ΑΜ ΕΠΟΣ ΑΜ ΕΡΓΟΝ

.


Παρακολουθώ τις δικές μου συμπεριφορές, παράλληλα με τις διαδρομές σκέψης και δράσης του περιβάλλοντος που αντιλαμβάνομαι.
Μια φωνή μέσα μου ζητά να δείχνει, να εξηγεί , να προσδιορίζει … και όλα αυτά τα παρατηρώ και στους γύρω μου.
Είμαστε μια κοινωνία, που έχουμε όλοι το δάκτυλο προτεταμένο (πάντα με καλή πρόθεση κατά την αντίληψη μας) και επισημαίνουμε το πώς θα θέλαμε να είναι ο κόσμος γύρω μας.
Δείχνουμε … και περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν την αλλαγή.
Το χειρότερο είναι ότι αναπτύσσουμε και ένα εσωτερικό θυμό, μια και διαπιστώνουμε ότι αυτά τα «ωραία» που σκεφτόμαστε, είναι ανίκανοι οι γύρω μας να τα εφαρμόσουν.

Ρώτησα τον εαυτό μου, αν αυτή η δράση μας μπορεί να φέρει αλλαγή στην κοινωνική συνείδηση…
Συγχωρέστε με, αλλά δεν βρήκα καμία αλλαγή αιώνες τώρα , στους κύκλους που κάνουμε οι άνθρωποι απέναντι στο ερώτημα «Γιατί ζούμε»

Στο μυαλό μου τριγυρίζει τελευταία η ομηρική φράση «άμ΄ έπος τε και έργον εμήδετο» που σημαίνει μαζί με το λόγο και το έργο…
Γράφουμε, μιλάμε, δηλώνουμε… και όλα αυτά δεν έχουν μια πραγματική βιωματική πράξη ζωής.
Θα έλεγα ότι μας ταιριάζει η παροιμία «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις»
Στο μυαλό μου είναι ατάκτως σχηματισμένα … κάτι σαν πίνακας κυβιστών αυτά τα κομμάτια από τη σκέψη μου και επιλέγω χωρίς αγωνία ότι θέλω να τα κατανοήσω μέσα από τη ζωή.
Στο μυαλό μου έχω έντονη την σκέψη , για ένα μοντέλο διαφορετικής δράσης των ήδη υφισταμένων ανθρώπων σε μια μικρή κοινότητα… όπως το χωριό μας.
Στο μυαλό μου έχω την «κρίση» ως αναγκαία και ευεργετική κατάσταση για να γεννηθεί μια νέα παιδεία δράσης…
(Σκόπιμα χρησιμοποιώ τη φράση «στο μυαλό μου» στις παραγράφους, γιατί δεν ξέρω αν είναι ζωτικό ψεύδος ή μια πληροφορία Αλήθειας…)
Δεν ξέρω αν και αυτά είναι στείρα λόγια ή μπορούν να φυτρώσουν μέσα μας…
Έχω μια αμφιβολία , αν με τα ίδια υλικά μπορείς να φτιάξεις διαφορετικό έδεσμα… όμως πάντα κρατώ στη σκέψη μου την φυσική λειτουργία της χημικής αντίδρασης , που παράγει νέο προϊόν .. όπως λέει και η παροιμία … «Αγάλι - αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι»

Σήμερα το βράδυ θα παραστώ σε μια ενδιαφέρουσα παρέα σημαντικών ανθρώπων που έχει οργανώσει ο φιλοσοφικός χώρος σκέψης των ανθρώπων που εκτιμούν το έργο και την στάση ζωής του Δασκάλου Λιαντίνη.
Πέρα από τα γνωστά τετριμμένα μονοπάτια του Εγώ μέσα μας… που ορίζουν τις κοινωνικές μας συμπεριφορές, ψάχνω να βρω το λόγο του «γιατί».

Έχει άμεση σχέση με την ενεργοποίηση της ατομικής μας δράσης… αλλά ακόμη δεν έχει αναγνώριση αυτός ο όμορφος κυβιστικός πίνακας…
Είπαμε … χωρίς αγωνία … μια και ο «χρόνος» είναι αδελφός του «Φόβου».
Μπορεί να τα ξαναπούμε …
Λέω «μπορεί» μια και η βεβαιότητα είναι μια συνήθεια του ανόητου εαυτού μας…

ΔΕΝ "ΛΕΜΕ" ΠΑΝΤΑ...ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ "ΣΗΜΑΙΝΟΥΜΕ"

.

Η χαρμολύπη, είναι μια κατάσταση που χρειάζεται τεράστια δύναμη ισορροπίας μέσα από μια αφοσιωμένη συγκρότηση στη ζωή μας…

Η χαρμολύπη δεν είναι τσιφτετέλι χαράς … μα ούτε και αλαλαγμός θρήνου.
Είναι τα λόγια που ισορροπούν στις αλήθειες που αποκαλύπτονται και βλέπεις τον εαυτό σου αδύναμο αλλά παράλληλα άφοβο στον κύκλο της ζωής.

Μαζί με λίγα λόγια του Δασκάλου Λιαντίνη, από το έργο του Γκέμμα … διάλεξα να προσ- φέρω την διάθεση μου με τον Αύγουστο του Ρασούλη σε ερμηνεία του Παπάζογλου.

Αυτό το κείμενο, με πλήρη επίγνωση είναι μια ανάρτηση «τζαζ» που δεν έχει στόχο να πει… αλλά να αφήσει μια μικρή τροφή στα λευκά διαδικτυακά σκαλοπάτια της ζωής μας…

Όταν κάτι νόμιζα στη ζωή μου ότι δεν ήταν σαφές ... άρα και Σοφόν ... βρήκα στη συνέχεια ότι δεν έφταιγε (πάντα) αυτό , αλλά ενίοτε η τύφλα μου και μαϊμουδίσια σκέψη μου...

Τώρα πια χαϊδεύω τη μαϊμού μέσα μου και την αγαπώ που πάντα έχει απορίες ... απλά της έμαθα να εκφράζει την άγνοια της και να την κάνει ερώτηση ... σε αντίθεση με την απαίδευτη μαϊμού που αντί για ερώτηση εκφέρει πάντα "θέση" και "άποψη" με στόμφο και πόζα καρδιναλίου της συμφοράς...

Δεν «λέμε» πάντα… απλά μερικές φορές «σημαίνουμε» … πάντως δεν σιωπούμε… και αυτό είναι κάτι…

Ο αποδέκτης είναι πάντα ο εαυτός μας … έξω από τα όρια του «Εγώ» … δηλαδή κοντά στο «Εμείς»…


Γκέμμα



' Μ α τι είναι αντές οι εκκλησιές των ανθρώπων, αν δεν είναι οι σπηλιές και
τα μνήματα τον θεού;'»

.... Η αιτία είναι ότι η ελίτ των κοινωνιών, επιστήμονες πολιτικοί καλλιτέχνες, δεν έχουν ήθος……

... Η αιτία είναι ότι τα παιδιά μας γεννιούνται λευκά σαν το νωπό χιόνι, και οι ενήλικοι εμείς τα βουτάμε στην κολυμπήθρα της παιδείας γιομάτη κατράμι και πίσσα. Κιόλας με τα έξι του χρόνια το γέννημα κατάντησε έκτρωμα.


... Η αιτία είναι ότι κατεβάσαμε από το θρόνο του τον ευγενικό νου, το alto ingegno του Δάντη, και στη θέση του στυλώσαμε το παχύ μας άντερο. ínter urinas et faeces.


... Η αιτία είναι ότι τις αναρίθμητες σειρές των ετών, τις innumerabiles annorum series των ευγενών στη γλώσσα του Οράτιου, τις εκάμαμε αναρίθμητα σήριαλ τελεβίζιου από σκηνοθέτες ηλίθιους για ηλίθιους θεατές. Κλεφταποδόχοι και κλέφτες η ίδια σειρά. "Δυναστεία" ρινόκερων λοιπόν στα σόγια της Αμέρικας, και "Λάμψη" από φως κώλου.



Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΕΜΤΖΗΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ... ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

.

Είναι φορές, που εσφαλμένα λέμε «Αυτό δεν αφορά εμένα»
Ο εαυτός μας, περιλαμβάνει σε ελάχιστο ή μεγαλύτερο βαθμό τις ζωές των άλλων…
Αφορμή για την ταξινόμηση και συν-κοινωνία της σκέψης αυτής θα υπάρξει ο Νίκος Κοεμτζής σε αυτή την ανάρτηση.
Την ζωή του Νίκου, έχει στιχουργήσει και ερμηνεύσει σε τραγούδι υπό τον τίτλο «Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο» ο Διονύσης Σαββόπουλος .

Μια κοινωνία ολόκληρη, όταν φτάνει σε αδιέξοδα μυαλού και επιθυμιών, είναι ένα μικρό ή μεγάλο αντίγραφο του Νίκου.

Κάθε φορά που το μυαλό θολώνει και μέσα μια φωνή ουρλιάζει την αδικία που αισθάνεται το Εγώ μας, είμαστε έτοιμοι να χορέψουμε τις στροφές θανάτου που έκανε ο Κοεμτζής με το μαχαίρι στραμμένο στους ασφαλίτες που τον ενοχλούσαν.

Αν δεν συμβαίνει αυτό, είναι γιατί υπάρχει μια άλλη φωνή που βολεύεται στην κτήση και στην αντίληψη του «έχω».
Οι «τσοπάνηδες» της ζωής μας, ξέρουν ότι αν κάνεις κάποιον λούμπεν και τελείως απελπισμένο… κινδυνεύει το σύστημα.
Βάζουν τα πρόβατα λοιπόν συμμέτοχα με μετοχές και δάνεια στο «οικοσύστημα» της στάνης, για να λειτουργεί εύρυθμα το εμπόριο της προβάτινης ζωής.

Ο Κοεμτζής και η αντίδραση του, ήταν ένα γεγονός που σίγουρα θα διδάσκεται σε κλειστά μαθήματα των σχολών χειραγώγησης των μαζών.
Θες λίγο το απαίδευτο της εποχής … λίγο ο ζήλος της επικυριαρχίας ενός συστήματος… έφυγαν από τον έλεγχο… και αυτό είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή στον έλεγχο καταστολής σε μαζικούς «Κοεμτζήδες»…

Τον έχω δει τον Κοεμτζή κάμποσες φορές στο Μοναστηράκι να πουλά το βιβλίο με την βιογραφία του με μια εικόνα ήρεμη και υποταγμένη, σαν τον Ηριδανό που κυλά ακριβώς κάτω από τη θέση που στέκεται απαρατήρητος και αυτός στα μάτια του πλήθους…

Παραθέτω μια συνέντευξη του Κοεμτζή που έδωσε στα μέσα, για να δείτε την περιορισμένη ανάλυση που δίνει η δημοσιογραφική οπτική.
Για τους δημοσιογράφους, αυτό το περιστατικό είναι μια παράξενη και γαργαλιστική καταγραφή μιας πράξης του παρελθόντος.
Ας πούμε … πως έγινε η έκρηξη του Βεζούβιου ..ή πως αναπαράγεται η Σαλαμάνδρα.
Ο τηλεθεατής, θα νοιώσει μετά το ρεπορτάζ, ότι τώρα έμαθε περισσότερα … και αφού διαχωρίσει τον εαυτό του από αυτό που βλέπει… θα συνεχίσει να αναπνέει ευχαριστημένος για τα λίγα που έχει τουλάχιστον στην κατοχή του…
Υποσυνείδητα θα πει : «Μια χαρά είμαστε»

Δεν είναι τυχαίο καθόλου που ως μουσική υπόκρουση, ακούγεται ένα τραγούδι από λαϊκό τραγουδιστή που ενσαρκώνει την «θεωρία» στο τίποτα του σκυλάδικου τρόπου σκέψης της εποχής μας… δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει σε μουσικό χαλί ο Σαββόπουλος, μια και θα είχε άλλο περιεχόμενο η συνέντευξη… δηλαδή άλλο στόχο προς τον τηλεθεατή.

Κάθε φορά που ΔΕΝ βλέπουμε σε τι μας αφορά στη δική μας ζωή μια πληροφορία… το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε ακόμη μια ήττα στο ενεργητικό της λεγόμενης ζωής μας.

Παρακολουθήστε τους δύο κόσμους …

Αυτόν που θέλει τον «οίκτο» ως μηχανισμό καταστολής της σκέψης… και στην συνέχεια την ανάπτυξη της Δύναμης που λέγεται «Συναισθηματική νοημοσύνη»

Η επιλογή … είναι πάντα δική μας … και η Μαγκιά με εισαγωγικά ή χωρίς θα ακολουθεί την ζωή μας ως παράλληλη αξία του «Είναι» μας.

Η Αλήθεια είναι ότι πάντα Εμείς διαλέγουμε τη ζωή μας … και ας αρεσκόμαστε να λέμε ότι για τα χάλια μας φταίνε οι άλλοι…





ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΓΑΜΟ

.

Τα βήματα μου με οδηγούσαν σε μια εκκλησία, για να παραβρεθώ στο γάμο του παιδιού ενός αγαπημένου φίλου που έχουμε κοινές όμορφες εμπειρίες από το παρελθόν.
Το «σχήμα» δεν με ελκύει πλέον και κάθε φορά κάνω τις εσωτερικές μου αξιολογήσεις για να βρω την ουσία που επιλέγω να υπάρχει κάτω από κάθε ενέργεια.

Ήταν ένα σύντομο «σχολείο» η επαφή μου εκ νέου με τον παγιδευμένο προγραμματισμό του νου που γίνεται μέσα από τις πεποιθήσεις και τα έθιμα του «σχήματος» και θα ήθελα να ανεβάσω ένα μικρό απόσπασμα από τον μοναδικό Χαλίλ Γκιμπράν , που αναφέρεται στο Γάμο.

Για να δώσουμε το τοπίο της εποχής του Χαλίλ, και να συνδέσουμε ο καθένας μας στην φαντασία του ένα τοπίο συνειρμών … σημειώνω τα ακόλουθα.

Αυτή η προσωπικότητα, γεννήθηκε στις αρχές του Γενάρη το 1883 στο Λίβανο , ενώ περίπου δύο μήνες μετά… έφευγε από τη ζωή ο Κάρλ Μάρξ.
Την ίδια χρονιά γεννήθηκε ένα επίσης παιδί που ονομάστηκε Μπενίτο Μουσολίνι.
Το καλοκαίρι της χρονιάς του, ήρθε στον κόσμο ο Τσέχος εβραϊκής καταγωγής Κάφκα
Τα χρόνια εκείνα … ήταν μια εποχή που όπως πάντα ..αρκετοί διαφορετικοί άνθρωποι υπήρχαν, έφευγαν αλλά και γεννιόνταν.

Σπουδαίοι άνθρωποι και σήμερα υπάρχουν, όμως τότε αν και υπήρχε περισσότερη σωματική (άμεση) βία, δεν υπήρχε η πνευματική βία της αυτο - αποχαύνωσης των δημιουργών.

Η ζωή του ενδιαφέρουσα όπως και τα ταλέντα του… που για την οικονομία της γραφής σας παραπέμπω σε ένα δικτυακό τόπο για όσους ενδιαφέρονται. (ΕΔΩ)

Έγραψε λοιπόν για τον Γάμο … έξω από το «σχήμα» και την ροή της υποτέλειας του νου στον προγραμματισμό της συνήθειας…




Τότε η Αλτμίρα μίλησε πάλι και είπε
και για το γάμο, κύριε;
Και αυτός απάντησε λέγοντας:





Γεννηθήκατε μαζί και μαζί θα είστε για πάντα.
μαζί θα είστε όταν οι λευκές φτερούγες του θανάτου
σκορπίσουν τις ημέρες σας.
Ναι, θα είστε μαζί ακόμα και στη σιωπηλή θύμηση του Κυρίου
αφήστε όμως χώρο ανάμεσά σας.
Κι αφήστε τους ανέμους των ουρανών να χορέψουν εκεί.

Αγαπήστε ο ένας τον άλλον αλλά μην κάνετε
την αγάπη αλυσίδα να σας δένει:
Αφήστε την καλύτερα να σαλεύει σαν θάλασσα
ανάμεσα στα ακρογιάλια των ψυχών σας.
Γεμίστε ο ένας το ποτήρι του άλλου
όμως μην πίνετε από το ίδιο ποτήρι.
Δώστε ψωμί ο ένας στον άλλον
όμως μην τρώτε από το ίδιο καρβέλι.
Τραγουδήστε, χορέψτε μαζί, χαρείτε, αφήστε
όμως τους εαυτούς σας να είναι ο καθένας μόνος του.
Οι χορδές του λαούτου είναι μόνες
και όμως πάλλονται στην ίδια μελωδία.

Δώστε τις καρδιές σας, χωρίς όμως να γίνει
φύλακας ο ένας στην καρδιά του άλλου.
Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να τις φυλάξει.
Και σταθείτε πλάι ο ένας στον άλλον
αλλά όχι πολύ κοντά:
Γιατί και οι κολόνες του ναού
στέκουν ξέμακρα η μια απ’ την άλλη.
Κι η δρυς και το κυπαρίσσι
δε μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.

ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

.

Σήμερα «άκουσα» πολλά αρνητικά …

Σήμερα βίωσα τον αρνητισμό των φοβισμένων που μετατρέπονται σε θύτες επάνω σε ανθρώπους που επιλέγουν το ρόλο του θύματος.

Σήμερα άκουσα για την βία της εξουσίας ανθρώπων, που νομίζουν ότι είναι κάποιοι λόγο θέσης…

Σήμερα παρατήρησα το Εγώ των ανθρώπων να θυμώνει και να το παίζει Σοφός μέσα από μια σιωπή «πόζας» απέναντι σε συνανθρώπους του.

Σήμερα θύμωσα για ότι με ενοχλούσε… και λυπήθηκα.

Σκέφτηκα ότι αυτό που έζησα ήταν κομμάτια που υπάρχουν ακόμη μέσα μου, που τα αναγνώρισα σε ανθρώπους γύρω μου.

Σήμερα όμως έζησα…

Σήμερα έζησα όχι γιατί είδα και αντιλήφθηκα όλα αυτά, αλλά γιατί ένοιωσα να φεύγει ο θυμός μου , όταν έπεφτε το σούρουπο και μύρισα το γιασεμί να νικά με την ευωδιά του , το φως που λιγόστευε …
Σήμερα έζησα, και το οφείλω μόνο σε αυτή την εικόνα του βιώματος μέσα μου.

Οι υπόλοιπες σκέψεις είχαν μέσα τους τον θάνατο… την κριτική και την σύγκριση που την έχω μάθει καλά.
Η κρίση , για την κρίση … ότι κάνουν δηλαδή οι ψευδό- διανοούμενοι … που είναι και η παγίδα βαθειά μέσα μου… το ξέρω καλά το παραμύθι της ενισχυμένης Αυτό-εικόνας…

Ακόμη, σήμερα σκέφτηκα να ανεβάσω ένα τραγούδι που μου ταίριαζε στο πάζλ που «είδε» η σκέψη μου.
Ένα ταξίδι στην Πατρίδα της ψυχής μας … που το ερμηνεύει ο Γιάννης Κότσιρας.


ΤΟ ΛΕΜΟΝΑΚΙ ΠΟΥ ΕΛΛΕΙΠΕ

.

Είχε περάσει το ρολόι την δεκάτη ώρα και όλα τα μαγαζιά είχαν κλείσει στέλνοντας τους αγχωμένους επαγγελματίες για ξεκούραση.

Μπήκα στο πατρικό μου σπίτι και ο γιός μου ήταν χωμένος μέσα σε κάτι μακέτες με την γνωστή ακαταστασία που λειτουργεί σε υπερβολικό βαθμό όταν δημιουργεί.

Την καλησπέρα μου, την ακολούθησε ένα μουρμουρητό που τον ξυπνούσε από την κατάσταση αφοσίωσης στις χάρτινες ιδέες του, εκφράζοντας ταυτόχρονα μια χαμηλόφωνη επιθυμία.

«Να φάμε;»

Οι μπριλολίτσες στην συσκευασία του σούπερ μάρκετ ήταν εύκολη υπόθεση και το ψήσιμο στα χόρτα εκτός από την μικρή ταλαιπωρία να τα καθαρίσεις ήταν ότι έπρεπε να συνοδέψει το τραπέζι.
Σε αυτό το σπίτι (που μοιραζόμαστε περιόδους της ζωής μας) το φαγητό γίνεται και όρθρος εκκλησιαστικός ορισμένες φορές, μια και η οργανωμένη ζωή απέχει πολύ από την κουλτούρα του.

Τακτοποιήθηκαν όλα τα υλικά και μοιράσαμε τις δουλειές να προετοιμάσουμε γρήγορα το μικρό μας δείπνο που πάντα καταλήγει σε ένα συμπόσιο μέσα σε χαρτιά και εργαλεία σχεδιασμού.
Όλα καλά στην πρόχειρη εποπτεία των συγκεντρωμένων υλικών… αλλά το λεμονάκι μας έλλειπε.
Γίνεται χορταράκια χωρίς λεμόνι;

Αφού είπα ένα «φτού γαμώ την ατυχία μου» , έβαλα το μυαλό μου να καλύψει την ανάγκη.
Δεν χρειάστηκε πολύ να θυμηθώ την λεμονιά που έχουμε έξω από το πατρικό σπίτι και την κέντρισε με περισσό ζήλο ο πατέρας μου επάνω σε μια υφιστάμενη νεραντζιά.

Πήρα ένα μακρύ ξύλο και κατέβηκα στο πεζοδρόμιο της νύχτας, ψάχνοντας τα λίγα λεμόνια που είχαν μείνει στα απρόσιτα σημεία της κορυφής της.
Αφού έκανα τον ισορροπιστή σε ένα παρακείμενο παγκάκι , κατόρθωσα να ρίξω ένα που μας ήταν απαραίτητο.

Όταν το έπιασα στα χέρια μου , ήταν ευωδιαστό και γεμάτο ζωή.

Οι περαστικοί και οι φίλοι καταστηματάρχες, έχουν μια συστολή να επιδοθούν στο μάζεμα των καρπών της λεμονιάς.
Λίγο η συνήθεια να αγοράζουν την τροφή τους , λίγο η αίσθηση του τι θα σκεφτούν οι άλλοι… αφήνει για περιόδους φορτωμένο το δέντρο με τους καρπούς του.
Όταν βρεθώ στην παρέα τους καμία φορά, τεντώνω το σώμα μου και πιάνω όσα μπορώ και τους τα δίνω, λέγοντας τους «είναι κέρασμα από τον κυρ Αχιλλέα».

Η ευωδία του λεμονιού , συνόδεψε το ωραίο δείπνο μας , βάζοντας στην παρέα και τον παππού μέσα από μια σχέση μετάληψης του περάσματος του από τη ζωή.

Τώρα μπορούσε να αρχίσει η συζήτηση… άλλωστε φιλοσοφούμε κυρίως χορτάτοι…

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ

.

Σαν παραμύθι , χωρίς κριτική σκέψη … παρά μόνο με την παρατήρηση μας, αξίζει να παρακολουθήσουμε το ακόλουθο βίντεο που αναφέρεται σε μια παραβολική ιστορία από την Πλατωνική Διδασκαλία.

Μπορεί να καταλάβουμε αρκετά … και να αρχίσουμε να ψάχνουμε τον λόγο του Δασκάλου για να ερμηνεύσουμε την δική μας ζωή … ή ενδεχομένως να μας είναι βαρετό μπροστά στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε με τη σκέψη μας.

Δεν υπάρχει καλό και κακό … παρά επιλογές της πραγματικότητας που επιλέγουμε να βιώσουμε.

Η κάθε αλλαγή στη σκέψη μας, είναι ένας θάνατος… και σίγουρα δεν τον υποφέρουμε …
Μα και κανένας δεν μας έμαθε ότι ο θάνατος μπορεί να είναι ευπρόσδεκτος και καλός όσο και το άλλο του μισό που κατά παραδοχή το ονομάζουμε ζωή.

Η ιστορία , δεν μιλά για θάνατο … και έτσι είναι ευχάριστη στην κατανόηση και ενδεχομένως υπερβολικά απλή για κάποια μυαλά που είναι γεμάτα από την γνώση της «σπηλιάς» τους…

Καλή παρακολούθηση

ΕΝΑΣ ΑΕΤΟΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΝΑ ΠΕΤΑ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ

.

Είχα καιρό να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική από την κινηματογραφική ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών».
Πάτησα το χθεσινό βράδυ το κουμπί και άφησα τον δίσκο , να με ταξιδέψει σε μια μουσική που έρχεται με μια νοσταλγία από τα Χάϊλαντ της Σκωτίας , σε μια Νέα Γη της Αμερικής που συγκρούστηκαν οι επιθυμίες των δυτικών με την φιλοσοφία των Ινδιάνων.

Προφητικό για την "νικηφόρα" ήτα των επικυρίαρχων το φιλμ , μου άφηνε μια αίσθηση στον ύπνο που πάλευα να οργανώσω για κάτι που έρχεται … ενώ κάτι πεθαίνει…
Πριν μια μέρα , ο γιος μου σε μια κουβέντα μας, ανέφερε για την μουσική , ότι «άλλο πατέρα είναι τα τραγούδια με λόγια ... και άλλο η μουσική … δεν έχουν καμία σχέση … η μουσική είναι από μόνη της λόγος»
Όντως είχε δίκιο η Δασκάλα του που του εμφύσησε αυτή την άποψη , μια και το έργο που απολάμβανα και πορευόταν μαζί με την πραγματικότητα του ύπνου μου , με έκανε να βλέπω τον αετό που αποφάσισε να ξεκινήσει το πέταγμα του μέσα από την βία και την επανάληψη των κατώτερων ενστίκτων που έδιναν οι αρχικές νότες…ζωγραφίζοντας μια αγωνία της υποταγμένης ζωής…

Σκέφτηκα, ότι δεν αξίζει η κατανάλωση μιας ζωής σε αντιθέσεις και μιζέριες που απλά καταγγέλλουν και δηλώνουν την αντίθεση…σε άλλους που φοβάται να δει τον εχθρό μέσα μας...
Βαρέθηκα τον εαυτό μου να είναι καμπούρης και ανήμπορος ενώ μέμφεται τους άλλους για τα ίδια κουσούρια...
Εννοείται ότι σιχάθηκα τους "καθρέφτες" μου που αντί για πρόταση έχουν μια αρρωστημένη εγωκεντρική θέαση που καταγγέλλουν στο όνομα των άλλων την δική τους (αθέατη) ανεπάρκεια...
Μορφωμένοι , αμόρφωτοι, κουλτουριάρηδες, λαϊκοί , με εμπειρίες ζωής ή ανέραστοι ... όλοι μέσα μου σε ένα τσουβάλι ... τους αποδέχομαι, τους κατανοώ , αλλά τους στέλνω εξ ονόματος μου (δηλαδή με πρώτο εμένα) στο διάβολο της ανεπάρκειας τους...
Είμαστε καραγκιόζηδες που καταναλώνουμε την επαιτεία μας μέσα από αξιοπρεπείς εκφράσεις...
Την ώρα που ξεστομίζουμε ότι φταίει ο άλλος ... έχουμε πάρει το πρώτο παράσημο της ανεπάρκειας του Ηλίθιου, που απλά καθρεφτίζει το φως στους άλλους μια και εμείς δεν το βλέπουμε...
Νοιώθω τον Βίλχελμ Ράιχ να μου κουνά το χέρι και να μου λέει "Άκου Ανθρωπάκο" ... απλά την ώρα που νοιώθω αυτή την προσβολή ... θέλω να πω ότι αγαπητοί μου κρεατοφάγοι ... συνδαιτυμόνες... δεν αρκεί να δεχτεί ένας ότι είναι ηλίθιος ... πρέπει ταυτόχρονα να το δεχτούμε πολλοί ... τότε μόνο μπορεί να αλλάξει η ενέργεια μας...

Τέλος θα έλεγα ως αφυπνισμένος Ηλίθιος:

Η ζωή , είναι τόλμη και πρόταση για ότι κρίνουμε σημαντικό στην συνείδηση μας.
Σε προσωπικό ή ακόμη και συλλογικό επίπεδο.
Σκέφτηκα το χωριό μου , με την απόσταση του ξένου και του οικείου μέσα μου…
Σκέφτηκα τις ανάγκες των ανθρώπων πέρα από τις επιθυμίες τους…
Σκέφτηκα την ζωή μου , έξω από το σύνηθες και το προβλέψιμο…
Είπα να ταξινομήσω ότι η αίσθηση του ύπνου μου έφερε ως πληροφορίες στο μυαλό…
Αυτές οι πληροφορίες εγκυμονούν… δεν ξέρω τι … αλλά τις εμπιστεύομαι …

Προς το παρόν (προϊούσας της εγκυμοσύνης) ας χαρούμε ένα μικρό απόσπασμα από την όμορφη μουσική … και ας αφήσουμε χωρίς στοχεύσεις το μυαλό μας να δώσει την δική του εκδοχή …

Τα αποτελέσματα έξω από την γραμμική σκέψη .. πάντα είναι υπέροχα ερωτικά … δηλαδή έντονα ανατρεπτικά … μια και ο έρωτας στη ζωή μας είναι μια στιγμιαία επανάσταση στην κυριαρχία του Εγώ και του φόβου που μας έχουν εκπαιδεύσει…

Καλή ακρόαση … χωρίς άγχος …

ΚΑΘΑΡΗ ΦΩΝΗ ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

.

Παραθέτω ένα βίντεο που πληροφορήθηκα από το blog της φίλης Αναστασίας Παπαγεωργίου και με έκανε να νοιώσω ότι υπάρχουν φωνές που βλέπουν τα πράγματα με την οραματική πολιτική σκέψη και όχι με την φοβική διαχειριστική αντίληψη.
Αξίζει να σκεφτούμε, ότι αυτή η μορφή του παγκόσμιου αρρωστημένου καπιταλισμού μπορεί να αλλάξει ως πρακτική σκέψης και οργάνωσης των κοινωνιών.
Δεν υπάρχουν «δεδομένα» γιατί επάνω σε αυτά η παγκόσμια προπαγάνδα πατά για να συντηρεί την επικυριαρχία της.
Αν μπορέσουμε να δούμε το μυαλό και το σώμα που πραγματικά κρύβουν πίσω από τα ρούχα της εξουσίας , αυτοί που ορίζονται ως «Επικυρίαρχοι» , είναι εξαθλιωμένα ανδρείκελα που αναπνέουν μέσα στο φόβο τους.

Μια αλήθεια … λέει ότι αυτός που φωνάζει και λειτουργεί επιθετικά … είναι ο πλέον φοβισμένος και ανασφαλής…
Καιρός να μάθουμε και να κάνουμε την πληροφορία «όπλο» για να αλλάξουμε ότι νομίζουμε ότι είναι «δεδομένο» και άσχημο για τη ζωή μας.
Ο μόνος δρόμος είναι η παιδεία της σκέψης … και δεν χαρίζεται , αλλά κατακτιέται.

Καλή παρακολούθηση

ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΑΓΕΡΙΚΟ

.

Σηκώθηκα από το γραφείο μου, και περπάτησα μέχρι την πλατεία στην περιοχής της εργασίας μου, απολαμβάνοντας όπως συνηθίζω το τσιγαράκι μου σε παράδρομους με ιστορία και παρακμή σε κτίρια και ανθρώπους.

Το λαϊκό μαγειρείο που συνηθίζω να κατευθύνομαι όταν έχω χρόνο να διαθέσω στην παρατήρηση της ζωής με ένα παράλληλο χόρτασμα της πείνας μου, ήταν όπως πάντα δροσερό και ήσυχο από τους λιγοστούς θαμώνες και τους επισκέπτες που αγοράζουν φαγητό για «Έξω».

Σε απόμακρες περιοχές του Πειραιά , όπως αυτή, η λαϊκή «μαγκιά» των ανθρώπων, τους κάνει να μη φωνάζουν και να λένε πολλά… ένα βλέμμα αρκεί …και έχουν κοινωνήσει την διάθεση της κοσμοθεωρίας τους , σε ένα αργό ρυθμό στη ζωή τους.

Η τηλεόραση , έπαιζε ειδήσεις και οι αγχωμένοι δημοσιογράφοι κούραζαν την ηρεμία της δροσιάς του χώρου με την φλυαρία τους.

Οι λαχανοντολμάδες , ήσαν πιο πραγματικοί και γευστικοί , από τον γυάλινο μπερντέ της τηλεόρασης που ευτυχώς όπως πάντα, έπαιζε σιγά μειώνοντας την ηχητική ρύπανση.

Στην πόρτα , εμφανίστηκε μια φιγούρα από μια μικρή μάνα , που δεν την έκανα πάνω από δέκα επτά ετών, με ένα κοιμισμένο παιδί στην αγκαλιά της.
Η περιβολή της ήταν ανάμεσα στο όριο να διακρίνεις μια αξιοπρεπή δυστυχούσα που δεν ήξερες αν θα απλώσει το χέρι για επαιτεία.
Την παρατήρηση μου την ώρα της απόλαυσης του φαγητού, ήρθε να διακόψει η φωνή του εστιάτορα , που της είπε από το βάθος «Τώρα έρχομαι»

Το λυγερόκορμο παράστημα αυτού του παιδιού- μητέρα, έκατσε ανάλαφρα σε μια καρέκλα του μοναδικού έξω τραπεζιού, κοιτώντας το πρόσωπο του κοιμισμένου μωρού, με μια ηρεμία που την έκανε όμορφη.

Πριν επεξεργαστώ καλά τις σκέψεις μου, μια δεμένη σακούλα με φαγητό, κρεμόταν στο προτεταμένο χέρι του εστιάτορα που βάδιζε προς το μέρος της.

Το χαμόγελο με την ήρεμη παιδική ματιά της μητέρας, φώτισε το «Ευχαριστώ» που διάβασα με το διακριτικό μου βλέμμα στα χείλη της.

Η τηλεόραση με τις πολιτικές ειδήσεις, ήταν μια παραφωνία στην ατμόσφαιρα την ώρα που το χαρούμενο βάδισμα της κοπέλας χανόταν από την τζαμαρία του μαγέρικου.

Σε αυτά τα λαϊκά μέρη, αν μπορείς να βλέπεις πίσω από την επιφάνεια… δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις και «σάλια» της φοβικής λογικής …με ηθικές εκφράσεις των χορτάτων …

Τι να φοβηθεί ο βρεμένος (σκέφτηκα) από τα μέτρα που του κουνάνε απειλητικά οι βολεμένοι…
Για μια στιγμή μου φάνηκε ότι είδα παράλληλα με τον γυάλινο μπερντέ της τηλεόρασης τη νίκη του «Εμείς», απέναντι στο «Εγώ» την ώρα που πάσχιζαν οι ταλαίπωροι υπάλληλοι - δημοσιογράφοι να μοιράσουν τον «φόβο» που τους εμπιστεύθηκαν.

Άφησα τη δροσιά παίρνοντας μαζί μου την ευτυχία του χορτασμένου … και περπάτησα … σε ότι χορεύει χωρίς εγγύηση για το μέλλον γύρω μου.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ ΜΕΡΟΣ

.

Αν η Ελευθερία έρχεται μέσα από την Παιδεία της σκέψης και της Αρμονίας της ζωής μας, τότε η ύψιστη βιωματική Παιδεία που μπορεί να λάβει ένας άνθρωπος σκιαγραφείται μέσα στο βίντεο που ακολουθεί.

Μέσα από αυτή την παιδεία, ο άνθρωπος μπορεί να είναι ταυτόχρονα παρατηρητής της σκέψης του, όταν διαμορφώνεται από τα γεγονότα που εισπράττει και τα ερμηνεύει, χωρίς να παρασύρεται από τα συναισθήματα του και να τον κυριεύει ο φόβος ή η έπαρση.

Αυτός ο άνθρωπος, βαδίζει Λεύτερος.
Αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος για όσους θέλουν να εξουσιάζουν τη σκέψη και τα συναισθήματα των λαών, γιατί ακυρώνει την δύναμη που υφίσταται από τις μεθόδους ελέγχου του νου.

Αυτός ο άνθρωπος διαμορφώνεται, μέσα από μια Παιδεία που είναι στον αντίποδα της αποστήθισης, της σύγκρισης και της υποταγής στην περίεργη λέξη του «πρέπει» που υποδουλώνει τον άνθρωπο σε πειθαναγκασμούς και ενοχές.

Αυτός ο άνθρωπος … ζει και αναπνέει σε μια πραγματικότητα, που όλοι την ζητούν … και δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που ζητούν … γιατί απλά δεν την βλέπουν.

Αυτός ο άνθρωπος αφορά στην εξελιγμένη συνείδηση του μέλλοντος, που για να φτάσει εκεί το ανθρώπινο σύνολο, πρώτα θα περάσει από πολύ εκπεσμό … μέχρι να ξεψυχήσει νομοτελειακά μέσα από ανθρώπινο πόνο το μοντέλο σκέψης που βιώνουμε σήμερα.

Όποιος αφουγκραστεί την Παιδεία αυτή, θα αντέξει περισσότερο τον πόνο της αποσύνθεσης του μοντέλου, και θα βοηθήσει στην επιτάχυνση του θανάτου της εποχής που ζούμε.

Αυτή η Παιδεία, γνωρίζει ότι ο Θάνατος και η Ζωή, είναι ταυτόχρονα γεγονότα που λειτουργούν κάθε στιγμή γύρω μας … και απλά τα αποδέχεται ως προσφορά χαράς στο βίωμα που λέγεται Ζωή.

Είναι εντελώς πραγματική η εφαρμογή αυτής της σκέψης- ζωής, σαν παιχνίδι … απέναντι σε ότι η άλλη εκδοχή του φοβικού πολιτισμού , θεωρεί για τη ζωή ότι είναι «Βάσανο»

Πολλές οι "είσοδοι" στην Αυτογνωσία… απλά ο κάθε ένας άνθρωπος χρειάζεται τον προσωπικό του χρόνο, ώστε να αποφασίσει να περάσει το κατώφλι του σκοτεινού χολ της Γνώσης αυτής της Παιδείας, που σίγουρα ως «άγνωστο» το κρίνει μη επιλέξιμο για το Εγώ του, από τον ήδη γνώριμο και προγραμματισμένο φόβο στη ζωή του...

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΟΥ «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»

.

Κάποιοι βολεμένοι «Συβαρίτες» ράθυμοι με κοιλιές που χορεύουν στο αργό βάδισμα τους … αν και δηλώνουν Έλληνες, βιάστηκαν να πουν για τη «φάρα» που καταναλώνει περισσότερο από όσο παράγει …ότι ακριβώς λένε και τα αφεντικά τους στο εξωτερικό.
Είναι αλήθεια … ότι προσπάθησαν πολύ να αλλοιώσουν τη σκέψη του Έλληνα , μέσα από την φτωχή παιδεία και την ευκαιριακή βολή των αναγκών του.
Όχι ότι δεν έχει ευθύνη και ο Νεοέλληνας , ειδικά τώρα που τα έχει όλα μπροστά στην κρίση του … μακριά από το «παραμύθι» που έζησε τα περασμένα χρόνια.

Εκείνο το καλοκαίρι … που καμάρωνε χαμογελώντας ο κύριος Σημίτης παρακινώντας τους εφησυχασμένους Έλληνες να βάλουν τις οικονομίες τους στη ρουλέτα της απάτης του χρηματιστηρίου … ήξερε αυτός και οι όμοιοι του, ότι είχαν πετύχει μια μεγάλη νίκη στην λαϊκή ύπνωση της σκέψης…

Βολεύτηκαν… εξυπηρέτησαν και τους ξένους φίλους τους… εκμεταλλεύτηκαν την πνευματική ραθυμία του λαού… και άφησαν στην συνέχεια άξιους αντικαταστάτες τους συνεταίρους της Νέας Δημοκρατίας , που για τους τύπους των εντυπώσεων κάνουν πως μαλώνουν μεταξύ τους…

Τώρα ήρθε η ώρα που (η αφαίμαξη) δεν έχει άλλο οικονομικό ενδιαφέρον… και μπορούν να κατηγορούν τον ηλίθιο λαό με το δίκιο τους … γιατί στενέψανε τα όρια και δεν μπορούν να στήσουν άλλη κομπίνα …

Υπομονή … θα παράγουμε πάλι … και θα θυσιάσουμε αρκετά πράγματα ακόμη … ώστε να μπορέσετε να γυρίσετε νικητές και να ξεκινήσετε πάλι το κατ ευφημισμόν «Ευ πράττειν» που γνωρίζεται τόσο καλά .

Άλλωστε , σε λίγο μέσα στην ανέχεια την πνευματική των υπηκόων αυτής της χώρας, θα έχετε το χρόνο να ξεπουλήσετε τα πετρέλαια της , το ουράνιο… και κάθε άλλο ορυκτό της πλούτο στα μεγαλύτερα αφεντικά σας που σας στήριξαν και σας εγκαθίδρυσαν δίνοντας σας κάθε φορά το χρίσμα να διεκδικήσετε την εξουσία.

Μόνο σας παρακαλώ , πάρτε μπόλικο μερίδιο και παζαρέψτε το ξεπούλημα σας… τουλάχιστον να έχουμε να λέμε ότι πουληθήκατε για αρκετά χρήματα και δεν ήσασταν ψιλικατζήδες…

Ξέρουμε ότι έχετε κουλτούρα ευγενούς … και γνωρίζετε από καλή ζωή … μόνο που κρύβεστε και δεν χαίρεστε για ότι έχετε αποκτήσει μέχρι τώρα … φοβούμενοι ότι η χρηματική διακίνηση των κλοπιμαίων σας θα σας προδώσει…

Τι κρίμα … με κότερα και περιουσίες σε οφ σορ εταιρείες … και να κάνετε τους κακομοίρηδες…

Μπορούν να παράγουν οι Έλληνες … και ξέρουν να έχουν πλάγια παραγωγική σκέψη… όμως πότε αφήσατε την παραγωγική διαδικασία ελεύθερη από την αγκυλωμένη γραφειοκρατία και το ξεπούλημα (με τεχνικές δυσκολίες των πρωτοβουλιών) στα συμφέροντα των ολίγων φίλων σας που απαρτίζουν τα καρτέλ;

Σε όλους όσους δεν ανήκουν στις οικογένειες των επίορκων βολεμένων .. και απλά περίμεναν μέσα από την πλάνη τους, να πιάσουν κανένα κοκαλάκι από το φαγοπότι … νομίζοντας ότι θα βγουν ωφελημένοι, θα τους πω ότι «λαγός» και «Αλεπού» συνέταιροι δεν γίνονται…
Ακόμη θα τους χαρίσω τα ακόλουθα βίντεο που εκεί θα θυμηθούν .. ότι αυτός ο λαός την περηφάνια δεν την ζητιανεύει αλλά την απαιτεί ακόμη και με τη ζωή του.

Κάποτε με είχε ρωτήσει με χαμόγελο κάποιος φίλος …
«Ρε συ ξέρεις την διαφορά της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ;»
Για να σπεύσει να μου πει στην έκφραση της απορίας που είχα στο πρόσωπο … για το ευφυολόγημα του :
« Η ΝΔ είναι μονοφαγάδες … ενώ το ΠΑΣΟΚ έχει σοσιαλιστική άποψη στη μάσα »

«Το χειρότερο» του απάντησα … «δεν είναι αυτή σου η διαπίστωση… αλλά η σκέψη των ψηφοφόρων ποιόν να διαλέξουν για να έχουν ευκαιρία στην αρπαχτή…»

Σε αντίθεση με την σκέψη του επαίτη και του βολεμένου… τώρα που σφίξανε οι κώλοι … και μας αφήσανε οι προστάτες μόνους να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα…ας θυμηθούμε το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ μήπως και βρούμε τα κομμάτια μέσα μας που συνθέτουν το όνομα Έλλην.

Το άσχημο όμως είναι ότι υπάρχει κίνδυνος… μόλις θα πετάξουν από το μπαλκόνι της εξουσίας τα ταψιά με τα κόκαλα… η γνώση του παρελθόντος (λέει) ότι ο επαίτης θα θυμηθεί την προηγούμενη συνήθεια του…

Αν άλλαζε η Παιδεία… θα μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά ότι μπορεί να ξαναγίνουμε Έλληνες…

Προσωπικά σε αυτές τις δύσκολες μέρες … δεν ψηφίζω στείρα διεκδίκηση σε οικονομικές παροχές… αλλά ΠΑΙΔΕΙΑ και ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.

Ακόμη ψηφίζω ΕΝΟΤΗΤΑ κατευθύνοντας το βλέμμα μου με νόημα... προς τους «επαγγελματίες» Αριστερούς που λειτουργούν ως σύλλογοι διεκδίκησης , όντας ευρισκόμενοι μέσα στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της βολής τους…

Ψηφίζω «ΟΧΙ ΖΗΤΙΑΝΟΣ» γιατί όσοι διεκδικούν απλά για να καταναλώσουν … είναι ότι ακριβώς θέλουν να τους βάλουν ΑΥΤΟΒΟΥΛΑ να γίνουν… δηλαδή ΕΣ ΑΕΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ !




Η ΣΚΛΗΡΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ,ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟ 1944.



Η ΣΚΛΗΡΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ,ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1944 ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ Δ.Σ.Ε ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ ΤΟ 1949.

ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ … ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ

.

Ο ιδιοκτήτης και αρχισυντάκτης του International Forecaster κος Μπόμπ Τσάπμαν, σε συνέντευξή του μεταξύ άλλων για την υφιστάμενη οικονομική κατάσταση λέει προς το τέλος της ομιλίας του την σκέψη του την καταγράφω στην συνέχεια για καλύτερη αντίληψη της σοβαρότητας του λόγου του, όπως θα παρακολουθήσετε και στο βίντεο.

Υπάρχει πολύ οσμή φασισμού για ότι έρχεται … και τεράστια υποκρισία από τους εχθρούς των ανθρώπων , εντός και εκτός των κοινοβουλίων των λαών του Πλανήτη.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ

Bob : …Ο στόχος των διεθνιστών είναι να γίνει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Αυτό επιδιώκουν , γι αυτό βιώνουμε αυτά. Δεν είναι βλάκες .Αυτό δεν έγινε τυχαία.
Αυτά τα πράγματα προσχεδιάζονται πολλά χρόνια πριν γίνουν.

Δημοσιογράφος : Μιλάτε για έλεγχο

Bob : Για τον απόλυτο και ολοκληρωτικό έλεγχο. Το χρήμα είναι δευτερεύον.

Δημοσιογράφος : Και πως μπορεί να αντισταθεί ο κόσμος;

Bob : Να ενημερώνεται για αυτά τα άτομα και γιατί κάνουν ότι κάνουν… στα κέντρα εξουσίας πίσω από τις κυβερνήσεις.
Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι μέλος της λέσχης Μπίλτερμπεργκ.
Θέλουν ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. Ρωτήστε τον. Θα σας το πει.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ...και Συγνώμη για την βία γύρω και μέσα μας




Μια μικρή κατάθεση αυτό το λουλούδι, για τον πόνο που ένοιωσαν αφήνοντας την τελευταία τους πνοή οι εργαζόμενοι της τράπεζας που κάηκε από την βία της σκέψης της κοινωνίας μας.

Απέναντι στην ζωή που χάνεται , δεν υπάρχει ανάλυση παρά σιωπή και περισυλλογή.

Ότι δηλαδή δεν γίνεται από την γραμμική μας σκέψη, που θέλει να θεωρεί τις ζωές των ανθρώπων ως μονάδες κατανάλωσης σε κοινωνικό- πολιτικές σκοπιμότητες.

Μεγαλύτερη συγνώμη θα ήθελα να πω σε αυτό το παιδί που δεν γνώρισε το φως της ζωής, αλλά βίωσε τον θάνατο, πριν τη γέννηση του από ένα άρρωστο σύστημα σκέψης.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΑΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

.

Η εικόνα πως ο κόσμος είναι αποτελματωμένος σε μια αναζήτηση οίκτου από τα αφεντικά της ζωής του χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη της σκέψης του δεν είναι η καθολική πραγματικότητα.

Χαίρομαι όταν βρίσκομαι μπροστά σε κείμενα που αποπνέουν μια εσωτερική αγωνιστική μελαγχολία … και σαν γόνιμο σπόρο στη σκέψη, θα ήθελα να προβάλλω την αξία που υπάρχει γύρω μας.

Επισυνάπτω ένα μικρό εισηγητικό θέμα κάτω από τον τίτλο ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ που όρισε η συγγραφέας της εισήγησης στο χώρο σκέψης του forum liantinis .com

Θα ήθελα να πω ένα «Εύγε» για κάθε σκέψη που βρίσκεται σε αρμονία τόσο της παρατήρησης των καταστάσεων έξω από εμάς , όσο και σε μια θέαση του δικού μας εαυτού που συμμετέχει και αναπαράγει το σύστημα.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

ΠΩΣ Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΜΕ … ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ

.

Πόσες φορές δεν διαβάζουμε την εφημερίδα μας ή ενημερωνόμαστε από τον ηλεκτρονικό τύπο.
Μπορούμε όμως να διακρίνουμε την στηλίτευση της αρθρογραφίας, ώστε να μη λειτουργήσει ως υποσυνείδητη εντολή (σε εμάς) τον αναγνώστη;


Συνήθως στον πολύ κόσμο δεν περνά καν από το μυαλό του ότι είναι οργανωμένη η πληροφορία ώστε να τον κάνει να συμπεριφερθεί κατά τις επιταγές των εξουσιαστών του.
Ένα μικρό παράδειγμα για την σκέψη που μόλις κατέγραψα, γίνεται φανερό από ένα πρόσφατο άρθρο που διάβασα , των διαδικτυακών Νέων.
(Το πρωτότυπο εδώ)

Ο συντάκτης , έχει την οδηγία ότι τα "Νέα" στηρίζουν την κυβέρνηση του Κου Παπανδρέου, και οφείλει να αφήσει θετική εικόνα για το πρόσωπο του Κου Παπανδρέου στον αναγνώστη.
Ξεκινά λοιπόν το άρθρο βάζοντας ένα τίτλο που αναστατώνει τον ανυποψίαστο αναγνώστη και του ενσπείρει την κινδυνολογία :

«Βλέπουν» κοινωνική αναταραχή λόγω των μέτρων

Συνήθως για να στοιχειοθετηθεί μια κινδυνολογία χρειάζεται το άλλοθι των δημοσκοπήσεων.
Έτσι ο συντάκτης, χρησιμοποιεί μια αυθαίρετη πρόσθεση δύο απαντήσεων που αφορούν σε «πολύ πιθανό» και «αρκετά πιθανό» ότι προβλέπουν οι ερωτηθέντες πως θα γίνει κοινωνική αναταραχή.
Δίνει ένα ποσοστό 86,9 % , και ο απλός αναγνώστης , έχει ήδη κάνει τις εικόνες στο μυαλό του , για τις συνέπειες των κοινωνικών αναταραχών στην απειλούμενη ζωή του.

Για να εμπεδώσει τον φόβο (ο αναγνώστης) , του βάζουν και μια φωτογραφία από αναταραχές με νέους, που θα του φέρουν στη μνήμη τα σπασμένα μαγαζιά και την καταστροφή της "περιουσίας του πολίτη" … που επί μακρόν την έχουν χρησιμοποιήσει ως πληροφορία φόβου.

Στην συνέχεια , παρατίθενται στοιχεία για το 69,1% των ερωτηθέντων, που μας πληροφορεί, ότι απάντησαν πως θέλουν τα μέτρα να είναι προσωρινά.

Ο αναγνώστης , θα συμφωνήσει υποσυνείδητα (μαστίγιο – καρότο) , ότι έτσι πρέπει να είναι και πως δεν είναι δυνατόν να γίνει κόλαση η ζωή του για πάντα.

Το μήνυμα που θέλει να βγάλει αυτή η πληροφορία στο υποσυνείδητο του αναγνώστη, είναι ότι τα μέτρα, θέλει ή δεν θέλει … θα εφαρμοστούν…

Δεν του επιτρέπει την ελάχιστη σκέψη ότι με την δική του θέληση θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν και διαφορετικά …
Αυτό είναι μια καθαρή χειραγώγηση της ατομικής του βούλησης και κατά της σκέψης που οφείλει να έχει ως ελεύθερος πολίτης.
Ο πολίτης (στον σύγχρονο κόσμο) δεν προτείνει , αλλά εκτελεί (καλύτερα ή χειρότερα) τις επιταγές του συστήματος.

Το ζουμί του άρθρου, βρίσκεται στην ουσία στην τρίτη παράγραφο , που το σώμα των ερωτηθέντων , απαντά ότι το 51,9 ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ ένα άλλο μικρότερο ποσοστό 38,5% , καταλογίζει την ευθύνη στις κυβερνήσεις του Καραμανλή.

Δηλαδή το συντριπτικό σύνολο των δύο ποσοστών , δίνει στο υποσυνείδητο την καθολική αποδοχή στον μονόδρομο της εξουσίας.

Δεν μπαίνω στην ανάλυση, για τον ύποπτο ρόλο των δημοσκοπήσεων και τις λαμβάνω ως πραγματικές και με σαφή επιστημονικά δεδομένα κατά την εκτέλεση τους.
Όμως μπαίνω στην χαλκευμένη παρουσίαση τους στο κείμενο του άρθρου, ώστε να εξυπηρετήσουν την πρόθεση του γράφοντος για την παροχή συνέχειας στον «ύπνο» του αναγνώστη.

Τώρα ποιος "εντέλει" τους δημοσιογράφους να υπηρετούν τους σκοπούς τους, είναι ένα ζήτημα που είναι φαεινότερο του Ηλίου, και του «νιάου – νιάου στα κεραμίδια».

Θα μπορούσε να έχει διαφορετική ανάλυση σχετικά με την στόχευση του το άρθρο;

Προσωπικά επειδή κάποτε δούλεψα για τις Δημόσιες Σχέσεις του κατεστημένου της πληροφόρησης, δεν μπορώ (επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής) να δώσω άλλη εξήγηση.

Εδώ που φτάσαμε … πρέπει να γίνουμε όλοι «υποψιασμένοι» μήπως και φοβηθεί με τη σειρά του το «Σύστημα».

Αυτός είναι ο "άλλος δρόμος" … και όχι ο μονόδρομος του "εκτελείν", που προτείνουν οι υπηρέτες των «Γιαλαντζί» Ηγετών.

Ας πούμε … ότι ο σκεπτόμενος πολίτης, μπορεί να προτείνει την άμεση κατάργηση της άρσης της ασυλίας των πολιτικών με αναδρομική ισχύ, που θα εφαρμοστεί με σύντομες δίκες και δημεύσεις των περιουσιών μέχρι και πρώτου βαθμού συγγένειας για ότι απέκτησαν παράνομα.
Ακόμη μπορεί να απαιτήσει ο πολίτης, τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, με δήμευση όλων των μη λατρευτικών περιουσιακών στοιχείων του κλήρου, για ενίσχυση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που έχει την υποχρέωση να αποπληρώσει η χώρα μας.

Ο κατάλογος του ενεργού πολίτη με προτάσεις … μπορεί να είναι ατέλειωτος … ενώ ο μη ενεργός και φοβισμένος υπήκοος, απλά θα δεχθεί ένα ΦΠΑ να αυξάνει και τα παιδιά των εργαζομένων να ξεκινούν και να μένουν σε πεντακόσια ευρώ εισόδημα το μήνα…

Αυτή είναι η αλητεία των ΜΜΕ και αν την καταλάβουμε θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια παιδεία που θα υπηρετεί την δημιουργία ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ … σε αντίθεση με τους καταναλωτές της υποτέλειας τους…

Ή διαφορετικά ... αυτή είναι η προσωπική ευθύνη του καθενός μας για ότι μας συμβαίνει συλλογικά...

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΡΟΘΕΣΗ" ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ

.

Έλαβα από ένα αγαπημένο μου πρόσωπο ένα e-mail ,με πληροφορίες για κυκλοφορία μολυσμένου γάλακτος στην Ελληνική αγορά.
Ενδιαφέρον μου προκάλεσε , ότι η καταγγελία ήταν φερώνυμη και με παράθεση στοιχείων της υπηρεσίας του υπουργείου και προσωπικά τηλέφωνα.
Είμαι πολέμιος της ανωνυμίας γιατί θεωρώ ότι συντηρεί χαμηλό βαθμό ευθύνης στη σκέψη των λειτουργών της, ή έχει συγκεκριμένη στράτευση πίσω από αρρωστημένες επικοινωνίες , όπως η προπαγάνδα και ο προσηλυτισμός.

Έκανα λοιπόν μια μικρή έρευνα με στόχο να διασταυρώσω την πληροφορία και όντως όπως πάντα συμβαίνει βρήκα διαψεύσεις επί του θέματος που αφορούσε σε παλαιότερο χρόνο του παρόντος η καταγγελία.

Είχα διαβάσει κάποτε, (αν θυμάμαι καλά) ότι είχαν θεσπίσει ένα νόμο στην Αρχαία Αθήνα, και όποιος ήθελε να κατηγορήσει ένα άλλο πολίτη, μπορούσε να το κάνει μέσα από το νομοθετικό πλαίσιο, με την προϋπόθεση να ορίσει και το ύψος ποινής στο δικαστήριο.
Σε περίπτωση που αποδεικνυόταν ότι ήταν συκοφάντης , τότε η ποινή ήταν διπλάσια της προτεινόμενης και φυσικά προς τον συκοφάντη.

Σήμερα στην εποχή που η απαξία του ήθους έχει την πρωτοκαθεδρία της μέσα σε θεσμούς και μέσα στη σκέψη των ανθρώπων, όλα αυτά που λειτουργούσαν οι πρόγονοι, φαντάζουν μυθεύματα ή αστεία για κατανάλωση σε παρέες.

Ο απλός λόγος που δέχεται καταγγελίες που αφορούν τη ζωή του, έχει αφοριστική προσέγγιση σε τέτοια θέματα και απλά λέει… δεν ξέρεις ποιόν να πιστέψεις…

Πέρα από την πρώτη περίπτωση που μέσω ανωνυμίας είναι μια λάθος πληροφορία από των πόλεμο των επιχειρήσεων, μπορεί να είναι και μια αλήθεια που απλά στη συνέχεια κάμφθηκε ο φερώνυμος που την διακίνησε αρχικά.

«Είναι πολλά τα λεφτά …» όπως έλεγε σε μια Ελληνική ταινία ο αξέχαστος ηθοποιός Καλογήρου…

Σε όλα αυτά βέβαια , λείπουν οι συντεταγμένες υπηρεσίες του κράτους για να αναλάβουν την διαλεύκανση … και προπαντός λείπουν τα κανάλια που θα μας πληροφορήσουν για την υγεία μας και την δράση της πολιτείας…

Το «τι είπε» η κάθε πικραμένη ανεγκέφαλη τραγουδίστρια …ντυμένη μέσα στα χρυσά ρούχα της επιθυμίας ατομικής ζωής του μέσου όρου, είναι η πρώτη προτεραιότητα στην πληροφόρηση των υπευθύνων για την αλλοίωση της σκέψης… χωρίς να μην έχει ευθύνη και το ΑΤΟΜΟ που δέχεται και γίνεται έρμαιο των προαγωγών του…

Όπως έχει ευθύνη ο προαγωγός … έχει και η πόρνη ….
Φυσικά καμία πόρνη δεν είναι Αγία …

Σας παραθέτω τις ετερόκλητες πληροφορίες που βρήκα στο διαδίκτυο με αφορμή του μηνύματος που έλαβα.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΜΟΛΥΣΜΕΝΟ ΓΑΛΑ και ΔΙΑΨΕΥΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ

Σκοπός μου δεν είναι να προλάβω φοβικά την μη αλλοίωση της υγείας του κοινωνικού συνόλου από μια παράνομη συμπεριφορά αυτών που διαθέτουν αγαθά στην κατανάλωση … μια και αυτό όφειλε και οφείλει να το κάνει η πολιτεία…

Επιζητούμενο είναι να μπορέσουμε να καταλάβουμε πως και γιατί συμβαίνουν αυτά πρώτα μέσα στο μυαλό μας και στη συνέχεια να ορίσουμε την δική μας διάσταση του «θέλω» για όσους στέλνουμε να διαχειρίζονται αυτές τις υποθέσεις στην Δημόσια Διοίκηση…

Δηλαδή … αν θέλουμε να είμαστε η πόρνη … (ως εκλογικό σώμα) για να επιλέγουμε αντιστοίχου ήθους ανθρώπους στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία μας…

Το προσωπικό βόλεμα με αμοιβές χωρίς πραγματική αξία της ζωής μας... δεν γίνεται να καθοδηγούνται από μη προαγωγούς.... μια και ο κάθε προαγωγός έχει σκέψη που αφορά στην δική του ωφέλεια...

Η προσέγγιση του θέματος, αν εντοπιστεί στον τρόπο ατομικής μας σκέψης , έχει ενδιαφέρον… και τότε θα βρούμε τα πραγματικά "χαλασμένα γάλατα" που είναι μέσα στο μυαλό μας ...

Άλλωστε ... "Όμοιος ομοίω αεί πελάζει"

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

.

Η μεγαλύτερη κατάρα της ανθρώπινης σκέψης , είναι ότι έχουμε διαφορετικές αισθήσεις για λέξεις και νοήματα που τα χρησιμοποιούμε κατά κόρον στις μεταξύ μας επαφές του λόγου.

Τις περισσότερες φορές έχουμε μπερδεμένη μέσα μας την ταυτότητα ενός νοήματος γιατί η έδρα των αισθήσεων του μέσα μας, βρίσκεται βαθειά στο ασυνείδητο , ενώ η λογική μας χρησιμοποιεί κατά το δοκούν τις έννοιες που την βολεύουν στην κάθε επαφή της με άλλους ανθρώπους.

Έτσι , θα παρατηρήσουμε μέσα από τους άλλους και τις πληροφορίες που εισπράττουμε τον ίδιο τον εαυτό μας και τις ταξινομήσεις που έχει κάνει για αυτή την σημειολογική ημέρα που έχει διαδρομή χιλιάδων χρόνων …

«Πιάνουμε» τον Μάη

Ποιος δεν έχει έστω μια φορά στην εμπειρία του που βρέθηκε στους αγρούς να μαζεύει λουλούδια, προσπαθώντας επιτυχώς η ανεπιτυχώς να τα πλέξει σε στεφάνι , με στόχο να τα κρεμάσει κάπου στο σπίτι του.
Αυτές οι λειτουργίες έχουν ένα χαρακτήρα που δεν υπάρχει λογική εξήγηση στην ανάγκη που η πληροφορία είναι καταγεγραμμένη μέσα μας.
Συνήθως ακούς την έκφραση «και του χρόνου» που υποδηλοί μια επανάληψη για ένα καλό που επιζητούμε χωρίς να θέλουμε να το ερμηνεύσουμε.
Τι να ξέρουμε τώρα … για την Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο στην εποχή που το ηλεκτρικό φως μας έχει δώσει την δέουσα αποξένωση από τις λειτουργίες της φύσης…
Ας πούμε ότι η «παράδοση» είναι ένα νεκρικό σύμβολο που μας ακολουθεί χωρίς να ξέρουμε γιατί, νομίζοντας ότι μας πάει και μας κάνει πιο όμορφους…

Εργατική Πρωτομαγιά


Μέσα από τη διαδρομή εκατοντάδων χρόνων εορτασμών της Πρωτομαγιάς, ήρθε και η ώρα που υπήρχε ανάγκη να δοθεί και μια άλλη σημασία σε αυτήν.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά , μια και η Ανάσταση που έχει ως σημειολογία μέσα της αυτή η γιορτή , υιοθετήθηκε από το παγκόσμιο εργατικό κίνημα που άρχισε να δημιουργείται συνειδητά από τα τέλη του 18 ου αιώνα με την αλλαγή των δομών στην παγκόσμια παραγωγή μέσα από την βιομηχανική επανάσταση.

Τον Οκτώβριο του 1886, ενώ γίνονταν τα εγκαίνια του Αγάλματος της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη, το καζάνι των εργατών έβραζε σε ολόκληρη την Αμερική.
Η νέα τάξη πραγμάτων είχε ως προμετωπίδα την ελευθερία και την «ευκαιρία» για την χώρα του μύθου που έπλαθε… αλλά κάτω από το χαλί η εκμετάλλευση ήταν στυγνή στο εργατικό δυναμικό της … όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στην διευρυμένη αμερικάνικη πραγματικότητα σε όλο τον πλανήτη.
Μην ψάξετε την «αμερικανιά» σε τίποτε άλλο , παρά μέσα στο μυαλό μας και την ευκαιρία που νοιώθουμε ότι μας περιμένει στην επόμενη γωνία … με το κέρδισμα του λαχείου, ή το βόλεμα σε καλύτερα στρώματα κατανάλωσης της ζωής μας…

Έτσι λοιπόν στο Σικάγο που στήριζε την Αμερικάνικη βιομηχανία , χύθηκε το αίμα των εργατών (Πρωτομαγιά του 1886) ζητώντας το οκτάωρο εργασίας για να ζουν πέρα από το καθεστώς που είχαν να εργάζονται σε συνθήκες τραγικά απάνθρωπες.

Σήμερα

Στον παρόντα χρόνο σε αυτή τη μικρή γωνιά που λέγεται Ελλάδα, η Πρωτομαγιά έχει πολλές αναφορές στις προσωπικές επιδιώξεις των ανθρώπων που την εορτάζουν.
Έτσι , ο επαγγελματικός κλάδος των εκπροσώπων του θεού, θα τελέσει τον καθιερωμένο αγιασμό προς διαφύλαξη της επιρροής του στο «ποίμνιο» και της διασφάλισης των θησαυρών του Κυρίου, που τους άφησε διαχειριστές του.

Οι πολιτικοί , ανεξαρτήτως κομμάτων, θα θυμηθούν την εργατική διάσταση της Πρωτομαγιάς , ώστε να γοητεύσουν την «ελπίδα» των ρακένδυτων ψυχικά υποτελών τους…

Οι ερωτευμένοι, θα ψάξουν να συνδεθούν λίγο με τη φύση μέσα από μια μικρή έξοδο, αφήνοντας τις λογικές του φόβου του μυαλού τους να πάνε πίσω για να νοιώσουν ότι ακόμα δεν έχει καταφέρει να ισοπεδώσει ο επικυρίαρχος που τους παρακολουθεί και σχεδιάζει την ζωή τους.

Τα παιδιά θα τρέξουν μέσα στην φαντασία τους και θα γελάσουν για ότι όμορφο αισθάνονται για τη φύση γύρω τους, απολαμβάνοντας στιγμές μνήμης … πριν την αλλοίωση τους από την κοινωνική παιδεία που με τέχνη θα την εξασκήσουν επάνω τους οι κρατούντες , βάζοντας τον φόβο του Εγώ και την ανάγκη ξεχωριστότητας από τη φύση…

Ως κατακλείδα … της σκέψης… βρίσκω περισσότερο ταυτισμένους με την γιορτή της Πρωτομαγιάς , τους σκύλους που τεντώνουν ράθυμα τα πόδια τους κάνοντας αυτό το γεμάτο ηδονή χασμουρητό … κάτω από τις ζεστές ακτίνες του ζωοδότη Ήλιου.

Οι τελετές … δεν αναλύονται … παρά μόνο βιώνονται … και κανείς δεν ξέρει μήπως ο ράθυμος σκυλάκος του χωριού ή της γειτονιάς … είναι μύστης που απλά εμείς δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε

Εύχομαι καλό μήνα…








Υ.Γ.
(Για να είμαστε σοβαροί ... με ότι επιτρέπουμε να μας συμβαίνει κοινωνικά .. η ευχή για "καλό μήνα" έχει τη χρήση ανεκδότου…)