.
Δημήτρης και Δημητρούλα,
Δυο ονόματα που έχουν μεγάλη διάδοση στον πληθυσμό των ανθρώπων του Ελληνισμού και όχι μόνο.
Στις χρονιές των δεκαετιών του ’60 και του ’70 στην Αθήνα οι πάστες πήγαιναν και ερχόντουσαν κατά τις επισκέψεις χωρίς τηλεφωνική προειδοποίηση στα σπίτια των εορταζόμενων, κάνοντας ένα αγώνα οι επισκέπτες να περάσουν από όσο το δυνατόν περισσότερες εορταστικές «υποχρεώσεις», λέγοντας το γνωστό «εμείς τώρα να πηγαίνουμε…»
Σήμερα οι μεγαλύτεροι θα προτιμήσουν το τηλεφώνημα, ενώ εξίσου διαδεδομένες είναι και οι ηλεκτρονικές ευχές. Βέβαια χρόνο με το χρόνο αρχίζουν να κερδίζουν σε σημαντικότητα τις ονομαστικές γιορτές τα ατομικά μας γενέθλια.
Υπάρχουν πολλές λογικές αιτιάσεις που θα ακούσουμε να αναφέρονται για τη σημαντικότητα των γενεθλίων έναντι της ονοματοδοσίας, που φέρει συνήθως μια θρησκευτικότητα για την οποία δεν έχει ρωτηθεί κατά την βάπτιση του ο κάθε άνθρωπος.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Τι θα μπορούσε άλλο να σημαίνει πως καταργούμε γιορτές που έχουν στην βάση τους μια μαζική χαρά και τις αντικαθιστούμε από την εορταστική ατομικότητα;
Εδώ θα μπορούσαν να απαντήσουν οι κοινωνιολόγοι μαζί με όσους ξέρουν να πλησιάζουν την δομή της σκέψης μέσω αντιλήψεων που παράγουν συνήθειες, άρα έθος και κατά συνέπεια ήθος στον κοινωνικό ιστό των ανθρώπων… δηλαδή στον πολιτισμό τους.
Όμως θα μείνω στους Δημήτρηδες και τις Δημητρούλες που έχουν σήμερα την ονομαστική τους εορτή και θα σκεφτώ λίγα πράγματα για αυτούς που λίγο ή περισσότερο αφορούν όλους μας.
Δημήτρης και Δημητρούλα,
Δυο ονόματα που έχουν μεγάλη διάδοση στον πληθυσμό των ανθρώπων του Ελληνισμού και όχι μόνο.
Στις χρονιές των δεκαετιών του ’60 και του ’70 στην Αθήνα οι πάστες πήγαιναν και ερχόντουσαν κατά τις επισκέψεις χωρίς τηλεφωνική προειδοποίηση στα σπίτια των εορταζόμενων, κάνοντας ένα αγώνα οι επισκέπτες να περάσουν από όσο το δυνατόν περισσότερες εορταστικές «υποχρεώσεις», λέγοντας το γνωστό «εμείς τώρα να πηγαίνουμε…»
Σήμερα οι μεγαλύτεροι θα προτιμήσουν το τηλεφώνημα, ενώ εξίσου διαδεδομένες είναι και οι ηλεκτρονικές ευχές. Βέβαια χρόνο με το χρόνο αρχίζουν να κερδίζουν σε σημαντικότητα τις ονομαστικές γιορτές τα ατομικά μας γενέθλια.
Υπάρχουν πολλές λογικές αιτιάσεις που θα ακούσουμε να αναφέρονται για τη σημαντικότητα των γενεθλίων έναντι της ονοματοδοσίας, που φέρει συνήθως μια θρησκευτικότητα για την οποία δεν έχει ρωτηθεί κατά την βάπτιση του ο κάθε άνθρωπος.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Τι θα μπορούσε άλλο να σημαίνει πως καταργούμε γιορτές που έχουν στην βάση τους μια μαζική χαρά και τις αντικαθιστούμε από την εορταστική ατομικότητα;
Εδώ θα μπορούσαν να απαντήσουν οι κοινωνιολόγοι μαζί με όσους ξέρουν να πλησιάζουν την δομή της σκέψης μέσω αντιλήψεων που παράγουν συνήθειες, άρα έθος και κατά συνέπεια ήθος στον κοινωνικό ιστό των ανθρώπων… δηλαδή στον πολιτισμό τους.
Όμως θα μείνω στους Δημήτρηδες και τις Δημητρούλες που έχουν σήμερα την ονομαστική τους εορτή και θα σκεφτώ λίγα πράγματα για αυτούς που λίγο ή περισσότερο αφορούν όλους μας.