Είμαι , είσαι , είναι… αδιαπραγμάτευτος! (29 Σεπτ 2012)

.



Αδιαπραγμάτευτος!
Μια λέξη που μέσα της κρύβει ένα ολόκληρο κόσμο αντιλήψεων, θέσεων, εγωισμού και σαφώς το μοντέλο του Πολιτισμού μας που βασίζεται στην δυαδικότητα του «ναι» και του «όχι» κατά την ωφελιμιστική κρίση της επιβίωσης μας.

Σήμερα θα φλυαρήσουμε εξετάζοντας σε ένα διαδικτυακό χωρίς διάλογο (όπως πάντα) μουρμούρισμα, επάνω στην ποιοτική προσέγγιση του αδιαπραγμάτευτου ανθρώπου σε ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις και τις επιλογές της ζωής του.
Για να είμαστε πιο σαφείς μιλώ για μένα, για σένα και για τον γείτονα, που σαν διαβάζουμε συνήθως ένα κείμενο, νομίζουμε ότι μιλά «γενικώς» και εμείς κάνουμε τους αδιάφορους και τους επαρκείς επί του ζητήματος, που δεν μας αφορά το πρόβλημα.

Θα έχουμε ακούσει τελευταία κατά κόρον την έννοια της ατομικής μας αλλαγής προκειμένου να δούμε με άλλα μάτια τον κόσμο, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο την ατομική μας συνεισφορά σε μια παγκόσμια αλλαγή.
Ωραία ακούγεται τούτο!
Άρα λοιπόν η σκέψη τούτη μας ζητά να επαναδιαπραγματευτούμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε (ερμηνεύουμε) τα πράγματα και έτσι μέσα από την δική μας διεύρυνση θα καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας.
Ακόμη πιο ωραία ακούγεται τούτο!
Η απόδειξη για το ότι είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται τον εαυτό μας, βρίσκεται στο γεγονός ότι η ζωή μας δεν είναι και τόσο ευχάριστη και τις περισσότερες φορές είναι γεμάτη αδιέξοδα.
Σε αυτό το σημείο η Πειθώ (για την αλήθεια της άποψης) είναι γεγονός… εδώ σιωπούν όσοι αντιστέκονται, γιατί απλώς η απόδειξη (;) -πως η ζωή τους είναι χάλια- τους καθιστά ανόητους να επιμένουν στην αμετακίνητη θέση τους να δουν αλλιώς τον κόσμο.

Είναι όμως έτσι;

Πειθώ και ανάγκη (27 Σεπτ 2012)

.


Υπάρχουν δύο λέξεις στον τίτλο του άρθρου που τις έβαλα γιατί θεωρώ ότι έχουν κάτι να μας πουν αν τις αναλύσουμε σε σχέση με τη ζωή μας.
Φυσικά δεν σκέφτηκα να φτιάξω καμία πρόταση συνδέοντας τες , που να δηλώνει πως «έχω ανάγκη να πείσω για τις απόψεις μου».
Μακριά από εμένα και εσάς αυτή η αρρωστημένη επιβολή απόψεων μέσω διαφόρων εννοιών που ενώ δεν τις έχουμε αποδελτιώσει φιλοσοφικά και τις ιχνηλατούμε, θέλουμε να επιβάλουμε το λίγο της γνώσης μας ως θεμελιώδη άποψη.  Μεταξύ μας αυτό κάνει και η πλειονότητα των κλάδων της επιστημονικής κοινότητας που αναγορεύει τα ιδεολογήματα της σε Αλήθειες αδιαπραγμάτευτες.
Για κάντε μια βόλτα στις διάφορες έδρες (και αν έχετε διάθεση για γέλιο) θα ξεραθείτε σαν ρωτήσετε να σας τεκμηριώσουν τις αξιωματικές παραδοχές των πεποιθήσεων που στηρίζουν την επιστήμη τους.

Αν θα μιλούσαμε δανειζόμενοι αντιλήψεις από την νέα φυσική επιστήμη, η Πειθώ ανήκει σε κόσμους αθέατους ενώ η Ανάγκη προσδιορίζει τις αντιλήψεις που βιώνουμε μέσα από τα αισθητήρια όργανα μας.
Η Πειθώ είναι κοινωνία γνώσης που δεν έχει πάντα άμεση εφαρμογή στην ζωή μας, δηλαδή είναι άχρηστη για κάποια ηθικά μοντέλα που λειτουργούμε ως συνήθεια. Η Ανάγκη αντίθετα είναι συνδεδεμένη με τα θέλω μας, επειδή άπτεται των επιθυμιών μας που μπορούμε να τις φανταστούμε οραματικά.
Κάτσε να βάλουμε όμως παραδείγματα , γιατί θα βαρεθεί ο αναγνώστης και δικαίως θα φύγει από  τούτες τις γραμμές.

Άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ (26 Σεπ 2012)

.




Είπα για μια στιγμή να δανειστώ ένα τραγούδι με τον αντίστοιχο στίχο για να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι, αλλά έκρινα ότι ο αναγνώστης θα έκανε παλαμάκια και κέφι, ενώ εμένα η διάθεση γραφής μου δεν είναι τέτοια. Άλλωστε είναι γνωστό το κέφι που κάνουμε οι άνθρωποι με άσματα που έχουν στιχουργικό περιεχόμενο του τύπου «ο χάρος βγήκε παγανιά» ευρισκόμενοι σε μια θυμική αναντιστοιχία με το νόημα του στίχου.

Αυτό που θέλω να εκφράσω σε τούτες τις αράδες των προτάσεων, είναι πως εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε θεωρίες και στερεότυπες εκφράσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις μας.
Μπα; Γιατί το λες αυτό; (κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και συνεχίζω) Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία μια και έχω επίγνωση των επιλογών της ζωής μου (Θα πει ένας άνθρωπος που μπορεί να είμαι εγώ ή εσύ αναγνώστη)

Κάτσε όμως να δούμε αν δουλευόμαστε ψιλό γαζί με τέτοιες θέσεις. Το χειρότερο είναι πως θεωρούμε -αληθώς- ότι είμαστε συνεπείς, μια και μας διαφεύγει η παρατήρηση των δράσεων μας σαν ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο ή μέσα σε προσωπικές σχέσεις. Δεν μπορούμε να εξετάσουμε αν όντως κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, αν δεν αναφέρουμε πιο κάτω ορισμένα παραδείγματα που στο σύνολο τους ή έστω σε κάποιο από αυτά ο καθένας μας ανήκει ως περίπτωση συμπεριφοράς.

Λοιπόν… ας ξεκινήσουμε.

Ο Κόσμος που έρχεται (25 Σεπτ 2012)


.




Θα είχε τεράστιο πρόβλημα ένας άνθρωπος που ζούσε στον Μεσαίωνα να μιλήσει αποδεικτικά με αντιρρήσεις για ζητήματα που τα θεωρούσε η τότε Εκκλησία ως Θέσφατα.
Το διαφορετικό ως αντίληψη η τότε άρχουσα θρησκευτική κάστα το τιμωρούσε με θάνατο. Σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο αυτού του σκοταδισμού.

Τα κράτη με τις γραφειοκρατίες τους και την σταθερή αντίληψη για τον κόσμο γύρω τους, βρίσκονται σε μια απειλητική αντίθεση με κάθε τι νέο.
Αν πέρα από την «φιλολογική» προσέγγιση της νέας επιστήμης βγει κάποιος να δηλώσει πως η ζωή του θα πρέπει να έχει άλλους νόμους θα θεωρηθεί αρχικά τρελός ενώ στην συνέχεια θα τιμωρηθεί από την εκτελεστική εξουσία.
Τι να πει κάποιος στα πανεπιστήμια που διδάσκουν την Οικονομία με τόση σοβαρότητα θεωρώντας ότι στη φύση υπάρχει η υπεραξία….
Τι να πει κάποιος στην δικαστική εξουσία που διαχωρίζει τις αντιλήψεις των ανθρώπων στοχεύοντας μέσα από την τιμωρία στον παραδειγματισμό;
Δεν αναφέρω βέβαια καθόλου τις θρησκευτικές εξουσίες, γιατί εκεί το «δόγμα» είναι το όριο της φυλακής στη σκέψη όσων τις λειτουργούν.

Σκέψεις για τη λογική και το συναίσθημα (22 Σεπτ 2012)

.




Βρε καλώς τον!
Είπα στον εαυτό μου σαν μου ήρθε η διάθεση να δώσω χώρο σκέψης πάνω στη λευκή σελίδα του υπολογιστή. Ναι μου ήρθε η επιθυμία του μοιράσματος, και την αναγνωρίζω -δύσκολα- κάθε φορά όταν δεν ξεπροβάλει μέσα από το «πρέπει» στη ζωή μου, αλλά από το «Θέλω» που περιλαμβάνει τη διάκριση του μέτρου. Ίσως έτσι όφειλαν να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις σε όλες τις εκδοχές τους… αλλά μιλάμε για μια άλλη κοινωνία που δεν έχει έρθει ακόμη. Άλλωστε το «θέλω» ακόμα και χωρίς την διάκριση του μέτρου, φοβόμαστε συνήθως να το εκφράσουμε γιατί κάνει ευάλωτο μέσα από κοινή έκθεση τον εσωτερικό μας κόσμο. Αντίθετα έχει μάθει ο καθείς μας (εξ απαλών ονύχων) πως το κλάμα ή η γκρίνια είναι το μόνο μέσον για να διεκδικούμε.

Πίνοντας το καφεδάκι (2 Σεπτέμβρη 2012)





Γύρισα σπίτι μου από την έξοδο του πρωινού. Έβαλα να φτιάξω καφέ φίλτρου και κάθισα να τον απολαύσω στο γραφείο. Μου αρέσει ο ζεστός καφές καθώς σαλεύει το άχνισμα του από το αεράκι που απομακρύνει το καλοκαίρι κάθε Σεπτέμβρη. Το έντονο το φως του ήλιου έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο και οι ήχοι της έξω θορυβώδους ζωής έμοιαζαν να πασχίζουν να φτιάξουν τη δική τους μουσική στη σκέψη μου.
Έφερα κοντά στα χείλη την κούπα και πήρα μια ανάσα προσπαθώντας να ξεχωρίσω τα αρώματα που έβγαζε η μνήμη μπροστά στο αχνιστό φλιτζάνι του φθινοπώρου.
Πολλά διανοήματα, αποκρίθηκα ψελλίζοντας στον εαυτό μου και κοιτώντας το φλιτζάνι με τον αχνιστό καφέ. Συνέχισα … είναι μόνο μια μυρωδιά και εγώ θα την απολαύσω.
Λέμε πολλά, σκέφτηκα, και μας διαφεύγουν οι στιγμές που φτιάχνουν το παρόν της ζωής μας. Πηγαίνουμε κάπου ή βρισκόμαστε με ανθρώπους και ένα ολόκληρο παρελθόν βρίσκεται μαζί μας σε μια αγωνία σκεφτόμενο να λειτουργήσει το μέλλον.
Γράφουμε ή λέμε τις σκέψεις μας ως νεκρό-ανατόμοι του γνωστικού μας παρελθόντος λειτουργώντας την ίδια στιγμή επικλήσεις με ευχές για ένα άγνωστο μέλλον. Ορθολογιστές είμαστε μέσα από το φόβο μας, μπροστά στην θυμέλη της ζωής που την αφήνουμε σε χέρια που δεν ορίζουμε και την ονομάζουμε τύχη. Όποτε συναντώ ανθρώπους που με αποφασιστικότητα μου λένε πως ορίζουν το μέλλον τους μέσα από την συγκρότηση του εαυτού τους, γελώ γιατί απλώς ψεύδονται και δεν το καταλαβαίνουν.

Σκεπτόμενος τον Αμφιτρύωνα (1 Σεπτέμβρη 2012)


.



Δεν θα γράψω πολλά λόγια για την ταυτότητα του έργου του Μολιέρου Αμφιτρύων σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, ούτε θα ασχοληθώ με το σύνηθες άθλημα των επαίνων ή αρνήσεων της απόδοσης των συντελεστών της παράστασης που είδα στο θέατρο Βράχων.
Θα «πάω» τη γραφή με το βλέμμα της σκέψης κατ’ ευθείαν στις απορίες και τις χαρές που είχαν τα μάτια μου σαν και εκείνα των παιδιών που ανακαλύπτουν τον κόσμο μετά την γέννηση τους. (1)
Πριν αρχίσω να δώσω ένα ηλεκτρονικό χώρο που ενημερώνει όποιον δεν έχει πληροφορηθεί για το θεατρικό γεγονός του καλοκαιριού, που συζητήθηκε αρκετά στους χώρους του φιλοθεάμονος θεατρικού κοινού.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=17385