Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣ

.

Αν ακούγαμε ότι κάποιος φυλακίστηκε, το πρώτο που μας έρχεται στο νου είναι το «γιατί». Αυτή η εξήγηση στο ερώτημα μας θα τον κατατάξει ως αποδεκτό ή απορριπτέο μέσα από την κρίση μας για την ποιότητα της σχέσης του με τις αξίες που έχουμε εμείς στη ζωή.
Ένας ιδεολόγος αγωνιστής που αντιμετωπίζει στον ειρηνικό του αγώνα του την βία στέρησης της ελευθερίας σαφώς μας είναι αποδεκτός ενώ ένας στυγνός εγκληματίας προκαλεί το μια αίσθηση ικανοποίησης απέναντι σε ότι δεν επιλέγουμε να λειτουργούμε στη ζωή μας. Βέβαια θα μπορούσαν να είναι και αντίθετα τα συναισθήματα με την προϋπόθεση να είμαστε ψυχρά παραβατικά άτομα που σαφώς θα λοιδορούσαμε ως ανόητο τον ιδεολόγο που δεν υιοθετεί τη βία και την πρωτόλεια αντίληψη της αυτοσυντήρησης .

Άλλο ένα μικρό παράδειγμα με το «γιατί» που μπαίνει ως ερώτημα αφορά στην πληροφορία ότι η «τάδε» χώρισε τον άνδρα της για να βρεθούμε στο πλευρό της συναισθηματικά ή να της προσφέρουμε την αποστροφή των αξιών μας ανάλογα με την ουσία του υπάρχοντος λόγου που οδήγησε στο γεγονός.
Ενώ για τα πάντα λοιπόν που συμβαίνουν ως κοινωνικές συμπεριφορές έχουμε έτοιμο το ερώτημα του «γιατί» που μας δημιουργεί θαυμασμό ή αποστροφή στην κατανόηση του γεγονότος, στην περίπτωση της αυτοχειρίας το «γιατί» έχει μια έννοια προδικασμένης συμπόνιας σε κάποιον που σαφώς δεν θα τολμούσαμε να επικροτήσουμε την επιλογή του.

Η κοινωνική αντιμετώπιση ενός τέτοιου γεγονότος αυτοχειρίας σηκώνει μέσα μας αυτόματα ένα αίσθημα φόβου και αποστροφής που τα όρια της κρίσης μας βρίσκονται μεταξύ της κοινωνικής συμπόνιας και της ηθικής κατηγορίας για την επιλογή αυτή.
Ενώ σε κάθε άλλη κοινωνική πράξη με ένα περίεργο φαντασιωτικό τρόπο βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου για να λειτουργήσουν τα συναισθήματα μας στην περίπτωση της αυτοχειρίας δεν είμαστε ικανοί να φανταστούμε τον εαυτό μας γιατί αυτό δεν μας τρομάζει απλώς αλλά μας πανικοβάλει κυριολεκτικά.
Το ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε το θάνατο μας σίγουρα μας δίνει μια τεράστια δυσκολία να βιώσουμε αντίστοιχα και το μεγαλείο της ίδιας της ζωής που ζούμε.

Οι μαζικές καθοδηγητικές θεωρίες πίστεων, κρατούν μια απόσταση από την αυτοχειρία δεχόμενες την ολοκλήρωση της ζωής του ανθρώπου ως γεγονός που εκπορεύεται από μια υπερβατική δύναμη στερώντας ουσιαστικά την επιλογή του θανάτου που οδηγεί και σε μια συνειδητή επιλογή βιώματος του συνόλου της ζωής.

Η πλειοψηφία βέβαια των αυτοχειριασμένων λειτουργεί υπό το κράτος έντασης που προκύπτει μέσα στα αδιέξοδα που δημιουργεί ο νους για ότι θεωρεί ότι αποτελεί περιορισμούς στη ζωή του.
Μόλις διασαλευτούν περισσότερες της μιας σταθερές στη ζωή του ατόμου και με μια γεωμετρική πρόοδο αρχίζουν να κλείνουν όλες οι πιθανές λύσεις των προβλημάτων του, η ιδέα της αυτοχειρίας φαντάζει ως η μοναδική λύτρωση στα υφιστάμενα αδιέξοδα.
Οι λόγοι μιας αυτοχειρίας μπορεί να είναι ηθικοί, τύψεων παραβατικότητας , οικονομικοί, βίαιης απειλής του περιβάλλοντος και αρκετοί ακόμα, όμως σε κάθε περίπτωση το υποκείμενο που τους αισθάνεται βρίσκεται σε μια ένταση ψυχική και στην γλώσσα μας αναφέρουμε την συμπεριφορά τούτη ως «απονενοημένο» διάβημα.

Υπάρχουν όμως και αυτοκτονίες που βρίσκονται καταξιωμένες ηθικά μέσα μας που όμως τους έχουμε δώσει την αίγλη του μύθου που τις κάνει ξεχωριστές από την ζωή μας και φυσικά αδύνατον να τις μιμηθούμε.  Μια χαρακτηριστική ομαδική αυτοκτονία είναι αυτή των Σουλιωτισσών που   τραγουδώντας επέλεξαν τον γκρεμό από την σκλαβιά τους.
Όμως τούτο παραμένει ένας μύθος μέσα στην νοητική μας επεξεργασία και αδυνατούμε να φέρουμε σε πραγματικές συνθήκες την δική μας ζωή καθώς και την συγκρινόμενη ομηρία μας σε αντίστοιχες (τηρουμένων των αναλογιών) εκπτώσεις μιας επιβεβλημένης ευτελούς ζωής.
Ενώ το εθνο-θρησκευτικό αίσθημα θα δικαιώσει την επιλογή των ελεύθερων γυναικών, δεν θα συναινέσει ταυτόχρονα σε μια επιλογή ενός καρκινοπαθούς να δώσει τέλος στη ζωή του , ή ακόμη σε ένα σκεπτόμενο να επιλέξει το βίωμα του συνειδητού τέλους του.
Έχουμε συνδυάσει την αυτοχειρία με ένα αλάφιασμα ψυχής και μάλιστα κάποιοι την κατατάσσουν στις ψυχικές παρεκτροπές που οδηγούν σε άλογες πράξεις τους ανθρώπους.
Δύσκολα πηγαίνει το μυαλό του κάθε ενός μας στο ότι οι μεγάλες πνευματικά ζωές είχαν και συνειδητούς θανάτους , όπως ήταν ουσιαστικά ο θάνατος του Σωκράτη.(Η επιλογή της θανής του ήταν ολοκληρωτικά δική του φέρνοντας σε αδιέξοδο τους δικαστές που του πρότειναν διεξόδους σωτηρίας)

Οι συχνότερες σκέψεις που θα συναντήσουμε στο μυαλό μας και με ευκολία θα τις κοινοποιήσουμε φτιάχνοντας ένα προφίλ σκέψης , είναι γεμάτες με μια θετικότητα για την ίδια τη ζωή καθώς και με την αποδοχή μιας υπερβατικής αδυναμίας που μας απαγορεύει να ορίζουμε συνειδητά τον κύκλο της ζωής μας.  Αντίθετα με τις θολωμένες σκέψεις της πλειοψηφίας των αυτοχείρων υπάρχουν αντίστοιχα και ήρεμοι που επιλέγουν συνειδητά κατασταλαγμένα και με εκπαίδευση των οικείων τους την ώρα της εξόδου τους από τη ζωή.
Στην καλύτερη περίπτωση ο μέσος άνθρωπος θα φτύσει τον κόρφο του ακούγοντας τον λόγο και τον τρόπο που επέλεξε ο Περικλής Γιαννόπουλος να κλείσει τον κύκλο της ζωής του καλπάζοντας με ένα άλογο στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Ενώ δικαιολογεί την αφηρημένη (στο μυαλό του) αυτοχειρία των Σουλιωτισσών μέσα από μια εθνική έπαρση. 
Τα ιδεολογήματα που αναπτύσσονται από τον χαμηλής αξίας λόγο των ανθρώπων για την αυτοχειρία είναι κατά βάσιν δελεαστικά για τη ζωή και μάλιστα έχουν και μια τάση απαξίας σε ότι δεν κατανοούμε στη ζωή μας.

 Όπως στο θέατρο ο κόσμος γελά για τα παθήματα του πάσχοντος ηθοποιού που σε ένα άλλο επίπεδο σημαίνει ότι χαίρεται που δεν συμβαίνουν σε αυτόν, κατά τον ίδιο τρόπο γιορτάζουμε επετειακά θανάτους με εθνικο-απελευθερωτικό περιεχόμενο για να συνεχίσουμε να νοιώθουμε καθαρμένοι από τις δικές μας άτολμες επιλογές ζωής.

Η κορύφωση της ανθρώπινης ιδιωτείας βρίσκεται στην ηθελημένη παρανόηση των  θρησκευτικών δοξασιών που με ευλάβεια τις τηρούμε κάθε χρόνο (στο σχήμα) από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστική τελετή  είναι ο θάνατος και η Ανάσταση που δραματοποιείται την άνοιξη με τον επιτάφιο και την φωταύγεια των λαμπάδων της Λαμπρής αδιάλειπτα όλους αυτούς τους αιώνες.
Στην σύγχρονη εκδοχή της πίστης που ισχύει, όλοι οι θρησκευόμενοι μετέχουν με ευλάβεια στην θανάτωση και κατοπινή ανάσταση του Κυρίου, ώστε με βουλιμία και καθαρμένοι από τις επιλογές της ζωής τους να συνεχίσουν τις ίδιες σκέψεις και δράσεις της ζωής τους.
Άλλωστε όπως συμβαίνει πάντα η λογική του ανθρώπου αρέσκεται σε υπερβατικά γεγονότα που τα επιλέγει για να φορτώνει την αδυναμία της συνειδητής ζωής του ως αμαρτία σε άλλους… Μέσα από αυτή την συνήθεια ονοματίζει ακόμα και το Θεό του ωφελιμιστικά "Αμνόν που αίρει τας αμαρτίας του κόσμου".  Αφού δηλαδή βρίσκουμε να φορτώσουμε την δική μας ασυνέπεια σε κάτι άλλο μπορούμε να συνεχίσουμε την ασυνείδητη ζωή μας.

Έτσι λοιπόν η συνείδηση του ίδιου του θανάτου μας έχει μια τεράστια αισθητική που καταδεικνύει και το προσωπικό μας πέρασμα από τη ζωή που σαφώς δεν χρειάζεται να αποδείξουμε την αξία του σε κανένα.
Η μόνη ανά τους αιώνες σταθερή συνήθεια μας είναι πως ότι δεν κατανοούμε το θαυμάζουμε ή αντίστοιχα το απαξιώνουμε.
Ο λόγος που μας οδηγεί από την απαξία στην λατρεία είναι ο ίδιος ο Φόβος μας που στην περίπτωση της λατρείας του δίνουμε ένα διαφορετικό όνομα και τον λέμε «Ελπίδα»

Βέβαια μπορούμε να κλείσουμε με μια «θετική» σκέψη που σαφώς ταιριάζει καλύτερα με την ψυχοσύνθεση μας και δεν είναι άλλη από την «Η ζωή είναι ωραία!» που μάλιστα την επέλεξε για τίτλο ταινίας και ο ταλαντούχος σκηνοθέτης και ηθοποιός Ρομπέρτο Μπενίνι με την ιδιόμορφη εκδοχή που δίνει στο έργο για την ομορφιά της.


Πληροφορίες
1. άρθρο του Βήματος  (ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ) γράφει:  H Δρ Λίζα Βάρβογλη είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια.
2. Περικλής Γιαννόπουλος πληροφορίες για το πρόσωπο του (ΕΔΩ)
3. Ρομπέρτο Μπενίνι για την ταινία Η ζωή είναι ωραία (ΕΔΩ)

Η ΑΛΑΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ

.

Αν γυρίσουμε κοντά στον μισό αιώνα πίσω, στις γειτονίες της πλέον ασφυκτιούσας Αθήνας, υπήρχαν τότε αλάνες και σε αυτές έπαιζαν τα παιδιά ανέμελα. Θυμάμαι κάτι στρόγγυλα κρυστάλλινα μπαλάκια που τα ονομάζαμε «βόλους» και είχαν ενδιαφέρον έντονο ως παιδική κτήση και σαφώς αποτελούσαν αντικείμενο παιχνιδιών που είχαν κορυφαίο ενδιαφέρον στην πιτσιρικαρία.
Μέσα σε όλη τούτη την αγωνιστική διάθεση του παιχνιδιού υπήρχαν και μερικοί κακομαθημένοι μπόμπιρες που είχαν σύστημα να κλέβουν (σαν νόμιζαν ότι δεν τους βλέπουν) τους βόλους των άλλων και όταν τους έπιαναν έλεγαν «Δεν παίζω άλλο» για να συμπληρώσουν «αν θέλεις ξαναπαίζουμε από την αρχή» Δηλαδή ξεχνούσαν μέσα σε δευτερόλεπτα την ενοχή της κλοπής και έδιναν μια νέα ευκαιρία να ξεκινήσει ένας άλλος αγώνας… σαν να μην είχε συμβεί ποτέ η ρεμούλα…

Ας κρατήσουμε την προηγούμενη περιγραφή στην μνήμη μας και ας έρθουμε στον υπέροχο κόσμο των ενηλίκων και να γνωρίσουμε μια φρέσκια νομοθετική σκέψη της πολιτείας (δηλαδή της κυβερνητικής Ολιγαρχίας) προς τους πολίτες (δηλαδή όσους δεν λειτουργούν μέσα στα συμφέροντα της Ολιγαρχίας) που αφορά στην πρόθεση να νομοθετήσει ένα πλαίσιο με το οποίο θα επιβάλει ποινές που θα φτάνουν μέχρι και την δήμευση της περιουσίας για εργοδότες που απασχολούν προσωπικό με «μαύρη εργασία».
Στοιχεία επικαιρότητας (ΕΔΩ)
Θα έλεγα ότι είναι πάρα πολύ σωστό ένα τέτοιο μέτρο αν το άκουγε ένα άτομο που δεν είχε την παραμικρή γνώση από ανάλυση κοινωνικών δεδομένων της εποχής.
Στην ουσία της απόλυτης «λογικά» προσέγγισης του είναι μέτρο που προστατεύει τους πόρους μιας υγιούς κοινωνίας και σέβεται την εργασία εξασφαλίζοντας τις παροχές που οφείλουν να απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι. Ως τέτοια σκέψη θα μπορούσε να λάβει επαίνους .
Όμως όταν ακούς εξαγγελία υψηλής πολιτικής δικαιοσύνης από ένα που έχει υπάρξει λωποδύτης θέλοντας να σου κάνει χρηστομάθεια, τότε οφείλεις να σηκώσεις το κεφάλι και να στείλεις το βλέμμα πίσω από το «ευσεβές» σκηνικό για να δεις το πραγματικό πρόσωπο που εξυπηρετεί την ιδιοτέλεια του.

Αυτά τα κακομαθημένα παιδιά λοιπόν όταν τα έπιαναν να κλέβουν άρχιζαν να κατηγορούν τους άλλους (της παιδικής παρέας) και έφευγαν με απειλές αφήνοντας μια αίσθηση ότι δεν παίζουν ξανά μαζί τους.
 Σε πλήρη λοιπόν αντιστοιχία μια ολιγαρχία προσώπων που συστηματικά κατέκλεψαν τα δημόσια ταμεία και κατασπατάλησαν τον πλούτο της εργασίας ενός λαού χωρίς να έχουν το παραμικρό ίχνος ευθιξίας για να περάσουν στην διαδικασία της τελετής του χαρακίρι, τώρα προσπαθούν να εκφοβίσουν ένα ολόκληρο λαό που ξέρουν ότι στηρίζεται στη μαύρη εργασία.
Για να ζήσει ο κάθε ένας άνθρωπος του μεροκάματου αναγκάζεται να κάνει και δεύτερη δουλειά ή ακόμη και εθελοντική ο ένας στον άλλο για να καταφέρουν να πετύχουν μέσα από την αλληλεγγύη ότι τους έκλεβαν συστηματικά οι ολιγαρχίες.
Μετά την καταστροφή των Γερμανών κατακτητών και την ολοκλήρωση της με δική μας αυτοκτονία του εμφυλίου, οι εναπομείναντες ρακένδυτοι έχτιζαν τα σπίτια τους και αλώνιζαν τα γεννήματα της γης μέσα από μια αλληλεγγύη και μια προσφορά εκ περιτροπής της λεγόμενης «μαύρης εργασίας»
Αν σήμερα ένας πολιτικός μπορούσε να κυκλοφορήσει σε γωνιές της Ελλάδας που ζουν άνθρωποι που δεν ανήκουν στην οικονομική του τάξη, θα έβλεπε ότι η λεγόμενη «μαύρη εργασία» εξασφαλίζει ένα μικρό εισόδημα σε δύσμοιρους που είτε ως εργοδότες είτε ως εργαζόμενοι παλεύουν απέναντι σε ένα κράτος αδιαφορίας που έχει σύμμαχο και συνεταίρο τα μεγάλα κεφάλαια όπως την Siemens μια που το έφερε η κουβέντα για να μη λέμε και ανακρίβειες. Αυτό το μεγάλο κεφάλαιο λοιπόν, θα ήθελε πολύ να έχει τους εξαθλιωμένους ηθικά και οικονομικά ψηφοφόρους, έξω από την μεγάλη πόρτα της προσφοράς των ξεροκόμματων μιας σαφώς Νόμιμης ημερήσιας αποζημίωσης που δεν είναι μαύρη σε εισαγωγικά αλλά επί της ουσίας.

Και βέβαια είναι σωστό να μην υπάρχει μαύρη εργασία όπως είναι επίσης σωστό να υπάρχουν και ταμεία πρόνοιας για κάθε άνεργο , ταμεία ενίσχυσης για κάθε ανήμπορο, ένα σύστημα υγείας χωρίς την αλητεία της μίζας, σχολεία και ανώτερα ιδρύματα που θα έχουν πραγματικά δωρεάν μόρφωση και σίγουρα να παρέχεται ασφάλεια και αξιοπρέπεια από την έννομη τάξη στην προσωπική ζωή του κάθε πολίτη.
Με αυτούς τους όρους είμαι σίγουρος ότι δεν θα έπαιζαν τα κωλόπαιδα της αλάνας και θα προφασιζόντουσαν χίλιες απειλές για να κάνουν πραγματικότητα το δικό τους συμφέρον…

Όσο αφορά τις ποινές νομίζω ότι η δήμευση της περιουσίας είναι λίγη θα προτιμούσα την επαναφορά της θανατικής ποινής με μία μόνο διαφορά που δεν θα ήταν άλλη από το να ισχύει και αναδρομικά για τους επίορκους της Νομοθετικής, Εκτελεστικής, Δικαστικής, Εκκλησιαστικής και κάθε τύπου εξουσίας που καταχράται το όραμα ενός λαού και το κάνει εύπεπτη προσωπική ζωή μέσα από μια προστατευμένη νομικά αλητεία.

Στο κέντρο του το νομοσχέδιο που προωθούν έχει τους λαθρομετανάστες που φέρονται και άγονται από τις υπηρεσίες του κράτους χωρίς νομιμότητα και τους εκμεταλλεύονται κάθε λογής ειδικότητες που λειτουργούν άμεσα ή παράπλευρα στο κράτος μέχρι και οι κλητήρες. Όμως στην ουσιαστική στόχευση αυτής της νομοθετικής πρόθεσης βρίσκεται το ηθικό του ηλίθιου ψηφοφόρου (και κατά δεύτερη ιδιότητα Νέο-Έλληνα) που πρέπει να φτάσει σε ένα σημείο ώστε να υποκύψει στις μεγάλες πολυεθνικές που ας ετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε μια έλευση τους σαν κατακλυσμιαία βροχή αφεντικών.
Το γιατί να έρθουν σε μια χώρα που η μιζέρια είναι η σημαία της μην απορείτε μια και για να αντληθούν τα πετρέλαια και να εξορυχτούν τα πανάκριβα υλικά του υπεδάφους, χρειάζεται μια τεράστια οργάνωση από εταιρείες παροχής υπηρεσιών και πρωτογενούς εργασίας έως ακόμα και γρήγορου φαγητού για τους νέους εργάτες των ορυχείων του εκπεσμού.

Το στοίχημα δεν βρίσκεται στο αν υπάρχει τούτη η πρόθεση , αλλά στο κατά πόσον έχουν ή δεν έχουν υπολογίσει καλά τους αστάθμητους παράγοντες που μπορούν να μετατρέψουν με ασφάλεια ένα άνθρωπο σε υπάνθρωπο.

Αυτή η αληταρία των πιτσιρικάδων είχε πάντα απρόβλεπτες αντιδράσεις και μην ξεχνάτε ότι κάνανε και το λεγόμενο γιούργια στα κωλόπαιδα που έκλεβαν…
Η διαφορά του θυμωμένου «γιούργια» από το γλέντι που θα έχει ως τίτλο «Κυνήγι Ηλιθίων» κάνει την διαφορά ενός λαού που ξέρει τι θέλει από αυτούς που θυμώνουν παρακαλώντας να τους δώσουν…. Αυτό είναι τεράστια διαφορά και ορίζει την ποιότητα ενός λαού και φυσικά την τύχη του.
Λέτε να ξυπνήσουν οι ψηφοφόροι και να θυμηθούν παιδικές συνήθειες του παρελθόντος;
Ω ρε γλέντια που έχουν να γίνουν !!! (Για να θυμηθούμε και την έκφραση του Καραγκόζη που ταιριάζει με την ισχύουσα πολιτική σκέψη)

Πάντως πρέπει να ομολογήσουμε ότι η λειτουργούσα πολιτική, είναι υπερβολικά προβλέψιμη για όσους δεν έχουν υποστεί ακόμη την λοβοτομή και για ένα απατεώνα δεν του περιποιεί τιμή να τον «πιάνουν» τόσο εύκολα αυτοί που θέλει να τους εξαπατήσει. Θα πρότεινα για να γίνει πιο δύσκολο (και ενδιαφέρον) το παιχνίδι να συμβουλευτούν την λογική της αβάντας και την καθαρότητα της έκφρασης των παλιών «Παπατζήδων» με τα φύλα της τράπουλας, για να μάθουν κόλπα που σίγουρα δεν τα ξέρουν στα σαλόνια του σχεδιασμού των συμφερόντων τους.

Κλείνοντας με μια πολιτική θέση αφήνοντας την διάθεση σάτιρας που αξίζει δίκαια σε μια αστόχευτη πολιτεία, θα έλεγα ότι για να πιστέψει ένας λαός ένα πολιτικό σύστημα πρέπει να κερδίσει τούτο.την καρδιά του και όχι τον φόβο του… Αλλά η καρδιά κερδίζεται πάντα με καθαρούς στόχους και κοινωνικά μετρήσιμο όραμα, όπως και με εξομολόγηση των αδυναμιών μέσα από μια έμπρακτη πολιτική διαδικασία που είναι η τιμωρία των επίορκων (για ίδιον όφελος) και ονομάζεται αυτοκάθαρση της Πολιτείας.
Για να είμαστε όμως σοβαροί και συνεπείς με την ποιότητα της παιδείας και του ηθικού σθένους ενός υφιστάμενοι λαού , αυτό δεν πρόκειται να γίνει εύκολα μια και τούτο φαίνεται να μας αξίζει.
Αυτή η εκτίμηση δεν επιδέχεται αντιρρήσεις παρά μόνο ανατροπή από την ίδια τη ζωή και την έμπρακτη στάση μιας πολιτικής σκέψης σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο με έργα τόσο στην έκφραση της λαϊκής ψήφου όσο και στην ανάδειξη νέων κέντρων πολιτικής σκέψης πέρα από την ήδη υπάρχουσα κατεστημένη συναλλαγή συμφερόντων.





ΝΑ ΤΑ ΧΙΛΙΑΣΟΥΝ

.

Η "Ακαδημία" της θείας Αλεξάνδρας
Το τηλέφωνο χτύπησε για να ακούσω την αγαπημένη μου θεια που έχουμε τακτική επικοινωνία από το χωριό μου.
Αφού ενημερώθηκα για τον θάνατο ενός συγχωριανού μας της έδωσα όλη την αισιοδοξία για την ίδια τη ζωή μέσα από τις σκέψεις μου.
Η θεια μου πάντα ενημερωμένη για την πολιτική κατάσταση με ένα φιλοσοφημένο στωικό βλέμμα για τη ζωή ξέρει να ονοματίζει και να βλέπει με την απόσταση του χρόνου ότι κάνει τους ανθρώπους που ζουν μέσα στην αρένα της διαταραχής των συναισθημάτων έξαλλους
Φυσικά δεν θα έλειπε και το απόφθεγμα από τον λόγο της που το άκουσα για πρώτη φορά
- Πιδίμ έτσι είναι … Τούρκος Μούρκος και Ρωμιός Βρωμιός

Τι σημαίνει ρε Θεια το Μούρκος ρώτησα, μια και το βρωμιός μου ήταν σαφέστατο για να μου απαντήσει (μέσα από μνήμες γενοκτονίας) ότι σαν πει ο Τούρκος θα σε σκοτώσει το κάνει δεν έχει φιλότιμο και συμπόνια.

Το μεγαλύτερο θέμα που μου έβαλε η θεια μου ως εκ θαύματος στην αίσθηση της έκπτωσης ενός πολιτισμού από τους Βρωμιούς (Ρωμιούς) ήταν το κλείσιμο του ιστορικού Γυμνασίου του Τσοτυλίου που επιχειρεί η νέα τάξη πραγμάτων.
Πόσοι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στην αίσθηση της ιδιωτείας δεν θα είχαν ως πρώτο θέμα στη ζωή τους κάτι που τους αφορά … όπως η μείωση των συντάξεων ή η έλλειψη φαρμάκων για ηλικιωμένους που τα χρειάζονται να ζήσουν…
Όμως ο άνθρωπος που έχει πάρει το χρίσμα του φιλοσόφου ενδιαφέρθηκε για την Παιδεία , ότι δηλαδή δεν μπορούν να αντιληφθούν οι υποτιθέμενα μορφωμένοι ηγετίσκοι και παρατρεχάμενοι υψηλόβαθμοι Έλληνες..

Χαμογέλασε η ανάσα της και μου ανέφερε ότι είπε με περιπαικτικό (παραπονιάρικο) τρόπο στο θείο μου πως ένα δώρο δεν της έκανε υπονοώντας την ημερομηνία του γάμου τους που έκλειναν πενήντα επτά χρόνια μαζί, για να μου συμπληρώσει αμέσως αποδίδοντας την αξία αποδοχής του στα μάτια της, ως απάντηση του «Δεν είναι σήμερα αλλά αύριο».
Αυτό ακριβώς το παιχνίδι «αγάπης» και «έρωτα» για τη ζωή είναι το μεγάλο σχολείο που φοίτησαν και οι δυο τους για να ζήσουν μέσα από την λειτουργούσα φιλοσοφία που οι υπόλοιποι την αγνοούμε, νομίζοντας ότι κατοικεί σε σελίδες βιβλίων ή σε πόντιουμ που σαν είχαν φωνή θα μας έλεγαν ότι σιχαίνονται τους αγορητές που τα λερώνουν.

Αυτή η αδιαπραγμάτευτη συνύπαρξη με ότι έχτισαν στη ζωή τους μέσα από πόνους , χαρές και αγωνίες είναι το κεφάλαιο που πάνω του μπορεί να πατά ο καθένας και να βλέπει φιλοσοφημένα την ίδια τη ζωή του, δηλαδή τον δικό του θάνατο.
Τώρα που καταφέραμε να φτιάξουμε οικογένειες "ατόμων" είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να αναπληρώσει καμία εσωτερική γνώση ή προσωπική καλλιέργεια με την λογική τακτοποίηση της αυτή την δύναμη που λέγεται συμπαγές "υγιές κύτταρο" της οικογένειας.
Σήμερα ο κάθε ένας επιθυμεί την καλοπέραση του χρησιμοποιώντας τον άλλο (υποτιθέμενο) σύντροφο, μέσα από μια μικρή η μεγαλύτερη αλυσίδα προϋποθέσεων που βάζει για να σχεδιάσει την καταναλωτική ζωή του. Με άλλα λόγια χτίζει τους τοίχους που σκοτεινιάζουν την ίδια τη ζωή του για να την οδηγήσουν χωρίς εμπειρίες ψυχής στο θάνατο.

Σκέφτηκα ξανά μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο ότι ήταν ψεύτικα τα αισιόδοξα λόγια που της έλεγα και ντράπηκα που δεν είχα το θάρρος να της πω ότι δεν μπορούμε πλέον εμείς που μας αποκαλεί όλους «πιδιμ» να κερδίσουμε τον αγώνα μέσα μας και να ξεπεράσουμε την ιδιωτεία του «Εγώ» και να την μετασχηματίσουμε σε θεία κοινωνία του «Εμείς».
Μείναμε μόνοι στην ψυχή μας έστω και αν περιστοιχιζόμαστε από επιθυμίες και από πολύβουες συνευρέσεις. Νικηθήκαμε από τον φόβο της στέρησης υλικών αγαθών και γίναμε πανικοβλημένοι ζήτουλες ονομάζοντας τούτο «κοινωνικούς αγώνες» χωρίς να έχουμε το παραμικρό φιλοσοφικό όραμα για τη ζωή … δηλαδή για το θάνατο μας.

Δεν φυτεύουμε πια δέντρα για να τα βρουν οι ερχόμενες γενιές γιατί ψάχνουμε την απόδοση του κεφαλαίου που θα γίνει μέσα στο μικρό χρόνο της δικής μας ζωής.
Αδιαφορούμε αν το περιβάλλον θα πάψει να ανέχεται αυτό το βιασμό γιατί δεν θέλουμε να πάψουμε εμείς να είμαστε οι βιαστές του στο όνομα μιας εύκολης και ασυνείδητης ζωής.

Πόσα πράγματα μου είπε μαζεμένα σε ένα τηλεφώνημα η θεια μου χωρίς να χρησιμοποιήσει τη λόγια φόρμα σκέψης που χρησιμοποιούμε όλοι οι ανόητοι που εκφραζόμαστε με αφηρημένες έννοιες για να κρύψουμε την ανικανότητα μας να ζήσουμε μια αληθινή ζωή με ενεργητικά ρήματα και καθαρές ματιές μέσα από ένα έρωτα της ίδιας της ζωής…

Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ μέσα από την αρένα των κατώτερων συναισθημάτων μιας μορφωμένης και με πολλές πληροφορίες ζωής που διάγω είναι στους δυο παππούδες όχι να τα εκατοστίσουν αλλά να τα ΧΙΛΙΑΣΟΥΝ .

Ο τρόπος που μπορεί να συμβεί τούτο είναι σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχω από τους ξένους πια (αρχαίους) συγγενείς της γλώσσας μου, είναι η ίδια η ΜΝΗΜΗ.

Παρατηρώ - καταγράφω - διαδίδω, σημαίνει κοινωνώ την κάθε πληροφορία που αν είναι ικανή θα ζήσει μέσα στις υπέροχα τραγικές σκέψεις όλων μας και θα της δώσουμε την αθανασία που δικαιούται η ποιότητα της.

Να τα ΧΙΛΙΑΣΟΥΝ λοιπόν !


ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

.

Σκαλίζοντας τις σελίδες του διαδικτύου έπεσα επάνω σε ένα συμβουλευτικό κέντρο φοιτητών με τον τίτλο Mpes! (η διεύθυνση του)

Μου έκανε εντύπωση ένα πληγωμένο παιδί που μπόρεσε να αρθρώσει λόγο και να τον βγάλει από την ψυχή του θέλοντας να ενώσει κομμάτια της ζωής του που είναι δυσεξήγητα.   Ένα ακόμη θύμα της ζωής που κάποιοι του επέβαλαν αυτή την ποινή που σαφώς δεν την άξιζε , για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και την ιδιωτεία της ασήμαντης ζωής τους.
Πρόκειται για ένα παιδί που ζητά βοήθεια για να διαχειριστεί το κενό που νοιώθει  από το γεγονός ότι δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του.
Αυτή η τραγική περίπτωση μη σας φαίνεται ότι είναι κάτι σπάνιο όπως το διαμάντι του Ροζ πάνθηρα…. μια και η  εγκεφαλική βλάβη στον κόσμο γύρω μας είναι πολύ μεγάλη έστω και αν καλύπτεται από την ηλίθια σοβαροφανή έκφραση που λέγεται "Προσωπική στάση ζωής" .    Στα χρόνια της μεταμοντέρνας εποχής δώσαμε και ένα οξύμωρο ορισμό που δικαιολογεί κοινωνικά το έγκλημα ονομάζοντας το "Μονογονεϊκή Οικογένεια"
Η ασθένεια της παρεμπόδισης της σχέσης του παιδιού με τον χωρισμένο γονέα ή αντίστοιχα της αδιαφορίας ενός χωρισμένου γεννήτορα προς το παιδί του, θα μπορούσαμε να της δώσουμε ένα πιο κλασικό  όρο στη σημερινή εποχή και να την ονομάσουμε "Γονεϊκή αλητεία".  Βέβαια έχουμε συνδυάσει τον όρο "αλητεία" με χαμηλές εισοδηματικά και πνευματικά διαστρωματώσεις ανθρώπων, αλλά την μεγαλύτερη συχνότητα συνάντησης της θα την βρούμε σε "σχήματα" προσώπων σοβαρής συγκρότησης μέχρι ακόμη με προφίλ (υποτιθέμενων) πνευματικών ανθρώπων που επιζητούν το κοινωνικό κύρος ενώ ταυτόχρονα διαπράττουν αίσχιστου είδους εγκλήματα σε βάρος της ψυχής των παιδιών τους.
Όταν λέμε ότι υπάρχει κρίση... γύρω μας, δεν περιορίζεται αυτή σε οικονομικό, εκπαιδευτικό  ή πολιτικό επίπεδο.  Η κρίση κυρίως εντοπίζεται στην έλλειψη φιλοσοφίας των ανθρώπων μιας εποχής και σίγουρα ξεκινά από το ίδιο το άτομο που στις πιο προσωπικές του επιλογές προτιμά την ιδιωτεία και το βόλεμα μέσα από ένα εγωισμό χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τα μεγέθη ευθύνης που του λείπουν.

Επισυνάπτω το κείμενο του παιδιού … όπως και τον χώρο που το βρήκα.
Σαν εικόνα διάλεξα να βάλω την «κραυγή» του εξπρεσιονιστή Νορβηγού ζωγράφου Μουνκ που νομίζω ότι ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση που φόρτωσαν τα δύο τέρατα «γονείς» σε τούτο το πλάσμα.

Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και δεν γνώρισα ποτε τον πατέρα μου
Δευ, 18/05/2009 - 16:24 — Nobel

Οι γονείς μου χώρισαν πρίν την γέννηση μου, και ετσι δεν είχα πότε το προνόμοιο να δω τον πατέρα μου (μονο σε μερικες φοτογραφίες που μου έδειξε η μανα μου), ουτε καν να του μιλήσω.
Οπως καταλαβένεται ο χωρισμος αυτος ήταν οριστικός χώρις συναντήσεις ουτε τηλέφωνα ουτε αλλήλογραφίες, και έτσι ολη την ευθήνη την πήρε η μάνα μου. Τωρα ζω με την μάνα μου και τους γονείς της(τον παππού μου και την γιαγια μου) και οι δυο τους (ο παππους και η γιαγια) εχουν πόλλυ καλή υγεία. Με τους άλλους παππουδες μου απο την πλευρα του πατέρα μου δεν τους εχω δει ποτε. Δεν ξέρω ορισμένες φορες πιστέυω πώς η μανα μου μπορεί να έκανε και τέχνητη εγκυμοσύνη. Η μανα μου εχει πει για τον πατέρα μου διαφορα θετικά και αρνητηκά, αλλα δεν ξέρω το αν ολα αυτα ειναι αξιόπιστα.Πάντος θα ήθελα παρα πολύ να τον δω και να μιλήσω στο πατέρα μου, αν μπορειτε να με βοηθήσετε...

Mpes! || στο συμβουλευτικό κέντρο φοιτητών

ΟΙ ΔΥΣΜΟΙΡΟΙ ΠΡΩΤΟ-ΔΑΣΚΑΛΟΙ

.


Υπάρχουν στιγμές που ένα παιδί δεν χαμογελά 
γιατί είναι στενοχωρημένο.



Είναι ευλογία να μπορούμε να είμαστε κοντά του 
και να νοιώθει ότι του δίνουμε κουράγιο ώστε να μάθει 
την διαδρομή της ζωής που περνά (και) μέσα από τον πόνο.



Να διευκρινίσω ότι το «κοντά» δεν έχει σχέση με την απόσταση αλλά με την καρδιά μας που δεν διαθέτει μεγέθη μέτρησης. Απλά συμβαίνει να «Έχεις» ή να μην «Έχεις».
Συνήθως όσοι κόπτονται ότι «έχουν» απλά δεν διαθέτουν… όμως όλα τα παιδιά σίγουρα «έχουν» ώσπου να τους κάνουμε τις κατάλληλες «επεμβάσεις» για να γίνουν όπως τα θέλουμε στην περίφημη κοινωνία της γνώσης και της συνέπειας του Εγωισμού.

Δεν είναι απλή και εύκολη η υπόθεση η εξάσκηση της Παιδείας εκ μέρους των Γονέων… Άλλωστε έχουν τον πρώτο λόγο ως "δάσκαλοι" σε αυτήν, μια και τα παιδιά τους ανήκουν όπως το Σπίτι, το Αυτοκίνητο , το laptop και σίγουρα το ανομολόγητο Άγχος και ο ανείπωτος Φόβος  για αυτό που ζουν ως πραγματικότητα και το ονομάζουν αλαζονικά οι δύσμοιροι πρώτο-δάσκαλοι  «Η ζωή μου!».


ΠΑΜΕ ΕΡΩΤΙΚΑ ... ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ

.


Έχει ερευνηθεί  και διαπιστωθεί, ότι ο άνθρωπος όσο πουριτανός και αν να δηλώνει στον περίγυρο του, στις προσωπικές του φαντασιώσεις επιθυμεί ερωτικά βιώματα αρκεί αυτά να μην διαταράσσουν την εικόνα που διαθέτει στον κοινωνικό του περίγυρο.
Αν δεν μπορεί η γυναίκα ή ο άντρας από προσωπική ατολμία να βιώσει ζωντανά την ερωτική του επιθυμία αρκείται σε μια λάγνα οπτική ή φαντασιωτική ικανοποίηση.
Η επιθυμία μου είναι σε αυτή την ανάρτηση να  βιώσει το βίντεο που παραθέτω ο αναγνώστης με αντίστοιχη ένταση της επιθυμίας που διαθέτει  σαν λειτουργεί τις ερωτικές του φαντασιώσεις, ώστε να πετύχει την καλύτερη συγκράτηση της πληροφορίας με όλες τις αισθήσεις του, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις υπέροχες ερωτικές στιγμές.


Στην συμβατική ζωή μας , όταν παίζουμε ρόλους έχουμε μια αδυναμία να ακούσουμε τον άλλο και συνήθως σχεδιάζουμε (αντί να ακούμε) τις απαντήσεις ή τις συμπεριφορές μας σύμφωνα με τις προαποφασισμένες αντιλήψεις που έχουμε στο μυαλό μας.
Αντίθετα σε ένα έρωτα που ο πόθος κυριαρχεί αφήνουμε όλες τις αντιστάσεις της λογικής μας και χανόμαστε σε ένα μαγικό κόσμο εμπειρίας των αισθήσεων που με τίποτε δεν θα τον επιλέγαμε αν αφήναμε να μας καθοδηγήσει κυριαρχικά η λογική μας.
Απόδειξη είναι ότι λέμε πως ο άνθρωπος χάνει τα λογικά του σαν ερωτεύεται.

Το ίδιο μας το σώμα και η επαφή του με τον άλλο άνθρωπο που επιλέγουμε ερωτικά είναι μια εντελώς φυσική διαδικασία και βρίσκεται σαφώς απέναντι από τα ιδεολογήματα που παράγει ο νους για να πετύχει τον διαχωρισμό των ανθρώπων.
Αν ο έρωτας είναι κάτι φυσικό, απέναντι του βρίσκονται ορισμένα αφύσικα που καταδυναστεύουν την ίδια τη ζωή μας και την καταντούν μέσω της αλλοιωμένης λογικής σε ένα βάσανο από τις δυσκολίες της.
Μια από τις δυσκολίες της ζωής που εσφαλμένα την θεωρούμε ως τον επίγειο Θεό, είναι το ίδιο το χρήμα που στην ουσία είναι ένα κατασκευασμένο θεωρητικό ιδεολόγημα των ανθρώπων.
Αναμενόμενο είναι να αποκαλέσουν την σκέψη τούτη ηλίθια οι πτυχιούχοι επιστήμονες που δηλώνουν ειδικοί της οικονομίας.
Είναι όμως κατανοητή η περιορισμένη οπτική τους μια και βρίσκονται κάτω από συγκεκριμένη εκπαίδευση που τους δόθηκε για να υπηρετήσουν το αρχικό ιδεολόγημα της οικονομίας όπως τους το δίδαξε ένας άνθρωπος που δεν αναρωτήθηκαν (ειδικά σήμερα) αν τελικά είχε δίκιο . Μιλώ για τον Άνταμ Σμιθ που πρόσφερε το σπουδαίο (και ίσως αναγκαίο) για την εποχή του βιβλίο «Ο πλούτος των εθνών» που τελικά όπως αποδείχτηκε ήταν οξύμωρος ο τίτλος σύμφωνα με τον πόνο που έχει επιφέρει αυτή η οικονομική παραφροσύνη των αφιονισμένων συσσωρευτών της εξουσίας του πλασματικού πλούτου.

Το βίντεο που προσφέρω και αφορά σκέψεις για ένα αρμονικό τρόπο συνύπαρξης  σε ένα έρωτα της ζωής, έχει μια ολιστική προσέγγιση των επιστημών που σαφώς στο κέντρο τους βρίσκεται ο άνθρωπος. Αφορά και τα δύο φύλα γι αυτό και η τελευταία φωτογραφία απεικονίζει δύο όμορφους ανθρώπους που τελούν το ιερό μυστήριο του έρωτα και φιλοξενεί η εικόνα την πύλη για να μεταφερθείτε στην ταινία.
Αν πατήσετε την εικόνα και κρατήσετε το ενδιαφέρον σας όπως θα το κάνατε για το προσωπικό σας ερωτικό ποθούμενο, το σίγουρο είναι ότι θα τελειώσετε με μια καινούργια πληροφορία προσέγγισης της ίδιας της ζωής και νομίζω ότι αυτό αξίζει.

Όσοι από τους αναγνώστες δεν έχουν ποτέ δημιουργήσει στο μυαλό τους ερωτικά ποθούμενα, εμπίπτουν στην κατηγορία των κατεστραμμένων εγκεφάλων από την ορθολογιστική σκέψη και τότε δεν χρειάζεται να πατήσουν την εικόνα που θα τους οδηγήσει σε άχρηστες πληροφορίες.

Καλή ενημέρωση ευχόμενος υπομονή να το δείτε μέχρι τέλους μια και τα μισά πράγματα που επιλέγει η λογική μας με βιασύνη λέγοντας «το κατάλαβα» δεν είναι πάντα για καλό μας.
Άλλωστε στον έρωτα δεν νομίζω να αφήνει κανένας μας τη λογική του να πει την ανοησία "το κατάλαβα"  πριν φτάσουμε στο τέλος και ολοκληρώσουμε με το σύντροφο τους οργασμούς της επιθυμίας μας.

κλικ στην εικόνα
 


Η συνέχεια του άρθρου αναρτήθηκε την επόμενη μέρα , όπως συνιστάται να λειτουργήσει και ο αναγνώστης την "ανάγνωση" των στοιχείων, περνώντας σε αυτή την δεύτερη ενότητα. 


Σε κάθε πληροφορία οφείλουμε να αναζητούμε την αντίθετη άποψη ώστε να λειτουργούμε μια διαλεκτική σκέψη που αποδομεί πάντα την πρώτη εντύπωση και έτσι αποφεύγουμε να γίνουμε ένθερμοι οπαδοί χωρίς προσωπική θέση και κρίση για ότι μας προσφέρεται. Ένα κομμάτι του εαυτού μας θα ήθελε πάντα ο «Από μηχανής» θεός να μας δώσει τη φώτιση και να μας απαλλάξει από την βάσανο της πλάνης …. Δηλαδή αν το εξετάσουμε καλύτερα θα θέλαμε να είμαστε «τζάμπα μάγκες» και να βολευτούμε πίσω από πληροφορίες που θα μας κάνουν την ζωή τακτοποιημένα όμορφη.

Μέσα από αυτό το «κουσούρι» βρισκόμαστε και σε κοινωνίες αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών αλλά και θρησκειών που αφήνουμε πάντα κάποιον «Άλλον» να αποφασίζει για μας. Εδώ όμως (τουλάχιστον σε αυτό το άρθρο) δεν πρόκειται να ενισχυθεί η τεμπελιά της αφομοίωσης μιας εντυπωσιακής πληροφορίας.

Η Ελληνική σκέψη που έρχεται από τους Προσωκρατικούς φιλοσόφους και πάντα θα βρίσκεται έτοιμη προς αξιοποίηση τροφοδοτώντας την «αναγέννηση» κάθε εποχής, ζητά να ψάξουμε μέσα στη σκέψη μας και να την λειτουργήσουμε με την δική μας αλήθεια στην δική μας δυνατότητα αντίληψης για ότι νομίζουμε ότι είναι αληθές.
Παραθέτω χωρίς σχόλια ένα βίντεο που σαφώς βρίσκεται απέναντι από ότι παρακολουθήσατε χωρίς και αυτό να είναι η μοναδική αλήθεια. Είναι το ίδιο ακριβώς δίλημμα που παρουσιάζεται στον απλό άνθρωπο που λέει δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω σαν του ζητούν την ετυμηγορία της ψήφου του για πολιτικά ζητήματα.
Αν ήταν εύκολο να έχουμε τεκμηριωμένη κρίση θα ζούσαμε και σε μια υπέροχη κοινωνία σκεπτόμενων και ο «Λαός» θα είχε ουσιαστική και κυρίαρχη έννοια.



Μετά και από αυτό θα μπορούσαν να υπάρξουν χίλιες ακόμα οπτικές που θα μας απασχολούσαν για μια ολόκληρη ζωή χωρίς να μπορέσουμε να πούμε με βεβαιότητα ότι βρήκαμε την Αλήθεια. Όμως εμείς θα πρέπει να επιλέξουμε την δική μας Αλήθεια που διαφορετικά ονομάζεται και «Ζωτικό Ψεύδος» και μέσα σε αυτό να δομήσουμε μια όμορφη ζωή που θα μας κάνει ήρεμους και θα μας δώσει την χαρά της προσωπικής ζωής. Όσο περισσότερο ψάχνουμε για να κατασταλάξουμε σε ένα «ζωτικό ψεύδος» τόσο πιο κοντά στην «Αλήθεια» βρισκόμαστε.
Τέλος θα σας παραθέσω ένα μικρό βίντεο από ένα σύγχρονο φιλόσοφο που θα δώσει ένα στίγμα Ελληνικής σκέψης και θα σας μεταφέρει σε αναγνωρίσιμο χρόνο στον τρόπο που γινόντουσαν οι φιλοσοφικές προσεγγίσεις στην αρχαία Ελλάδα. (Πηγή liantinis.org)
Έτσι θα έχετε -άλλη μια- πληροφορία για να την τοποθετήσετε δίπλα στο παζλ σύνθετης σκέψης της ζωής σας.

Το άρθρο σε αυτό το σημείο κλείνει μια και ήδη ολοκλήρωσε την πληροφορία που ήθελε να μεταφέρει και δεν είναι καμία άλλη από την ποιοτική σχέση μας με την παρατήρηση της ίδιας της σκέψης μας και τις παγίδες που κρύβουν τα συναισθήματα που αναπτύσσονται από την ευκολία της τάσης που έχουμε να γινόμαστε από «φόβο» ή «ελπίδα» … «Πιστοί»




Ο Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟΣ

.

 Το διαδικτυακό παιχνίδι με τίτλο WAR2 ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ, υπόσχεται να μεταφέρει τους παίκτες στο παρελθόν στα ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ όπως χαρακτηριστικά αναφέρει χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αν νομίζεται ότι είναι τόσο απλή η έκφραση «συναρπαστικά»  για να την προσπεράσει η σκέψη σας κάνετε λάθος, μια και στην επόμενη παράγραφο της εισαγωγής του παιχνιδιού επιθυμεί να δελεάσει περισσότερο τον επισκέπτη.
Με μια σιγουριά ότι η βία συμβαίνει, μιλά χωρίς παρελθοντικό χρόνο και εξηγεί πως ο αναγνώστης βρίσκεται σε ένα κόσμο που μαστίζεται από τον πόλεμο, και του υπόσχεται ότι μπορεί να γίνει στρατιωτικός διοικητής μιας πόλης που αγωνίζεται να επιβιώσει…
Τα βήματα που θα κληθεί να αναπτύξει για το παιχνίδι ο παίκτης είναι όλα όσα χρησιμοποιεί και στην κανονική ζωή του όπως αστική διαχείριση, σχεδιασμό παραγωγής, έρευνα , εμπόριο και κατανομή εργατικού δυναμικού της πόλης.
Μέσα από αυτή την συμμετοχή του στο παιχνίδι ο παίκτης γίνεται ένας μικρός δικτάτορας  για να δώσει νόημα στην ανούσια ζωή που μπορεί να διάγει ως άνεργος ή ως μειωμένος από τις εκπαιδευτικές ή συναισθηματικές του αποτυχίες.
Το σύστημα που παράγει την βία μέσα από την εικονική ηδονή της προσωπικής επιτυχίας σε ένα μη πραγματικό κόσμο δεν είναι καθόλου παιχνίδι και σίγουρα έχει ένα σχεδιασμό να δημιουργήσει συναισθηματικά προσανατολισμένους ανθρώπους στη βία.

Αν αυτό το παιχνίδι ήταν προσανατολισμένο στο πως θα αποφύγει ο άνθρωπος να δημιουργήσει  για μια ακόμη φορά ένα παγκόσμιο όλεθρο όπως αυτός του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα είχε μια άλλη φιλοσοφία μέσα του και σίγουρα ΔΕΝ θα εξυπηρετούσε τα  κέντρα που θέλουν τον άνθρωπο ζώο στα ένστικτα και την αντίληψη.

 Είμαι σίγουρος ότι δεν θα αναφέρει πουθενά το παιχνίδι ότι ο πόλεμος αυτός κόστισε τη ζωή σε 55,5 εκατομμύρια ανθρώπους και κορυφώθηκε ο πόνος με την ρίψη της ατομικής βόμβας που μετέτρεψε τις σάρκες σε απορρίμματα μιας  ακατανόητης λογικής του πολέμου.

Αν έβαζε κάποιος τον ένθερμο παίκτη να πάρει ένα τρίφτη και κάθε φορά που έβλεπε ένα αεροπλάνο να ρίχνει βόμβα στο παιχνίδι έκανε και ένα μικρό σύρσιμο του τρίφτη στο μπράτσο του, ο μικρός πόνος θα τον απέτρεπε να κάνει τα χειρότερα στους άλλους, γιατί κατά βάσιν είναι ένας φυγόπονος απαίδευτος άνθρωπος σαν ασχολείται με την βία εκ της ασφαλούς ατιμωρησίας της λογικής του.
Η απάθεια διαχείρισης του πόνου που προκαλούμε στους άλλους είναι ένα σύμπτωμα των μελών της  αρρωστημένης κοινωνίας.    Με αυτή την εκπαίδευση  δημιουργούνται στρατοί σκέψης που υπηρετούν εύκολα την δημιουργία πόνου στους άλλους,  για να κερδίσουν (τελικά) όσοι κρύβονται πίσω από αυτή την χειραγώγηση των αφρόνων ανθρώπων.

Αν ο πολιτισμός μας είχε μια ανθρωποκεντρική φιλοσοφία και λειτουργούσαν οι θεσμοί του και δεν ήσαν πίσω από αυτούς κρυμμένοι φοβικοί υπάλληλοι, θα είχαν άμεσες παρεμβάσεις σε τέτοιες συμπεριφορές που αλλοιώνουν την παιδική ψυχολογία και δημιουργούν τους αυριανούς ανεγκέφαλους Ράμπο που θα συνεχίσουν την τυφλή βία που υποκριτικά την αναθεματίζουν όλοι.
Εδώ θα μου πείτε οι θεσμοί αγωνίζονται πως θα έχουν ασυλίες … που να προκάμουν να αναπτύξουν την παρρησία της άμεσης αντίδρασης με φιλοσοφική θέση… μη ζητάμε πολλά από ανήμπορους ανθρώπους.

Αν νομίζουμε ότι όλα τούτα ως παιχνίδια είναι αθώα, λανθάνουμε και σίγουρα με την σιωπηλή μας ανοχή γινόμαστε ιδιώτες με τη βούλα χάνοντας για πάντα το προνόμιο του σκεπτόμενου Πολίτη.

Για τον άνθρωπο που τόλμησε να αναφέρει ως ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ  μέσα από τη γραφή του τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάρτησα τις δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τις θηριωδίες της λογικής του πολέμου και θα ευχόμουν μέσα σε αυτές να μη δει ποτέ το παιδί του, την αγαπημένη του , τους γονείς του … γιατί τον εαυτό του δεν πρόκειται να τον δει σαν πέσει θύμα της βίας μια και δεν πρόκειται να ζει όπως νομίζει ότι συμβαίνει στον πόλεμο της εικονικής πραγματικότητας.

Επισκεφθείτε να θαυμάσετε τη σελίδα που την διαφημίζει άλλωστε η καλής πρόθεσης δικτύωση των ανθρώπων του face book


πατήστε την εικόνα για μια συναρπαστική βία 

ΕΕΕ ! ΕΣΕΝΑ ΜΙΛΩ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

.

Η ουσία του άρθρου που αφορά το απολιτικό   Σήμερα 
Υπάρχει μια δυσκολία μετά από τριάντα ή και περισσότερα χρόνια να θυμάται κάποιος πως ένιωθε σαν ήταν είκοσι χρονών. Το «θυμάμαι» σημαίνει φέρνω στο νου μου τα συναισθήματα και τις αισθήσεις της τότε πραγματικότητας σαν να υφίσταται στο παρόν μου. Αν δεν φέρουμε στο νου για να βιώσουμε τα συναισθήματα και τα αδιέξοδα της τότε εποχής μας , «νομίζουμε» ότι θυμόμαστε. Συνήθως στην ζωή μας , η αναπόληση έχει μια στερεότυπη επαναφορά γεγονότων που μέσα από την ασφάλεια της λογικής του παρόντος τα διαχειριζόμαστε με μια νοητική κυριαρχία και σίγουρα δεν ξεφεύγει εύκολα ούτε ο γράφων από αυτή την τεράστια δυσκολία.
Η νοητική κυριαρχία σημαίνει ότι πάντα η θύμηση έχει ψευδή στοιχεία , δηλαδή φανταζόμαστε και κατασκευάζουμε την προβολή του παρελθόντος μέσα από το «τώρα» μας.
Μέσα από αυτές τις δυσκολίες όμως του νου, πάμε μια βόλτα τριανταεπτά χρόνια πίσω για να σταματήσουμε στην ταραγμένη εποχή του 1974 στην τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας, μια και σήμερα για όσους δεν το γνωρίζουν (η Πρωτεύουσα) έχει μεταφερθεί σε αδιευκρίνιστα προσωπικά γραφεία εταιριών και πολιτικών με ακαθόριστο γεωγραφικό προσδιορισμό.
Από τις αρχές λοιπόν του χρόνου εκείνης της εποχής φτάνουν στα αυτιά μας τα προβλήματα της Αμερικής με το σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει σε βάρος του Νίξον που ονομάστηκε με τον γενικό όρο Γουότερ γκειτ και αφορούσε μια ολόκληρη οικονομική κακοδιαχείριση της στενής παρέας του Προέδρου. Αντικείμενο του σκανδάλου ήσαν οι διάφορες πολιτικές δωροδοκίες και κλοπές δημόσιου χρήματος που εξυπηρετούσαν τις πολιτικές και ιδιοτελείς τους επιδιώξεις. Βέβαια το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς οδηγήθηκε ο τότε Πρόεδρος σε παραίτηση, ότι δηλαδή δεν συμβαίνει σε καθεστωτικές χώρες όπως το μεταπολιτευτικό Ελλαδιστάν που σιγουρεύουν την ατιμωρησία οι Ολιγαρχίες με νομικά προσχήματα πίσω από βουλευτικές ασυλίες για ότι κακουργηματικές απάτες έχουν διαπράξει σε βάρος της χώρας τους.
 Εκείνη τη χρονιά συνεχίζει να υφίσταται ακόμα η μόδα της καμπάνας στα παντελόνια των νεολαίων και μάλιστα την μετρούν με τους πόντους που φαρδαίνει το μπατζάκι. Το δε μεγάλο καρό σχήμα σε κουστούμια και πανωφόρια χαρακτηρίζει την εποχή που θέλει με ένα δικό της τρόπο να σπάσει τη φόρμα μιας ολόκληρης συντηρητικής ομοιομορφίας στο ντύσιμο.
Οι νεολαίοι συνηθίζουν να μαζεύονται σε σπίτια για να διασκεδάσουν με πάρτι που στην καλύτερη περίπτωση εκτός από ένα φορητό πικάπ υπάρχουν και ηχεία, ενώ τα αυτοσχέδια φωτορυθμικά βοηθούν στην κατανάλωση του καθιερωμένου ποτού που είναι το χύμα βερμούτ. Ο χορός σταματούσε κάποιες φορές και παραδοσιακά παιχνίδια της εποχής όπως η «μπουκάλα» (όποιος την γύριζε φιλούσε το άτομο που έδειχνε ο λαιμός της), μάζευαν τους νέους σε πηγαδάκια με ποθούμενες φαντασιώσεις για τον ανομολόγητο έρωτα τους.

Γ. Παπαδόπουλος- Δ.Ιωαννίδης
Κάποιοι νέοι διάβαζαν ότι επαναστατικό έντυπο έφτανε με μυστικότητα στα χέρια τους και σιγοψιθύριζαν τα αντάρτικα τραγούδια σαν υπόσχεση ετοιμότητας και συμμετοχής σε μια αλλαγή που ένιωθαν ότι δεν αργούσε να έρθει. Ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο έχει γίνει η μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά τα πράγματα είχαν χειροτερέψει μια και την χούντα του Παπαδόπουλου την διαδέχτηκε η σκληρότερη του Ταξίαρχου Δημήτρη Ιωαννίδη που οδήγησε και στην τραγωδία της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Ο μήνας Ιούλιος βρίσκει τους φόβους των μεγάλων και το σάστισμα των μικρών παιδιών της εποχής να βιώνουν την αίσθηση του πολέμου που πλησιάζει από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μια και η γενική επιστράτευση τους δίνει αυτή την βεβαιότητα. Θα λέγαμε σαν γρήγορες σκηνές ταινίας εναλλάσσονται στα συναισθήματα του κόσμου όλο αυτό το διάστημα και η πτώση της Δικτατορίας του Ιωαννίδη φαντάζει ως μια μεγάλη ανάσταση στις 24 του Ιούλη. Το πρωθυπουργικό αεροσκάφος του Γάλλου Προέδρου Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν , προσγειώνεται στην Αθήνα για να αποβιβάσει τον φίλο του Κωνσταντίνο Καραμανλή που υπόσχεται μια νέα Ελλάδα στην «Μεταπολίτευση» που μόλις αρχίζει για να την ζήσουμε (τρομάρα μας) μέχρι σήμερα.

Η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη
 Μόλις πιάνουν οι δροσιές του Σεπτέμβρη το δίδυμο της αντιπαλότητας του Καραμανλή είναι πλέον γεγονός, Ο Ανδρέας Παπανδρέου επαναπατρίζεται και μέσα από ένα ακαθόριστο ιδεολογικό πλαίσιο που το ονομάζει «Τρίτο Δρόμο» στοχεύει και πετυχαίνει να σβήσει την αριστερή προοπτική της σκέψης του νεοέλληνα γιορτάζοντας την ιδρυτική διακήρυξη του νεογέννητου ΠΑΣΟΚ στις 3 του Σεπτέμβρη.
Ο μεγαλύτερος σύμμαχος του έργου εξαφάνισης της Αριστερής σκέψης βέβαια ήσαν οι ίδιοι οι αριστεροί ηγέτες και καθοδηγητές, μια και τότε (όπως πάντα) είχαν επιδοθεί σε μια πολυδιάσπαση του χώρου μέσα από  ένα απροκάλυπτο μίσος για την διαφορετικότητα του άλλου απέναντι στη εκάστοτε κομματική «σωστή θεώρηση» του Κομμουνισμού.
Μικρά στοιχεία αυτής της ανόητης λογικής συναντάμε και σήμερα στην πολιτική σκηνή της αριστερής σκέψης, σαν βλέπουμε να υπάρχουν διαφορετικές πορείες από χώρους της Αριστεράς θέλοντας να μετρήσει ο καθένας τα κουκιά που ελέγχει . Τελικά η βλακεία είναι γονιδιακά μεταβιβάσιμη μέσα από την προπαγάνδα της σκέψης και βλέπουμε σημερινά παιδιά να υποστηρίζουν ακόμα δογματικές καθαρότητες μη καταλαβαίνοντας ουσιαστικά τι εξυπηρετούν πίσω από το δωρεάν σκάψιμο σε (φαινομενικά) ιδεολογικά χωράφια…

Μια Ελλάδα τραγουδά στους δρόμους πλέον φωναχτά τα αντάρτικα τραγούδια, την ώρα που κρύβονται όσοι είχαν συμπράξει με την Χούντα, ενώ είναι γεγονός η πρώτη μπουάτ στην Πλάκα από τον Πάνο Τζαβέλα με αποκλειστικό επαναστατικό ρεπερτόριο. Θα τον συναντήσουμε αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια στο ουζάκι που πίναμε στο καφενεδάκι της Φρεαττύδας όπου σύχναζε ήρεμος και αρχοντικός και θα θυμηθώ τον σεβασμό που μας ενέπνεαν τα τραγούδια του καθώς και το πόδι που του έλλειπε από τις μάχες του εμφυλίου πολέμου.

Διαδήλωση για τον Σ.Πέτρουλα
Οι αγωνιστές που έχασαν τη ζωή τους για την ιδεολογία τους είχαν τότε μια περίοπτη εικόνα στα μάτια των νέων και οι περισσότεροι ήξεραν για τον Μανιάτη φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα που έχασε τη ζωή του, ή για τον Βαλκανιονίκη γιατρό και Πειραιώτη Βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη που τον σκότωσε το παρακράτος που στη συνέχεια έγινε καθεστώς με την χούντα. Γενικά υπήρχε μια αίσθηση απόδοσης τιμής σε όσους έχασαν τη ζωή τους για ότι πίστευαν. Βέβαια τα μάτια των νεολαίων κατέβαιναν σαν μιλούσαν για τους λίγο μεγαλύτερους τους που συμμετείχαν στην εξέγερση του πολυτεχνείου. Ήταν κάτι το πολύ υψηλό ως πράξη αντίστασης και ένιωθαν ένα δέος, όπως αυτό για την τότε εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού στο Πολυτεχνείο που ήταν κάτι σαν το άπιαστο ιδεολογικό ερωτικό ποθούμενο κάθε νέου αριστερού. Μιλώ για την Μαρία Δαμανάκη που η αγωνιστική φωνή της καταγράφηκε στις μέρες της εξέγερσης μέσα από ένα αγώνα ψυχής των νέων.
Εκείνη την εποχή οι έρωτες είχαν ιδεολογική αφετηρία μεταξύ των ανθρώπων.
Ένα ωραίο ανέκδοτο καταγράφει την πολιτική πόλωση μεταξύ των ατόμων και λέει ότι σαν πήρε απόφαση ένας γιός να πει στον πατέρα του ότι δεν επιθυμεί να παντρευτεί την γυναίκα που του έκανε προξενιό μια και ήταν ερωτευμένος με τον Βαγγέλη το γιο του μανάβη, ο πατέρας του, αποκρίθηκε με μια τεράστια έκπληξη «Ποιόν το γιο του Κομμουνιστή;»

Όλος αυτός ο σεβασμός σε αγωνιστές και ιδεολόγους με τα χρόνια εξέπεσε για να μετατραπεί σε μια διαχείριση ενός συστήματος που ανέδειξε στην εξουσία απλούς ανθρώπους και τους μετέτρεψε σε μια νέα πολιτική και οικονομική ολιγαρχική πραγματικότητα. Με τα χρόνια μάθαμε ότι ο ανεγκέφαλος Γκοτζαμάνης που χρησιμοποιήθηκε από το σύστημα να δολοφονήσει τον Λαμπράκη, πέθανε ξεχασμένος σε μια γειτονιά της Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη και ότι το τρίκυκλο του το αγόρασε ένας συλλέκτης που θα κερδίσει (όπως όλοι) κάποια στιγμή και αυτός από την ιστορία του αίματος που χύθηκε στην Ελλάδα.
Ακόμη μάθαμε (καλά) πως είναι τα άτομα που χρησιμοποιούσαν τη λέξη «σύντροφε» να αποποιηθούν το «συν» και να πέσουν με τα μούτρα επάνω στην αθέατη ρεμούλα της ατομικής τους προσόδου. Η Σοβιετική ένωση διαθέτει σήμερα τις περισσότερες λιμουζίνες (από ότι διάβαζα κάπου τελευταία) που ανήκουν στους νέους βαθύπλουτους της πρώην νομενκλατούρας του κομμουνιστικού συστήματος.
Στην Ελλάδα υπάρχουν αντίστοιχα συμπτώματα μέσα από τον πλούτο που συσσώρευσαν οι πολιτικοί και κομματικοί συντελεστές των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης όλοι μαζί σαν μία παρέα έστω και αν για τα μάτια του κόσμου σφάζονται σε ιδεολογικές ψεύτικες διαφορές μεταξύ τους.
Πάντα η διαίρεση του κόσμου και η εμπλοκή του σε κοινωνικές αντιπαλότητες είχε ένα συμφέρον έξω από τους ανόητους που δεν έβλεπαν τον πραγματικό εχθρό τους.
Τους ανόητους βέβαια τους ονομάζουν και «κυρίαρχο λαό» όσοι γνωρίζουν από οργανωμένη πνευματική πλάνη.

Αν οι νέοι τότε τραγουδούσαν αντάρτικα και πίστευαν στο αίμα που έχυσαν κάποιοι για τις ιδέες τους, σήμερα οι σύγχρονοι δεν έχουν που να πιστέψουν πέρα από το όνειρο να γίνουν κάπου διαπλεκόμενοι και να ρίξουν το χέρι τους σαν μια κουτάλα στην ρεμούλα. Τα πρότυπα των νέων άλλαξαν και ευθυνόμαστε όλοι εμείς που τον απατεώνα τον ονομάσαμε «μάγκα» θέλοντας κάπου βαθειά μέσα μας να του μοιάσουμε.
Έχουμε και γνωμικό στην εποχή μας για την κατάντια της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος λέγοντας χαριτωμένα ότι το ΠΑΣΟΚ είχε μια σοσιαλιστική αντίληψη στη λοβιτούρα μοιράζοντας , ενώ η ΝΔ ήταν μονοφαγάδες. Το αστείο είναι ότι όντως έτσι συνέβαινε και τώρα που τελείωσαν τα ψέματα αδειάζοντας τη χύτρα της οικονομίας, να δούμε πως θα κρατήσει η Σοσιαλιστική «φιλοσοφία» την βάση μιας ιδιωτείας συσπειρωμένη.

Ν.Μπελογιάννης- Ε.Παππά
Δεν θα πούμε ποτέ στα παιδιά μας ότι ο Τσάρλι Τσάπλιν, Ο Ναζίμ Κιχμέτ, Ο Πάμπλο Πικάσσο, Ο Ζαν Πωλ Σαρτ, και Πωλ Ελυράρ είναι μερικοί μόνο από τα ονόματα που προσπαθούσαν να σώσουν από την εκτέλεση τον Νίκο Μπελογιάννη, που έμεινε στην ιστορία (για όσους είναι ικανοί να την πλησιάσουν) ως ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο.
Μεγαλύτερη αξία όμως έχει να δούμε την απόσταση κάποιων ανθρώπων από την ιδιωτεία και την κατάθεση μιας φιλοσοφίας του «Ευ πράττειν» της ζωής τους. Έτσι η θυσία του Μπελογιάννη την ώρα που ζούσε τον έρωτα στα μάτια της σπουδαίας Έλλης Παππά, είναι μια άγνωστη συναισθηματική εξίσωση σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους φθηνή κονόμα μιας τζάμπα ευζωίας.
Το αστείο είναι ότι όλοι αυτοί που πρόδωσαν ως φυσικά πρόσωπα, έχουν ονοματεπώνυμο και το σάλιο της ιστορίας σίγουρα θα τους βρει για να τους δώσει δίκαια την απαξία και μετά τον βιολογικό κύκλο τους που έχουν επιλέξει ως μνήμη για τη ζωή τους.

Για να φτάσουμε στην καρδιά της αποδελτίωσης κατανοώντας τις εποχές , θα πρέπει να σταθούμε στην παρατήρηση του ίδιου του Έρωτα των ανθρώπων. Σήμερα ο «έρωτας» δεν υπάρχει και το πάθος έχει αντικατασταθεί από μια διαχείριση της ζωής μας με όρους συναλλαγής και υποχωρήσεων. Αν δεν είχε ερωτευτεί ο Σωκράτης ή ο Μπελογιάννης (τηρουμένων των αναλογιών) τις ιδέες τους δεν θα είχαν μια ζωή με συνέπεια λόγου και έργων. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια αλητεία που οδηγεί πολιτικούς να παίρνουν πίσω τα λόγια τους, να υπόσχονται και να αθετούν ή ακόμα σε μια μεγαλύτερη βαθμίδα να είναι άνανδροι και λιγόψυχοι όπως έχει καταγραφεί στην ιστορία η προδοσία του ηγέτη Οτσαλάν από τον Πάγκαλο και τα αφεντικά του.
Υπάρχει τεράστια διαφορά του αρχαίου Έλληνα με τον Νεοέλληνα μια και λειτούργησε κάτι σαν Δαρβινική εκπτωτική εξέλιξη ενός πολιτισμού που κατάντησε γλοιώδες μόρφωμα.
Ακόμη και αν επιλέγουμε να προδίδουμε δεν έχουμε την πολιτική παρρησία να το καταγράφουμε στο φιλοσοφικό μας πολιτικό γίγνεσθαι απέχοντας πολύ από το φως που φέρνει δύναμη και σίγουρα συγκροτεί «Κράτη» περιλαμβάνοντας και Ηγέτες.

Διάλεξα να θυμηθώ την χρονιά του 1974, γιατί δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την τωρινή έστω και αν παρατηρούμε αλυσιδωτές αποσταθεροποιήσεις στην λεκάνη της Μεσογείου. Τότε το δέλεαρ από τους οργανωμένους σχεδιασμούς του παγκόσμιου κεφαλαίου ήταν η πολιτική ιδεολογική σκέψη, ενώ τώρα δημιουργούν απλά αγανακτισμένους λαούς.
Τότε το κυρίαρχο διακύβευμα ήταν η εξισορρόπηση των δυνάμεων με έλεγχο πολιτικό και οικονομικό περιοχών του πλανήτη, ενώ σήμερα είναι πολύ συγκεκριμένα οικονομικά ζητήματα που πλέον αποκάλυπτα δημιουργούν τις πολιτικές αλλαγές.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάστηκε να έχει ένα ιδεολογικό ντύσιμο η γέννηση του τότε Σοσιαλιστικού μορφώματος του κεντρώου χώρου στην Ελλάδα , ενώ σήμερα δημιουργούν επαναστάσεις από δυσαρεστημένους καταναλωτές νομίζοντας ότι πάνε κάπου αλλού την τύχη της χώρας τους χωρίς να έχουν στοιχειώδη πολιτική φιλοσοφία.
Είναι χαρακτηριστικές ακόμα οι σπασμωδικές μετακινήσεις ψηφοφόρων που χωρίς να έχουν επίγνωση και έρωτα για την ίδια τη ζωή , ψηφίζουν με βάση το life style των πολιτικών και σίγουρα με το ατομικό βόλεμα σε ότι τους υπόσχονται ως παροχές.

Απολιτική άδεια Βουλή εν λειτουργία Σήμερα 
Σε ένα τηλεφώνημα που είχα με μια φίλη, μου είπε ότι σήμερα υπάρχει ως αντίληψη να μην έχουμε φιλοσοφία…και τούτο είναι μια φιλοσοφική θέση, για να μου ενισχύσει την άποψη ότι σήμερα έχουμε μια ζωή χωρίς να ζούμε.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μιλάμε μέσα από τις προσωπικές μας (και αρκετές φορές) λειψές αλήθειες και να τις μαθαίνουν τα παιδιά χωρίς να αγωνιούμε για το τι μέλει γενέσθαι. Έτσι και αλλιώς εμείς το ξεφτιλίσαμε το «μαγαζί» στην περίοδο της διαχείρισης του …
Ε; τι λέτε αγαπημένοι μου γνωστοί που κάνετε ότι δεν ακούτε;
ΕΕΕ σε σένα μιλώ Σύντροφε !

Υ.Γ
Δεν τον πρόλαβα μπήκε στο κότερο της «αντ-αλλαγής» ιδεών με ευζωία για μια μικρή οικογενειακή βόλτα…. Τουλάχιστον του εύχομαι να περάσει καλά.

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

.

Παραθέτω αρχικά ένα γνωστό βίντεο που κυκλοφορεί στο internet και τις περισσότερες φορές φέρνει το γέλιο στα χείλη μας μια και μιλά για μια ομάδα πιθήκων και τον τρόπο που μεταφέρουν την μάθηση τους σχετικά με ότι τους απαγορεύεται μέσα στο κελί της κράτησης τους.
Το βίντεο τελειώνει με το γνωμικό του Αλβέρτου Ανιστάιν που λέει ότι « Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα , το Σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα … και δεν είμαι σίγουρος για το Σύμπαν»
Σε όλους τους ανθρώπους θα ανέβει στα χείλη ένα γέλιο μας μαζί με την συμφωνία τους σε αυτή την ευφυή σκέψη που είναι καθολικά παραδεκτή. Όμως μετά από αυτή την συμφωνία δεν προχωράμε σε μια ταυτοποίηση των προσωπικών μας ηλιθίων σκέψεων μια και είμαστε σίγουροι ότι οι ηλίθιοι βρίσκονται παντού γύρω μας με μια βεβαιότητα ότι εμείς που το καταλαβαίνουμε σαφώς και δεν είμαστε.



Μετά την διασκεδαστική παρακολούθηση του βίντεο θα ήθελα να σας αναφέρω ότι αν όμως έχουμε στο μυαλό μας έστω και μία σκέψη που πίσω της κρύβεται η λέξη «Πιστεύω» τα μαντάτα λένε ότι ανήκουμε στην κατηγορία που περιέγραψε ο μεγάλος Αλβέρτος. Το καταλαβαίνω ότι είναι οδυνηρό και δεν θα το ήθελε κανένας μας… αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αν τώρα κατανοήσουμε κάποια στιγμή ότι αυτή η μικρή λέξη που είναι το «Πιστεύω» δημιουργεί τον πόνο και τον όλεθρο γύρω μας και κατευθύνει χιλιάδες χρόνια την ανθρώπινη σκέψη σε μια βία της μιας ομάδας ενάντια στην άλλη, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά για να εφησυχάσουμε.

Ένα βίντεο σε πέντε μέρη θα αφήσει την πληροφορία της περιοριστικής λογικής του «Πιστεύω» να φτάσει και στο μυαλό του αναγνώστη. Η διαχείριση της πληροφορίας ανήκει στην ελεύθερη βούληση του κάθε ενός όπως και η ίδια η ζωή του.Πατήστε στην κάθε εικόνα και παρακολουθήστε την ισχυρότερη βία μιας κατηγορίας "πιστεύω" που διαθέτουμε όλοι μας όπως είπε και ο Αλβέρτος.

1
2
3
 
4
 
5
 


ΠΟΝΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ

 .

 Θέλω να μιλήσουμε για τις ιερές γωνιές της Ελλάδας και να αφήσουμε την αλήθεια να περάσει μπροστά από τα μάτια μας αποκαλύπτοντας την βέβηλη σκέψη  που σκοτώνει συνεχώς ότι δεν γνωρίζει έχοντας απέναντι της την απέλπιδα αντίσταση μιας μειοψηφίας που νοιώθει ανίκανη μπροστά στη δύναμη της βλακώδους ιδιωτείας.

Έτσι λοιπόν θα σας πω, ότι σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη πέρα από κάποιους υπέροχους ανθρώπους υπάρχουν και αρκετοί που για την ματαιοδοξία της ατομικής τους ευμάρειας μπορούν να πουλήσουν ότι πιο ιερό και όσιο υπάρχει μια και σημασία έχει για αυτούς ο πλούτος και η δύναμη της φτηνής ζωής τους.
Το τελευταίο διάστημα μου αρέσει να επισκέπτομαι την Ακαδημία του Πλάτωνα που κάποιοι κάτοικοι της (απλοί άνθρωποι) φρόντισαν να γίνουν θεματοφύλακες του χώρου της αρχαίας Ακαδημίας και μέσα από αγώνες προσπαθούν να τον σώσουν από την καταστροφή που κατά καιρούς επιθυμεί το Ελληνικό κράτος σε μια καλή επικοινωνιακή σχέση με οργανωμένα συμφέροντα πλουσίων ιδιωτών.
Σε αυτή τη χώρα , η ιστορία πολλές φορές έχει εχθρό της το ίδιο το κράτος και τούτο είναι μια παγκόσμια πρωτοτυπία.  Άλλοι λαοί ψάχνουν για ταυτότητα ιστορική και εμείς την καταστρέφουμε συστηματικά.
Αν κάποιος κάτοικος από ένα άλλο μέρος του πλανήτη παραξενευτεί για τούτο το παράλογο θα του εξηγήσω ότι στο χώρο που ξεκίνησε η παγκόσμια έννοια της Ακαδημίας ή ο θεσμός της Δημοκρατίας, η πνευματική σκλαβιά της ιδιωτείας Βασιλεύει.
Τα τελευταία χρόνια αυτοί οι κάτοικοι της ξεχασμένης Ακαδημίας, έχουν σώσει την αρχαία κληρονομιά από πολλές καταστροφές. Από τα περισσότερο αξιοπερίεργα συμβάντα που φέρνουν κλαυσίγελο ήταν η απόφαση του τελευταίου δημάρχου των Αθηνών, που θέλησε να επιτρέψει την οικοδόμηση μεγάλου εμπορικού κέντρου μέσα στον αρχαιολογικό χώρο ακριβώς δίπλα στον αρχαίο ναό του Ακάδημου.
Μη με ρωτήσετε γιατί… μια και στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για μια τέλεια αρμονία πνευματικής εκπτωτικής ταύτισης ψηφοφόρων και ηγέτη, ενώ στην πιο θλιβερή εκδοχή του θα μπορούσε να είναι μια αθεράπευτη Ελληνική συνήθεια σημαντικής μερίδας εκλεγμένων σε αυτή τη χώρα που θα έπρεπε για αυτήν ακριβώς να μάθουν πως γίνεται το χαρακίρι.  (Η νίκη των κατοίκων)
Τόσο σημαντική είναι η μερίδα των εκλεγμένων στην Ελλάδα που φοβούνται το χαρακίρι ώστε νομοθέτησαν και νόμο περί μη ευθύνης τους σε αδικήματα που τελούν για να έχουν ασυλία.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος σίγουρα θα γελούν υποτιμητικά για την εποχή ετούτη.

Όμως παντού στην Ελλάδα παλεύουν οι λίγοι επιστήμονες και πολίτες απέναντι  στα οργανωμένα συμφέροντα μιας σκέψης που έχει ως κίνητρο την αλητεία και σίγουρα κουράζονται να έχουν πέρα από τους ιδιώτες και πολιτικούς που είναι λαμόγια επιπρόσθετα και τους ελλιπώς μορφωμένους ράθυμους και αδιάφορους συμπολίτες τους. Στους νεοέλληνες η αδιαφορία βασιλεύει τόσο πολύ που ακόμα και τον Ερμή του Πραξιτέλη να βάραγαν με σφυριά δίπλα τους δεν θα ενδιαφερόντουσαν για την καταστροφή που συντελείται.Θα νόμιζαν ότι πρόκειται για τηλεοπτικό σόου και θα προσπαθούσαν να πάρουν μια θέση στο κάδρο της αγαπημένης τους τηλεοπτικής πραγματικότητας.
Μια ολόκληρη πολιτική αντί-παιδείας έχει καταστήσει μεγάλο μέρος λαού σε καταναλωτές τσιφτετελιών με υπερτροφικούς τους κυνόδοντες για να προστατεύουν το ατομικό τους συμφέρον σε ότι κρίνουν (ως ιδιώτες) ότι είναι η ανάγκη τους.
Μας γνωρίζω καλά γιατί είμαστε όλοι μια σύγχρονη οικογένεια, που κυκλοφορεί με την καμαρωτή άγνοια στα πεζοδρόμια της ζωής έστω αν δηλώνουμε λατρεία για μια ιστορία που δεν την γνωρίζουμε.

Απέναντι όμως από όλη αυτή την βρωμερή ατμόσφαιρα ενός πνευματικού θανατικού βρίσκονται και οι όμορφες στιγμές όπως αυτή που μαζεύτηκαν στην περιοχή της Ακαδημίας απλοί κάτοικοι για να δουν μια ταινία που προλόγισε ο δημιουργός της. Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ «Σεμνών θεών» του Φίλιππου Κουτσαφτή. Η υπόθεση αφορά όλο το χρονικό της παλαιότερης ανασκαφής που έγινε για την αποπεράτωση του κόμβου της Λένορμαν δίπλα στην Ακαδημία και ανακαλύφθηκε ένα τμήμα του αρχαίου νεκροταφείου των Αθηνών, ενώ καλύφθηκε από την οδική διεύρυνση με κόμβο μιας άναρχης πόλης καταγράφοντας την τιτάνια προσπάθεια των αρχαιολόγων να περισώσουν την ιστορία.(Η εκδήλωση)

Όμως η διάθεση μου είναι να ανεβάσω μια επόμενη ταινία του Κουτσαφτή που τιτλοφορείται «Αγέλαστος πέτρα» και το θέμα της αφορά την Ελευσίνα.  Για περίπου μία δεκαετία ο σκηνοθέτης γυρίζει την ταινία για να μας δώσει ένα κλάμα ψυχής για ότι χάνεται μέσα σε μια χώρα που έχει λανθασμένη αντίληψη για την ανάπτυξη της ακαλαίσθητης κουλτούρας της.
Ένας παππούς ο Κυρ Παναγιώτης , θα σηκώσει επάνω του το ξέπλυμα της βέβηλης ζωής ενός λαού χαϊδεύοντας και προστατεύοντας τα μάρμαρα δίνοντας νόημα στη ζωή του.
Μια ταινία σταθμός για την αντίληψη των νεοελλήνων τόσο στις αγορές της όσο και στις εκλεγμένες θέσεις των αρχόντων της που δίνουν την αληθινή εικόνα του σήμερα απέναντι στους λίγους που μάχονται για να σώσουν μια παγκόσμια κληρονομιά.

Η ιστορία χιλιάδων χρόνων είναι παρούσα και της συμπεριφέρεται μια κοινωνία όπως σε ένα σκουπιδότοπο.
Πονά η αλήθεια για το ποιοι είμαστε ως λαός … αλλά πρέπει να το αντέξουμε. Η πνευματική καθυστέρηση βέβαια του λαού μας δεν μπορεί να αντιληφθεί τούτη τη στιγμή την ευθύνη μας .
Είμαστε όμως υπεύθυνοι ως λαός πνευματικών τρωγλοδυτών για τους κατά συρροή φόνους σε πολιτισμό που δεν μας ανήκει και σε τέτοιες εγκληματικές ενέργειες ακόμη και η αμέλεια είναι κολάσιμη.


"Αγέλαστος Πέτρα"  πατήστε στην εικόνα 



Simon Sinek’s talk on TED.com

.

Νομίζω ότι οι όλοι μας έχουμε μια μειωμένη αντίληψη για ότι αισθανόμαστε ως ζωή γύρω μας και την ονομάζουμε προσωπική «άποψη».
Δεν είμαι σίγουρος από πού θα ξεκινήσει η διαφορετική οπτική του κόσμου που περιμένουμε να γεννηθεί. Σαν απέτυχε η παγκόσμια προοπτική του σοσιαλιστικού δρόμου και ο καπιταλισμός τρώει τις σάρκες του , έχουμε δίπλα σε αυτή την γενικευμένη αποτυχία και μια αρμαθιά παγκόσμιων διανοούμενων που διαλαλούν καμαρωτά τον εμετό της θολούρας τους.
Το παγκόσμιο σύστημα αναπαράγει μια χαοτική ανακύκλωση της αδύναμης σκέψης αλλά κάπου βαθειά μέσα μου το εμπιστεύομαι ως μια πορεία διαδικασίας μάθησης.
Μέσα λοιπόν από όλο αυτό το μόρφωμα της αποτυχίας σε κάποιο σημείο του θα γεννηθεί το όραμα που θα πιστέψουν εκ νέου εκατομμύρια άνθρωποι για να χτίσουν τον νέο κύκλο της παγκόσμιας πορείας.

Είμαι πεπεισμένος ότι σαν βλέπουμε την κάθε πληροφορία, το ανόητο μυαλό μας την αξιολογεί με ένα τρόπο που επιβεβαιώνει την προσωπική μας ελλειμματική ισχύουσα ατομική θεώρηση της ζωής.  Υπάρχουν στιγμές που με κουράζει αφόρητα η ηλίθια σκέψη και σίγουρα ένα μέρισμα της το χρεώνομαι και εγώ όπως είναι και δικό σου αγαπητέ αναγνώστη που κάνεις ότι δεν σε αφορά ότι δεν κατανοείς μια και κλονίζει ο φόβος την "παράγκα" της ατομικής συγκρότησης. 
Αυτό το βίντεο που παραθέτω, μιλά ταυτόχρονα για πολιτική, επιχειρηματικότητα και στάση ιδεών ζωής.   Δεν χρειάζεται να γράψουμε έκθεση για το τι καταλάβαμε , ούτε αν το αποδεχόμαστε μέσα από το ηλίθια ελλειμματικό φιλοσοφικό- πολιτικό μας κριτήριο. Οι παπαγάλοι έχουν ωραία χρώματα και γοητεύουν από την μιμητική τους δεξιότητα, μα είναι μόνο παπαγάλοι και τίποτε περισσότερο.   Υπάρχουν μερικές στιγμές που κουράζεται το μυαλό να ακούει όλους εμάς (τα ανθρωπόμορφα πτηνά) να εκφέρουμε λόγο για το λόγο και να μην έχουμε ούτε μια συνθετική σκέψη που θα πάει ένα ολόκληρο κόσμο πιο πέρα.   Στο ίδιο καζάνι βρισκόμαστε όλοι. Κανένας δεν ξεπερνά το στόμιο της χύτρας που βράζει τον χυλό με τις σκέψεις μας. Αν ξεπερνούσε το όριο θα το καταλαβαίναμε.

Περιμένουμε λοιπόν (τεμπέλικα) μια πληροφορία ως τον από μηχανής Θεό να μας δώσει τη φώτιση και να ξυπνήσουμε απέναντι σε ότι δεν βλέπαμε μέχρι στιγμής. Αυτό αποτυπώνεται και από τις πολιτικές μας επιλογές που θέλουν αντιπροσώπους σε κάθε βαθμίδα της νομοθετικής , δικαστικής ή ακόμη και εκτελεστικής εξουσίας. Βέβαια τούτο ως νόρμα δεν είναι σημερινό και ούτε ο κύκλος αυτός άρχισε το τελευταίο διάστημα της ιστορίας. Συνήθως λέμε το "πάντα ίσχυε" με μια ευκολία γιατί το συγκρίνουμε με τον προσωπικό μας βιολογικό κύκλο και του προσδίδουμε έννοιες βαθιάς διαχρονίας κάνοντας το "νόμο" που δεν εξελίσσεται.
Δεν παραθέτω το βίντεο αυτό λοιπόν ως πληροφορία που θα λύσει την κατανόηση του κόσμου, μια και δεν το κατατάσσω ως μοναδική αλήθεια που βολεύει την ιδιωτεία των πιστών που περιμένουν το θαύμα, αλλά το αναρτώ για μερικές λέξεις και σκέψεις που περιλαμβάνει ο ομιλητής στο λόγο του που είναι ικανές να τροφοδοτήσουν την δική μας αυτό – θεραπεία.    Θα αποφύγω συνειδητά να τις κατονομάσω και να τις αναδείξω, μια και ποτέ δεν εκτιμούμε ότι δεν κατανοούμε μόνοι μας.  Σοφά λόγια έχουν ακουστεί κατά κόρον ανά τους αιώνες αλλά η βλακεία επιμένει να χτίζει με τα απορρίμματα της λειτουργίας της που τα ονομάζουμε πολιτισμό.

Το σίγουρο είναι ότι οι «μεγάλες» κοινωνικά σκέψεις έχουν να κάνουν άμεσα με τις «τεράστιες» προσωπικές μας αποσαφηνίσεις που τις επιλέγουμε ως συνέπεια λόγου και έργων στη δράση μας και τις επιλογές μας.
Συνήθως είμαστε δέσμιοι του αποτελέσματος στη ζωή μας και έτσι δεν μπορούμε να ζήσουμε την κατανόηση της ουσιαστικής ανάγκης που μας κάνει να υπάρχουμε. Ακυρώνουμε μια ολόκληρη Οδύσσεια της ζωής μας, ενώ βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος για να ρίξουμε ένα πήδημα στην Πηνελόπη της ευζωίας μας.
Το ζήτημα του προβλήματος δεν είναι κοινωνικό, ψυχολογικό, οικονομικό, πολιτισμικό, φιλοσοφικό κλπ… είναι όλα μαζί και όλα τούτα δεν είναι κανένας τεράστιος άπιαστος θεός , αλλά ένας όμορφα μικρός άνθρωπος.  Είμαι «εγώ» , «εσύ» , «αυτός» για να υπάρξουμε κάποια στιγμή (αν τα καταφέρουμε) ως «εμείς».
Όταν μεγαλώσουμε τη σκέψη μας θα διαπιστώσουμε ότι ο ενικός αριθμός έχει δικαίωμα να περιλαμβάνει όλα τα πρόσωπα ενώ ο πληθυντικός είναι ουσιαστικά πλήρης μόνο στο «Εμείς» που έχει την γνώση-διάκριση και αποδοχή της πλήρους αυτονόμησης των προσώπων του ενικού.
Αξίζει πάντα να σεβόμαστε την αφορμή (το βίντεο) από όπου και αν προέρχεται και να εμπιστευόμαστε την νοητική επεξεργασία της έστω και αν είναι ανίκανη να γονιμοποιήσει την δίπλα μας σκέψη... κάποια στιγμή θα συμβεί και αυτό. 


Πατήστε στην εικόνα 
το βίντεο διαθέτει και Ελληνικούς υπότιτλους


ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΟΒΙΚΗ ΚΤΗΣΗ ΕΩΣ ΤΟ “ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ”

.

Σε αυτή την εκδίπλωση της σκέψης θα αναλύσουμε μερικές εκφράσεις που συσπειρώνουν τις αντιλήψεις μας για να δούμε στην συνέχεια μέσα από την υπέρβαση τους μια φιλοσοφία  που ενδεχομένως να εξυπηρετεί ως λύση – απάντηση - σε ότι δεν βολεύει τη ζωή μας.
Υπάρχουν λοιπόν μερικές προτάσεις που περιέχουν μέσα τους αντιλήψεις που ενώνουν ανθρώπους ακόμα και λαούς διαμορφώνοντας κοινές συνειδήσεις. Αν τις άκουγε ένας άνθρωπος που δεν είχε υποστεί την εκπαίδευση τους θα κοιτούσε σαστισμένος τις αντιδράσεις των υπολοίπων ανθρώπων που τις έχουν ως κτήμα στην αντίληψη τους. Μια έπαρση ενός φρονήματος βρίσκεται πίσω από μερικά ακούσματα και με ένα μαγικό τρόπο κατά περιόδους της ιστορίας ή και συνεχώς οι άνθρωποι στέκουν χωρίς ανάλυση εκστασιασμένοι από αυτές. Για παράδειγμα η φράση “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” ενώ έχει μια ανόητη λογική σύνταξη ως προφανές σε μια ανεξάρτητη με σύνορα χώρα , ακούγονταν ως έκφραση συσπείρωσης ενός λαού και φυσικά κάτω από την καθοδήγηση συγκεκριμένου ηγέτη.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους ομιλούντες και εμφορούμενους από εθνική συνείδηση κατοίκους της χώρας τούτης αλλά με διάφορες παραλλαγές θα το συναντήσουμε και σε άλλους λαούς. Για παράδειγμα μια χαρακτηριστική έκφραση είναι αυτή που περιλαμβάνεται στον ύμνο της Μεγάλης Βρετανίας και λέει “Ο Θεός σώζει τη Βασίλισσα”. Ένα αίσθημα εθνικής φρόνησης εκπέμπεται από λόγια που κανένας δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να σκεφτεί τι υπάρχει πίσω από αυτά και κατά πόσον θα μπορούσε να λειτουργήσει συνύπαρξη ενός λαού χωρίς τούτα.
Μέχρι και την δεκαετία του 50 στην Ελλάδα , οι παραβατικοί προς επιβίωση που πουλούσαν λαθραία προϊόντα στις αγορές της Πρωτεύουσας, είχαν την έκφραση “Σύρμα” που τους έκανε να το βάζουν στα πόδια για την προστασία τους σαν εμφανιζόταν ο αστυνόμος της εξουσίας και υπήρχε πιθανότητα να τους συλλάβουν. Αυτή ήταν μια τελείως άσχετη λέξη ιδιωματισμού, αλλά τόσο καταλυτική για την συνύπαρξη τους κάτω από ότι τους ένωνε απέναντι σε ένα πολιτικό- οικονομικό σύστημα. Θα σκεφτεί κάποιος ότι δεν έχει καμία σχέση μια έκφραση που συσπειρώνει το φρόνημα ενός λαού με την συσπείρωση των μικροαπατεώνων που ανάφερα ως παράδειγμα. Το μυαλό μας όμως δεν έχει τέτοιες ποιοτικές καταγραφές και λειτουργεί για τις μεγάλες ή μικρές ιδέες με τον ίδιο τρόπο δημιουργώντας αυτόματες αντιδράσεις συσπείρωσης ή επίθεσης σε ότι το έχουμε εκπαιδεύσει με ένα συγκεκριμένο λεκτικό ερέθισμα.
Κάπως αντίστοιχα και οι λαοί , οι κοινωνικές τάξεις, οι θρησκευτικές κοινότητες ή καμιά φορά και τα μορφώματα τους που ονομάζονται έθνη, έχουν μερικές εκφράσεις που μέσα από αυτές (κάτι σαν σφυρίχτρα) ενδυναμώνουν το βαθμό συσπείρωσης τους.
Στην εποχή της Χούντας στην Ελλάδα υπήρχαν δύο αντίστοιχες εκφράσεις που μέσα τους έκρυβαν αντιθετικές αντιλήψεις που όριζαν δύο διαφορετικά ρεύματα πολιτικής σκέψης. Η πρόταση σύμβολο “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” βρισκόταν σε μια βίαια αντιπαράθεση με το “Ψωμί Παιδεία Ελευθερία” και το αποτέλεσμα αυτής της ιδεολογικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης το έχει καταγράψει η ιστορία.
Τα συνθήματα “σύμβολα” έχουν άμεση σχέση με τις περιόδους και τις ανάγκες μιας ομάδας ανθρώπων μέσα σε αυτές. Προχωρώντας η εποχή και αλλάζοντας οι ανάγκες με κάποιο τρόπο στην διαπαιδαγώγηση μένουν τα αποτυπώματα τους που γαλουχούν και τις μετέπειτα γενιές σε μια συναισθηματική ταύτιση με το παρελθόν. Στις ακραίες μορφές ταύτισης ολοκληρωτικών σκέψεων θα δούμε να δημιουργεί μια ψυχική έπαρση (με εθνικά στοιχεία) η φράση “Εν τούτω Νίκα” ή το γνωστό παγκόσμια από τον εμπορικό κινηματογράφο “Μολών λαβέ” που αρέσκεται η ντόπια καταναλωτική προώθηση του να το τυπώνει και σε καλοκαιρινά μπλουζάκια.
Ε ! όλα αυτά τα ξέρουμε θα ακούσει (να λέει) μια φωνή μέσα του ο αναγνώστης για να συμφωνήσω μαζί του κρίνοντας παράλληλα αναγκαία την καταγραφή τους σαν θέλουμε να πάει η σκέψη πιο πέρα από αυτές τις διαπιστώσεις.

Σήμερα αν ένας έβγαινε και δήλωνε “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” θα συγκέντρωνε βλέμματα δυσπιστίας για την πνευματική του ακεραιότητα. Φυσικά κανένας πολιτικός ή εθνικόφρων πολίτης δεν αναφέρει αυτό το σύνθημα , παρά προσανατολίζεται στις αιτίες της υποδούλωσης μια και εκεί έχει μεταφερθεί και ο αγώνας αντιπαλότητας των αντιλήψεων. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημα βρίσκεται μεταξύ του “Μαζί τα Φάγαμε” και του “Εσείς τα φάγατε”. Το γεγονός όμως είναι ότι η φορτισμένη με εθνική συνείδηση πρόταση "Η Ελλάδα ανήκει στου Έλληνες" μοιάζει με ανέκδοτο.  Παρόλα τούτα όμως, όπως αναφέραμε και προηγουμένως μια συναισθηματική εκπαίδευση που έχουν υποστεί οι πολίτες από την προηγούμενη χρήση της έκφρασης, βρίσκεται σε λειτουργία μέσα τους και κάνει τον πόνο της υποδούλωσης μεγαλύτερο με συμπτώματα ακαμψίας από φοβική αδράνεια.
Κανένας δεν θα σκεφτεί αν έχει, είχε ή αν υπήρξε ποτέ καμία αξία σε αυτή η έκφραση… Όλα τούτα ως σκέψεις τα εφησυχάζει το συναίσθημα της εκπαίδευσης μας και έτσι δεν αλλάζει τίποτε στη ζωή μας. Πιο εύκολα δεχόμαστε την σκέψη “χάσαμε” παρά ότι δεν γίνεται να χάσουμε αφού δεν υπήρξε ποτέ αυτοδιάθεση σε κανένα παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι.
Όλο το “σύστημα” χειραγώγησης του ατόμου, της κάθε ομάδας ή ακόμη και του κάθε λαού, βρίσκεται πίσω από μια διαδικασία ενδυνάμωσης του συναισθήματος να κερδίσουν ότι απειλείται να χάσουν ή να οικειοποιηθούν ότι τους στέρησαν. Όλες αυτές οι μεγάλες ιδέες που στοχεύουν σε μια προσφορά του υστερήματος των ανθρώπων, διαθέτουν ως παρακίνηση  αφηρημένες προτάσεις συνθημάτων που πίσω από αυτές υπάρχει ένας κοινός κώδικας εκμετάλλευσης.
Η μεγάλη Τουρκία, σε μια σχέση με την Μεγάλη Ελλάδα που οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή, έχουν ταιριαστή ομοιότητα με την κάθε μικρή ή μεγάλη χώρα που λειτουργεί τον μεγαλοϊδεατισμό της στοχεύοντας να συσπειρώσει ανθρώπους, βία και αίμα προς ένα αόρατο (στο λαό) συμφέρον που είναι ανίκανος να το αντιληφθεί  όντας εκπαιδευμένος σε συνθήματα.
Η λέξη “Περιουσία” που κρύβεται πίσω από κάθε σύνθημα συσπείρωσης, νομίζουμε ότι υφίσταται ως έννοια  στην ζωή μας και μάλιστα της δίνουμε  ένα περιεχόμενο Ελευθερίας που απορρέει από αυτή την κτήση.   Κανένας δεν σκέφτεται ότι η κτήση δεν μπορεί να είναι ελευθερία… Ακόμη και μεγάλες εξεγέρσεις με ηρωικές αυτοθυσίες ανθρώπων όπως αυτή του 1821 δεν επιλέγει να σκέφτεται κάποιος ότι οι επαναστάτες παρακινήθηκαν  στο όνομα της περιουσίας μια και την έταζε ο Κολοκοτρώνης ως μισθό στους στρατολογημένους συμπολεμιστές του.   Αντί αυτού προτιμούμε να προσδίδουμε υψηλά κριτήρια εθνικού φρονήματος συνολικά σε ανθρώπους -λαούς-  μια και  μας βολεύει να τους αγιοποιούμε μειόνοντας τις ελάχιστες ενσυνείδητες στάσεις  ζωής όσων ως εξαίρεση επέλεξαν την αυτοθυσία.
Τώρα το αν το απλό σπιτάκι που έχει ο δύσμοιρος Έλληνας φορολογούμενος του ανήκει είναι μια άλλη υπόθεση , αλλά εκείνος καμαρώνει τον τίτλο χρήσης που έχει από ένα "σύστημα" που υπηρετεί ως μη ελεύθερος υπήκοος , αλλά  νοιώθει ως τσολιάς στα ανάκτορα φουσκώνοντας ως διάνος για την ελευθερία που διαθέτει.
Αν παρέδιδαν την πενιχρή περιουσία τους οι πολίτες σε μια εξουσία που σίγουρα δεν μπορεί να διαχειριστεί την επιβίωση μιας χώρας, τι θα συνέβαινε;
Αν παραδίδαμε την διακυβέρνηση μιας ολόκληρης χώρας στις δυνάμεις εκείνες που μας επιβάλουν μέσα από τους ντόπιους συνεργάτες τους ψυχικές και οικονομικές πιέσεις… τι θα συνέβαινε;
Η απάντηση είναι ότι κανένας κτηνοτρόφος όσο και αν θέλει να αρμέγει την αγελάδα του δεν επιλέγει να την βάλει μέσα στο σπίτι του. Αυτό σημαίνει ότι αν παίρναμε απόφαση ότι διαλύουμε το μαγαζί και κάνουμε ένα διεθνή διαγωνισμό ποιος μαστροπός θέλει να μας πάρει δεν θα βρισκόταν κανένας. Άλλο να εισπράττεις το καθαρό κέρδος από το σπίτι του γείτονα και άλλο να επιλέξεις την συγκατοίκηση με αυτόν.
Τι αγωνιούμε λοιπόν αν πιάνουμε τους δείκτες ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας που παράλληλα βοηθούν στην δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους αφού δεν υπάρχει δομημένη κυβερνώσα σκέψη που να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ανάπτυξη για ένα αυτοδύναμο λαό. Την υποτέλεια την ονομάσαμε παγκοσμιοποίηση και έτσι έχουμε μια εθνική περιουσία  που μοιάζει με  ένα αφιλόξενο επιτηρούμενο (μέσα και έξω) σπίτι που πληρώνουμε ακριβό ενοίκιο με το αίμα μας και σαφώς την ανεξέλικτη σκέψη μας.
Υπάρχει κανένας από τους υποκριτικά εκφραζόμενους προς τον λαό που να υποστηρίζει ότι υπάρχει Εθνική κυριαρχία πιστεύοντας το;
Βέβαια κάποιοι θα αγχωθούν μέσα από αυτή την ανάλυση και θα μιλήσουν για τα ιερά και τα όσια των προγόνων μας και για το τιμημένο χώμα που δεν παραδίδεται … μια και μας ανήκει. Όμως ο αντίλογος είναι ότι τα ιερά και τα όσια δεν βρίσκονται πουθενά αλλού πέρα από το μυαλό και την καρδιά της εκπαίδευσης και σαφώς δεν μας ανήκει ο Παρθενώνας όπως δεν μας ανήκει και το Πυθαγόρειο θεώρημα.   Τα μόνα που μας ανήκουν είναι τα αυτόφωτα πλαστικά  ομοιώματα μιας κακόγουστης λαϊκής τέχνης στο Μοναστηράκι και σαφώς τα χρέη από την ανυπαρξία θεωρημάτων στην σκέψη της ιδιωτείας πολιτικών και πολιτών αυτής της χώρας.
Τι λέτε μήπως είναι υψηλή επαναστατική φιλοσοφικά πράξη να διαλύσουμε το Μαγαζί;
Αντέχουμε σε τέτοιες διαδρομές του νου;
Γιατί αν δεν χάσεις κάτι στο μυαλό σου , δεν πρόκειται ποτέ να το κερδίσεις μια και δεν θα βιώσεις ως έλλειψη την Αξία του…
Το να μυηθεί κάποιος στην Ελληνική φιλοσοφία του ζειν, αποτελεί πολύ ακριβή περιουσία και σίγουρα δεν μπορεί κανένας να την υποτάξει … μια και όποιος το τολμήσει απλά της υποκλίνεται εξελληνιζόμενος μπροστά στο ευφυές και τεράστιο «Ευ πράττειν»

Βέβαια έχουμε ένα μικρό πρόβλημα και δεχόμαστε ως Ελληνική σκέψη το μόρφωμα της κουλτούρας που λειτουργούμε συνολικά σε ετούτη τη γεωγραφική γωνιά που υπήρξαν οι Έλληνες, έχοντας όρια αντίληψης μέσα από την λειτουργία της σκέψης τούτης και φυσικά αδυναμία να κατανοήσουμε την σημασία του Δούρειου Ίππου όπως και την μεταλλαγή του ονόματος  Κανένας σε Οδυσσέας γιος του Λαέρτη.