ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ "ΤΥΧΑΙΟ"

.

Είναι φορές, που σταματά το βλέμμα μας "τυχαία" μπροστά σε κείμενα.
Το ζητούμενο είναι να υπάρξει συγχρονισμός ώστε να σταματήσει και η προσοχή της σκέψης μας σε ότι προκύπτει.

Σταμάτησε λοιπόν το βλέμμα μου, σε ένα κείμενο που αφορούσε την λέξη «απόγνωση»

Σκέφτηκα … να το ανεβάσω χωρίς σχόλια.
Η πιο ουσιαστική έκφραση (φορές) κρύβεται στην αθέατη σκέψη, που αποφασίζει να αυτοαναιρεθεί ως να μην υπήρξε ποτέ…
Θα το έλεγα… ένα "δράμα" που συντελείται στην σφαίρα του αοράτου…
Έτσι αποφάσισα να δώσω «βήμα» σε αυτή την ηλεκτρονική σελίδα.
Άλλωστε υπάρχουν τόσα μοναχικά «βήματα» που είναι χαμένα στο σκοτάδι των ηλιόλουστων ημερών μας, που ένα ακόμη δεν θα ταράξει την ηρεμία στο πεζοδρόμιο της κοινής μας διαδρομής…

(Κλικ στο κείμενο για μεταφορά στην πρωτότυπη ανάρτηση)

........Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η μεγάλη αλήθεια: όσοι σκέπτονται μελαγχολούν. Η περίοπτη αυτή ρήση αυτή καταγράφηκε ήδη από την απώτερη αρχαιότητα στον “Εκκλησιαστή”, Το πολύ της σκέψεως θλίψιν φέρει δηλ. με σύγχρονη ορολογία η γνώση οδηγεί στην απόγνωση.

Οπότε, λοιπόν, η επιβίωση αποκαλύπτεται ως μία απάτη ομοιάζουσα με οικοδομή στην άμμο. Ο συνήθης βίος του ανθρώπου είναι πληκτικός και κουραστικός.
Έτσι, πολλοί άνθρωποι δεν σκέπτονται (και είναι η πλειοψηφία) αλλά ζουν με ψευδαισθήσεις.
Ξεγελούν τον εαυτό τους με την δήθεν ευμάρειά τους, τον εγωισμό τους, τη ψευδο-ευτυχία τους. Όλα θα πάνε καλά, ελπίζουν. Αλλά ο κίνδυνος είναι πάντοτε προ των πυλών· η όψη του θανάτου πίσω από το αχνό σύννεφο. Όταν εμφανισθεί, τότε στρέφονται αι εορταί ημών εις πένθος και πάσαι αι ευφροσύναι ημών εις θρήνον (Τωβίτ).

Όμως, κοινή είναι η μοίρα για αφελείς και διανοουμένους........

ΤΟ ΜΗ ΣΟΒΑΡΟ ΕΝΙΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ

.

Γενικώς στην ζωή μου αποφεύγω να σκέφτομαι με σοβαρό τρόπο για μεγάλα χρονικά διαστήματα , γιατί φοβάμαι πάρα πολύ την έκθεση της αυτοεικόνας μου στη «ραδιενέργεια» που έχει η αλαζονεία του Εγώ μας.

Οι ασθενείς συμπολίτες μας, βρίσκονται στο φυσικό τους χώρο (δίπλα μας) και έχουν ένα περίεργο βίτσιο να θέλουν να μεταδώσουν την αρρώστια τους ως απόλυτη αλήθεια και αναγκαία συνθήκη να βελτιώσουν αυτό τον κόσμο…

Πάντα υποστήριζα ότι ο ανόητος έχει ένα ακαταμάχητο στυλ… και τα βασικά μαθήματα τα πήρα σε πρόβες αυτογνωσίας μπροστά στον καθρέφτη μου.

Με αγάπη , θα ήθελα να αφιερώσω ένα παλιό τραγουδάκι σε κουρασμένα μυαλά που έχουν την δυνατότητα να κάνουν διάλλειμα από τον αγώνα της προσωπικής τους ορειβασίας…
Ας πούμε σε αυτούς που δεν ντρέπονται να πουν και καμιά ανοησία όπως τότε που ήσαν παιδιά …

Οι «τέλειοι» εξαιρούνται της αφιέρωσης … γιατί έτσι και αλλιώς παρακάμπτουν τα ανούσια …



Συμπληρωματικά αφιερώνω … και κάτι από την "τέχνη" των τηλεοπτικών θεαμάτων που επιβάλλουν οι «τέλειοι» προπομποί της σκέψης στους λαούς… μια τελείως σοβαρή εκδοχή του κόσμου που επιζητούν να διαμορφώσουν…

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

.

Το απόγευμα της προηγουμένης μέρας της εθνικής γιορτής της 25ης Μαρτίου, οδηγούσα στο ποτάμι πηγαίνοντας με το γιο μου, σε μια συγκέντρωση των κατοίκων της Ακαδημίας Πλάτωνος που διαδήλωναν την αντίθεση τους για την υποβάθμιση του πρώτου διασωθέντος Πανεπιστημίου της υφηλίου.

Ένα χαμόγελο γεμάτο πίκρα σχηματίστηκε στα χείλη μας, από το μποτιλιάρισμα που είχε ο δρόμος με την κίνηση των συμπολιτών μας που έτρεχαν να προλάβουν την εορταστική έξοδο… πηγαίνοντας να συνεχίσουν να βλέπουν τηλεόραση στα εξοχικά τους.

Η συγκέντρωση μας αποζημίωσε γνωρίζοντας ανθρώπους που αντιστέκονται στην υποδούλωση του μυαλού τους στη σκέψη της ιδιωτείας…

Τον αγώνα χρόνων αυτών των σκεπτόμενων ανθρώπων όποιος θέλει μπορεί να τον μάθει μέσα από αυτή την διεύθυνση (εδώ).
Το βασικό διακύβευμα είναι ο ίδιος ο λόγος του Πλάτωνα.
Ένας λόγος που είναι αντίθετος με ότι μέχρι σήμερα θεωρούμε ως «πολιτισμό» και περιλαμβάνει τα χαρακτηριστικά βίας, επικυριαρχίας και εκμετάλλευσης ανθρώπων σε άνθρωπο.

Ήταν μια βραδιά συναίσθησης , που είχαμε την ευλογία να την συνεχίσουμε και την επόμενη μέρα μέσα από μια ξενάγηση που έκαναν οι φιλόξενοι κάτοικοι σε ξένους μαθητές από όλο τον κόσμο μαζί με Έλληνες που διάλεξαν να μη δουν τηλεόραση στα εξοχικά τους.

Σπουδαίοι άνθρωποι μαζεύτηκαν και οι αναλύσεις για ότι δεν θα ακούσουν ποτέ κάποιοι, άρχισαν να βγαίνουν σαν λάβα από το τοπίο της σκέψης μας.


Υποκλίθηκα στη γνώση, που έχει μια εγγενή σεμνότητα ότι δηλαδή αντίθετο υπάρχει στην αλαζονεία σημαντικού αριθμού προβεβλημένων, που επιδεικνύουν την διακοσμητικά αναστηλωμένη «παράγκα» της σκέψης τους.

Δύσκολοι καιροί για τέτοιους «μουσικούς» δρόμους της σκέψης…
Ζούμε στην εποχή που ο καθένας παίζει το «όργανο» της σκέψης του σε ένα ατομικό ασύνδετο σκοπό προσφέροντας στην ένταση της χάβρας τη δική του ασημαντότητα.

Ο «Πλάτωνας» στέκει απέναντι σε αυτή την τραγική συμπεριφορά των ανυποψίαστων, περιμένοντας την αυτοκαταστροφή τους … για να ανασυνθέσουν από την καθαρμένη τέφρα τους την νέα μουσική της αρμονίας…

Άλλωστε… όπως είπε και ο Πωλ Ελυάρ, «Υπάρχει ένας άλλος κόσμος , αλλά είναι μέσα σε αυτόν εδώ»

ΟΤΑΝ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ...ΑΦΟΡΑ ΑΛΛΟΥΣ

.




Κανένας δεν είναι τόσο δούλος, όσο εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι

Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε
(1749 – 1832)

ΤΟ ΘΕΛΩ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΠΡΕΠΕΙ

.

Κάποτε ήταν δύο αδέρφια που είχαν μαλώσει μεταξύ τους, λόγω των συμπεριφορών τους. Τον ένα τον έλεγαν «Θέλω» και τον άλλον «Πρέπει».

Ο «Θέλω», ήταν πρωτότοκος και το αγαπημένο παιδί της οικογένειας.
Όταν γεννήθηκε ο αδερφός του, ένοιωσε ότι ήταν αδικημένος γιατί δεν του έκαναν όλα τα χατίρια οι γύρω του νοιώθοντας ότι με τη στάση τους αυτή, τον τιμωρούσαν.

Ο «Πρέπει» πάλι, ήταν στα μικρά του χρόνια πολύ ευτυχισμένος , γιατί πάντα του έδιναν τα μπράβο οι γύρω του μια και ήταν ένα πραγματικά καλό παιδί.
Όσο μεγάλωναν, άρχισε να νοιώθει ο «Πρέπει», ότι την εικόνα του την χαλούσε η παρέα που έκανε με τον αδερφό του γιατί όσο ζητούσε εκείνος, τόσο κουραζόταν αυτός να είναι συνεπής για να καταφέρνει να παίρνει την αποδοχή των γύρω του.

Αυτό το βράδυ, ήταν πραγματικά δύσκολο.
Έπεσαν να κοιμηθούν μέσα από την συνήθεια που είχαν να νομίζουν ότι κλειδώνουν κάθε βράδυ τη σκέψη τους.
Πάντα δίπλα στο όνομα τους έβαζαν μια μικρή λεξούλα … ένα «Για»
Φώναζαν με πραγματική παρρησία όταν τους ρωτούσαν το όνομα τους , «είμαι ο Θέλω Για» και ο αδερφός του έλεγε «είμαι ο Πρέπει Για»

Δεν ήξεραν γιατί έβαζαν αυτή τη μικρή λεξούλα δίπλα στο όνομα τους, αλλά και αυτό το βράδυ την κράτησαν μαζί τους κλείνοντας τα μάτια τους.

Αυτό το βράδυ ίδρωσαν πολύ στον ύπνο τους, σαν να έβλεπαν ένα κοινό όνειρο που ήθελε να βγάλει αυτή τη μικρή λεξούλα δίπλα από το όνομα τους που τους βάραινε και τους έκανε να νοιώθουν ίδιοι στο επίθετο αλλά διαφορετικοί στο όνομα.

Άκουγαν φωνές που έλεγαν στον ύπνο τους , ότι τα επίθετα στο όνομα τα αλλάζουμε και τότε κάτι άλλο θα σημαίνει το όνομα μας.
Έψαχναν οι σκιές της σκέψης τους, να αλλάξουν το φως που τις δημιουργούσε.

Δεν έβρισκαν επίθετο και γύρισε στο μυαλό τους η αγαπημένη τους μαμά που πάντα τους χάιδευε το κεφάλι λέγοντας τους «παιδί μου»
Αυτό το «Μου» ήταν το καλύτερο επίθετο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν γιατί ερχόταν από μια μνήμη ηρεμίας και αγάπης που ήταν βαθειά μέσα τους.

Αμέσως τα δύο ονόματα τους άπλωσαν το χέρι που δεν συνήθιζαν μέχρι τότε και κρατήθηκαν στον ύπνο τους.
«Αδερφέ» φώναξε ο πρωτότοκος, «το θέλω μου είναι σημαντικό αλλά μισό χωρίς εσένα».
Δεν χρειάστηκε πολύ να του σφίξει το χέρι πιο πολύ ο αδερφός του γιατί πρώτη φορά του έδινε την αξία που είχε και την έκρυβε πίσω από φωνές και απαιτήσεις διεκδικώντας την.
Βούρκωσαν τα μάτια του μικρότερου και του είπε « Τα δικά μου θέλω αδερφέ είναι τα ίδια με τα δικά σου, όμως τώρα το νέο επίθετο βοηθά να κρίνουμε καλύτερα»

Συνέχισε ο πρώην «Πρέπει για» … να μιλά σαν «Πρέπει μου».
«Είμαι τώρα αδερφέ ο Μου Πρέπει … που βλέπω την αξία μου και την άγνοια μου… και σίγουρα βρίσκομαι δίπλα σου που είσαι ο Μου Θέλω , κυρίαρχος και αστραφτερός σαν άξιος πρωτότοκος .. ο δικός μου πρωτότοκος αδερφός»

Πριν χαράξει ο ιδρώτας είχε εξαφανιστεί μέσα από τον ήρεμο ύπνο που ακολούθησε και τα πρόσωπα τους λύθηκαν , σαν να μην τους φόβιζε η σκιά τους.

Κάποιο άλλο φως είχαν διαλέξει αυτό το βράδυ για τη σκιά τους.

Αυτός που έλεγε την ιστορία , θέλησε να μη μάθει τι έγινε όταν ξύπνησαν και έτσι έφυγε από τα κρεβάτια τους όταν άρχισε να τα φωτίζει η πρώτη αχνάδα της μέρας.
Έτσι, δεν την έμαθε κανένας τι ακολούθησε , από όλους όσους την διηγήθηκαν ξανά αυτή την ιστορία.

Όσο ζούσε ο παραμυθάς, έλεγε σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δεν έμεινε λίγο ακόμα να δει τι θα έκαναν σαν ξύπνιοι… «αξία δεν έχει να ξέρεις επειδή σου είπαν… αλλά να διαλέγεις εσύ το τέλος».

Υστερόγραφο

Αυτό είναι χαρισμένο σαν κέρασμα για κάθε ποτήρι στο γλέντι της ζωής μας.
Χαρισμένο τόσο στα κρασοπότηρα που στέκουν στα καπηλειά σαν σμίγουν τα μάτια των ανθρώπων, όσο και στα κολονάτα των σαλονιών ποτήρια, που περιμένουν να τους χύσουν μέσα καλό κρασί για να σηκωθούν... σε ένα «εβίβα» κρατώντας μέσα τους την συλλογικότητα του κρασιού ... ως δική τους αξία.

Κ.Ζ.

ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΠΕΤΑ

.

Πήρα τον καφέ μου στο χέρι, ένα κομμάτι κουλούρι και το όμορφο στριφτό μου τσιγαράκι και έκατσα στο μεγάλο σκαλοπάτι ακριβώς έξω από την δουλειά μου.

Κάθισα κάτω αφήνοντας τον ήλιο να με χαϊδεύει σε μια ηρεμία τελείως διαφορετική από το παρόν των ανθρώπων που περνούσαν ολόγυρα.

Παράλληλοι κόσμοι πέρα από τον ανθρώπινο από πουλιά και έντομα είχαν τώρα γίνει αντιληπτά από την νέα στάση της παρατήρησης μου σε αυτή την ηρεμία της σχέσης με τον ήλιο.

Μια πεταλούδα, τριγύριζε με ένα πέταγμα χωρίς σταθερή πορεία γύρω μου και κάποια στιγμή διάλεξε μετά από πολλές δοκιμές το μίσχο από ένα αγριολούλουδο στη βάση του κτιρίου.
Βλέποντας την σκέφτηκα … « ένα λουλούδι που πετά» γιατί όντως έτσι έμοιαζε σαν ξεκολλούσε από κάθε μίσχο και κλωνάρι και έκανε τις ακατάστατες για το δικό μου μυαλό διαδρομές της.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκανε και γιατί διάλεγε την ακινησία με απανωτά τρελά πετάγματα, μα δεν είχε σημασία να ξέρω αλλά μόνο να παρατηρώ.
Άρχισε να μου αρκεί το ότι υπήρχε χωρίς να ψάχνω το «πώς» και το «γιατί»… που λειτουργούσα (όπως ξέρω μια ζωή) πριν από λίγα λεπτά στην εργασία μου.

Ευχαρίστησα αυτή τη σχέση μου με το ζωοδότη ήλιο και όσα μπόρεσε η παρατήρηση μου να προσλάβει από την στάση απραξίας μου, και σηκώθηκα να ανέβω στο γραφείο μου να συνεχίσω την εικονική πραγματικότητα της εκχρηματισμένης οικονομικής δράσης.

Τα δέκα λεπτά απραξίας … ήταν μια μικρή εκδρομή μακριά από το «είναι» που κουβαλώ στο μυαλό μου.
Μπορεί να μην είναι θέμα προβληματισμού μέσω λογικής για ένα blog, αλλά για μένα είναι υπαρκτό ως βίωμα … όπως και το «λουλούδι που πετά».

ΕΝΑ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ !

.

Επειδή η ζωή έχει συνέχεια, μετά από το αναδημοσιευμένο προηγούμενο άρθρο, θα ήθελα να καταθέσω ένα μικρό εκλογικής προπαγάνδας βίντεο του ΠΑΣΟΚ.

Τους εναλλασσόμενους «καλούς» και «κακούς» τους βλέπουμε…
Τον ηλίθιο … γιατί δεν μπορούμε να τον δούμε;
Τόσο ακριβά είναι τα καθρεφτάκια τσέπης;


ΝΤΡΟΠΗ

Πηγή ανάρτησης : Πολίτης της Μπανανίας

Ζωντανή συζήτηση στο Al Jazeera με δύο Έλληνες, τον Κώστα Υφαντή που είναι λέει πρόεδρος του Ελληνικού κέντρου Ευρωπαικών μελετών, τον Τζων Σφακιανάκη – οικονομολόγο και επικεφαλή της τράπεζας Saudi Franzi, και ο οικονομικός αναλυτής Max Keiser ζωντανά απο το Παρίσι.

Χαμός!

Το βίντεο ξεκινάει με τους δύο Έλληνες κυρίους να αναλώνονται στις κλασικές νεοελληνικές κουτοπόνηρες αναλύσεις περι της τραγικότητας και της σοβαρότητας της κατάστασης, πόσο οργισμένος είναι ο κόσμος, τα σκληρά τα μέτρα, πρέπει να τακτοποιήσουμε τα οικονομικά μας, (με ενδιάμεσα κάποια σπαρταριστά στιγμιότυπα) οτι αυτοί που διαδηλώνουν δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της δυσαρέσκειας, οτι πρέπει να δεχτούμε την κατάσταση και οτι ΓΙΑ ΟΛΑ φταίει ο λαός και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Πλήρη ταύτιση και συνεννόηση, προφανώς μιλημένοι και προετοιμασμένοι απο τους “δικούς” μας εδώ και στην Ευρώπη.

Και μόλις τελειώνουν οι νεοελληνικές δικαιολογίες, παραλαμβάνει ο Keiser και τους κάνει ΡΕΖΙΛΙ!

Και δείτε τι έγινε! Ο άνθρωπος, εξερράγη ο άνθρωπος! ΕΞΕΡΡΑΓΗ για πράγματα που έπρεπε να έχουμε επαναστατήσει εμείς εδώ και χρόνια! Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ρε.



Η ΠΟΙΗΣΗ … ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ

.

Γεννήθηκε Ιούλιο μήνα και μετά τριάντα επτά χρόνια ζωής τον Απρίλη του 1930 έδωσε τέλος στη ζωή του.
Ο λόγος για τον ιδιοφυή ποιητή Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι.
Το βλέμμα της ποιητικής του ενόρασης ήταν μπροστά από την εποχή που πήρε και έδωσε χαρά και αηδία από τη ζωή του.

Η ποίηση υπήρξε, υπάρχει και θα συνεχίζει να υπάρχει … σαν τον αγέρα που δεν τον βλέπουμε αλλά αισθανόμαστε το άγγιγμα του σαν βγούμε από τα αποπνικτικά λαγούμια που μας έθαψαν για να γλυτώσουμε τον θάνατο.
Θάνατος είναι η έλλειψη της αίσθησης ζωής… αλλά αυτό το ξέρουν μόνο λίγοι από όσους δίνουν εντολές… οι υπόλοιποι απλά σταυροκοπιούνται ελπίζοντας στο θάμα.

Έτσι και ο Μαγιακόφσκι, έζησε έντονα τη ζωή του και αποφάσισε να τερματίσει τη σύμβαση του με τη φθορά για δικούς του λόγους.

Μια ωραία και σε βάθος μελετημένη παράσταση αυτές τις μέρες έχει ανέβει στο Θέατρο Επί Κολωνώ. (Στοιχεία Εδώ)

Παραθέτω το γράμμα που άφησε λίγο πριν κάνει την έξοδο του από τη ζωή, μαζί με ένα ωραίο ποίημα (από το youTube) που έστω και αν γράφτηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, είναι επίκαιρο μέχρι σήμερα …

Δεν θυμάμαι … ποιος ήταν αυτός ο πολιτικός που πρόσφατα αποκάλεσε τους ποιητές «λαπάδες»… η τιμωρία του είναι η λήθη της ασημαντότητας του στο βραχύ χρόνο που έχει μεσολαβήσει από την εκφορά της άδειας σκέψης του…

«Σε όλους.
Μην κατηγορήσετε κανέναν για το θάνατο μου και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Ο Μακαρίτης τα απεχθανόταν φοβερά.
Μαμά, αδελφές, και σύντροφοι, σχωρέστε με – αυτός δεν είναι τρόπος (δεν τον συμβουλεύω σε κανένα), μα εγώ δεν έχω διέξοδο.
Λιλλή αγάπα με.
Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένεια μου είναι η Λιλλή Μπρίκ, η μαμά, οι αδελφές και η Βερόνικα Βιτόλνταβνα Πολόνσκαγια. Αν τους εξασφαλίσεις μια ανεκτή ζωή, σ’ ευχαριστώ. Τα αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ, αυτοί θα τα καθαρογράψουν
Όπως λένε
«Το επεισόδιο έληξε»
η βάρκα του ερωτά
συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινότητα
Έχω ξοφλήσει τους λογαριασμούς μου με τη ζωή προς τι λοιπόν η απαρίθμηση των αμοιβαίων πόνων των συμφορών και των προσβολών;
Νάστε ευτυχισμένοι»


Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ

.

Ας δούμε τη ζωή του μικρού Γιωργάκη χωρίς να εστιάζουμε στο όνομα του και στο ποιος είναι.
Θα μπορούσε να ήταν ο Χασάν, ο Φριτς , ο Σμιθ και όποιο άλλο όνομα σας έρθει στο μυαλό.

Για να το κάνουμε περισσότερο βιωματικό, ας βάλουμε στο όνομα του Γιωργάκη, το δικό μας και να φανταστούμε ότι είμαστε εμείς στη θέση του.

Ο Γιωργάκης λοιπόν, γεννήθηκε σε μια οικογένεια που του τα παρείχε όλα τα υλικά εφόδια της ζωής του.
Κάθε φορά που έκλαιγε και ζητούσε κάτι , με κάποιο τρόπο μαγικό του ερχόταν από τον μπαμπά η την μαμά και έμαθε ότι αν φωνάζει και διεκδικεί πάντα παίρνει αυτό που θέλει.
«Το μωρό μου είναι το καλύτερο» του έλεγαν πάντα και κανένας δεν τον δίδαξε πως είναι ένα με όλη τη φύση.
Αντίθετα του έκρυψαν το θάνατο του γείτονα και αργότερα του παππού του λέγοντας του ότι τον πήρε ο Θεούλης μαζί του.
Ο Γιωργάκης, είχε σχηματίσει μια αντίληψη αθανασίας για τα πάντα.
Έστω και αν κάτι χάνονταν , ήξερε ότι κάπου ο καλός θεός το έχει τακτοποιήσει αναλαμβάνοντας μια εξουσία οργάνωσης της ζωής έξω από αυτόν.
Άλλωστε πάντα έβλεπε γύρω του τους διαφορετικούς στο ντύσιμο ανθρώπους που είχε βάλει ο θεός να μιλάνε για Αυτόν.
Αφού έβλεπε τους αντιπροσώπους του Θεού, θα μπορούσε να αμφιβάλλει για αυτόν που τους διόρισε;

Ο Γιωργάκης , πάντα ήθελε και κάποια στιγμή άρχισε να μορφώνεται και να ξεχωρίζει από τα άλλα παιδάκια του σχολείου.
Τώρα ήξερε από τον μπαμπά του και τον κύκλο του , ότι όπως έχουμε ένα σκυλάκι στο σπίτι μας έτσι είναι και οι άνθρωποι γύρω του.
Αυτό το κάνουν καλά άλλωστε οι αντιπρόσωποι του Θεού, γιατί να μην το έκανε και αυτός στην καθημερινότητα του.

Έτσι, έμαθε να λέει στην Ελενίτσα ότι είναι όμορφη και έξυπνη για να της χαϊδέψει λίγο τα μπούτια που του άρεσαν όταν τα έβλεπε στο σχολείο.
Μετά έμαθε να λέει στην Ελενίτσα ότι ο φίλος της ο Αποστολάκης, του είπε πως της είχε πιάσει μια μέρα τα βυζάκια και στενοχωρήθηκε πολύ.
Ήξερε ότι ήταν ψέμα , αλλά ήξερε όμως ότι και η Ελενίτσα επειδή έχει ένα εγωισμό θα μισούσε τον Αποστολάκη και θα κέρδιζε εκείνος την αποκλειστική εύνοια μαζί με τα μπούτια της.

Μετά άρχισε να προσφέρει στον έρανο του σχολείου χρήματα που του έδινε ο μπαμπάς και να πρωτοστατεί σε πράξεις που έδειχναν πόσο καλό παιδί είναι και όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν.

Ο Γιωργάκης ήταν πλέον ένα παιδί θαύμα, που όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν και εκείνος ήξερε καλά ότι όσο μιλούσαν καλά ήθελε κι άλλο να παίρνει … σαν τότε που ήταν παιδί και τα είχε όλα.

Μια φορά που δεν τον έβλεπαν κυνηγούσε μια γάτα που είχε κατατρομάξει και εκείνος ένοιωθε μια ηδονή μέσα του. Ένοιωθε σημαντικός στο να μπορεί να φοβίζει … να είναι ο Θεός όταν το διάλεγε.
Αυτή η κρυφή ηδονή της κρυφής βίας που ένοιωθε ο Γιωργάκης ήταν ότι πιο ερεθιστικό… την ένοιωθε όταν πετύχαινε να έχει περισσότερα χρήματα και ανθρώπους που τον προσκυνούσαν σαν να ήταν κάτι διαφορετικό από αυτούς.

Αυτός λοιπόν ο Γιωργάκης, ο Χασάν, ο Φριτς , ο Σμιθ , έτυχε κάποια στιγμή να «παίζει» τις παιδικές μνήμες του σαν τραπεζίτης, σαν υπουργός, σαν πρωθυπουργός, σαν ηγέτης θρησκευτικός και ότι άλλο βάλει ο νους…

Στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο κάθε ένας από εμάς …
Ο Γιωργάκης δεν είναι διαφορετικός άνθρωπος με ουρά και κέρατα στο κεφάλι.
Είναι ο εαυτός μας που οι συνθήκες του επέτρεψαν να κάνει πράξη όλη τη σκέψη που έχουμε μέσα μας.

Αν θέλουμε να τον γκρεμίσουμε και να τον καταστρέψουμε … θα πρέπει πρώτα να τον βρούμε μέσα μας και να αναγνωρίσουμε το πως σκέφτεται… αν τον κάνουμε οικείο, τότε έχουμε την πειθώ του εσωτερικού μας πολέμου.

Όποιος αγωνίστηκε να αλλάξει τον εαυτό του, ξέρει να στέκεται ευθυτενής απέναντι σε ότι διεκδικεί και δεν περιμένει να του το χαρίσουν.
Η διαφορά είναι τεράστια μεταξύ του σκύλου που κουνά την ουρά και κάνει τούμπες και ενός ανθρώπου που μπορεί να σταθεί ευθυτενής και να απειλήσει με τον όγκο ψυχής του τον κάθε φοβισμένο και κακομαθημένο Γιωργάκη, Χασάν, Φριτς ,Σμιθ…

Ο Γιωργάκης, ο Χασάν, ο Φριτς και ο Σμιθ, έμαθαν ότι η μόρφωση είναι αυτή που έλεγε ο Αρχιμήδης «Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω»
και έτσι κράτησαν την γνώση για να την δίνουν στα παιδιά και τους αγαπημένους τους ανθρώπους.
Στους άλλους που ήθελαν να είναι σαν την Ελενίτσα που της έπιανε τα μπούτια και σαν τον Αποστολάκη που τον ακύρωσε, έδινε πολλές υποσχέσεις και καλά λόγια που τους έκαναν να νοιώθουν περήφανοι.

Ο Γιωργάκης ήξερε ότι αν έχουν μεγάλη λύπη και μεγάλη χαρά οι άνθρωποι τότε τους ελέγχεις … αυτόν που φοβόταν ήταν πάντα τον ήρεμο και αποφασιστικό στη σκέψη.

Φρόντισε λοιπόν ο Γιωργάκης με τα άλλα παιδιά της παρέας που έπαιζαν τους διαφορετικούς… να μην είναι ποτέ ήρεμοι οι άνθρωποι (του είχε πει ο μπαμπάς του ότι λέγονται υποτιμητικά πλέον λαοί)

Πολύ φασαρία όμως για τον Γιωργάκη, τον Χασάν, τον Φριτς και τον Σμιθ, μια και αυτοί κάποια στιγμή πεθαίνουν και χάνονται σαν τους λαούς τους.
Αυτό που είναι δυνατότερο είναι η αντίληψη που μεταφέρεται από μπαμπά σε παιδί και από εποχή σε εποχή…


Εχθρός μου δεν είναι ο Γιωργάκης , ο Χασάν, ο Φριτς και ο Σμιθ… αλλά το τέρας που έχω μέσα μου και το κυοφορώ για να το γεννήσουν τα παιδιά μου και τα παιδιά τους …
Κάποιοι μίλησαν για ένα κόσμο των ιδεών …
Γιατί εσύ και εγώ είμαστε ο κάθε Γιωργάκης …
Αν δεν το αποδεχτούμε αυτό … τότε καλά κάνουμε και κουνάμε την ουρά και κάνουμε τούμπες για να μας δώσουν το κομμάτι ψωμί.

Και κάτι ουσιώδες … η ζωή έχει θανάσιμα ψεύδη… που βοηθούν να μην δούμε τον Γιωργάκη μέσα μας …

Είπαμε … χωρίς την αντίληψη ότι υπάρχει Ένα Αφεντικό … δεν γίνεται να υπάρχει εκπαιδευμένος σκύλος…

Χαρισμένο το ακόλουθο βίντεο στην εξέλιξη… άλλωστε «Τα πάντα ρει»

Προτείνω να το μεγεθύνετε με το ανάλογο κουμπί(αριστερά του Google στην μπάρα) για να έχετε λίγο μεγαλύτερη την άλλη άποψη της αλήθειας...

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

.

Γνωρίζω ότι οι σοβαροί άνθρωποι με υπεύθυνο λόγο δεν κάνουν «καζούρα» και η σωφροσύνη είναι αρετή. Ο Μένανδρος είχε πει : « Η γλώσσα πολλούς εις όλεθρον ήγαγεν»
Όμως ένα Διονυσιακό κομμάτι που έχουμε μέσα μας και μια Αριστοφανική διάθεση κραξίματος σε ότι υποκειμενικά κρίνουμε ως φαιδρό, έρχεται να δώσει την εικόνα του πάζλ που θέλουμε να τον λέμε «πολιτισμό» της εποχής μας.

Από την μία έχουμε την αδικία, την βία, την έλλειψη προοπτικής στα νέα παιδιά μας ενώ από την άλλη έχουμε τον εκπεσμό της σκέψης και της αντίληψης των ανθρώπων.

Μπορεί να είμαι αδιαμόρφωτος και να μην κατανοώ τις εσωτερικές διαδρομές πίστης των ανθρώπων… αλλά ρε αδερφέ είναι πίστη και κάθε πίστη είναι ξεσπιτωμένη από τη γνώση… και σαφώς η υποτελής αδερφή της …

Έτσι λοιπόν έφτασε δυστυχώς στα μάτια μου, το βίντεο που σας παραθέτω με ένα αρχαιοελληνικό ύμνο προς την πολύπαθο Περσεφόνη σε μια γιορτή αρχαιοελληνιστών .
Κάτι ήξερε ο μεγάλος Γκάτσος που έδινε τους στίχους του ποιήματος να τους μελοποιήσει ο Μάνος Χατζηδάκης με τον τίτλο «Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης»

Τώρα και τα δύο μελοποίηση είναι … η μυλόπετρα της άγνοιας τα ισοπεδώνει όλα.

Αυτή η ωραία παρέα ανάλαφρων νέων που κάνουν την μουσική τους επίκληση στην Περσεφόνη, θα μπορούσαν να είναι ακριβώς η ταυτότητα του νεοέλληνα που την άγνοια και την ένδεια την κάνει άποψη.
Αυτά τα μεγάλα ηχεία με την μονότονη μουσική των ηλεκτρονικών οργάνων, όχι μόνο αταίριαστη είναι με την αντίληψη του μέλους των ξένων από εμάς παλαιών Ελλήνων αλλά και υβριστική ως κακόηχη για τον πολιτισμό που πέρασε και δεν ακούμπησε από τα χνώτα των νεοελλήνων.

Γιαπωνέζοι - έλληνες με φωτογραφικές μηχανές και στεφανωμένοι χαρούμενοι θαμώνες σε στυλ απόκρεω περιφέρονται στον παράδεισο της χαλαρότητας των αοιδών με τα πολύχρωμα πανάκια που δηλώνουν το κιτς της εποχής που σαφώς το δημιούργησε η πολιτική αλητεία… της παιδείας μας.

Μα γίνεται να βρωμίσει το ψάρι και να αφήσει κανένα λέπι που δεν όζει;

Το μόνο που μας σώνει … είναι να αποδεχτώ ότι εγώ και μερικοί άλλοι δεν καταλαβαίνουμε και είμεθα ηλίθιοι … μήπως και σώσουμε τα ζωτικά ψεύδη ενός λαού που περιφέρεται ζήτουλας της ιστορίας των «ξένων» προγόνων του και των σημερινών ευρώ από αφεντικά που θα του εξασφαλίσουν την ράθυμη αντιπαραγωγικότητα του.

Πάντως για φολκλόρ δεν είμαστε κακοί… είναι μια μορφή σωματικής επιβίωσης και αυτό…
Για την πνευματική επιβίωση … δεν χρειάζεται να λέμε αισιόδοξες μαλακίες μεταξύ μας…

Μη ξεχάσω να σχολιάσω το λιβανάκι από το Άγιο Όρος … εκτός και αν έχει τίποτε καλό μέσα για να ταξιδέψει το μυαλό των ORTONTOX , πιστών στις παραδόσεις των Χριστιανικών γάμων και των βαφτισιών της ζωής τους, με αρχαιοελληνικές ανησυχίες…

ΟΤΑΝ ΞΕΝΙΤΕΥΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ …

.

Οδηγούσα το βράδυ σε έρημους δρόμους ακούγοντας τη μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη από το έργο που σκηνοθέτησε ο Παντελής Βούλγαρης «Οι Νύφες» σε σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη.

Μια ολόκληρη εποχή απόγνωσης λαών που η στέρηση τους έδινε το εισιτήριο του ξενιτεμού είναι τόσο μακριά και δίπλα μας στις αλλαγές της εποχής.

Το πιάνο έπαιζε αργά την μελωδία στην υπέροχη μουσική του Σπανουδάκη, σαν οι νότες να ήθελαν να κρατήσουν τη ζωή να εξελίσσεται υπομονετικά μέσα από τον πόνο.
Το βιολί ερχόταν να φέρει νοσταλγικά το όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ … κόντρα σε αυτό τον αργό – επώδυνο βηματισμό του πιάνου.

Μια αγωνία (η μουσική) περιγράφοντας την ψυχή μας που θέλει να πετάξει και κάτι μέσα μας την τραβά ίσια στη γη όχι να βηματίζει, αλλά να κινείται σημειωτόν αντίθετα με το μυαλό που φαντάζεται ότι πετά…

Το τραγικό δεν είναι να υποτάξεις κάποιον που γεννήθηκε δούλος και δεν σκέφτεται … αλλά ένα ελεύθερο που έχει νοιώσει τους καρπούς της ελευθερίας (του έρωτα της ζωής) και την κουβαλά μέσα του.

Μετανάστες που άφησαν τα όνειρα , μετανάστες που ξενιτεύτηκαν από τη χαρά της ζωής τους, ήσαν οι πραγματικές νύφες που ξαναζωντάνεψε η υπέροχη ταινία …

Εν δυνάμει μετανάστες είμαστε και εμείς σήμερα τόσο από τον εαυτό μας , όσο και από τον πολιτισμό που βουλιάζει στην πνευματική και υλική ανέχεια.

Μαζί με αυτές τις σκέψεις παραθέτω και μια παρουσίαση της ταινίας (εδώ) για όσους δεν την έχουν δει, όπως στη συνέχεια και το μουσικό θέμα του έργου με τα χαρακτηριστικά κόντρας πιάνου και νοσταλγίας του βιολιού που περιγράφουν την επώδυνη μοίρα των ανθρώπων.

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ … ΜΕ ΤΟΥΣ «ΛΥΚΟΥΣ»

.

Κουστούμια φοράμε (ενίοτε) οι άνθρωποι, όταν θέλουμε να πουλήσουμε την ανασφάλεια της αγωνίας μας για ένα αποτέλεσμα… και το έχουμε ζήσει αυτό.
Την τζαζ έκφραση που αντίκειται στην νόρμα συμπεριφοράς των γύρω μας (ενίοτε) την χαρακτηρίζουμε και ως τρέλα.

Είναι φορές όμως , που σηκωνόμαστε μέσα στη φαντασία μας και κουνώντας τα χέρια λικνίζουμε το παιδί μέσα μας χωρίς κουστούμι έτσι … για το γαμώτο …
Αν κάνουμε το ευτυχές «λάθος» να εμφανίσουμε το παιδί από μέσα μας δίπλα στο μάταιο σφίξιμο των γραβατών που πνίγονται γύρω μας … τότε αυτό είναι μια υπέρβαση.
Αυτές οι υπερβάσεις … έχουν ένα βίωμα διλήμματος μέσα μας δύσκολο.

Αν καταφέρουμε και δεν μας νικήσει ο φόβος που εκπέμπουν οι «σοβαροί» δίπλα μας κρατώντας ισορροπία και εσωτερική καθαρότητα, τότε είμαστε σε καλό δρόμο … που σίγουρα δεν μας τον εύχονται οι «σώφρονες»

Θα τολμούσατε να πάρετε τρεις σβούρες μέσα σε ένα κεντρικό δρόμο τραγουδώντας χωρίς καμία αναστολή στα έκπληκτα βλέμματα των σκυθρωπών φορολογουμένων;

Πάντως είναι ωραία εμπειρία και αξίζει αν είναι αληθινή όσο και ο πραγματικός έρωτας…
Τα υπόλοιπα ψεύτικα τερτίπια "να κοίτα το κάνω ... ο θρασύς" αν δεν έχουν πραγματική βάση μέσα μας είναι απλά φαιδρά … και «γιομώσαμε» από τέτοια.

Αυτό το τραγούδι του Μάλαμα που αναρτώ στη συνέχεια, ενδείκνυται για μια «τσαμπουκαλεμένη» αργή κίνηση με τα χέρια σηκωμένα (μέχρι τους ώμους) μέσα στους έκπληκτους περαστικούς ή ακόμη σε υπηρεσίες που σφίγγουν τις γραβάτες τους.

Προσοχή … τα χέρια δεν τα σηκώνουμε ποτέ πάνω από τους ώμους, γιατί τότε γίνεται τσιφτετέλι και σε διανοητικό επίπεδο ερμηνεύεται … ως τραβεστί έκφραση ψυχής… «γιομώσαμε» και από δαύτες.

Θα έλεγα ότι είναι τόσο δύσκολη αυτή η εμπειρία της ζωής που είναι σαν να χορεύουμε μαζί με τους «λύκους» μετουσιώνοντας το φόβο που είναι όλοι ντυμένοι γύρω μας, σε πρόκληση ζωής.
Τότε χάνουν την ταυτότητα τους για λίγο οι «λύκοι», γιατί απλά τους έχουμε πάρει το «ρόλο» και την συνήθεια.

Ας πούμε ότι αυτό ήταν μια εισαγωγή για το θέατρο δρόμου… ή όπως το πάρει ο καθείς για τον εαυτό του.
Κάποιοι μπορούν να το αφιερώσουν αν επιθυμούν…

Εγώ το αφιερώνω μαζί με ένα νοερό χορό (με τα χέρια όπως πρέπει), σε ένα αδερφό σε κάτι ψηλά βουνά … σαν τα χρόνια και τη γνώση του, κόντρα στον καθωσπρεπισμό των πρέπει του φόβου μας.

«Αδερφέ Αλέξανδρε, αυτή η γυροβολιά αφιερωμένη» ! ... Ξέρεις εσύ...

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΩΣ ΧΡΕΟΣ

Μια εισαγωγή στον κόσμο του χρήματος και της ανθρώπινης ομηρίας.

Εδώ δεν υπάρχουν σχόλια.

Ότι καταλάβουμε ... για το τι σημαίνει ΚΡΙΣΗ.




ΕΝΑΣ ΟΜΟΡΦΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

.

Ο Πίνδαρος μας αναφέρει ότι ο Διαγόρας ένας πολύ ψηλός και ανδρείος αθλητής της πυγμαχίας, είχε λαμπρό παρελθόν με νίκες τόσο στους 79ους Ολυμπιακούς αγώνες όσο και σε άλλες διοργανώσεις Πόλεων της εποχής.

Μεγάλος πια στην 83η Ολυμπιάδα το 448 , παρακολουθούσε την στέψη των ολυμπιονικών γιων του στο παγκράτιο και στην πυγμαχία.
Τρέξανε τα δύο παιδιά του, βγάλανε τα στεφάνια τους και τα φόρεσαν στο άσπρο κεφάλι του πατέρα, ενώ τον πήραν στους ώμους και έκαναν το γύρω του θριάμβου.
Λουλούδια και μακαρισμοί αντηχούσαν για την τιμή που δεχόταν ένας πατέρας από την ίδια την παιδεία των απογόνων του.
Ο Πλούταρχος μας αναφέρει , ότι ένας Σπαρτιάτης φώναξε στον Διαγόρα :

«Κάτθανε Διαγόρα ούκ είς Όλυμπον αναβήσει"

(Πέθανε Διαγόρα, δεν θα ανέβεις στον Όλυμπο)

Το μέτρο της πλήρους ανθρώπινης ευτυχίας το είχε ζήσει … και κάθε στιγμή από εκεί και πέρα δεν θα είχε την τέλεια συναίσθηση αυτού του βιώματος.

Ο Διαγόρας … άκουσε και άφησε την πνοή του επάνω σε αυτό το γύρο του θριάμβου μακάριος και πιστός σε ένα πνεύμα που αφορούσε τον τότε πολιτισμό.

Δεν θέλω να ξέρω τι θα έλεγε σήμερα ο Γιάπης θεατής του εκπεσμού των δικών μας Olympic games, γιατί η σκέψη λερώνεται και καλό είναι να την κρατάμε προστατευμένη όσο μπορούμε από την σημερινή «αλήθεια»

ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

.

Πρόσφατα ένα βράδυ, έκανα βόλτα στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και έφτασα στο σημείο που είχα στο μέρος της καρδιάς την φωτισμένη εικόνα του Παρθενώνα και δεξιά μου το μουσείο με την αισθητική του, που όλο απορία και εικασίες ερμηνεύαμε με τον συνοδοιπόρο γιο μου.
Πολλή σκέψη γεννήθηκε , αλλά δεν έχει αξία να αναλυθεί εδώ όσο αξία έχει να σας αναρτήσω το μικρό βίντεο του Κώστα Γαβρά που μιλά για την ιστορία του Παρθενώνα μέχρι σήμερα και είχε προκαλέσει μια σχετική αναταραχή στους κόλπους των κληρικών για την απεικόνιση της καταστροφής που έκανε και η δική τους ιστορική διαδρομή επάνω στον αρχαίο πολιτισμό.
Είναι ένα μικρό βίντεο με πολύ πόνο αν νοιώσουμε ότι η αποδόμηση και η βεβήλωση δεν αφορούσε απλά μάρμαρα αλλά τα ίδια τα κύτταρα που φέρουμε πάνω μας και δεν τα έχουμε σε υπόληψη γιατί δεν μας τα αναφέρουν τα ψυχαγωγικά προγράμματα της πάντα λέγουσας την «αλήθεια» τηλεόρασης της ζωής μας.


Πατήστε επάνω στην εικόνα

ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΑ – ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΚΟΝΑ

.
Αυτό που βλέπουμε , δεν είναι πια έτσι…
Αυτό που βλέπουμε … δεν υπάρχει πλέον…
Αυτό που βλέπουμε ως διαδικασία μας ξεπερνά χρονικά ως ανθρώπινη ζωή
Αυτό που βλέπουμε είναι διαδικασία που περιλαμβάνει όλους τους πολιτισμούς…




Τώρα θα ήθελα να μάθω ως κόκκος της άμμου, ποιος «σκεπτόμενος» θα αναλύσει την ενδεχόμενη ΥΠΕΡΑΞΙΑ που παράγεται από αυτήν την αέναη ενέργεια που μας περιλαμβάνει…
Κάπως έτσι ... ήταν και τα βράχια του χωριού μας κάποτε... ή μπορεί διαφορετικά ... ποιός ξέρει...
Όντως … μια Φοβερά Όμορφη εικόνα … αν την κατανοήσουμε και υπερκεράσουμε την αφροσύνη της «αθάνατης» μαλακίας ως λειτουργία περιοριστικής σκέψης.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΘΕΑ...

.

Την ώρα που τα «πρόβατα» τρέχουμε πανικοβλημένα από την αντιπαλότητα που δημιουργούν μεταξύ των λαών όσοι διαχειρίζονται το μοντέλου του Ευρωπαϊκού πολιτισμού (παγκοσμίως) καλό είναι να ακούσουμε τι είπε στον επίλογο του ο μεγάλος καθηγητής Λιαντίνης όταν δίδασκε στο Ηρώδειο τους μαθητές του.

Η οικονομική κρίση , είναι απλά οι τριγμοί πτώσης του τέρατος που ως Ιδεομορφή έζησε με ύβρη απέναντι στην οικονομία της φύσης και παρήγαγε πλούτο που τον ονόμασε ΥΠΕΡΑΞΙΑ.
Φτωχοί που είμαστε … οι τελευταίοι άφρονες των αφρόνων προγόνων μας …


Ομιλία στο Ηρώδειο το 1995

(απόσπασμα από τον επίλογο της ομιλίας) …


Θα ρθεί μια εποχή , που κάποιες γενιές θα πληρώσουν ακριβά αυτά τα οφέλη που έχουμε και αντλούμε εμείς σήμερα με βάση όλη αυτή την κοσμοθεωρία όπως αναπτύχθηκε μέσα στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μιλώ δηλαδή για ένα αδιέξοδο γιατί όταν λέμε δηλαδή Πέθανε ο Θεός, ο Νίτσε εννοεί ότι ο πολιτισμός πολλαπλώς οδηγείται σε αδιέξοδο.
Τι θα πει αυτό; Σταματάμε εκεί; Τι θα γίνει μετά…
Έρχεται μια καταστροφή κοσμογονική αγαπητοί και αλλοίμονο σε εκείνες τις 2,5 γενιές που θα ζήσουν αυτή τη στιγμή σε αυτή την εποχή.
Πότε θα είναι; Μετά από 100 από 200 χρόνια;
Δεν είμαστε σοφοί ας πούμε ότι προσιόντων αισθάνονται
Αλλά αυτή η καταστροφή είναι δεδομένη.
Αυτό σημαίνει ότι Πέθανε ο Θεός ή Τελείωσε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Με την έννοια αυτή , αν ζούμε εμείς σήμερα και έχουμε αγαθά και απολαβές και χίλια άλλα δύο πράγματα λέμε ότι ζούμε εις βάρος των μελλοντικών γενεών.

Ολόκληρο το βίντεο , αν έχουμε χρόνο... και δεν τρέχουμε ως "πρόβατα" στα σφυρίγματα του τσοπάνη.



ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

.

Πριν από αρκετά χρόνια είχαμε πάει δύο συνάδελφοι στο Μόναχο και επισκέφτηκα για επαγγελματικούς λόγους ένα εργοστάσιο παραγωγής προϊόντων γάλακτος.
Ένας τεράστιος χώρος επίγειος με όμορφα κτίσματα ήταν το επίπεδο που αρχικά επισκέφθηκα. Στην συνέχεια κατέβηκα κάτω από τη γη όπου ήταν οι μονάδες παραγωγής , πάλι καλοφτιαγμένες και οργανωμένες … αλλά κάτω από την γη.

Η έκπληξη μου ήταν τεράστια όταν ο πρόσχαρος αλλά με ευγένεια που διατηρούσε απόσταση Βαυαρός διευθυντής, μας έδωσε την πληροφορία ότι γύρω μας ήσαν σε όλο το χώρο Έλληνες και Τούρκοι.

Πολλά χέρια σηκώθηκαν να μας χαιρετούν , και η καρδιά μου σχιζόταν γιατί έβλεπα την μοίρα αυτών των λαών που τους ήθελαν να έχουν ενισχύσει την αντιπαλότητα να σέρνονται στην επιδίωξη της «ευμάρειας» του απαραίτητου προς το ζειν … σε υπόγεια .
Σήμερα ζούμε πάλι στα υπόγεια των αγορών που ορίζουν τη χρήση της σκέψης μας.

Ένα παράθυρο που κοιτά στον ουρανό και είναι ο «Περικλέους Ἐπιτάφιος Λόγος» του Θουκυδίδη . (ΕΔΩ)
Αν δεν έχουμε χρόνο να τον διαβάσουμε, απλά θα μείνουμε για πολλά χρόνια ακόμα στα υπόγεια της Ευρώπης .
Αν δεν καταλαβαίνουμε τι λέει ο λόγος, τον διαβάζουμε πολλές φορές , ξανά και ξανά.
Αν θέλουμε να βγούμε από τα υπόγεια κάνουμε συνέχεια προσπάθεια να καταφέρουμε να σηκωθούμε από το σχοινί με τους ελάχιστους κόμπους που υπάρχει και το αγνοούμε…
Ας γνωρίσουμε τι μπορούμε να είμαστε… και τότε ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν όλοι οι Ηγέτες που νομίζουμε ότι θα μας σώσουν !

Ο μεγαλύτερος ηγέτης είναι ο ενημερωμένος και ενεργός πολίτης.
Όταν λέω ενημερωμένος προς Θεού δεν εννοώ από την τηλεόραση !!!
Ο ασφαλέστερος δούλος είναι ο εφησυχασμένος καταναλωτής που εντέλει τους άλλους να του προσφέρουν αγαθά στη ζωή του.
Διαλέγουμε … χαλαρά και υπόγεια … ή πόνος με αναρρίχηση ;
Ότι διαλέγουμε … αυτό είμαστε … και δεν χρειάζεται να παραπονιόμαστε ως ράθυμοι κηφήνες ,γιατί γινόμαστε γραφικοί ως σκερτσόζοι δούλοι.

Στο μυαλό μου υπάρχει μια συμπεριφορά που έχουν οι κτηνοτρόφοι … και καλό είναι να την καταλάβουμε και τότε θα ερμηνεύσουμε τα μέτρα που έχουν πανικοβάλει τους Έλληνες και νοιώθουν μειονεκτικά και την επιβίωση τους να απειλείται.

«Αν δεν σκιαχτούν τα πρόβατα … δεν τα οδηγάει ο τσοπάνης !»