Τρινιντάντ και Τομπάγκο

 .


Άνοιξα την σελίδα που πληροφορεί τις αναγνώσεις των άρθρων αυτού του χώρου καθώς και τους τόπους που επισκέπτονται τα γραφόμενα του. Ομολογώ ότι μια επίσκεψη από την εξωτική χώρα Τρινιντάντ και Τομπάγκο (1) που βρίσκεται μακριά στον Ατλαντικό Ωκεανό κάπου κοντά στον κόλπο του Μεξικού μου έκανε εντύπωση… Αυτή η Γη είναι κοντά εκεί που φυτρώνουν τα τεράστια φύκια και έφτιαχναν ως χρησμός (κατά μια εκδοχή) τον ποταμό μέσα στη θάλασσα για να πορευτεί ο Οδυσσέας στο ταξίδι του. (2) Μπορεί ένα λάθος κτύπημα σε αναζήτηση να έδωσε την πληροφορία ότι κάποιος μπήκε να διαβάσει τις σκέψεις από το μικρό χωρίο της Δραγασιάς… αλλά τούτο ως γεγονός μου έδωσε την διάθεση να γράψω αυτό το μικρό κείμενο.

Σκέφτηκα λοιπόν, ότι καλό θα ήταν να μας έπαιρνε ένα «χέρι» τραβώντας μας μακριά από αυτή την σάπια γωνιά του πλανήτη που λέγεται Ελλάδα που διαθέτει το βρομισμένο απολίθωμα του σήμερα χωρίς πνοή φιλοσοφίας, δηλαδή αυτό της Ακρόπολης ενός χαμένου πολιτισμού, που φωνάζουν κάποιοι άνθρωποι χαμένοι από την επικαιρότητα. 
Αν θέλουμε να σωθούν τα ψήγματα πληροφοριών της ξεχασμένης Ελληνικής Σοφίας, θα πρέπει να φύγουν από τον ασφυκτικό ιστό της εξουσίας των Ιθαγενών κυρερνώντων οι ζωές των απλών ανθρώπων. Σε όποια γωνιά του πλανήτη και να φτάσουν, το σίγουρο είναι ότι θα γονιμοποιήσουν την άξια ζωή των άλλων. Εδώ η μούχλα σαπίζει κάθε φύλο που θέλει να φυτρώσει στο γέρικο κορμό αυτής της Ιστορίας. Το κάνει τούτο και η φύση μεταφέροντας σπόρους μέσα σε στομάχια πουλιών σε μακρινές χώρες… γιατί όχι και εμείς.
Εδώ έχουμε βρώμικο χώμα γεμάτο από σάλια ιδιωτείας που το καθιστά ακατάλληλο να φυτρώσει κάτι νέο.
Χειρότεροι εχθροί αυτής της Χώρας είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αναπαράγουν τις μιαρές και μαφιόζικες εξουσίες σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, καθώς και στις πιο μικρές και ασήμαντες ομάδες που φτιάχνουν οι συσπειρώσεις συμφερόντων ή ενδιαφερόντων δράσης μέσα στο λαό.
Όπου να την πιάσεις αυτή τη χώρα, βρωμάει και ζέχνει… Τρώει τα παιδιά της και ρεύεται μέσα από τα σάπια δόντια της την ηδονή του κανιβαλισμού…

Τούτη η χώρα έχει μια σημαία που γράφει «Δεν είμαι αρμόδιος» και ακόμη σε όσους δεν μπορούν να την κρατήσουν γιατί φαίνονται από τις πράξεις τους πως είναι επίορκοι, βρέθηκε ένας λόγος ως δάνειο από την Ρώμη που απέχει πολύ από την αξία του Κιγκινάτου (3) και δεν είναι άλλος από το «Mea culpa» (λάθος μου). Το άλλοθι της Ελληνικής Πολιτικής αλητείας που είναι θεσπισμένο και νομικά από την εξουσία της Βουλευτικής Ολιγαρχίας, ως «Νόμος περί ευθύνης υπουργών»

Ως νέοι λοιπόν Δικαιόπολεις (4)…. Ας αναζητήσουμε μόνοι μας την φυγή από τούτη την βρωμερή αρένα σε άλλες χώρες και γωνιές της γης μια που η σκέψη δεν μπορεί να κλειστεί σε συμφωνίες μνημονίων και τραπεζικές ομηρίες. Αν οι αρχαίοι Έλληνες άφηναν ως κληρονομιά υλικά αγαθά, θα ήσαν πολύ κακομοίρηδες… Τρόπο ζωής άφησαν, αν και τώρα οι σύγχρονοι κάτοικοι της Ελλάδας νομίζουν ότι ο πλούτος των αρχαίων ευρημάτων είναι υλικός… και έτσι του συμπεριφέρονται. Χαρακτηριστική έκφραση των αμόρφωτων Ελλήνων που βρίσκονται διάσπαρτοι από την Βουλή μέχρι της Λαϊκές αγορές που Θέσπισε ο Μεταξάς, είναι μέσα από υποκριτική κυτταρική έπαρση, βλέποντας την Ακρόπολη… : «Πως τα έφτιαξαν όλα αυτά!!!»
Έχουν μέσα τους μπερδεμένες δοξασίες και Θρησκείες… που με τον Χριστιανισμό οι αθεόφοβοι εξηγούν τις Τραγωδίες των τότε Ελλήνων… Γέλασα πολύ με πίκρα τελευταία διαβάζοντας ένα βιβλιάριον ενός σύγχρονου Χριστιανού που τιτλοφορούνταν «Το αμάρτημα του Οιδίποδος» (5). Είναι περισσότερο παρήγορο να βλέπεις ψαράδες του Ατλαντικού Ωκεανού με την αρχέγονη σοφία τους, παρά να καταπιέζεσαι από δυνάστες που είναι τραγικές μετριότητες στη ζωή τους.

Λες να υπάρχουν θαύματα σαν αυτά που περίμενε ο Δικαιόπολις να φτιάξουμε την ατομική μας γιορτή έξω από το λάκκο που λέγεται Ελλάδα; Αυτόν τον εκπεσμό έδειξε στα δέκα χρόνια λήψεων του που έγιναν ντοκιμαντέρ απαράμιλης ευαισθησίας ο σπουδαίος κατ’ εμέ Φίλιππος Κουτσαφτής στην ταινία του «Αγέλαστος πέτρα» (6)

Μπορεί να θεωρούμε κάποιοι με ιθαγένεια Ελληνική ότι ξέρουμε την ιστορία μας, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι καταλαβαίνουμε ποιος την έγραψε, ούτε ποιες είναι οι ατομικές ευθύνες μας σήμερα για αυτήν… Αυτός ο πόνος που περνά ως πληροφορία στα εκπορνευόμενα πολιτικό- κοινωνικά πρωϊνάδικα της τηλεόρασης των Τσιφτετελλήνων, είναι αφόρητος!

Α μπρε εξωτική χώρα Τρινιντάντ και Τομπάγκο, έχεις ένα χέρι να πάρεις και να σηκώσεις κάποιους από εμάς; Ξέρουμε και χειρώνακτες να είμαστε, αλλά και να δημιουργούμε Νεφελοκοκκυγίες με το μυαλό μας… Χώμα που να μην είναι διαβρωμένο από την πεθαμένη Ελλάδα θέλουμε, για να φυτρώσει η οικουμενική της σκέψη έξω από τις ιδιοκτησίες των νεκροθαφτών στα πατρικά κοιμητήρια.

Δεν θέλουμε κάποιοι να πάρουμε, αλλά να δώσουμε ότι κρατάμε ως φωτιά του Προμηθέα σε μήτρες που είναι παρθένες για γονιμοποίηση… γιατί εδώ στη χώρα του σκότους, γεμίσαμε από εγκεφαλικά πτώματα…

Υ.Γ
Μου αρέσει που ανοίγω άρθρα σαν και το προηγούμενο που ψάχνω διάλογο για την ερμηνεία της ρήσης του Αντισθένη με θέμα «Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Οικτίρω τον εαυτό μου και την μοίρα μας … αλλά δεν έχω ακόμη καταλάβει ότι το Πολύ μαύρο, τρώει όλα τα μικρά χρώματα που οι πινελιές αφήνουν πάνω του…




Πληροφορίες για τα νούμερα που έβαλα δίπλα σε προτάσεις

(1)http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF
(2) Πληροφορία από το βιβλίο Οινοψ Πόντος της Henriette Mertz εκδόσεις Νέα Θέσις.
(3) http://dragasia.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html
(4) http://dragasia.blogspot.gr/2010/12/blog-post_05.html
(5) Το αμάρτημα του Οιδήποδος Εκδόσεις Γράμμα του Κωσταντίνου Γανωτή (φιλολόγου)
(6) http://www.youtube.com/watch?v=sDpLllRiQMQ

Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις

.



Κάποτε πριν πολλά , πολλά χρόνια ήταν ένας απλός άνθρωπος που κουβαλώντας το σακούλι και την μαγκούρα του, προχωρούσε μέσα στους Αθηναίους και έλεγε τις σκέψεις του για ότι προφανές δεν πρόσεχαν οι άλλοι… ας πούμε ότι φιλοσοφούσε τη ζωή.
Μέσα σε όλα όσα είχε πει, ήταν και μια φράση που έφτασε ως τις μέρες μας και λέει, πως η Αρχή της Σοφίας είναι η των ονομάτων επίσκεψις…
Το όνομα δε αυτού του τότε απλού ανθρώπου ήταν Αντισθένης.

Τι να σημαίνει τούτη η ρήση;
Σκέφτηκα να πλησιάσουμε το ερώτημα, όμως όχι μια και έξω… δηλαδή μπαμ και κάτω… αλλά χωρίς βιάση, να αφήσουμε το ερώτημα λίγο μέσα μας και κατοπινά με παραδείγματα από το σήμερα μας να ψάξουμε να βρούμε την ουσία αυτής της ρήσης.

Προς το παρόν ας αναμένει ο αναγνώστης την ολοκλήρωση του άρθρου κατοπινά, σταματώντας να διαβάζει σε αυτό το σημείο, σήμερα που είναι στην Ελλάδα του εκπεσμού της σκέψης, Σάββατο 18 Μαίου του 2013.

Αν έχει κανείς κάποια γνώμη που νομίζει ότι θα ρίξει φως στο ερώτημα καλοδεχούμενη.... Αν βέβαια η φοβική αναμενόμενη σιωπή κερδίσει την έκθεση της ζωής, τότε θα συνεχίσω μόνος, όταν φυσικά μου κάνει αίσθηση η συνέχιση του θέματος αυτού.
Ο λόγος που λειτουργώ έτσι, είναι γιατί μια πληροφορία που μας δίνεται χωρίς να την αναζητήσουμε γύρω μας, δεν μπορεί  να καρπίσει στη σκέψη μας... 

-----------------------------------------------------------------------
24 Μαΐου μας γράφει : 

Ενδιαφέρον. Οι κυνικοί δεν έχουν συζητηθεί. Δύο σημεία. 1. Σήμερα η λέξη «κυνικός» δεν σημαίνει το ίδιο με τότε, μήπως αυτό είναι πρόβλημα σε κάθε «ονομάτων επίσκεψη» στα αρχαία κείμενα; 2. Οι Κυνικοί δεν ήθελαν γενικές έννοιες, πώς θα τους καταλάβουμε σήμερα που ήδη μιλάμε με γενικές ιδέες; Θέλει μελέτη, αλλά πώς;
Ι.Χρήστου
-----------------------------------------------------------------------
την ίδια μέρα :



Αγαπητέ κύριε Χρήστου,
Ευχαριστώ για τον σχολιασμό. Δεν έχω γνώση παγιωμένη, αλλά όπως σωστά έγραψες αναζητούμε οι άνθρωποι την εφ-αρμογή της σκέψης των Φιλοσόφων στο δικό μας σήμερα.
Δεν θα μιλήσω λοιπόν στεγνά όπως οι νεκρό-ανατέμνοντες τα κείμενα ως φιλόλογοι πάνω σε πληροφορίες, αποφεύγοντας να αναλύσω ότι το ίδιο μας προτρέπει και ο Παρμενίδης για να φτάσουμε στην ουσία της ζωής μας.

Θα φέρω όμως ένα παράδειγμα, πάνω στην σκέψη του Αντισθένη, που δήλωνε πως αυτό που θα μας φέρει κοντά στη γνώση είναι να αποτινάξουμε όσα κακώς μάθαμε…
Θα ρωτούσα σήμερα γι έννοια έχει η λέξη «Συμφέρον». Οι Άγγλοι χρησιμοποιούν στην γλώσσα τους το “
Interest”.  Η ελληνική εκδοχή ερμηνείας της λέξης, φέρνει στο φως αυτή την κανιβαλιστική κοινωνία που βιώνουμε, ενώ η Αγγλική λέξη ταυτίζει την έννοια με τον τόκο… Θα έλεγα ότι με τις ερμηνείες τούτες, πάμε από το κακό στο χειρότερο.  Όμως αν δούμε όμως ότι επισκεπτόμενοι την ουσία των λέξεων μας παρουσιάζεται ένας άλλος κόσμος… τότε τα πράγματα αλλάζουν!
Η Ελληνική μας προτρέπει μαζί με κάποιον άλλο να φέρουμε σε πέρας το ζητούμενο μας… (συν + φέρουμε).  Ενώ η Αγγλική που είναι δάνειο από τον Ελληνοτραφή πολιτισμό των Ρωμαίων, μας προτρέπει να δούμε μεταξύ μας τι είναι … άρα και υπάρχει.  (
inter + est)

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν είχαμε άλλες ερμηνείες σε έννοιες που οδηγούν τη σκέψη μας στην καθημερινότητα;
Γιατί δεν αλλάζουμε εύκολα κατευθυνόμενοι προς ένα τέτοιο ερμηνευτικό μοντέλο του κόσμου;
Αυτά είναι φιλοσοφικά και πολιτικά ερωτήματα που είναι ο φόβος και ο τρόμος της κάθε εξουσίας που θέλει υπηκόους ομοιόμορφους και χειραγωγήσιμους κάτω από εύπεπτες λογικές θεαμάτων και απλού άρτου…

Επισυνάπτω ένα άρθρο που βρήκα στο διαδίκτυο και φωτίζει λίγο τα ερωτήματα που έθεσες αγαπητέ σχολιαστή.

https://sites.google.com/site/ellenikephilosophia/antisthenes-kai-kynikoi


-------------------------------------------------------------------------------

Το ψέμα παράγει ζωή;

.
Η «Τέχνη» είναι ζωή;
Η δική μας φαντασία που σκαρώνει ένα σύμβολο μπορεί να είναι ζωή;
Οι λέξεις και τα νοήματα μπορεί να αποτελούν ζωή;

Δεν έχω απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά δεν γράφω εδώ για να σας δώσω απαντήσεις, αλλά εκμεταλλεύομαι την ηλεκτρονική δυνατότητα της γραφής, να ακουμπάμε τα χέρια της σκέψης μας ορισμένοι άνθρωποι μεταξύ μας και να κοινωνούμε απορίες, έστω και αν φαίνεται πως γράφω γνώμες σε δομημένους ανθρώπους που διατηρούν απόψεις.

Σήμερα θα «ξαπλώσουμε» στα ηλεκτρονικά σημεία του διαδικτύου μια φωτογραφία που έκανε να συγκινηθούν αρκετοί Έλληνες που την αναπαρήγαγαν ως κοινοποίηση μέσα από την ευαισθησία τους.
Πρόκειται για μια μαζική αντιγραφή σχολίων που συνοδεύουν την φωτογραφία που δείχνει ένα κοριτσάκι που έχασε την μητέρα του στον πόλεμο. Η άρνηση να δεχθεί την απώλεια σημειώνει το σχόλιο, ότι ήταν έντονη αρνούμενο το παιδί να διατραφεί. Ένα βράδυ το βρήκαν στο προαύλιο του ορφανοτροφείου να έχει ζωγραφίσει την μητέρα του και αυτό να είναι ξαπλωμένο με ευλάβεια, βγάζοντας τα παπούτσια του, μέσα στην κοιλιά της.


Όντως είναι μια συγκινητική ιστορία.

Το πρώτο που έκανα, μετά από την συγκίνηση που έφερα στην μνήμη μου για την δυσαναπλήρωτη σχέση της μάνας με το παιδί, ήταν να ζητήσω περισσότερα στοιχεία για την χώρα και τον άνθρωπο που κατέγραψε το γεγονός.
Δεν χρειάστηκε πολύ να ψάξω για να μάθω ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι…

Ο Ιρανός φωτογράφος Bagareh Bisheh, (στοιχεία εδώ) που αρέσκεται να τοποθετεί γραμμικά σχέδια δίπλα στις φωτογραφίες του, βρήκε αφορμή από την κουρασμένη ανεψιά του που κοιμήθηκε στο δρόμο να κάνει αυτή την εικαστική λήψη.
Σαφώς κυρίαρχο ρόλο στην αναπαραγωγή των υπολοίπων, έπαιξε και η συγκινητική ιστορία που σκάρωσε ο άνθρωπος που μετέφερε την εικόνα στην διαδικτυακή ψευδό- πραγματικότητα.

Συνεχίζει όμως να παραμένει μια συγκινητική ιστορία σαν αυτή των παραμυθιών που ενώ γνωρίζουμε ότι είναι δημιουργήματα του νου, φέρνουν το συναίσθημα κοντά στα μάτια και τα υγραίνουν.

Όλα τούτα όμως, δεν τα έγραψα για να κάνω τον έξυπνο αποκαλύπτοντας τις συναισθηματικές μας πλάνες, αλλά για να βάλω το ερώτημα αν το «ψέμα» παράγει ζωή και ενέργειες σε αντίθεση με την Αλήθεια που περνά από δίπλα μας και δεν την αντιλαμβανόμαστε.

Ίσως η Τέχνη, χωρίς να έχω σαφή ορισμό της, φτιάχνει κόσμους που μπορούν να σκουντήξουν και να αφυπνίσουν τον δικό μας…
Βέβαια η πλειονότητα των ανθρώπων, ενώ συγκινείται ξεχνά γρήγορα και επανέρχεται στις πεποιθήσεις που έχει μάθει να λειτουργεί ο νους τους, κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα πράγματα από αυτά που συγκίνησαν το συναίσθημα τους.
Δίνουμε οι άνθρωποι, εκδοχές «Ιδεατού» για να μπορούμε να ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας και να λειτουργούμε τα ζωώδη ένστικτά μας.
Η «Μάνα» είναι ιερό πράγμα θα σου πει ο «καντηλανάφτης» της βίας γύρω μας, ενώ ταυτόχρονα θα απαξιώσει την γυναίκα που δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει την ερωτική του ανικανότητα… επάνω της.
Θυμήθηκα το τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι που έγραψε για το έργο Sweet Movie και τιτλοφορείται «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο». Λέει στον τελευταίο στίχο του αυτό το τραγούδι, «Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη, τους προγόνους τους πουλούν… Κι’ ότι αρπάξουν δεν θα μείνει, γιατί ευθύς μελαγχολούν»
(το τραγούδι εδώ)
Αυτή την μελαγχολία βλέπω, που το συναίσθημα μας πλησιάζει Αξίες που δεν τις εφαρμόζουμε στην φοβική ζωή μας. Θα έλεγα ότι μετά από λίγο σαν συγκινηθούμε, συνεχίζουμε την ίδια τακτική της βίας, τίμημα στο βωμό της φανταστικής μας προστασίας.

Πόσες φορές στη ζωή μας σκεφτήκαμε ότι μπορεί να κερδίσουμε σαν χάσουμε;

Τι; Φαίνεται παράλογη αυτή η πρόταση;
Μα ναι, είναι παράλογη γιατί η λογική είναι λίγη μπροστά στην ελευθερία του λόγου που ξεφεύγει από την «κανονικότητα» και κερδίζει φτιάχνοντας δικά του μονοπάτια …
Αν δεν ήταν παράλογος ο Ρίμαν, δεν θα έφτιαχνε μια γεωμετρία που είναι διαφορετική από αυτή του μεγάλου Ευκλείδη και αντιβαίνει στα συνηθισμένα της ζωής που ξέρουμε…
Το αν είναι χρήσιμη ας το απαντήσουν οι άνθρωποι που ταξιδεύουν στα φεγγάρια έξω από την Γη μας.
Το χρήσιμο και το άχρηστο είναι δυο έννοιες που εξαρτώνται από την δική μας ζωή και σαφώς από την απάντηση στο ερώτημα : Τι ζώο είμαστε;
Συνήθως βολευόμαστε στα υγρά περιβάλλοντα ενός πεταμένου τενεκέ πάνω στο χώμα, αλλά αν και θεωρούμε τον εαυτό μας Αετό, είμαστε στην πραγματικότητα σκουλήκια.
Για να γίνεις Αετός, θα πρέπει να κινδυνεύσεις να εκτεθείς, περιμένοντας να βγάλεις φτερά για να πετάξεις.

Μπορεί λοιπόν να μας κάνει να "πετάξουμε" ένα ψέμα;
Μπορεί μια φωτογραφία που δεν έχει μέσα της αλήθεια να δημιουργήσει Αλήθειες;
Ότι όμως και να γράψουμε εδώ πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, θα είναι άχρηστο, αν δεν εφαρμόσουμε στην δική μας ζωή τις υπερβάσεις του σκουληκιού που θέλει να μάθει να πετά…

Κλείνοντας αυτό το σχολιασμό που θεώρησα όμορφο να τον κοινωνήσω στο διαδίκτυο, θα έλεγα πως θέλει πολύ οξυμένη διάκριση το συναίσθημα, γιατί όπως όλα τα στοιχεία της φύσης, εύκολα από φάρμακο γίνονται φαρμάκι στο σώμα και τη σκέψη μας.

Επιμένω όμως πως είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε, πως το να χάνουμε δεν είναι τόσο απλό, αρκεί να καταλαβαίνουμε τον κόσμο πέρα από τις παρωπίδες που μας φόρεσαν για να κάνουμε με ασφάλεια το αγώι που μας προορίζουν μέσα στη ζωή μας.

Εδώ σταματούν τα λόγια που μοιράζονται με τους υπόλοιπους… και ο καθένας ας κάνει την εφαρμογή (λέγεται και αντιστοίχηση) των όσων είπαμε στη δική του ζωή με τα τοπία που έχει φτιάξει δίκαια για τον εαυτό του.
Είναι τόσο δίκαιη η ζωή, που ο αφελής νους φτιάχνει μικρές πεδιάδες, ενώ ο σκεπτόμενος αντιμετωπίζει (αόρατα για την αφέλεια) βουνά, που πάνω τους ενδέχεται αν δεν χαθεί, να βρει στο βάθος του χρόνου της ζωή του ξεσχισμένος από την κούραση, την ουσία… χωρίς έπαθλο και ηχηρά επινίκια.

Γιατί πρέπει να νιώθω θλιμμένος



Σήμερα θα σκεφτούμε, δηλαδή για να ακριβολογώ, εγώ θα σκεφτώ και ο διαχρονικός αναγνώστης ενδέχεται να ακολουθήσει, επάνω στο ερώτημα «Γιατί πρέπει να νιώθω θλιμμένος».

Όχι, δεν πρόκειται να αναφερθώ σε αιτιάσεις του τύπου γιατί αισθάνομαι αστήρικτος στη ζωή μου, επειδή υφιστάμεθα τις συνέπειες της εξουσιαστικής αλητείας του μνημονίου και άλλα συναφή. Αυτά τα αφήνω για άλλους φίλους που ηδονίζονται από τις ελλείψεις τους, χωρίς όραμα ανάπτυξης.

Παραδόξως σήμερα σε αυτή την μικρή χώρα που είναι μια σύγχρονη μπανανία της Ευρώπης, εγώ νιώθω πλήρης και ταυτόχρονα την αίσθηση της θλίψης.
Αγαπητέ μου αναγνώστη, αυτός ο κόσμος ποτέ δεν υπήρξε σε μια καθολική ευτυχία ούτε ποτέ του έλειψαν οι τραγικές στιγμές. Ακόμη και σε εποχές που χαρακτηρίζονται ιστορικά ως ειρηνικές ή ανθούσες κοινωνικά και οικονομικά, έκρυβαν μέσα τους μικρότερα ή μεγαλύτερα δράματα σε ομάδες του πληθυσμού ή ατομικά σε ανθρώπους.
Το αν μαθαίνουμε να διαβάζουμε την ιστορία με την συντομογραφία και την ιδεολογική «όραση» των ανθρώπων που την γράφουν, αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα που συντελεί με την ύπαρξη του κι αυτό στην δυστυχία μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Η ζωή μας στο παρόν θα έλεγα ότι είναι ένα τεράστιο βαρέλι, που έχει ρωγμές γύρω-γύρω και κάποιοι άνθρωποι μέσα του αναπαράγουν υποκειμενικά τις πληροφορίες που βλέπουν από ορισμένες χαραμάδες περιμετρικά. Έτσι εξηγούν οι βαρέλο- κάτοικοι με μπλεγμένες εικόνες τη ζωή πέρα από το σκοτεινό παρόν τους, φανταζόμενοι το παρελθόν και δυστυχώς εικάζοντας το μέλλον…
Αυτό είναι σχιζοφρενικό, αλλά δυστυχώς υπαρκτό.
Άντε να βάλεις δηλαδή να σου εξηγήσουν τον Δεύτερο Παγκόσμιο, πόλεμο ένας σύγχρονος αριστερός στην Ελλάδα, ένας Χρυσαυγίτης και ένας φέρελπις που ανήκει στο κέντρο του Νεοδημοκρατικού Πασόκ με γεύση από το καρύκευμα με το όνομα Δημάρ…

Αυτός είναι ένας λόγος που εμένα τουλάχιστον με κάνει να νιώθω θλιμμένος, έστω και αν δεν επιλέγω να παίρνω από το κέρασμα της σχιζοφρενικής εποχής μας.
Ποιας εποχής μας… ότι θέλω λέω… πάντα υπήρχε αυτή η αδυναμία να συνθέσουμε πληροφορίες και να αποκτήσουμε κρίση στα λόγια μας.

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα αγαπημένο μου χώρο και κάναμε κουβεντούλα μετά από μια ταινία. Μια κυρία που πρωτομίλησε, είχε μια συγκεκριμένη πεποίθηση για το μήνυμα του έργου που είδαμε. Στη συνέχεια σαν κλονίστηκε η θέση της που με χαρά είχε εκφράσει από την δική μου τοποθέτηση, ένιωθε εμφανώς άβολα. Όμως το φύλαγε γιατί σημασία έχει στον πολιτισμό που ζούμε, να εκδικούμαστε τους αντιπάλους μας και να τους κατακεραυνώνουμε όταν είμαστε σε θέση να τους δείξουμε την υπεροχή μας…
Έτσι αρκετά αργότερα στην κουβέντα είπα χαριτολογώντας, αλλά με πραγματική θέση, για κάποιες συζητήσεις που πρόκειται να οργανωθούν με φιλοσοφικά θέματα, ότι καλό θα ήταν αυτός που τοποθετείται επάνω σε ένα ζήτημα αναπτύσσοντας την θέση του, να υποχρεούται για τρία λεπτά μόνο, να επιχειρήσει να βρει ερείσματα θετικά στην αντίθετη άποψη της συζήτησης.
Η κυρία με βλέμμα επιτυχίας και χαμόγελο νικητή, μου είπε με κατανόηση ψυχιάτρου, ότι είμαι σχιζοφρενής γιατί πως γίνεται ενώ πιστεύω κάτι να λέω το αντίθετο…
Φυσικά χαμογέλασα και της είπα ότι όντως είμαι σχιζοφρενής, αλλά τούτο δεν την απειλεί…

Μη μου πείτε ότι δεν είναι λόγος να είμαστε θλιμμένοι αν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις γύρω μας;

Ας αφήσουμε όμως την συμπαθέστατη κυρία και ας φτάσουμε στις πολιτικές αναλύσεις και την θυμική αναπαραγωγή των ειδήσεων από δημοσιογράφους ή μη, που έχουν στο χέρι τους πέντε πλήκτρα και αναπαράγουν τις πέντε γνώσεις που έχουν με τις πέντε πεποιθήσεις που κουβαλάνε, εξυπηρετώντας τα πέντε τους συμφέροντα.
Δεν έχει σημασία αν ο γράφων ή ο χώρος που φιλοξενεί τη γραφή είναι αριστερός, δεξιός, φυσιολατρικός, ομάδων με ετερότητες κλπ… Πάντα θα διαβάσει κάποιος που βλέπει πίσω από το προφανές, την άκριτη φοβική εμπάθεια να θέσουν τον εαυτό μέσα σε ένα σύνολο, πιστεύοντας παράλληλα ότι πρέπει να πεθάνουν όλοι οι άλλοι για να δοξαστεί το είδος της σκέψης τους, δηλαδή οι ιδέες του δικού τους συνόλου που φασιστικά θέλει να επιζήσει.
Ας ταξιδέψουμε όμως ως παράδειγμα τη σκέψη μας στον τρομακτικό κόσμο των ετερόκλητων πεποιθήσεων που κουβαλούμε εμείς και οι γύρω μας και λέει…

Αν σκοτώσουμε τους μετανάστες, θα ξεβρομίσει ο τόπος της πατρίδας μας και θα έχουν δουλειά τα Ελληνόπουλα, που είναι γόνοι ενός περιούσιου λαού που είχε την πρόνοια στο διάβα της ιστορίας να μην επιτρέψει σε Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Σαρακινούς και Τούρκους να συνουσιασθούν με τις μητέρες και κόρες του, φορώντας στο ασθενές φύλο αλυσίδες αγνότητας.
Υπάρχει όμως και η άποψη που λέει ότι αν αφήσουμε και κατανοήσουμε την μαζική μετακίνηση πληθυσμών θα ζήσουμε όλοι εν ειρήνη και συνεργασία, με την προϋπόθεση να σκοτώσουμε τους φασίστες που εναντιώνονται στους ξένους.
Περίπτωση να υπάρχουν μέτρα και σταθμά για να κρίνουμε το πρόβλημα δεν υπάρχει, αλλά ψάχνει ο κάθε πικραμένος να δει ποιο πολιτικό μαγαζί του ταιριάζει καλύτερα για να βολέψει το φασισμό της λογικής του.  Θα έλεγα ότι εκεί που νομίζουμε ότι υπάρχουν δύο μόνο εκδοχές λύσης, είναι που βρίσκονται δεκάδες ακόμα, αν χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας διαφορετικά από ότι η εκπαίδευση της φυλακής μας επιτρέπει.
Διαφορετικά είμαστε δέσμιοι της αντίθεσης, που εξυπηρετεί αυτούς που δεν φαίνονται και την αναπαράγουν.

Πρόσφατα ένας ραδιοφωνικός σταθμός που είναι κάτω από αριστερή ομπρέλα… αναπαρήγαγε διαδικτυακά ένα χιουμοριστικό (;) άρθρο ενός θλιβερού αρθρογράφου που διέδιδε ότι σε μια επαρχιακή πόλη Χρυσαυγίτες εμπόδισαν έγχρωμη έγκυο από Έλληνα πατέρα να μπει στο μαιευτήριο. Φυσικά τα σχόλια των ανθρώπων ήσαν αποδοκιμαστικά για τα φασιστικά τέρατα που έκαναν αυτή την πράξη. Στο ερώτημα μου προς το σταθμό με εσωτερικό μήνυμα, αν είχε ευθύνη η διεύθυνση, επιτρέποντας τέτοια άρθρα που εξυπηρετούν στην δημιουργία εμφύλιο- πολεμικού κλίματος, δεν πήρα απάντηση. Στην χώρα τούτη υπεύθυνο και παράλληλα δικαιούχο βρίσκεις μόνο όταν μοιράζουν κουλούρια ή επιδοτήσεις… Στα υπόλοιπα κρύβονται γιατί έχει τόσο μεγάλο βάρος η "Αξία" τους,  που ζορίζονται να σηκωθούν εμφανιζόμενοι και να ανταλλάξουν δυο κουβέντες.
Το θέμα του πως δημιουργείς εντάσεις σε μια χώρα που οδηγεί σε εμφύλιο- πολιτικές λογικές, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το ξεπετάξουμε, γιατί σε όσους είναι υποψιασμένοι, θα γνωρίζουν ότι είναι ένα ζητούμενο περιβάλλον από τους ηγέτες, για καλύτερο έλεγχο χωρών δεν διαθέτουν πολιτισμό και λογικές σύνθεσης απόψεων.
Μη μου πείτε βασιζόμενοι στο παράδειγμα, ότι έτσι είναι οι αριστεροί, γιατί θα σας πω ότι έχω ένα χούι να μιλώ με όλους τους χώρους και να είστε σίγουροι ότι η ηλίθια και φοβική σκέψη βρίσκεται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Τι λέτε, ούτε για αυτό αξίζει να είμαι θλιμμένος;

Σκέφτηκα για μια στιγμή να κάνω μια σειρά από αρθράκια που θα βάλω τις συνομιλίες μου με όλο το φάσμα της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής διαστρωμάτωσης… για να δούμε τον κλαυσίγελο που παρουσιάζει η ανθρώπινη σκέψη.
Όμως επειδή θα πρέπει να είναι πιο συγκεκριμένα τα στοιχεία, δεν θα ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους που διαφωνώ με την λογική τους, αλλά σέβομαι την δυνατότητα ατομικής τους εξέλιξης. Άλλωστε αντίπαλοι δεν είναι για μένα οι άνθρωποι, αλλά οι σκέψεις που διαμορφώνουν προβληματικές συμπεριφορές και σχέσεις.

Πάντως, γενικά αν και νιώθω υπέροχα, είμαι θλιμμένος…
Τι λέτε εσείς έχετε ξεπεράσει τη θλίψη;
…Και αν την έχετε ξεπεράσει είστε σίγουροι ότι είστε καλά;
Δηλαδή θα μπορούσατε να υποστηρίξετε για τρία λεπτά την αντίθετη άποψη από αυτή που περπατάτε στο δρόμο και όλοι ξέρουν ότι σας χαρακτηρίζει;
Μμμμμ ….;
Δύσκολο ερώτημα , όσο και η απάντηση που προέρχεται από την βεβαιότητα της σκέψης μας και λέει : «Εγώ τα έχω όλα λυμένα, και είμαι καλά».

Εορταστικό χρονικό χωρίς βολικό «θέμα»

.


Καλημέρα.
Μπορεί να φαντάζει ανόητο να ξεκινά ένα κείμενο που προορίζεται για άχρονη ανάγνωση, με μια καλημέρα. Δηλαδή να λες "καλημέρα" στο κενό... σε  μια γραφή που δεν έχει παροντικούς αποδέκτες, έτοιμους να λειτουργήσουν την ανάδραση που κάνει την επικοινωνία. Από την άλλη όμως, δίνει ένα χρονικό πλαίσιο στο ενδιαφέρον ερωτηματικό «που», το οποίο συνιστά αφετηρία για αυτήν την επικοινωνία. Ο «τόπος» πάντα γεννά τις ανάγκες και τη σκέψη, οπότε σύμφωνα με την σημειολογική άνοιξη που έχουν τούτες οι μέρες, η Γη, η Δήμητρα, έχει μεγάλη σημασία στη «ματιά» της σκέψης μας.

Σήμερα λοιπόν είναι για τους Έλληνες μεγάλη Παρασκευή, που παραπέμπει στην γιορτή του Πάσχα. Δεν θα εξηγήσω τι σημαίνει Έλλην, ούτε αντίστοιχα τι σημαίνει  Πάσχα, μια και θα μπορούσε να αποκαλείται Λαμπρή ή ακόμη και Ανάσταση. Ο λόγος που δεν θα αναλύσω τούτα, είναι γιατί θα έγραφα πολλές σελίδες για όσα δεν ξέρω, και με κρατούν συνήθως άφωνο μπροστά στις μικρές νοητικές ανακαλύψεις της ζωής μου. Θα έλεγε κάποιος πως η άρνηση της γραφής αποτελεί ένα κενό και ίσως ασυγχώρητο για την αναλυτική ορθολογιστική σκέψη, που αγωνιά να υπάρξει.
Ας πούμε ότι γράφω με παύσεις….
Η παύση στην μουσική, είναι ταιριαστή με το «μη χρώμα» του ζωγράφου, ή με την σιωπή μας στη ζωή (σαφώς και στο θέατρο) που κρύβει μέσα της ένα τεράστιο πλούτο ήχων, χρωμάτων και συναισθημάτων, εντελώς αθέατα για τους αμύητους.

Σήμερα λοιπόν, είναι μια Παρασκευή του χρόνου που χαρακτηρίζεται από ομοιομορφία συνηθειών, σκέψεων, και δράσεων των κατοίκων αυτής της χρονικής στιγμής σε τούτη τη γωνιά του Πλανήτη. Όχι ότι είναι κάτι το σημαντικό αυτή η διαπίστωση, αλλά τίθεται για να υπάρχει ως κοινωνιολογική παρατήρηση στον αναγνώστη.
Το ουσιαστικό περιεχόμενο της σκέψης αυτών των ανθρώπων με τις ομοιόμορφες αντιδράσεις, δεν έχει καμία σημασία μια και είναι προβλέψιμο. Πάλι θα μπορούσα ως ανόητος να δώσω το πλαίσιο των ζητημάτων που τους απασχολούν αυτήν την γιορτινή περίοδο, ατομικά ή κοινωνικά. Θα ήταν όμως πολύ θορυβώδες και άστοχο.
Οι άνθρωποι περιγράφουμε τα φαινόμενα (που επιλέγουμε να μας συμβαίνουν) και αδυνατούμε να δούμε την ουσία γέννεσης τους. Έτσι φτάνοντας στην κυτταρική δομική σύστασης των συμπεριφορών, διαπιστώνουμε πως στην εκτροφή της ανθρώπινης σάρκας αυτήν την περίοδο, κυριαρχεί η ανάγκη επιβίωσης του «Εγώ». Όλα αυτά βέβαια, μέσα από την διάθεση διωξίματος του πόνου που παράγει το «πάθος», ζητώντας όμως τα άτομα παράλληλα να καταναλώσουν το υπόλοιπο μέρος αυτής της διπλής διαδικασίας, που είναι η «Ηδονή». Δεν είναι τυχαίο που πηγαίνουν με κατάνυξη να σταυρώσουν ασυνείδητα τον επιλεγμένο (;) Θεό τους, για να γιορτάσουν μετά από λίγο την δική Του νίκη της Ανάστασης, ως δική τους επιτυχία.

Θα ήταν λίγο να ρωτήσουμε λοιπόν τι σημαίνει για τον κόσμο η επικαιρότητα, μια και η ανάγνωση της ως πραγματικότητα, είναι μια πρόφαση που φτιάχνει την φανταστική μας ζωή, αποφεύγοντας να κατέβουμε στον Άδη των προθέσεων μας, που ως ουσία είναι πάντα αθέατη.
Βέβαια τούτο το γνωρίζουν οι εκτροφείς της ανθρώπινης σάρκας και έτσι εύκολα θα βάλουν διλήμματα για το δίκιο και το άδικο, δηλαδή την προσταγή «πάρε θέση» σε γεγονότα που βοηθούν την ύπνωση της ζωής των μαζικών προϊόντων, που ονομάζονται κοινωνίες.
Ξέρω ότι η σκέψη χωρίς παραδείγματα κουράζει… και γι’ αυτό θα ρωτήσω μέσω της επικαιρότητας : Ποιος έχει δίκιο; Ο Χρυσαυγίτης Καιάδας ή ο Δήμαρχος Καμίνης; Το "τι" έγινε δεν έχει σημασία, μια και η ουσία δεν βρίσκεται στις απόψεις των μαριονετών, όσο στην πρόθεση του κουκλοπαίκτη…

Α!! Να μη ξεχάσω, είναι ακόμη άσηπτος ο νέκυς πρώην σκηνοθέτης Λευτέρης Βογιατζής, περιμένοντας τον ενταφιασμό την Τετάρτη μετά τις θρησκευτικές εκδηλώσεις του Χριστεπώνυμου πλήθους. Η «πληροφορία» είναι Θεός και αρκεί για να νιώσουν οι απανταχού καλλιτεχνίζοντες ότι μετέχουν  αυτής της πληροφορίας ως κοινωνοί… Με ευκολία θα αντιγράψουν τις απόψεις για τα έργα της ζωής του εκλιπόντος. Μερικοί θα δηλώσουν γι αυτόν "γνώστες" κάπως αόριστα, θαυμάζοντας το έργο του, ή κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν τις ανούσιες κουβέντες γύρω τους, προσπερνώντας αρνητικά το θέμα. Πρωτογενή σκέψη όμως επάνω στο έργο του, που να αφορά τον εαυτό τους, ελάχιστοι θα τολμήσουν να κάνουν… Γιατί τούτο απαιτεί χρόνο που δεν έχουμε, μια και η πληροφορία γύρω μας πωλείται σχεδόν δωρεάν και μας κάνει χωρίς κόπο «γνώστες»… επαινώντας ή κατηγορώντας ότι δεν καταλαβαίνουμε.

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά;
Είμαστε όλοι εδώ με προθέσεις που η μεγαλοπρέπεια της φτήνιας τους το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι κλαυσίγελο.

Τελευταία ο δόλιος, διαβάζω τον Οιδίποδα Τύραννο. Θα μου πείτε η διαστροφή δεν έχει όρια, αλλά πριν το σκεφτεί κάποιος, σημειώνω ότι το γνωρίζω εκ των προτέρων. Άλλωστε το «πάθος» της «Αμαρτίας» είναι πολύ γλυκό. Αυτό μας το είπαν αρκετές τραγουδίστριες ερμηνεύοντας τους στίχους του Κώστα Ψυχογιού στο τραγούδι «Ιστορία μου».
Μη βιαστεί κάποιος να μου πει ότι ξεφτίλισα την ιστορία του Σοφοκλή, γιατί η «Αμαρτία» αν γνωρίζει ο επίδοξος κριτής λίγα κολλυβογράμματα, είναι η Αστοχία. Δηλαδή έχει μια τελείως διαφορετική έννοια ως λέξη, από αυτήν που κοινωνιολογικά το «κοπάδι» καταλαβαίνει.
Σκέφτομαι... πόσα κοινά σημεία έχουμε εμείς οι άνθρωποι με αυτό το κορυφαίο έργο του παππού Σοφοκλή.  Η ευκολία όμως της "γνώσης" που ως τσίχλα με γεύση φράουλας που αναμασούν οι άνθρωποι, θα τους κάνει να μιλήσουν για το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα ως κεντρική ουσία του έργου. Θα έλεγα ότι το προφανές των πεποιθήσεων μας, είναι αυτό που μας προσφέρει μια ζωή θλιβερή και τα «αχ» που δεν ξέρουμε την πηγή τους και τα ονομάζουν οι «επιστήμονες» της εποχής "άγχος".

Κανένας δεν θα ρωτήσει γιατί ο παππούς Σοφοκλής θέλησε να σκοτώσει στο σενάριο του την Σφίγγα, ούτε θα ψάξει τους γονείς αυτού του μυθικού τέρατος… Ούτε καν την σημειολογία ύπαρξης της ως μύθος… Δεν θα προσέξει μέσα από την ευφυΐα του ήρωα Οιδίποδα, τις επιλογές των πράξεων του, που ουσιαστικά είναι και οι αστοχίες του. Δεν θα πάει πίσω από τον μπερντέ του προφανούς για να κατανοήσει πως γίνεται ο ήρωας να είναι όντας δίκαιος και να εισπράττει την αδικία της ζωής μέσω των Θεών…

Όλα αυτά όμως δεν είναι της παρούσης. Έτσι λοιπόν Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα κάνουμε βουτιά στο μέλλον σε αυτό το μεγάλο έργο, για να πούμε περισσότερα.

Σήμερα όμως, αυτή την μέρα ετοιμαζόμαστε για το Πάσχα. Ή την Λαμπρή και σαφώς κατ’ άλλους για την Ανάσταση.
Όσο και να φαίνεται παράταιρο, είναι όμορφο αυτό.

Συνήθως φοβόμαστε αυτά που φανταζόμαστε ότι θα μας έρθουν, και δεν τολμούμε να ονειρευτούμε αυτά που θα μας κάνουν να χαρούμε. Έχουμε ταυτίσει την χαρά με την κτήση και την κατοχή της κτήσης με φόβο απώλειας… Για να το κάνουμε πιο λιανά, την ίδια την ζωή μας δεν την χαιρόμαστε φοβούμενοι μην τη χάσουμε. Μα… αφού έτσι και αλλιώς θα πάψουμε να είμαστε συγκροτημένη ενεργειακά μονάδα, δηλαδή θα κοιτάξουμε κάποτε τα ραδίκια ανάποδα, γιατί να μη χαρούμε αυτή την τωρινή μας κατάσταση;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που δύσκολα τίθεται στον εαυτό μας, και ακόμη πιο δύσκολα απαντιέται από εμάς. Για τους άλλους, ουουου…. Έχουμε να πούμε πολλά. Άλλωστε είναι γνωστή η ευκολία των επιστημών που κόβουν το πτώμα (της ολιστικής γνώσης) πιστεύοντας ότι καταλαβαίνουν τη ζωή του μέρους του. Τούτο είναι μια συνήθης μέθοδος πλάνης, που είναι όμως αναγκαία για την ύπαρξη των συντεχνιών.Άλλωστε σημασία για τον πολιτισμό μας δεν έχει το "Τι ξέρω", αλλά το "Τι νομίζουν οι άλλοι ότι ξέρω". Ο λόγος είναι προφανής και καθόλου αμελητέος.  Η ωφελιμιστική εξάρτηση της γνώσης από την κοινωνική διαστρωμάτωση κάνει τη γνώση εργαλείο προσπορισμού του "Εγώ" και της "κοιλιάς" αντί να είναι "Πάθος" ζωής...  Είπαμε πιο πάνω, ότι από τα πάθη προτιμούμε τις ηδονές....

Σήμερα όμως ετοιμαζόμαστε ο καθένας με τους ρυθμούς του για το Πάσχα, ή την Λαμπρή και γιατί όχι για την Ανάσταση της δικής του προσδοκίας.
Καμία προσδοκία δεν είναι αμελητέα. Ούτε αυτή που ψάχνει να υπάρξει μέσα στο λάκκο …

Είχα καιρό να γράψω τα δικά μου ψέματα, και το χάρηκα πολύ.
Πιο πολύ όμως χάρηκα που δεν είχα εστίαση σε ένα θέμα, πράγμα που με καθιστά αμφιβόλου ικανότητας να κοινωνήσω συγκεκριμένα πράγματα με τους γύρω μου.
Όταν αποτυγχάνω να αναπαράγω την υπάρχουσα λογική νιώθω υπέροχα…

Θα τολμούσαμε να φτιάχνουμε στη ζωή μας χρονικά παρόντος και αφηγήσεις χωρίς θέματα;
Να μια πρόκληση που δεν την συνιστώ σε συγκροτημένες και δομημένες προσωπικότητες…
Ας μην καταστραφούμε όλοι, ας έχουμε και κάποιους «ακέραιους».

Να είστε όλοι καλά κάθε μέρα που μας χαρίζει ως δώρο η ζωή!

Πρόσθετες πληροφορίες : 
(Για όσους δεν πήγαν κάπου αλλού να περάσουν καλύτερα, σταματώντας να  διαβάζουν κάπου στη μέση το κείμενο)

Επικαιρότητα Καμίνη – Καιάδα
Επικαιρότητα θανάτου Λευτέρη Βογιατζή
Σκέψεις στο τελευταίο έργο του Λευτέρη Βογιατζή «Αμφιτρίων»