Πετρέλαιο: από τους μύθους και την ιστορία στην ύστερη πραγματικότητα

 .
Κατ΄ εξαίρεση της διακοπείσας αρθρογραφίας μέχρι νεωτέρας σε τούτο το ιστολόγιο αναρτώ μια ενημέρωση σχετικά με μια μελέτη του φίλου και ερευνητή Σωτήρη Γλυκοφρύδη που στο σύνολο των άρθρων του αποτελεί μια τεκμηριωμένη προσέγγιση στο πετρέλαιο από το παρελθόν μέχρι σήμερα.

Λόγω της μεγάλης έκτασης της εργασίας θα αναρτηθούν τα περιεχόμενα με την σκέψη πως όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να έχει μια εμπλουτισμένη προσέγγιση στο ζήτημα έχει την δυνατότητα να ζητήσει την αποστολή του αρχείου με e-mail.

Ο λόγος και τα νοήματα που διαπραγματεύεται ο αγαπητός Σωτήρης δεν αφορούν σε λογικές εύπεπτης κατανάλωσης της πληροφορίας. Αυτό σημαίνει πως δεν έχουν κανένα πρακτικό νόημα σε ανθρώπους που διαβάζουν στο διαδίκτυο ως να φυλλομετρούν περιοδικά επικαιρότητας χωρίς την επίγνωση  χρησιμότητας της πληροφορίας.
Ένας λόγος που γίνονται διεργασίες προαγωγής της αρθρογραφίας με παράλληλη σιωπή σε αυτό τον ηλεκτρονικό χώρο είναι και η επαναδιαπραγμάτευση της αντίληψης του λανθασμένου Δημοκρατικού μοιράσματος των πληροφοριών σε μια κοινωνία που δεν διαθέτει ερωτήματα.  Όταν προσφέρονται πληροφορίες σε άτομα που δεν τις ζητούν είναι άχρηστες και μάλιστα επιφέρουν μεγαλύτερο κακό  γιατί νομίζουν οι καταναλωτές της πληροφόρησης ότι "γνωρίζουν" ενώ βρίσκονται σε βαθιά μεσάνυχτα ως δυνατότητα επεξεργασίας των δεδομένων.

Το «ζητώ» μέσα από την ατομική φερώνυμη ευθύνη κάθε ανθρώπου είναι το πρώτο σκαλοπάτι εξέλιξης μιας απρόσωπης και φοβικής κοινωνίας που τα αποτελέσματα της τα βιώνουμε καθημερινά.
Όποιος ή όποια  επιθυμεί  την μετεξέλιξη του «Κανένα» που φέρει ως αθέατος παρατηρητής του διαδικτύου σε «Οδυσσέα γιο του Λαέρτη» μέσα από τη δράση της σκέψης του μπορεί να στείλει μήνυμα αίτησης για την αποστολή της μελέτης στο nativita@otenet.gr  ή προς τον ίδιο τον συγγραφέα στο  sotglyk@otenet.gr

Κώστας Ζωγραφόπουλος


Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 κεφάλια

Πετρέλαιο:  από τους μύθους και την ιστορία
στην ύστερη πραγματικότητα



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΜΕΡΟΣ Α΄ - ΠΡΟΟΙΜΙΟ
1. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ: Στην ιχνηλασία… / Μεσόγειος και Μεσοποταμία… / Ο μυθικός κατακλυσμός… /  Η Μεσόγειος ήταν η Μέση γη; / Είμαστε ακόμη δεισιδαίμονες; / Οι Βαβυλώνιοι σάροι.
2. ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ:  / Μια διαφορετική προσέγγιση… / Αιγαίο - πρώιμη εποχή / Το έλαιο της πέτρας / Τα Φυσικά ΧΥΤΑ /  Η επιβίωση στο φιλοσοφικό τραπέζι / Η φιλοσοφία στο μητρικό κρεβάτι  
3. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ: Αντλούμε δύναμη από τα πεπτικά παράγωγα της γης… / Η Νέα Ρώμη της εποχής του Ηλιογάβαλου / Πλάτων και Αριστοτέλης, τα αξεπέραστα σύμβολα στο σκάκι της ζωής.
             ΜΕΡΟΣ Β΄ - ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΧΥΤΑ
1. Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ: Μεντελέγιεφ, ο απόστολος της χημείας  / Τελικά είχε δίκιο για τη γη ο Θαλής / Τρόπος άντλησης / Οι 7 αδελφές / Οι 7 αδελφές γεράσανε, ήρθαν σόγια και ξαδέλφες.
2. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ: Έναρξη  / Οι εναλλακτικές πηγές / Οι μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου  / ΗΠΑ, αφανής leader… / Νέα εποχή… / Κίνδυνοι… / Αυξημένη η επικινδυνότητα…  / Κίνδυνοι απο εχθρικές ενέργειες / Το πετρέλαιο δεν είναι πράσινη ενέργεια ούτε καθαρή. 
3. ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ: Κανιβαλίζουμε επικίνδυνα τη μάνα μας  / Τα δίκτυα σημαίνουν παγκοσμιοποίηση… / Η διδαχή των Ομηρικών επών / Πολιτική του διαίρει και βασίλευε... /  Ο Σίσυφος χρειάζεται ένα διάλειμμα, ένα time out.
ΜΕΡΟΣ Γ΄ - ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΟΖ
1. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ:  LOS / ΕΕΖ / UNCLOS Ι-ΙΙ / Απαγόρευση κατά της Αμερικής / UNCLOS ΙΙΙ /  Εφαρμογή ΑΟΖ /  ΑΟΖ – παροράματα / Έννοιες βάσης / Γιατί είναι δύσκολη η εφαρμογή της ΑΟΖ στο Αιγαίο / Η στάση του καρντάση γείτονα / Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης / Ο Τουρκικός γκριζωνισμός / Χάγη, στα δύσκολα -… / Ο από μηχανής Θεός
2. ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ : O δεύτερος κήπος της Εδέμ / Ο β΄ κήπος της Εδέμ προκύπτει για τους κολασμένους / Το κοίτασμα «Λεβιάθαν  / Τα κεφάλια του θηρίου /  Ο «άρχων της καβάλας».
3. ΑΙΓΑΙΟ:  Casus Beli / Η Τουρκία νοιώθει σε κορσέ… / Καστελόριζο /  Κύπρος, χώρα που αρπάζει ευκαιρίες / Η  Ελληνο-Ισραηλινή συνεργασία / Νιγηρία, ένα παράδειγμα που μοιάζει της Ελλάδας / Διαφθορείς και διεφθαρμένοι / Η Ελλάδα θα συρθεί ξυπόλητη στο συμβολαιογραφείο.
ΜΕΡΟΣ Δ΄  - Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ
1. Η ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ:  Διείσδυση μέσω των δικτύων /  Ο Οθωμανός πετρο-Αττίλας / Ο καβαλιέρε χαρεμάρχης / Το Ισραήλ στο γεωπολιτικό ενεργειακό παιχνίδι / Προς αποδιοργάνωση της Μεσόγειας λεκάνης.
2. ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΛΕΒΙΑΘΑΝ:  Δηλώσεις του Ισραήλ... / Οι πυρηνικοί φύλακες / Υπάρχει τελικά πετρέλαιο στη Μεσόγειο και πόσο; / Πώς θα συμπεριφερθούν οι Τούρκοι;
3.  ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ: Περί των προφητειών / Οι εσχατολογικες … / Ο ύπνος και τα όνειρα / Το κλειδί… / Η Ινδουιστική εσχατολογία / Ζαραθούστρα / Ιουδαική εσχατολογία / Χριστιανική… / Μωάμεθανική … / Νέα Ευρώπη -  Νοστράδαμος / Επιστημονική εκδοχή - Χάντιγκτον  / Γωγ και Μαγώγ / Το Θηρίο / Η Πόρνη της Βαβυλώνας / Το υποτιθέμενο σενάριο.  
ΕΠΙΛΟΓΟΣ  - Τι κινεί τα νήματα; / Ρέκβιεμ.

Η ΕΡΩΤΗΣΗ «ΚΑΤΑΛΑΒΑ;» ΩΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ



Φτάσαμε σε ένα επίλογο που θα τον όριζα σαν αλλαγή φάσης της αρθρογραφίας που περιλαμβάνει τούτος ο ηλεκτρονικός χώρος.  Τα πάντα στη ζωή υπόκεινται στον νόμο του κύκλου της ζωής που διαθέτει επιθυμία, υλοποίηση και μετουσίωση της δράσης. Θα το πω όμως με ένα διαφορετικό τρόπο που είναι ευκολότερα αναγνωρίσιμος και αφορά την γένεση, ενηλικίωση και θάνατο σε ότι υπάρχει γύρω μας στον τρισδιάστατο χώρο.
Παραδόξως αυτός ο κύκλος είναι νοητικά αποδεκτός από όλους μας, αλλά απέχει πολύ από την προσωπική μας συνειδητοποίηση, γεγονός που μας δίνει δράσεις που είναι επιεικώς ανόητες ως αντίληψη που έχουμε για την ίδια τη ζωή και την αγκίστρωση μας σε επαναλήψεις σκέψεων που κρύβουν πίσω τους ένα ξόρκισμα του θανάτου δηλαδή μια αντίσταση στην ίδια μας την εξέλιξη.
Πρόσφατα συζητούσα με ένα υπερήλικα παππού που το μέλημα του σε συνέπεια με την δράση των νιάτων του ήταν να μεγαλώσει και να διασφαλίσει την περιουσία του νομίζοντας ότι τούτο αποτελεί ζωή. Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τα ίδια κάνει η σκέψη σχεδόν όλων μας που κρατιέται από αντιλήψεις που θέλουν την ασφάλεια της συνήθειας μιας ζωής νομίζοντας  υποσυνείδητα ότι είναι σταθερή και σίγουρη.

Θα έλεγα ότι δεν γνωρίζω την μορφή της επόμενης φάσης εξέλιξης του ηλεκτρονικού χώρου, αλλά ξέρω την τάση  ως μεταβολή που έχει να κάνει περισσότερο με την σιωπή και την παρατήρηση έξω από το «ψεύτικο μοίρασμα» πληροφοριών.  Στη ζωή μας νομίζουμε ότι οι πληροφορίες αποτελούν γνώση. Τούτο είναι μια βαθιά πλάνη μια και μας διαφεύγει το ενδιάμεσο που είναι και το σημαντικότερο κομμάτι επεξεργασίας του Νου. Ενδιάμεσα της πληροφορίας με τη γνώση, υπάρχει μια παρεξηγημένη λέξη που ονομάζεται «πληροφόρηση» και νομίζουμε ότι γίνεται αυτόματα ως χρονική αλληλουχία υποδοχής των πληροφοριών. Στην ουσία όμως η πληροφόρηση είναι μια προσωπική διαδικασία που μέσα από την μνήμη (δηλαδή την λειτουργία της μη λήθης- αλήθεια) επεξεργάζεται τις πληροφορίες για να τις μετουσιώσει σε γνώση.  Αυτό σπανίζει στη σκέψη των ανθρώπων και τα αποτελέσματα είναι εμφανή στο ονομαζόμενο πολιτιστικό μοντέλο που βιώνουμε με την επανάληψη των βιωμάτων του Σίσυφου. Το κοινωνικό Αλτσχάιμερ εντοπίζεται και στην βραχύβια μνήμη των προσωπικών αλλά και πολιτικών επιλογών που έχουμε οι άνθρωποι. Θα έλεγα ότι το ανέκδοτο με το χρυσόψαρο που περιγράφει την βραχύβια μνήμη του καθώς σκέφτεται κάθε λίγα δευτερόλεπτα για τον εγκλεισμό του μέσα από την ίδια ατάκα μένοντας ευτυχισμένο που είναι «Α! ένα ενυδρείο», δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό αν το προεκτείνουμε ως επίγνωση για τις προσωπικές αλλά και πολιτικές συμπεριφορές μας. Βέβαια πάντα γελάμε εις βάρος του τρίτου για κάθε ίδιο κουσούρι που έχουμε στη σκέψη μας.

Η ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ , ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΡΑΣ




Ο τρόπος ερμηνείας των συναισθηματικών μας εμπειριών καθορίζει και την θέση μας για τις διάφορες απόψεις στη ζωή. Μέσα από μια προσέγγιση των καταστάσεων που δημιουργούν τις σκέψεις μας, το άρθρο θέλει να καταλήξει σε δύο αντιθετικές πληροφορίες που υπάρχουν σε βίντεο και έχουν να κάνουν με την δομή και την εξέλιξη του Συμπαντικού κόσμου γύρω μας.
Για τις  υποκειμενικές μας πεποιθήσεις υπάρχουν σωστές απόψεις επειδή έτσι νιώθουμε και σαφώς λάθος θεωρίες ακόμη και αν έχουν πειραματικά αποδειχθεί, μια που το συναίσθημα του μοντέλου ζωής που επιλέγουμε είναι ισχυρότερο κάθε Λογικής και σαφώς κάθε αποδεικτικής διαδικασίας.
Μπορεί να χρησιμοποιεί τις αναζητήσεις στο διαδίκτυο ο Άραβας ή ο Χριστιανός φανατικά πιστός, αλλά οι απόψεις του για τις εφαρμογές της κβαντικής που του προσφέρουν μια καθημερινότητα είναι απορριπτικές μια και έχουν άλλη συναισθηματική αφετηρία πίστης.
Ας ξεκινήσουμε όμως να πλησιάζουμε τη σκέψη.

Αν παρακολουθήσουμε ένα ζώο που διαπιστώνει ότι ο σύντροφος του ή ακόμη και το παιδί του βρίσκεται πεθαμένο, θα παρατηρήσουμε μια διερευνητική εμμονή του να παραμένει γύρω από το κουφάρι με διάθεση να το βοηθήσει.  Όταν συνειδητοποιήσει  ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι φέρνοντας την αντίδραση στο άλλο ζώο, τότε απομακρύνεται και συνεχίζει την ζωή του επαναλαμβάνοντας τις συνήθειες που έχει και εξυπηρετούν τη ζωή του.
Ακριβώς την ίδια συμπεριφορά έχουν και οι άνθρωποι πέραν των προσωπικών τους βιωμάτων, έστω και αν κόπτονται για την «μνήμη» που διαθέτουν ως κοινωνίες και άτομα μέσα από τη γνώση παλαιότερων ιστορικών εμπειριών.
Ποτέ δεν έμαθε ο «Άνθρωπος» από τα βιώματα της ιστορίας μια και θα είχαμε τελείως διαφορετική αντίληψη για την βία αν είχαν παιδευτικό χαρακτήρα οι πληροφορίες της ιστορίας στο παρόν μας.
Αν είχαμε την δυνατότητα ώστε να μεταδώσουμε -μεταξύ μας- συναισθήματα αυτούσια χωρίς την αναγκαστική βιωματική πρακτική με τις συνέπειες που έχει για κάθε μάθηση μας, θα μιλούσαμε για ένα εξελιγμένο είδος που αυτή τη στιγμή σαφώς δεν είμαστε.

Έτσι η εμπειρία φρίκης του Β Παγκοσμίου πολέμου είναι κάτι το απροσδιόριστο σαν δεν το βιώσαμε προσωπικά και σαφώς οι γνώσεις για όλες τις βεβαιότητες που έχουμε στο μυαλό μας έχουν αφετηρία μη αποδεδειγμένους συνειρμούς που τους αποδεχόμαστε ως αληθείς στη ζωή μας.
Σε πρακτικό προσωπικό επίπεδο κρίνουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με τις δικές μας αντιλήψεις για την ζωή, σε βαθμό που θεωρούμε ότι διαφορετικό δεν μας ταιριάζει πως είναι ανάξιο να υπάρχει. 
Ο σημερινός άνθρωπος νομίζει ότι η «σωστή» εκδοχή της ζωής είναι αυτή που βρίσκεται μέσα στη σκέψη του και έτσι οργανώνει τις συμπλεύσεις ή τις αντιπαλότητες του σε ένα αγώνα βίας.
Αυτή η βία μπορεί να είναι μέσα στις ερωτικές του σχέσεις, στις φιλικές, στις επαγγελματικές και σαφώς στις πολιτικές εκτιμήσεις του για το φαντασιακό Άριστον της Πολιτείας που τον εξυπηρετεί.

Η ΚΟΙΝΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ



Στο χωριό μας την Δραγασιά  υπάρχουν όπως και σε όλα τα όμορφα χωριά της Ελλάδας μικρές και μεγαλύτερες εκκλησιές. Θα έλεγα όμως ότι και σε όλο τον κόσμο υπάρχουν αντίστοιχες εκκλησιές που οι άνθρωποι μοιράζονται το «μαζί» της Πίστης που τους ενώνει σε κοινότητες.
Το δικό μας χωριό λοιπόν έχει μια όμορφη εκκλησιά τον Άγιο Σπυρίδωνα που με μεράκι όλοι οι χωριανοί έχουν βαλθεί να την κάνουν ένα κόσμημα για τα δεδομένα ενός μικρού τόπου. Η «δική μου» όμως εκκλησιά είναι μια άλλη - ο Αι Δημήτρης-  που στέκει σε ένα πρανές έξω από το χωριό κάτω από τα αιώνια θαλασσοδαρμένα βράχια των παλαιοντολογικών Οντρίων που βρίσκονται σε ένα υψόμετρο γύρω στα 900 μέτρα.
Οι πέτρες και τα ξύλα που την θεμελίωσαν μετράνε πολλές εκατοντάδες χρόνια που χάνονται στο παρελθόν και ανταμώνουν με τις ρίζες των δέντρων της γύρω φύσης που κρατούν χυμούς χαμένης μνήμης από τους ανθρώπους που μπήκαν για πάντα πλάι στα πετρόκτιστα  θεμέλια της.
Ο λόγος που την επισκέπτονται για πολλά χρόνια οι άνθρωποι είναι ο πιο συνειδητοποιημένος της ζωής τους μια και οι ευωδιές από το κατευόδιο της Περσεφόνης αφήνουν μια αίσθηση ύμνου της ζωής που πάντα περιμένει την Άνοιξη.
Από την μικρή πέτρινη καμάρα της πόρτας θα αναγκασθείς να σκύψεις και να ακουμπήσεις το παμπάλαιο ξύλο της πόρτας με το μεταλλικό μάνταλο για να περάσεις στο χώρο της μυσταγωγίας.  Η σημαντικότερη λειτουργία σε αυτή τη ζωή είναι να μπορέσει κάποτε ο άνθρωπος να «σκύψει» συνειδητά με μέτρο και κλιτότητα  απέναντι στην ίδια του τη ζωή,  όπως μας είπε ο Δημήτρης ο Λιαντίνης.  Αυτή η λειτουργία είναι η πιο δύσκολη που πολύ λίγοι άνθρωποι την προσεγγίζουν χωρίς να ελπίζουν ωφελιμιστικά σε μια αντίληψη του επέκεινα της ζωής τους.
Σαν περάσεις την θύρα στο βάθος του σκιερού διαδρόμου που σε οδηγεί σε αυτή, μια δροσιά έρχεται να γίνει ένα με την ηρεμία και το ημίφως αφήνοντας την ανάσα σου να στοχαστεί ότι μπορεί να έχει το μυαλό σου σαν αντίληψη για τούτο τον κόσμο.
Τα πάντα γύρω είναι φτιαγμένα με μια οικονομία του τελετουργικού δίνοντας σου μια διάθεση να καθίσεις σιωπηλός στα λιγοστά στασίδια και να αφήσεις το χρόνο να περάσει από μέσα σου.
Έχει όμως μια πρωτοτυπία που με γοητεύει και με κάνει να την θεωρώ «δική μου».
Συνήθως οι Ναοί έχουν στο τέμπλο τους ξυλόγλυπτες αναπαραστάσεις και μια σειρά από εικόνες που καταλαμβάνουν συνολικά το χώρο του. Η αυστηρότητα των τέμπλων σύμφωνα με το τελετουργικό που υπηρετούν είναι εμφανής μια και χωρίζουν το χώρο των Πιστών από το μέρος που τελούνται οι απόκρυφες μυσταγωγίες πίσω από την Ωραία Πύλη. Ο Ιερέας από την εποχή των Ελευσίνιων μυστηρίων μέχρι σήμερα, ζητά να σφραγιστούν οι πόρτες και επικαλείται τη Σοφία για να μετουσιώσει σε βίωμα των αισθήσεων την ομολογία της Πίστης του σήμερα που κάποτε ήταν συνδεδεμένη με μια διαφορετική γνώση. 

ΑΛΗΘΕΙΑ Ή ΨΕΜΑΤΑ; 真還是假?

 .
Θα μου επιτρέψουν οι αγαπητοί αναγνώστες μια παραξενιά που ήθελα αρκετό καιρό να την κάνω και αφορά την ανάρτηση ενός κειμένου σε σύμβολα ιδεογραμμάτων.
Το κείμενο περιγράφει σκέψεις για την προσέγγιση των αισθήσεων μας και της ερμηνείας του κόσμου που έχουμε μέσα από την κβαντική θεωρία της καμπύλωσης του χώρου και των ιδιοτήτων που ερμηνεύουμε δεχόμενοι ότι έχει μέσα από την παρατήρηση μας.  Ακόμη  προσπαθεί να προσεγγίσει την σχέση της βαρύτητας και του χρόνου ως εκφάνσεις παρατήρησης των καμπυλώσεων του χώρου και την ισορροπία τους στην συνοχή και αποσταθεροποίηση αντίστοιχα του μοντέλου που παρατηρούμε και που σαφώς είναι περιεχόμενο του αθέατου  Όλου που τις περιέχει.
Επίσης αναφέρονται ακόμα μερικές σκέψεις επάνω στον Άνθρωπο και την επιβιωτική  λειτουργία που έχει το Εγώ και ο Φόβος ως δημιουργήματα που εξυπηρετούν την σταθερότητα της καμπύλωσης του χώρου πάντα συνδεδεμένα  με τον παρατηρητή και την εκδοχή του κόσμου που ερμηνεύουν οι αισθήσεις μας ως πραγματικό.

Η διάθεση μου να μετατρέψω τις σκέψεις τούτες σε ιδεογράμματα με συνέπεια να γίνουν ακατανόητες έχει να κάνει με την αίσθηση της απώλειας που ήθελα να λειτουργήσω προσωπικά ως αίσθηση σε μια γραφή που όντας υπάρχουσα αφού δημιουργήθηκε είναι ταυτόχρονα και χαμένη.
Ακόμη η γνώση μέσα από την κριτική προσέγγιση της που όλοι γνωρίζουμε πως αποτελεί μια σωστή αποδεδειγμένα διαλεκτική λειτουργία, ήθελα να αμφισβητηθεί πρακτικά ως βίωμα και να λειτουργήσει η αντίληψη του πειράματος του Σρέντιγκερ που δέχεται το «είναι και δεν είναι» ταυτόχρονα στα πάντα γύρω και μέσα μας.

Η ουσία όσων γράφτηκαν έχει ταυτόχρονα αλήθεια και ψεύδος, σημαντικότητα και ασημαντότητα και τέλος ύπαρξη και ανυπαρξία. Ο πολιτισμός μας κυνηγά την γνώση και την σωρεύει χωρίς να την επεξεργάζεται εύκολα απορριπτικά στην θεμελιώδη ύπαρξη της.  Αυτό δημιουργεί βεβαιότητες και προσδοκίες που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του πολιτιστικού μας οικοδομήματος.
Η καθημερινότητα μας είναι συνδεδεμένη με αυτές τις μικρές βεβαιότητες της σκέψης μας και φυσικά εξυπηρετούν την επιβίωση και αναπαραγωγή ατομικά και -κατά ανάγκη συσπείρωσης- συλλογικά  μέσα σε αυτόν τον κόσμο που ονομάζουμε υπαρκτό.   
Οι βεβαιότητες βρίσκονται στις απλές καθημερινές λειτουργίες της ζωής μας, στις πολιτικές μας αντιλήψεις, αλλά και στις προσωπικές μας προθέσεις διαχείρισης του συναισθήματος.
Η κάθε «απώλεια» γύρω μας, θεωρείται ως χαμένη πληροφορία ελέγχου της ατομικής μας σταθερότητας και φυσικά δεν είναι αποδεκτή έστω και αν γνωρίζουμε ότι είναι υπαρκτή και ισόποση δυναμικά με την ίδια τη ζωή. Αυτό ερμηνεύεται από την κοινή φράση που αναφέρουμε πως ότι γεννιέται πεθαίνει.

Τέλος διάλεξα να αναρτήσω το έργο «Έναστρη νύχτα» του Βίνσεντ Βαν Γκογκ, λόγω του ότι η περιδίνηση των πάντων μέσα από τον χρωστήρα του καλλιτέχνη αναδεικνύει την ασάφεια που υπάρχει για το «είναι και δεν είναι» των πάντων γύρω μας και σαφώς απέναντι σε αυτό την αντίληψη της «εκδοχής» που δίνουμε σε ότι συναντούν οι αισθήσεις μας και μας δημιουργούν βεβαιότητες και θέσεις στη ζωή μας.
Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι  η κοινωνική μας συγκρότηση και οι σχέσεις των ανθρώπων (δηλαδή οι συναντήσεις των σκέψεων τους) αν το μοντέλο ερμηνείας του κόσμου εξελιχθεί μέσα από την γνώση, δηλαδή από την αμφισβήτηση των βεβαιοτήτων μας….

Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι  θυσιάζοντας κάτι που η παρατήρηση μας μέσα από την θέαση του «Εγώ» το ορίζει σημαντικό, μπορεί να προκύψουν τεράστια διαφορετικά οφέλη που μας είναι αθέατα μέχρι τη στιγμή εκείνη στην λειτουργία της ζωής μας.