Σκέψεις για το δημοψήφισμα








Δημοψήφισμα την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Σκεπτόμενος, είπα στον εαυτό μου:
Πάρε θέση μαλάκα χωρίς να έχεις συναισθηματική φόρτιση. Το συναίσθημα είναι αιώνες τώρα ο μοχλός ελέγχου της υποτέλειας των λαών. Μια μικρή ή μεγάλη προπαγάνδα, ανάλογα το επίπεδο κρίσης που διαθέτει η κοινωνία, αρκεί για να χειραγωγεί λαούς, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα όσων έχουν την δυνατότητα να εξυφαίνουν προγράμματα ελέγχου για αυτούς.
Ας πάω πιο μακριά σκέφτηκα... το "ναι" ή το "όχι" έλκουν βαθύτερα του προφανούς την αφετηρία του διλήμματος.
Ναι, δεν είναι τυχαίο ότι παγκόσμια υπάρχει σήμερα μια τεράστια αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού απέναντι σε ένα μικρό αριθμό προνομιούχων, μετά την βιομηχανική επανάσταση του 18ου αιώνα. Κάποτε οι άνθρωποι ήσαν ως δυναμικό, εργαλείο δίπλα από τις μηχανές, ενώ παράλληλα τους διαπαιδαγωγούσαν να γίνουν καταναλωτές, ώστε να επιστρέφουν στο κεφάλαιο το ξόδεμα των απολαβών της εργασίας τους.
Τώρα πλέον, το ανθρώπινο πλήθος είναι πρόβλημα απέναντι στην ρομποτική εξέλιξη των μέσων παραγωγής.  Αυτούς τους ανθρώπους προσπαθούν να ελέγξουν στο καπιταλιστικό πλαίσιο, για να διατηρούν την κυριαρχία τους από ανεξέλεγκτα αιτήματα στη ζωή τους. Από την άλλη μεριά, ούτε η υπερτιμημένη έννοια της Δημοκρατίας μπορεί να εξασφαλίσει ευημερία του ανθρώπινου είδους στον Πλανήτη. Όλα τα καθεστώτα ονομάζονται δημοκρατικά, αλλά μόνο ένας ανόητος θα πίστευε ότι αυτή η Ελληνίδα έννοια υφίσταται εν λειτουργία παγκόσμια. Η δημοκρατία χωρίς παιδεία, στοχασμό και ήθος, είναι ένα καλό εργαλείο για να αναμοχλεύονται τα πάθη και να εξυπηρετούνται όσοι ελέγχουν την «Πληροφορία» και την διακίνησή της.Ο έλεγχος του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ένα πρόβλημα που μεθοδεύονται σχέδια για τον έλεγχό του. Κρίσεις οικονομικές, αποδεκατισμός κοινοτήτων, μαζικές ασθένειες και γενικά όλες οι γενοκτονίες που δεν έχουν την αντρίκια παραδοχή του "εμείς το κάναμε", ως οι Αθηναίοι στην Μήλο, είναι μια παγκόσμια ύπουλη πραγματικότητα.

Η συνέχεια της σκέψης μου βούτηξε στην διερεύνηση της Ανάγκης.
Η ενέργεια παγκοσμίως σκέφτηκα, μέσα από την τελευταία εκατοντάχρονη ανάπτυξη της επιστήμης, μπορεί να προσφέρει μέσα από την άγνωστη στους πολλούς τεχνολογία τεράστια αλλαγή στα ιδεολογήματα που κρατούν τους λαούς σε ομηρία. Ένα τέτοιο ιδεολόγημα είναι και το χρήμα, μαζί με όλες τις εκφάνσεις κοινωνικών «θεσμών» που οργανώνουν την λεγόμενη κανονικότητα ελέγχου των λαών. Μια απελευθέρωση της ενέργειας, θα ισοδυναμούσε με χάος.
Φυσικά η παγκόσμια έλλειψη παιδείας και γνώσης, θα έφερναν αντιμέτωπες τις πεποιθήσεις των «πιστεύω» ενός ολόκληρου του πλανήτη. Άρα, το διακύβευμα είναι ο έλεγχος των ίδιων των ανθρώπων μέσα από επάλληλα σοκ και αποπροσανατολισμό της σκέψης τους. Χαρά έχουν σαν τους οδηγήσουν σε μια τηλεοπτική καταναλωτική νιρβάνα, την οποία όποτε θέλουν θα την διακόπτουν για να τους ελέγχουν μέσα από τον πανικό τους. Η αντιμετώπιση του προϊόντος που λέγεται "άνθρωπος" λειτουργεί κάτω από την σκέψη της όσο μεγαλύτερης εκμετάλλευσης της ύπαρξής του, με τελικό προορισμό την επικερδή μεταχείριση της ζωής του. Δηλαδή, θα δουλεύει για λίγα χρήματα, θα αρρωσταίνει και θα επιστρέφει μέσω των φαρμακοβιομηχανιών τον λίγο πλούτο που συλλέγει και θα είναι ασθενής πνευματικά, ώστε ανά πάσα στιγμή, να εξαφανιστεί με τη θανή του, σαν κρίνουν ότι ενοχλεί η παρουσία του.

Η Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να είναι έξω από το πρόβλημα, μια και αντιμετωπίζει το ενδιαφέρον της κυρίαρχης κάστας εξουσιαστών, που έχουν εστιάσει στον πλούτο της. Είναι μια χώρα που αξίζει ως τουριστικός προορισμός για κάθε κάτοικο του Πλανήτη, που διαθέτει ένα πλούσιο υπέδαφος σε πανάκριβα ορυκτά. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο όμως που διαθέτουμε ως λαός, είναι η ικανότητα να παράγει η Ελληνίδα γλώσσα την λεγόμενη «Πλάγια σκέψη».  Αντίθετα από αυτήν, λόγω αποβλάκωσης, χρησιμοποιούμε την αντιπαλότητα θέσεων που αναπτύσσονται μέσα από τον δυϊσμό. Το λάθος αυτής της ανίκανης και ατελέσφορης σκέψης, πάντα θα γεννά προβλήματα και ουδέποτε να γίνει αρωγός της συνύπαρξης. Έτσι με ευκολία θα ψάχνουμε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, δεξιούς και αριστερούς… ή όποιον άλλο ανόητο διαχωρισμό βάζει ο νους. Δίνουμε ο ένας στον άλλο ετικέτες και μέσα από αυτές καταλογίζουμε αυθαίρετα ευθύνες για θεωρίες και αδιευκρίνιστα συμφέροντα, ταυτίζοντας τον συν-άνθρωπό μας με τις προβολές εξουσίας των επικυρίαρχων.
Ποιος δεν έχει ακούσει συνομιλίες ανθρώπων με εκπεσμένη νόηση που σε πρώτο ενικό υπερασπίζονται σε λογομαχίες συμφέροντα που δεν έχουν καμία σχέση μαζί τους, πλην της φανταστικής ταύτισης των επιθυμιών τους.  

Ακούω συχνά πως οι κοινωνίες είναι ταξικές και μέσα σε αυτές υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα. Ιστορικά συμφωνώ ότι κάτω από αυτή την πεποίθηση – ανάλυση – της παρατήρησης λειτούργησε και λειτουργεί η ιστορία.
Έχουμε όμως την ικανότητα να ξεπεράσουμε αυτή την οπτική;
Είναι δυνατόν να αντιπαλεύει αιώνια το ένα μέρος του «ιστού» το άλλο, διαρρηγνύοντας την συνοχή του; Μπορεί να υπάρξει μεγαλουργούσα επιχείρηση με εξαθλιωμένους εργάτες; Έχει ηθική και περιεχόμενο η λειτουργία της ζωής; Αντίστοιχα μπορούν αδιαβάθμητης αξίας εργάτες να μεγαλουργήσουν; Θεωρώ ότι το λάθος της υπάρχουσας Ελληνικής κοινωνίας και κατά συνέπεια όλων των πολιτικών εκπροσώπων που την εκφράζουν, είναι πως επικεντρώνονται στις οικονομικές διαρθρωτικές αλλαγές. Στην καλύτερη περίπτωση εστιάζονται στην λεγόμενη «ανάπτυξη» που στερείται όμως συλλογικού στοχασμού και οράματος. Οι λαοί που οραματίζονται μόνο οικονομικές ρευστότητες, είναι καταδικασμένοι κάποτε να εξανδραποδιστούν. Κανένας δεν εστιάζει στην ριζική κοινωνική αλλαγή που θα σπάσει τελείως τις δομές ενός παρηκμασμένου ήθους. Δεν γίνεται να κρατούμε τις ίδιες λογικές στη δράση μας και να έχουμε διαφορετικά και δημιουργικά αποτελέσματα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι με τους ίδιους υπαλλήλους και τη γραφειοκρατία τους θα μπορέσει μια υπηρεσία να γίνει παραγωγική;  Θα απαντούσα μόνο ο ανίκανος που σκέφτεται την μικρή ζωή του και την βολή που έχει μέχρι σήμερα. Δυστυχώς όλοι αυτοί βρίσκονται συγκεντρωμένοι στις παρυφές αλλά και τα ύψη της εξουσίας, ως ανίκανοι άνθρωποι με δεξιότητες γλοιώδους αναρρίχησης σε αυτήν.

Το σημερινό πρόβλημα στην Ελλάδα, εντοπίζεται στο ότι η Ιδιωτεία βρίσκεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πνευματικής διαστρωμάτωσης. Έτσι, από σύμπτωση ευκαιριών κατανομής εργασίας και πλούτου, όταν διαθέτουν λίγες εκατοντάδες ευρώ κάποιες οικογένειες, τις κάνει να νομίζουν ότι ανήκουν στην άρχουσα τάξη. Η άρχουσα πάλι τάξη, εκφράζεται κοινοβουλευτικά από άτομα που επίσης έχουν προσωπικά οφέλη (λίγο περισσότερα μια και είναι στη μέση η διαπλοκή), εξασφαλίζοντας μια πρόσκαιρη ευζωία.  Κανένας από αυτούς δεν φυτεύει ένα αιωνόβιο δέντρο, γιατί δεν έχει την συνείδηση της συνέχισης μιας προσφοράς στο μέλλον, πέρα από την δική του εφήμερη ζωή και ευχαρίστηση. Βραχύβια μέτρα και έργα, που αποφέρουν μίζες και επιβεβαιώσεις σε σύντομο διάστημα. Αν έβλεπαν θέατρο και γνώριζαν καλύτερα τον Τσέχωφ και ίσως καταλάβαιναν το τέλος εποχής του Βυσσινόκηπου οι πολιτικάντηδες με το ράμφος του ψιττακού. Μιλούν ανερυθρίαστα για το μέλλον, ενώ εξυπηρετούν την ιδιωτεία του ωφελιμιστικού λίπους που έχουν στο σώμα τους. 

Από την άλλη μεριά, η πολιτική προσέγγιση της κοινωνικής παθογένειας από τους υποπρονομιούχους, εστιάζεται στην απαίτηση μεροκάματου και στην άρνηση της υπόστασης των εξουσιαστών. Την ίδια λογική φυσικά πρεσβεύουν και οι πολιτικοί σχηματισμοί που δηλώνουν ότι εκφράζουν την εργατική τάξη κάτω από αυτήν την επιλεκτική ερμηνεία της ζωής. Το να γκρεμίσω είναι εύκολο, αλλά το να χτίσω είναι η ουσία της ζωής. Τα πολιτικά κόμματα έχουν καταντήσει βαρετοί καταγγελτικοί μηχανισμοί που κουράζουν και κοιμίζουν τους ανθρώπους. Μοναχικοί καταγγέλλοντες που κορδώνονται στον καθρέφτη της ψευδό-εικόνας τους, χωρίς να έχουν την ικανότητα να συνεργαστούν με το διαφορετικό σε ένα στόχο πέρα από τα συμφέροντα της ιδεοληπτικής τους συσπείρωσης, δηλαδή των στόχων του φασισμού τους.

Μέσα σε όλη αυτή την ηθικά πτωτική  κατάσταση, απέκτησε χώρο πολιτικό στην εξουσία η σημερινή κυβέρνηση.  Μπορεί να μην διαθέτει εμπειρία το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί μόρφωμα ανάγκης υπήρξε σε αυτή την Ελλάδα που ζούμε, αλλά σίγουρα δεν είναι περιορισμένης ευθύνης πολιτική επιχείρηση που κληρονομικώ δικαίω συνεχίζει να εξυπηρετεί συμφέροντα που επιτρέπουν το χλιδάτο βόλεμα των μελών της. Ή τουλάχιστον αυτό δείχνει.
Σήμερα λοιπόν που τα συγκεκριμένα συμφέροντα της ανεπτυγμένης οικονομικά, πλην άξεστης και ιδιοτελούς Ευρώπης θέλουν να δημιουργήσουν  φαβέλες στο νότο της, οφείλουμε να έχουμε σκέψη που θα σταθεί απέναντι στην ολέθρια δρομολόγηση αυτής της πιθανότητας.
Όποιος λοιπόν κοιτά τον φόβο του μπροστά στα υπολειτουργούντα τραπεζικά καταστήματα που είναι εργαλεία των εξουσιαστών, ήδη έχει πεθάνει και απλώς δεν το γνωρίζει. Το ψωμί, το τυρί και το κρέας, δεν το φτιάχνουν οι τράπεζες και αυτό το ξέρουν οι εξουσιαστές. Καλό είναι να περιμένουμε από τους ανθρώπους που υπηρετούν τις λογικές των κακώς ονομαζόμενων Θεσμών, την απαγόρευση και στην επαρχία της Ελλάδας του να έχεις ένα μικρό κήπο ή μια κότα…Είναι το επόμενο μέτρο που ελέγχει τα πλήθη μετά την απελευθέρωση της ενέργειας που ανέφερα στην αρχή.  Το ότι έχουν απαξιώσει την πρωτογενή παραγωγή ιστορικά οι συντηρητικές κυβερνήσεις, δεν είναι τόσο αθώο. Κι αν δεν «ήξεραν», εκτελούσαν πιέσεις και εντολές μακρόπνοων σχεδιασμών.

Επειδή λοιπόν γνωρίζουν καλά τι θέλουν να κάνουν, προσπαθούν να μαζέψουν σε βρώμικους λάκκους που λέγονται πόλεις, τους απεγνωσμένους δούλους Έλληνες και αφού τους δώσουν ψυχοφάρμακα και ναρκωτικά και προπαντός τζόγο, να τους διατηρούν σε έλεγχο. Μήπως κανένας από εσάς που διαβάζετε Ελληνικά ξέρει για την μεγαλύτερη γενοκτονία όλων των εποχών; Μη μου πείτε πως είναι του Εβραϊκού Λαού, ή των Ποντίων ή των Αρμενίων ή των πρόσφατα αδικοχαμένων Παλαιστίνιων, αν και δεν νοείται ποιοτική διαβάθμιση στον θάνατο αθώων από πολιτικές και οικονομικές αλητείες που γίνονται απέναντι σε Λαούς και Έθνη.
Η μεγαλύτερη γενοκτονία είναι αυτή ολόκληρης της Αμερικής που σήμερα δεν την μαθαίνει ούτε την συλλογίζεται κανείς. Όταν βέβαια μιλώ για Αμερική, δεν εννοώ τους εποίκους της αρρωστημένης και αγράμματης Ευρώπης της αιματηρής μεταναστευτικής περιόδου, αλλά τους ιθαγενείς που σφαγιάστηκαν από τον 15ο αιώνα και σφαγιάζονται μέχρι σήμερα χωρίς να το μαθαίνει κανένας.

Αν λοιπόν σε αυτό το δημοψήφισμα είχα την πνευματική νωθρότητα να σκεφτώ πως ένα «Ναι» θα μου επέτρεπε την επιβίωση μέσα στο πολιτικό μόρφωμα της Ευρώπης, θα αγνοούσα την αποθράσυνση των συμφερόντων που κυριαρχούν σήμερα, τα οποία  κάθε ημέρα σκέφτονται πως θα κάνουν εμένα και τα παιδιά μου Ευρωπαίους Ινδιάνους.

Το διεθνές νομισματικό ταμείο έχει καθυποτάξει πολλές χώρες μέσα από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εξουσίας του. Αυτή όμως η γωνία του παρελθοντικού πολιτισμού, την Ελλάδα, αν καταφέρουν να την καταστρέψουν θα είναι μια καλή ποιοτική νίκη στην παγκόσμια σκακιέρα. Το ξέρουν και κάνουν τα πάντα με τις μεθοδευμένες κυβερνήσεις που έχουν ευνοήσει κατά το παρελθόν.

Σε αυτή τη χώρα με τα λαμόγια στην εξουσία και στις διαστρωματώσεις τους,  υπάρχουν σκεπτόμενοι ικανοί επιχειρηματίες. Αυτοί δεν θα ήθελαν τους εργαζόμενους συμπολίτες τους να είναι εξαθλιωμένοι και αυτό είναι μια πραγματικότητα.
Υπάρχουν όμως και οι λεγόμενοι «πονηρίδηδες» που φαντάζονται ότι η εξαθλίωση ενός λαού θα προσφέρει μεγαλύτερα κέρδη στις επιχειρήσεις τους. Οι τελευταίοι σίγουρα μαζί με τον φόβο της ίδιας της ζωής τους, είναι πρόθυμοι πάντα να λένε –yes- σε όποιον τους χαμογελάσει προτείνοντας να υπηρετήσουν τα συμφέροντά του. Με άλλα λόγια είναι ο αφρός της βρόμας που διαθέτει αυτή η χώρα.

Καλώς ή κακώς η κοινωνία μας εθνικά και παγκόσμια,  δεν διαθέτει συλλογική συνείδηση, μια και το ανθρώπινο είδος μας είναι ακόμα ανεξέλικτο, ή κατά μία άλλη άποψη εκπεσμένο. Η μόνη δίοδος εξέλιξης προς τον Homo Universalis, είναι η παιδεία της συν-εν-νόησης και όχι τα επιχειρήματα που βασίζονται στην σοφιστεία της ιδιωτικής σκέψης. Τέτοιους μαϊμουδο- εκφραζόμενους έχουν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης που προσφέρονται σε όσους θέλουν να ανήκουν σε κάποια ομάδα που ζωωδώς αντιπαλεύει την άλλη… Μιλώ για τις εκπομπές αντιπαραθέσεων με τους εμετικούς πολιτικούς και τους γλοιώδεις δημοσιογράφους που προσπορίζονται από τις σκηνοθετημένες αντιπαραθέσεις και την ψευδή διασπορά ειδήσεων. 

Κρίνω λοιπόν ότι η άρνηση των προτάσεων που μας δίνουν οι δανειστές και όχι οι Θεσμοί… είναι μια στοιχειώδης αντίσταση στην υποτέλεια και στον φόβο.

Το «αν» θα υπηρετήσει το σημερινό κυβερνητικό σχήμα την εξέλιξη ενός Λαού προς την ευημερία της σκέψης και την ικανοποίηση των υλικών αναγκών του, είναι ένα δεύτερο ερώτημα, για το οποίο δεν έχω απάντηση, αλλά εδώ είμαστε να το διαχειριστούμε.
Πάντως για τους ψιττακούς που ωρύονται, δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμα δεν έχουν γίνει συνοπτικές διαδικασίες ώστε να προφυλακιστούν. Εδώ, στην ψυχούλα μου έχω μια αμφιβολία, μήπως και ο σημερινός Πρωθυπουργός με την κυβέρνηση, πιστεύουν πως οι πολιτικοί δεν πάνε φυλακή αλλά στο σπίτι τους…
Αυτό θα το αντιμετώπιζα με λύπη σαν μαχαιριά, που θα την ερμήνευα ως μια ακόμη διαπλοκή και σύμπλευση ενός κόμματος με το κατεστημένο. Έχουμε βαρεθεί τα ποτάμια υποσχέσεων, που αντί νερό φέρνουν κόπρο και αρρώστιες στη σκέψη μας. Αυτό το μαχαίρι της κάθαρσης, τόσες φορές που είχε εξαγγελθεί ότι θα φτάσει από τους απατεώνες δημαγωγούς στο κόκκαλο, σήμερα θα ήταν άχρηστο ή προς ακόνισμα αν δούλευε στο ξεκλήρισμα της πολιτειακής αρρώστιας.

Λοιπόν, με το χέρι τρεμάμενο απέναντι στην ευθύνη της κρίσης μου, εγώ λέω στον εαυτό μου:

Μαλάκα, πες Όχι, γιατί ενδέχεται να βελτιώσουμε τις συνθήκες στο σίγουρο ξεπούλημά μας... αλλιώς με τους αποδεδειγμένα προαγωγούς, την βάψαμε εμείς και τα εγγόνια μας! 


Υ.Γ
Την εικόνα την δανείστηκα μια και μου φάνηκε ταιριαστή στο θέμα, από τον χώρο
http://www.rodiaki.gr/article/314186/dhmopshfisma-dixasmos-h-lysh




Θεσμός ή Τρόϊκα;





Γράφοντας αυτά τα λόγια, είναι Κυριακή απόγευμα μια βδομάδα πριν από το δημοψήφισμα που πέρασε πλειοψηφικά από το σώμα της Βουλής και το οποίο θα διενεργηθεί στις 5 Ιουλίου 2015.
Από όλους τους δημοσιογράφους και τους πολιτικά ενασχολούμενους, ακούω συνεχώς για την αντίδραση της Ελληνικής Κυβέρνησης απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις των Θεσμών.
Η δουλεία ενός λαού ξεκινά από τη γλώσσα του.
Αν βγει κάποιος στον δρόμο και ρωτήσει τους απλούς φοβισμένους ανθρώπους τι σημαίνει θεσμός, θα διαπιστώσει μια εκφραστική αμηχανία στο πρόσωπό τους.
Φοβούνται «κάτι» που δεν έχουν την ικανότητα να ερμηνεύσουν την ουσία σύστασής του.
Το έθιμο, το έθος, το ήθος, η παράδοση δεν μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα με μια «εταιρεία» συμφερόντων.
Όλοι αναπαράγουν την λέξη θεσμοί, εννοώντας κατά την Ρωσική γλώσσα το έλκηθρο, δηλαδή την άμαξα, που μέσα από αυτή την παρομοίωση εννοούν το πολιτικό μόρφωμα της Τρόϊκα.

Τι είναι η Τρόϊκα;
Μια συνεργασία τριών οικονομικών και πολιτικών μορφωμάτων, που ως όργανα έχουν αυτό-αναγορευτεί σε «θεσμικά». Δηλαδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που αλλιώς την ακούμε ως Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο.

Ποιος διευθύνει αυτά τα τρία μορφώματα που στην συντεταγμένη συνεργασία τους ονομάζονται Τρόϊκα;
Ο Θεσμός, δεν έχει πίσω του ατομικά συμφέροντα, μια και είναι μια συλλογική έκφραση ενός πολιτισμικού γίγνεσθαι.
Αντίθετα η Τρόϊκα, έχει μέσα στη σύστασή της στοχεύσεις, πρόσωπα και πολιτικές επιλογές που συντάσσονται εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα.

Όταν δίνουμε νοηματική ασάφεια σε έννοιες, είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να τις αναλύσουμε, δηλαδή να τις αποδυναμώσουμε και τελικά να τις κατανοήσουμε.
Κατανοώντας πάντα δεν φοβάται ο άνθρωπος, άρα είναι κυρίαρχος.
Η κατανόηση της δομής σε ότι αντιλαμβανόμαστε, είναι Νίκη.
Αυτή είναι η ουσία του πολιτισμού που έχει μέσα της η Ελληνίδα γλώσσα.

Καλό είναι να μη φτιάχνουμε με τη γλώσσα μας «σκιές» που μας φοβίζουν και νομίζουμε ότι είναι ο θεόρατος Διάβολος που θα μας τιμωρήσει αν δεν τον υπηρετήσουμε…

Ας θυμηθούμε τον Αντισθένη, μια και δεν έχω πρόχειρους εν ζωή  ανθρώπους που να στοχάζονται σοβαρά, που μας είπε κάποτε:
Αρχή Σοφίας  η των ονομάτων επίσκεψις.



Αγία Αποδομήτρα





Νόμιζα ότι γνώριζα όλες τις ονομαστικές εορτές των συνελλήνων, αλλά ουδείς είναι περισσότερο λανθάνων από τον έχοντα σιγουριές… Έτσι κι’ εγώ μετανοών για την μέχρι τώρα βεβαιότητά μου, θα σας καταγράψω το γεγονός που μου προσέφερε γνωστική εξέλιξη.

Κάποτε, ένας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, που είχε σχολιαστεί αρκετά από την σατυρική πέννα της εποχής του, είχε αναφέρει πως ο Λαός που εκπροσωπούσε, είναι ένα Έθνος «ανάδελφον». Θα συμφωνήσω και σήμερα με τον τέως Πρόεδρο, αναλογιζόμενος τα ήθη που όλοι εμείς λειτουργούμε στην καθημερινότητά μας. Αυτά τα ήθη για το σύνολο των ανθρώπων που διαθέτουν στο αστυνομικό τους δελτίο τον προσδιορισμό Έλλην, έχουν μια τεράστια καμπύλη στατιστικής αποτύπωσης που επάξια κερδίζουν τον χαρακτηρισμό σε σχέση με άλλους λαούς: «ανάδελφοι». Δράττοντας την ευκαιρία θα ήθελα να σημειώσω, ότι τελευταία η έννοια του Έθνους υφίσταται παγκοσμίως επιθέσεις απαξίας και στη θέση της προωθείται η «κοινωνία πολιτών», που λειτουργεί ως ένα παγκόσμιο χωνευτήρι των πολιτισμών.

Λένε λοιπόν πως τα ονόματα των ανθρώπων, κρύβουν μέσα τους ιδιότητες των χαρακτήρων που τα φέρουν. Σε κάποιες κοινωνίες του παρελθόντος, χρησιμοποιούσαν συνειδητά στα μέλη της κοινότητας την ονοματοδοσία. Σήμερα ίσως ασυνείδητα από την κοινωνική ηθική που παράγει η σκέψη, βρίσκεις μια συνάφεια του χαρακτήρα και της δράσης των ατόμων, με το όνομα που φέρουν. Έτσι το «Γωγώ» έχει μια στατιστική κυριαρχία σε επαγγέλματα κομμωτικής, σε αντιδιαστολή με το πρωτότυπο «Γεωργία», ή το διαφορετικό και σπανιότερο «Ισμήνη».

Έμαθα λοιπόν ότι υπάρχει ένα ακόμη όνομα που ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα μέρους του συνόλου αυτού του ανάδελφου κοινωνικού κράματος που υπάρχει και παράγει ήθος στην Ελλάδα. Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας γνωρίσω, σε όσους τους αγνοείτε, τον αρσενικό Αποδομήτρη και την θηλυκή Αποδομήτρα!
Σε αυτό το Έθνος με την μακραίωνη ιστορία, τους ατέλειωτους σε προσκλητήρια μνήμης νεκρούς, αλλά και τους πολλούς Σοφούς, δεν λείπουν και οι κατ’ ιδιότητα συνέλληνες που τιμούν επάξια το όνομα Αποδομήτρης και Αποδομήτρα. Όχι, δεν θα μιλήσω για «προδοσίες κυβερνητών», εξαπολύοντας λίβελους. Αυτή είναι μια πρακτική ήθους που την συνηθίζουμε σε αυτή τη χώρα, που ενώ αποδομούμε τον ένα Χαλίφη, στηρίζουμε με υγρά πλαταγιάσματα της γλώσσας τον άλλο, που κρίνουμε ότι είναι ωφελιμιστικά συγγενής μας.
Αντίθετα θα μιλήσω για τους πολλούς Αποδομήτρηδες και τις Αποδομήτρες, που ως βάση σκέψης παράγουν κυβερνήτες και προβεβλημένα πρόσωπα του ιδίου φυράματος.
Οι σχέσεις των ανθρώπων και οι επιθυμίες τους στην καθημερινότητα, είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού που παράγουν.

Αρκετά παλαιότερα, όταν δεν είχε ακόμα ανθίσει η ιδέα του Λαϊκού Καπιταλισμού, δηλαδή η πνευματική άνοδος του κάγκουρα που επένδυε στο χρηματιστήριο εμψυχωμένου από τηλεοπτικούς ηγέτες, που τον διαβεβαίωναν πως λεφτά υπάρχουν, ήταν η πρώιμη μνημονιακή εποχή της αγροτικής οικονομίας . Η εποχή που σχεδιάζανε κάποιοι τους ηγέτες που θα αποβλακώσουν το ανάδελφον τούτο Έθνος, ώστε να είναι όπως έλεγε ο Ηλίας Πετρόπουλος, καλά γκαρσόνια και συλλέκτες καποτών από τους τουριστικά επισκεπτόμενους την πατρίδα τους ξένους. Ας πούμε ότι μιλούμε για όσους μορφώθηκαν στην δημοτική εκπαίδευση με το αναγνωστικό προέτρεπε την ευφυΐα να διαβάσει τη φράση «Να η Λόλα». Λόλα, καστανάς, εορταστικές επετείους, είναι ένα θέμα πως χωρούσαν μαζί, αλλά κάθε εποχή έχει την ιδιαίτερη ανωμαλία της. Άλλωστε μαλάκας κατ’ έθος, γίνεσαι λίγο – λίγο και όχι απότομα. Πρώτα η φαντασία, μετά η λαγνεία και τέλος η απογοήτευση σαν κοιτάς την υγρή και άδεια από σάρκα χούφτα σου.
Τότε λοιπόν, που δεν μπορούσε κανείς να ευχηθεί να χάσει ο γείτονάς του τα λεφτά από το χρηματιστήριο, με λάγνους μορφασμούς ηδονής στο πρόσωπο εύχονταν ο ένας και η μία για τον άλλο, να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Λέμε του γείτονα, γιατί πάντα υπάρχει μια μικρή ή μεγαλύτερη διένεξη στα συμφέροντα που γειτνιάζουν. Κάποιοι μάλιστα κατέδιδαν τους συνέλληνες για διαφορετικές πεποιθήσεις, φτιάχνοντας στην καλύτερη περίπτωση πέραν των εκτελέσεων, ογκώδεις φακέλους κοινωνικών φρονημάτων.

Βασική επιδίωξη λοιπόν του Αποδομήτρη και της Αποδομήτρας, είναι να ξευτελιστεί και να βλαφθεί αυτός ή αυτή, που κρίνει ότι είναι εμπόδιο στις επιδιώξεις και τα όνειρα των αφιλοσόφητων επιθυμιών του. Εδώ, βάλτε ό,τι επιθυμία μπορεί να φτιάξει η ανθρώπινη σκέψη. Από ερωτικά ποθούμενα, ποδοσφαιρικά οπαδο-γαυγίσματα, επαγγελματικές ανελίξεις, ιδεολογικές διαφοροποιήσεις και ότι άλλο χωρά ο βλαμμένος και ημιτελής ανθρώπινος νους. Το «διαφορετικό» ακόμα, είναι ένας λόγος που παράγει στον πνευματικά μαλάκα, φόβο και κατά συνέπεια εχθρική και αποδομητική στάση απέναντί του.

Μέσα από όλη αυτή την παθογένεια, λοιπόν, μία συγγραφέας, έκλεισε τον ηλεκτρονικό διαδικτυακό της χώρο ώστε να μην έχει αλληλεπιδράσεις. Όταν την ρώτησα «γιατί», μου είπε πως είχε αρκετά αιτήματα φιλίας από χρήστες Ινδούς, Πακιστανούς, Αφρικανούς κλπ, που φρουμάζοντας πορνο-ηδονή στα λίγα αγγλικά του μηνύματός τους, ζητούσαν αίτημα φιλίας.
Προφανώς κάποιος ή κάποια που ονομάζεται Αποδομήτρης ή Αποδομήτρα, φρόντισαν να αφήσουν το ηλεκτρονικό της ίχνος σε κάποια μακρινή «αγορά» παρακμιακού έρωτα, για την βλάψουν. Βέβαια της ανέφερα ότι μπορεί να το ψάξει και να βρουν τον άνθρωπο που θέλησε να την αποδομήσει κάνοντας αυτή την ενέργεια.

Όμως η ουσία είναι μία και αξίζει να την δούμε γύρω μας… Ο ένας αν δεν λέει πως είναι φίλος του ο άλλος, θέλει στην καλύτερη περίπτωση να βγάλει το μάτι του άλλου. Πως λοιπόν θα φτιάξουμε κοινωνία πολιτών;
Η πρότασή μου είναι να επιλέξουμε ατομικά ο καθένας μας, να σβήσουμε αυτό το όνομα
που συνοδεύει πάντα αθέατο σαν τους ηλεκτρονικούς ιούς το κανονικό μας…
Αν έχει κατσίκα ο γείτονας, που ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστούμε κι εμείς το γάλα της και ο γείτονας να μας το προσφέρει με χαμόγελο… έστω και αν έφαγε τρία μήλα από το δέντρο που απλώς έχει τη ρίζα του στο οικόπεδό μας και σκεπάζει την αυλή του.

Ας φτιάξουμε και μια γιορτή ξορκισμού αυτής της άρρωστης πλευράς του υπέροχου Ελληνικού Έθνους που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε … της Αγίας Αποδομήτρας!
Βοήθειά μας….


Υστερόγραφη σημείωση

Κατά την δημιουργία του άρθρου, σαν να ήθελε η Πλάσις όλη να εορτάσει κι αυτή την Αγία Αποδομήτρα, το υγρό και δροσερό μαγιάτικο αεράκι χάιδευε τα αυτιά μου, και μετέφερε στην πόλη το χαρμόσυνο μήνυμα της φιέστας υπό την μορφή τσαχπίνικων κλαρινοασμάτων. Τώρα, γιατί παίζανε τα κλαρίνα έντεκα το πρωί ; Μάλλον, μιας και το κλαρίνο είναι πνευστό όργανο, οι κάτοικοι της γειτονιάς να προετοιμάζονται για την γιορτή του Αγίου Πνεύματος…



Εγκεφαλικά απορρίγματα στα παζάρια της «γνώσης»


Αναδημοσίευση άρθρου από το ιστολόγιο
http://kostaszografopoulos.blogspot.gr/2015/05/blog-post_16.html






-Καλό είναι, να το πάρει η κυρία … είναι ψυχολογικό θα της αρέσει…

Πάντα μου άρεσε, έστω και σπάνια, να πηγαίνω στα υπαίθρια παζάρια και να παρακολουθώ την πρωτόλεια αγωνία των εκφράσεων στο βλέμμα και το πρόσωπο των ανθρώπων πίσω από πραμάτειες που δεν με ενδιέφεραν. Ένα μικρό σταμάτημα του βηματισμού μου στο κάλεσμα του πλανόδιου έμπορα, ήταν αρκετό για να ξεκινήσει μια ραγιάδικη μονομερής επικοινωνία με μόνο στόχο το κέρδος.
Κάπως έτσι σταμάτησα σήμερα, σε ένα πάγκο με αραδιασμένα όμοια βιβλία πάνω του. Φυσικά, γύρισα ευγενικά το κεφάλι μου στο κάλεσμα της κυρίας που είχε την ευθύνη της πραμάτειας πίσω από αυτόν. Σχεδόν αμέσως κατάλαβα ότι το κάλεσμα του ενδιαφέροντος της ξανθής ταλαιπωρημένης μεσήλικης, πλην μπουκλοχτενισμένης πωλήτριας, αφορούσε μεν εμένα ως αγοραστή, όμως το πραγματικό ενδιαφέρον της, στόχευε στην κοπέλα που βάδιζε μαζί μου, ψάχνοντας να την πείσει πως το εμπόρευμά της είναι απαραίτητο για την μόρφωσή της.
Αφού μου επανέλαβε τρεις φορές τους τίτλους των δύο βιβλίων που ήσαν αραδιασμένα μπροστά της, θέλησε να μου δώσει περισσότερα στοιχεία για το τι ακριβώς πραγματεύονται στην συγγραφική τους θεματολογία.
Διεστάλη λίγο η κόρη του ματιού μου, σαν άκουσα ξαφνιασμένος τα λόγια της, που μου επεσήμαιναν πως δεν είναι για μένα ταιριαστά τα βιβλία, όσο για την κοπέλα, μια και ήσαν ρομαντικές ιστορίες.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι όπως οι σερβιέτες αφορούν την εξυπηρέτηση αναγκών της γυναικείας φύσης και τα προφυλακτικά αντίστοιχα την εξυπηρέτηση του ανδρικού μορίου, έτσι και τα πνευματικά δημιουργήματα στο σύγχρονο μάρκετινγκ της εμπορίας των βιβλίων έχουν σεξουαλικές κατευθύνσεις.
Συνέχισα να είμαι ευγενής, αλλά συνάμα ξυπνούσε ο διαστροφικός νους μου, που ήθελε να διαπιστώσει το μέγεθος της πνευματικής ένδειας που αντίκριζα, καθώς η τύχη με είχε οδηγήσει εμπρός της. Έτσι λοιπόν, σήκωσα ένα βιβλίο και άφησα το βλέμμα μου να συγχρονιστεί σερνάμενο πάνω του, με ένα ρυθμικό ανάγνωσμα της περίληψης στο οπισθόφυλλο. Όση ώρα λειτουργούσα ως εμψυχωτής του ενδιαφέροντος της κοπέλας δίπλα μου, τα μάτια της πωλήτριας ήσαν στραμμένα με ευλάβεια στο σιγοδιάβασμά μου. Μόλις τελείωσα, πριν προλάβω να πάρω μια ανάσα από την τελευταία τελεία του λόγου μου, ακούστηκε για μια ακόμη φορά η παραίνεση της πωλήτριας: «είναι πολύ ωραία ιστορία κυρία », περιμένοντας με αγωνία να εκστομίσει η κοπέλα δίπλα μου, την πολυπόθητη έκφραση των πάγκων στα παζάρια: «θα το πάρω».
Αντί αυτού πήρα το σοβαρό μου ύφος και με θράσος που δεν σέβεται τίποτε γύρω του, δήλωσα προς την πωλήτρια ότι ήταν κρίμα που δεν μπορεί να διαβάσει τέτοια ποιότητα πλοκής, αλλά δεν φταίει η ίδια, μια και είναι αγράμματη γιατί δεν έχει πάει σχολείο.
Ω του θαύματος! Στην συνέχεια της παγκο-συνομιλίας, διαπίστωσα πρακτικά αυτό που λέμε, ότι οι ανεπεξέργαστοι (και όχι μόνο) άνθρωποι δεν ακούν τους άλλους, αλλά μιλούν μόνο για τις ανάγκες των στόχων τους. Η ξανθή κυρία δεν είχε ακούσει καθόλου το λόγο μου, ούτε είχε εκπλαγεί στο παραμικρό από την σκληρή πληροφορία που της είχα αναφέρει. Μα, ούτε μειδίασε θεωρώντας ως ένα αστείο την έκφρασή μου για την κυρία της παρέας μου.
Άντ’ αυτού, παρέμεινε σκληροπυρηνικός παρακμιακός οπαδός της ανάγκης της, επαναλαμβάνοντας τώρα προς την ίδια : «Να το πάρετε είναι καλή ιστορία έχει ψυχολογικά».
Δαγκώθηκα για να μην αφήσω το γέλιο να ξεφύγει από τα χείλη μου, ενώ αντίστοιχο μορφασμό παρατήρησα να διαθέτει στο ευγενικά στραμμένο κεφάλι της κοπέλας δίπλα μου.
Μόλις είχα μάθει μια καινούργια ασθένεια εκτός από τα λεγόμενα «μητρικά» των απρόσεκτων γυναικών που εκτίθενται στο κρύο. Τώρα έμαθα πως υπάρχουν και τα «ψυχολογικά» που τα παθαίνουν οι ιστορίες που πωλούνται προς κατανάλωση στους παζαρτζήδες πελάτες.
Πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα, μιλώντας με σοβαρό τόνο, λέγοντας ότι εγώ διαβάζω πολύ, μα όχι ακριβώς τέτοιες ρομαντικές ιστορίες, αλλά την αρχαία γραμματεία που με ενδιαφέρει. Σχεδόν αμέσως για να μη νιώσει άσχημα, συμπλήρωσα ότι και αυτά τα συγγραφικά πονήματα είναι ενδιαφέροντα και ότι καταλαβαίνω πως πραγματεύονται θέματα ανθρωπίνων σχέσεων. Μια κατάφαση στο νεύμα της συνομιλήτριας συνοδεύτηκε με την επανάληψη της λέξης «ψυχολογικά».
Δεν άντεξα ο δόλιος και έδωσα ακόμη πιο μεγάλη συσχέτιση της αρχαίας γραμματείας με τον όνθο της γραφής που μου πουλούσε, λέγοντας:
- Ναι, ψυχολογικά, όπως ας πούμε έχει μέσα του ο Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή.
Η συνέχεια της απάντησης ήταν ταχέως πίπτων κέραμος στο κεφάλι μου:
«όχι ακριβώς έτσι …, διαφορετικά…»
Η πωλήτρια νόμιζε ότι η γραφή του εκτρώματος που πουλούσε, είχε ισάξια, αλλά ίσως διαφορετική γραφή με το έργο που της ανέφερα. Μετάνιωσα βέβαια που δεν την παραπλάνησα λέγοντας πως το έργο ανήκει στον Ευριπίδη ή στον Αισχύλο, για να απολαύσει ο απαίσιος χαρακτήρας μου την συμφωνία της άγνοιας που φαντάστηκα ότι διαθέτει.
Ανέφερα δυο τρεις ανούσιες κουβέντες αποχωρισμού από τον χώρο της και με ταχύ βήμα απομακρύνθηκα με την παρέα μου από τον προκρούστειο πάγκο, που πάνω του ασελγούσε το εγκεφαλικό απόρριγμα της πωλήτριας, νεκροανατέμνοντας το σπουδαίο επίρρημα του «συγγράφειν».

Μόλις έφυγα είχα τύψεις για την συμπεριφορά μου στην πωλήτρια. Σκέφτηκα πόσο άσχημο είναι άνθρωποι που γνωρίζουν λίγα περισσότερα πράγματα έναντι άλλων, να νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι και να λειτουργούν την  ειρωνεία τους.  Επίσης συλλογίστηκα, ότι ο «άνθρωπος» δεν πρέπει ποτέ να απαξιώνεται και να γίνεται αντικείμενο εμπαιγμού, μια και δικαιούται να έχει άγνοια και εξελικτική πορεία στη σκέψη του.
Μου έφυγαν όμως στη στιγμή οι τύψεις, όταν έφερα στο μυαλό μου την εικόνα της ξανθής κυρίας. Ήμουν σίγουρος ότι η αίσθηση που είχε για τον εαυτό της ήταν πως ανήκε στους ξεχωριστούς!
Τώρα είμαι σίγουρος πως   οι αντιλήψεις που εμφορούνται κάποιοι άνθρωποι, για τον εαυτό τους,  και νομίζουν ότι είναι ξεχωριστοί, ψηλότερα από τους άλλους,  ποιοτικά διαφοροποιημένοι από το σύνολο των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινωνία, χρειάζονται λιώσιμο με τα αιχμηρότερα εργαλεία που διαθέτει ο λόγος μας.
Η έπαρση θέλει χαστούκι γιατί γεννά αρρωστημένες συμπεριφορές που οργανώνουν τον φασισμό της σκέψης και εμφανίζουν την παθογένεια της αμόρφωτης εποχής μας ως κυρίαρχη πλειονότητα, που νομίζει ότι οφείλει να ηγείται θέσεων, απόψεων και πρακτικών στην καθημερινότητα της ζωής μας.

Α!!!
Ξέχασα να σας αναφέρω, χωρίς να έχουν σημασία τα ονόματα, ότι το «παζάρι» αφορούσε ένα σούπερ μάρκετ, και η μπουκλοχτενισμένη ταλαίπωρη πωλήτρια, ήταν η συγγραφέας των βιβλίων που αγωνιούσε να πουλήσει προς την «αγράμματη» παρέα μου.
Ευθύνη σε αυτή την κατάντια, έχουν και οι αναγνώστες, που νομιμοποιούν την ανύπαρκτη τέχνη που εξαντλείται σε εκφράσεις τύπου «το θεληματικό πηγούνι του…» και περιλαμβάνουν στην πλοκή τους λογοπλοκίες από σεξ, βία, αίμα και φυσικά απωθημένες εμμονές γελοίων ηρώων.
Αυτή την γραφή, δυστυχώς, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, την έχουν ονομάσει στο σύνολό τους οι αγοραστές και οι πωλητές των συγγραφικών πάγκων, «σύγχρονο μυθιστόρημα».
Τέλος μεγάλη ευθύνη έχουν και οι εκδοτικοί οίκοι, που η αξία τους εξαντλείται στην εκμετάλλευση των ανόητων, που πιστεύουν ότι είναι συγγραφείς και διαθέτουν φίλους και γνωστούς που αγοράζουν τα πνευματικά εξαμβλώματα που φτιάχνουν.
Κάποτε πρέπει να μιλάμε στα ίσια και να μη γλείφουμε τις έδρες που αφοδεύουν περιττώματα, γιατί αν δεν το ξέρουμε, οφείλουμε να το μάθουμε, πως αυτή η λειτουργία χαλά την αναπνοή που τελικά μυρίζει αναλόγως της συνήθειας που έχει η γλώσσα.



Κ.Ζ





Εκείνος και Εκείνος



 Αντιγραμμένο άρθρο από τον χώρο
http://kostaszografopoulos.blogspot.gr/2015/03/blog-post_30.html


Την χρονιά που αγόραζα τον δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου «Βρώμικο ψωμί» τρέχοντας στη συνέχεια με αγωνία να τον βάλω να γυρίζει στην πλάκα του φορητού πικάπ με τις τριάντα τρεις στροφές, στην Ελλάδα, ο Κώστας Μουρσελάς έγραφε για την τηλεόραση τα κείμενα μιας θρυλικής σειράς με τίτλο «Εκείνος και Εκείνος». Ήταν ο πέμπτος χρόνος διακυβέρνησης των συνταγματαρχών της Χούντας. Θα τολμούσα να πω για την αισθητική αντίληψη της εποχής, ότι η βία τότε είχε και μια αθώα πλευρά, λόγω της αμορφωσιάς των κυβερνώντων.

Ένεκα λοιπόν αυτής της πνευματικής υστέρησης, κάποια κείμενα όπως αυτό του Κώστα Μουρσελά, διέφευγαν της προσοχής των λογοκριτών και έτσι έφταναν σε αυτούς που μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν την αγωνία για ελευθερία από τον «γύψο» της εποχής. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, εισχώρησε στο κυβερνητικό τότε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, την τότε ΕΙΡΤ, ένα απίθανο δίδυμο ηθοποιών που ανέλαβε να ερμηνεύσει σε ασπρόμαυρη οθόνη το λόγο του συγγραφέα. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, άφησαν το ταλέντο τους να δημιουργήσει κάτι ανεπανάληπτο, που όσοι το αποκωδικοποιούσαν δεν πίστευαν στα μάτια και τα αυτιά τους…

Δυστυχώς όμως αυτές οι δημιουργίες των τηλεοπτικών επεισοδίων, δεν σώθηκαν από την λαίλαπα της ανθρώπινης βλακείας, μιας και κατά την δεκαετία του ’80 σβήστηκαν από τις μαγνητοταινίες που φυλάγονταν ως αρχείο των εκπομπών. Ο υπηρεσιακός λόγος του κανιβαλισμού, ήταν ότι χρειάζονταν ταινίες για να γράψουν ποδοσφαιρικούς αγώνες οι τότε υπάλληλοι της τηλεόρασης. Λυπάμαι, αλλά ποτέ δεν μάθαμε ένα όνομα υπευθύνου, ώστε να ξέρουμε που οφείλουμε να στέλνουμε το ανάθεμα της τύχης ενός λαού που έχει γεμίσει ηλιθίους και συνεχίζει μέχρι σήμερα να καμαρώνει.

Αφορμή των παραπάνω σκέψεων, αποτέλεσε η θεατρική παράσταση που παρακολούθησα στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, στην πλατεία Αμερικής. Το ζωντάνεμα των δύο ηρώων, του Λουκά και του Σόλωνα, ανέλαβε να πραγματοποιήσει με επιτυχία ο σκηνοθέτης Νίκος Σακαλίδης.

Τους απαιτητικούς ρόλους των δύο πρωταγωνιστών, ενσαρκώνουν οι εξαίρετοι ηθοποιοί Βασίλης Βλάχος και Γιάννης Κρανάς. Δύο μικρότερους αλλά απαιτητικούς σε υποκριτική τέχνη ρόλους που ξεκουράζουν την σκέψη μας από τον βαθύ λόγο του συγγραφέα, τους υποδύθηκαν με επιτυχία κατά την παράσταση που παρακολούθησα, η Κατερίνα Σουβλή και η Δέσποινα Πόγκα. Το σκηνικό απέριττο ταιριαστό με το λόγο του έργου, μαζί με τα κοστούμια, υπογράφει η Αφροδίτη Κουτσουδάκη.

Εκείνος και Εκείνος… Ερωτήματα ζωής που σε ένα υψηλής αισθητικής πικρό χιούμορ, φέρνουν τον καθρέφτη της ψευδό-εικόνας μας σε πρώτο πλάνο.

Αυτές οι θεατρικές προτάσεις με χαροποιούν, γιατί συντηρούν το «καλό» θέατρο. Άλλωστε έχουμε ανάγκη την ψυχαγωγία αυτών των παραστάσεων, απέναντι στην κατά κόρον προσφερόμενη διασκέδαση χαμηλής ποιότητας.

Υ.Γ Στοιχεία παράστασης : http://www.athinorama.gr/theatre/performance.aspx?id=10042376

Αιωνία η μνήμη της Νινευή






Η ζωή κύκλους κάνει....
Καταστρέφουν οι Τζιχαντιστές την ίδια την ιστορία του τόπου που ζουν, όπως κατέστρεψαν στην Ελευσίνα οι μπιστολαδόροι του Τιταν τον ιερό χώρο. Σ' αυτά τα πανάρχαια χώματα της Νινευή (Νινευί), συμβαίνει τώρα μια βεβήλωση ταιριαστή με αυτή των καλογέρων που γκρέμισαν τον Παρθενώνα για να χτίσουν εκκλησιά, ή ακόμα με αυτή του Αλάριχου που πέρασε σαν οδοστρωτήρας από την Ελλάδα, την εποχή του Χριστιανού Θεοδοσίου του Β'...
Τι είναι αυτό που γεννά έπαρση σε άτομα και λαούς για να σβήνουν την Ιστορία τους;
Αν είναι ο φανατισμός και η σιγουριά ότι αυτό που θεωρούν ως αλήθεια, είναι το μοναδικό... μήπως σε μικρές δόσεις αυτή την ασθένεια την επωάζουμε στην καθημερινότητά μας;
Πόσο τζιχαντιστές είμαστε όλοι εμείς που χτυπούμε το χέρι στο τραπέζι... και λέμε τις ωφελιμιστικές βεβαιότητες της αφιλοσόφητης ζωής μας;
Πως στέκεται η σώφρων σκέψη, μπροστά σε αυτή τη μάστιγα του φανατισμού που σαν τις πυρκαγιές των οικοπεδοφάγων, αναζωπυρώνει κάθε φορά σε ένα σημείο του πλανήτη;
Αυτή η βία των Ισλαμιστών είναι μια καλή αφορμή να "λιώσει" η Δύση την απολίτιστη και φανατικά θρησκευόμενη Ανατολή;
Είναι μια καλή αφορμή και ανέξοδη αιτίαση για αναζωπύρωση μια αντίθετης βίας προς την βία;
Μιλώ για το κόστος προπαγάνδας που γλυτώνει η Δύση, ώστε να συντηρεί στην προμετωπίδα των ενδιαφερόντων της κοινής γνώμης, την βία και το φόβο. Αναφέρω τούτο, για να μη ξεχνάμε και τους δίδυμους πύργους που σωριάστηκαν το 2011 μέσα σε μια ντροπή ένωσης οικοδομικών υλικών και ανθρώπινης σάρκας. Ίσως να μην ήταν έργο των κακών της Ανατολής... αλλά των ραδιούργων υπηρεσιών της Δύσης... λέω, έστω και αποδεδειγμένα, ίσως...
Η ζωή κύκλους κάνει....
Το θέμα είναι ότι το σφαχτάρι, δηλαδή ο Νους που θυσιάζεται, πονά γιατί "βλέπει" τα αδιέξοδα της απαίδευτης σκέψης.
Δεν έχω άλλα λόγια, γιατί νιώθω απαίσια.
Φυσικά δεν αναπαράγω με συνημμένο υλικό σκηνές βίας από τους βανδαλισμούς, γιατί προσβάλλεται η σκέψη στην θωριά του φόνου επί σκηνής.

Επιμένω να είμαι Έλλην και όχι Ελληναράς...
Όποιος σκέφτεται δεν γίνεται να είναι οπαδός... είναι τραγωδιακά Μόνος!

Αιωνία η μνήμη της Νινευή.
Κ.Ζ




Υ.Γ
Εικόνα και στοιχεία για την αρχαία Νινευή στον ιστοχώρο: http://www.filistor.net/2013/03/87
Ακόμα, διαβάστε την θεωρία της ιστορικού Στέφανι Ντάλεϊ, που υποστηρίζει ότι οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας ήταν στην Νινευή :   http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=362227






Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά








Ένα βλέμμα αυθάδικο, που πλησιάζει τόσο κοντά τον μυημένο στα Ελευσίνια μυστήρια Αδριανό, ψάχνοντας να ιχνηλατήσουν τα μάτια του σκέψεις από την σμίλη του καλλιτέχνη.  
Ησυχία στο μαυσωλείο, κάτω από ένα ήλιο που έκανε να νιώθουν την δύναμή του τα σκιάδια του χώρου. Σιωπηλοί μύστες, ιέρειες, που προστάτευαν το χώρο της μνήμης ήσαν οι λιγοστές φιγούρες των γυναικών που άφηναν την ηρεμία τους να πλανάται στο χώρο.
Η μυρωδιά που ανέδιδαν τα γλυπτά του μουσείου, βοηθούσε την εκπαιδευμένη σκέψη στην όσφρηση, να ανακαλύψει τα λόγια του Πίνδαρου, που ευγενικά ακουμπούσαν σάρκα και εκθέματα, αφήνοντας την πληροφορία πως είναι σκιά ονείρου ο άνθρωπος.
Τώρα και τότε… ο Αδριανός και ο Κανένας του σήμερα.
Έμοιαζε άλυτο το ερώτημα που αδυνατούσε να αποκτήσει φθόγγους μέσα στο απορημένο στόμα. Τελικά πόση χρονική απόσταση έχουμε σάρκες και γλυπτά μέσα  στο μεγάλωμα του ήλιου που μας μοιράζει χαρούμενα την εφηβεία της ζωής του;   

Τέτοια ερωτήματα δίνουν άλλες πολιτικές σκέψεις.
Τέτοια ερωτήματα γίνονται μόνο σαν σιωπούν οι άνθρωποι και πλησιάζουν με τις αισθήσεις τους τις αφηρημένες έννοιες.
Χαίρομαι που γεννήθηκα Έλληνας, και λυπάμαι ταυτόχρονα που καταλαβαίνω την ευθύνη που παράγει η γλώσσα της ιστορίας μου.
Ευθύνη απέναντι σε ένα παγκόσμιο πολιτισμό κλεπταποδόχων που ονομάζει «προϊόν» τα εκθέματα των μουσείων.
Ευθύνη σε ισχυρούς βασιλείς των παγκόσμιων «δημοκρατιών» που δεν κατανοούν τα λόγια του Πίνδαρου.
Ευθύνη και απέναντι στα ανθρώπινα συμφέροντα των πολύβουων αγοραίων αναγκών, στους πάγκους των προσωπικών συμφερόντων, που μπαινοβγαίνουν μέσα μου.
Προτείνω ως προορισμό ψυχαγωγίας, το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά.
http://odysseus.culture.gr/h/1/gh151.jsp?obj_id=3371

Κ.Ζ



Τι νάν' η Τέχνη






Τι νάν’ η Τέχνη;

Οι πιότεροι, την επαινούν, της δίνουνε αξία.
Την κάνουν ουσιαστικό με ύλη καμωμένο.
Φτιάνουν δώματα στο νου, και λεν’ πως κείθε ζει
ζητώντας ως ξεχωριστοί μέσα τους να εισέλθουν.

Τι νάν’ η Τέχνη;

Μήπως δεν είναι τίποτε παρά διαδικασία;
Δοκιμασία της ζωής, που μας παράγει ύβρη;
Μήπως χωρίς αυτήν δε βρίσκουμε το «τίποτα» της ζήσης;
Μήπως μ΄ αυτήν πλερώνουμε την άγρια την Άτη;

Τι νάν’ η Τέχνη;

Κι αν το βρεις, πρέπει να το σιωπήσεις.
Σκύψ’ το κεφάλι κι’ άσ’ το κορμί σου χαλαρό
να εισορά της φύσης σου την άφατη εικόνα.
Αντίλογο στο βουητό της κάλπικης θωριάς της.

Νάν’ η  Τέχνη,
μία μικρή κατάβαση σ΄ ατομικό μας Άδη;
Με κόλακες αυλούς που χτίζουν το κορμί μας;        
Το πέρασμα της Νέμεσης στις συμπληγάδες πέτρες;
Ή ευκαιρία οίδησης σε βρωμερά πλουμίδια;

Κ.Ζ







Υ.Γ
Την εικόνα την βρήκα από τον δικτυακό χώρο  http://www.tovima.gr/science/article/?aid=377346


Οι συσχετισμοί του ερωτήματος για την Τέχνη και της φωτογραφίας ανήκουν σε κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.