Κυνομαχίες… όπως λέμε Ανθρωπομαχίες …


.

Σήμερα θα γράψουμε λίγα πράγματα για την βία και θα ασχοληθούμε με την εξαγρίωση των ζώων, ώστε να τα κάνουμε επιθετικά.  Θα μου πείτε γιατί να το κάνουμε αυτό;
Μα αγαπητέ αναγνώστη για να αναγνωρίσεις ή να θυμηθείς αν το ξέχασες στο τέλος του μικρού κειμένου, το πώς εξαγριώνεται το ανθρώπινο είδος και παράγει κοινωνική βία. Αν δεν το έχεις αντιληφθεί, υπόκειται και ο άνθρωπος στους ίδιους νόμους που λειτουργεί το ζωικό βασίλειο.

Αν λοιπόν θελήσει το διαστροφικό μυαλό κάποιου να εξαγριώσει ένα ζώο, το πρώτο που θα μπορούσε να κάνει είναι να το φέρνει σε οριακές καταστάσεις για την ίδια του την επιβίωση. Δηλαδή δεν θα πρέπει να είναι πάντα χορτάτο, αλλά θα πρέπει να νιώθει ότι απειλείται κάποιες φορές η ζωή του. Φαντάσου να πεινά ένας σκύλος και να βλέπει να του τρώνε το φαγητό κάποια άλλα ζώα ενώ εκείνο δεν φτάνει να πλησιάσει την τροφή. Κάτι τέτοιο βέβαια ευελπιστούν να κάνουν εκπαιδευτικά  και τα επιτελεία που στερούν βασικές ανάγκες από τους ανθρώπους, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα τις συνήθειες των τζετ σετ στα κανάλια πληροφόρησης της μάζας, για να δημιουργούν συνείδηση αγριότητας έναντι κοντινών τους προσώπων, αναλογιζόμενοι τις ελλείψεις που υφίσταται.
Η αίσθηση της ανάπτυξης συνείδησης «εχθρού» είναι απαραίτητη στην εξαγρίωση των ζώων. Αν ένας σκύλος πλησιάσει στον ζωτικό χώρο βασανισμού ενός άλλου ζώου, που μπορεί να είναι και η αυλή του αφεντικού, υπάρχει πάντα έντονος ο κίνδυνος στο πίσω μέρος της σκέψης του στερημένου ζώου. Μη σας φαίνεται περίεργο, αλλά την ίδια λειτουργία έχει και το κοινωνικό πογκρόμ των μεταναστών σήμερα. Τις εποχές που πλασματικά ήταν χορτάτος ο άνθρωπος (πες τον και ζώο σε πρόγραμμα εξαγρίωσης), μετέχοντας στο ψέμα του λαϊκού καπιταλισμού της ευδαιμονίας του χρηματιστηρίου, σαφώς και δεν υπήρχαν κοινωνικές διώξεις μεταναστών. Αντίθετα τα κέρματα που έδιναν οι τότε χορτάτοι στα φανάρια για ένα καθάρισμα του τζαμιού, ήσαν τόσα όσα τώρα προσπαθούν οι ίδιοι να διασώσουν για μια μερίδα φαγητού.

Κανένας όμως διαστροφικός νους που θέλει να εξαγριώσει ένα ζώο δεν θα έκανε εκπαίδευση κατά την οποία θα κινδύνευε ο ίδιος. Αν λοιπόν θελήσετε να εξαγριώσετε ένα τετράποδο, φροντίστε να του περιορίσετε το ζωτικό χώρο που θα συμβεί το βασανιστήριο, έτσι ώστε να μην έχει σημείο διαφυγής. Το επόμενο που θα κάνετε είναι να κρατήσετε ένα όπλο όπως ραβδί με ακίδες ή συσκευή ηλεκτροπληξίας, που δεν μπορεί να το αντιπαλέψει και μη ξεχάσετε να προστατευτείτε με κατάλληλο εξοπλισμό ώστε να μη σας τραυματίσει. Το κυριότερο όμως είναι να μεταμφιεστείτε, φορώντας ρούχα και κάποιο φοβερό προσωπείο ώστε να μη ταυτίσει τη βία που υφίσταται το ζώο μαζί σας.
Άλλωστε δεν θέλετε να σας συμβεί κάποιο κακό στο μέλλον… Το θέμα είναι να το εξαγριώσετε και να επιτίθεται εναντίων των άλλων, εκτός από εσάς. Εσείς φροντίστε να του δίνεται μόνο τροφή και ίσως κάποιο χάδι πολύ αργότερα από την φρικαλέα εμπειρία του κατά την εξαγρίωση. Η ευγνωμοσύνη του για σας θα γίνει πρώτης τάξεως υποτέλεια και σε μια δική σας μελλοντική εντολή μπορεί να θυσιάσει την ίδια του τη ζωή που έτσι και αλλιώς ξέρετε ότι είναι αναλώσιμη μια και μπορείτε να φτιάξετε όσα τέτοια τετράποδα θελήσετε.
Έτσι γίνονται οι ήρωες των ιδεολογιών, οι βασανιστές των επικυρίαρχων και με αυτόν τον τρόπο εδραιώνεται μια εξουσία με χαμηλόκοστους πειθήνιους οπαδούς.

Εάν οι προηγούμενες οδηγίες εξαγρίωσης δεν σας έφεραν στο νου κάποιες κοινωνικές ομάδες των σημερινών πολιτών τότε έχετε σοβαρό πρόβλημα εντοπισμού της πραγματικότητας και δυστυχώς έχετε παραδοθεί στην ζωώδη φοβισμένη ψευδαίσθηση που μας προσφέρουν ως πραγματικότητα.

Θα έχετε πιάσει τον εαυτό σας να κατηγορεί τους Φασίστες και την βία που αναπαράγουν καταστρέφοντας την ηρεμία της ζωής που θέλετε να έχετε…
Μήπως έχετε κατά νου το χάδι και το φαγητό του αφεντικού, αγνοώντας ότι αυτός που μας απειλεί και μας εξαγριώνει είναι ο ίδιος με αυτόν που μας ταίζει;
Μα συνήθως σκεφτόμαστε… ο Φασίστας, είναι ο άλλος σκύλος της γειτονιάς. Όμως μας διαφεύγει ότι και εκείνου του έχουν πει με την προπαγάνδα, πως εσείς είστε Φασίστας ενάντια στα συμφέροντα εκείνου.
Πως γίνεται αυτό;
Μα αν ανατρέξετε στην καταγραφή της ιστορίας θα διαπιστώσετε την ταύτιση του Ναζισμού με τον ολοκληρωτισμό του Στάλιν. ( 1 Συνημμένο βίντεο)
Τι;
Μη θυμώνεις αγαπητέ μου αν νομίζεις ότι γκρεμίζει τούτος ο λόγος τις βεβαιότητες για χωρισμό του κόσμου σε καλούς και κακούς… Η γνώση δεν διαθέτει κριτήρια καλού και κακού, αλλά αποδελτίωση της Ανάγκης και του τρόπου σκέψης των ανθρώπων. (2)
Αν παρακολουθήσετε τις εξελίξεις παγκόσμια με τα μειονοτικά προβλήματα σε πολιτικό, θρησκευτικό ή Εθνολογικό περιτύλιγμα, θα καταλάβετε πολλά. θα ήθελαν λοιπόν να σφάζουν οι πολίτες ο ένας τον άλλον. Στο τέλος, αυτοί που οργάνωσαν αυτή την εξαγρίωση θα έλθουν ως ειρηνευτικές δυνάμεις για να σταθεροποιήσουν την εξαθλίωση των "ζώων" που κατεσφάγησαν μεταξύ τους.
Το ότι ποτέ δεν θα έχουν δει το πρόσωπο του αφεντικού οι εξαθλιωμένοι μέσω της γνώσης, τούτο θα είναι ένα παρήγορο στοιχείο για να συνεχίσουν να έχουν δουλική υποτέλεια προς αυτόν και έτσι θα του προσφέρουν με ευγνωμοσύνη την εξουσία πάνω στη ζωή τους. Συνήθως το πρόσωπο δεν είναι άτομο, αλλά ιδεολογικό περιεχόμενο που μέσω αυτού ευαγγελίζεται μια φανταστική ζωή στο μέλλον. Οι ιδεολογίες παίζουν το ρόλο των ανώνυμων μετοχών που αλλάζουν χέρια κατά την πάροδο του χρόνου, προσφέροντας τα οφέλη της ευζωίας στους κατόχους και διαχειριστές του ελέγχου των λαών, χωρίς να κινδυνεύουν οι φθαρτοί και μειωμένης ικανότητας ιδιοκτήτες τους να αποκαλυφθούν.

Τι λέτε λοιπόν;
Θάνατος στους Φασίστες;
Ο φασισμός είναι ένα τέρας που θέλει κόψιμο το κεφάλι του;

Άκουσα κάπου ότι ο επόμενος αγράμματος άνθρωπος θα είναι αυτός που δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις βεβαιότητες που τον εκπαίδευσαν… και όχι αυτός που κατά το παρελθόν δεν γνώριζε ανάγνωση, ή στο παρόν που δεν λειτουργεί την τεχνολογία.

Τι είναι λοιπόν ο Φασισμός;
Μπορεί κάποιος να τον διαχειριστεί έξω από την θυμική προσέγγιση του και όσα του έμαθαν πως τον ορίζουν; 

Αν σας έδειχνα ένα σκύλο που βγάζει αφρούς και είναι ματωμένος μετά από μια κυνομαχία, θα τον λυπόσαστε και η πρώτη σκέψη θα ήταν να του δώσετε χρόνο να γιατρέψει τις πληγές του με στόχο να τον εξημερώσετε βγάζοντας του ότι καλύτερο έχει μέσα του ως ζώο.
Γιατί να μην κάνουμε το ίδιο και στις αφιονισμένες και αντιμαχόμενες  ανθρώπινες συμπεριφορές  που εμπλέκονται σε στημένες ανθρωπομαχίες;
Το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε ως επαναστατική πράξη στο αφεντικό που μας κρατά σε υποτέλεια, είναι η κατανόηση και η εκτίμηση για το ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα να παραπλανηθούμε γινόμενοι ανθρώπινοι σκύλοι στην κοινωνική φάρμα της εξαγρίωσης…Αρκεί να στερήσουμε τη βία ως αποδέκτη από την βία που αναζητά αντίπαλο.
Όταν δεν δίνουμε κατανόηση απαξιώνοντας λογικές, σημαίνει πως και εμείς βρισκόμαστε στην ίδια εκπαίδευση εξαγρίωσης, μη βλέποντας το πρόσωπο του Τέρατος (3) που μας χειραγωγεί στα δικά του πρότυπα αφιλοσόφητης ζωής….

Αυτά τα λίγα και τα περισσότερα ανήκουν στην προώθηση της σκέψης από τον κάθε αποδέκτη τούτου του λόγου.

Υ.Γ

1. Ένα ντοκιμαντέρ που μιλά για την ταυτότητα των Φασισμών πέρα από τα χρώματα που θέλουν να μας δείχνουν ότι διαφέρουν… (ΕΔΩ)
2. Ανάπτυξη της πρότασης σε ένα άρθρο «Πειθώ και Ανάγκη» ή ακόμη σε μια ομιλία με θέμα τις Βεβαιότητες και τον Ωφελιμισμό

3. Το πρόσωπο του τέρατος : Μια υπέροχη ομιλία από το Μάνο Χατζηδάκι στο τότε … Τρίτο Πρόγραμμα.

Σκέψεις για το έργο «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή

.

Προϋπόθεση ανάγνωσης με κατανόηση -και όχι παρανόηση- του άρθρου είναι η γνώση του έργου.
Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζει κάποιος επισυνάπτω δυο παραπομπές που αφορούν στην γραπτή ανάγνωση και κατά δεύτερον στην θεατρική του παρακολούθηση. Γνωρίζω καλά επίσης, ότι στην σημερινή εποχή της «τσιμπητής» πληροφορίας σε στυλ ατάκας, τούτο ως προτροπή φαντάζει ανέκδοτο. Όμως καλόν είναι να γνωρίζουμε με την προσήκουσα αιδώ τις αφετηρίες της κρίσης μας και κάποια στιγμή να είμαστε λιγότερο λαλίστατοι και περισσότερο μελετηροί…
Τούτο ως προτροπή ενδοσκόπησης αφορά και τον γράφοντα, για να μη νομίζει κάποιος πως λερώνεται το απαστράπτον Εγώ του... με αυτή την εισαγωγή.





Αν θα μου ζητούσαν να περιγράψω μουσικά την ιστορία τούτη του Σοφοκλή, θα παρέπεμπα τις αισθήσεις του ερωτώντος στο έργο του Ιάννη Ξενάκη (1) στο έργο του «Συρμός». (2)
Τέτοια κείμενα, δεν ερμηνεύονται μονοδιάστατα μια και πρόκειται το συγκεκριμένο έργο για ένα μυητικό δημιούργημα ταιριαστό με εκείνα που «κατεβάζουν» τον άνθρωπο στη γνώση, σε ένα ταξίδι στις συχνότητες του Άδη που είναι και η ουσία της γνώσης, απέναντι στο παραπλανητικό «άνω-θρώσκω» ως φιλοσοφικό προσδιορισμό για το είδος μας. (3)
Ο θεατής του έργου ξεκινά από την δύσκολη σύμβαση της ακραίας κατάστασης σε μια Πόλη που τα πάντα θνήσκουν και η αγωνία είναι ήδη κορυφωμένη σε κατοίκους και Βασιλέα ψάχνοντας να βρουν μια λύση.
Το τέλος του έργου παρουσιάζει τον αποχωρούντα Οιδίποδα καταρρακωμένο ψυχικά και τυφλό μέσα στην ίδια περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε ένα κύκλο ζωής πραγματικού χρόνου δύο ωρών. Μια ολόκληρη ζωή περνά από τα μάτια των θεατών με πραγματικούς ρυθμούς αποκαλύψεων σε ένα χρονικό πλαίσιο απειροελάχιστο.
Η ουσιώδης διαφορά βρίσκεται ότι στην αρχή του έργου υπάρχει άγνοια για τον ανθρώπινο πόνο ενώ στο τέλος μετασχηματίζεται σε συνειδητή κατάσταση.
Ίσως οι σκέψεις του Παρμενίδη (4) να υπήρχαν κάπου στο μυαλό του Σοφοκλή, γιατί δεν επικεντρώθηκε σε γραμμικές λύσεις της ανθρώπινης ανάγκης, που λατρεύουν το happy end, αλλά εστίασε στην συνείδηση και την αποδελτίωση της ίδιας της ζωής. Άλλωστε όπως έλεγε ο Παρμενίδης, δεν ενδιαφέρει από που θα ξεκινήσω γιατί πάλι στο ίδιο σημείο θα καταλήξω. (5)
Το ενδιάμεσο ταξίδι είναι όλη η ουσία της ζωής όπως μας επισήμανε σωστά ο Καβάφης ψάχνοντας την Ιθάκη του.(6) Με τα δικά του λόγια έψαξε και ο Νίκος Καζαντζάκης στην Ασκητική του την προέλευση μας από την «Άβυσσος» καθώς και την επιστροφή μας σε αυτήν, ονομάζοντας το μεσοδιάστημα ύπαρξης μας ως «Ζωή». (7)
Αρκετοί θεατράνθρωποι στο παρελθόν στάθηκαν απέναντι στο έργο με διάθεση να αναδείξουν ως ουσιαστικό διακύβευμα την λεγόμενη Οιδιπόδεια σχέση που εντόπισε ο Φρόιντ στα γραπτά του.(8) Ο Σοφοκλής όμως έχει προχωρήσει πέρα από τις αποτρόπαιες πράξεις αιμομιξίας που καταδικάζει στην πλοκή του έργου, και αναδεικνύει την Ύβρη της Ικανής Σκέψης που έχει σύμμαχο της το Εγώ και σαφώς την ωφελιμιστική ανθρώπινη πρακτική λειτουργία.  Συνεχώς επαναλαμβάνει ο Οιδίπους την αστοχία του να ορκιστεί ενώπιον των θεών για το πως θα πράξει απέναντι στον δολοφόνο του Λαΐου. Ο όρκος τον δεσμεύει και αναγνωρίζει τελικά πως όταν έβλεπε ήταν αλαζονικά τυφλός ενώ μετά τη τύφλωση παρουσιάζεται ως πεφωτισμένος πάντα στα ανθρώπινα μέτρα και τις συνθήκες που ορίζουν οι ανθρώπινες δυνατότητες.
Η όλη ιστορία του έργου εκτυλίσσεται στη Θήβα και το διπλό πρόβλημα που τίθεται προς επίλυση στο θεατή είναι η αιμομιξία με την παράλληλη πατροκτονία. Πάντοτε οι Τραγικοί διάλεγαν να βάζουν τους αγώνες της σκέψης τους σε απόμακρες καταστάσεις από την ζωή των Αθηναίων γιατί η ασφάλεια του ατομικού Εγώ καταπραϋνόταν στο θεατή. Η ουσία των πληροφοριών που του δίνονταν ως Παιδεία ήταν αρκετή και με εύκολο τρόπο λειτουργούσε ο ορισμός της τραγωδίας όπως τον έδωσε ο Αριστοτέλης :
"Έστιν ουν τραγωδία, μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι` απαγγελίας, δι` ελέου και φόβου περαίνουσαν την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν".
(Δηλαδή η Τραγωδία είναι μίμηση πράξης σπουδαίας και τέλειας, η οποία έχει αρχή, μέση και τέλος, καθώς και κάποια έκταση, με έκφραση καλλιτεχνική χωριστά για κάθε μέρος, που εκτελείται με πρόσωπα, τα οποία δρουν πάνω στη σκηνή και δεν απαγγέλλουν απλώς και που με τη συμπάθεια του θεατή για τον ήρωα που πάσχει και το φόβο μήπως και ο ίδιος ο θεατής βρεθεί σε όμοια θέση με τον ήρωα, εξαγνίζει στην ψυχή των θεατών τα πρόσωπα που δρουν για τα σφάλματά τους)

Όλα τα φιλοσοφικά και κοινωνικά ρεύματα της παγκόσμιας σκέψης που έχουν αναπτυχθεί στους αιώνες περιλαμβάνονται σε αυτή την Τραγωδία σε σπερματικούς λόγους, τοποθετημένους στις εκφράσεις των ηρώων.
Ποιος υποτιθέμενα «αναρχοαυτόνομος» ή λάτρης των παρηκμασμένων παιδιών των λουλουδιών δεν θα μαγευόταν συνυπογράφοντας τα λόγια της Ιοκάστης που καταπραϋντικά απευθύνει στον Οιδίποδα παροτρύνοντας τον να μη φοβάται για το γάμο με την Μερόπη που νομίζει ότι είναι η μητέρα του. (9)
Του λέει λοιπόν η Ιοκάστη :
«Γιατί να φοβάται ένας άνθρωπος που η τύχη κυβερνά τη ζωή του και που για τίποτα δεν ξέρει σίγουρα από πριν ότι θα συμβεί; Το καλύτερο είναι να ζει κανείς χωρίς σχέδιο, όπως μπορεί. Κι εσύ μη φοβάσαι τις παντρειές με τη μητέρα σου γιατί πολλοί άνθρωποι μέχρι σήμερα και στα όνειρά τους πλάγιασαν με τη μητέρα τους. Αλλά όποιος δεν δίνει σημασία σ’ αυτά, πολύ άνετα περνά τη ζωή του»
Στον αντίποδα της ωφελιμιστικής χαλαρής ζωής του προηγούμενου λόγου, βάζει ο Σοφοκλής στα χείλη του Οιδίποδα μια σκέψη που την απευθύνει στον Τειρεσία καθώς προσπαθεί να τον κάνει να αποκαλύψει την προφητεία του, λέγοντας του
«… η καλύτερη υπηρεσία για έναν άνθρωπο είναι ωφελεί τους άλλους με κάθε μέσο και δύναμη που έχει»
Μα τι λέτε να συμβαίνει και τόσο τεράστιες κοσμοθεωρίες συγκρούονται μέσα σε ένα κείμενο; Ο Αλτρουισμός σήμερα στην εποχή μας θεωρείται νοητική ασθένεια και η ωφελιμιστική ανήθικη πρακτική ζει στο σκοτάδι των προθέσεων των ανθρώπων, παρουσιάζοντας ο καθένας προς τους άλλους μια επίπλαστη ηθική ανθρωποκεντρική στάση ως άλλοθι…
Γεννήματα της σημερινής παθογένειας είναι η έλλειψη από τη ζωή μας του ήθους τόσο στια αγοραίες σχέσεις της οικονομίας όσο και στην Νομοθετική εξουσία.
Το «ορκίζομαι» που ταλανίζει τον Οιδίποδα στο έργο του Σοφοκλή μοιάζει σαν ανέκδοτο στην ανήθικη συγκρότηση των ανθρώπων 2,5 χιλιάδες χρόνια μετά.
Ας μην ταλαιπωρήσουμε το μυαλό μας φανταζόμενοι πως θα ήταν η δομή της Δικαιοσύνης ή η ηθική των Πολιτικών προσώπων αν δεν είχαμε παρακμάσει τόσο πολύ…ή αν θέλετε για καλύτερη απόδοση της Ιστορίας, αν δεν ερμηνεύαμε ελλιπώς τις παρακαταθήκες της αρχαίας γραμματείας παγκόσμια.

Για κάποιον που μπορεί να παρατηρήσει τη ζωή έξω από το προσδόκιμο επιβίωσης της ατομικότητας του, θα καταλάβει ότι οι δύο ώρες του έργου που ξεκινούν από την Ύβρη απέναντι στην «Ανάγκη» και καταλήγουν στην απόδοση της Νέμεσης για να επέλθει η ισορροπία της Τίσης. Όλο το έργο λοιπόν είναι κατ’ αντιστοιχία μια μικρογραφία της αποδόμησης του νοητικού πολιτισμού μας που εκπίπτει συνεχώς και πλησιάζει η ώρα του να διαλυθεί μέσα από τις Ύβρεις που έχουν σωρευτεί.
Ο Οιδίπους αντιπαλεύει τις φανταστικές του εκδοχές για απομάκρυνσή του από την εξουσία με την ύπαρξη και μόνο του Κρέοντα ως εν δυνάμει Άρχοντας.
Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει στους ανθρώπους από την διεκδίκηση της θέσης σε μια απλή εταιρεία έως τα υψηλότερα αξιώματα της Πολιτειακής εξουσίας;
Η ζωή μας είναι στηριγμένη σε πλάγιες κρυφές σκέψεις που κατασκευάζουν εχθρούς και χαίρονται ή λυπούνται για τις νίκες ή τις ήττες αντίστοιχα χωρίς να έχουν την ικανότητα να λειτουργήσουν την συνύπαρξη.
Όλες λοιπόν οι εκδοχές των απόψεων στη ζωή είναι ανακατεμένες σε τούτο το έργο κάνοντας να χαμογελούν ή να συνοφρυώνονται οι άνθρωποι που επιλέγουν την μονομέρεια ερμηνείας της ζωής. Σκοπός της Τραγωδίας τούτης είναι να μας ταξιδέψει στα «δίκια» όλων των εκφάνσεων της ζωής και να βρούμε την αρμονία στην συνύπαρξη των απόψεων σε τόση δόση που να μη γίνεται το φάρμακο φαρμάκι.

Στο κέντρο του έργου βρίσκεται το δίπολο των τραγικών προσώπων που ως γιος και σύζυγος απέναντι στη μητέρα και ερωμένη αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την ολοκλήρωση του μαρτυρίου.
Ακόμα και σε αυτό το σημείο που πληρώνουν για τις επιλογές τους έστω και αν δεν γνώριζαν, ο Σοφοκλής διαλέγει με μια περίτεχνη σοφία τον τρόπο αυτοκαταστροφής τους… Η Ιοκάστη ως χθόνια ύπαρξη επιλέγει η σιωπή του αθέατου κόσμου να επιστρέψει στην ανυπαρξία ενώ ο Οιδίποδας μένει μετέωρος μεταξύ ζωής και θανάτου τυφλός χωρίς ίχνος Εγώ, για να διδάξει με τα πάθη του τις γενιές των ανθρώπων.
Ο άνδρας διδάσκει αυτοφλεγόμενος και η γυναίκα παράγει τη γνώση από την αθέατη δύναμη της…
Τεράστιες έννοιες για να τις εξαντλήσουμε με μικρές προτάσεις που προκύπτουν από την σημερινή (λαϊκή) αντίληψη ερμηνείας του Κόσμου. Θα έλεγα ότι η ποιοτική εξίσωση των πάντων κάτω από θεωρίες ύβρεων που ερμηνεύουν τους ανθρώπους ως μονάδες παραγωγής υπεραξίας, έχουν την ευθύνη τους για ότι είμαστε όντως τυφλοί αν και αφουγκραζόμαστε το «Φως».

Κλείνοντας αυτές τις σκέψεις, θα ήθελα να αναφέρω ότι η Παιδεία μας εξαρτάται από τα ατομικά μας ερωτήματα πάνω στη ζωή, ενώ η ύπουλη εκπαίδευση, μας καθιστά ομοιόμορφους και ελέγξιμους σε μια κοινωνικό-πολιτική συνύπαρξη.
Κάποτε μου είχε πει μια καθηγήτρια μουσικής μια μικρή ιστορία για την αθώα φυγοπονία ενός μικρού μαθητή να συνεχίσει το ωδείο του. Ζήτησε λοιπόν ευγενικά από τη δασκάλα του να του επιτρέψει να διακόψει τα μαθήματα. Εκείνη του είπε πως καλό θα ήταν να το σκεφτεί μια βδομάδα μέχρι την επόμενη συνάντηση  και να της πει τελειωτικά τι επιλέγει. Έτσι και έγινε…. Όταν εμφανίστηκε ο μικρούλης μαθητής της είπε ότι η μουσική του ήταν δύσκολη και τον απογοήτευε, και συμπλήρωσε πως για να τον απογοητεύει τόσο θα πρέπει να ήταν η μουσική πολύ σπουδαία και δύσκολη. Μετά από μια μικρή παύση της είπε πως γι αυτό το λόγο σκέφτηκε να συνεχίσει τα μαθήματα…
Κάτω από αυτό το πρίσμα του μικρού παιδιού και εγώ ενασχολούμαι με πράγματα έξω από την εύκολη επίκριση της ειδησεογραφικής καθημερινότητας. Συνήθως δεν αντέχουμε όσα δεν κατανοούμε και τα απαξιώνουμε χωρίς να διευρύνουμε τα όρια μας ως άνθρωποι...Δεν συνθέτουμε τα γεγονότα αλλά γινόμαστε οπαδοί απόψεων, χτυπώντας το αντίθετο με ελλειπή κρίση και αξεπέραστες βεβαιότητες.  Ίσως το ζητούμενο είναι να αποποιηθούμε την εύκολη καλουπωμένη εγωκεντρική γνώση και να ψάξουμε μέσα μας το μικρό παιδί της ιστορίας που σας ανέφερα! 

Κ.Ζ

Πρόσθετες πληροφορίες

Η εικόνα του κειμένου προέρχεται από μια αξιόλογη θεατρική απόδοση του έργου από το Αγγλικό θέατρο. Η μαγνητοσκόπηση  (ΕΔΩ) 

1 Γιάννης Ξενάκης 
2 Το έργο του συνθέτη «Syrmos» 
3 Ετυμολογία της λέξης Άνθρωπος από τον Δημήτρη Λιαντίνη
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=B2mOsJ1OQbI
4 Παρμενίδης
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
5 Εφαρμογή της ρήσης του Παρμενίδη έξω από τη φιλοσοφία σε πρακτικές μαθηματικές σκέψεις που βρίσκουν εφαρμογή στο σήμερα μας.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
6 Ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη Ιθάκη
http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=81&cat=1
7 Ασκητική Καζαντζάκης
http://marga11.blogspot.gr/2007/05/blog-post.html
8 Οιδιπόδειο σύμπλεγμα
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%80%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%BC%CE%B1
9 Τα παιδιά των λουλουδιών
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%82



Με αφορμή τις γάτες που ελεήθηκαν

.


Το στρόγγυλο πλαστικό σκεύος δεν έκλεισε καλά. Μια αδεξιότητα έφερε το φαγητό στο πάτωμα αντί μέσα στο ψυγείο. Μαζεύτηκε όλο και δόθηκε στις λαίμαργες γάτες που περιμένουν πάντα να ελεηθούν. Τίποτα δεν πήγε χαμένο, όλα έγιναν με μια διαφορετική εκδοχή.
Η άγνοια των εκδοχών πριν την τέλεση των γεγονότων, είναι πάντα μια καλή αφορμή για φόβους.
Το μέλλον και ο φόβος ποτέ δεν αγγίζονται, μα πάνε μαζί σε μια παράλληλη ασύμπτωτη συγχρονικότητα, τόσο ανθρώπινη και τόσο ανόητη, όσο η ίδια η άγνοια της ζωής που βιώνουμε.
Η ευτυχία λένε κάποιοι πως βρίσκεται στο βίωμα του παρόντος. Αν το λένε και το φαντάζονται γιατί να μην είναι σωστό. Η γνώση όμως περιλαμβάνει την επίγνωση του παρελθόντος που στα ανθρώπινα μέτρα αισθητηριακής αδυναμίας, Προμηθεύει με αυθαίρετες εκδοχές το μέλλον. Το βασανιστικό είναι πως δεν μπορεί να ενοποιήσουν οι αισθήσεις μας την άχρονη φύση και έτσι φυλακιζόμαστε στο παρόν.
Αυτή η αδυναμία γεννά αναγνωρίσιμους σύμμαχους Θεούς και αποτρόπαιους εχθρικούς φόβους. Ένας ολόκληρος λογικός «Θίασος» στην υπηρεσία της νοητικής και αισθητηριακής μειονεξίας του ανθρώπινου είδους.

Οι γάτες πάντα θα περιμένουν την διαφορετική εκδοχή γιατί δεν ενδιαφέρονται να Προμηθεύσουν τη ζωή που συμβαίνει. Δεν θα νιώσουν ποτέ ευθύνη για την συνέχιση του είδους τους, ούτε θα φανταστούν τον ρόγχο του θανάτου του παιδιού τους όντας αυτές χαμένες. Οι εκδοχές της ζωής δεν κρίνονται γιατί η κρίση χρειάζεται εποπτεία και τούτη είναι αδύνατον να υπάρξει από τον άνθρωπο προς τη Φύση. Ποτέ το περιεχόμενο δεν μπορεί να γνωρίσει εποπτικά αυτό που το περιέχει. Ο Νους φτιάχνει παρηγορητικές εκδοχές που τις ονομάζει Αλήθειες ενώ στην ουσία είναι βολικά περιοριστικά ζωτικά ψεύδη. Ο λόγος είναι εντελώς πρακτικός γιατί χωρίς μοντέλο επανάληψης μέσα στα επιτρεπτά όρια των δυνατοτήτων του, κάθε είδος εκπίπτει από την εξελικτική του διαδικασία.

Το συναίσθημα ίσως είναι μια παρέκβαση της ίδιας της ζωής που κάθε φορά στα όρια της ατομικής επίγνωσης, διαισθάνεται κάθε άνθρωπος λιγότερο ή περισσότερο την ασύμπτωτη πορεία στο παρόν του. Δηλαδή σωματοποιεί την ένταση από τις έννοιες του αβίωτου μέλλοντος και του νοητικού φόβου του από το παρελθόν για τον θάνατο.
Άλλωστε γέννα χωρίς κλάμα δεν γίνεται στην λαϊκή θυμοσοφία…

Ο Έρωτας είναι τέκνο της Πενίας και του Πόρου. Δεν είναι παιδί της μεγάλης Πενίας και του μικρού Πόρου, ούτε το αντίθετο. Είναι γέννημα ισοδύναμων εννοιών. Δυο ισοδύναμες όμως και αντίρροπες δυνάμεις φέρνουν μέσα στο γέννημα της σχέσης τους δύναμη. Θα τη λέγαμε και ένταση που εγκυμονεί τη βία. Οι αντιμαχόμενες δυνάμεις που ισορροπούν έχουν ως έκφραση κατάστασης το μηδέν που νοηματικά δεν υφίσταται ως έλλειψη, αλλά ως νοητική συμπερίληψη των πάντων μέσα του.
Ίσως το παρόν μας να είναι ένα δυνητικό μηδέν που περιλαμβάνει μέσα από το μοντέλο των περιορισμένων αισθήσεων μας το παρελθόν και το μέλλον σε μια συμπίεση φόρτισης.
Η βούληση μπορεί να είναι η νοητική παράμετρος που διαλύει τις σταθερές ισορροπίες μετασχηματίζοντας τις καταστάσεις σε εκδοχές έξω από την δική μας δυνατότητα ελέγχου.

Το φαγητό τελικά χύθηκε και οι γάτες ελεήθηκαν.
Ποιος παίρνει την ευθύνη να επιμερίσει τις έννοιες του καλού και του κακού σε αυτή την συνύπαρξη της Φύσης;
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην εξελικτική πορεία της άγνοιας του είδους μας που γεννά αντιθέσεις, φάσκες ομοίων συμφερόντων και εγωπαθείς εκρήξεις που ξορκίζουν την αποδοχή του θανάτου;
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στον Έρωτα που διαλύει την ανάλυση της Φύσης και την καθιστά ένα δυναμικό και ανεξέλεγκτο μηδέν;
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην μικρή η μεγάλη βούληση προκαλώντας με την Ύβρη του ανισορροπία στις δυναμικές για να εισπράξει μέσα από την άγνοια του τη Νέμεση;
Ποιος έχει το θράσος να ορίσει την ανθρώπινη βούληση καλή ή κακή όντας ο ίδιος περιεχόμενο μιας τεράστιας ύπαρξης που τον περιέχει;
Τελικά … υπάρχει παρόν;
Να ένα ερώτημα που η ευκολία των ζωτικών ψευδών το θεωρεί λυμένο…

Το δυσκολότερο είναι για τον καθένα μας το πώς διαχειριζόμαστε τέτοια ερωτήματα. Μήπως διαλύουν την συνεκτικότητα των αναγκαίων ζωτικών ψευδών που φτιάχνουν Θεσμούς, εξουσίες και ομοιογενείς κοινωνίες που μέσα από αυτά επιβιώνουν στα όρια των αισθήσεων και της νόησης τους;
Η σκέψη ή ακόμα η Τέχνη, έχει λόγο να πατροκτονεί τα όρια και τις ερμηνείες όντας και αυτή αδύναμη να εξηγήσει;
Πόσο μακριά και ασύμπτωτα πορεύεται το «Πιστεύω» από το «Ίσως» της σκέψης που υφίσταται μέσα στο φανταστικό παρόν και στο άγνωστο μέλλον;

Ουκ έστι τέλος ερωτημάτων… και τούτο είναι καλόν;
Μπορούμε να γυρίσουμε στην παιδική αθωότητα που η αχρονία της σκέψης κάνει το παρόν να φαίνεται πραγματικό;



Υ.Γ

1. Η εικόνα φτιάχτηκε την ίδια μέρα με τη γραφή του κειμένου από την μικρή μου κόρη και τιτλοφορείται από την ίδια ως «κόκαλο σκύλου», έστω και αν οι γάτες ευνοήθηκαν από την πτώση του φαγητού.

2. Το κείμενο δεν εμπίπτει στις προθέσεις μου να είναι κατανοητό, μια και δεν περιέχει καμία «αλήθεια» στα γραφόμενα του, αλλά αποτελεί αντιεπιστημονική άσκηση ξεφουσκώματος της σκέψης. Αυτή η επισήμανση γίνεται για να μη παίρνουμε στα σοβαρά όσα γράφονται ηλεκτρονικά σε τούτο το χώρο. Σε διαφορετικούς ηλεκτρονικούς τόπους ίσως γράφονται σοβαρές θέσεις με τελείες. Αλλά τελικά είμαι σίγουρος ότι ο καθείς ξέρει μέσα από την κρίση του την Αλήθεια της ζωής του και έτσι ευτυχώς δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχώ ή όχι.... 

Λίγα λόγια για τα χάλια της σκέψης μας

.



Αυτό το διάστημα δεν επισκέπτομαι πολύ αυτό το χώρο με τη γραφή μου, γιατί θεωρώ ότι οι σιωπές είναι απείρως γονιμότερες από την ακατάσχετη φλυαρία.

Η ζωή βέβαια συνεχίζεται και πέρα και μέσα από την επικαιρότητα που την παρακολουθώ με ενδιαφέρον, έξω όμως από τα ιδιωτικά δίκτυα των ράδιο-τηλεοπτικών αραχνών. Θα έλεγα ότι με απασχολεί αρκετά η ουσία της παθογένειας της ίδιας μας της σκέψης.
Πρωτότυπο !!! Θα αναφωνήσει κάποιος που με συμπάθεια ή ειρωνεία θα ψελλίσει την αντίρρηση του για τούτη τη γραφή καθώς την περιδιαβαίνει με ανάγνωση.
Το αστείο όμως είναι πως στην καθημερινότητα μας ποτέ δεν ψάχνουμε την αιτία της παθογένειας της σκέψης μας, αλλά πάντοτε βρίσκουμε εύκολους στόχους απέναντι από εμάς και φορτώνουμε σε τούτους τα κακώς κείμενα.

Για να το κάνω πιο σαφές, ο υπάλληλος που δουλεύει για το κράτος της Τρόικας, ενώ είναι σκασμένος , φοβισμένος και ότι άλλο μπορεί να λεχθεί για να χαρακτηρίσει την δύσκολη ψυχολογικά και υλικά θέση του, συνεχίζει να είναι ενεργός δήμιος που κατ’ εντολή των βασανιστών του σκοτώνει άλλους ανθρώπους για να έχει συντήρηση του φόβου και της απέχθειας του προς τον βασανιστή του…
Τρελό ε;
Εντελώς καθημερινό θα έλεγα… και «φωτίζει» κάπως με πρακτικό τρόπο την παθογένεια της σκέψης που ανταμώνουμε καθημερινά γύρω μας.
Δεν θα πω όμως περισσότερα για αυτό τον ιστό της αρρωστημένης σκέψης μας, που φτιάχνει Ιστορία και πολύ πόνο γύρω μας και μέσα μας…

Αυτό το διάστημα μελετώ το έργο του Σοφοκλή "Οιδίπους Τύραννος" που πρόκειται να ανέβει σε λίγες μέρες ως παράσταση στην Αθήνα και όχι μόνο σε αυτήν.
Δεν θα ήθελα να γράφω αρκετά πράγματα για την ουσία που εγώ ανιχνεύω μέσα σε τούτο το κείμενο, γιατί οι απόψεις γεμίζουν το μυαλό μας με αντιρρήσεις που απλώς επιβεβαιώνουν την στασιμότητα μας σε παγιωμένες αντιλήψεις.
Άκουσα πρόσφατα και μου άρεσε μια σκέψη που έλεγε πως ο αναλφάβητος άνθρωπος δεν θα είναι στο μέλλον αυτός που δεν ξέρει γραφή ή τον χειρισμό των ηλεκτρονικών μέσων, αλλά αυτός που δεν θα μπορεί να αντικαταστήσει με καινούργια δεδομένα τις βεβαιότητες του…
Φαντάζεστε τις γνωστές ομάδες ανθρώπων που είναι αμετακίνητες από τις θέσεις τους και συσπειρώνονται φτιάχνοντας την εκάστοτε ιδεολογική βία;
Ε, αυτές οι ομάδες είναι ο σημερινός σκοτεινός Μεσαίωνας της κατά τα άλλα μεταμοντέρνας εποχής των πληροφοριών και της ταχύτητας…

Θα έλεγα μόνο μια προτροπή προς όποιον θέλει να εξετάζει τα πράγματα πέρα από το προφανές τους, λέγοντας πως η ουσία της ζωής μας βρίσκεται πάντα εκεί που δεν πέφτει το Φως της λογικά λαξευμένης πληροφορίας…

Δεν θα πω όμως περισσότερα, αλλά θα αφήσω δυο διαδικτυακούς τόπους που αναφέρονται στο θέμα τούτο που πραγματεύεται το έργο του Σοφοκλή.

Συνεχίζω να θεωρώ ότι Παιδεία συντελείται όταν θέτουμε ο καθένας στον εαυτό του ερωτήματα εντελώς δικά μας… ενώ η εκπαίδευση πάντοτε λειτουργείται από τις κυρίαρχες ομάδες σκέψης και φτιάχνουν ομοιόμορφους οπαδούς για προστασία του ίδιου του «λειτουργικού» τους μοντέλου, στο εκάστοτε κυρίαρχο σύστημα.
Τα δε διλήμματα μεταξύ αριστεράς δεξιάς στην πολιτική, Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών στον αθλητισμό, Καθολικών και Προτεσταντών στην θρησκεία, κρύβουν μέσα στο σκοτάδι τους , τις περισσότερες εκδοχές απάντησης σε ότι θεωρούν επικίνδυνο να ξεστρατίσει κάποιος από το δίπολο.

Κάπου εδώ όμως σταματώ παραθέτοντας τις πληροφορίες
Άλλωστε τα χάλια μας μπορεί κάποιοι να τα δούμε … όμως το δυσκολότερο είναι να ψάξουμε τη γιατρειά τους.
Πάντως έξω από την Παιδεία μην ζητάμε θεραπεία… γιατί απλώς όλες οι άλλες δογματικές θέσεις είναι σαν τα ψυχοφάρμακα που καταστέλλουν το τοπίο από αντιπάλους, αλλά δεν θεραπεύουν!


Α.  Ένας χώρος που τιτλοφορείται ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΙΔΙΠΟΔΑ ΤΥΡΑΝΝΟ

Β.  Το έργο με την διαδικασία και τους συντελεστές που ανεβαίνει (ΕΔΩ)

«Φεστιβάλ» Επιδαύρου. Ακόμα και εκεί ευτελισμός

.

Κτύπησε το τηλέφωνο μου και η αγαπημένη φωνή του φίλου μου Σωτήρη, ήταν κάπως φουρτουνιασμένη όταν μου είπε να διαβάσω ένα άρθρο που έγραψε για την τραυματική εμπειρία του να παρακολουθήσει μια παράσταση στην Επίδαυρο.

Τελευταία στις μεταξύ μας συζητήσεις, διαπιστώνω ότι υπάρχει μια αγωνία να βρούμε και να επικοινωνήσουμε με Ανθρώπους και όχι με ιδεολογήματα και ομαδοποιήσεις αντιλήψεων. Το ίδιο ως διάθεση ανακαλύπτω να εμφανίζεται δειλά και στους άλλους ανθρώπους γύρω μου που διαθέτουν μια στοιχειώδη λογική. Για να μιλάμε με όρους καθαρότητας, η Δημοκρατία ως πολίτευμα είναι το καλύτερο μέσον να έχεις ένα νομιμοποιημένο όχλο ως υποστηρικτή σου. Αυτό συμβαίνει βέβαια σαν δεν έχει μέσα της την Αρχή και τον Νόμο της Παιδείας των Πολιτών της. Το τι είναι Παιδεία και Νόμος που εφαρμόζεται από τους πολίτες με θέση και όχι φόβο, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που τώρα δεν είναι η ώρα του να αναλυθεί. Κάπου μέσα στα άρθρα που αφήνω κατά καιρούς σε αυτό το χώρο βρίσκονται οι απαντήσεις των εκδοχών της οπτικής μου, που διατίθεται προς κρίση, συμμόρφωση και σαφώς αναδιαμόρφωση... 

Έσκασε λοιπόν ο άμοιρος ο Σωτήρης γιατί κάποτε παρακολουθούσε τον Μινωτή και τον τρόπο προσέγγισης του αρχαίου λόγου από κοντά ακόμη και στις πρόβες και σήμερα νιώθει ότι είναι μετέωρος από την παρακολούθηση του «Εγώ» των σκηνοθετών που εκφράζουν τα μεγάλα κείμενα μέσα από την ατομική τους παθογένεια που ορίζεται αυτόκλητα ως εκδοχή ερμηνείας του αρχαίου λόγου.

Ένα ακόμη από τα προβλήματα σκέψης της εποχής μας, είναι πως κάθε κρίση για τα κακώς κείμενα, ερμηνεύεται από τους αποδέκτες ως απαξία στην εκάστοτε κομματική εξουσία.  Έτσι συνήθως  τροφοδοτείται η αντίπαλη (σαφώς -ες) κομματική μηχανή. Ως αποτέλεσμα είναι να παρακολουθούμε σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα το θέαμα του παραλόγου με υβριστικά σχόλια που εξαπολύονται από την αφιλοσόφητη βαλλίστρα εξυπηρετώντας κραυγές ενός ανύπαρκτου διαλόγου.
Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι μας λείπουν και όχι οι ιδεολογίες που για έναν που ξέρει να βλέπει τα πράγματα από μια απόσταση, καταλαβαίνει ότι διανύουμε την εποχή των ασύστολων ύβρεων σε μια αφιλοσόφητη ζωή που η θεωρητική κεφαλαιοποίηση της ύλης υποσκάπτει τα θεμέλια της Οικουμένης.
Δίνουμε λοιπόν εύκολα ταυτότητες σε ότι μας χαϊδεύει ή μας ενοχλεί στα αφτιά και έτσι το γαϊτανάκι της έκπτωσης συνεχίζει να έχει την κατιούσα τόσο στους φοβισμένους υπηκόους αυτής της χώρας (αλλά και παγκόσμια) όσο και στους αφιονισμένους καρέκλο-κένταυρους των πέντε ηπείρων που νομίζουν ότι η στενή σκέψη τους αποτελεί Σολώνεια παρέμβαση.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν και η Επίδαυρος να είναι έξω από αυτή την παρακμή.
Από τον απλό γραφίστα μέχρι τον επιστήμονα γενετιστή, γνωρίζουν ότι το πρωτότυπο της εικόνας ή των ειδών αντίστοιχα, το αφήνουν ανέγγιχτο και εξελίσσουν τους πειραματισμούς τους σεβόμενοι την αφετηρία…
Στην Επίδαυρο όμως, τον αρχαίο Λόγο τον έχουν κάνει κυριολεκτικά «λάστιχο» εκπαιδεύοντας το κοινό σε ατομικά διανοήματα που προέρχονται από λειψή γνώση, υποστηρίζοντας πως οι εκδοχές τους πάνω σε ότι περιοριστικά κατανοούν, είναι η αλήθεια που πρέπει μέσω αυτής να εκπαιδεύουν τους θεατές.

Ας αφήσουμε και κάτι καθαρό!
Φτάνει πια στο όνομα της μεταμοντέρνας εποχής μας να μπαίνει στο χώρο του Ασκληπιού ο κάθε ευφάνταστος σκηνοθέτης με τα ατομικά του προβλήματα και να κάνει αυτά τα άλυτα της ζωής του Τέχνη.
Δεν είναι αυτός ο αρχαίος Λόγος !!!
Αλλά θα μου πει κάποιος τα άτομα της εξουσίας θεσμών και Πολιτείας που επιλέγουν αυτούς τους καλλιτέχνες των διαδρόμων της εξουσίας μήπως δεν είναι του ιδίου φυράματος;

Ας ελπίσουμε (αν και η ελπίδα είναι ύπουλη έννοια) πως η αυτοκάθαρση των Πολιτικών ιδεολογημάτων, κάποιοι τα λένε και κόμματα, θα γίνει ανάγκη στην εξελικτική πορεία της κοινωνίας και ίσως δούμε να κυριαρχούν Άνθρωποι απέναντι στις "λογικές" και τα μικρό-συμφέροντα που μέχρι τώρα φέρουν τα αίσχη στους Πολίτες και τον πνευματικό λοιμό να κυριαρχεί παντού γύρω μας…

Επισυνάπτω το άρθρο-σχόλιο του αγαπητού Σωτήρη.





«Φεστιβάλ» Επιδαύρου. Ακόμα και εκεί ευτελισμός
(Τι κάνει ο Υπουργός Πολιτισμού;)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη


Είχα χρόνια να πάω να παρακολουθήσω παράσταση στο λεγόμενο (κακώς) Φεστιβάλ Επιδαύρου (διότι φεστιβάλ σημαίνει φιέστα, γιορτή, ενώ κανονικά δεν είναι γιορτή, είναι προσκύνημα). Παλιά πήγαινα πάρα πολύ συχνά, όταν όμως παντρεύτηκα, επειδή ζούσα την τραγωδία μου κατ οίκον, το έκοψα. Τώρα που ξανάνιωσα άνθρωπος, το επισκέφτηκα πάλι. Όμως, έπαθα σοκ. Ο ευτελισμός της ιερότερης στιγμής και του μέγιστου επιτεύγματος των Ελλήνων, που προΐσταται της φιλοσοφίας, της ακρόπολης, της δημοκρατίας, των μαθηματικών, και ειδικά της εκσπερμάτωσης του νου, δηλαδή του οργασμού του, η τραγωδία, με χτύπησε κατακούτελα, νοιώθοντας τουρκομπαρόκ.
Μόλις μπαίνεις, κατ’ αρχήν, αντί να δεις αφίσες της παράστασης, κυριαρχούν στατό υπερμεγέθη γράφοντας «Γουρουνόπουλο 15 ευρώ», σε σημείο που νόμιζα ότι μπήκα σε άλλο μέρος. Γρανίτες πολύχρωμες και κύμβαλα αλαλάζοντας «περάστε». Ντράπηκα, αισθάνθηκα ευτελισμένος.
Δεν μιλώ για την παράσταση, τις «Τραχίνιες» του Σοφοκλή, που πιστεύω ότι είναι το πιο υποβαθμισμένο έργο του, στο οποίο ο σκηνοθέτης θα έπρεπε να του δώσει βάθος για να το αναδείξει. Η μοντερνοποίηση και η αποδόμηση προϋποθέτουν και αναδόμηση μετά, ειδικά πάνω σε αυτό που καλείται «ύβρις», και τη μόνη ύβρη που ένοιωσα ήταν απέναντι στον εαυτό μου. Εκεί, ο σκηνοθέτης πέτυχε, και πέτυχε και σε ένα άλλο πράγμα, σεβάστηκε ομολογουμένως το χώρο, αλλά δεν σεβάστηκε τον συγγραφέα. Ας είναι. Αν και είχα μερικές επιφυλάξεις για τη διανομή, η Φιλαρέτη Κομνηνού πάταγε πράγματι γερά αλλά την ήθελα σε άλλο ρόλο, ο χορός καλός αλλά έλλειπε η «φωνή», όντως θαυμάσια προσπάθεια για τα νέα κορίτσια, θα σταθώ στον Ηρακλή. Παναγιά μου, τι Ηρακλής είναι αυτός, τι ψηλούς κοθόρνους έχει, γιατί αφού είναι σχεδόν νεκρός πετάγεται σαν να μην έχει τίποτα και σχεδόν χορεύει, άκουγα ένα μικρό παιδί, πίσω μου να ρωτάει τον πατέρα του. Σσώπα μικρέ, του είπα, είναι ιερή στιγμή, το θέατρο από μίμηση πράξεως τελείας γίνεται της υποτελείας.
Ο σκοπός μου όμως δεν ήταν να κάνω κριτική, αλλά να πω ότι για τους ανθρώπους του θεάτρου αποτελεί πρόκληση ο μοντερνισμός, για τα θέατρα όμως των ανθρώπων χρειάζεται κάτι κλασικό, μπας και γίνουν άνθρωποι του θεάτρου. Διότι το θέατρο είναι παιδεία, δεν είναι παιδ(ε)ιά. Δεν είναι καν φεστιβάλ η Επίδαυρος, είναι σχολειό και εκκλησία. Δεν είναι καν πανηγύρι, είναι σκέψη. Δεν είναι καν σκέψη, είναι ζωή. Πώς, γαμώ το, θα αλλάξουμε αυτό τον τόπο, αν δεν αλλάξουμε πολιτιστικά τον εαυτό μας; Και ο εαυτός μας δεν αλλάζει όταν πας στην εκκλησιά και απέξω αντί να γράφει για το κερί, γράφει ότι εδώ το γουρουνόπουλο κάνει 15.
Α, αυτή την εβδομάδα η Επίδαυρος έχει Γκόλφω…


ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ... ΕΙΜΑΙ ΑΠΛΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ

.



Τον τελευταίο καιρό ψάχνω και αλιεύω μέσα από την κοινωνική πραγματικότητα, στοιχεία ανθρώπινων συμπεριφορών που ευθύνονται για -την πρωτίστως- Ηθική κρίση του αποτυχημένου πολιτισμού μας.
Με απασχόλησε πολύ το ότι οι ίδιοι άνθρωποι που βασανίζονται από τις επιλογές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των ντόπιων συνεργατών του, που δεν είναι άλλοι από το Πολιτικό κατεστημένο, ανεξαρτήτως κομματικών θυρεών, ενώ δυσανασχετούν και τους καθυβρίζουν, εν τούτοις συνεχίζουν να εξυπηρετούν τις εντολές τους συμπεριφερόμενοι με την εργασία τους ως δήμιοι ενάντια στους συνανθρώπους τους.
Δεν θα μπορούσε αυτή η παρατήρηση σε τούτο που συμβαίνει να είναι τίποτε άλλο παρά μια καθαρή σχιζοφρένεια. Όμως πάντοτε στην ιστορία, με αυτή τη αρρωστημένη λογική μπορούσαν οι λίγοι να χειραγωγούν τους πολλούς.

Η απειλή και ο βασανισμός είναι η ασφαλέστερη μέθοδος για να φτιάξει κάποιος συνεργάτες που θα λειτουργούν συμπεριφερόμενοι ως τυφλοί δήμιοι. Μέσα από την ελάχιστη κάθε φορά παροχή προς αυτούς επαίνων ή χρημάτων, σε συνδυασμό με κατηγόριες και περικοπές, καταφέρνει ο κάθε εξουσιαστής να ενεργοποιεί τον φόβο απέναντι στο διακύβευμα της ατομικής και οικογενειακής τους επιβίωσης. Είναι η γνωστή πρακτική του καρότου και του μαστίγιου... Άλλωστε ο λαός μας μέσα από τις παροιμίες του, εκφράζει την δυστυχώς υπάρχουσα ραγιάδικη ιστορική διαδρομή του. Έτσι δηλώνει με περηφάνια ο συγκαταβατικός και χωρίς όραμα υπήκοος πως «Όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα». Αυτό βέβαια ως πεποίθηση τον ακολουθεί από την προσωπική του ζωή σε συναισθηματικό επίπεδο μέχρι τα κοινά Πολιτειακά οράματα, μέσω των οποίων θα μπορούσε να έχει μια καλύτερη ζωή σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Τον καθιστά δηλαδή ο προγραμματισμός του νου του, μια απλή επιβιωτική μηχανή με ανυπαρξία Ηθικής σκέψης και σαφώς φιλοσοφικής κουλτούρας.

Όλοι όσοι έχετε εμπειρία από τις Δημόσιες υπηρεσίες της Ελλάδας, και όχι μόνον δημόσιες, θα έχετε συναντήσει σκυθρωπούς υπαλλήλους που η δυστυχία της πιεστικής εργασίας τους σε συνάφεια με τον χαμηλό τους μισθό, δίνουν μια εικόνα που η ξινίλα της έκφρασης περισσεύει από το πρόσωπο τους. Ο ίδιος άνθρωπος όταν απομακρυνθεί από το πόστο του βασανιστηρίου του, μαλακώνει στο πρόσωπο χωρίς όμως να φεύγει και ο φόβος που θα τον οδηγήσει εκ νέου και την επόμενη φορά να εκτελέσει από το "πόστο" του, τις ασυναίσθητες υπηρεσίες προς τους «ανωτέρους» του.
Θα ακούσουμε πολλές φορές να λέει ο δύσμοιρος και καταθλιπτικός υπάλληλος πως δεν μπορεί να κάνει τίποτε, αν και δεν συμφωνεί, γιατί είναι μικρός και χωρίς τη θέληση του πράττει όσα λειτουργεί απλώς για να επιβιώσει.

Το 1961 ο ψυχολόγος του Πανεπιστημίου του Γιέηλ, ο Stanley Miligram, έψαχνε να διαπιστώσει το πώς έφτασαν οι Γερμανοί να γίνουν αποτρόπαιοι εγκληματίες σε ατομικό επίπεδο ως στρατευμένοι  συμμετέχοντες στα ολοκαυτώματα κατά της ανθρωπότητας. Έτσι έστησε ένα πείραμα στο οποίο καλούσε ως βοηθούς κάποιους πολίτες να ανεβάζουν την ένταση του ρεύματος σε ένα παιχνίδι, που κάποιος σε άλλο χώρο ήταν ο ανακρινόμενος για τις γνώσεις του. Φυσικά το θύμα ήταν ηθοποιός και ο απλός βοηθός αποτελούσε το ουσιαστικό αντικείμενο του πειράματος. Έτσι λοιπόν σε ένα συντριπτικό αριθμό της ποσοστιαίας μέτρησης, οι άνθρωποι έφτασαν μέχρι το θάνατο του άλλου, γιατί υπήρχαν λειτουργούντες κάτω από τις εντολές της αυθεντίας που τους καθοδηγούσε.
Παραθέτω συνημμένο ένα βίντεο που αξίζει να το παρακολουθήσουν όσοι ενδιαφέρονται να ξεφύγουν από την μειωμένη ατομική ηθική τους και να κατανοήσουν τους μηχανισμούς που τους κάνουν να γίνονται συνεργοί ανδράποδα.
https://www.youtube.com/watch?v=ALg7DIrpwVs

Το "μαύρο" αστείο σε τούτη την χώρα που λέγεται Ελλάδα, είναι ότι μετά από την δολοφονία του Καποδίστρια, η Εξουσία διαχρονικά λέει εντελώς διαφορετικά λόγια προφορικά στους υπηκόους της και άλλα είναι αυτά που νομοθετεί καταγράφοντας τα μέσα στα Φύλλα της Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ) που ως οργανωτικό κατάλοιπο του παρελθόντος, είναι και το πραγματικό ίχνος της εκάστοτε νομοθετικής εξουσίας στο χρόνο.
Οι Ρωμαίοι που είχαν μια καλά οργανωμένη αυτοκρατορία, έλεγαν το ρητό Verba volant, scripta manent, που σημαίνει πως τα λόγια πετούν , αλλά τα γραπτά μένουν.
Άρα αυτό το ξέρουν καλά οι κυβερνώντες και πράττουν αναλόγως.
Για παράδειγμα δεν υπήρχε κανένα ηθικό πρόβλημα να νιώθει δεσμευμένος ο τρίτος απόγονος της δυναστείας των Παπανδρέου, όταν υποσχόταν πως «λεφτά υπάρχουν», μια και πάντα βρίσκονται οι λόγοι της εκφραστικής κολοτούμπας προς το εύπιστο πόπολο,  υφαρπάζοντας την ψήφο,  για να κάνει αυτό που ήταν στοχευμένο ως προειλημμένη απόφαση και σαφώς να καταγραφεί νομοθετικά στα ΦΕΚ σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του προς τα παγκόσμια αφεντικά.

Μέχρι εδώ καλά τα γράφω και τα διαβάζεις αγαπητέ αναγνώστη, όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια αν παραμένουν λόγια και δεν έχουν λόγο που διατυπώνονται. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι η λεγόμενη σκεπτόμενη τάξη των ανθρώπων κάνει απλώς καλλιστεία έκφρασης και αναπαράγει τη θολούρα της που εξυπηρετεί φυσικά το κυρίαρχο σύστημα των εξουσιαστών.

Ο "λόγος" βέβαια που ενυπάρχει στην συλλογιστική του άρθρου, είναι συγκεκριμένος και δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υλοποιηθεί σε μια άμεση προοπτική. Γιατί; Μα είναι μεγάλη η εγκεφαλική βλάβη των κοινωνιών και θέλει πολλά χρόνια για να ξεπεραστεί η αφιλοσόφητη ζωή των ανθρώπων γύρω μας.
Η καλλιτέρευση της ζωής όλων μας αναπτύσσοντας κοινωνικές δράσεις που θα βελτιώσουν το οργανωτικό μοντέλο του Κράτους, μια που Κράτος είμαστε όλοι οι Πολίτες, είναι ένας καλός "λόγος" που βρίσκεται απέναντι από την εγκληματική Ιδιωτεία που εξασκούν οι υπηρέτες των Μνημονιακών λογικών. Αλλά αυτός ο "λόγος" βρίσκεται απέναντι και σε αυτούς που αντιστρατεύονται την εξουσία χωρίς να θέτουν βάσεις για μια Σολώνεια μεταρρυθμιστική προοπτική του Συντάγματος μας με ουσιαστική οραματική ανάπτυξη της κοινωνίας.  Είναι ανίκανα κατά την κρίση μου τα υπάρχοντα κόμματα που παρακολουθώ, να κάνουν σκέψεις και πολιτικές δράσεις που ξεφεύγουν από τα μικροσυμφέροντα της εκλογικής τους πρακτικής και σαφώς το προσδόκιμο ζωής των εκφραστών τους.
Όμως έστω και αν ένα δέντρο χρειάζεται εβδομήντα χρόνια για να γίνει ψηλό και να χαρίζει την σκιά του στους οδοιπόρους, δεν σημαίνει πως είναι άχρηστο ως δράση να το φυτεύει ένας μεσήλικας που δεν θα χαρεί τα αποτελέσματα των κόπων του. Η ζωή πάντα έχει συνέχεια και τούτο είναι μια Θέση που φτιάχνει κοινωνίες και Παιδεία που σαν την αγωνιστική σκυταλοδρομία περνά  την οραματική σκέψη των παλαιοτέρων στην επόμενη γενιά.
Η αντίληψη που θέλει το παροιμιώδες "ότι φάμε ότι πιούμε κι' ότι αρπάξει ο κ@λος μας" είναι υπεύθυνη για την ποιότητα του πολιτιστικού μοντέλου που ζούμε σε αντίθεση με την Κλασική σκέψη που είναι μόνο σε επίπεδο φολκλόρ προσεγγίσημη.

Κάποιες φορές αναφέρομαι στο «Σύστημα» και ίσως δεν είναι σαφές και κατανοητό τι εννοώ. Το κάθε σύστημα δεν είναι ένα κλειστό λόμπι που καταδυναστεύει τους λαούς και την ανθρωπότητα. Η ίδια η ανθρωπότητα και οι σκέψεις που επιλέγει να παράγει, δημιουργούν το δίπολο εξουσίας και εξουσιαζόμενων γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να υπάρχουν οι αντιθέσεις που τροφοδοτούν την ισχύουσα λογική.  Είναι ατελέσφορο να θέλει ο κάθε αφιονισμένος πολιτικός αντίπαλος σύμφωνα με τον αξιόλογο σκιτσογράφο Ρενέ Γκοσινύ που δημιούργησε τον Ισνογκούντ, να ζητά να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Η λογική που παράγει Χαλίφηδες θα πρέπει να αλλάξει και σαφώς το τοπίο της Πολιτικής Σκέψης που ορίζει τους Χαλίφηδες χωρίς αριστεία κρίσης.(Χαλίφης σημαίνει διάδοχος)
Με λίγα λόγια δηλαδή αν δεν υπάρχει Ραγιάς δεν γίνεται να υπάρξει και Πασάς.
Αν ακόμη αν δεν υπάρχει υπόγειος ρουφιάνος και βολεψάκιας δεν γίνεται να υπάρξει Κομματική Εξουσία που τροφοδοτείται από την πειθήνια υποτέλεια των οπαδών της.
Θα πει κάποιος ... τούτα είναι Ρομαντικά πράγματα...
Όμως η έκπτωση των αξιών ενός πολιτισμού που πέφτει και γκρεμίζει και τον ίδιο είναι αδύνατον να ιδωθεί ώστε να αλλάξει, παρά την εύκολη κρίση με αφηρημένες έννοιες που αγνούμε την ουσία τους.
Για τους πιο υποψιασμένους και όχι για τους απλούς διαφωνούντες μέσα από την ημιμάθεια, θα πω ότι ο Ρομαντισμός με τον Κλασικισμό είναι δυο τεράστιοι φιλοσοφικοί ογκόλιθοι που αντιπαλεύουν πάρα πολλά χρόνια.  Ο σημερινός πολιτισμός, είναι προϊόν του Ρομαντισμού και της σκοτεινής πλευράς των "θέλω" του ατόμου και για αυτούς τους δύο πυλώνες της φιλοσοφίας έψαξε να βρει συμβιβασμό κατανόησης σε όλη τη ζωή του ο Γκαίτε χωρίς να τα καταφέρει.  Όμως αυτά είναι λόγια που αφορούν σε άλλες αναλύσεις και εμάς μας ενδιαφέρει το παρόν μας και τα μικρά βήματα που μπορούμε να κάνουμε ώστε να εξαλείψουμε τη μικρή ή την μεγαλύτερη τσίμπλα από την κριτική ματιά μας πάνω στην ίδια τη ζωή μας.

Έτσι λοιπόν, το τελευταίο διάστημα μια κίνηση πολιτών που σέβεται τους Νόμους που έχει θέσει η εξουσία, ζητά απλώς την εφαρμογή τους και όχι την επιλεκτική αξιοποίηση σε ημέτερους και μη.
Αυτό το γεγονός της Κίνησης, ακόμη είναι «φρέσκο» και δεν το ξέρουν οι Πολίτες, μια και δεν υπάρχει περίπτωση να προωθηθεί από τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης, αλλά ούτε και από την φοβική σκέψη των Ραγιάδων που απλώς εκφέρουν αντίθεση μέσα από μια προσωπική ασφάλεια για να εκτονωθούν.
Στόχος δεν είναι να γκρεμιστεί ένα ολόκληρο Πολιτικό οικοδόμημα, αλλά να αλλαχθεί ο τρόπος σκέψης που το τροφοδοτεί.
Πρακτικά πάντως με τα έγγραφα που λειτουργούν για τις υποθέσεις τους τα μέλη του Κινήματος, έχουν πρακτικά θεαματικά αποτελέσματα.
Το ηλεκτρονικό του στίγμα είναι αυτό : http://antistasitora.blogspot.gr/

Δεν μπορεί λοιπόν πλέον ο κάθε υπάλληλος να δηλώνει πως είναι ανεύθυνος, γιατί έχει ορκιστεί σε συγκεκριμένα λόγια που αναφέρονται στους Νόμους και έχει προσωπική ευθύνη απέναντι στο άδικο που συντελείται στον κάθε Πολίτη με δική του συμμετοχή. Δηλαδή ευθύνεται με την προσωπική του περιουσία αν στραφεί ο ενδιαφερόμενος κατά του ιδίου.
Ακόμη όλοι οι Δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να διεκδικήσουν τα χρήματα που τους έχουν αφαιρέσει αδίκως οι Πολιτικοί, σαν χρησιμοποιήσουν την ίδια νομολογία που λειτούργησαν και κέρδισαν οι Δικαστές για να μη χάσουν τον δικό τους μισθό.

Όλα αυτά όμως κρύβονται πίσω από το φόβο του εκάστοτε υπαλλήλου, μια και τον βομβαρδίζουν καθημερινά μέσα από τις ειδήσεις και τις εργασιακές του οδηγίες.
Λίγο να ξεκινήσει να φιλοσοφεί τη ζωή του, και όλα θα αλλάξουν.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κανένας δεν θα μείνει αιώνια σε αυτή την ζωή.
Το ερώτημα για τη ζωή του που συνειδητά ή ασυναίσθητα καλείται να απαντήσει, είναι πως θέλει να την ζήσει!
Ας κάνει την πεποίθηση του πιο σύνθετη και ας δώσει απάντηση μόνος του, διαπιστώνοντας αν του είναι χρήσιμη ή όχι, γράφοντας σε ένα χαρτί…

«Δεν φταίω που έχω καταστρέψει τη ζωή μου από φόβο… ένα απλός υπάλληλος είμαι μόνο!»


Πως «οίδα» αυτή τη φορά τη Μάνη …

.

Η «Γη» φτιάχνει τον Άνθρωπο …
Αυτό μου ήρθε στο νου σαν σκέψη, όταν άφησα τις αισθήσεις μου να γνωρίσουν ξανά χωρίς παρελθοντική μνήμη την Μανιάτικη γη και ειδικά αυτή της Αρεόπολης.
Ένα απέριττο τοπίο από πέτρα πάνω στην πέτρα, με φως και σκιά έντονη που η κάψα ανταγωνίζεται τη δροσιά της θέλησης.
Ο φύση, εμπνέει τον σεβασμό μια που η επιβίωση δεν είναι μια φυσική κανονικότητα, αλλά το αποτέλεσμα της θέλησης για ζωή σε δύσκολες συνθήκες.
Πως θα μπορούσαν οι Μανιάτες να είναι διαφορετικοί άνθρωποι;
Πως θα μπορούσαμε να κρίνουμε τη σκέψη και τον χαρακτήρα τους αν δεν ζήσουμε την ιστορία της φύσης που φτιάχνει ατσάλινες θελήσεις;

Αυτές ήταν μερικές σκέψεις σαν περιδιάβηκα τα μέρη από την Αρεόπολη μέχρι τον Διρό για να συμμετάσχω σε ένα αφιέρωμα για την σπουδαία Μανιάτισσα Γυναίκα που πρωτοστάτησε κατά τις μάχες απελευθέρωσης του 1826, εναντίον του Ιμπραήμ.
Σταμάτησαν τα μάτια μου πάνω στις παραδοσιακές φορεσιές των γυναικών και των ανδρών. Είδα να ταιριάζουν τα κορμιά με τα ρούχα, χωρίς να είναι φολκλόρ αυτό που αντίκριζα. Σκέφτηκα ότι εδώ μιλάμε για την συνέχεια της Δωρικής πραγματικότητας που θέλει σεβασμό και προσοχή το πλησίασμα της.
Ναι … τα χρώματα στις φορεσιές των γυναικών όμοια σημειολογικά με κάποια  της φύσης, φωνάζουν ότι όσοι τις φορούν σε τούτο το Τοπίο, είναι οι άνθρωποι μπολιασμένοι από χαρά και κίνδυνο.
Το κίτρινο καθώς και το μαύρο με το κόκκινο, θα το απαντήσουμε στη φύση σε όποιο είδος είναι επιθετικά αποφασισμένο να ζήσει. Ας πούμε, στον κόσμο των εντόμων όπως οι μέλισσες ή των μανιταριών που ακόμα κι’ αν πεθάνουν μεταφέρουν δηλητήριο στον θύτη τους.

Δύσκολα πράγματα για σκέψεις που ψάχνουν την ομοιόμορφη παγκοσμιοποίηση των ανθρώπων…
Μου έκανε εντύπωση πως είναι η χαρά ταυτισμένη με τον ίδιο το θάνατο και πως η απόλυτη σχέση του φωτός με το σκοτάδι, δημιουργεί σκέψεις σαν αυτή που έφτιαξε την οικονομία της Λακωνικής φιλοσοφίας που «έχασε» μεν παγκόσμια από τον Δυτικό Ρομαντισμό της ευζωίας, αλλά συνεχίζει να αποτελεί την μοναδική ελπίδα εξέλιξης στη σκέψη του Πλανήτη, τώρα που πεθαίνουν οι θεωρίες της ευμάρειας με την δομική Ύβρη στη συγκρότηση τους.

Έκρινα ότι αυτό το Τοπίο που είναι ένα με το Ήθος των ανθρώπων, αποτελεί ένα πολύτιμο φάρμακο, που η λογισμένη δόση του, βοηθά στο πετυχημένο μπόλιασμα της ζωής των υπολοίπων ανθρώπων.
Θεωρώ ότι αξίζει να προστατευτεί ο τόπος και ανθρώπινη σκέψη σαν κόρη οφθαλμού, χωρίς να αλλάξει αυτή η πηγή αρχαίας ανάγκης, ενώ παράλληλα στοιχεία της να περάσουν στις υπόλοιπες κουλτούρες των ανθρώπων. Μου είναι γνώριμες οι καθαρότητες της ομοιογένειας μέσα από την παράδοση, από τα δικά μου μέρη στη Μακεδονία, όμως εδώ στη Μάνη η "ένταση" συνέχισης τους είναι εμφανής.

Για όσους μιλούν με αφιλοσόφητους όρους άκριτου διεθνισμού, θα έλεγα πως το διαφορετικό είναι πηγή ζωής στην ίδια τη Φύση.

Αν υπήρχε επιστήμη που θα μπορούσε να λειτουργήσει τη Φιλοσοφία, σκέφτομαι πως θα άξιζε να ψάξουν όσοι την διακονούν, την περίεργη διαδρομή του Εγώ μέσα από το Εμείς σε τέτοιους τόπους όπως η Μάνη. Η αδυναμία των συστηματοποιημένων γνώσεων , δηλαδή των επιστημών, βρίσκεται στο ότι δεν διαθέτουν την τόλμη να διαλύσουν τα θεμέλια τους, δηλαδή να εξελίξουν τις αρχικές τους βεβαιότητες, που εξ αυτών απορρέουν οι ερμηνείες της θέσης τους, σαν παρατηρούν την ζωή και τον άνθρωπο.

Τα υπόλοιπα της εκδήλωσης αν και σημαντικά, είναι λεπτομέρειες στην βασική σκέψη που ήθελα να μοιραστώ σε τούτο το χώρο της αχανούς χοάνης διακίνησης των πληροφοριών …


Παραθέτω μια φωτογραφία της σχέσης Γης 
και ανθρώπινου τοπίου στην Αρεόπολη.


Επίσης παραθέτω μια πρόσμιξη φωτογραφιών από την εκδήλωση που τίμησε την Μανιάτισσα γυναίκα στον ιστορικό Διρό. Ερμήνευσε η εξαίρετη και ανθρώπινα ευαίσθητη Καίτη Κουλλιά, που την πλαισίωσε η δική μου επετειακή αφήγηση, μαζί με αυτήν της ηθοποιού Μαρίας Δρακοπούλου.


Ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ασήμαντος

.

Όταν η «διανόηση» μιλά με την «Πολιτική» κρίνω ότι είναι τούτο Καλόν.
Το «Τι» όμως συζητά και σε ποια βάση, είναι κάτι που μπορεί να το κρίνουν μερικοί πολίτες έχοντας ασήμαντο μέγεθος μπροστά στον επηρεασμό της λεγόμενης κοινής γνώμης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και τούτο κρίνω ότι είναι επίσης Καλόν.

Μιλώ για την ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του Ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη και του Πρωθυπουργού της χώρας κυρίου Αντώνη Σαμαρά, που εστιάζεται η θεματική της ανησυχίας του πρώτου προς τον δεύτερο, επάνω στο ζήτημα ανάπτυξης της Χρυσής Αυγής.

Δεν διάβασα από κανένα αναλυτή, πέρα από τις επιστολές των δύο ανδρών, να μας πει τι είναι ο Φασισμός και η Χρυσή Αυγή ως κοινωνικό φαινόμενο. Ή μάλλον για να είμαι πιο σαφής, διάβασα αρκετά άρθρα που εξηγούν τα σωστά ντοκουμέντα της μνήμης που έφεραν τον πόνο σε ολόκληρες γενιές μέσα από την δράση ατόμων που ονομάστηκαν φασίστες.
Είναι όμως αυτό ο Φασισμός;
Πως γεννιέται και πως σκοτώνεται; Ή ακόμη μπορούμε να τον σκοτώσουμε;
Αυτά είναι ερωτήματα που η διανόηση ή η Πολιτική σκέψη, που θα έπρεπε να έχουν αδιάκριτα όρια μεταξύ τους, δεν τολμούν να καταπιαστούν.

Ο λόγος, κατά την εκτίμηση ενός Ασήμαντου ανθρώπου όπως είναι ο γράφων, που δεν ακουμπούν ερωτήματα τέτοια, είναι γιατί τόσο η Πολιτική σκέψη όσο και η Διανόηση δεν θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους.

Ευχολόγια και κορώνες για τα κακώς κείμενα κάνουν όλοι σε όποιο πολιτικό φάσμα και αν ανήκουν φοβούμενοι μήπως αλλάξει στο παραμικρό το μόρφωμα της δομημένης λογικά ζωής τους.

Ποιος έχει σκεφθεί και προτείνει συγκεκριμένα μέτρα που θα πυροδοτήσουν αλλαγές στην συνείδηση ενός Λαού μέσα από μια Σολώνεια σκέψη; Οι αλλαγές στον ρου της παγκόσμιας ιστορίας είχαν πίσω τους ανθρώπους που οραματίστηκαν και θέσπισαν Νόμους που στόχευαν στην αλλαγή του ήθους της συμπεριφοράς των λαών… Νόμοι που τιμωρούν όχι δεν αλλάζουν λαούς, αλλά τους κάνουν να εξελίσσονται προς το χειρότερο.

Όχι δεν θα πω τίποτε σε αυτές τις λίγες παραγράφους για συγκεκριμένα παραδείγματα πως μπορεί μια σκέψη να αλλάξει την εξέλιξη της ιστορίας ενός πολύπαθου λαού όπως ο δικός μας… Είναι ανόητο να προτείνεις σε ώτα μη ακουόντων, που εστιάζονται στην λεκτική υπεράσπιση των αντιλήψεων τους, αγνοώντας πως σε ένα πρόβλημα υπάρχουν περισσότερες από μια σωστές λύσεις, αρκεί να ξέρεις για ποιο λόγο επιλέγεις την κάθε μία. Μιλώ για την ουσία των κινήτρων της Πολιτικής Φιλοσοφικής σκέψης… που λείπει από την εποχή μας.

Αν θα μπορούσαν Διανόηση και Πολιτική σκέψη να δρομολογήσουν διαδικασίες για την Θεσμική αλλαγή των πάντων γύρω μας, ίσως τότε να άρχιζε να λειτουργεί η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων.

Προσωπικά θεωρώ ότι μερικά πράγματα είναι έξω από την ανθρώπινη δικαιοδοσία της λογικής που εδράζει στην ιδιωτεία… και η οποία παράγει επιχειρήματα και δράσεις σε όλους τους πολιτικούς χώρους που εξασφαλίζουν την κοινωνική μας καταστροφή.
Μήπως σκέφτηκε ποτέ κανείς πως είναι αναπόδραστη η μοίρα αυτού του Κράτους να διαλυθεί και να περιέλθει σε κατοχή από τις ισχυρές δυνάμεις;

Μήπως σκέφτηκε ποτέ κανείς πως είναι ωφελιμότερο να διαλυθεί το Κράτος μια και το Έθνος ποτέ δεν κινδυνεύει;

Σήμερα που οι λογικές της εκατέρωθεν βίας με σημαία το συμφέρον της εκάστοτε φατρίας μέσω του φασισμού που φροντίζει για την επιβίωση των συμφερόντων της, δεν είναι η ύβρις που παράγει αυτή η χώρα ενώ γδέρνει τις σάρκες των απλών ασήμαντων ανθρώπων;

Ποιος σκέφτηκε να θεσμοθετήσει άμεσα μια άλλη Ελλάδα που θα έχει πρωτογενή παραγωγή και θα αντέξει την πείνα στην έτσι και αλλιώς έξοδο της από το καρουζέλ ενός ψεύτικου μορφώματος που λέγεται παγκόσμια οικονομία;

Ποιος αναλυτής μπόρεσε να ξεφύγει από την δεξιότητα του λογιστή και να γίνει φιλόσοφος που θα αμφισβητήσει τα δεδομένα που του παρουσιάζονται ως Θέσφατα;

Ποιος άνθρωπος δεν φοβάται τον Φασισμό που φέρνει κρεματόρια και αίμα, ενώ ταυτόχρονα δεν τον λειτουργεί μέσα στο πιο βρώμικο κατ' όνομα μόνον ιστορικά πολίτευμα των Ολιγαρχιών, που ονομάζεται Δημοκρατία;

Ποιος άνθρωπος δεν οικτίρει όλη την βία που εξαθλιώνει ένα ολόκληρο λαό και φέρνει τον θάνατο σε άτομα μέσω αυτοκτονιών, ενώ δεν υποδαυλίζει αυτήν την κατάσταση κοιτώντας να σώσει το τομάρι του μέσα στη βία χωρίς αναστολές;
Θα θέλατε να δείτε τις συμπεριφορές και τα επιχειρήματα των πολιτικών ανδρών ή των υπαλλήλων σε όποιες βαθμίδες και αν βρίσκονται; Που θα βρίσκατε μέσα σε τούτα παρρησία ευθύνης; Έχει κανένας ένα έστω παράδειγμα;
Έχει κανένας ένα παράδειγμα που διαπίστωσε σε τούτη τη χώρα; Έστω κι αν υπήρξε από αυτόν που έχει ευθύνη απλό φραστικό χαρακίρι; Αντίθετα, ανεύθυνες και φτωχές λογοκοπίες είναι η ζωή των μικρομέγαλων αυτού του Κράτους σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης του.

Παιχνίδια παίζουμε όλοι και κανένας μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

Ξέρετε πόσες φορές έκανα προσπάθεια να επικοινωνήσω με ανθρώπους που υποτίθεται έχουν μια θέση ευθύνης, στον Πολιτικό χώρο ή αυτόν της Διανόησης και εποίησαν την νήσσαν στα ερωτήματα που τους ετέθησαν; Μάλλον τους ήταν ξένα ως γνωστική ιδιωτική αντίληψη. Είναι βέβαια αναμενόμενο γιατί ποιος έχει εξασκηθεί από την Παιδεία του να πατροκτονεί τις αντιλήψεις που του δίνουν Κύρος και οικονομική βάση για να υπάρχει;  Την χαρά της δημιουργικής προσφοράς στον κόσμο διαθέτουν ελάχιστοι που σαφώς κρίνονται ως γραφικοί.
Πέθανε ο Σοφοκλής που έγραψε στον Οιδίποδα Τύραννο, πως η καλύτερη υπηρεσία για έναν άνθρωπο είναι να ωφελεί τους άλλους με κάθε μέσον και δύναμη που έχει.
Τώρα ζούμε σε ένα διαφορετικό αστερισμό και το κακό είναι ότι τούτος φωτίζει όλο το τοπίο… από την ασήμαντη γειτονιά της υλικό-πνευματικής φτώχειας, μέχρι τα σαλόνια της ποζάτης πολιτικής και γραμματιζούμενης τάξης.

Έχει πολύ γέλιο η ουμανιστική αντίληψη της σκέψης μας, όταν σπάνια ανακαλύπτουμε μέσα από αυτήν πως τα πάντα γίνονται για να καλύψουν το συμφέρον του αφιλοσόφητου Εγώ που διαθέτουμε. Αγορεύουμε επάνω στο «Εμείς» τη στιγμή που μόνο φραστικά  το ευαγγελιζόμαστε, χωρίς ίχνος νόησης των λόγων μας…

Διάβασα αυτές τις δύο επιστολές λοιπόν, και σκέφτηκα πως η μια προ-οικονομεί έστω χωρίς θέληση την θέση της Πολιτικής εξουσίας επάνω στον διωγμό της Χρυσής Αυγής από τον Φασιστικά οργανωμένο Δημοκρατικό υπόλοιπο κόσμο των κομμάτων…

Φοβούνται οι άνθρωποι να ψάξουν την πραγματική έννοια του Φασισμού, γιατί δεν έχουν το μέτρο να ψάξουν να μάθουν πότε το φάρμακο γίνεται φαρμάκι για τη ζωή τους. Όσοι μένουν σε εξηγήσεις ιστορικού περιεχομένου στο φαινόμενο, δείχνοντας την τότε ταλαίπωρη Ιταλία και τον Μουσολίνι της… ή τον Χίτλερ ...Απλώς σκεπάζονται με την κουβέρτα για να συνεχίσουν την νύχτα της σκέψης τους ενώ ο ήλιος καίει γύρω τους.

Αυτό που σίγουρα θα έπρεπε να υπολογίζει η Πολιτική εξουσία, είναι οι απλές σκέψεις των Ασήμαντων ανθρώπων που δεν είναι Διανοητές, αλλά λειτουργούν μια δεξιότητα που δεν χρειάζεται πτυχία και παράσημα. Μιλώ για την απλή Φιλοσοφία που παράγει εκρηκτικά μίγματα στο ανθρώπινο γένος και ή την σκοτώνεις πριν γεννηθεί με δοτά πιστεύω και φόβους, ή κάνει την Εξουσία να χαίρεται επειδή την καταστρέφει μετασχηματίζοντας την σε κάτι που δεν φανταζόταν.

Σήμερα το παράλογο σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πως η Άρχουσα τάξη πολεμά με λύσσα την ανατροπή της καθεστηκυίας σκέψης, μέσα από τα ιδεολογήματα της οικονομίας που κατέχει αντί για τανκ, φοβούμενη μην αλλάξει η πορεία της προς την βέβαιη καταστροφή.
Δεν μιλώ για την παροιμιώδη πλανημένη αλλαγή που σκέφτονται κάποιοι θέλοντας να γίνουν Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη... Μια και η Κεφαλαιοποίηση της εκμετάλλευσης φύσης και ανθρώπου είναι ίδια τόσο στην Σοσιαλιστική εκδοχή, όσο και στην ασύδοτη Φιλελεύθερη αγορά.
Για άλλα πράγματα μιλά στο άρθρο τούτο ο Ασήμαντος σχολιαστής...αθέατα και φοβικά για τα υπάρχοντα μυαλά που αναπαράγουν μόνο γνωστές εικόνες χωρίς φαντασία.

Όσα ατομικά καταφύγια και αν φτιάξουν οι μετρημένες στα χέρια οικογένειες που έχουν και κατέχουν, δεν πρόκειται να επιβιώσουν. Και τούτο θα το αντιλαμβάνονταν, αν μπορούσαν να καταλάβουν το "Λόγο" των Τραγωδιών των Ελλήνων, που τόσο οι Ντόπιοι χασάπηδες του Κράτους όσο και οι Ξένοι που δεν τον ακούμπησαν γνωστικά, νομίζουν ότι είναι φολκλόρ για διασκέδαση.

Το λάθος είναι ότι πιστεύουν οι άνθρωποι, πως η σκέψη τους είναι ο ίδιος ο εαυτός τους… Είναι γελοίο τούτο, αλλά όμως πραγματικό μια και έχει ιστορικά γεννήσει βία, πολέμους και αθλιότητα στο διάβα των αιώνων και συνεχίζει να καταστρέφει η σκέψη τούτη με τον ίδιο ρυθμό τα πάντα γύρω της και σήμερα.

Ας ευχηθώ Καληνύχτα,
δηλώνοντας Ασήμαντος ως Κώστας Ζωγραφόπουλος στον κόσμο της φερωνυμίας ...μια και η ευχή για "Καλημέρα", προϋποθέτει αποδέκτες με σκέψη που μπορούν να σκοτώσουν τις βεβαιότητες μέσα στο μυαλό τους,  η οποία τους φωνάζει ότι είναι σίγουρη πως «Γνωρίζει!»


Πληροφορίες : 

Επιστολή Νάνου Βαλαωρίτη: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=515206
Επιστολή Αντώνη Σαμαρά :    http://www.primeminister.gov.gr/2013/05/30/12180



Η "λογική" που διαβαίνουμε πάνω στις φάσκες

Τρινιντάντ και Τομπάγκο

 .


Άνοιξα την σελίδα που πληροφορεί τις αναγνώσεις των άρθρων αυτού του χώρου καθώς και τους τόπους που επισκέπτονται τα γραφόμενα του. Ομολογώ ότι μια επίσκεψη από την εξωτική χώρα Τρινιντάντ και Τομπάγκο (1) που βρίσκεται μακριά στον Ατλαντικό Ωκεανό κάπου κοντά στον κόλπο του Μεξικού μου έκανε εντύπωση… Αυτή η Γη είναι κοντά εκεί που φυτρώνουν τα τεράστια φύκια και έφτιαχναν ως χρησμός (κατά μια εκδοχή) τον ποταμό μέσα στη θάλασσα για να πορευτεί ο Οδυσσέας στο ταξίδι του. (2) Μπορεί ένα λάθος κτύπημα σε αναζήτηση να έδωσε την πληροφορία ότι κάποιος μπήκε να διαβάσει τις σκέψεις από το μικρό χωρίο της Δραγασιάς… αλλά τούτο ως γεγονός μου έδωσε την διάθεση να γράψω αυτό το μικρό κείμενο.

Σκέφτηκα λοιπόν, ότι καλό θα ήταν να μας έπαιρνε ένα «χέρι» τραβώντας μας μακριά από αυτή την σάπια γωνιά του πλανήτη που λέγεται Ελλάδα που διαθέτει το βρομισμένο απολίθωμα του σήμερα χωρίς πνοή φιλοσοφίας, δηλαδή αυτό της Ακρόπολης ενός χαμένου πολιτισμού, που φωνάζουν κάποιοι άνθρωποι χαμένοι από την επικαιρότητα. 
Αν θέλουμε να σωθούν τα ψήγματα πληροφοριών της ξεχασμένης Ελληνικής Σοφίας, θα πρέπει να φύγουν από τον ασφυκτικό ιστό της εξουσίας των Ιθαγενών κυρερνώντων οι ζωές των απλών ανθρώπων. Σε όποια γωνιά του πλανήτη και να φτάσουν, το σίγουρο είναι ότι θα γονιμοποιήσουν την άξια ζωή των άλλων. Εδώ η μούχλα σαπίζει κάθε φύλο που θέλει να φυτρώσει στο γέρικο κορμό αυτής της Ιστορίας. Το κάνει τούτο και η φύση μεταφέροντας σπόρους μέσα σε στομάχια πουλιών σε μακρινές χώρες… γιατί όχι και εμείς.
Εδώ έχουμε βρώμικο χώμα γεμάτο από σάλια ιδιωτείας που το καθιστά ακατάλληλο να φυτρώσει κάτι νέο.
Χειρότεροι εχθροί αυτής της Χώρας είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αναπαράγουν τις μιαρές και μαφιόζικες εξουσίες σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, καθώς και στις πιο μικρές και ασήμαντες ομάδες που φτιάχνουν οι συσπειρώσεις συμφερόντων ή ενδιαφερόντων δράσης μέσα στο λαό.
Όπου να την πιάσεις αυτή τη χώρα, βρωμάει και ζέχνει… Τρώει τα παιδιά της και ρεύεται μέσα από τα σάπια δόντια της την ηδονή του κανιβαλισμού…

Τούτη η χώρα έχει μια σημαία που γράφει «Δεν είμαι αρμόδιος» και ακόμη σε όσους δεν μπορούν να την κρατήσουν γιατί φαίνονται από τις πράξεις τους πως είναι επίορκοι, βρέθηκε ένας λόγος ως δάνειο από την Ρώμη που απέχει πολύ από την αξία του Κιγκινάτου (3) και δεν είναι άλλος από το «Mea culpa» (λάθος μου). Το άλλοθι της Ελληνικής Πολιτικής αλητείας που είναι θεσπισμένο και νομικά από την εξουσία της Βουλευτικής Ολιγαρχίας, ως «Νόμος περί ευθύνης υπουργών»

Ως νέοι λοιπόν Δικαιόπολεις (4)…. Ας αναζητήσουμε μόνοι μας την φυγή από τούτη την βρωμερή αρένα σε άλλες χώρες και γωνιές της γης μια που η σκέψη δεν μπορεί να κλειστεί σε συμφωνίες μνημονίων και τραπεζικές ομηρίες. Αν οι αρχαίοι Έλληνες άφηναν ως κληρονομιά υλικά αγαθά, θα ήσαν πολύ κακομοίρηδες… Τρόπο ζωής άφησαν, αν και τώρα οι σύγχρονοι κάτοικοι της Ελλάδας νομίζουν ότι ο πλούτος των αρχαίων ευρημάτων είναι υλικός… και έτσι του συμπεριφέρονται. Χαρακτηριστική έκφραση των αμόρφωτων Ελλήνων που βρίσκονται διάσπαρτοι από την Βουλή μέχρι της Λαϊκές αγορές που Θέσπισε ο Μεταξάς, είναι μέσα από υποκριτική κυτταρική έπαρση, βλέποντας την Ακρόπολη… : «Πως τα έφτιαξαν όλα αυτά!!!»
Έχουν μέσα τους μπερδεμένες δοξασίες και Θρησκείες… που με τον Χριστιανισμό οι αθεόφοβοι εξηγούν τις Τραγωδίες των τότε Ελλήνων… Γέλασα πολύ με πίκρα τελευταία διαβάζοντας ένα βιβλιάριον ενός σύγχρονου Χριστιανού που τιτλοφορούνταν «Το αμάρτημα του Οιδίποδος» (5). Είναι περισσότερο παρήγορο να βλέπεις ψαράδες του Ατλαντικού Ωκεανού με την αρχέγονη σοφία τους, παρά να καταπιέζεσαι από δυνάστες που είναι τραγικές μετριότητες στη ζωή τους.

Λες να υπάρχουν θαύματα σαν αυτά που περίμενε ο Δικαιόπολις να φτιάξουμε την ατομική μας γιορτή έξω από το λάκκο που λέγεται Ελλάδα; Αυτόν τον εκπεσμό έδειξε στα δέκα χρόνια λήψεων του που έγιναν ντοκιμαντέρ απαράμιλης ευαισθησίας ο σπουδαίος κατ’ εμέ Φίλιππος Κουτσαφτής στην ταινία του «Αγέλαστος πέτρα» (6)

Μπορεί να θεωρούμε κάποιοι με ιθαγένεια Ελληνική ότι ξέρουμε την ιστορία μας, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι καταλαβαίνουμε ποιος την έγραψε, ούτε ποιες είναι οι ατομικές ευθύνες μας σήμερα για αυτήν… Αυτός ο πόνος που περνά ως πληροφορία στα εκπορνευόμενα πολιτικό- κοινωνικά πρωϊνάδικα της τηλεόρασης των Τσιφτετελλήνων, είναι αφόρητος!

Α μπρε εξωτική χώρα Τρινιντάντ και Τομπάγκο, έχεις ένα χέρι να πάρεις και να σηκώσεις κάποιους από εμάς; Ξέρουμε και χειρώνακτες να είμαστε, αλλά και να δημιουργούμε Νεφελοκοκκυγίες με το μυαλό μας… Χώμα που να μην είναι διαβρωμένο από την πεθαμένη Ελλάδα θέλουμε, για να φυτρώσει η οικουμενική της σκέψη έξω από τις ιδιοκτησίες των νεκροθαφτών στα πατρικά κοιμητήρια.

Δεν θέλουμε κάποιοι να πάρουμε, αλλά να δώσουμε ότι κρατάμε ως φωτιά του Προμηθέα σε μήτρες που είναι παρθένες για γονιμοποίηση… γιατί εδώ στη χώρα του σκότους, γεμίσαμε από εγκεφαλικά πτώματα…

Υ.Γ
Μου αρέσει που ανοίγω άρθρα σαν και το προηγούμενο που ψάχνω διάλογο για την ερμηνεία της ρήσης του Αντισθένη με θέμα «Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Οικτίρω τον εαυτό μου και την μοίρα μας … αλλά δεν έχω ακόμη καταλάβει ότι το Πολύ μαύρο, τρώει όλα τα μικρά χρώματα που οι πινελιές αφήνουν πάνω του…




Πληροφορίες για τα νούμερα που έβαλα δίπλα σε προτάσεις

(1)http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF
(2) Πληροφορία από το βιβλίο Οινοψ Πόντος της Henriette Mertz εκδόσεις Νέα Θέσις.
(3) http://dragasia.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html
(4) http://dragasia.blogspot.gr/2010/12/blog-post_05.html
(5) Το αμάρτημα του Οιδήποδος Εκδόσεις Γράμμα του Κωσταντίνου Γανωτή (φιλολόγου)
(6) http://www.youtube.com/watch?v=sDpLllRiQMQ

Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις

.



Κάποτε πριν πολλά , πολλά χρόνια ήταν ένας απλός άνθρωπος που κουβαλώντας το σακούλι και την μαγκούρα του, προχωρούσε μέσα στους Αθηναίους και έλεγε τις σκέψεις του για ότι προφανές δεν πρόσεχαν οι άλλοι… ας πούμε ότι φιλοσοφούσε τη ζωή.
Μέσα σε όλα όσα είχε πει, ήταν και μια φράση που έφτασε ως τις μέρες μας και λέει, πως η Αρχή της Σοφίας είναι η των ονομάτων επίσκεψις…
Το όνομα δε αυτού του τότε απλού ανθρώπου ήταν Αντισθένης.

Τι να σημαίνει τούτη η ρήση;
Σκέφτηκα να πλησιάσουμε το ερώτημα, όμως όχι μια και έξω… δηλαδή μπαμ και κάτω… αλλά χωρίς βιάση, να αφήσουμε το ερώτημα λίγο μέσα μας και κατοπινά με παραδείγματα από το σήμερα μας να ψάξουμε να βρούμε την ουσία αυτής της ρήσης.

Προς το παρόν ας αναμένει ο αναγνώστης την ολοκλήρωση του άρθρου κατοπινά, σταματώντας να διαβάζει σε αυτό το σημείο, σήμερα που είναι στην Ελλάδα του εκπεσμού της σκέψης, Σάββατο 18 Μαίου του 2013.

Αν έχει κανείς κάποια γνώμη που νομίζει ότι θα ρίξει φως στο ερώτημα καλοδεχούμενη.... Αν βέβαια η φοβική αναμενόμενη σιωπή κερδίσει την έκθεση της ζωής, τότε θα συνεχίσω μόνος, όταν φυσικά μου κάνει αίσθηση η συνέχιση του θέματος αυτού.
Ο λόγος που λειτουργώ έτσι, είναι γιατί μια πληροφορία που μας δίνεται χωρίς να την αναζητήσουμε γύρω μας, δεν μπορεί  να καρπίσει στη σκέψη μας... 

-----------------------------------------------------------------------
24 Μαΐου μας γράφει : 

Ενδιαφέρον. Οι κυνικοί δεν έχουν συζητηθεί. Δύο σημεία. 1. Σήμερα η λέξη «κυνικός» δεν σημαίνει το ίδιο με τότε, μήπως αυτό είναι πρόβλημα σε κάθε «ονομάτων επίσκεψη» στα αρχαία κείμενα; 2. Οι Κυνικοί δεν ήθελαν γενικές έννοιες, πώς θα τους καταλάβουμε σήμερα που ήδη μιλάμε με γενικές ιδέες; Θέλει μελέτη, αλλά πώς;
Ι.Χρήστου
-----------------------------------------------------------------------
την ίδια μέρα :



Αγαπητέ κύριε Χρήστου,
Ευχαριστώ για τον σχολιασμό. Δεν έχω γνώση παγιωμένη, αλλά όπως σωστά έγραψες αναζητούμε οι άνθρωποι την εφ-αρμογή της σκέψης των Φιλοσόφων στο δικό μας σήμερα.
Δεν θα μιλήσω λοιπόν στεγνά όπως οι νεκρό-ανατέμνοντες τα κείμενα ως φιλόλογοι πάνω σε πληροφορίες, αποφεύγοντας να αναλύσω ότι το ίδιο μας προτρέπει και ο Παρμενίδης για να φτάσουμε στην ουσία της ζωής μας.

Θα φέρω όμως ένα παράδειγμα, πάνω στην σκέψη του Αντισθένη, που δήλωνε πως αυτό που θα μας φέρει κοντά στη γνώση είναι να αποτινάξουμε όσα κακώς μάθαμε…
Θα ρωτούσα σήμερα γι έννοια έχει η λέξη «Συμφέρον». Οι Άγγλοι χρησιμοποιούν στην γλώσσα τους το “
Interest”.  Η ελληνική εκδοχή ερμηνείας της λέξης, φέρνει στο φως αυτή την κανιβαλιστική κοινωνία που βιώνουμε, ενώ η Αγγλική λέξη ταυτίζει την έννοια με τον τόκο… Θα έλεγα ότι με τις ερμηνείες τούτες, πάμε από το κακό στο χειρότερο.  Όμως αν δούμε όμως ότι επισκεπτόμενοι την ουσία των λέξεων μας παρουσιάζεται ένας άλλος κόσμος… τότε τα πράγματα αλλάζουν!
Η Ελληνική μας προτρέπει μαζί με κάποιον άλλο να φέρουμε σε πέρας το ζητούμενο μας… (συν + φέρουμε).  Ενώ η Αγγλική που είναι δάνειο από τον Ελληνοτραφή πολιτισμό των Ρωμαίων, μας προτρέπει να δούμε μεταξύ μας τι είναι … άρα και υπάρχει.  (
inter + est)

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν είχαμε άλλες ερμηνείες σε έννοιες που οδηγούν τη σκέψη μας στην καθημερινότητα;
Γιατί δεν αλλάζουμε εύκολα κατευθυνόμενοι προς ένα τέτοιο ερμηνευτικό μοντέλο του κόσμου;
Αυτά είναι φιλοσοφικά και πολιτικά ερωτήματα που είναι ο φόβος και ο τρόμος της κάθε εξουσίας που θέλει υπηκόους ομοιόμορφους και χειραγωγήσιμους κάτω από εύπεπτες λογικές θεαμάτων και απλού άρτου…

Επισυνάπτω ένα άρθρο που βρήκα στο διαδίκτυο και φωτίζει λίγο τα ερωτήματα που έθεσες αγαπητέ σχολιαστή.

https://sites.google.com/site/ellenikephilosophia/antisthenes-kai-kynikoi


-------------------------------------------------------------------------------

Το ψέμα παράγει ζωή;

.
Η «Τέχνη» είναι ζωή;
Η δική μας φαντασία που σκαρώνει ένα σύμβολο μπορεί να είναι ζωή;
Οι λέξεις και τα νοήματα μπορεί να αποτελούν ζωή;

Δεν έχω απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά δεν γράφω εδώ για να σας δώσω απαντήσεις, αλλά εκμεταλλεύομαι την ηλεκτρονική δυνατότητα της γραφής, να ακουμπάμε τα χέρια της σκέψης μας ορισμένοι άνθρωποι μεταξύ μας και να κοινωνούμε απορίες, έστω και αν φαίνεται πως γράφω γνώμες σε δομημένους ανθρώπους που διατηρούν απόψεις.

Σήμερα θα «ξαπλώσουμε» στα ηλεκτρονικά σημεία του διαδικτύου μια φωτογραφία που έκανε να συγκινηθούν αρκετοί Έλληνες που την αναπαρήγαγαν ως κοινοποίηση μέσα από την ευαισθησία τους.
Πρόκειται για μια μαζική αντιγραφή σχολίων που συνοδεύουν την φωτογραφία που δείχνει ένα κοριτσάκι που έχασε την μητέρα του στον πόλεμο. Η άρνηση να δεχθεί την απώλεια σημειώνει το σχόλιο, ότι ήταν έντονη αρνούμενο το παιδί να διατραφεί. Ένα βράδυ το βρήκαν στο προαύλιο του ορφανοτροφείου να έχει ζωγραφίσει την μητέρα του και αυτό να είναι ξαπλωμένο με ευλάβεια, βγάζοντας τα παπούτσια του, μέσα στην κοιλιά της.


Όντως είναι μια συγκινητική ιστορία.

Το πρώτο που έκανα, μετά από την συγκίνηση που έφερα στην μνήμη μου για την δυσαναπλήρωτη σχέση της μάνας με το παιδί, ήταν να ζητήσω περισσότερα στοιχεία για την χώρα και τον άνθρωπο που κατέγραψε το γεγονός.
Δεν χρειάστηκε πολύ να ψάξω για να μάθω ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι…

Ο Ιρανός φωτογράφος Bagareh Bisheh, (στοιχεία εδώ) που αρέσκεται να τοποθετεί γραμμικά σχέδια δίπλα στις φωτογραφίες του, βρήκε αφορμή από την κουρασμένη ανεψιά του που κοιμήθηκε στο δρόμο να κάνει αυτή την εικαστική λήψη.
Σαφώς κυρίαρχο ρόλο στην αναπαραγωγή των υπολοίπων, έπαιξε και η συγκινητική ιστορία που σκάρωσε ο άνθρωπος που μετέφερε την εικόνα στην διαδικτυακή ψευδό- πραγματικότητα.

Συνεχίζει όμως να παραμένει μια συγκινητική ιστορία σαν αυτή των παραμυθιών που ενώ γνωρίζουμε ότι είναι δημιουργήματα του νου, φέρνουν το συναίσθημα κοντά στα μάτια και τα υγραίνουν.

Όλα τούτα όμως, δεν τα έγραψα για να κάνω τον έξυπνο αποκαλύπτοντας τις συναισθηματικές μας πλάνες, αλλά για να βάλω το ερώτημα αν το «ψέμα» παράγει ζωή και ενέργειες σε αντίθεση με την Αλήθεια που περνά από δίπλα μας και δεν την αντιλαμβανόμαστε.

Ίσως η Τέχνη, χωρίς να έχω σαφή ορισμό της, φτιάχνει κόσμους που μπορούν να σκουντήξουν και να αφυπνίσουν τον δικό μας…
Βέβαια η πλειονότητα των ανθρώπων, ενώ συγκινείται ξεχνά γρήγορα και επανέρχεται στις πεποιθήσεις που έχει μάθει να λειτουργεί ο νους τους, κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα πράγματα από αυτά που συγκίνησαν το συναίσθημα τους.
Δίνουμε οι άνθρωποι, εκδοχές «Ιδεατού» για να μπορούμε να ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας και να λειτουργούμε τα ζωώδη ένστικτά μας.
Η «Μάνα» είναι ιερό πράγμα θα σου πει ο «καντηλανάφτης» της βίας γύρω μας, ενώ ταυτόχρονα θα απαξιώσει την γυναίκα που δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει την ερωτική του ανικανότητα… επάνω της.
Θυμήθηκα το τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι που έγραψε για το έργο Sweet Movie και τιτλοφορείται «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο». Λέει στον τελευταίο στίχο του αυτό το τραγούδι, «Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη, τους προγόνους τους πουλούν… Κι’ ότι αρπάξουν δεν θα μείνει, γιατί ευθύς μελαγχολούν»
(το τραγούδι εδώ)
Αυτή την μελαγχολία βλέπω, που το συναίσθημα μας πλησιάζει Αξίες που δεν τις εφαρμόζουμε στην φοβική ζωή μας. Θα έλεγα ότι μετά από λίγο σαν συγκινηθούμε, συνεχίζουμε την ίδια τακτική της βίας, τίμημα στο βωμό της φανταστικής μας προστασίας.

Πόσες φορές στη ζωή μας σκεφτήκαμε ότι μπορεί να κερδίσουμε σαν χάσουμε;

Τι; Φαίνεται παράλογη αυτή η πρόταση;
Μα ναι, είναι παράλογη γιατί η λογική είναι λίγη μπροστά στην ελευθερία του λόγου που ξεφεύγει από την «κανονικότητα» και κερδίζει φτιάχνοντας δικά του μονοπάτια …
Αν δεν ήταν παράλογος ο Ρίμαν, δεν θα έφτιαχνε μια γεωμετρία που είναι διαφορετική από αυτή του μεγάλου Ευκλείδη και αντιβαίνει στα συνηθισμένα της ζωής που ξέρουμε…
Το αν είναι χρήσιμη ας το απαντήσουν οι άνθρωποι που ταξιδεύουν στα φεγγάρια έξω από την Γη μας.
Το χρήσιμο και το άχρηστο είναι δυο έννοιες που εξαρτώνται από την δική μας ζωή και σαφώς από την απάντηση στο ερώτημα : Τι ζώο είμαστε;
Συνήθως βολευόμαστε στα υγρά περιβάλλοντα ενός πεταμένου τενεκέ πάνω στο χώμα, αλλά αν και θεωρούμε τον εαυτό μας Αετό, είμαστε στην πραγματικότητα σκουλήκια.
Για να γίνεις Αετός, θα πρέπει να κινδυνεύσεις να εκτεθείς, περιμένοντας να βγάλεις φτερά για να πετάξεις.

Μπορεί λοιπόν να μας κάνει να "πετάξουμε" ένα ψέμα;
Μπορεί μια φωτογραφία που δεν έχει μέσα της αλήθεια να δημιουργήσει Αλήθειες;
Ότι όμως και να γράψουμε εδώ πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, θα είναι άχρηστο, αν δεν εφαρμόσουμε στην δική μας ζωή τις υπερβάσεις του σκουληκιού που θέλει να μάθει να πετά…

Κλείνοντας αυτό το σχολιασμό που θεώρησα όμορφο να τον κοινωνήσω στο διαδίκτυο, θα έλεγα πως θέλει πολύ οξυμένη διάκριση το συναίσθημα, γιατί όπως όλα τα στοιχεία της φύσης, εύκολα από φάρμακο γίνονται φαρμάκι στο σώμα και τη σκέψη μας.

Επιμένω όμως πως είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε, πως το να χάνουμε δεν είναι τόσο απλό, αρκεί να καταλαβαίνουμε τον κόσμο πέρα από τις παρωπίδες που μας φόρεσαν για να κάνουμε με ασφάλεια το αγώι που μας προορίζουν μέσα στη ζωή μας.

Εδώ σταματούν τα λόγια που μοιράζονται με τους υπόλοιπους… και ο καθένας ας κάνει την εφαρμογή (λέγεται και αντιστοίχηση) των όσων είπαμε στη δική του ζωή με τα τοπία που έχει φτιάξει δίκαια για τον εαυτό του.
Είναι τόσο δίκαιη η ζωή, που ο αφελής νους φτιάχνει μικρές πεδιάδες, ενώ ο σκεπτόμενος αντιμετωπίζει (αόρατα για την αφέλεια) βουνά, που πάνω τους ενδέχεται αν δεν χαθεί, να βρει στο βάθος του χρόνου της ζωή του ξεσχισμένος από την κούραση, την ουσία… χωρίς έπαθλο και ηχηρά επινίκια.

Γιατί πρέπει να νιώθω θλιμμένος



Σήμερα θα σκεφτούμε, δηλαδή για να ακριβολογώ, εγώ θα σκεφτώ και ο διαχρονικός αναγνώστης ενδέχεται να ακολουθήσει, επάνω στο ερώτημα «Γιατί πρέπει να νιώθω θλιμμένος».

Όχι, δεν πρόκειται να αναφερθώ σε αιτιάσεις του τύπου γιατί αισθάνομαι αστήρικτος στη ζωή μου, επειδή υφιστάμεθα τις συνέπειες της εξουσιαστικής αλητείας του μνημονίου και άλλα συναφή. Αυτά τα αφήνω για άλλους φίλους που ηδονίζονται από τις ελλείψεις τους, χωρίς όραμα ανάπτυξης.

Παραδόξως σήμερα σε αυτή την μικρή χώρα που είναι μια σύγχρονη μπανανία της Ευρώπης, εγώ νιώθω πλήρης και ταυτόχρονα την αίσθηση της θλίψης.
Αγαπητέ μου αναγνώστη, αυτός ο κόσμος ποτέ δεν υπήρξε σε μια καθολική ευτυχία ούτε ποτέ του έλειψαν οι τραγικές στιγμές. Ακόμη και σε εποχές που χαρακτηρίζονται ιστορικά ως ειρηνικές ή ανθούσες κοινωνικά και οικονομικά, έκρυβαν μέσα τους μικρότερα ή μεγαλύτερα δράματα σε ομάδες του πληθυσμού ή ατομικά σε ανθρώπους.
Το αν μαθαίνουμε να διαβάζουμε την ιστορία με την συντομογραφία και την ιδεολογική «όραση» των ανθρώπων που την γράφουν, αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα που συντελεί με την ύπαρξη του κι αυτό στην δυστυχία μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Η ζωή μας στο παρόν θα έλεγα ότι είναι ένα τεράστιο βαρέλι, που έχει ρωγμές γύρω-γύρω και κάποιοι άνθρωποι μέσα του αναπαράγουν υποκειμενικά τις πληροφορίες που βλέπουν από ορισμένες χαραμάδες περιμετρικά. Έτσι εξηγούν οι βαρέλο- κάτοικοι με μπλεγμένες εικόνες τη ζωή πέρα από το σκοτεινό παρόν τους, φανταζόμενοι το παρελθόν και δυστυχώς εικάζοντας το μέλλον…
Αυτό είναι σχιζοφρενικό, αλλά δυστυχώς υπαρκτό.
Άντε να βάλεις δηλαδή να σου εξηγήσουν τον Δεύτερο Παγκόσμιο, πόλεμο ένας σύγχρονος αριστερός στην Ελλάδα, ένας Χρυσαυγίτης και ένας φέρελπις που ανήκει στο κέντρο του Νεοδημοκρατικού Πασόκ με γεύση από το καρύκευμα με το όνομα Δημάρ…

Αυτός είναι ένας λόγος που εμένα τουλάχιστον με κάνει να νιώθω θλιμμένος, έστω και αν δεν επιλέγω να παίρνω από το κέρασμα της σχιζοφρενικής εποχής μας.
Ποιας εποχής μας… ότι θέλω λέω… πάντα υπήρχε αυτή η αδυναμία να συνθέσουμε πληροφορίες και να αποκτήσουμε κρίση στα λόγια μας.

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα αγαπημένο μου χώρο και κάναμε κουβεντούλα μετά από μια ταινία. Μια κυρία που πρωτομίλησε, είχε μια συγκεκριμένη πεποίθηση για το μήνυμα του έργου που είδαμε. Στη συνέχεια σαν κλονίστηκε η θέση της που με χαρά είχε εκφράσει από την δική μου τοποθέτηση, ένιωθε εμφανώς άβολα. Όμως το φύλαγε γιατί σημασία έχει στον πολιτισμό που ζούμε, να εκδικούμαστε τους αντιπάλους μας και να τους κατακεραυνώνουμε όταν είμαστε σε θέση να τους δείξουμε την υπεροχή μας…
Έτσι αρκετά αργότερα στην κουβέντα είπα χαριτολογώντας, αλλά με πραγματική θέση, για κάποιες συζητήσεις που πρόκειται να οργανωθούν με φιλοσοφικά θέματα, ότι καλό θα ήταν αυτός που τοποθετείται επάνω σε ένα ζήτημα αναπτύσσοντας την θέση του, να υποχρεούται για τρία λεπτά μόνο, να επιχειρήσει να βρει ερείσματα θετικά στην αντίθετη άποψη της συζήτησης.
Η κυρία με βλέμμα επιτυχίας και χαμόγελο νικητή, μου είπε με κατανόηση ψυχιάτρου, ότι είμαι σχιζοφρενής γιατί πως γίνεται ενώ πιστεύω κάτι να λέω το αντίθετο…
Φυσικά χαμογέλασα και της είπα ότι όντως είμαι σχιζοφρενής, αλλά τούτο δεν την απειλεί…

Μη μου πείτε ότι δεν είναι λόγος να είμαστε θλιμμένοι αν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις γύρω μας;

Ας αφήσουμε όμως την συμπαθέστατη κυρία και ας φτάσουμε στις πολιτικές αναλύσεις και την θυμική αναπαραγωγή των ειδήσεων από δημοσιογράφους ή μη, που έχουν στο χέρι τους πέντε πλήκτρα και αναπαράγουν τις πέντε γνώσεις που έχουν με τις πέντε πεποιθήσεις που κουβαλάνε, εξυπηρετώντας τα πέντε τους συμφέροντα.
Δεν έχει σημασία αν ο γράφων ή ο χώρος που φιλοξενεί τη γραφή είναι αριστερός, δεξιός, φυσιολατρικός, ομάδων με ετερότητες κλπ… Πάντα θα διαβάσει κάποιος που βλέπει πίσω από το προφανές, την άκριτη φοβική εμπάθεια να θέσουν τον εαυτό μέσα σε ένα σύνολο, πιστεύοντας παράλληλα ότι πρέπει να πεθάνουν όλοι οι άλλοι για να δοξαστεί το είδος της σκέψης τους, δηλαδή οι ιδέες του δικού τους συνόλου που φασιστικά θέλει να επιζήσει.
Ας ταξιδέψουμε όμως ως παράδειγμα τη σκέψη μας στον τρομακτικό κόσμο των ετερόκλητων πεποιθήσεων που κουβαλούμε εμείς και οι γύρω μας και λέει…

Αν σκοτώσουμε τους μετανάστες, θα ξεβρομίσει ο τόπος της πατρίδας μας και θα έχουν δουλειά τα Ελληνόπουλα, που είναι γόνοι ενός περιούσιου λαού που είχε την πρόνοια στο διάβα της ιστορίας να μην επιτρέψει σε Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Σαρακινούς και Τούρκους να συνουσιασθούν με τις μητέρες και κόρες του, φορώντας στο ασθενές φύλο αλυσίδες αγνότητας.
Υπάρχει όμως και η άποψη που λέει ότι αν αφήσουμε και κατανοήσουμε την μαζική μετακίνηση πληθυσμών θα ζήσουμε όλοι εν ειρήνη και συνεργασία, με την προϋπόθεση να σκοτώσουμε τους φασίστες που εναντιώνονται στους ξένους.
Περίπτωση να υπάρχουν μέτρα και σταθμά για να κρίνουμε το πρόβλημα δεν υπάρχει, αλλά ψάχνει ο κάθε πικραμένος να δει ποιο πολιτικό μαγαζί του ταιριάζει καλύτερα για να βολέψει το φασισμό της λογικής του.  Θα έλεγα ότι εκεί που νομίζουμε ότι υπάρχουν δύο μόνο εκδοχές λύσης, είναι που βρίσκονται δεκάδες ακόμα, αν χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας διαφορετικά από ότι η εκπαίδευση της φυλακής μας επιτρέπει.
Διαφορετικά είμαστε δέσμιοι της αντίθεσης, που εξυπηρετεί αυτούς που δεν φαίνονται και την αναπαράγουν.

Πρόσφατα ένας ραδιοφωνικός σταθμός που είναι κάτω από αριστερή ομπρέλα… αναπαρήγαγε διαδικτυακά ένα χιουμοριστικό (;) άρθρο ενός θλιβερού αρθρογράφου που διέδιδε ότι σε μια επαρχιακή πόλη Χρυσαυγίτες εμπόδισαν έγχρωμη έγκυο από Έλληνα πατέρα να μπει στο μαιευτήριο. Φυσικά τα σχόλια των ανθρώπων ήσαν αποδοκιμαστικά για τα φασιστικά τέρατα που έκαναν αυτή την πράξη. Στο ερώτημα μου προς το σταθμό με εσωτερικό μήνυμα, αν είχε ευθύνη η διεύθυνση, επιτρέποντας τέτοια άρθρα που εξυπηρετούν στην δημιουργία εμφύλιο- πολεμικού κλίματος, δεν πήρα απάντηση. Στην χώρα τούτη υπεύθυνο και παράλληλα δικαιούχο βρίσκεις μόνο όταν μοιράζουν κουλούρια ή επιδοτήσεις… Στα υπόλοιπα κρύβονται γιατί έχει τόσο μεγάλο βάρος η "Αξία" τους,  που ζορίζονται να σηκωθούν εμφανιζόμενοι και να ανταλλάξουν δυο κουβέντες.
Το θέμα του πως δημιουργείς εντάσεις σε μια χώρα που οδηγεί σε εμφύλιο- πολιτικές λογικές, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το ξεπετάξουμε, γιατί σε όσους είναι υποψιασμένοι, θα γνωρίζουν ότι είναι ένα ζητούμενο περιβάλλον από τους ηγέτες, για καλύτερο έλεγχο χωρών δεν διαθέτουν πολιτισμό και λογικές σύνθεσης απόψεων.
Μη μου πείτε βασιζόμενοι στο παράδειγμα, ότι έτσι είναι οι αριστεροί, γιατί θα σας πω ότι έχω ένα χούι να μιλώ με όλους τους χώρους και να είστε σίγουροι ότι η ηλίθια και φοβική σκέψη βρίσκεται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Τι λέτε, ούτε για αυτό αξίζει να είμαι θλιμμένος;

Σκέφτηκα για μια στιγμή να κάνω μια σειρά από αρθράκια που θα βάλω τις συνομιλίες μου με όλο το φάσμα της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής διαστρωμάτωσης… για να δούμε τον κλαυσίγελο που παρουσιάζει η ανθρώπινη σκέψη.
Όμως επειδή θα πρέπει να είναι πιο συγκεκριμένα τα στοιχεία, δεν θα ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους που διαφωνώ με την λογική τους, αλλά σέβομαι την δυνατότητα ατομικής τους εξέλιξης. Άλλωστε αντίπαλοι δεν είναι για μένα οι άνθρωποι, αλλά οι σκέψεις που διαμορφώνουν προβληματικές συμπεριφορές και σχέσεις.

Πάντως, γενικά αν και νιώθω υπέροχα, είμαι θλιμμένος…
Τι λέτε εσείς έχετε ξεπεράσει τη θλίψη;
…Και αν την έχετε ξεπεράσει είστε σίγουροι ότι είστε καλά;
Δηλαδή θα μπορούσατε να υποστηρίξετε για τρία λεπτά την αντίθετη άποψη από αυτή που περπατάτε στο δρόμο και όλοι ξέρουν ότι σας χαρακτηρίζει;
Μμμμμ ….;
Δύσκολο ερώτημα , όσο και η απάντηση που προέρχεται από την βεβαιότητα της σκέψης μας και λέει : «Εγώ τα έχω όλα λυμένα, και είμαι καλά».