.
Πρόκειται για την ιστορία ενός δεκάχρονου αγοριού του Όσκαρ, (το ενσαρκώνει η Άννα Φόνσου) που πάσχει από καρκίνο του αίματος ενώ νοσηλεύεται μετά από μια αποτυχημένη εγχείριση. Μέσα από την γνωριμία του με την Θεία Ρόζα (την υποδύεται η Τζεση Παπουτσή) δημιουργεί μια σχέση ψυχής που κατορθώνει να το ταξιδέψει σε μια πλήρη ζωή ενήλικα ώστε να ολοκληρώσει τον κύκλο που αφορά κατ’ ουσίαν την δική μας ζωή.
Ο θεατής «είναι» κατ' ουσίαν ο μελλοθάνατος Οσκαρ, μόνο που δεν γνωρίζει τον ακριβή χρόνο που έχει στη ζωή όπως εκείνος. Απομένουν λοιπόν του δεκάχρονου μόνο δώδεκα ημέρες ζωής και σε ένα παιχνίδι που συναποφασίζουν με την καθημερινή του επισκέπτρια τη θεία Ρόζα, ορίζουν την κάθε μέρα να είναι σαν μια δεκαετία ζωής.
Παράλληλα η συνομιλία του Όσκαρ με το θεό, αρχίζει να γίνεται ένα κρυφό παιχνίδι εκμυστήρευσης, κάνοντας το υπερβατικό να αντιμετωπίζεται ως ισότιμος παίχτης στο θαύμα της ζωής.
Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας έχει την υπέρβαση του φόβου δεδομένη και σαφώς την κατανόηση των άλλων που τους ορίζουμε εγωιστικά ως «απέναντι» οι υποτιθέμενοι ενήλικες.
Κάποτε είχα ακούσει μια ιστορία από ένα γιατρό για ένα αντίστοιχα νοσηλευόμενο παιδί σε Αθηναϊκό νοσοκομείο, που έλεγε στους γονείς του να έχουν κουράγιο και να μη στενοχωριούνται και ότι σε λίγο καιρό θα πεθάνει για να ξεκουραστούν.
Στο έργο δεν υπάρχουν τα πρόσωπα των γονέων, γιατρών και όλων των υπολοίπων που αναφέρονται στα καθημερινά βιώματα του Όσκαρ, παρά μόνο το χρονικό μοναχικών επικοινωνιών του με τον Θεό και οι διάλογοι με την Θεία Ρόζα που σηματοδοτεί τον κόσμο της θέλησης για ζωή, μέσα από την παλιά της εμπειρία ως αθλήτρια του Κατς.
Ένας αγώνας ζωής με έπαθλο τον ανθρωπισμό και την κατάκτηση του «Τίποτα» στο μεγαλείο της ταπεινότητας της ζωής "ανοίγεται" κάθε φορά όλο και περισσότερο στην εξέλιξη του έργου μέσα από τους διαλόγους των δύο ηθοποιών.
Στο θέατρο έχω μια συνήθεια να απομονώνω το λόγο του συγγραφέα από τον ηθοποιό βάζοντας τον μέσα μου και ψάχνοντας τις μουσικές νότες του συναισθήματος που μου διεγείρει.
Την ώρα της παράστασης, ξεχνώ τα τεχνικά της μέσα, και δεν αφήνω περιθώριο στην κριτική τεχνική σκέψη του μυαλού μου να χαλάσει αυτή την ερωτική επαφή.
Είμαστε πάντα «δυο» που μοιραζόμαστε ένα «Λόγο»… ο Ηθοποιός και η ζωή μου.
Έπιασα αρκετές φορές τον "λόγο" του έργου να ακουμπά σε ευαίσθητα κομμάτια της προσωπικής μου ζωής και τούτο να σωματοποιείται ως βίωμα μιας συναίσθησης. Αν επιλέγει κάποιος να πηγαίνει στο θέατρο είναι τούτος ο μόνος ουσιαστικός λόγος (για μένα) πέρα από την διαστροφή ενός «Εγώ» που αγωνιά να κατατάξει, να ιεραρχήσει και να αποδώσει βαθμούς επιτυχίας σε ότι ονομάζουμε παράσταση.
Αν ο «λόγος» μέσα από μια «ερμηνεία» δεν μπορέσει να σηκώσει ένα μουσικό παλμό μέσα στο συναίσθημα μου τότε λέω ότι η παράσταση τούτη δεν υπήρξε και την ξεχνώ αμέσως, ως μια ακόμη εμπειρία που δεν μπόρεσα να κατανοήσω ή δεν μπόρεσε να μου μιλήσει στη ζωή μου.
Περαστικοί πολλοί από την ζωή μας… ερωτικά φιλιά δίνουμε με ελάχιστους ανθρώπους και ασπασμούς εκτίμησης με περιορισμένους… Δεν είναι απορριπτέοι οι υπόλοιποι , απλά ταιριάζουν με άλλους, ή δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να τους γνωρίσουμε.
Το τόλμημα της υπόδησης του δεκάχρονου Όσκαρ θα έλεγα ότι ήταν αρκετά μεγάλο από την Άννα Φόνσου και το αποτέλεσμα του για το ταξίδι των δυο μας σε «σκέψεις της καρδιάς» επιτυχές.
Ο φωτισμός της σκηνής είχε ευρηματικά στοιχεία αν και απουσίαζε (ως άποψη) το σκηνικό και κατόρθωσε να μου μεταφέρει ένα ταξίδι στο χρόνο της ζωής ειδικά μέσα από την τελευταία σκηνή με τις εναλλαγές μιας παλέτας χρωματικών συναισθημάτων. Φυσικά έχω πάντα εμπιστοσύνη στην χαρισματικό Παναγιώτη Μανούση που υπέγραφε τους φωτισμούς.
Θα χαιρόμουν βέβαια (λόγω κειμένου) περισσότερο τον έρωτα της επικοινωνίας αν ήμουν σε ένα θέατρο με εγκλεισμό όπως το υπόγειο του Κουν … αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα δικά μας…
Μεγαλύτερη σημασία είχε ότι γνώρισα τον ετοιμοθάνατο Οσκαρ , που τον κουβαλάμε σίγουρα όλοι μέσα μας έστω και αν δεν του δίνουμε σημασία από τον φόβο μας.
Περισσότερα στοιχεία για το έργο
1.Κείμενο με τα γράμματα στο θεό του μικρού Όσκαρ (Εδώ)
2.Στοιχεία του έργου (Εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.