ΒΛΕΠΩ… ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ

.
Δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να γίνεται σε όλο τον κόσμο και να μη σχετίζεται με την κάθε μικρή γωνιά γης αυτού του πλανήτη… δηλαδή με τον τρόπο που βλέπει «σχέσεις» το μυαλό μας.

Αυτό σκέφτηκα όταν άρχισαν τα δάκτυλα μου να πληκτρολογούν σκέψεις και αισθήσεις από μια υπέροχη θεατρική παράσταση σε αυτό το blog που είναι χώρος μνήμης της «καταγωγής» μας.
Θυμάμαι μια παλιά φωτογραφία που πόζαραν δύο νέοι στον Πειραιά, ήταν ο πατέρας μου που κατεβόδωνε τον φίλο του Λεωνίδα, για το μακρύ ταξίδι της ζωής του στην Αυστραλία.
Ποτέ δεν ειδώθηκαν ξανά… χάθηκαν στο χρόνο που ξόδεψαν στις διαφορετικές ηπείρους μια ολόκληρη ζωή.

Η αφορμή των σκέψεων οφείλεται στο υπέροχο θεατρικό έργο «Το κτήνος στο φεγγάρι» που πραγματεύεται μια περίοδο ζωής ενός ζευγαριού από το 1921 έως το 1933 που βρίσκονται ως μετανάστες ξεριζωμού από την πατρίδα τους στην Αμερική.
Μπορεί το έργο να αναφέρεται στο έθνος των Αρμενίων, αλλά λίγο πολύ, όλοι οι λαοί γύρω από την λεκάνη της Μεσογείου έχουμε τα ίδια πάθη στην ιστορική μας μνήμη, καθώς και τις αντίστοιχες αντιλήψεις, για την συνέχιση της ταυτότητας μας.

Πριν δέκα χρόνια με είχε συγκινήσει η ίδια ακριβώς παράσταση με την Ταμίλα Κουλίεβα πάλι στον κεντρικό ρόλο που υποδύεται μια παιδούλα 15 ετών στο πρώτο μέρος του έργου, ενώ στο δεύτερο ενηλικιώνεται από τα βιώματα και στα συναισθήματα της.
Θυμάμαι , όταν παρακολούθησα τότε το έργο, είχα ενθουσιαστεί τόσο, που έφτιαξα ξυλόγλυπτους χαρτοκόπτες μέσα σε ξύλινα κουτιά και τους χάρισα στους ηθοποιούς του έργου μέσα από ένα σημειολογικό κείμενο.
Άλλωστε ήμουν καθημερινά εκεί, ένα όροφο πιο πάνω συμμετέχοντας σε μια άλλη θεατρική παραγωγή την ίδια περίοδο.
Το θέατρο είναι πιο αληθινό από την ζωή που νομίζουμε ότι ζούμε… είχε πει κάποτε ο Χορν σε μια αστή που ήθελε να του κάνει κομπλιμέντο για το πόσο όμορφα υποδύεται το ψεύδος των ρόλων του θεάτρου.

Η ζωή μας … επάλληλοι κύκλοι που σέρνονται σπειροειδώς αργά … μετατοπίζοντας το κέντρο μας πιο πέρα κάθε φορά εξελίσσοντας λίγο – λίγο την σκέψη και την αντίληψη μας.

Κάθε φορά που αντικρίζω τις «πέτρες» του χωριού μας, τις βλέπω λίγο διαφορετικές από την προηγούμενη φορά.
Την ώρα που θα μου μοιάσουν ίδιες … θα είμαι σίγουρος ότι έχω τελειώσει το ταξίδι μου σε αυτό τον αγώνα της ανάσας με την άπνοια που έχουμε μέσα μας.

Η αναφορά σε αυτό το έργο, θέλησα να φωτίσει τη μνήμη που κουβαλάμε σαν ταύτιση για χαμένους προγόνους στην μικρή ζωή μας … αλλά και για την χαμένη ζωή μέσα μας από τις προσκολλήσεις σε ένα παρελθόν χωρίς εξέλιξη.

Ότι δεν το εξελίσσουμε το κάνουμε να παραμένει λυπημένο στο χαμό του.

Ας έχουν και τα βράχια μας … χρόνια πολλά αλλά κυρίως διαφορετικά … πάντα μέσα από την δική μας αμβλεία παρατήρηση.

Τους υπέροχους συντελεστές και τα στοιχεία του έργου όποιος επιθυμεί θα τα βρει μέσα από παραπομπή σύνδεσης που έχω στον τίτλο του έργου.
Επίσης πατώντας στην εικόνα θα παρακολουθήσετε σκηνές από την παράσταση, καθώς και δηλώσεις ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων.

ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

.


Είναι φορές που το «όνειρο» κάνει τη ζωή και άλλες που η ζωή υπαγορεύει τα όνειρα.
Σε κάθε περίπτωση στο κέντρο των ονείρων, βρισκόμαστε ατομικά ο κάθε ένας μας.

Τα πάντα έχουν ερμηνείες και αντίληψη σύμφωνα με την δική μας δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε τα πάντα γύρω μας.
Η αγάπη σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί όταν αποδέχεται ο κάθε ένας τα όνειρα του άλλου άσχετα αν βρίσκονται σε παράλληλους κόσμους τελείως άγνωστους.

Χρόνια πολλά στον κάθε ένα, με ότι ερμηνεία θέλουν τα μάτια της ψυχής του.
(Υπάρχει και η επιλογή να πατήσετε την εικόνα πέρα από τη σημειολογία των καρτούν)

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ

.

Ο ταξιδεμένος άνθρωπος , αγαπά περισσότερο και με άλλη αξία τα απλά πράγματα, που τα βλέπουν σαν ανύπαρκτα αυτοί που δεν ταξίδεψαν μέσα στην νοημοσύνη του μυαλού τους.
Κάπως έτσι χιλιόμετρα μακριά από τα βουνά της πατρίδας μας (σ' ένα σταθμό της Αθήνας) μέσα σε ένα τραίνο, οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων έγιναν Τέχνη, από ένα ενδιαφέροντα συγγραφέα και από ταλαντούχους ερμηνευτές του θεάτρου.


Τρία πρόσωπα , ένα ζευγάρι και μια σπιτονοικοκυρά ξεδιπλώνουν στο έργο ΕΔΩ, ένα λόγο βαθειά ανθρώπινο και γιατί όχι ανθρώπινα παράλογο… όπως είναι η ζωή μας.

«Σίγουρο ότι και οι δυο μας λέμε αυτό που πραγματικά σκεφτόματε ; Δεν το μπορώ όταν λέμε αυτό που νομίζουμε ότι σκέφτεται ο άλλος.» θα πει ο εξαίρετος Βαγγέλης Ρόκκος ενσαρκώνοντας τον Φιλ , στην πλήρη συναισθημάτων και κυρίαρχη αρχετυπική γυναικεία σκέψη της Κάθ που την ερμηνεύει με αφοπλιστική αλήθεια η ταλαντούχα Ίρις Χατζηαντωνίου.

Η απογείωση των συναισθημάτων χρειάζεται πάντα ένα καταλύτη … και ως τέτοιος δεν θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος από την Καλλιόπη Ταχτσόγλου που ερμηνεύει την Πάτ (σπιτονοικοκυρά τους).

Η Ταχτσόγλου ιστορικά στην διαδρομή της, είναι ένας μύθος ερμηνείας που σε εκπλήσσει το ανθρώπινο χαμόγελο της , όλο σεμνότητα, όταν την γνωρίσεις στα παρασκήνια.
Ένα εξαίρετο κείμενο του εβδομήντα εξάχρονου Λονδρέζου συγγραφέα Μάικλ Φρέιν που μέσα από μια αφαιρετική προσέγγιση των συντελεστών του έργου αφήνει μια χαρμολύπη για την ίδια τη ζωή που κάνει κύκλους μέσα μας.

Σε αυτό το θεατρικό βαγόνι από το «Τραίνο στο Ρουφ» υπήρξαν στιγμές που η μετάφραση του Μανώλη Σορμαΐνη, μου έφερε τόσο καθαρά τα συναισθήματα της θέασης της ζωής μου, που μου θύμισαν το γάργαρο κελάρυσμα του νερού και της αλήθειας του στα βουνά της πατρίδας μας.

Το σίγουρο είναι ότι το "βαγόνι", με την σκηνοθεσία του Ιωσήφ Βαρδάκη, πρόλαβε να με ταξιδέψει χιλιόμετρα "μακριά" μέσα μου, σε μια παράσταση που το γέλιο και το δάκρυ έρχονται πολύ κοντά μεταξύ τους.

Πέρα από το χειροκρότημα να τους πούμε και ένα ευχαριστώ που υπάρχουν και μας θυμίζουν ότι «εν αρχή ην ο Λόγος».

Υ.Γ
Ζητώ συγνώμη που το τραίνο μου φαίνεται ότι "ταξιδεύει" καλύτερα με (αι) παρά με (ε).

ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

.
Ήμουν πολύ προβληματισμένος από μια κακοτεχνία σε ένα επαγγελματικό χώρο μας, που διοχέτευε νερά ο τοίχος σε ένα υπόγειο που υπάρχουν αποθηκευμένα υλικά της δουλειάς μας.
Όλα καλά και οργανωμένα , αλλά στην κάθε μεγάλη νεροποντή, ο τοίχος σε κάποιο σημείο άρχιζε να διοχετεύει το νερό της βροχής μέσα στο χώρο.
Μπορεί η ποσότητα να ήταν ελέγξιμη , αλλά αναστάτωνε την ευταξία του υπογείου και εμάς που ανησυχούσαμε αρκετά συχνά.


Μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία από μια περιήγηση μας στα βουνά της πατρίδας μου και σίγουρα φάνηκε πολύ χρήσιμη.
Περπατώντας με τον θείο μου τον Σπύρο (ως αρχηγό αποστολής με στόχο την χαρά της φύσης ), περιμετρικά των βράχων των Οντρίων σε μια επίσκεψη μας στην σπηλιά του Αι Μηνά, φτάσαμε σε μια σχισμή των βράχων όπου ακούγονταν το κελάρυσμα του νερού μιας κρυφής πηγής.
Πάντα με πείραζε για την έλλειψη εμπειρίας στη ζωή του βουνού, ως γνήσιο ντουβαρόπαιδο που ήμουν.
«Θέλεις να πιεις νερό;» με ρώτησε μέσα από το χαρακτηριστικό σοβαρό του μειδίαμα.
Βάλθηκα να εξετάζω την σχισμή του βράχου, μέσα από την εφηβική μου διάθεση να δώσω λύση.
Περίπου μισό μέτρο εσωτερικά μπορούσες να διακρίνεις αμυδρά το νερό να κυλά γάργαρο, αλλά τα μόλις τρία δάκτυλα άνοιγμα του πελώριου βράχου δεν σου άφηναν περιθώριο να ελπίζεις ότι θα ικανοποιήσεις την δίψα σου.
Με εμφανή την απογοήτευση μου, δήλωσα ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει.
Στα επόμενα πέντε λεπτά βρέθηκα να κρατώ ένα μακρύ καλάμι που είχε κόψει στη μέση ο «αρχηγός» και αφού το οδήγησα όπως μου είπε, μέσα στη σχισμή, το άφθονο γάργαρο νερό έτρεχε μπροστά στα χείλη μου.
Αυτό είναι μια σούρκα , μου αποκρίθηκε .
Αυτό, πέρα από το όνομα του, ήταν για μένα το εργαλείο που μου είχε μάθει πλέον να σκέφτομαι , «ποτέ μην λες ότι δεν γίνεται».

Να που και τώρα στον τοίχο, αυτή η σούρκα έκανε το θαύμα της στην ανεπιθύμητη παροχέτευση του νερού από την κακοτεχνία στο υπόγειο.

Φτιάξαμε ένα παράλληλο κατηφορικό λούκι (μεταλλικό) ενσωματωμένο στον τοίχο, με μια απόληξη στο τέλος του να κατευθύνει το απρόσκλητο νερό σε ένα κουβά.

Τώρα ας φτιαχτεί όποτε θέλει η εξωτερική στεγανοποίηση του χώρου στο υπόγειο.

Δεν ήταν καμία σπουδαία τεχική εφαρμογή, όμως μου άφησε μια αίσθηση όμορφη για την απλή σοφία της υπαίθρου, μέσα από τις μνήμες που κουβαλώ με αγάπη.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ

.

Ο Αλέκος Αδαμίδης είναι ο αείμνηστος συγγραφέας της επαρχίας μας, με την αγάπη του καταγεγραμμένη και πάντα ζωντανή στο σημαντικό εκδοτικό του έργο , για τα βουνά της πατρίδας μας.

Τον θυμάμαι να στέκουμε πάνω στα βράχια των Οντρίων και να στοχάζεται τόσο απλά και κατανοητά στο φιλικό περπάτημα μαζί με τον πατέρα μου.

Μου φάνταζε σπουδαία η ιδιότητα του ως συγγραφέας εκείνα τα χρόνια που ήμουν παιδί. Σήμερα δεν μου φαντάζει, απλά είμαι σίγουρος ότι είναι σπουδαία η "καταγραφή της αγάπης σου στο χαρτί" … γιατί είναι το μόνο όπλο να μη χαθούμε στην άγνοια.

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται στην περιοχή μας , από το βιβλίο του που τιτλοφορείται «Η ΒΟΪΑΚΗ ΕΣΤΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ»

Ακόμη στην μνήμη του, που είναι καλά φυλαγμένη στην καρδιά μου, αφιερώνω ένα τραγούδι μέσα από την δυνατότητα που μας δίνει η σημερινή τεχνολογία, από τον δικό μας Μάνο και την ευαίσθητη προσέγγιση του, σε ότι η άγνοια σήμερα το θεωρεί ΑΧΡΗΣΤΟ.




ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η επαρχία Βοίου είναι μια εδαφική έκταση που καταλαμβάνει το Β.Δ. τμήμα του Νομού Κοζάνης. Ανατολικά συνορεύεται με το βουνό Σινιάτσικο, δυτικά με το βουνό Βόιο, βόρεια επικοινωνεί με το οροπέδιο Άργους Ορεστικού και νότια με το λεκανοπέδιο των Γρεβενών.

Η επαρχία Βοίου υπήρξε τόπος που φιλοξένησε τα ελληνικά φύλα, τα οποία κατεβαίνοντας από την κεντρική Ευρώπη, παρέμειναν πολλά χρόνια, πριν προχωρήσουν για τους τόπους της οριστικής εγκατάστασης.
Από τα αρχαία εκείνα Ελληνικά φύλα το Δωρικό Γένος, το οποίο «οίκεε εν Πίνδω Μακεδνόν καλεόμενον», ρίζωσε για πάντα στη μακεδονική γη.

Ατέλειωτες γενιές προγόνων μας έζησαν στην επαρχία μας. Πλήθος γνωστά και άγνωστα γεγονότα σημειώθηκαν και πολλοί στρατοί και λαοί πέρασαν.
Ένα πλήθος λείψανα από προϊστορικά κάστρα είναι σπαρμένα σ΄ ολόκληρη τη βοϊακή έκταση. «Πόλεις» και οικισμοί π.χ. Αξιόκαστρο, Εράτυρα, Λικνάδες, Μπουφάρι Απιδέας, Νέα Σπάρτη, Παλαιόκαστρο, Πλατανιά, Σιανίστι Τσοτυλίου κ.λ.π. όπου αποκαλύφτηκαν αξιόλογα αρχαία αντικείμενα (τάφοι με πλούσια κτερίσματα , αγάλματα θεών και ανθρώπων, επιτύμβιες στήλες, επιγραφές, ποικίλα αγγεία, όπλα, νομίσματα, χρυσά κοσμήματα, λίθινα εργαλεία κι ένα πλήθος άλλα αντικείμενα) μας θυμίζουν τους ηρωικούς εκείνους χρόνους.

ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΕΙΔΙΑΜΑ

.

Μερικές φράσεις που έχω βρει στο διαδίκτυο και με έκαναν να χαμογελάσω, θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.


Τα βιβλία και οι άνθρωποι έχουν τους ίδιους εχθρούς.
Την υγρασία, την φωτιά και το ίδιο τους το περιεχόμενο.


Η ενασχόληση με τα προβλήματα των άλλων χωρίς να μας ζητηθεί, είναι αναγκαία για να ξεχνάμε εμείς τα δικά μας


Η τύχη είναι ένας χαμάλης που του φορτώνουμε πάντα τις βλακείες μας.


Η έκφραση «γυμνή αλήθεια» έχει εφευρεθεί για να μπορεί ο καθένας να την ντύνει όπως τον συμφέρει.


Αυτός που δεν κάνει λάθη, συνήθως δεν κάνει τίποτα.

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να χειριστείς μια γυναίκα αλλά κανείς δεν τον ξέρει.


Είμαι πολύ καλός εραστής γιατί εξασκούμαι πολύ μόνος μου. (Woody Allen)

Ένας ηλίθιος μπορεί να κάνει περισσότερες ερωτήσεις σε ένα λεπτό, από όσες μπορούν να απαντήσουν δέκα σοφοί σε μία ώρα

Το ποιός είσαι, δεν αλλάζει. Αλλάζει αυτό που νομίζεις ότι είσαι

«Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.»

Υ.Γ

Το γιατί "μπορεί" κάποιος να χαμογελάσει... δεν θα το αναλύσω.

Ίσως δεν είναι της "ώρας" ... μπορεί να χαλάσει το χαμόγελο.