.
Αι στο Διάολο !!!
Ο θεός να σε κάψει !!!
Ανάθεμα την ώρα… !!!
Θα σου δείξω εγώ !!!
Ανατριχιάζει ο νους μπροστά σε τέτοιους φραστικούς αλαλαγμούς που σίγουρα δεν τους απαντάς σε in καταστήματα και σε αστικούς οικισμούς με μια “καθώς πρέπει” συμπεριφορά των κατοίκων τους. Θα έλεγα ότι αυτές οι εκφράσεις ταιριάζουν σε πιο πρωτόγονες κοινωνίες που έχουν μέσα τους κάτι το αυθεντικό και σίγουρα μη αρμοστό με την συγκροτημένη σκέψη. Η δεκαετία του 60 στην Ελλάδα είχε σε λαϊκές περιοχές έντονο το στοιχείο της παραβατικότητας και σίγουρα της φραστικής αυτοδικίας που συνήθως κατέληγε σε συμπλοκές με ότι μπορεί να υπάρξει ως συνέπεια από αυτή τη συμπεριφορά. Θυμάμαι ότι μετά από μια έντονη βροχόπτωση, είχες πολλές πιθανότητες σαν έκανες μια βόλτα στα ισόγεια αυθαίρετα σπίτια των περιοχών του Πειραιά να γινόσουν μάρτυρας αντεγκλήσεων μεταξύ των νοικοκυρών που με αφορμή τα απόνερα έβγαζαν το θυμό που είχαν για διαφορετικές αιτίες μεταξύ τους. “Έβγα έξω μωρή βρωμιάρα να δεις τα χάλια σου !!!” ήταν μια συνήθης έκφραση από την καμαρωτή γυναίκα που στεκόταν απειλητικά με τα χέρια στη μέση σφιγμένα σε γροθιές και κουνούσε το κεφάλι στην πεντακάθαρη πρόκληση μπροστά από το σπίτι που δεχόταν την επίθεση του θυμού της.
Βέβαια την πατρότητα αυτών των συμπεριφορών την είχαν και την διατηρούν ακόμη αυτοί οι περήφανοι ανένταχτοι αθίγγανοι που ζουν σε περιοχές που έχουν μια ιδιαίτερη εικόνα από την παρουσία τους. Σε αυτές τις κοινωνίες είναι έντονα τα συναισθήματα και πηγαίος ο λόγος που περιέχει θυμό χωρίς να υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός για την βία. Μπορεί να φαίνεται ως αντίληψη σε κάποιους ως υπερβολική και ανεπεξέργαστη για μια ανθρώπινη συγκρότηση, όμως η αλήθεια είναι ότι χαρακτηρίζεται ως αυθεντική και σίγουρα αποφορτίζει τα συναισθήματα. Οι ίδιοι άνθρωποι σε ένα διάστημα σύντομο μετά τον καυγά φιλιώνουν και συμπαραστέκονται με το ίδιο πάθος ο ένας στον άλλο. Αν έχουν μαλλιοτραβηχτεί στο πρόσφατο παρελθόν δυο οικογένειες σε μια απειλή τρίτου που θα προκύψει στον ένα, θα βρεθεί αλληλέγγυα η μαλλιοτραβηγμένη πλευρά χωρίς να το συζητήσει καν. Θα έλεγε κάποιος ότι τα συναισθήματα θυμού που ανταλλάσσονται μεταξύ τους, με ένα περίεργο τρόπο ενδυναμώνουν τις σχέσεις τους.
Πέρασε ο καιρός, τα ρέματα έγιναν αγωγοί αποχέτευσης χωρίς πρόβλεψη, οι αλάνες οικοδομήθηκαν από παράνομες άδειες του μικροαστικού ονείρου και οι πολυκατοικίες πήραν την θέση από τα ισόγεια σπιτάκια με τα λουλούδια στην αυλή και τα αυτοσχέδια τραπέζια κάτω από την πέργκολα που μάζευαν το θυμό και τη χαρά των ενοίκων τους.
Οι δρόμοι απέκτησαν δύσμορφα πεζοδρόμια, μαγαζάκια στήθηκαν κάτω από κάθε νεόδμητη ακαλαίσθητη οικοδομή και οι φωνές από παιδιά στους χωμάτινους δρόμους καλύφθηκαν από τα μαρσαρίσματα των αυτοκινήτων που μετέτρεψαν τους δρόμους σε αποθήκες παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Οι φωνές των ανθρώπων έγιναν πιο συγκρατημένες ενώ και η βία που κουβαλούν μέσα στο μυαλό τους άρχισε να γίνεται υπόκωφη. Οι κόρες και εγγονές των γυναικών που φιλονικούσαν στο παρελθόν αντικατέστησαν την επαφή τους με ένα απρόσωπο πέρασμα από την πόρτα της άλλης ή στην καλύτερη περίπτωση απέκτησαν ένα χωρίς συνέχεια ενδιαφέροντος “καλημέρα” με ανέκφραστο πρόσωπο.
Τα ζευγάρια που μάλωναν με τις φωνές τους να σκαρφαλώνουν στα γύρω παράθυρα και να κάνουν τα αυτιά να στρίβουν προς τα εκεί, έπαψαν και μετετράπησαν σε πράξεις εκδίκησης του ενός προς τον άλλο. Ο θυμός των λαϊκών ζευγαριών έδινε τη θέση του σε μια σχέση πάθους ως λύτρωση ενώ τώρα ο θυμός γίνεται μια κρύα εκδίκηση του συντρόφου σε ότι δεν καταλαβαίνουν και το λειτουργούν ως ζωή.
Δεν θα έλεγα ότι η εναλλαγή της βίας με το πάθος μιας ενοχικής ηδονής είναι μια υγιής κατάσταση, αλλά δεν θα υπερθεμάτιζα την σημερινή στάση που η βία έχει πάρει μια μορφή αυτοκαταστροφής των ανθρώπων μέσα από μια σιωπηλή συσσώρευση σε ένα καθωσπρεπισμό της εικόνας τους.
Στις μέρες μας, μέσα από οργανωμένες με αξιοπρέπεια σκέψεις και εκφράσεις θα υποστηρίξει ο κάθε ένας την μοναχικότητα του και θα νοιώθει ότι είναι τακτοποιημένος νοητικά ενώ στην ουσία έχει φυλακισμένο ένα πηγαίο αθίγγανο που δεν του επιτρέπει το σχήμα της κοινωνικής του υπόστασης να εκφραστεί.
Με ηρεμία λύνουν τις διαφορές τους πλέον μέσα από τα προγαμιαία συμβόλαια ή μέσω επικοινωνών συνηγόρων που με το αζημίωτο βάζουν τέλος σε ότι είναι ανίκανοι να λειτουργήσουν οι άνθρωποι της ψυχραιμίας. Εκείνες τις εποχές έβγαιναν όλοι στο δρόμο σαν άκουγαν ότι κάτι κακό συμβαίνει και μέσα από την συμμετοχή τους προσπαθούσαν να δώσουν το δίκιο ακόμη και στον καυγά του γείτονα. Σήμερα οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στην προσωπική τους απομόνωση και δεν νοούνται να συμμετέχουν σε κάτι που συμβαίνει δίπλα τους. Πολλοί κτηνοτρόφοι θα χαιρόντουσαν ετούτη την συμπεριφορά να την είχαν στα κοπάδια τους και να μην χρειάζονταν οι περιφράξεις στα μαντριά τους. Εμείς οι άνθρωποι το καταφέραμε να φυλακιστούμε αυτοβούλως και χωρίς να δημιουργούμε έξοδα στους Τσοπάνηδες μας.
Το ερώτημα που θα ήθελα να θέσω μέσα από αυτό το κείμενο , είναι αν στις μέρες μας έχουμε καταπιεσμένο τον αθίγγανο του πρωτόλειου συναισθήματος μέσα μας.
Αν για τους τύπους της προστασίας μιας εικόνας του “Εγώ” μας, υφιστάμεθα μια τεράστια βία που σαφώς είναι στραμμένη προς τον εαυτό μας.
Να σου πω τον πόνο μου ρε φίλε, έλεγε ο τότε άνθρωπος στο γείτονα ενώ σήμερα στην καλύτερη περίπτωση θα επισκεφτεί τον ψυχαναλυτή γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις σωματοποιούν οι σύγχρονοι τις σκέψεις τους και οδηγούνται κατευθείαν στους γιατρούς.
Άγχος , δερματικά, αλλεργίες, καρκίνοι και ότι άλλο μπορεί να δηλωθεί ως ασθένεια, ωφέλει ένα μεγάλο κομμάτι της δημιουργίας του στον ανέκφραστο θυμό που επιστρέφει και μεγεθύνεται σε ένα ηχείο της μοναχικής του ζωής.
Μπορεί να αρρωσταίνουν οι άνθρωποι , μπορεί να έχουν καταπιεσμένο τον αθίγγανο μέσα τους , αλλά σίγουρα είναι αξιοπρεπείς μέσα από την εικόνα της μοναξιάς τους.
Τούτο βέβαια για να μην γελιόμαστε συμβαίνει (και) στα καλύτερα σπίτια … για να μη νομίζουμε ότι μιλάμε γενικά για κάτι αφηρημένο που δεν μας αφορά … αλλά δεν είναι ανάγκη να το εκστομίσουμε και μας πάρουν χαμπάρι αγαπητέ μου αναγνώστη… μην ξεχνάμε άλλωστε την αξιοπρέπεια που οφείλουμε στην πνευματική μας Νόσο.
Ο θεός να σε κάψει !!!
Ανάθεμα την ώρα… !!!
Θα σου δείξω εγώ !!!
Ανατριχιάζει ο νους μπροστά σε τέτοιους φραστικούς αλαλαγμούς που σίγουρα δεν τους απαντάς σε in καταστήματα και σε αστικούς οικισμούς με μια “καθώς πρέπει” συμπεριφορά των κατοίκων τους. Θα έλεγα ότι αυτές οι εκφράσεις ταιριάζουν σε πιο πρωτόγονες κοινωνίες που έχουν μέσα τους κάτι το αυθεντικό και σίγουρα μη αρμοστό με την συγκροτημένη σκέψη. Η δεκαετία του 60 στην Ελλάδα είχε σε λαϊκές περιοχές έντονο το στοιχείο της παραβατικότητας και σίγουρα της φραστικής αυτοδικίας που συνήθως κατέληγε σε συμπλοκές με ότι μπορεί να υπάρξει ως συνέπεια από αυτή τη συμπεριφορά. Θυμάμαι ότι μετά από μια έντονη βροχόπτωση, είχες πολλές πιθανότητες σαν έκανες μια βόλτα στα ισόγεια αυθαίρετα σπίτια των περιοχών του Πειραιά να γινόσουν μάρτυρας αντεγκλήσεων μεταξύ των νοικοκυρών που με αφορμή τα απόνερα έβγαζαν το θυμό που είχαν για διαφορετικές αιτίες μεταξύ τους. “Έβγα έξω μωρή βρωμιάρα να δεις τα χάλια σου !!!” ήταν μια συνήθης έκφραση από την καμαρωτή γυναίκα που στεκόταν απειλητικά με τα χέρια στη μέση σφιγμένα σε γροθιές και κουνούσε το κεφάλι στην πεντακάθαρη πρόκληση μπροστά από το σπίτι που δεχόταν την επίθεση του θυμού της.
Βέβαια την πατρότητα αυτών των συμπεριφορών την είχαν και την διατηρούν ακόμη αυτοί οι περήφανοι ανένταχτοι αθίγγανοι που ζουν σε περιοχές που έχουν μια ιδιαίτερη εικόνα από την παρουσία τους. Σε αυτές τις κοινωνίες είναι έντονα τα συναισθήματα και πηγαίος ο λόγος που περιέχει θυμό χωρίς να υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός για την βία. Μπορεί να φαίνεται ως αντίληψη σε κάποιους ως υπερβολική και ανεπεξέργαστη για μια ανθρώπινη συγκρότηση, όμως η αλήθεια είναι ότι χαρακτηρίζεται ως αυθεντική και σίγουρα αποφορτίζει τα συναισθήματα. Οι ίδιοι άνθρωποι σε ένα διάστημα σύντομο μετά τον καυγά φιλιώνουν και συμπαραστέκονται με το ίδιο πάθος ο ένας στον άλλο. Αν έχουν μαλλιοτραβηχτεί στο πρόσφατο παρελθόν δυο οικογένειες σε μια απειλή τρίτου που θα προκύψει στον ένα, θα βρεθεί αλληλέγγυα η μαλλιοτραβηγμένη πλευρά χωρίς να το συζητήσει καν. Θα έλεγε κάποιος ότι τα συναισθήματα θυμού που ανταλλάσσονται μεταξύ τους, με ένα περίεργο τρόπο ενδυναμώνουν τις σχέσεις τους.
Πέρασε ο καιρός, τα ρέματα έγιναν αγωγοί αποχέτευσης χωρίς πρόβλεψη, οι αλάνες οικοδομήθηκαν από παράνομες άδειες του μικροαστικού ονείρου και οι πολυκατοικίες πήραν την θέση από τα ισόγεια σπιτάκια με τα λουλούδια στην αυλή και τα αυτοσχέδια τραπέζια κάτω από την πέργκολα που μάζευαν το θυμό και τη χαρά των ενοίκων τους.
Οι δρόμοι απέκτησαν δύσμορφα πεζοδρόμια, μαγαζάκια στήθηκαν κάτω από κάθε νεόδμητη ακαλαίσθητη οικοδομή και οι φωνές από παιδιά στους χωμάτινους δρόμους καλύφθηκαν από τα μαρσαρίσματα των αυτοκινήτων που μετέτρεψαν τους δρόμους σε αποθήκες παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Οι φωνές των ανθρώπων έγιναν πιο συγκρατημένες ενώ και η βία που κουβαλούν μέσα στο μυαλό τους άρχισε να γίνεται υπόκωφη. Οι κόρες και εγγονές των γυναικών που φιλονικούσαν στο παρελθόν αντικατέστησαν την επαφή τους με ένα απρόσωπο πέρασμα από την πόρτα της άλλης ή στην καλύτερη περίπτωση απέκτησαν ένα χωρίς συνέχεια ενδιαφέροντος “καλημέρα” με ανέκφραστο πρόσωπο.
Δεν θα έλεγα ότι η εναλλαγή της βίας με το πάθος μιας ενοχικής ηδονής είναι μια υγιής κατάσταση, αλλά δεν θα υπερθεμάτιζα την σημερινή στάση που η βία έχει πάρει μια μορφή αυτοκαταστροφής των ανθρώπων μέσα από μια σιωπηλή συσσώρευση σε ένα καθωσπρεπισμό της εικόνας τους.
Στις μέρες μας, μέσα από οργανωμένες με αξιοπρέπεια σκέψεις και εκφράσεις θα υποστηρίξει ο κάθε ένας την μοναχικότητα του και θα νοιώθει ότι είναι τακτοποιημένος νοητικά ενώ στην ουσία έχει φυλακισμένο ένα πηγαίο αθίγγανο που δεν του επιτρέπει το σχήμα της κοινωνικής του υπόστασης να εκφραστεί.
Με ηρεμία λύνουν τις διαφορές τους πλέον μέσα από τα προγαμιαία συμβόλαια ή μέσω επικοινωνών συνηγόρων που με το αζημίωτο βάζουν τέλος σε ότι είναι ανίκανοι να λειτουργήσουν οι άνθρωποι της ψυχραιμίας. Εκείνες τις εποχές έβγαιναν όλοι στο δρόμο σαν άκουγαν ότι κάτι κακό συμβαίνει και μέσα από την συμμετοχή τους προσπαθούσαν να δώσουν το δίκιο ακόμη και στον καυγά του γείτονα. Σήμερα οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στην προσωπική τους απομόνωση και δεν νοούνται να συμμετέχουν σε κάτι που συμβαίνει δίπλα τους. Πολλοί κτηνοτρόφοι θα χαιρόντουσαν ετούτη την συμπεριφορά να την είχαν στα κοπάδια τους και να μην χρειάζονταν οι περιφράξεις στα μαντριά τους. Εμείς οι άνθρωποι το καταφέραμε να φυλακιστούμε αυτοβούλως και χωρίς να δημιουργούμε έξοδα στους Τσοπάνηδες μας.
Το ερώτημα που θα ήθελα να θέσω μέσα από αυτό το κείμενο , είναι αν στις μέρες μας έχουμε καταπιεσμένο τον αθίγγανο του πρωτόλειου συναισθήματος μέσα μας.
Αν για τους τύπους της προστασίας μιας εικόνας του “Εγώ” μας, υφιστάμεθα μια τεράστια βία που σαφώς είναι στραμμένη προς τον εαυτό μας.
Να σου πω τον πόνο μου ρε φίλε, έλεγε ο τότε άνθρωπος στο γείτονα ενώ σήμερα στην καλύτερη περίπτωση θα επισκεφτεί τον ψυχαναλυτή γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις σωματοποιούν οι σύγχρονοι τις σκέψεις τους και οδηγούνται κατευθείαν στους γιατρούς.
Άγχος , δερματικά, αλλεργίες, καρκίνοι και ότι άλλο μπορεί να δηλωθεί ως ασθένεια, ωφέλει ένα μεγάλο κομμάτι της δημιουργίας του στον ανέκφραστο θυμό που επιστρέφει και μεγεθύνεται σε ένα ηχείο της μοναχικής του ζωής.
Μπορεί να αρρωσταίνουν οι άνθρωποι , μπορεί να έχουν καταπιεσμένο τον αθίγγανο μέσα τους , αλλά σίγουρα είναι αξιοπρεπείς μέσα από την εικόνα της μοναξιάς τους.
Τούτο βέβαια για να μην γελιόμαστε συμβαίνει (και) στα καλύτερα σπίτια … για να μη νομίζουμε ότι μιλάμε γενικά για κάτι αφηρημένο που δεν μας αφορά … αλλά δεν είναι ανάγκη να το εκστομίσουμε και μας πάρουν χαμπάρι αγαπητέ μου αναγνώστη… μην ξεχνάμε άλλωστε την αξιοπρέπεια που οφείλουμε στην πνευματική μας Νόσο.
Η αιτιακή σχέση ανάμεσα σε αξιοπρέπεια και πνευματική νόσο φοβάμαι ότι είναι διπλής κατεύθυνσης και ότι η μία αναπαράγει την άλλη. Βλέπεις… ο πολιτισμός μας θέλει να ζούμε με αποστασιοποιημένο νου και συναίσθημα, και εμείς -για την αξιοπρέπειά μας ρ/γ, εκπαιδευτήκαμε να ζούμε σε πολιτισμένα απερίφραχτα - μαντρωμένα βιώματα. Δεν είναι ότι θέλω να μαλλιοτραβηχτώ με την απέναντι, αλλά αυτή την απόσταση εντός μας (αν και κοινωνιοφιλοσοφικά την κατανοώ) είναι απαράδεκτη για το καθημερινό μας βίωμα. Γιατί δεν είναι ουδέτερη - το αντίθετο μάλιστα, με αυτήν ξυπνάμε, με αυτήν κοιμόμαστε, με αυτήν κάνουμε σχέσεις και με αυτή μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Τούτη η απόσταση είναι που δίνει εικόνα μόνο στις σκέψεις του νου και όχι του συναισθήματος, χάνοντας έτσι την οπτική του χώρου όπου το όλον μας συνυπάρχει αρμονικά. Και πώς να βγεις από αυτό το μαντρί; πώς να δεις κάτι που δεν έμαθες ποτέ τον τρόπο να το βλέπεις; Ίσως η λύση να είναι στη ματιά του νου… Τα στερεογράμματα είναι ορατά μόνο αν η ματιά μας χαλαρώσει. Είναι άραγε πιθανό μια παρόμοια χαλαρότητα του νου να απεκάλυπτε τόσο τον ζωτικό χώρο όλων των λειτουργιών μέσα μας, όσο και την εικόνα των αισθήσεων που τώρα δεν έχουμε; Για την αξιοπρέπεια της αξιοπρέπειάς μας το λέω μόνο (που ίσως είναι και η Έξοδος για τις πνευματικές μας Νόσους).
ΑπάντησηΔιαγραφή