ΜΙΑ ΓΟΥΛΑ… ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ

.

Όταν αναφερόμαστε στην παθολογία της σκέψης ατόμων που απαρτίζουν το δημοκρατικό σώμα εκλογής των τοπικών αρχόντων της πολιτικής, είναι κάπως θεωρητική αυτή η έκφραση.
Αν όμως υπάρξει ένα οπτικό και ακουστικό αποδεικτικό στοιχείο, μας κάνει να μετατρέπουμε το γέλιο σε κλάμα για την ανθρώπινη κατάντια.

Αυτή η σκέψη (σε γκροτέσκο μορφή) αν την δούμε στην πιο συμβατή με τα κοινωνικά δρώμενα εκδοχή της που υπάρχουν γύρω μας… κάνει φανερό το αλαλούμ που κυριαρχεί στην λάθος παιδεία που έχει εισπράξει το μυαλό μας.

Λίγη «τσόντα» την κουβαλά το κάθε μυαλό … όσο και αν θέλει να φαντάζεται ότι είναι ανώτερο των περιστάσεων…

Αυτοί οι ισότιμοι στην Δημοκρατία της Μπανανίας, με την ψήφο τους άνθρωποι (όπως η Κα Γούλα) , εξασφαλίζουν το άλλοθι της ασύστολης συμπεριφοράς των εξουσιαστών , που προτιμούν αυτή τη σκέψη σε ένα λαό που τον θέλουν υποτελή.

Απόδειξη είναι ότι τα ΜΜΕ με την ευλογία της πολιτείας (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης) έχουν ενσωματωμένες κατά κόρον εκπομπές που αφορούν στην έκπτωση της ανθρώπινης αξίας , για να νοιώθει ανώτερος ο βλάκας τηλεθεατής βλέποντας τον ηλίθιο εκτιθέμενο…

Αν αυτό δεν είναι επιλογή πολικής… τότε χάσαμε την κριτική μας σκέψη…

Επειδή όμως το χιούμορ δεν είναι σωστό να χάνεται… εγώ ψηφίζω την τάση που ο κυρίαρχος λαός επιλέγει με την ευλογία των ΜΜΕ και δεν είναι τίποτε άλλο από την διαπαιδαγώγηση μετά μουσικής της κας Γούλας.

Καλή διασκέδαση, γιατί ψυχαγωγία δεν θα την έλεγα ...


Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ … ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

.

Διαπιστώνω καθημερινά , ότι υπάρχουν ευφυείς άνθρωποι που δημιουργούν οπτικο-ακουστικές παρουσιάσεις για να πληροφορήσουν μέσω του διαδικτύου για την άλλη όψη της πραγματικότητας που μεθοδευμένα την κρύβει το «έγκριτο» κατεστημένο της δημοσιογραφικής παραπλάνησης.

Η πληροφορία πέρα από την γραφή της , όταν παρουσιάζεται με ήχο και με εικόνα, έχει καλύτερη αφομοίωση από τον αποδέκτη.

Θέλω να πιστεύω στην ίαση της σκέψης του μέσου όρου των ανθρώπων που αντιδρούν φοβικά στα σενάρια που εξυφαίνουν τα κέντρα της καταδυνάστευσης του.

Αν δεν πάρουμε χαμπάρι τι «παιχνίδι» παίζεται… απλά την έχουμε πατήσει … γιατί ούτε παιδεία θα υπάρχει σε λίγο μέσα από την εξαθλίωση της σκέψης που προορίζουν ένα λαό σαν τον δικό μας…

Τεράστιο μέρος των δανεισμών με την βοήθεια των μιζαδόρων της ντόπιας εξουσίας είχε το άλλοθι της ενίσχυσης της Εθνικής μας κυριαρχίας , έναντι των εχθρών που καραδοκούν να υποδουλώσουν την Ελλάδα.
Ο φουκαράς ο Έλληνας «μάσησε» τον φόβο μήπως χάσει το δυάρι και το οικόπεδο στο χωριό του από την επέλαση των κατακτητών … και έτσι υποθήκευσε το μέλλον των παιδιών του ενώ αντίστοιχα εξασφάλιζε το μέλλον των παιδιών και των τρισέγγονων των ξένων που πουλούν και των ντόπιων λακέδων της μίζας…

Τώρα το δυάρι και το οικοπεδάκι στο χωριό του είναι σίγουρα χαμένα μέσα από το χρέος που θέλουν να τον πείσουν ότι έχει … για όσα του έκλεψαν…

Ο απλός πολίτης που μέχρι τώρα πίστευε ότι θα παίξει το παιχνίδι με τους λύκους στα χρηματιστήρια των ισχυρών και θα πάρει δύναμη από την φτώχεια του… θα πρέπει να καταλάβει ότι η πρώτη κίνηση είναι να αλλάξουν τα θεσμικά μέτρα στο κατ’ επίφαση δημοκρατικό του πολίτευμα … και να δημευτούν οι περιουσίες αρχικά των ντόπιων λακέδων που τους ξέρουμε ονομαστικά.

Αν δεν το κάνουν αυτό οι έτσι και αλλιώς βουτηγμένοι στην απάτη ψευτο-ηγέτες του, θα πρέπει να απαιτήσει άμεσες εκλογές και αντικατάσταση του πολιτικού σκηνικού από ανθρώπους που δεν έχουν τη φωλιά τους λερωμένη και καμαρώνουν όταν τους φτύνουν θεωρώντας ότι ψιχαλίζει και αντέχουν τις κακουχίες…

Αν μωρέ , αυτός δεν είναι πόλεμος… τι νομίζουμε ότι είναι στην Νέα Τάξη της εποχής μας;

Εκτός και αν επιλέξουμε μέσα στη σκέψη μας την ιδιότητα του Ραγιά που έτσι και αλλιώς την έχουμε ζήσει και αυτή…

Άντε για ένα νέο κύμα μετανάστευσης των νεόπτωχων … και να δούμε τι άποψη θα έχουμε μετά για τους Πακιστανούς … που στην εποχή της αλητείας του χρηματιστηρίου τους θεωρούσαν κάποιοι ζώα διασκεδάζοντας την αδυναμία τους να μιλήσουν Ελληνικά και παράλληλα εκμεταλλεύονταν την φτηνή τους εργασία.

Το «Ευ πράττειν» του Πλάτωνα, αν δεν το κατακτήσεις … έχει νομοτελειακά πίσω του την Νέμεση να σε συνετίσει …

Παραθέτω το ενημερωτικό βίντεο.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

.

Η βία μέσα στον όμηρο που περιγράφει την ύβρη που συντελέστηκε στο νεκρό σώμα του Έκτορα , είναι μια ομολογημένη διαπίστωση της βίας που κρύβουμε μέσα μας ως κληρονόμοι των κατώτερων ενστίκτων που σε εκείνο το πολιτισμικό γίγνεσθαι , δεν φοβόταν να την ονοματίσουν και να την καταδείξουν.
Σήμερα η βία είναι περισσότερο ταιριαστή με γυναικωτές συμπεριφορές δήθεν αντρειωμένων που κρύβονται πίσω από ηθικοπλαστικές συμπεριφορές παγκόσμιας ειρήνης ενάντια στο όνομα υποτιθέμενων εχθρών…όπως ο πρώην πλανητάρχης Μπούς με ότι με ψέμα υποστήριζε για λογαριασμό των αφεντικών του, που είχε στην τήρηση της παγκόσμιας τάξης…

Τα ζωτικά ψεύδη που μάθαμε για την αναγκαιότητα των πολέμων, ήσαν το άλλοθι για να κοιμίζουν τις συνειδήσεις μας και να μας κάνουν συμβατούς με το καμίνι της εξουσίας που θυσιάζει για καύσιμο ύλη σάρκες και σκέψεις ανθρώπινες.

Εύκολα αναπτύσσουμε τη σκέψη μας σε λογικές ομάδας και κυριαρχίας επάνω σε αντιλήψεις , λαούς και φιλοσοφίες…συντασσόμενοι πίσω από νοοτροπίες βίας…

Όμως όταν η βία έρθει να χτυπήσει την δική μας ύπαρξη , μηδενίζοντας την αξία που νομίζουμε ότι έχουμε , κάνοντας μας μετανάστες και πονεμένους φυγάδες της ζωής, τότε ζητάμε τον οίκτο και την Ειρήνη στη ζωή μας.

Πόσο ανόητα είναι τα ένστικτα αυτού του «πολιτισμού» που θέλουμε να λέμε ότι έχουμε…

Η διάκριση και η υποκειμενική αξία ισχυρών ομάδων έναντι άλλων κοινωνικών τάξεων και εθνών , δεν γίνεται πλέον μέσα από την πολιτιστική υπεροχή, αλλά μέσα από την βία του πολέμου ή την οικονομική εξαθλίωση του τραπεζικού συστήματος σε βάρος κοινωνιών.

Δεν υπάρχει ποιοτική διάκριση , αλλά επιβολή δύναμης και καθαρή εκμετάλλευση που για να ζαλίσει και να υποτάξει τον καταπιεζόμενο , γίνεται μέσα από μια λογική κρύου και ζεστού ντους προσφέροντας κατανάλωση με πίεση αδυναμίας της αγοραστικής του αξίας.

Το χειρότερο είναι ότι τον πείθουν πως αυτός φταίει για την ανέχεια που υφίσταται κατά καιρούς μέσα από την κακή διαχείριση των παροχών που του προσφέρουν.

Τρως πολύ και έτσι δεν έχουμε … του λένε … κάνοντας τον μέσα από ένα ενοχικό σύστημα πνευματικής δουλείας να νοιώθει ενοχές και να ψάχνει την αυτοτιμωρία του λησμονώντας συστηματικά να βλέπει την αρένα που έχουν φτιάξει για να καταναλώνει τη ζωή του στο σύγχρονο Κολοσσαίο της δράσης του.

Δημιουργούν ηγέτες, δικτάτορες, διαπιστευμένους δήθεν δημοκρατικά εκλεγμένους , με στόχο να υπάρχουν χειροκροτητές και αντιμαχόμενοι σε πρόσωπα … ώστε να μην στρέφουν την προσοχή τους τα «πρόβατα» στον πραγματικό ενορχηστρωτή της μοίρας τους…

Οι λαοί θέλουν να αντιμάχονται μεταξύ τους για τον καλό και τον κακό ηγέτη που τους παρουσιάζουν … και ποτέ δεν θα καταλάβουν ότι είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Απέτυχε ο μπαμπάς Παπανδρέου και ο ψεύτικος τεχνοκράτης Σημίτης , για να έρθει ο ανιψιός Κωστάκης Καραμανλής που δεν μπόρεσε … και να σώσει την Ελλάδα τελικά ο γιός Παπανδρέου… της Μαργαρίτας…

Οι χειροκροτητές πάντα μέσα από την «παιδεία» της «ελπίδας» θα βρίσκονται στα προβλέψιμα όρια που ορίζουν τα αφεντικά των κυβερνητών του … και αυτό είναι απόλυτα τραγικό !

Κάποτε , με ρώτησε ένας φίλος που άρχισε να αντιλαμβάνεται την ομηρία της σκέψης του από τους επικυρίαρχους της ζωής του : « Δεν θέλω να ξέρω …. Φοβάμαι … τι να κάνω;» για να του απαντήσω … «Τον ίδιο φόβο έχω και εγώ … το μόνο που χαίρομαι είναι η διαδικασία να σκέφτομαι … το τι θα γίνει θα το δείξει η συλλογική σκέψη μας και η διάθεση να ζήσουν τα παιδιά μας…»

Είναι αφιονισμένοι οι επικυρίαρχοι μέσα στην ηδονή της εξουσίας τους και καταστρέφουν ακόμη και το ίδιο το μέλλον των δικών τους παιδιών … αλλά αυτή είναι η αρρώστια που κατοικεί σε αυτό τον πλανήτη, και δεν είναι άλλο από τους πρόσκαιρους ενοικιαστές ζωτικού χώρου για το είδος τους …. Δηλαδή οι άνθρωποι !

Πιστεύουν οι άφρονες άνθρωποι , ότι θα νικήσουν το ίδιο το σύμπαν … γιατί απλά έχουν περάσει στην εποχή της Ύβρης…

Κάθε Ύβρη … έχει ως επίλογο την ίδια την Νέμεση … με ή χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση…

Όλα αυτά όμως μπορεί να είναι και μια λάθος εκτίμηση και καταγραφή σκέψης, σε ένα κόσμο που έχει μια άλλη εξήγηση και φιλοσοφία από την προηγούμενη ανάλυση της σκέψης….

Μπορείς να ορίσεις μια άλλη εκδοχή;
Ο καθένας στον εαυτό του θα ορίσει την εκδοχή που είναι ικανός να αναλύσει … αν είναι τίμιος στον καθρέφτη του … εκτός και αν είναι απλός «Ιδιώτης» που όπως του αξίζει η ζωή που επιλέγει …θα περάσει κάποια στιγμή από το σφαγείο που προορίζει το αφεντικό στην εκτροφή του…

Η «ΠΑΙΔΕΙΑ» ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

.

Σε αυτή την σειρά που βρήκα και τιτλοφορείται «Τα πέτρινα χρόνια της εκπαίδευσης» μπορούμε να δούμε μια άποψη καθόλου ευκαταφρόνητη για το πώς επιδρά η εκπαίδευση στην ελεύθερη βούληση και στην ενίσχυση της κρίσης ενός λαού.

Η παιδεία όπως και η ιστορία, καθοδηγείται ή γράφεται αντίστοιχα από τους νικητές που ορίζουν τις ανάγκες της δικής τους επικυριαρχίας.
Παλαιότερα οι νικητές είχαν ανάγκη να ενισχύσουν μέσα από την παιδεία που επέλεγαν τις ιδεοληψίες που είχαν ως προμετωπίδα της εξουσίας τους.
Στην εποχή των golden boys και της αλητείας του κεφαλαίου, η παιδεία είναι προσανατολισμένη στο να παράγει καταναλωτές με εξειδικευμένη υποτέλεια γνώσης.
Αυτό δηλαδή που βρίσκεται στον αντίποδα του ανθρωπισμού ως ολιστική θεώρηση.

Αξίζει να παρακολουθήσετε την διαδρομή σκέψης στα ακόλουθα βίντεο που βρήκα.

Αν ξέρουμε το γιατί … καταλαβαίνουμε και το πώς… λειτουργεί το σύστημα με στόχο να αλλοιώσει την σκέψη μας και να την κάνει συμβατή με τις επιδιώξεις του.

Καλή παρακολούθηση









«Οικονομική μαφία το ΔΝΤ»

.

Έλαβα το ενημερωτικό κείμενο με τις απόψεις του αναλυτή οικονομικών Μάξ Κάιζερ, και θεώρησα ότι καλό είναι να προωθούνται τέτοιες σκέψεις, έτσι ώστε να γνωρίζουμε ότι στον μονόδρομο που μας παρουσιάζουν, υπάρχουν και άλλες λύσεις που απλά δεν συμφέρουν τους επικυρίαρχους του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και τους ντόπιους υπαλλήλους τους, που δεν είναι άλλοι από τα αφεντικά πολιτικής και οικονομικής εξουσίας της επαρχίας που λέγεται Ελλάδα.


Τι λέτε;
Για αυτό αξίζει να βγούμε στους δρόμους;

Ή θα περιμένουμε να μας σοδομίσουν κανονικότατα με ποικίλα βίτσια, τα κτήνη της εκμετάλλευσης των ανθρώπων;

Όσο για τα "παπαγαλάκια" που δηλώνουν συνεχώς ότι φταίνε οι πολίτες που ξοδεύουν περισσότερο από όσο παράγουν ... σε γενικές γραμμές έχουν δίκιο για τον πολιτισμό της έκπτωσης που ζουν και οι ίδιοι... αλλά δεν έχουν ιδέα για τι κλέψιμο έχει γίνει στον πλούτο αυτής της χώρας από ντόπιους και ξένους προαγωγούς....

Ας έχουν και λίγο κρίση στην βολεμένη σκέψη τους.... δεν κάνει κακό !



23/04/2010 21:37



Μαξ Κάιζερ

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.

Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ. Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν αυτήν την προοπτική.

Είναι το Δ.Ν.Τ μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;

Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο.

Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα;

Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας;

Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί.

Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές;

Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.

(Πηγή αρχικής δημοσίευσης)

Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ ΜΙΛΑ … ΣΗΜΕΡΑ;

.

Ας ταξιδέψουμε σε μικρές ηχητικές καταγραφές από το παρελθόν.
Είναι όμως ηχητικές καταγραφές από το παρελθόν;
Τι σημαίνει παρελθόν αφού μας μιλούν σήμερα , τώρα, με λόγο που μας αφορά;
Δεν θα θίξω βέβαια το τεράστιο κεφάλαιο της γραμμικής σκέψης που προσδιορίζει τον αντίστοιχο γραμμικό χρόνο…
Ας απολαύσουμε όμως την κατάθεση ψυχής του Μάνου που δεν φοβόταν να κοιτάξει την εξουσία κατάματα πέρα από τα στερεότυπα … όπως «εμείς οι καλοί και οι άλλοι οι κακοί…»

Όταν τα βάζεις όλα στο τσουβάλι… οφείλεις να τα βάζεις όλα !
Ακόμα και την βολεμένη σκέψη σου …
Το ψάρι βρωμά ολόκληρο και δεν αξίζει να κρατήσεις ως σκέψη μέσα σου κανένα «λέπι»…
Αυτός ο «πολιτισμός» βρώμισε και οφείλουμε να το πάρουμε χαμπάρι…

Αν ψάχνουμε τρόπο να δούμε πως μπορούν να μειωθούν τα σπρέντ (Spread) της αλαζονείας της ζωής μας, τότε φυλάμε λέπια (έξω από το σάκο σκουπιδιών) από μια διεφθαρμένη σκέψη που θα αναπαράγει τη μόλυνση στο κάθε νέο κομμάτι της σκέψης μας    

εδώ
και εδώ

ΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

.

Από μικρός βαδίζω αυτό το μονοπάτι κάθε φορά που ανεβαίνω στο χωριό μας που συνδέει το πατρικό μου σπίτι με το άλλο αγαπημένο σπίτι του θειου μου.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατά με μια λάμπα πετρελαίου στο χέρι να φωτίζω το δρόμο πριν ακόμη φτάσουν τα καλώδια του ρεύματος στην πατρίδα μου.
Αυτή η μικρή διαδρομή , φάνταζε ατέλειωτη μέσα από την υπερδιέγερση της αυτοσυντήρησης μου , παρακολουθώντας τους νυχτερινούς ήχους από τα ζώα της φύσης που απλά μοιράζονταν το χώρο και την φαντασία μου…
Πάντα ήμουν έτοιμος στις παιδικές μου σκέψεις να συναντήσω την αρκούδα, ή τον λύκο σε κάθε αφώτιστο κομμάτι του μονοπατιού από το ισχνό φως που κρατούσα.
Όχι πως ήταν εντελώς της φαντασίας μου βέβαια, γιατί έχουν πιάσει αρκετές φορές «κουβέντα» οι περίοικοι του μονοπατιού με αρκούδες που με αρκετή οικειότητα του χώρου, έρχονται να γευθούν τους καρπούς των δέντρων που φιλοξενεί ο τόπος.
Αυτή τη φορά όμως, κοντοστάθηκα αφήνοντας το βλέμμα μου να νοιώσει ένα εσωτερικό φόβο , όντας βρισκόμενος μέσα στο φως του μεσημεριού.
Τα περισσότερα κτίσματα από πλιθιά είχαν πέσει από το πολύ χιόνι που είχε ρίξει φέτος το χειμώνα και οι ζημιές στα μέχρι πρότινος δυνατά κτίσματα ήσαν εμφανείς.
Μαζί με τους παππούδες που τα συντηρούσαν και χάθηκαν , χάθηκε και η δική τους δύναμη να αντιστέκονται στο χρόνο.
Ένοιωσα μια μεγάλη τρύπα στην δική μου καρδιά που μου θύμιζε ότι όλα τελειώνουν και αλλάζουν … γεγονός που όσο και να θέλω να το κατανοήσω , μέσα μου έχει ένα σημείο που η πληροφορία αυτή μου φαντάζει ως κινέζικη γραφή.
Ο πλίνθος και το ξύλο, σαν γερνούν και αρχίζουν να αποσυντίθενται, έχουν μια εικόνα που μοιάζει περισσότερο με το πρόσωπο και τα χέρια του γέρου που υπομένει τη φθορά του.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να τραβήξω μια φωτογραφία για να την δω ξανά μήπως και κατανοήσω κάποια στιγμή αυτή την κινέζικη γραφή μέσα μου.
Πήρα μια βαθειά ανάσα και άφησα το βήμα μου να χαϊδέψει αυτό το μονοπάτι που το κουβαλώ στα καλύτερα όνειρα των δημιουργιών μου και των σκοτεινών στιγμών της σκέψης μου…

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΠΟΥ ΡΙΣΚΑΡΕΙ

.


Μέσα Απρίλη και η καρυδιά και έβγαλε το ιδιόμορφο άνθος της κόντρα στις αναποδιές του καιρού.
Αν μια αναποδιά από μια πάχνη περάσει πάνω από τα άνθη της θα χαθούν … αλλά η καρυδιά το ρισκάρει.
Το ρίσκο στην ανθρώπινη σκέψη έχει γίνει απαγορευτική σκέψη … αλλά για αυτό δεν ανθίζουν ούτε στον έρωτα ακόμη και οι νέοι ,που κουβαλούν μέσα τους τις ορμόνες της αιώνιας ανατροπής…
Υπολογίζει η λογική… και δεν ζει ο εαυτός μας…
Υπολογίζει η προσδοκία … και δεν ζει ο εαυτός μας.
Υπολογίζει ο φόβος … και δεν ζει ο εαυτός μας.

Λες να έχουν πολιτική σκέψη τα τολμήματα ενός δέντρου στην δική μας ζωή;
Λες η πολιτική σκέψη , να έχει αξίες που ξεκινούν από την παρατήρηση της φύσης;

Τέλος αναρωτιέμαι , λες να είμαστε τελείως μαλάκες με την αρρωστημένη σκέψη μας και να ετοιμαζόμαστε να αποβληθούμε από την ίδια τη φύση;

Γιατί δεν είμαστε Εμείς και η φύση... αλλά η Φύση και εμείς ... !

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΝΥ ΣΑΛΙΒΑΝ

.

Στάθηκα στην είσοδο του Αριστοτέλειου, που είχα χρόνια να μπω για να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση.
Στα φοιτητικά μου χρόνια ήμουν τακτικός θεατής με το χαμηλό φοιτητικό εισιτήριο σε ταξίδια της ψυχής από συγγραφείς και σκηνοθεσίες της δεκαετίας του ’70.
Πήρα το πρόγραμμα και βάλθηκα να διαβάσω ότι προλάβαινα για το έργο του Ουίλλιαμ Γκίμπσον, καθήμενος στο κεντρικό στρογγυλό τραπέζι του φουαγιέ.

Οι βροντερές φωνές με νάζι των ευτραφών κυριών που μοιράζονταν το μεγαλύτερο μέρος του τραπεζιού, για τις αποτυχημένες δίαιτες και τις κακές συμπεριφορές (της διατροφής) των ανθρώπων που εξουσίαζαν τα θέλω τους… στην φτωχή πλην γεμάτη επίδειξη ζωή τους, με έκανε να σηκώσω αρκετές φορές τα φρύδια μου χάνοντας την συγκέντρωση που είχα .

Όταν μπαίνω σε ένα θέατρο, προτιμώ την ηρεμία και την περισυλλογή κάτι σαν τον πρόναο του μυστηρίου που θα ακολουθήσει.
Δεν μου χάλασαν και πολύ την συγκέντρωση , γιατί απλά σηκώθηκα και άφησα πίσω μου την απαίδευτη σκέψη, διαβάζοντας με σιγανό βηματισμό στο άδειο φουαγιέ.

Η παράσταση με αποζημίωσε δίνοντας μου μια υπέροχη αίσθηση για την πραγματική ιστορία της Έλεν Κέλλερ που γεννήθηκε το 1880 στην Αλαμπάμα της Αμερικής.
Πρόκειται για ένα αγώνα που έκανε η μικρή μαζί με την δασκάλα της Άννυ Σάλιβαν, με στόχο να γνωρίσει τον κόσμο , μια και η μικρή Έλεν μόλις 19 μηνών από ένα υψηλό πυρετό, έχασε την όραση και την ακοή της.

Την δασκάλα Άννυ, την ερμήνευσε με ένα υπέροχο τρόπο η αξιόλογη ηθοποιός Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Έργο γεμάτο αρώματα αγάπης ,που δεν έχουν καμία σχέση με τον οίκτο.
Έντονα ανθρωποκεντρικό μας πέρασε μέσα από το «δεν ξέρω» πώς να διδάξω για να βρει την επικοινωνία αυτό το πλάσμα με τον έξω κόσμο.
Καθόλου μακριά από εμάς τους ίδιους σαν δάσκαλοι και μαθητές της ίδιας της ζωής μας σε ότι μας φαίνεται ότι αφορά τους άλλους.

Πόσο παρεξηγημένη είναι η «αγάπη» που στηρίζεται σε μια προσφορά οίκτου και σίγουρα χαρακτηρίζει τα φοβικά μυαλά του συντηρητισμού μας…

Ήταν ένα βαθύ θεατρικό έργο που όπως κάθε παράσταση … δεν αναλύεται … αλλά βιώνεται…

Η έξοδος με βρήκε να περπατώ αργά μετά από μια πλήρη ημέρα προς το αυτοκίνητο μου σε μια Θεσσαλονίκη που γεμάτη από τα νεανικά ακούσματα των φοιτητών μέρα και νύχτα, σου δίνει πάντα ένα χαμόγελο μαζί με την βαθειά εισπνοή του δροσερού της αέρα …
Η Άννυ … ήταν δίπλα μου ή ακόμη καλύτερα μαζί με όλους τους άλλους λόγους - ρόλους… πλέον για πάντα μέσα μου.

(Περισσότερα στοιχεία του έργου)

ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ

.

Είχα τελειώσει τη δουλειά μου αρκετά νωρίς την Κυριακή στην Θεσσαλονίκη, και με χαρά έβγαλα εισιτήριο για να παρακολουθήσω την θεατρική παράσταση στο Αριστοτέλειο που άρχιζε στις εννιά και τέταρτο.
Όπως συνηθίζω πάντα στα μοναχικά μου ταξίδια, άφησα τις αισθήσεις μου λεύτερες να γευθούν την παρατήρηση δίπλα μου περπατώντας στον γεμάτο νεανικό σφρίγος περιβάλλοντα χώρο του Λευκού Πύργου.

Κοντοστάθηκα παρατηρώντας μια προετοιμασία υπαίθριας παράστασης, ενός ξένου performer που χάριζε άφθονο γέλιο στους παρευρισκόμενους.
Σε κάποια στιγμή , ζήτησε από τον κόσμο να σταματήσουν να στέκονται στον κύκλο που είχε ορίσει με νοητό τρόπο γύρω από αυτόν, δείχνοντας την μπάντα που πλησίαζε μπροστά από τον Λευκό Πύργο.
Ήταν η μπάντα της Αστυνομίας μαζί με ένα άγημα στρατιωτικό.
Είχα χρόνια να δω να περνά από μπροστά μου αυτή η αίσθηση έτσι αναπάντεχα.
Όσο έπαιζαν το εμβατήριο του βηματισμού τους, χάζευα τα πρόσωπα που βημάτιζαν ανέκφραστα στο άγημα , αλλά και το διεκπεραιωτικό ύφος των μουσικών αστυφυλάκων.
Πολλές σκέψεις πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου, που μου έδωσαν ένα μειδίαμα στα χείλη, για ότι στη ζωή μας είναι σχήμα και καταντά φολκλόρ.
Όλα αυτά όμως, μέχρι την στιγμή που άρχισε να παιανίζει ο Εθνικός μας ύμνος μετά από την στάση τους ακριβώς μπροστά από τον Λευκό Πύργο και το παράγγελμα «κλίνατε επί δεξιά» που τους έφερε σε οπτική με την σημαία.

Η αρχή του Εθνικού Ύμνου, με βρήκε χωρίς καμία σκέψη , στραμμένο προς την σημαία σε στάση προσοχής να στέκομαι ακίνητος χωρίς να με ενδιαφέρει ο περιβάλλων χώρος.
«Τι κάνω» σκέφτηκα για μια στιγμή για να απαντήσω στην φωνή αυτή μέσα μου «σκάσε».
Δεν είχε καμία σημασία η βολεμένη ζωή των στρατιωτών που με γλείψιμο είχαν αυτή τη θέση λούφας μέσα στην Θεσσαλονίκη σε αντίθεση με τους άλλους που βρίσκονται στα σύνορα, ούτε οι βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι της αστυνομίας , που με βαριεστημένο τρόπο κάνουν αυτές τις πατριωτικές φιέστες στην άρρωστη δημοκρατία μας.
Ήταν κάτι ακαθόριστο που είχα πολλά χρόνια να το νοιώσω μέσα μου.
Ένοιωσα ότι στεκόμουν με τιμή απέναντι στο Έθνος μου, που όσο άρρωστο και να είναι σήμερα, είχε κάτι που ξεπερνούσε τον παρόντα χρόνο.
Μεγάλωσα με έπαρση και υποστολή καθημερινά της σημαίας στη σχολική μου ζωή, σε παρωχημένες πολιτικές περιόδους, τόσο της δικτατορίας του 1967, όσο και της κατ΄ ευφημισμόν προηγούμενης και μετέπειτα από αυτήν δημοκρατίας … και μέσα μου λειτούργησε η εκπαίδευση να σέβομαι το σύμβολο… όμως τη «γεύση» στην εικόνα του συμβόλου, δεν την αλλοίωσαν οι γελοίοι εκάστοτε κυβερνήτες του κοπαδιού που λέγεται νεοέλληνες.

Ας πούμε ότι ένοιωσα την ανάγκη για λευτεριά και πρόοδο του Έθνους μας , χωρίς να ντρέπομαι από την παραδοχή ότι μέσα μου είχα ένα βαθύ πατριωτισμό.

Ένα πατριωτισμό, τόσο μακριά από την αντίληψη της άποψης «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» , όσο και από την αποδοχή του από τους βολεμένους «ιδιώτες» που δηλώνουν τον πατριωτισμό τους σε σχέση με την θέση που κάθονται τα οπίσθια των βουλευτών δεξιά και αριστερά στα έδρανα της συναλλαγής τους.

Στη συνέχεια είχα τόσα να σκεφτώ … που άφησα τον χαμογελαστό καλλιτέχνη του δρόμου να λειτουργήσει την τέχνη του περπατώντας δίπλα στη θάλασσα και τη βουή των νέων ενώ ο ήλιος άφηνε την μυρωδιά της θάλασσας να ξεπερνά τη δύναμη που έχανε στο γέρμα του προς τη δύση.

Ήταν όμορφα … γιατί δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτε γύρω μου… όλοι ήσαν και πάλι στα βήματα που είχαν προσχεδιάσει τη φορά τους.

Δεν θα μπορούσα να δώσω δίκιο ή άδικο πουθενά … ούτε στα φολκλόρ αγήματα μα ούτε και στις σκέψεις που δεν έβρισκαν «αγοραστή» γύρω μου….

Άλλωστε περίμενα να μπω στην παράσταση που ήμουν σίγουρος ότι είχε να μου δώσει και άλλες πληροφορίες…

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ … ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΡΟΥΜΕ !

.

Ο Γιάννης Κούρος, είναι ένας Έλληνας που γεννήθηκε το 1956 σε ένα ξεχασμένο χωριό της Πελοποννήσου, την Βλαχοκερασιά Τριπόλεως.
Δεν τον γνώριζε κανείς έως το 1983 , όταν στα εγκαίνια του Σπάρταθλου δρόμου, από την Αθήνα δηλαδή στην Σπάρτη, σε ένα μήκος 250 χιλιομέτρων, έφτασε πρώτος με μια περίεργη διαφορά πέντε ωρών από ότι είχαν υπολογίσει οι ειδικοί και ακριβώς τρεις ώρες νωρίτερα από τον δεύτερο αθλητή.
Έκτοτε , μέσα σε δύο δεκαετίες, κατόρθωσε να καταρρίψει όλα τα ρεκόρ στους υπερμαθαθωνίους δρόμους σε όλο τον κόσμο, βελτιώνοντας παράλληλα τα δικά του ρεκόρ.
Όπως συνηθίζεται με την μετανάστευση των περισσότερων αξιών από την Ελλάδα, έτσι και ο Γιάννης Κούρος, από το 1990 έγινε μετανάστης στην Αυστραλία.
Τον κάλεσαν μαζί με κάτι τιμές που συνηθίζουν να περνούν στα ψιλά … και του έδωσαν την δάδα στους Ολυμπιακούς αγώνες (της Ελληνικής μίζας) να την οδηγήσει μέσα από το χωριό του Κολοκοτρώνη.

Το καλό και το αγαθό, πάντα είναι μοναχικό και βρίσκεται στον αντίποδα της υποκρισίας των δήθεν σημαντικών ανθρώπων.
Φυσικό και αναμενόμενο είναι να μην υπάρχει καμία ουσιαστική και παιδευτική προς τους νεώτερους αναφορά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για το σθένος ψυχής που κουβαλά αυτός ο άνθρωπος γιατί δεν πουλά όσο πρέπει στην εγκεφαλικά ανάπηρη πελατεία τους.

Τα τηλεπαιχνίδια με ανώμαλους στην ψυχή ανθρώπους είναι προτιμότερα στο σχεδιασμό τους, γιατί δημιουργούν ίδιες στρατιές νέων, που γαλουχούνται να πιστεύουν ότι το απόλυτο τίποτα … είναι σπουδαίο όταν αποκτήσει τηλεθέαση.

Παραθέτω μια δήλωση του σεβαστού αυτού Έλληνα που ξεχωρίζει μέσα στην απλότητα του μεγαλείου του.

«Τρέχω υπερβατικά, ενάντια στη φύση και στις κακουχίες. Η προσπάθεια ενός υπερμαραθωνοδρόμου είναι εγκεφαλική. Ο αγώνας του όπως τόνισε είναι μια υπέρβαση του σώματος και ολοκληρώνεται ενεργοποιώντας τα βιώματα από τις πνευματικές του δυνάμεις. Το μυστικό της επιτυχίας μου οφείλεται και στην κράση μου να ξεπερνώ τα όρια.
Η φιλοσοφία του αγωνίσματος έγκειται στην ιδιοσυγκρασία του υπερδρομέα να ξεπερνά τον πόνο και την κούραση με πνευματική διαύγεια, εγρήγορση και μετουσίωση. Ο αγώνας αυτός θα προβάλει στη νεολαία τις αξίες της προσπάθειας, της καρτερίας, της επιμονής και του αγωνιστικού πνεύματος, ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής και ότι η θέληση είναι νικήτρια όταν επιστρατεύονται όλες οι σωματικές και πνευματικές δυνάμεις»


Το βίντεο που επισυνάπτω, αποκαλύπτει την μοναξιά της αξίας , απέναντι στις παρελάσεις των ανθρώπων που κουβαλούν το «τίποτα» τους στα κανάλια της αποχαύνωσης …


Θα τολμούσατε να μην έχετε τηλεόραση στο σπίτι σας;
Εμείς τολμήσαμε να πετάξουμε τρεις … και δεν το έχουμε μετανιώσει…
(Τις επιλεγμένες ταινίες τις βλέπουμε σε οθόνες που δεν συνδέονται με την βρωμερή μυρωδιά των φερέφωνων της αποχαύνωσης)

Πηγές πληροφόρησης :

http://www.inout.gr/archive/index.php/t-13995.html
http://www.smokovo.gr/?p=2045
http://greekrider.blogspot.com/2008/08/blog-post_09.html

ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ

.


Μου ήταν γνωστή αν και λίγο θαμπή στην μνήμη, η ιστορία που έλαβα σε μήνυμα από ένα αγαπημένο μου άνθρωπο.

Θεωρώντας ότι η μάθηση είναι συνδεδεμένη με την επανάληψη, που την λειτουργούμε ώστε κάθε φορά να καταλάβουμε περισσότερα από όσα μας επιτρέπει το «φίλτρο» της ξεχωριστότητας που κουβαλά το Εγώ μας, είπα να την αναρτήσω όπως την έλαβα.




Οι δύο λύκοι.....

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.

Είπε:
"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας" Ο ένας είναι το Αρνητικό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Θετικό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα,
η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.'

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:

"Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος απάντησε απλά ...............

"Αυτός που ταΐζεις."

ΣΟΒΑΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ … ΜΕ ΓΕΛΙΟ

.

Ο Αργεντινός Quino, με την δική του γλώσσα esperanto στο χιούμορ, πάντα επίκαιρος θα έχει το δικό του «ρόδο με αγκάθι» για να μας το προσφέρει με αγάπη, στο τρύπιο βάζο της ζωής μας.

Μόνο σε "τέλειους" δεν έχει να πει (εκτός για τους άλλους, προσωπικά σε αυτούς) τίποτα ο λόγος του σκίτσου του … και είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν ότι η φύση τους έχει προικίσει με μια τελειότητα που αξίζει να την μνημονεύουν οι γενιές και να τους προσκυνούν ως μνήμη…
Άλλωστε ο Δημιουργός το μόνο που μοίρασε ίσα σε όλους τους ανθρώπους και μάλιστα πολύ είναι το μυαλό… και απόδειξη αυτού είναι ότι κανένας μας δεν παραπονιέται ποτέ ότι έχει λίγο…

Στην ρήση ότι «ο μαλάκας είναι ανίκητος», υποπτεύομαι ότι θα υποστήριζε το αντίθετο, μια και η τέχνη του είναι καθαρά διαπαιδαγωγική έχει κέντρο την αγάπη στον άνθρωπο … ως την πλέον τραγική μορφή ζωής.

Έτσι λοιπόν ο δάσκαλος Quino, μας μαθαίνει την άλλη εκδοχή της αλαζονείας όταν αυτή προσγειώνεται …

Ακόμη μας αποκαλύπτει την αντίληψη που έχουμε για τον ενεργό πολίτη , όμηρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης…



Και το βασικότερο … να προσέχουμε τις κινήσεις μας … γιατί το "μάτι" που προσέχει την εύρυθμη λειτουργία του «κοπαδιού» έχει (κατά καιρούς) μια αισθητική που οφείλουμε να μην την προσβάλουμε…

ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΤΗΣ ΟΡΑΣΗΣ

.

Εδώ και μια δεκαπενταετία , με είχαν συναρπάσει σε μια έκθεση, κάτι στερεογράμματα που πουλούσε ένας εισαγωγέας.
Το στερεόγραμμα είναι μια εικόνα στην οποία η απλή παρατήρηση δεν μπορεί να δει το κρυμμένο σχέδιο που παρουσιάζεται με βάθος εστίασης τρισδιάστατα.

Αυτή τη διασκέδαση, την λειτουργώ κάποιες φορές στη ζωή μου, ειδικά όταν θέλω να ενεργοποιηθώ για ότι δεν καταλαβαίνω που μου φαίνεται προφανές.
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι πάντα μονοδιάστατο (στη σκέψη μας) αν την εξασκήσουμε.
Πίσω από την παρατήρηση μας κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος που για μας είναι αθέατος.
Με αυτή την διαφορετική οπτική μπορούμε να δούμε μέσα από την φιλοσοφία, όλα όσα τα θεωρούμε δεδομένα και πραγματικά γύρω μας.
Αυτό δεν είναι τόσο καλό βέβαια για το φόβο μας , μήπως βγούμε από το κοπάδι… αλλά και αυτό είναι μια απάτη που μας επιβάλει η εικόνα που θεωρούμε ως δεδομένη.
Πιο απλά, όμως για την γνωριμία με τα στερεογράμματα , σας παραθέτω μία εικόνα.
Θα μπορούσατε να δείτε μέσα σε ότι δεν βλέπει η προγραμματισμένη όραση, δηλαδή ένα δεινόσαυρο σηκωμένο στα δύο του πόδια που προσπαθεί να επιτεθεί σε ένα άλλο μεγαλόσωμο ζώο.

Για μια μικρή βοήθεια σας παραθέτω σχόλια από το διαδίκτυο που ενδεχομένως να σας βοηθήσουν ΔΩ)

Αντιγράψτε, μεγεθύνετε (αν χρειάζεται) και καλή σας ανακάλυψη...

Το "στερεόγραμμα" της σκέψης χωρίς εικόνα αλλά με αφηρημένες έννοιες… είναι πολύ πιο δύσκολο αλλά άκρως γοητευτικό…

ΕΝΑΣ ΩΡΑΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

.

«να πάψει το εκπαιδευτικό πρόβλημα να γίνεται ποδόσφαιρο ανάμεσα στα κόμματα και τις κενοδοξίες ανίδεων ανθρώπων που διευθύνουν το υπουργείο της Παιδείας»

Θα μπορούσαν αυτά τα λόγια να είχαν λεχθεί από ένα σύγχρονο άνθρωπο της σκέψης που βλέπει την παιδεία ως τον κορυφαίο θεσμό για την κάθε κοινωνία.

Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτή την προτροπή έκανε ένας εξήντα εξάχρονος δάσκαλος σε μια ομιλία του το 1946.

Ο λόγος για τον άγνωστο πλέον στην τηλεοπτική πραγματικότητα της ζωής μας , τον Αλέξανδρο Δελμούζο.
Ένας ωραίος άνθρωπος που όπως ήταν φυσικό ταλαιπωρήθηκε από τις κοινωνικές ομάδες εξουσίας , ως ανατροπέας των ήρεμων νερών της καθεστηκυίας αντίληψης.

Θα σκεφτεί ένα μέρος του μυαλού μας : « Ωραία και επειδή ταλαιπωρήθηκε ; Σήμερα έχει να μου πει τίποτε; Εδώ έχουμε κρίση και προβλήματα που χρειάζονται σκέψη … ο Δελμούζος μου έλειπε;»

Αυτός είναι ο ρόλος αυτού του μέρους του μυαλού μας και πολύ καλά κάνει και βάζει αυτή την σκέψη που προανέφερα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά που και αυτή εκφράζεται και λέει!

« Βρε κακομοίρη , αν δεν δεις ιστορικά ότι οι ίδιες αντιλήψεις χειραγωγούσαν τον παππού σου και εσένα ακόμη σήμερα …( και είναι οι ίδιες ομάδες) … πως θα ξεφύγεις την πλάνη που σου γεμίζει τα μάτια με τσίμπλα;»

Εδώ αγαπητέ αναγνώστη, είναι ένα κρίσιμο σημείο στο οποίο οφείλουμε να πάρουμε θέση. Δεν γίνεται να θέλουμε και το ψωμί άθικτο και το σκύλο χορτάτο.

Υποχρεούμεθα να διαλέξουμε μια πλευρά από το μυαλό μας !

Συνήθως ανοίγουμε την τηλεόραση να πληροφορηθούμε τα νέα μέτρα και ξεφυσάμε σαν τραίνο σε ανηφόρα , αντί να καταλάβουμε γιατί μας βάζουν τα μέτρα και ότι δεν είμαστε τραίνο αλλά μας έχουν πείσει ότι είμαστε…

Αν κατά λάθος κάποιος σκεφτεί λίγο διαφορετικά, αρχίζει να μην είναι πρόβατο που τρέχει στο κάθε σφύριγμα του τσοπάνη του… το κακό όμως είναι ότι είναι μόνος και αυτό δεν υποφέρεται εύκολα.

Τα καλύτερα πρόβατα , είναι οι βολεμένοι «μορφωμένοι» που δεν κουνάνε από τους τίτλους που έχουν ορίσει οι συντεχνίες για την ζωή τους.
Είναι αυτοί που έχουν τεκμηριωμένες απόψεις (ο αντίποδας της διαλεκτικής δηλαδή) και με το θράσος του επαΐοντα κραδαίνουν το χέρι σε ότι κρίνουν ως κακώς κείμενο.

Θα δείτε πολλούς μεταρρυθμιστές (στα λόγια) να είναι κρατικοδίαιτοι και βολεμένοι πίσω από την άνεση της προσωπικής τους φυλακής.

«Δελμούζοι» πάντως δεν είναι σίγουρα … το παραιτούμαι θέλει «κάκαλα»

Τα περισσότερα για τον όμορφο αυτό δάσκαλο ας τα ψάξετε μόνοι σας … δίνοντας απλά εγώ μια αρχή … ας πούμε από (ΕΔΩ)

ΑΓΕΛΑΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑ

.

Η ιστορία και τα έργα των ανθρώπων είναι σίγουρα μελαγχολικά.
Αυτός ο τόπος που χρησιμοποιεί ακόμη την μόνη γλώσσα που έχει συνέχεια για πολλές χιλιάδες χρόνια σε λειτουργία, δεν θα μπορούσε να μην έχει την δική του μελαγχολία από την άκριτη καταστροφή που για να μη μας τρομάζει την ονομάζουμε «εξέλιξη».
Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την βραβευμένη ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή, που γυρίστηκε για δέκα ολόκληρα χρόνια με θέμα την Ελευσίνα.
Ο τίτλος της που αξίζει να αναζητηθεί στις ενοικιαζόμενες ταινίες, είναι «Αγέλαστος Πέτρα».
Το αστείο στην υποκρισία της εποχής μας είναι ότι αυτή η ταινία βραβεύτηκε… στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, αλλά οι συνειδήσεις των ανθρώπων ξέχασαν για ακόμη μια φορά την ουσία του λόγου …
Όλοι εμείς ξεχνάμε, γιατί έχουμε σπουδαιότερα να κάνουμε στη ζωή μας… όταν απλά κατηγορήσουμε τους «κακούς» χαιρόμαστε για λίγο τη σπουδαιότητα μας και ήσυχοι πλέον… συνεχίζουμε την κατανάλωση που μας προσφέρουν…

Αυτοί είμαστε (μας αρέσει ή όχι) … όπως δείχνει ο φακός του δημιουργού της ταινίας.


Τελικά βρέθηκε ολόκληρη η ταινία στο διαδίκτυο.


ΟΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΙΒΛΙΟ…

.

Έλαβα ένα e-mail από ένα ευγενή νέο που βρίσκεται στον κοινό διαδικτυακό χώρο των συντοπιτών μου που με ενημέρωνε ότι ο πατέρας του εξέδωσε ένα βιβλίο σχετικά με ιστορικά στοιχεία του χωριού μας.
Σταμάτησα και σκέφτηκα πόσο όμορφο είναι να χαίρονται τα παιδιά για τις δημιουργίες των γονιών τους και πόσο ουσιαστικό είναι στην εξέλιξη τους πέρα από ότι θέλουν να μας πείσουν για την εκπτωτική σκέψη της νέας γενιάς.
Θα ήθελα να δώσω για αυτή την εσωτερική ευγένεια της σκέψης του Ευθύμη πολλά συγχαρητήρια στον ίδιο, αλλά και στον Δάσκαλο , Πατέρα και Συγγραφέα Κώστα Γακόπουλο.

Φρόντισα να το αναζητήσω και να το προμηθευτώ άμεσα και ομολογώ ότι χάρηκα πολύ.
Πρόκειται για ένα πόνημα περίπου 700 σελίδων υπό τον τίτλο « Η Δραγασιά χθες σήμερα αύριο»
Θα σταθώ στον πρόλογο του Δάσκαλου και Συγγραφέα Κώστα Γακόπουλου, που με χαροποίησε και φυσικά μου έδωσε την απόδειξη για την ευγένεια του παιδιού του.

Ξεκινά: «Με την εργασία μας αυτή δεν φιλοδοξούμε να αποκτήσουμε τον τίτλο του συγγραφέα ούτε του ιστορικού…»
Αυτό το «μας» είναι η ευλογία και η ανωτερότητα των ανθρώπων όταν ελεύθεροι δημιουργούν κοινότητες …
Όσο για τα υπόλοιπα είμαι σίγουρος ότι η ιστορία είναι αυτές οι πρωτογενείς καταγραφές της ζωής και των γεγονότων …και όχι πονήματα από γραφεία με πολιτικές σκοπιμότητες.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν μέσα τους το κύτταρο σκέψης του Ηρόδοτου και για αυτό τους ευχαριστούμε.
Είναι ένα πόνημα για διαχρονική μελέτη αυτής της μικρής κοινότητας ανθρώπων που μαζί με τις άλλες κοινότητες της όμορφης Ελληνικής σκέψης, ενισχύει τον αγώνα να παραμείνουμε Έθνος σε πείσμα των καιρών που θέλουν να μας μετατρέψουν σε "Ιδιώτες" καταναλωτές.

Αγαπητέ Κώστα , ένα μεγάλο Ευχαριστούμε για αυτό που προσέφερες.

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ … ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ




Αφορμή της ανάρτησης αυτής είναι η αγάπη που έχω σε κόκορα και γουρούνι που κουβαλάμε μέσα μας … έστω και αν νομίζουν κάποιοι ότι είναι ο Πρίγκιπας και η Χιονάτη… ανάλογα με την κατεύθυνση του φύλου τους…

Βρήκα λοιπόν μια ωραία σκέψη στο διαδίκτυο της οποίας παραθέτω ένα απόσπασμα.
Αρθογράφος είναι ένας πολυπράγμων άνθρωπος στη σκέψη, ο Διονύσης Μεντζενιώτης.
Το άρθρο του μιλά για τον Διάλογο προβάλλοντας τον στην ιστορία.
Θεώρησα χρήσιμο να παραθέσω τμήμα του (αν και προτείνω να το διαβάσετε όλο) μια και στην εποχή μας, ο κάθε ένας στήνει το δικό του μαγαζάκι που αναπαράγει το κίβδηλο Εγώ του, ντυμένο πίσω από μια σοβαροφάνεια που τον αυτοϊκανοποιεί.
Ουδείς εξαιρετέος… πόσο δε μάλλον και ο αυτοσαρκαζόμενος γράφων.
Παρατηρώ όμως ότι εύκολα χρησιμοποιούμε το δείκτη του χεριού μας εκφράζοντας την κρίση μας στους άλλους και δύσκολα γυρίζουμε το δάκτυλο αυτό προς τον εαυτό μας….

Εμ … ποιος θα παραδεχτεί εύκολα ότι έστω και λίγο είναι μαλάκας… γιατί πολύ δεν το διανοείται ότι μπορεί να είναι!!!
(Ο μαλάκας χρησιμοποιείται ως κοινωνικός προσδιορισμός στάσης στην συν-κοινωνία και όχι ως σεξουαλική συμπεριφορά αυτοϊκανοποίησης ... συνήθως μαλάκας είναι και ο μετέχων σε ετερόφυλες ή ομόφυλες σχέσεις)
Άλλωστε ο (άλλος) κόσμος φταίει για ότι συμβαίνει που δεν ακούει τις λύσεις για την αρμονία του σύμπαντος που έχει ο κάθε ένας στο μυαλό του…
Η λαϊκή θυμοσοφία το έχει περιγράψει αναλυτικά στην φράση που λένε «μορφωμένοι» και «αμόρφωτοι» ( κατ’ υποκειμενική αίσθηση) στις επιδείξεις του λοφίου τους ως οι υπερήφανα πτηνά … που βρίσκονται στην αυλή του εκτροφείου που δεν την αντιλαμβάνονται …
«Κάνε με πρωθυπουργό να σου πω εγώ πως θα τα έφτιαχνα τα πράγματα…»
(Συμπληρωματικά προτείνω το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου υπό τον τίτλο Εγχειρίδιο βλακείας)
Όμως ας αφήσω το διαφορετικής έκφρασης όμορφο κείμενο να ανοίξει την οπτική που τόσο ανάγκη έχουμε οι άνθρωποι όντας κλεισμένοι στην προσωπική ανακύκλωση της συνήθειας στη σκέψη μας…

(Για μετάβαση στο χώρο του συντάκτη πατήστε στο κείμενο)

Στην αρχή της διαλεκτικής διεργασίας κανείς από τους συμμετέχοντες δεν γνωρίζει τις απαντήσεις. Η διαλεκτική δεν είναι απλή συζήτηση, επιχειρηματολογία, αντιδικία, διένεξη ή αντιπαράθεση απόψεων. Η «απάντηση», η «λύση», η «υπόθεση» είναι μια κοινή δημιουργία ή ανακάλυψη ή εφεύρεση, η οποία αναδύεται μέσα από την διαλεκτική διεργασία. Ο Σωκράτης δρα ως ο καταλύτης μιας ερευνητικής διεργασίας: σκοπός του είναι να δείξει στους μετέχοντες στον διάλογο πώς να σκέφτονται οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι σκέφτονται παθητικά, στοχαζόμενοι πάνω σε εξωτερικές, ξένες ως προς αυτούς, γνώμες και αξίες. Ο Σωκράτης έδωσε ζωντανά παραδείγματα ενός κριτικού λόγου ο οποίος θα μπορούσε να παραλάβει τις κοινές γνώμες και αξίες και να τις υποβάλει σε κριτική εξέταση. Ο τρόπος που το έκανε ήταν έμμεσος, θέτοντας ερωτήματα που θα μπορούσαν να κεντρίσουν τους συνομιλητές του να επανεξετάσουν τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους «πιστεύω». Ως «βοηθός» στη συζήτηση δεν κήρυττε κάποιο «δόγμα», ξεκινούσε από εκεί που βρίσκονταν οι συνομιλητές του. Έβλεπε την κατάσταση μέσα από τα μάτια του «άλλου», του συνομιλητή του, προσπαθώντας να τον ενεργοποιήσει ώστε να αντιμετωπίσει αυτός το πρόβλημα. Ο διάλογος γι’ αυτόν ήταν η εκμαίευση της προσωπικής δραστηριότητας και εμπλοκής και αφορούσε την πραγματική κατάσταση του συνομιλητή και την αποκάλυψη των εμποδίων που υπήρχαν μεταξύ του συνομιλητή του και της επίτευξης της αυτό-εξέτασης και της πνευματικής και διανοητικής ελευθερίας. Με αυτό τον τρόπο ο Σωκράτης καθιστούσε δυνατή την ανάδυση του κριτικού λόγου με τρόπο ώστε κατά την διάρκεια του διαλόγου και μετά από αυτόν, οι μετέχοντες στον διάλογο ήταν «κάτοχοι» των αποτελεσμάτων του. Βιώνοντας την εμπειρία του «εξετασμένου βίου» (μια και «ο ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω», Απολογία, 38α5) οι μετέχοντες του διαλόγου θα γνώριζαν τον εαυτό τους και θα ήταν αυτόνομοι.