Το μη χείρον βέλτιστον της Δημοκρατικής Δικτατορίας

.




-Τρελός δεν είμαι ! Θόλωσε το φως μου;
Θα φωνάξει ο Μενέλαος σαστισμένος από την γυναίκα που του λέει πως είναι η Ελένη του, ενώ αυτός κατά τον Ευριπίδη στο έργο «Ελένη» κουβαλούσε το θεόπλαστο αντίγραφο της, μαζί του από την Τροία…
Δηλαδή βλέπουμε στη ζωή μας πράγματα που συμβαίνουν και δεν μπορεί να τα αποδεχθεί η λογική μας.
Σήμερα, ένας στην πολιτική που πράττει αξιόποινες πράξεις ή μεροληπτεί για μερίδα συμφερόντων, μπορεί να διατρανώνει ότι είναι άμεμπτου ηθικής και σωτήρας της χώρας του. Με τόση βεβαιότητα που τυρβάζουν περί της αγνότητας τους, θολώνει το μυαλό του απλού πολίτη και αρχίζει να αμφιβάλει για όσα βλέπει, καταλαβαίνει και πληροφορείται. Το δεύτερο εργαλείο για το θόλωμα του φωτός της σκέψης μας, είναι η διαρκής τροφοδότηση με γεγονότα που δεν προλαβαίνουμε να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς να απειλείται η ίδια η επιβίωση μας.
Κυνηγά ο άνθρωπος την επικαιρότητα των προβλημάτων που υφίσταται και αδυνατεί να κάνει συνδυασμούς σκέψης που μέσω αυτών θα αξιολογήσει πρόσωπα που είναι εκλεγμένα.
Για παράδειγμα ποιος θυμάται τον τροποποιητικό νόμο 2408 που έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στον ποινικό κώδικα; (1) Αν ψάξει κάποιος και θυμηθεί, κάποιο λόγο είχε να συγκαλύψει παραβατικές ενέργειες ο τότε υπουργός και έτσι νομοθέτησε την μετατροπή της κακουργηματικής πράξης σε πλημμέλημα. Αυτό όμως πέρασε στα ψιλά γράμματα, μια και η συνδυαστική σκέψη των ανθρώπων βρίσκεται σε ύπνωση.
Μα … η παραμικρή υπόνοια να υπήρχε ότι μπορεί να λειτούργησε ο τότε υπουργός ως ασπίδα συγκάλυψης συμφερόντων, θα έπρεπε να είχε παραπεμφθεί σε εξεταστική επιτροπή για να αποδοθεί η τιμή προς αυτόν ή η τιμωρία αντίστοιχα. Βέβαια στο Ελλαδιστάν, όλα αυτά είναι υποθέσεις ρουτίνας και φτάνουμε μέχρι σήμερα που κυκλοφορούσε ο ίδιος ένα στικάκι με πληροφορίες φοροφυγάδων, αλλά η συγκάλυψη της ατιμωρησίας επεκράτησε, όπως ήταν φυσικό, γιατί κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.

Η μέθοδος που ακολουθείται στις μάχες και δεν είναι άλλη από τον συνεχή βομβαρδισμό των θέσεων του εχθρού ώστε να καμφθεί το ηθικό και να μην έχουν περιθώρια για συγκροτημένη επίθεση. Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται και στην ειρηνική επέλαση του ανήθικου οικονομικού πολέμου που διεξάγεται αυτή τη στιγμή παγκοσμίως, αλλά και στη χώρα μας.

Τι να προλάβει να σκεφτεί ένας απλός άνθρωπος, αν οι τράπεζες τον πιέζουν και τα χαράτσια επιβάλλονται το ένα πίσω από το άλλο; Δεν φτάνουν όμως όλα αυτά, αλλά του λένε οι διαπιστευμένοι παπαγάλοι διασποράς του φόβου, πως ακόμα και η ύπαιθρος χώρα θα πρέπει να φορολογηθεί για τα αγροτεμάχια που έχει στην κατοχή του ο κάθε παραγωγός αγρότης. Στην αντίληψη του Νέο-ταξίτικου καπιταλισμού, που τα πάντα μεταφράζονται σε χρήμα, δεν φορολογείται το παραγόμενο προϊόν, αλλά τα μέσα που κατέχεις και η πρόθεση σου… Αυτό αν δεν είναι ένα κανονικό με αλυσίδες δέσιμο καταδίκου τι είναι; Τιμωρείται εκ των προτέρων η πρόθεση να παράγεις, γιατί εκλαμβάνεται σαν την πρόθεση του καταδικασμένου να ελευθερωθεί.

Κάποτε είχα μάθει, ότι οι εθνικές οικονομίες ισχυροποιούνται σαν έχουν σταθερή κοινωνικά και ακμάζουσα τεχνολογικά πρωτογενή παραγωγή. Αυτό μάλλον είναι άγνωστο τώρα για ανθρώπους που η θέληση τους είναι να βοηθήσουν ως μαριονέτες τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης. Έτσι υπηρετούν την εξαφάνιση της δομής ενός κράτους.
Ναι ! Φαίνεται παράξενο, αλλά η συντεταγμένη πολιτεία σήμερα, λειτουργεί ως εχθρός της ίδιας της κοινωνίας για την οποία υποτίθεται πως μεριμνεί από τον θεσμικό της ρόλο.
Μα … τι να σου κάνει ο πολίτης που βρίσκεται απέναντι από ένα δικτάτορα με προτεταμένες τις κάνες της εκτελεστικής εξουσίας;

Μη σας φαίνεται περίεργο… η δικτατορία της δημοκρατίας, είναι ένα σύστημα που δεν αναφέρεται στα ερμηνευτικά λεξικά της βολεμένης διανόησης, αλλά είναι υπαρκτή. Ο τρόπος εγκαθίδρυσης της είναι απλός και καθόλου αμελητέος. Φτιάχνουν μέσω της εκπαίδευσης (κοινωνική και γνωστική) ανθρώπους άχρηστους χωρίς κρίση, τους ονομάζουν εκλογικό σώμα και μέσω της διαπλοκής εξασφαλίζουν το άλλοθι της εκλογής τους. Το ότι ο λαός στο σύνολο του είναι μια ηλίθια μάζα, αποδεικνύεται από την συμμετοχή του ενός εκατομμυρίου οπαδών που πήγαν οι ταλαίπωροι να ψηφίσουν τον ένα μοναδικό αρχηγό στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ (8 Φεβ 2004) νομίζοντας ότι μετέχουν δημοκρατικής διαδικασίας.(2) Βέβαια τώρα αφού τελείωσε το έργο υποβάθμισης της χώρας ο αγαπητός Πρόεδρος με το φορτισμένο συναισθηματικά επίθετο, μπορούν να ψηφίσουν τον επόμενο σωτήρα τους.
Πρόσφατα έχουμε τον κύριο Σαμαρά ως κεφαλή ενός τρικομματικού μορφώματος, που κάποια παπαγαλάκια συμφερόντων από τα μέσα Μαζικής Ύπνωσης, τον εμφανίζουν ως την μοναδική έγκριτη λύση για να βγάλει τους υπηκόους αυτής της μπανανίας από την δυστυχία. Για να καταλάβουμε το μέγεθος την πνευματικής ένδειας ενός λαού, αξίζει να εστιαστούμε σε αγοραίες συζητήσεις και να δούμε τα επιχειρήματα από όλες τις αντίπαλες κομματικές φατρίες. Πολύ σπάνια θα βρούμε μια ομάδα ανθρώπων που θα συζητούν με φιλοσοφημένη πολιτική σκέψη και τούτο φαντάζει σαν τον «ένα κούκο» που κατά την παροιμία δεν φέρνει την άνοιξη.

Σημασία έχει για τον απλό άνθρωπο, που ζητάει να βελτιωθεί το βιοτικό του επίπεδο, να υπάρξει ένας ηγέτης που θα του εξασφαλίσει την στοιχειώδη ευμάρεια. Ως δίκαιο αίτημα ακούγεται το να σταματήσει αυτός ο οικονομικός κατήφορος που έχει γεμίσει ανέργους και αυτόχειρες το τοπίο της επικαιρότητας.

Έχει σκεφτεί όμως κανένας , ότι αυτός ο δυστυχισμένος άνθρωπος που έχει πληγεί από την κρίση είναι η ουσιαστική αιτία ύπαρξης της Δημοκρατικής Δικτατορίας;
Έχουμε αναλογιστεί ότι η ευθύνη για την ύπαρξη ενός στρεβλού και ανήθικου μοντέλου κοινωνίας εκπορεύεται από την δική του νομιμοποίηση;
Μοιάζουν οι άνθρωποι σαν τις γάτες που κλαίνε και ζητούν τον οίκτο με τις κραυγές τους για λίγο φαγητό και την ώρα που θα πλησιάσει ένα χέρι μπορεί από την βία της κτητικής τους διάθεσης να το πληγώσουν.
Μη βαυκαλιζόμαστε για να αποδίδουμε τιμές στον ταλαιπωρημένο λαό.
Όποιος τον αγαπά είναι σίγουρο ότι τον μέμφεται για την ανωριμότητα του… ενώ όποιος θέλει να τον εκμεταλλευτεί ως οπαδό για αθέατα συμφέροντα, τον αποκαλεί τιμημένο και του δίνει ιδιότητες θεϊκές.  Άλλωστε αυτό το έκανε με ρητορική ευκολία και ο πατέρας του τελευταίου Παπανδρέου που ισοπέδωσε το κράτος, βάζοντας τα θεμέλια της αποσάθρωσης του πρωτογενή τομέα επί των ημερών του.

Ας μην γελιόμαστε, δεν τα είπαν όλα σωστά οι πρόγονοι μας, η προγονολατρεία χωρίς κρίση βλάπτει. Αυτό το «Μη χείρον βέλτιστον» εμένα μου κάθεται στο στομάχι, μια που δημιουργεί υποτελείς συνειδήσεις και φοβισμένα ποίμνια…
Τι λέτε να ξεκινήσουμε να ζητάμε πρώτα από τον εαυτό μας και μετά από τους γύρω μας την δύσκολη φράση που λέει «Ή όλα ή τίποτα;»
Αν δεν ακούσουμε από δίπλα μας την αγωνιώδη έκφραση «Ελευθερία ή θάνατος», να είστε σίγουροι πως η παρακμή της ψευτοεπανάστασης βολεμένων συνειδήσεων είναι ακόμα παρούσα.

Αυτό που δεν έχουν κατανοήσει κάποιοι, είναι πως η επαναστατική σκέψη δεν έχει να κάνει με ξεμαλιάρικους τσαμπουκάδες αφρισμένων εκφράσεων από θολωμένα βλέμματα. Η επιζητούμενη επανάσταση για όλη την ανθρωπότητα, βρίσκεται στον επαναπροσδιορισμό των αξιών και των αντιλήψεων που έχουν οδηγήσει σε Δημοκρατικές Δικτατορίες με οπαδούς και αντιθέτους που νομίζουν ότι μετέχουν σε αυτές ή τις αντιμάχονται αντίστοιχα.

Για να πάμε όμως σε νέες αξίες, θα πρέπει να εξετάσουμε όλο το οικοδόμημα της οικονομίας, της δικαιοσύνης, της εργασίας και των Πιστεύω που κατευθύνουν συνειδήσεις. Να εξετάσουμε δηλαδή την ίδια τη ζωή μας.
Μεγάλη επανάσταση μου φαίνεται τούτη…. Θα έλεγα ότι ο γράφων είναι ένας αιθεροβάμων που κινείται στα όρια της φαιδρής ανώριμης σκέψης, αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Πολιτική σκέψη είναι απλώς το μοίρασμα της τράπουλας με καλύτερους όρους για τους παίχτες.
Περίπτωση να σταματήσουμε να παίζουμε χαρτιά και να βρούμε άλλο ομαδικό παιχνίδι για κάποιους δεν υπάρχει, και τούτο είναι μια δυστυχία που δεν ομολογείται ο πόνος της.

Προς το παρόν ας ζήσουμε την ομηρία μας μέσα από την σκέψη… Το μη χείρον βέλτιστον. Πάντα παίρνουμε ότι ακριβώς μας αξίζει !



Πρόσθετες πληροφορίες:

(1) Στοιχεία για το νομοθέτημα https://stsanoussis.wordpress.com/2012/03/03/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B2%CE%B1%CE%BE%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B6%CE%AD%CE%BB%CE%BF/

(2) Αξιοσημείωτα γεγονότα της πολιτικής του πορείας
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%91._%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85

Τι συμβαίνει Kostas ;

.

http://www.facebook.com/kostas.zografopoulos.5/posts/2723655147307?notif_t=like

Θέλει αρετή και τόλμη στην σκέψη μας για να ξεχωρίζουμε την επικαιρότητα
και να ψάχνουμε τα "γιατί" των "τυχαίων" εξελίξεων της κοινής ζωής μας.




Πρόσθετες πληροφορίες για τις μικρές σκέψεις που αφήνω πιο πάνω:

Τι έπαθαν οι κακοί :
http://www.sport-fm.gr/article/627322

Οι καλές προθέσεις : 
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4780628

Ο Αγών του Δικαίου: 
http://www.madata.gr/epikairotita/247587.html


Εντελώς (;) άσχετο:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%B9

Άλλο ένα άσχετο:
http://www.proinoslogos.gr/component/content/article/35-2010-06-08-07-37-24/822--l-r----

Ένα παντελώς άσχετο:
http://www.youtube.com/watch?v=wpJZM-2LroE






Τα κατευόδια της ζωής μας

.




Από όλες τις συναντήσεις πιο πολύ με συγκινούν τα κατευόδια των ανθρώπινων σχέσεων. Έχουν μέσα τους λόγια χαρούμενα που κρύβουν επιμελώς μια θλίψη που ελέγχεται. Τόσο ο ταξιδευτής όσο και αυτός που παραμένει, έχουν μια κοινή αγωνία για το νέο που έρχεται και το άγνωστο που περιμένει στην εξέλιξη της ζωής.

Θυμάμαι μια φωτογραφία που είχε ο πατέρας μου βγαλμένη πριν το σαλπάρισμα του πλοίου που θα έστελνε το φίλο του στην Αυστραλία. Δυο παλικάρια με κουστούμια της δεκαετίας του ΄50, έστεκαν αμήχανα στον φακό του περαστικού φωτογράφου να τους κλέψει τη στιγμή. Πιο πολύ θυμάμαι την συγκρατημένη έκφραση του κάθε φορά που την έβλεπε, μια και δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά με τον Λεωνίδα, εκείνος έμεινε για πάντα στα χώματα της μακρινής ηπείρου χωρίς να έρθει γράμμα ξανά με τα λόγια… «Από υγείαν είμαι καλώς, το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς …»

Πέρασαν τα χρόνια και μέσα σε τούτα ζήσαμε όλοι μας μικρά και μεγάλα κατευόδια που συνήθως αποφεύγουμε να τα φέρουμε σε τρεμάμενα χείλη, μια και δεν τα προφέρουμε με το πραγματικό τους όνομα που είναι «μικροί και μεγάλοι θάνατοι». Ως τέτοιοι νοούνται τα όμορφα φιλικά γλέντια μας, οι χαμένοι έρωτες, τα ταξίδια που ζήσαμε, και οι ξεχασμένοι καθρέφτες που φιλοξένησαν την εικόνα μας…
Το άσχημο στη ζωή μας δεν είναι το ότι ζούμε τέτοιες καταστάσεις θανάτων, αλλά πως δεν τους αντιλαμβανόμαστε. Αποφεύγουμε να είμαστε στο παρόν του βιώματος και στέλνουμε κάθε στιγμή να πατήσει το μυαλό μας σε ένα παρελθόν μιλώντας για το μέλλον…

Μέσα από αυτές τις σκέψεις τα βήματα μου περπάτησαν αργά το μωσαϊκό του ήρεμου νοσοκομειακού διαδρόμου, για να φτάσουν στην πόρτα του δωματίου που φιλοξενούσε τον Θειό μου. Μπήκαν πρώτα τα μεγαλωμένα εγγόνια του και φρόντισα να εμφανιστώ με χαμόγελο ανάμεσα τους λέγοντας σε αυτόν:
- Τελικά έχεις πολύ όμορφα εγγόνια , τυχερός είσαι!
Ένα χαμόγελο που έκρυβε αμηχανία για το ποιος είμαι, έκανε το κεφάλι του να κινείται ανάμεσα στα εγγόνια, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα παιδιά. Κράτησε μερικά δευτερόλεπτα η αγωνία αναγνώρισης που περίμενε να του δώσουν τη λύση της οι άλλοι, για να πει στη συνέχεια με ευγένεια και αυτοκυριαρχία:
-Ποιος είναι ο κύριος;
Η ταλαιπωρία της υγείας του καθώς και το φυτρωμένο μούσι που έχω τελευταία ήταν τα εμπόδια για την άμεση αναγνώριση. Το χαμόγελο και η διάθεση να μιλήσουμε ήρθαν σε πληρότητα μόλις του είπα το όνομα μου.
Κάποια στιγμή στην περαστική νοσοκόμα αποκρίθηκε όλο καμάρι κάνοντας νεύμα προς εμάς:
-Αυτοί είναι το σόι μου!
Σε κάποια στιγμή ανεβάζω ένα ημιτόνιο τη φωνή μου και τον ρωτώ:
-Πες μου αυτήν την παροιμία που λέει πως ο κόσμος είναι ένα τσέρκι, την θέλω όμως στα τούρκικα. Το χαμόγελο από τις επιτυχημένες μάχες της ζωής του άστραψε και χωρίς καθυστέρηση μου λέει:
- Μπου ντουνιά τσέρκι φιλέκ. Ασκουλσουν τσαβαρινέ
Εκείνο το «μπου» που άρχισε να λέει… ήταν υγρό γεμάτο ζωή και έκφραση επιθυμίας. Μόλις τελείωσε το επανέλαβε σε μετάφραση όλο νόημα, λέγοντας πως αυτός ο κόσμος είναι ένα τσέρκι (κύκλος) χαρά σε αυτόν που τον γυρίζει.
Ναι για κοντά ενενήντα χρόνια γύρισε το δικό του τσέρκι από την προσφυγική Θεσσαλονίκη έως τις γειτονιές του Πειραιά, δημιουργώντας όνειρα, επιτυχίες, λύπες και δράματα σε μια πλήρη ζωή.
Μου ζητούσε κάποτε να του ζωγραφίσω ένα πίνακα «ζωντανό» και να έχει ως εικόνα μια τρύπα στο νερό. Συνέχισε να μου τον αναφέρει ως επιθυμία καθιστός στο γραφείο του υφαντηρίου του και όταν έφυγε για παντοτινό ταξίδι και ο αγαπημένος ξάδερφος και γιος από κοντά μας. Ποτέ δεν τον ζωγράφισα χωρίς να ξέρω το γιατί. Αργότερα κατάλαβα ότι καλά έπραξα μια και τα πολύ σκληρά θέματα της ζωής μας δεν ζωγραφίζονται, αλλά τα στοχαζόμαστε. Τούτη είναι η κυτταρική εντολή παιδείας των Ελλήνων από την εποχή που ακόμα μιλούσαν μέσα από τραγωδίες.
Αυτή ήταν η φιλοσοφία του για τη ζωή έστω και αν πάντα ήθελε να δημιουργεί και να έχει τον γνωστικό έλεγχο γύρω του. Πίσω από την εμπειρία της ζωής του, κρυβόταν η κυρίαρχη φιλοσοφική αντίθεση πως τα πάντα είναι ένα τίποτα, αλλά εμείς για να κρατηθούμε σε αυτή τη ζωή παλεύουμε να δώσουμε εικόνα, αισθήματα, και ύλη στο τίποτα της ζωής μας.

Παραδόξως αυτή η αντάμωση ήταν για μένα ένα ακόμη κατευόδιο σε αυτή την συνύπαρξη που είχαμε με αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή ξεκινώντας από ένα μακρινό παρελθόν που ήμουν μικρός, και φτάνοντας μέχρι τα μεγάλα μου. Θυμάμαι ακόμη την μαϊμού με τα λάστιχα που κουνούσε πόδια και χέρια όταν την έφερε δώρο μπροστά στα έκπληκτα τότε παιδικά μου μάτια.

Ναι είχα μέσα μου μια χαρά σε αυτή τη συνάντηση, γιατί αλλάξαμε χαμόγελα και ζωή σε αυτόν τον ντόκο που βρεθήκαμε περιμένοντας την επιβίβαση και το σαλπάρισμα του προς το άγνωστο. Κάποια στιγμή έφτιαξα εικόνες και για τη δική μου σειρά που θα αφήσω το κοντινό και ευρύτερο σόι μου, και ένιωσα ήρεμος.

Σήμερα δυο μέρες μετά έμαθα πως σωστά ένιωσα τη χαρά του αποχαιρετισμού.

Στην ουσία έχω φτιάξει ένα δικό μου ψέμα για αυτούς τους μικρούς και μεγάλους αποχαιρετισμούς της ζωής μας, που με κάνει να ηρεμώ και να προετοιμάζομαι για το δικό μου ταξίδι.
Έχω την αίσθηση πως δεν πάμε μακριά, αλλά πίσω από τον καθρέφτη που κοιτάμε. Δεν θα συναντηθούμε ξανά ποτέ με όσους κοιταχτήκαμε παρά μόνο τα λόγια μας μένουν ζωντανά που είναι στην ουσία ο καθρέφτης και περιμένουν το σπάσιμο να χαθούν κι αυτά. Άλλωστε το φως βγαίνει μόνο από τα μάτια μας και ο καθρέφτης μας δείχνει την εικόνα. Πίσω από αυτόν είναι ακριβώς το ίδιο τοπίο, μα εντελώς σκοτεινά, μια και δεν υπάρχουν μάτια που κοιτούν την εικόνα τους.



Εισήγηση στην «Πολιτεία» της Ακαδημίας Πλάτωνος

.

Στις 16 Δεκέμβρη του παρελθόντος έτους, πριν λίγες μέρες δηλαδή, βρεθήκαμε σε μια ζεστή συντροφιά γνωστοί και άγνωστοι για να συζητήσουμε λίγο διαφορετικά επάνω σε αφηρημένες έννοιες που όλοι γνωρίζουμε, αλλά σπάνια ψάχνουμε την σημασία τους πέρα και κάτω από τις γενικές παραδοχές τους. Στόχος και κοινό ζητούμενο δεν ήταν τίποτε άλλο, από το να βρει ο καθένας μας μια διέξοδο για να κάνει τη ζωή του καλύτερη.

Στην πραγματικότητα δεν γίνεται με μαγικό τρόπο να αλλάξουμε τη ζωή μας, έστω και αν είναι του συρμού τα τελευταία χρόνια να υπόσχονται διάφοροι αυτόκλητοι «πνευματικοί» άνθρωποι πως έχουν την «εσωτερική αλήθεια» στο χέρι τους και την προσφέρουν με έπαρση. Έχουμε πήξει στην ιστορία από σωτήρες, αλλά ο κύκλος της ανθρώπινης μοίρας δεν λέει να αλλάξει. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε την έξωθεν προσφερόμενη αυθεντικότητα της γνώσης και να βάλουμε ερωτήματα μόνοι, αμφισβητώντας τις πιο σίγουρες βεβαιότητες μας.
Μικρά βήματα κάνουμε στη ζωή για να κατανοήσουμε ένα σκοτεινό κόσμο που δεν είναι τίποτε άλλο από την άγνοια των ερμηνειών που δίνουμε στις λέξεις , δηλαδή στον κόσμο, και προέρχεται από τις εκπαιδευτικές στρεβλώσεις της ζωής μας.

Μαζί με το ενημερωτικό κείμενο που μοιράστηκε πριν την εκδήλωση και ακολουθεί στο άρθρο, επισυνάπτω στο τέλος μαγνητοσκοπημένα αρχεία της εισήγησης. Μπορεί να μην διαθέτει ποιότητα αξιώσεων η εικόνα και το μοντάζ, αλλά στη ζωή θέλω να υποστηρίζω ότι μετρά η ουσία της πληροφορίας και όχι το περιτύλιγμα, που συνήθως υφίσταται ως δέλεαρ και ψάχνει για καλή «τιμή» πώλησης στο υφιστάμενο μάρκετινγκ του «τίποτα» γύρω μας.

____________________________________________________________



Βεβαιότητες και Ωφελιμισμός
(Πώς θα κάνουμε την ζωή μας καλύτερη)

Τα πάντα για τη ζωή από το παρελθόν τα έχουν πει οι άνθρωποι και όμως εμείς συζητάμε ακόμα ψάχνοντας τη γνώση. Μήπως η ζωή δεν ερμηνεύεται κάτω από το ερώτημα «τι ξέρεις» αλλά το «Πως ζεις;»  Αυτή η σκέψη ήταν κάτω από την διάθεση μου να βρεθώ σαν εισηγητής μιας συζήτησης στον χώρο γνώσης και πολιτισμού Πολιτεία στην Ακαδημία Πλάτωνος.  Στη ζωή μας σκεφτόμαστε και ερμηνεύουμε τα πάντα μέσα από λέξεις που νοηματοδοτούνται κατά εποχές σύμφωνα με την κουλτούρα του πολιτισμού μας. Τι νόημα έχουν άραγε σήμερα οι εκφράσεις «θα σε συντρίψω», «το συμφέρον μου είναι…»;

Έψαξα λοιπόν μέσα στη βάσανο της σκέψης των τελευταίων χρόνων της ζωής μου και έφτιαξα ένα ταξίδι λόγου που περιληπτικά σας αφήνω ένα στίγμα του σε τούτο το έντυπο. Το ταξίδι αυτό ξεκινά από την υπαρκτή ανάγκη των ανθρώπων να ζήσουν. Αυτή την ανάγκη εξυπηρετούν οι βεβαιότητες που στοχεύουν στην ωφέλεια της βιολογικής ανάγκης που προστάζει «Θέλω να ζήσω». Μία ακόμα έννοια που με ενδιαφέρει είναι η πίστη που γενούν οι βεβαιότητες και την επίδρασή της στην καθημερινή ζωή.

Υποστηρίζω ότι η γνώση που ανακαλύπτουμε μέσα από δικά μας ερωτήματα αφορά στην Παιδεία μας, ενώ η εκπαίδευση με πίστεις και πεποιθήσεις που προέρχονται από το κάθε φορά κυρίαρχο σύστημα εξουσίας λειτουργούν σαν τροχοπέδη στην εξέλιξη του ατόμου και των κοινωνιών. Διερωτώμενος για το πώς μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη, προτείνω (όχι πρωτότυπα) συνειδητή μεταστροφή σε ερωτηματικό λόγο όλων των βεβαιοτήτων μας και ιδιαίτερα εκείνων που εκφράζονται με επιθετική κατάφαση.  Νομίζω ότι το ερωτηματικό είναι το σημαντικότερο σημείο στίξης για την προαγωγή της σκέψης καθώς ανοίγει ορίζοντες στην εξέλιξη της και προσφέρει άπειρες λύσεις στα αδιέξοδα των αφηρημένων εννοιών που μας διαχωρίζουν από το «συν» της ύπαρξής μας.

Βαδίζουμε οι άνθρωποι πάνω στις ανάγκες μας όσο ζούμε και ως εκ τούτου η σκέψη μας χρειάζεται δύο πόδια και μία βακτηρία. Το ένα πόδι μας χρειάζεται για να παρατηρεί τις βεβαιότητες και να τις μετατρέπει σε ερωτηματικά, ενώ το δεύτερο είναι απαραίτητο για να τολμά να τις αλλάξει ώστε να γίνει το βήμα. Στον βηματισμό αυτό, βακτηρία για την σκέψη μας είναι η φιλοσοφία με τον ορισμό που της έδωσε ο Πλάτωνας «Φιλοσοφία είναι η μελέτη του δικού μας θανάτου» - και τον επιλέγω. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό, καλό και κακό παρά μόνο ο παρατηρητής που ερμηνεύει τον κόσμο και του δίνει ουσία και υπόσταση.

Όταν ακούω την έκφραση «να σου πω εγώ την αλήθεια» θέλω να τρέχω, και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει αίσθηση κατοχής της αλήθειας στην εισήγηση μου. Εκδοχές ερμηνείας της ζωής μοιραζόμαστε και τούτο είναι ο μοναδικός πλούτος μας για να έχουμε πολυμέρεια και σαφώς μεγαλύτερη δυνατότητα επιλογής του ζωτικού μας ψεύδους. Θέλει μεγάλη δύναμη να ξέρουμε τα όρια μας και να δηλώνουμε με παρρησία ότι οι σημερινές αλήθειες μας είναι το αναγκαίο ζωτικό μας ψεύδος για να λειτουργήσουμε τη ζωή μας σε μια αέναη εξέλιξη και κατά συνέπεια να πορευτεί η ταλαιπωρημένη έννοια «Ανθρωπότητα».

                                  Κώστας Ζωγραφόπουλος