23 Αυγούστου 2012

.

Διάβασα το άρθρο του Σωτήρη που έλαβα πριν λίγο στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο.
Χαμογέλασα και με έκανε να σκεφτώ έτσι η τελευταία παράγραφος του κειμένου. Συνδύασα τη σκέψη με το αμφιθυμικό του χαμόγελο στις κουβέντες μας και σκέφτηκα πως μου έβαλε ένα ερώτημα σχετικά με την άλλη όψη που ενδέχεται να έχει η Άτη. Μέχρι τώρα μέσα στη σκέψη μου την αντιλαμβανόμουν ως υπερβολή της ύβρης που διαπράττουμε οι άνθρωποι στη ζωή μας και μέσω αυτής προκαλούμε την Νέμεση. Άλλωστε τούτο ως έννοια το συναντώ τελευταία μέσα από τις πρόβες της Ηλέκτρας καθημερινά. Εδώ όμως ο Σωτήρης μου δίνει μια πρόκληση στη σκέψη.
Αν πάψουμε να είμαστε όντα με τέτοιο πεπρωμένο (που παράγουμε τραγωδίες) προσβλέποντας σε μια ανυπαρξία συναισθηματικών και ωφελιμιστικών υπερβολών θέλοντας να πετύχουμε μια ευταξία στη ζωή μας ως κοινότητα μυρμηγκιών… βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;

22 Αυγούστου 2012





Οι άνθρωποι είμαστε συνηθισμένοι να φοράμε την τήβεννο των καλύτερων απόψεων μας και να γράφουμε ή να κοινωνούμε λεκτικά τα μικρά και μεγάλα ψέματα μας για να νιώσουμε πιο πλήρεις απέναντι στην ματαιοδοξία της άγνοιας μας.

Κάποιοι μιλούν «επιστημονικά», άλλοι από καρδιάς, μερικοί ακόμα με την λογική της πολιτικής άποψης για ότι θεωρεί ο καθείς σημαντικό στη θωριά της σκέψης του.
Μια λαϊκή αγορά κάθε λογής φυλών με διαφορετική γλώσσα, που στις πραμάτειες μας κουβαλάμε από άχρηστα σκουπίδια έως πολύτιμα πετράδια που μας εντυπωσιάζει μόνο η παραξενιά της λάμψης τους. Όλα τούτα έχουμε ανάγκη να τα πουλήσουμε σε καλή τιμή. Τα σκουπίδια της σκέψης μας τα διαλαλούμε ακριβά στην πούληση και τα πετράδια τα αφήνουμε στο παζάρι της ανάγκης μας να υποτιμηθούν από την άγνοια της χρήσης τους. Νομίζουμε ότι ο μέσος όρος της προσφοράς στο βωμό της ανάγκης, είναι μια δίκαιη πράξη. Έχουμε στο κεφάλι μας έννοιες όπως ο "μέσος όρος" ή το "φυσιολογικό" σε εκτίμηση μια και έχουν επιβιωτική ιδιότητα στον χαμελαιοντισμό της ζωής μας μέσα στο πλήθος των ομοίων μας.

Πρώτη Αυγούστου του 2012

.



Είπα να χαιρετήσω τον Αύγουστο με δυο γωνιές της οπτικής μου.
Στη μια γωνιά κάθονται οι τρεις Διογένητες αδερφάδες η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος. Δίπλα τους γίνονται όλα τα έργα της ζωής μας που έχουν μέσα τους την έξαψη του έρωτα και του πόνου.
Στην άλλη γωνιά του τοπίου κάθεται η σκέψη της μουσικής που βλέπει την περιορισμένη βούληση και τραγουδά την δύναμη που βρίσκεται ανάμεσα στα όρια του «μπορώ» των ανθρώπων φτιάχνοντας θνησιγενή Έπη.
Διάλεξα δηλαδή για να ευμενίσω τον διακεκαυμένο φέροντα δώρα και θάνατο Αύγουστο με δυο σκέψεις… Αυτήν του Θόδωρου Αγγελόπουλου αντάμα με την Ελένη Καραϊνδρου και εκείνη του δωρικού ψυχοπομπού Νίκου Σκαλκώτα.


Πρώτη μουσική εικόνα :  http://www.youtube.com/watch?v=hRxc77-Cqxw&feature=related

Δεύτερη μουσική εικόνα: http://www.youtube.com/watch?v=SjaDF9gugVc&feature=related