ΕΕΕ ! ΕΣΕΝΑ ΜΙΛΩ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

.

Η ουσία του άρθρου που αφορά το απολιτικό   Σήμερα 

Υπάρχει μια δυσκολία μετά από τριάντα ή και περισσότερα χρόνια να θυμάται κάποιος πως ένιωθε σαν ήταν είκοσι χρονών. Το «θυμάμαι» σημαίνει φέρνω στο νου μου τα συναισθήματα και τις αισθήσεις της τότε πραγματικότητας σαν να υφίσταται στο παρόν μου. Αν δεν φέρουμε στο νου για να βιώσουμε τα συναισθήματα και τα αδιέξοδα της τότε εποχής μας , «νομίζουμε» ότι θυμόμαστε. Συνήθως στην ζωή μας , η αναπόληση έχει μια στερεότυπη επαναφορά γεγονότων που μέσα από την ασφάλεια της λογικής του παρόντος τα διαχειριζόμαστε με μια νοητική κυριαρχία και σίγουρα δεν ξεφεύγει εύκολα ούτε ο γράφων από αυτή την τεράστια δυσκολία.
Η νοητική κυριαρχία σημαίνει ότι πάντα η θύμηση έχει ψευδή στοιχεία , δηλαδή φανταζόμαστε και κατασκευάζουμε την προβολή του παρελθόντος μέσα από το «τώρα» μας.
Μέσα από αυτές τις δυσκολίες όμως του νου, πάμε μια βόλτα τριανταεπτά χρόνια πίσω για να σταματήσουμε στην ταραγμένη εποχή του 1974 στην τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας, μια και σήμερα για όσους δεν το γνωρίζουν (η Πρωτεύουσα) έχει μεταφερθεί σε αδιευκρίνιστα προσωπικά γραφεία εταιριών και πολιτικών με ακαθόριστο γεωγραφικό προσδιορισμό.
Από τις αρχές λοιπόν του χρόνου εκείνης της εποχής φτάνουν στα αυτιά μας τα προβλήματα της Αμερικής με το σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει σε βάρος του Νίξον που ονομάστηκε με τον γενικό όρο Γουότερ γκειτ και αφορούσε μια ολόκληρη οικονομική κακοδιαχείριση της στενής παρέας του Προέδρου. Αντικείμενο του σκανδάλου ήσαν οι διάφορες πολιτικές δωροδοκίες και κλοπές δημόσιου χρήματος που εξυπηρετούσαν τις πολιτικές και ιδιοτελείς τους επιδιώξεις. Βέβαια το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς οδηγήθηκε ο τότε Πρόεδρος σε παραίτηση, ότι δηλαδή δεν συμβαίνει σε καθεστωτικές χώρες όπως το μεταπολιτευτικό Ελλαδιστάν που σιγουρεύουν την ατιμωρησία οι Ολιγαρχίες με νομικά προσχήματα πίσω από βουλευτικές ασυλίες για ότι κακουργηματικές απάτες έχουν διαπράξει σε βάρος της χώρας τους.
 Εκείνη τη χρονιά συνεχίζει να υφίσταται ακόμα η μόδα της καμπάνας στα παντελόνια των νεολαίων και μάλιστα την μετρούν με τους πόντους που φαρδαίνει το μπατζάκι. Το δε μεγάλο καρό σχήμα σε κουστούμια και πανωφόρια χαρακτηρίζει την εποχή που θέλει με ένα δικό της τρόπο να σπάσει τη φόρμα μιας ολόκληρης συντηρητικής ομοιομορφίας στο ντύσιμο.
Οι νεολαίοι συνηθίζουν να μαζεύονται σε σπίτια για να διασκεδάσουν με πάρτι που στην καλύτερη περίπτωση εκτός από ένα φορητό πικάπ υπάρχουν και ηχεία, ενώ τα αυτοσχέδια φωτορυθμικά βοηθούν στην κατανάλωση του καθιερωμένου ποτού που είναι το χύμα βερμούτ. Ο χορός σταματούσε κάποιες φορές και παραδοσιακά παιχνίδια της εποχής όπως η «μπουκάλα» (όποιος την γύριζε φιλούσε το άτομο που έδειχνε ο λαιμός της), μάζευαν τους νέους σε πηγαδάκια με ποθούμενες φαντασιώσεις για τον ανομολόγητο έρωτα τους.

Γ. Παπαδόπουλος- Δ.Ιωαννίδης

Κάποιοι νέοι διάβαζαν ότι επαναστατικό έντυπο έφτανε με μυστικότητα στα χέρια τους και σιγοψιθύριζαν τα αντάρτικα τραγούδια σαν υπόσχεση ετοιμότητας και συμμετοχής σε μια αλλαγή που ένιωθαν ότι δεν αργούσε να έρθει. Ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο έχει γίνει η μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά τα πράγματα είχαν χειροτερέψει μια και την χούντα του Παπαδόπουλου την διαδέχτηκε η σκληρότερη του Ταξίαρχου Δημήτρη Ιωαννίδη που οδήγησε και στην τραγωδία της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Ο μήνας Ιούλιος βρίσκει τους φόβους των μεγάλων και το σάστισμα των μικρών παιδιών της εποχής να βιώνουν την αίσθηση του πολέμου που πλησιάζει από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μια και η γενική επιστράτευση τους δίνει αυτή την βεβαιότητα. Θα λέγαμε σαν γρήγορες σκηνές ταινίας εναλλάσσονται στα συναισθήματα του κόσμου όλο αυτό το διάστημα και η πτώση της Δικτατορίας του Ιωαννίδη φαντάζει ως μια μεγάλη ανάσταση στις 24 του Ιούλη. Το πρωθυπουργικό αεροσκάφος του Γάλλου Προέδρου Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν , προσγειώνεται στην Αθήνα για να αποβιβάσει τον φίλο του Κωνσταντίνο Καραμανλή που υπόσχεται μια νέα Ελλάδα στην «Μεταπολίτευση» που μόλις αρχίζει για να την ζήσουμε (τρομάρα μας) μέχρι σήμερα.

Η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη

 Μόλις πιάνουν οι δροσιές του Σεπτέμβρη το δίδυμο της αντιπαλότητας του Καραμανλή είναι πλέον γεγονός, Ο Ανδρέας Παπανδρέου επαναπατρίζεται και μέσα από ένα ακαθόριστο ιδεολογικό πλαίσιο που το ονομάζει «Τρίτο Δρόμο» στοχεύει και πετυχαίνει να σβήσει την αριστερή προοπτική της σκέψης του νεοέλληνα γιορτάζοντας την ιδρυτική διακήρυξη του νεογέννητου ΠΑΣΟΚ στις 3 του Σεπτέμβρη.
Ο μεγαλύτερος σύμμαχος του έργου εξαφάνισης της Αριστερής σκέψης βέβαια ήσαν οι ίδιοι οι αριστεροί ηγέτες και καθοδηγητές, μια και τότε (όπως πάντα) είχαν επιδοθεί σε μια πολυδιάσπαση του χώρου μέσα από  ένα απροκάλυπτο μίσος για την διαφορετικότητα του άλλου απέναντι στη εκάστοτε κομματική «σωστή θεώρηση» του Κομμουνισμού.
Μικρά στοιχεία αυτής της ανόητης λογικής συναντάμε και σήμερα στην πολιτική σκηνή της αριστερής σκέψης, σαν βλέπουμε να υπάρχουν διαφορετικές πορείες από χώρους της Αριστεράς θέλοντας να μετρήσει ο καθένας τα κουκιά που ελέγχει . Τελικά η βλακεία είναι γονιδιακά μεταβιβάσιμη μέσα από την προπαγάνδα της σκέψης και βλέπουμε σημερινά παιδιά να υποστηρίζουν ακόμα δογματικές καθαρότητες μη καταλαβαίνοντας ουσιαστικά τι εξυπηρετούν πίσω από το δωρεάν σκάψιμο σε (φαινομενικά) ιδεολογικά χωράφια…

Μια Ελλάδα τραγουδά στους δρόμους πλέον φωναχτά τα αντάρτικα τραγούδια, την ώρα που κρύβονται όσοι είχαν συμπράξει με την Χούντα, ενώ είναι γεγονός η πρώτη μπουάτ στην Πλάκα από τον Πάνο Τζαβέλα με αποκλειστικό επαναστατικό ρεπερτόριο. Θα τον συναντήσουμε αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια στο ουζάκι που πίναμε στο καφενεδάκι της Φρεαττύδας όπου σύχναζε ήρεμος και αρχοντικός και θα θυμηθώ τον σεβασμό που μας ενέπνεαν τα τραγούδια του καθώς και το πόδι που του έλλειπε από τις μάχες του εμφυλίου πολέμου.

Διαδήλωση για τον Σ.Πέτρουλα

Οι αγωνιστές που έχασαν τη ζωή τους για την ιδεολογία τους είχαν τότε μια περίοπτη εικόνα στα μάτια των νέων και οι περισσότεροι ήξεραν για τον Μανιάτη φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα που έχασε τη ζωή του, ή για τον Βαλκανιονίκη γιατρό και Πειραιώτη Βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη που τον σκότωσε το παρακράτος που στη συνέχεια έγινε καθεστώς με την χούντα. Γενικά υπήρχε μια αίσθηση απόδοσης τιμής σε όσους έχασαν τη ζωή τους για ότι πίστευαν. Βέβαια τα μάτια των νεολαίων κατέβαιναν σαν μιλούσαν για τους λίγο μεγαλύτερους τους που συμμετείχαν στην εξέγερση του πολυτεχνείου. Ήταν κάτι το πολύ υψηλό ως πράξη αντίστασης και ένιωθαν ένα δέος, όπως αυτό για την τότε εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού στο Πολυτεχνείο που ήταν κάτι σαν το άπιαστο ιδεολογικό ερωτικό ποθούμενο κάθε νέου αριστερού. Μιλώ για την Μαρία Δαμανάκη που η αγωνιστική φωνή της καταγράφηκε στις μέρες της εξέγερσης μέσα από ένα αγώνα ψυχής των νέων.
Εκείνη την εποχή οι έρωτες είχαν ιδεολογική αφετηρία μεταξύ των ανθρώπων.
Ένα ωραίο ανέκδοτο καταγράφει την πολιτική πόλωση μεταξύ των ατόμων και λέει ότι σαν πήρε απόφαση ένας γιός να πει στον πατέρα του ότι δεν επιθυμεί να παντρευτεί την γυναίκα που του έκανε προξενιό μια και ήταν ερωτευμένος με τον Βαγγέλη το γιο του μανάβη, ο πατέρας του, αποκρίθηκε με μια τεράστια έκπληξη «Ποιόν το γιο του Κομμουνιστή;»

Όλος αυτός ο σεβασμός σε αγωνιστές και ιδεολόγους με τα χρόνια εξέπεσε για να μετατραπεί σε μια διαχείριση ενός συστήματος που ανέδειξε στην εξουσία απλούς ανθρώπους και τους μετέτρεψε σε μια νέα πολιτική και οικονομική ολιγαρχική πραγματικότητα. Με τα χρόνια μάθαμε ότι ο ανεγκέφαλος Γκοτζαμάνης που χρησιμοποιήθηκε από το σύστημα να δολοφονήσει τον Λαμπράκη, πέθανε ξεχασμένος σε μια γειτονιά της Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη και ότι το τρίκυκλο του το αγόρασε ένας συλλέκτης που θα κερδίσει (όπως όλοι) κάποια στιγμή και αυτός από την ιστορία του αίματος που χύθηκε στην Ελλάδα.
Ακόμη μάθαμε (καλά) πως είναι τα άτομα που χρησιμοποιούσαν τη λέξη «σύντροφε» να αποποιηθούν το «συν» και να πέσουν με τα μούτρα επάνω στην αθέατη ρεμούλα της ατομικής τους προσόδου. Η Σοβιετική ένωση διαθέτει σήμερα τις περισσότερες λιμουζίνες (από ότι διάβαζα κάπου τελευταία) που ανήκουν στους νέους βαθύπλουτους της πρώην νομενκλατούρας του κομμουνιστικού συστήματος.
Στην Ελλάδα υπάρχουν αντίστοιχα συμπτώματα μέσα από τον πλούτο που συσσώρευσαν οι πολιτικοί και κομματικοί συντελεστές των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης όλοι μαζί σαν μία παρέα έστω και αν για τα μάτια του κόσμου σφάζονται σε ιδεολογικές ψεύτικες διαφορές μεταξύ τους.
Πάντα η διαίρεση του κόσμου και η εμπλοκή του σε κοινωνικές αντιπαλότητες είχε ένα συμφέρον έξω από τους ανόητους που δεν έβλεπαν τον πραγματικό εχθρό τους.
Τους ανόητους βέβαια τους ονομάζουν και «κυρίαρχο λαό» όσοι γνωρίζουν από οργανωμένη πνευματική πλάνη.

Αν οι νέοι τότε τραγουδούσαν αντάρτικα και πίστευαν στο αίμα που έχυσαν κάποιοι για τις ιδέες τους, σήμερα οι σύγχρονοι δεν έχουν που να πιστέψουν πέρα από το όνειρο να γίνουν κάπου διαπλεκόμενοι και να ρίξουν το χέρι τους σαν μια κουτάλα στην ρεμούλα. Τα πρότυπα των νέων άλλαξαν και ευθυνόμαστε όλοι εμείς που τον απατεώνα τον ονομάσαμε «μάγκα» θέλοντας κάπου βαθειά μέσα μας να του μοιάσουμε.
Έχουμε και γνωμικό στην εποχή μας για την κατάντια της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος λέγοντας χαριτωμένα ότι το ΠΑΣΟΚ είχε μια σοσιαλιστική αντίληψη στη λοβιτούρα μοιράζοντας , ενώ η ΝΔ ήταν μονοφαγάδες. Το αστείο είναι ότι όντως έτσι συνέβαινε και τώρα που τελείωσαν τα ψέματα αδειάζοντας τη χύτρα της οικονομίας, να δούμε πως θα κρατήσει η Σοσιαλιστική «φιλοσοφία» την βάση μιας ιδιωτείας συσπειρωμένη.

Ν.Μπελογιάννης- Ε.Παππά

Δεν θα πούμε ποτέ στα παιδιά μας ότι ο Τσάρλι Τσάπλιν, Ο Ναζίμ Κιχμέτ, Ο Πάμπλο Πικάσσο, Ο Ζαν Πωλ Σαρτ, και Πωλ Ελυράρ είναι μερικοί μόνο από τα ονόματα που προσπαθούσαν να σώσουν από την εκτέλεση τον Νίκο Μπελογιάννη, που έμεινε στην ιστορία (για όσους είναι ικανοί να την πλησιάσουν) ως ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο.
Μεγαλύτερη αξία όμως έχει να δούμε την απόσταση κάποιων ανθρώπων από την ιδιωτεία και την κατάθεση μιας φιλοσοφίας του «Ευ πράττειν» της ζωής τους. Έτσι η θυσία του Μπελογιάννη την ώρα που ζούσε τον έρωτα στα μάτια της σπουδαίας Έλλης Παππά, είναι μια άγνωστη συναισθηματική εξίσωση σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους φθηνή κονόμα μιας τζάμπα ευζωίας.
Το αστείο είναι ότι όλοι αυτοί που πρόδωσαν ως φυσικά πρόσωπα, έχουν ονοματεπώνυμο και το σάλιο της ιστορίας σίγουρα θα τους βρει για να τους δώσει δίκαια την απαξία και μετά τον βιολογικό κύκλο τους που έχουν επιλέξει ως μνήμη για τη ζωή τους.

Για να φτάσουμε στην καρδιά της αποδελτίωσης κατανοώντας τις εποχές , θα πρέπει να σταθούμε στην παρατήρηση του ίδιου του Έρωτα των ανθρώπων. Σήμερα ο «έρωτας» δεν υπάρχει και το πάθος έχει αντικατασταθεί από μια διαχείριση της ζωής μας με όρους συναλλαγής και υποχωρήσεων. Αν δεν είχε ερωτευτεί ο Σωκράτης ή ο Μπελογιάννης (τηρουμένων των αναλογιών) τις ιδέες τους δεν θα είχαν μια ζωή με συνέπεια λόγου και έργων. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια αλητεία που οδηγεί πολιτικούς να παίρνουν πίσω τα λόγια τους, να υπόσχονται και να αθετούν ή ακόμα σε μια μεγαλύτερη βαθμίδα να είναι άνανδροι και λιγόψυχοι όπως έχει καταγραφεί στην ιστορία η προδοσία του ηγέτη Οτσαλάν από τον Πάγκαλο και τα αφεντικά του.
Υπάρχει τεράστια διαφορά του αρχαίου Έλληνα με τον Νεοέλληνα μια και λειτούργησε κάτι σαν Δαρβινική εκπτωτική εξέλιξη ενός πολιτισμού που κατάντησε γλοιώδες μόρφωμα.
Ακόμη και αν επιλέγουμε να προδίδουμε δεν έχουμε την πολιτική παρρησία να το καταγράφουμε στο φιλοσοφικό μας πολιτικό γίγνεσθαι απέχοντας πολύ από το φως που φέρνει δύναμη και σίγουρα συγκροτεί «Κράτη» περιλαμβάνοντας και Ηγέτες.

Διάλεξα να θυμηθώ την χρονιά του 1974, γιατί δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την τωρινή έστω και αν παρατηρούμε αλυσιδωτές αποσταθεροποιήσεις στην λεκάνη της Μεσογείου. Τότε το δέλεαρ από τους οργανωμένους σχεδιασμούς του παγκόσμιου κεφαλαίου ήταν η πολιτική ιδεολογική σκέψη, ενώ τώρα δημιουργούν απλά αγανακτισμένους λαούς.
Τότε το κυρίαρχο διακύβευμα ήταν η εξισορρόπηση των δυνάμεων με έλεγχο πολιτικό και οικονομικό περιοχών του πλανήτη, ενώ σήμερα είναι πολύ συγκεκριμένα οικονομικά ζητήματα που πλέον αποκάλυπτα δημιουργούν τις πολιτικές αλλαγές.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάστηκε να έχει ένα ιδεολογικό ντύσιμο η γέννηση του τότε Σοσιαλιστικού μορφώματος του κεντρώου χώρου στην Ελλάδα , ενώ σήμερα δημιουργούν επαναστάσεις από δυσαρεστημένους καταναλωτές νομίζοντας ότι πάνε κάπου αλλού την τύχη της χώρας τους χωρίς να έχουν στοιχειώδη πολιτική φιλοσοφία.
Είναι χαρακτηριστικές ακόμα οι σπασμωδικές μετακινήσεις ψηφοφόρων που χωρίς να έχουν επίγνωση και έρωτα για την ίδια τη ζωή , ψηφίζουν με βάση το life style των πολιτικών και σίγουρα με το ατομικό βόλεμα σε ότι τους υπόσχονται ως παροχές.

Απολιτική άδεια Βουλή εν λειτουργία Σήμερα 

Σε ένα τηλεφώνημα που είχα με μια φίλη, μου είπε ότι σήμερα υπάρχει ως αντίληψη να μην έχουμε φιλοσοφία…και τούτο είναι μια φιλοσοφική θέση, για να μου ενισχύσει την άποψη ότι σήμερα έχουμε μια ζωή χωρίς να ζούμε.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μιλάμε μέσα από τις προσωπικές μας (και αρκετές φορές) λειψές αλήθειες και να τις μαθαίνουν τα παιδιά χωρίς να αγωνιούμε για το τι μέλει γενέσθαι. Έτσι και αλλιώς εμείς το ξεφτιλίσαμε το «μαγαζί» στην περίοδο της διαχείρισης του …
Ε; τι λέτε αγαπημένοι μου γνωστοί που κάνετε ότι δεν ακούτε;
ΕΕΕ σε σένα μιλώ Σύντροφε !

Υ.Γ
Δεν τον πρόλαβα μπήκε στο κότερο της «αντ-αλλαγής» ιδεών με ευζωία για μια μικρή οικογενειακή βόλτα…. Τουλάχιστον του εύχομαι να περάσει καλά.