ΠΑΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ

.
ΠΑΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ 
(Με αρχές και γνωστική αμφισβήτηση)

Του Κώστα Ζωγραφόπουλου


Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια σε κάθε ψηφοφορία των εκλογών, έπαιρνα τα δύο τότε μικρά παιδιά  μαζί μου να τελέσω το πολιτειακό μου δικαίωμα.
Σε όλο το δρόμο λέγαμε αστεία και να είχαμε την απαραίτητη ευθυμία της σχόλης που ανέδυε ο περιβάλλον χώρος με τους χαμογελαστούς γνωστούς και φίλους που συναντούσαμε στην πεζή πορεία προς το εκλογικό κέντρο.
Σαν φθάναμε έξω από την αίθουσα, είχα φροντίσει να τους εξηγήσω ότι τώρα είμαστε σοβαροί και αυτό που κάνουμε είναι πολύ ιερό και ως εκ τούτου πρέπει να το σεβόμαστε.
Η όψη τους άλλαζε μέσα από την διάθεση και θα μπορούσα να την παραλληλίσω με αυτή σαν τα μυούσα στην σιωπή όταν έμπαιναν στην χιλιόχρονη εκκλησία του χωριού μας που κλείνει τις μνήμες των προγόνων τους.
Ακόμη και αν έχουμε ξεπεράσει «τους έλεγα» την σκέψη των προγόνων μας, οφείλουμε να σκύβουμε το κεφάλι στη μνήμη, γιατί είμαστε κομμάτι τους και η δική τους ζωή και σκέψη έχει φτιάξει το δικό μας παρόν.
Μέχρι σήμερα που η μεγάλη μου κόρη λειτουργεί ένα γνωστικό αντικείμενο που σαφώς υπερέχει από την απλότητα των παππούδων και γιαγιάδων του χωριού μας καθώς και ο γιος μου με την αντίστοιχη εξελισσόμενη επιστημονικά συνθετική του σκέψη, σεμνύνονται σαν απαντήσουν το «απλό» της ιστορίας που τους γέννησε. Μα το ίδιο κάνω και εγώ έστω και αν το άσπρο έχει βαλθεί να ριζώσει καλά στα μαλλιά μου.

Η άλλη θέαση

.
http://www.facebook.com/alli.theasi

Το βιβλίο της Συγγραφέως 
Χριστιάνας Σοφοκλέους 


Το μεγάλο θέμα της ιδιοκτησίας των σχέσεων τόσο σε αποκτήματα όσο και προς τους ανθρώπους έθιξε με σημείωση της η συγγραφέας κα Χριστιάνα Σοφοκλέους του βιβλίου "Η άλλη θέαση" στον ηλεκτρονικό χώρο επικοινωνίας της.
Η μεγάλη της εμπειρία επάνω στην συμβουλευτική καθώς και η δηλωμένη από την ίδια διάθεση άμεσης και απλής επικοινωνίας, με οδήγησαν να θέσω ένα πραγματικό ζήτημα προς συζήτηση, επάνω στους προβληματισμούς της.
Θεωρώ ότι ο δημόσιος διάλογος κάτω από αρχές και γνώσεις, είναι η μεγαλύτερη προσφορά που μπορούμε να κάνουμε προς τον συνάνθρωπο μας. Λειτουργεί παιδευτικά και εξοστρακίζει την ευκολία της άκριτης γνώμης που συνήθως διακινείται ανώνυμα.

Για όσο θα διαρκέσει αυτή η συνομιλία, θα αναρτώ την κάθε παρέμβαση που γίνεται χωρίς την παραμικρή λογοκρισία σε όποια γνώμη και να καταγραφεί. Βεβαίως ο αναγνώστης του χώρου τούτου θα μπορέσει να διακρίνει ποιες παρεμβάσεις ανήκουν στον ουσιαστικό διάλογο και ποιες είναι προϊόντα ελευθερίας της έκφρασης -πάντα σεβαστής- αλλά μη εξυπηρετούσα την οικονομία του θέματος της συζήτησης.

Η ανάρτηση ετούτη θα εμπλουτίζεται τακτικά σύμφωνα με τις απαντήσεις που προκύπτουν από τον χώρο της κοινωνικής δικτύωσης του Fb. Θα μπορούσα να πω ότι ξεφεύγει από την λογική του άρθρου και δημιουργεί μια δυναμική ενδιαφέροντος εξελισσόμενα διαλόγου.
Όταν κλείσει το θέμα ως δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης του, θα γράψω τον επίλογο με ότι αποκόμισα από αυτή την ιδιόμορφη ανάρτηση.

Θεωρώ ότι η γραφή στα blogs έχει μεγαλύτερη διαχρονία καθώς και μια πιο υπεύθυνη στάση γραφής. Έτσι αποφάσισα να μεταφέρω εδώ αυτή την όμορφη συνομιλία που φαντάζομαι  πως θα προκύψει μετά από το πρόσφατο αίτημα μου.

Άλλωστε το ήθος των ανθρώπων που αποφασίζουν να εκθέσουν φερώνυμα τις ιδέες τους δεν έχει σχέση με τις "πόζες" της ατάκας και της αποφυγής απαντήσεων που αξιοποιεί ο φασισμός της ανωνυμίας των ψευδωνύμων που κρύβουν συνήθως (αλλά όχι πάντα) την ανεπάρκεια της γνώσης τους.

Κώστας Ζωγραφόπουλος




Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ FACE BOOK 
(ας δούμε και έτσι, αυτόν τον χώρο κοινωνικής δικτύωσης)


Πόση αλαζονεία να υποθέτουμε ότι κατέχουμε, ότι είμαστε ιδοκτήτες. Δεν μας ναήκουν τα παιδιά μας, τα ζώα, η γη, τα σπίτια, τα υπάρχοντα μας. Όλα μας προσφέρονται για να τα φροντίζουμε, να τα χρησιμοποιούμε όσο καλύτερα και με σεβασμό μπορούμε, να μας προσφέρουν άπειρα μαθήματα και επιγνώσεις που συνήθως προσπερνάμε, όντας εστιασμένοι στο να τα διατηρήσουμε, να τα εκμεταλλευτούμε, να τα ονομάσουμε "δικά μας", αποβλέποντας στην κοινωνική και προσωπική αξία της εικόνας μας.

ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ Ο ΔΥΣΤΥΧΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΗΛΩΝΩ LIKE

.




Δυστυχώς με τούτο το άρθρο δεν θα είμαι ευχάριστος στα λαϊκά συναισθήματα που με ευκολία αναπτύσσονται απέναντι στα συμβάντα που γνωστοποιεί η επικαιρότητα.
Αφορμή τούτης της γραφής είναι η πρόσφατη αυτοκτονία ενός 77χρονου συμπολίτη μας στην πλατεία Συντάγματος.
Ο εκλιπών συνάνθρωπος μας άφησε την τελευταία του πνοή μετά τον θανάσιμο αυτοτραυματισμό του με όπλο λόγω οικονομικών και κατ’ επέκταση κοινωνικών προβλημάτων.
Η είδηση άρχισε να αναπαράγεται κατά κόρον από το διαδίκτυο με προσωπικές τοποθετήσεις των χρηστών του επισημαίνοντας την αγανάκτηση για την προφανή ευθύνη της πολιτείας.

Θα έχεις αναγνώστη την απορία γιατί ξεκίνησα τούτη τη γραφή με την επισήμανση πως δεν θα είμαι ευχάριστος στα λαϊκά συναισθήματα, ενώ όλα φαίνονται τόσο προφανή σχετικά με την παραβατικότητα ενός κράτους προς τον πολίτη.

Όποιος χρησιμοποιεί το διαδίκτυο θα έχει προσέξει ότι στα κοινωνικά δίκτυα κάθε είδηση στο τέλος της έχει την επιλογή στον χρήστη να δηλώσει ότι του αρέσει. Αυτό είναι το γνωστό like που με συντομία δίνουν το παρόν οι αναγνώστες επικροτώντας την κάθε καταγραφή. Είναι όμως τόσο καθαρή αυτή η συμπεριφοριστική λειτουργία των ανθρώπων απέναντι στην παρατήρηση της σκέψης τους;

Χαρακτηριστικό της σκέψης μας είναι η συνήθεια και ο εφησυχασμός έστω και αν τα λόγια μας δηλώνουν ταραχή και υποτιθέμενη εναντίωση στα συμβαίνοντα εις βάρος μας. Θα τολμούσα να μας συγκρίνω με τα πρόβατα σε ένα μαντρί που σκιάζονται προς στιγμή σαν μπει ο τσοπάνης να διαλέξει μερικά προς σφαγή, ενώ λίγο μετά συνεχίζουν την σταθερή τους συνήθεια να τρώνε από το παχνί στην οργανωμένη φυλακή τους.
Τι είναι όμως τούτο που τα κάνει να λειτουργούν με μια βραδεία μνήμη, δηλαδή με μια ανεπίγνωστη ερμηνεία της ζωής τους;

Μην ψάξετε έξω από την σκέψη μας να προσδιορίσετε το πρόβλημα. Η σκέψη μας έχει για λειτουργικούς λόγους της επιβίωσης μας, την ιδιότητα να δημιουργεί σταθερές και να μην ερμηνεύει κριτικά τις συνήθειες μας. Κάθε φορά θα κοιτάξουμε αφηρημένα πρώτα αριστερά και μετά δεξιά το δρόμο καθώς τον διασχίζουμε και αν βρεθούμε στο Αγγλικό περιβάλλον του κώδικα οδικής συμπεριφοράς, σίγουρα αν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι κινδυνεύουμε.

Τι ρόλο λοιπόν παίζει το «μου αρέσει» που με ευκολία επιλέγει ο χρήστης του διαδικτύου σε ένα τέτοιο τραγικό θέμα αυτοχειρίας; Η λογική που προσπαθεί να αμύνεται, θα αναλύσει ότι ο χρήστης εννοεί πως συμπάσχει με το θέμα και δηλώνει την αγωνία του για το γεγονός. Όμως δεν θα μπορούσε τούτο να το γράψει; Γιατί επιλέγει την τυποποιημένη ομαδοποίηση που του προτείνουν σαν την τροφή στο παχνί της εκτροφής των υπό σφαγή αμνών;

Τα πράγματα είναι χειρότερα από όσο νομίζουμε.
Ο Φρόιντ είχε πει ότι κάθε άνθρωπος που πηγαίνει σε μια κηδεία όσο και να λυπάται για την απώλεια ενός προσώπου, κατ’ ουσία χαίρεται που είναι εκείνος νεκρός και αυτός ζωντανός. Το ίδιο γίνεται και στην κωμωδία κατά την οποία όσο περισσότερο πάσχει ο ηθοποιός για αυτό που του συμβαίνει, τόσο περισσότερο παράγει γέλιο και ευχαρίστηση το θέμα που αναπτύσσεται.
Η κάθαρση λοιπόν μέσα στη σκέψη μας είναι αρκετά μακριά από τον δικό μας πόνο και πάντα θέλουμε να αναλαμβάνει κάποιος άλλος το βίωμα του πόνου για να ευτυχήσουμε εμείς…
Σε λίγες μέρες θα λειτουργήσει η συνήθεια του κακώς επονομαζόμενου Πάσχα, δηλαδή της Λαμπρής του Σολομού, αλλά πάλι άλλον θα στείλουμε σημειολογικά στο σταυρό για να πάρει τις αμαρτίες από τη ζωή μας χωρίς κόπο.
Βέβαια το θέμα είναι τόσο περίπλοκο και ύπουλο μέσα στη δομή της σκέψης μας που αν το εντοπίζαμε θα τρέχαμε σαν παλαβοί φοβούμενοι την ίδια μας τη σκέψη.

Το ότι μεταφέρουμε τον πόνο της κάθαρσης μας σε άλλους, σας θυμίζει τίποτε από την λειτουργία της πολιτικής σκέψης; Σκεφτείτε μόνο πως οι πάντες ζητούν κάτι -μικρό ή μεγάλο- από τους άλλους χωρίς να αναλαμβάνουν την προσωπική τους ευθύνη.

Η αυτοχειρία κάποιων επιφανών ανθρώπων ποτέ δεν διαπαιδαγώγησε λαούς να εξελιχθούν.  Ακόμη και για τον  Σωκράτη  έχει περάσει σε αντίληψη φολκλόρ η σημειολογία της επιλογής του να θανατωθεί.

Ποιος από αυτούς που γνωρίζουν πρόσωπα και την φιλοσοφία τους, έχει ζωντανή την μνήμη του λόγου της πράξης αυτοχειρίας από τον Περικλή Γιαννόπουλο, τον Γιάννη Συκουτρή ή ακόμη του Δημήτρη Λιαντίνη;
Τα πάντα εμφανίζονται στη σκέψη ως υποτιθέμενη επίγνωση με διάρκεια συναισθηματικών τηλεοπτικών φορτίσεων.

Αν καταλάβουμε οι άνθρωποι ότι η σκέψη μας και οι συνήθειες της νομιμοποιούν την βία που υφιστάμεθα, τότε θα έχει αρχίσει ένα καινούργιο σχολείο ατομικά για τον κάθε ένα που κάποια στιγμή συλλογικά θα αλλάξει τα δεδομένα της ζωής μας.

Ο ίδιος άνθρωπος που καμώνεται πως είναι προστάτης αντιλήψεων και ιδεών, από την μία στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει ο "Εφιάλτης" των προηγουμένων εξαγγελιών του. Σε αυτή την κατηγορία βρίσκονται και όλοι οι επίορκοι πολιτικοί που εξυπηρέτησαν καινούργια ιδεολογήματα για δικό τους όφελος. Στο ίδιο όμως κουβά βρίσκεται και ο αγανακτισμένος πολίτης που με ευκολία αποποιείται τα αφιλοσόφητα θέλω του σαν του καλυφθούν στοιχειωδώς κάποια αιτήματα.

Αφού λοιπόν ικανοποιηθεί η ανάγκη για «κλάψιμο» για τον άδικο χαμό του τραγικού συνανθρώπου μας, θα περάσουμε εύκολα στην λήθη του γεγονότος, μια και όλοι ξέρουμε ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει….

Κλείνοντας θα έλεγα πως το τραγικό δεν είναι πως είμαστε πρόβατα προβλέψιμων συναισθημάτων, αλλά το ότι δεν το γνωρίζουμε…
Η αρχή της ίασης ξεκινά πάντα από την παραδοχή της ασθένειας…

Τι λέτε, αποτελεί τούτο ασθένεια της σκέψης μας ; Ή θα πει το «ολοκληρωμένο» Εγώ του αναγνώστη «Δεν συμφωνώ με το άρθρο» μια και δεν θα αποποιηθεί εύκολα την ψευδή κυριαρχία της προσωπικής του εποπτείας στην άγνοια των συνηθειών του;

Ιδού η Ρόδος … γιατί το «πήδημα» λίγο ή πολύ το υφιστάμεθα όλοι.