Αγία Αποδομήτρα





Νόμιζα ότι γνώριζα όλες τις ονομαστικές εορτές των συνελλήνων, αλλά ουδείς είναι περισσότερο λανθάνων από τον έχοντα σιγουριές… Έτσι κι’ εγώ μετανοών για την μέχρι τώρα βεβαιότητά μου, θα σας καταγράψω το γεγονός που μου προσέφερε γνωστική εξέλιξη.

Κάποτε, ένας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, που είχε σχολιαστεί αρκετά από την σατυρική πέννα της εποχής του, είχε αναφέρει πως ο Λαός που εκπροσωπούσε, είναι ένα Έθνος «ανάδελφον». Θα συμφωνήσω και σήμερα με τον τέως Πρόεδρο, αναλογιζόμενος τα ήθη που όλοι εμείς λειτουργούμε στην καθημερινότητά μας. Αυτά τα ήθη για το σύνολο των ανθρώπων που διαθέτουν στο αστυνομικό τους δελτίο τον προσδιορισμό Έλλην, έχουν μια τεράστια καμπύλη στατιστικής αποτύπωσης που επάξια κερδίζουν τον χαρακτηρισμό σε σχέση με άλλους λαούς: «ανάδελφοι». Δράττοντας την ευκαιρία θα ήθελα να σημειώσω, ότι τελευταία η έννοια του Έθνους υφίσταται παγκοσμίως επιθέσεις απαξίας και στη θέση της προωθείται η «κοινωνία πολιτών», που λειτουργεί ως ένα παγκόσμιο χωνευτήρι των πολιτισμών.

Λένε λοιπόν πως τα ονόματα των ανθρώπων, κρύβουν μέσα τους ιδιότητες των χαρακτήρων που τα φέρουν. Σε κάποιες κοινωνίες του παρελθόντος, χρησιμοποιούσαν συνειδητά στα μέλη της κοινότητας την ονοματοδοσία. Σήμερα ίσως ασυνείδητα από την κοινωνική ηθική που παράγει η σκέψη, βρίσκεις μια συνάφεια του χαρακτήρα και της δράσης των ατόμων, με το όνομα που φέρουν. Έτσι το «Γωγώ» έχει μια στατιστική κυριαρχία σε επαγγέλματα κομμωτικής, σε αντιδιαστολή με το πρωτότυπο «Γεωργία», ή το διαφορετικό και σπανιότερο «Ισμήνη».

Έμαθα λοιπόν ότι υπάρχει ένα ακόμη όνομα που ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα μέρους του συνόλου αυτού του ανάδελφου κοινωνικού κράματος που υπάρχει και παράγει ήθος στην Ελλάδα. Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας γνωρίσω, σε όσους τους αγνοείτε, τον αρσενικό Αποδομήτρη και την θηλυκή Αποδομήτρα!
Σε αυτό το Έθνος με την μακραίωνη ιστορία, τους ατέλειωτους σε προσκλητήρια μνήμης νεκρούς, αλλά και τους πολλούς Σοφούς, δεν λείπουν και οι κατ’ ιδιότητα συνέλληνες που τιμούν επάξια το όνομα Αποδομήτρης και Αποδομήτρα. Όχι, δεν θα μιλήσω για «προδοσίες κυβερνητών», εξαπολύοντας λίβελους. Αυτή είναι μια πρακτική ήθους που την συνηθίζουμε σε αυτή τη χώρα, που ενώ αποδομούμε τον ένα Χαλίφη, στηρίζουμε με υγρά πλαταγιάσματα της γλώσσας τον άλλο, που κρίνουμε ότι είναι ωφελιμιστικά συγγενής μας.
Αντίθετα θα μιλήσω για τους πολλούς Αποδομήτρηδες και τις Αποδομήτρες, που ως βάση σκέψης παράγουν κυβερνήτες και προβεβλημένα πρόσωπα του ιδίου φυράματος.
Οι σχέσεις των ανθρώπων και οι επιθυμίες τους στην καθημερινότητα, είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού που παράγουν.

Αρκετά παλαιότερα, όταν δεν είχε ακόμα ανθίσει η ιδέα του Λαϊκού Καπιταλισμού, δηλαδή η πνευματική άνοδος του κάγκουρα που επένδυε στο χρηματιστήριο εμψυχωμένου από τηλεοπτικούς ηγέτες, που τον διαβεβαίωναν πως λεφτά υπάρχουν, ήταν η πρώιμη μνημονιακή εποχή της αγροτικής οικονομίας . Η εποχή που σχεδιάζανε κάποιοι τους ηγέτες που θα αποβλακώσουν το ανάδελφον τούτο Έθνος, ώστε να είναι όπως έλεγε ο Ηλίας Πετρόπουλος, καλά γκαρσόνια και συλλέκτες καποτών από τους τουριστικά επισκεπτόμενους την πατρίδα τους ξένους. Ας πούμε ότι μιλούμε για όσους μορφώθηκαν στην δημοτική εκπαίδευση με το αναγνωστικό προέτρεπε την ευφυΐα να διαβάσει τη φράση «Να η Λόλα». Λόλα, καστανάς, εορταστικές επετείους, είναι ένα θέμα πως χωρούσαν μαζί, αλλά κάθε εποχή έχει την ιδιαίτερη ανωμαλία της. Άλλωστε μαλάκας κατ’ έθος, γίνεσαι λίγο – λίγο και όχι απότομα. Πρώτα η φαντασία, μετά η λαγνεία και τέλος η απογοήτευση σαν κοιτάς την υγρή και άδεια από σάρκα χούφτα σου.
Τότε λοιπόν, που δεν μπορούσε κανείς να ευχηθεί να χάσει ο γείτονάς του τα λεφτά από το χρηματιστήριο, με λάγνους μορφασμούς ηδονής στο πρόσωπο εύχονταν ο ένας και η μία για τον άλλο, να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Λέμε του γείτονα, γιατί πάντα υπάρχει μια μικρή ή μεγαλύτερη διένεξη στα συμφέροντα που γειτνιάζουν. Κάποιοι μάλιστα κατέδιδαν τους συνέλληνες για διαφορετικές πεποιθήσεις, φτιάχνοντας στην καλύτερη περίπτωση πέραν των εκτελέσεων, ογκώδεις φακέλους κοινωνικών φρονημάτων.

Βασική επιδίωξη λοιπόν του Αποδομήτρη και της Αποδομήτρας, είναι να ξευτελιστεί και να βλαφθεί αυτός ή αυτή, που κρίνει ότι είναι εμπόδιο στις επιδιώξεις και τα όνειρα των αφιλοσόφητων επιθυμιών του. Εδώ, βάλτε ό,τι επιθυμία μπορεί να φτιάξει η ανθρώπινη σκέψη. Από ερωτικά ποθούμενα, ποδοσφαιρικά οπαδο-γαυγίσματα, επαγγελματικές ανελίξεις, ιδεολογικές διαφοροποιήσεις και ότι άλλο χωρά ο βλαμμένος και ημιτελής ανθρώπινος νους. Το «διαφορετικό» ακόμα, είναι ένας λόγος που παράγει στον πνευματικά μαλάκα, φόβο και κατά συνέπεια εχθρική και αποδομητική στάση απέναντί του.

Μέσα από όλη αυτή την παθογένεια, λοιπόν, μία συγγραφέας, έκλεισε τον ηλεκτρονικό διαδικτυακό της χώρο ώστε να μην έχει αλληλεπιδράσεις. Όταν την ρώτησα «γιατί», μου είπε πως είχε αρκετά αιτήματα φιλίας από χρήστες Ινδούς, Πακιστανούς, Αφρικανούς κλπ, που φρουμάζοντας πορνο-ηδονή στα λίγα αγγλικά του μηνύματός τους, ζητούσαν αίτημα φιλίας.
Προφανώς κάποιος ή κάποια που ονομάζεται Αποδομήτρης ή Αποδομήτρα, φρόντισαν να αφήσουν το ηλεκτρονικό της ίχνος σε κάποια μακρινή «αγορά» παρακμιακού έρωτα, για την βλάψουν. Βέβαια της ανέφερα ότι μπορεί να το ψάξει και να βρουν τον άνθρωπο που θέλησε να την αποδομήσει κάνοντας αυτή την ενέργεια.

Όμως η ουσία είναι μία και αξίζει να την δούμε γύρω μας… Ο ένας αν δεν λέει πως είναι φίλος του ο άλλος, θέλει στην καλύτερη περίπτωση να βγάλει το μάτι του άλλου. Πως λοιπόν θα φτιάξουμε κοινωνία πολιτών;
Η πρότασή μου είναι να επιλέξουμε ατομικά ο καθένας μας, να σβήσουμε αυτό το όνομα
που συνοδεύει πάντα αθέατο σαν τους ηλεκτρονικούς ιούς το κανονικό μας…
Αν έχει κατσίκα ο γείτονας, που ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστούμε κι εμείς το γάλα της και ο γείτονας να μας το προσφέρει με χαμόγελο… έστω και αν έφαγε τρία μήλα από το δέντρο που απλώς έχει τη ρίζα του στο οικόπεδό μας και σκεπάζει την αυλή του.

Ας φτιάξουμε και μια γιορτή ξορκισμού αυτής της άρρωστης πλευράς του υπέροχου Ελληνικού Έθνους που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε … της Αγίας Αποδομήτρας!
Βοήθειά μας….


Υστερόγραφη σημείωση

Κατά την δημιουργία του άρθρου, σαν να ήθελε η Πλάσις όλη να εορτάσει κι αυτή την Αγία Αποδομήτρα, το υγρό και δροσερό μαγιάτικο αεράκι χάιδευε τα αυτιά μου, και μετέφερε στην πόλη το χαρμόσυνο μήνυμα της φιέστας υπό την μορφή τσαχπίνικων κλαρινοασμάτων. Τώρα, γιατί παίζανε τα κλαρίνα έντεκα το πρωί ; Μάλλον, μιας και το κλαρίνο είναι πνευστό όργανο, οι κάτοικοι της γειτονιάς να προετοιμάζονται για την γιορτή του Αγίου Πνεύματος…



Εγκεφαλικά απορρίγματα στα παζάρια της «γνώσης»


Αναδημοσίευση άρθρου από το ιστολόγιο
http://kostaszografopoulos.blogspot.gr/2015/05/blog-post_16.html






-Καλό είναι, να το πάρει η κυρία … είναι ψυχολογικό θα της αρέσει…

Πάντα μου άρεσε, έστω και σπάνια, να πηγαίνω στα υπαίθρια παζάρια και να παρακολουθώ την πρωτόλεια αγωνία των εκφράσεων στο βλέμμα και το πρόσωπο των ανθρώπων πίσω από πραμάτειες που δεν με ενδιέφεραν. Ένα μικρό σταμάτημα του βηματισμού μου στο κάλεσμα του πλανόδιου έμπορα, ήταν αρκετό για να ξεκινήσει μια ραγιάδικη μονομερής επικοινωνία με μόνο στόχο το κέρδος.
Κάπως έτσι σταμάτησα σήμερα, σε ένα πάγκο με αραδιασμένα όμοια βιβλία πάνω του. Φυσικά, γύρισα ευγενικά το κεφάλι μου στο κάλεσμα της κυρίας που είχε την ευθύνη της πραμάτειας πίσω από αυτόν. Σχεδόν αμέσως κατάλαβα ότι το κάλεσμα του ενδιαφέροντος της ξανθής ταλαιπωρημένης μεσήλικης, πλην μπουκλοχτενισμένης πωλήτριας, αφορούσε μεν εμένα ως αγοραστή, όμως το πραγματικό ενδιαφέρον της, στόχευε στην κοπέλα που βάδιζε μαζί μου, ψάχνοντας να την πείσει πως το εμπόρευμά της είναι απαραίτητο για την μόρφωσή της.
Αφού μου επανέλαβε τρεις φορές τους τίτλους των δύο βιβλίων που ήσαν αραδιασμένα μπροστά της, θέλησε να μου δώσει περισσότερα στοιχεία για το τι ακριβώς πραγματεύονται στην συγγραφική τους θεματολογία.
Διεστάλη λίγο η κόρη του ματιού μου, σαν άκουσα ξαφνιασμένος τα λόγια της, που μου επεσήμαιναν πως δεν είναι για μένα ταιριαστά τα βιβλία, όσο για την κοπέλα, μια και ήσαν ρομαντικές ιστορίες.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι όπως οι σερβιέτες αφορούν την εξυπηρέτηση αναγκών της γυναικείας φύσης και τα προφυλακτικά αντίστοιχα την εξυπηρέτηση του ανδρικού μορίου, έτσι και τα πνευματικά δημιουργήματα στο σύγχρονο μάρκετινγκ της εμπορίας των βιβλίων έχουν σεξουαλικές κατευθύνσεις.
Συνέχισα να είμαι ευγενής, αλλά συνάμα ξυπνούσε ο διαστροφικός νους μου, που ήθελε να διαπιστώσει το μέγεθος της πνευματικής ένδειας που αντίκριζα, καθώς η τύχη με είχε οδηγήσει εμπρός της. Έτσι λοιπόν, σήκωσα ένα βιβλίο και άφησα το βλέμμα μου να συγχρονιστεί σερνάμενο πάνω του, με ένα ρυθμικό ανάγνωσμα της περίληψης στο οπισθόφυλλο. Όση ώρα λειτουργούσα ως εμψυχωτής του ενδιαφέροντος της κοπέλας δίπλα μου, τα μάτια της πωλήτριας ήσαν στραμμένα με ευλάβεια στο σιγοδιάβασμά μου. Μόλις τελείωσα, πριν προλάβω να πάρω μια ανάσα από την τελευταία τελεία του λόγου μου, ακούστηκε για μια ακόμη φορά η παραίνεση της πωλήτριας: «είναι πολύ ωραία ιστορία κυρία », περιμένοντας με αγωνία να εκστομίσει η κοπέλα δίπλα μου, την πολυπόθητη έκφραση των πάγκων στα παζάρια: «θα το πάρω».
Αντί αυτού πήρα το σοβαρό μου ύφος και με θράσος που δεν σέβεται τίποτε γύρω του, δήλωσα προς την πωλήτρια ότι ήταν κρίμα που δεν μπορεί να διαβάσει τέτοια ποιότητα πλοκής, αλλά δεν φταίει η ίδια, μια και είναι αγράμματη γιατί δεν έχει πάει σχολείο.
Ω του θαύματος! Στην συνέχεια της παγκο-συνομιλίας, διαπίστωσα πρακτικά αυτό που λέμε, ότι οι ανεπεξέργαστοι (και όχι μόνο) άνθρωποι δεν ακούν τους άλλους, αλλά μιλούν μόνο για τις ανάγκες των στόχων τους. Η ξανθή κυρία δεν είχε ακούσει καθόλου το λόγο μου, ούτε είχε εκπλαγεί στο παραμικρό από την σκληρή πληροφορία που της είχα αναφέρει. Μα, ούτε μειδίασε θεωρώντας ως ένα αστείο την έκφρασή μου για την κυρία της παρέας μου.
Άντ’ αυτού, παρέμεινε σκληροπυρηνικός παρακμιακός οπαδός της ανάγκης της, επαναλαμβάνοντας τώρα προς την ίδια : «Να το πάρετε είναι καλή ιστορία έχει ψυχολογικά».
Δαγκώθηκα για να μην αφήσω το γέλιο να ξεφύγει από τα χείλη μου, ενώ αντίστοιχο μορφασμό παρατήρησα να διαθέτει στο ευγενικά στραμμένο κεφάλι της κοπέλας δίπλα μου.
Μόλις είχα μάθει μια καινούργια ασθένεια εκτός από τα λεγόμενα «μητρικά» των απρόσεκτων γυναικών που εκτίθενται στο κρύο. Τώρα έμαθα πως υπάρχουν και τα «ψυχολογικά» που τα παθαίνουν οι ιστορίες που πωλούνται προς κατανάλωση στους παζαρτζήδες πελάτες.
Πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα, μιλώντας με σοβαρό τόνο, λέγοντας ότι εγώ διαβάζω πολύ, μα όχι ακριβώς τέτοιες ρομαντικές ιστορίες, αλλά την αρχαία γραμματεία που με ενδιαφέρει. Σχεδόν αμέσως για να μη νιώσει άσχημα, συμπλήρωσα ότι και αυτά τα συγγραφικά πονήματα είναι ενδιαφέροντα και ότι καταλαβαίνω πως πραγματεύονται θέματα ανθρωπίνων σχέσεων. Μια κατάφαση στο νεύμα της συνομιλήτριας συνοδεύτηκε με την επανάληψη της λέξης «ψυχολογικά».
Δεν άντεξα ο δόλιος και έδωσα ακόμη πιο μεγάλη συσχέτιση της αρχαίας γραμματείας με τον όνθο της γραφής που μου πουλούσε, λέγοντας:
- Ναι, ψυχολογικά, όπως ας πούμε έχει μέσα του ο Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή.
Η συνέχεια της απάντησης ήταν ταχέως πίπτων κέραμος στο κεφάλι μου:
«όχι ακριβώς έτσι …, διαφορετικά…»
Η πωλήτρια νόμιζε ότι η γραφή του εκτρώματος που πουλούσε, είχε ισάξια, αλλά ίσως διαφορετική γραφή με το έργο που της ανέφερα. Μετάνιωσα βέβαια που δεν την παραπλάνησα λέγοντας πως το έργο ανήκει στον Ευριπίδη ή στον Αισχύλο, για να απολαύσει ο απαίσιος χαρακτήρας μου την συμφωνία της άγνοιας που φαντάστηκα ότι διαθέτει.
Ανέφερα δυο τρεις ανούσιες κουβέντες αποχωρισμού από τον χώρο της και με ταχύ βήμα απομακρύνθηκα με την παρέα μου από τον προκρούστειο πάγκο, που πάνω του ασελγούσε το εγκεφαλικό απόρριγμα της πωλήτριας, νεκροανατέμνοντας το σπουδαίο επίρρημα του «συγγράφειν».

Μόλις έφυγα είχα τύψεις για την συμπεριφορά μου στην πωλήτρια. Σκέφτηκα πόσο άσχημο είναι άνθρωποι που γνωρίζουν λίγα περισσότερα πράγματα έναντι άλλων, να νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι και να λειτουργούν την  ειρωνεία τους.  Επίσης συλλογίστηκα, ότι ο «άνθρωπος» δεν πρέπει ποτέ να απαξιώνεται και να γίνεται αντικείμενο εμπαιγμού, μια και δικαιούται να έχει άγνοια και εξελικτική πορεία στη σκέψη του.
Μου έφυγαν όμως στη στιγμή οι τύψεις, όταν έφερα στο μυαλό μου την εικόνα της ξανθής κυρίας. Ήμουν σίγουρος ότι η αίσθηση που είχε για τον εαυτό της ήταν πως ανήκε στους ξεχωριστούς!
Τώρα είμαι σίγουρος πως   οι αντιλήψεις που εμφορούνται κάποιοι άνθρωποι, για τον εαυτό τους,  και νομίζουν ότι είναι ξεχωριστοί, ψηλότερα από τους άλλους,  ποιοτικά διαφοροποιημένοι από το σύνολο των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινωνία, χρειάζονται λιώσιμο με τα αιχμηρότερα εργαλεία που διαθέτει ο λόγος μας.
Η έπαρση θέλει χαστούκι γιατί γεννά αρρωστημένες συμπεριφορές που οργανώνουν τον φασισμό της σκέψης και εμφανίζουν την παθογένεια της αμόρφωτης εποχής μας ως κυρίαρχη πλειονότητα, που νομίζει ότι οφείλει να ηγείται θέσεων, απόψεων και πρακτικών στην καθημερινότητα της ζωής μας.

Α!!!
Ξέχασα να σας αναφέρω, χωρίς να έχουν σημασία τα ονόματα, ότι το «παζάρι» αφορούσε ένα σούπερ μάρκετ, και η μπουκλοχτενισμένη ταλαίπωρη πωλήτρια, ήταν η συγγραφέας των βιβλίων που αγωνιούσε να πουλήσει προς την «αγράμματη» παρέα μου.
Ευθύνη σε αυτή την κατάντια, έχουν και οι αναγνώστες, που νομιμοποιούν την ανύπαρκτη τέχνη που εξαντλείται σε εκφράσεις τύπου «το θεληματικό πηγούνι του…» και περιλαμβάνουν στην πλοκή τους λογοπλοκίες από σεξ, βία, αίμα και φυσικά απωθημένες εμμονές γελοίων ηρώων.
Αυτή την γραφή, δυστυχώς, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, την έχουν ονομάσει στο σύνολό τους οι αγοραστές και οι πωλητές των συγγραφικών πάγκων, «σύγχρονο μυθιστόρημα».
Τέλος μεγάλη ευθύνη έχουν και οι εκδοτικοί οίκοι, που η αξία τους εξαντλείται στην εκμετάλλευση των ανόητων, που πιστεύουν ότι είναι συγγραφείς και διαθέτουν φίλους και γνωστούς που αγοράζουν τα πνευματικά εξαμβλώματα που φτιάχνουν.
Κάποτε πρέπει να μιλάμε στα ίσια και να μη γλείφουμε τις έδρες που αφοδεύουν περιττώματα, γιατί αν δεν το ξέρουμε, οφείλουμε να το μάθουμε, πως αυτή η λειτουργία χαλά την αναπνοή που τελικά μυρίζει αναλόγως της συνήθειας που έχει η γλώσσα.



Κ.Ζ