προσδοκάς το αύριο; Η ελπίδα είναι το αφιόνι των κατατρεγμένων.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τελικά εάν εμείς πήραμε τη ζωή μας λάθος, ή είστε εσείς το λάθος. Σκεφτείτε το αυτό, όχι για να μας ρίξετε ένα δίκιο, αλλά για να φθάσετε σε οδό όπου θα προκύψει η Ελλάδα, όχι ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης αλλά η ευαισθησία του ανθρώπινου συστήματος που δόμησε τον κρίκο της Ευρώπης.
Αυτά, κι ενώ εμείς κάνουμε την κάθαρση, μα τον από μηχανής θεό, πληρώνοντας τα λάθη μας σαν δούλοι και αρχοντάδες, ελπίζω οι φίλοι μας οι αγγλοσάξωνες και οι αγγλοσαξωφωνίζοντες να μην καταλάβουν πάλι τα μισά.

ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΜΕ … ΤΕΛΕΙΑ

.


Υπάρχουν , όμορφες και σαγηνευτικές εκφράσεις που δεν συνηθίζουμε να βάζουμε κόμμα στο τέλος τους, παρά μια τελεία που ορισμένες φορές γίνεται θαυμαστικό ανάλογα με την διάθεση.

Δεν υπάρχει καλό η κακό στην επιλογή της θέασης … με συνέπεια να είναι ατελέσφορη και η κρίση αυτών των εκφράσεων που δεν οδηγεί πουθενά όταν μοιράζεται μέσα από γνώμη…
Άλλωστε θα είχε αλλάξει ο κόσμος εκατοντάδες φορές αν τα λόγια και η λογική μπορούσε να δημιουργήσει βίωμα και ανάπτυξη της συνείδησης.

Το πόσο και πως θα αναπνεύσουμε σε μια όζουσα ή μια ευωδιαστή ατμόσφαιρα είναι υπόθεση υποκειμενική … όπως και η τέρψη της όσφρησης…
Στο τέλος της γραφής υπάρχει και η σεβαστή άποψη στον κάθε ένα να πει … «εμένα Έτσι μ’ αρέσει»

Ας καταγράψουμε μερικές από τις χιλιάδες μικρές προτάσεις – σκέψεις, που χτίζουν με όμορφες τελείες το υπέροχο δύσμορφο πεπερατό της αδυναμίας μας…
Μπορεί να υπάρχει και υπέροχο δύσμορφο … θα το διαπιστώσουμε ... αν επιλέξουμε να μη βάλουμε τελεία αλλά ερωτηματικό στην σκέψη «Τα Τέρατα είναι άσχημα»
Τότε μπορεί να ανακαλύψουμε και το δικό μας Τέρας στον καθρέφτη της γοητείας μας...

Έχουμε λοιπόν…

Το τελειότερο πολίτευμα είναι η Δημοκρατία.
Έχει ο Θεός.
Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.
Τον Αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.
Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια.
Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη.
Λαός ενωμένος , ποτέ νικημένος.
Ο Θεός να σε συγχωρέσει.
Υπακοή στο Σύνταγμα.
Έχουμε Ελληνική ψυχή.
Ο Χρυσούς αιών του Περικλέους.
Οι θεσμοί εξυπηρετούν τον Πολίτη.
Άκου με , να σου πω που ξέρω.
Οι ξανθιές είναι χαζές.
Τα αγαθά , κόποις κτώνται.
Η μαλακία τυφλώνει.
Η Δικαιοσύνη είναι Τυφλή.
Το ΔΝΤ είναι μονόδρομος.
Μπάτσοι , γουρούνια, δολοφόνοι.
Οι αριστεροί είναι προοδευτικοί.
Οι χριστιανοί είναι καλοί.
Η γη θα καταστραφεί.
Το μεγάλο ψάρι , τρώει το μικρό.
Το χρήμα είναι Θεός.
Ζήτω το Έθνος.

………….
Γαμώ την ατυχία μας !


Αυτό το τελευταίο νομίζω ότι του πάει καλύτερα το θαυμαστικό. Άλλωστε το έλεγε μια γυναικάρα που απέφευγε την τελεία στη σκέψη της και στις επιλογές της ζωής της… Φυσικά μιλώ για την εκλιπούσα (κατά την έκφραση) Μαλβίνα , από μια ζωή που εκλείπουμε συνήθως Εμείς από το παρόν μας… αν και υποστηρίζουμε ότι είμαστε ζώντες…