.
Θέλησα να αναρτήσω ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Θόδωρου Μαραγκού με τίτλο «Black Mpee» που μιλά για την αλήθεια της υποκουλτούρας που παράγουμε στην Ελλάδα αρμονικά δεμένη σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο του δυτικού πολιτισμού (κατανάλωσης) που υφίσταται σήμερα. Ο Δημητράκης (της ταινίας) ψάχνει να μάθει πριν γίνει πρόβατο τι ήταν στην προηγούμενη ζωή του. Θα χρειαστεί να κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι μέσα στις στάχτες του Βεζούβιου για να συναντήσει τα αρχαία κείμενα που βρέθηκαν απανθρακωμένα στους πάπυρους του Ερκολάνο με την Επικούρεια φιλοσοφία από την βιβλιοθήκη του Φιλόδημου. Μια φιλοσοφία της απλής χαράς της ζωής και του έρωτα που κυνηγήθηκε από τους χριστιανούς σαν ανέβηκαν στην εξουσία. Αυτή η χαμένη καταγωγή του «Δημητράκη» είναι που διευκολύνει την παραγωγή των προβάτων που όλοι βιώνουμε σαν σύγχρονο πολιτισμό των ακόρεστων αναγκών του ανθρώπου.
Στην μικρή σύγχρονη συντεταγμένη πολιτεία της πάλαι ποτέ γεωγραφικής έδρας των Ελλήνων αυτή η μετατροπή των ανθρώπων σε πρόβατα έχει φτάσει στην ανώτερη βαθμίδα της μεταμόρφωσης. Δεν είναι τυχαίο που λίγο παλαιότερα ο Σαββόπουλος έγραψε το τραγούδι «Κωλοέλληνες» που όσο και αν σοκάρει έχει πιάσει το στόχο της σκέψης και των πράξεων ενός λαού και των ηγετών του.
Σε όλο τον κόσμο ενδιαφέρονται για την ουσία της Ελληνικής φιλοσοφίας εκτός από τους αρμόδιους ιθαγενείς του μικρού κρατιδίου της συστηματικής αλλοίωσης της ιστορίας και των αποδείξεων ενός πολιτισμού.
Θα διακινδύνευα να εκφράσω μια θέση που λέει ότι αν θελήσει κάποιος να συνεπικουρήσει την παγκόσμια κουλτούρα οφείλει να διαλύσει την υπόσταση του κρατιδίου των Νεοελλήνων που σίγουρα είναι μια τροχοπέδη αλητείας απέναντι σε ότι ελληνικό υπάρχει ακόμη προς αξιοποίηση ως γνώση παγκόσμια.
Μια νοοτροπία κλεπτών και μιζαδόρων χωρίς ίχνος φιλοσοφίας είναι ένα μίγμα από όλες τις τάξεις και τις επαγγελματικές διαστρωματώσεις. Πολιτικοί λοβιτούρες μαζί με ανίκανους δασκάλους και υπαλλήλους πλαισιώνουν ένα πολιτικό- θρησκευτικό κατεστημένο που στραγγαλίζει την χαρά της ζωής. Τα δε υγιή στοιχεία της σκέψης μιας μειονότητας ανθρώπων του κρατιδίου, βρίσκονται υπό διωγμό μέσα από την συντεχνιακή μαφία και πολεμούνται έως ότου καμφθούν και γίνουν ίδιοι με τις αντιλήψεις του κοπαδιού.
Η πάλη παγκόσμια είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια μεταξύ δύο βασικών φιλοσοφιών που η μία θέλει τον άνθρωπο πρόβατο σε ιδεολογήματα που τον καθιστούν ελέγξιμο και η άλλη τον επιθυμεί σε αρμονία με τη φύση να διάγει ζωή μέτρου και χαράς.
Δεν είναι υπόθεση Νεοελληνική η διαχείριση του Ελληνικού πνεύματος. Το μέγεθος των πληροφοριών ξεπερνά την σκέψη που παράγουν οι καρικατούρες των πολιτών και των ηγετών τους σε αυτό το κρατίδιο.
Έχω ταξιδέψει σε πολλούς αρχαιολογικούς χώρους της επικράτειας του Ελλαδιστάν και στην πλειονότητα τους βρίσκονται σε μια θλιβερή εγκατάλειψη με αντίστοιχα θλιβερούς σε μια χαμηλόμισθη σχέση φύλακες (συνήθως) αγράμματους σε με μια υπαλληλική σχέση ρουτίνας, χωρίς να γνωρίζουν που ακριβώς πατάνε τα πόδια τους. Πάντα οι κυβερνήτες μοιάζουν με τους ψηφοφόρους που τους εκλιπαρούν για μια θέση ξεκούραστη και σίγουρα τεμπέλικη στον δημόσιο τομέα. Αυτοί οι άνθρωποι (εξουσιαστές και υπήκοοι) είναι περισσότερο επικίνδυνοι και από την καυτή στάχτη του Βεζούβιου που απανθράκωσε τους παπύρους του Ερκολάνο. Εκεί η φύση άφησε μια πιθανότητα στη γνώση να αποκρυπτογραφηθεί (όπως και έγινε) με την τεχνολογία. Στην χώρα της ιδιωτείας, τα πάντα περνούν από τον αφανισμό της κυριαρχούσας φιλοσοφίας του «Δώσε ημίν σήμερον» μια και «Μετά από μένα το χάος».
Πόσο λυπηρό είναι να σκέφτεται ένας που αγαπά την πατρίδα του ότι έφτασε η ώρα να γίνει άπατρις…
Πόσο έντονο συναίσθημα είναι να νοιώθεις ότι το σώμα σου έχει γεμίσει από καρκινικά κύτταρα και να οδηγείς το χέρι στου στον κρόταφο με ένα πιστόλι προτεταμένο για να μην τα αφήσεις να εξαπλωθούν και πέρα από το σώμα σου…
Ο καρκίνος ποτέ δεν θέλει να πεθάνει , μια και η άναρχη αμοιβαδοειδής αναπαραγωγή του νοιώθει την ευφορία του κανιβαλισμού χωρίς αρμονία να κυριαρχεί στη ζωή. Δεν διαθέτει η σκέψη της καρκινικής ιδιωτείας «σχέση» και «τάξη» μέσα στην φιλοσοφία της ύπαρξης του και προπαντός δεν γνωρίζει την κλιτότητα. Όμως ποτέ δεν θα μπορέσει με την αναπαραγωγή της η καρκινική σκέψη να φτιάξει ένα σώμα σαν του Ερμή του Πραξιτέλη. Αντίθετα θα φτιάχνει ποσότητες πολλές από μάζα που θα την ονομάζει "κατανάλωση" και θα την ορίζει ως ευδαιμονία σε μια ζωή που θα κυριαρχούν οι οικονομικές θεωρίες αρρωστημένων μυαλών που αποθησαυρίζουν ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν μετά την σαρκική τους αποσύνθεση.
Γυναίκες και άντρες που ανήκουν στη σκέψη της ατομικής ιδιοτέλειας, δεν έχουν νοιώσει την ηδονή του έρωτα και σίγουρα την μπερδεύουν με το πήδημα και την αγχωμένη εκσπερμάτωση. Άνθρωποι που μοιράζονται τη συνύπαρξη μεταξύ τους κάτω από στοχεύσεις και ατομικές φιλοδοξίες είναι τα πρόβατα που ξέχασαν τι ήταν πριν μεταλλαχθούν.
Ας αφήσουμε όμως το βραβευμένο ντοκιμαντέρ να κάνει τον δικό του κύκλο στο μυαλό μας και να αφήσει ότι αποτύπωμα του επιτρέψουμε από το σύντομο βάδισμα του σε προσωπικούς χώρους του μυαλού μας, σε όποια περιοχή δεν έχει ακόμα μολυνθεί από την καρκινική εξάπλωση.
Στην μικρή σύγχρονη συντεταγμένη πολιτεία της πάλαι ποτέ γεωγραφικής έδρας των Ελλήνων αυτή η μετατροπή των ανθρώπων σε πρόβατα έχει φτάσει στην ανώτερη βαθμίδα της μεταμόρφωσης. Δεν είναι τυχαίο που λίγο παλαιότερα ο Σαββόπουλος έγραψε το τραγούδι «Κωλοέλληνες» που όσο και αν σοκάρει έχει πιάσει το στόχο της σκέψης και των πράξεων ενός λαού και των ηγετών του.
Σε όλο τον κόσμο ενδιαφέρονται για την ουσία της Ελληνικής φιλοσοφίας εκτός από τους αρμόδιους ιθαγενείς του μικρού κρατιδίου της συστηματικής αλλοίωσης της ιστορίας και των αποδείξεων ενός πολιτισμού.
Θα διακινδύνευα να εκφράσω μια θέση που λέει ότι αν θελήσει κάποιος να συνεπικουρήσει την παγκόσμια κουλτούρα οφείλει να διαλύσει την υπόσταση του κρατιδίου των Νεοελλήνων που σίγουρα είναι μια τροχοπέδη αλητείας απέναντι σε ότι ελληνικό υπάρχει ακόμη προς αξιοποίηση ως γνώση παγκόσμια.
Μια νοοτροπία κλεπτών και μιζαδόρων χωρίς ίχνος φιλοσοφίας είναι ένα μίγμα από όλες τις τάξεις και τις επαγγελματικές διαστρωματώσεις. Πολιτικοί λοβιτούρες μαζί με ανίκανους δασκάλους και υπαλλήλους πλαισιώνουν ένα πολιτικό- θρησκευτικό κατεστημένο που στραγγαλίζει την χαρά της ζωής. Τα δε υγιή στοιχεία της σκέψης μιας μειονότητας ανθρώπων του κρατιδίου, βρίσκονται υπό διωγμό μέσα από την συντεχνιακή μαφία και πολεμούνται έως ότου καμφθούν και γίνουν ίδιοι με τις αντιλήψεις του κοπαδιού.
Η πάλη παγκόσμια είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια μεταξύ δύο βασικών φιλοσοφιών που η μία θέλει τον άνθρωπο πρόβατο σε ιδεολογήματα που τον καθιστούν ελέγξιμο και η άλλη τον επιθυμεί σε αρμονία με τη φύση να διάγει ζωή μέτρου και χαράς.
Δεν είναι υπόθεση Νεοελληνική η διαχείριση του Ελληνικού πνεύματος. Το μέγεθος των πληροφοριών ξεπερνά την σκέψη που παράγουν οι καρικατούρες των πολιτών και των ηγετών τους σε αυτό το κρατίδιο.
Έχω ταξιδέψει σε πολλούς αρχαιολογικούς χώρους της επικράτειας του Ελλαδιστάν και στην πλειονότητα τους βρίσκονται σε μια θλιβερή εγκατάλειψη με αντίστοιχα θλιβερούς σε μια χαμηλόμισθη σχέση φύλακες (συνήθως) αγράμματους σε με μια υπαλληλική σχέση ρουτίνας, χωρίς να γνωρίζουν που ακριβώς πατάνε τα πόδια τους. Πάντα οι κυβερνήτες μοιάζουν με τους ψηφοφόρους που τους εκλιπαρούν για μια θέση ξεκούραστη και σίγουρα τεμπέλικη στον δημόσιο τομέα. Αυτοί οι άνθρωποι (εξουσιαστές και υπήκοοι) είναι περισσότερο επικίνδυνοι και από την καυτή στάχτη του Βεζούβιου που απανθράκωσε τους παπύρους του Ερκολάνο. Εκεί η φύση άφησε μια πιθανότητα στη γνώση να αποκρυπτογραφηθεί (όπως και έγινε) με την τεχνολογία. Στην χώρα της ιδιωτείας, τα πάντα περνούν από τον αφανισμό της κυριαρχούσας φιλοσοφίας του «Δώσε ημίν σήμερον» μια και «Μετά από μένα το χάος».
Πόσο λυπηρό είναι να σκέφτεται ένας που αγαπά την πατρίδα του ότι έφτασε η ώρα να γίνει άπατρις…
Πόσο έντονο συναίσθημα είναι να νοιώθεις ότι το σώμα σου έχει γεμίσει από καρκινικά κύτταρα και να οδηγείς το χέρι στου στον κρόταφο με ένα πιστόλι προτεταμένο για να μην τα αφήσεις να εξαπλωθούν και πέρα από το σώμα σου…
Ο καρκίνος ποτέ δεν θέλει να πεθάνει , μια και η άναρχη αμοιβαδοειδής αναπαραγωγή του νοιώθει την ευφορία του κανιβαλισμού χωρίς αρμονία να κυριαρχεί στη ζωή. Δεν διαθέτει η σκέψη της καρκινικής ιδιωτείας «σχέση» και «τάξη» μέσα στην φιλοσοφία της ύπαρξης του και προπαντός δεν γνωρίζει την κλιτότητα. Όμως ποτέ δεν θα μπορέσει με την αναπαραγωγή της η καρκινική σκέψη να φτιάξει ένα σώμα σαν του Ερμή του Πραξιτέλη. Αντίθετα θα φτιάχνει ποσότητες πολλές από μάζα που θα την ονομάζει "κατανάλωση" και θα την ορίζει ως ευδαιμονία σε μια ζωή που θα κυριαρχούν οι οικονομικές θεωρίες αρρωστημένων μυαλών που αποθησαυρίζουν ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν μετά την σαρκική τους αποσύνθεση.
Γυναίκες και άντρες που ανήκουν στη σκέψη της ατομικής ιδιοτέλειας, δεν έχουν νοιώσει την ηδονή του έρωτα και σίγουρα την μπερδεύουν με το πήδημα και την αγχωμένη εκσπερμάτωση. Άνθρωποι που μοιράζονται τη συνύπαρξη μεταξύ τους κάτω από στοχεύσεις και ατομικές φιλοδοξίες είναι τα πρόβατα που ξέχασαν τι ήταν πριν μεταλλαχθούν.
Ας αφήσουμε όμως το βραβευμένο ντοκιμαντέρ να κάνει τον δικό του κύκλο στο μυαλό μας και να αφήσει ότι αποτύπωμα του επιτρέψουμε από το σύντομο βάδισμα του σε προσωπικούς χώρους του μυαλού μας, σε όποια περιοχή δεν έχει ακόμα μολυνθεί από την καρκινική εξάπλωση.
πατήστε στην εικόνα για μετάβαση στο ντοκιμαντέρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.