.
Σε αυτή την εκδίπλωση της σκέψης θα αναλύσουμε μερικές εκφράσεις που συσπειρώνουν τις αντιλήψεις μας για να δούμε στην συνέχεια μέσα από την υπέρβαση τους μια φιλοσοφία που ενδεχομένως να εξυπηρετεί ως λύση – απάντηση - σε ότι δεν βολεύει τη ζωή μας.
Υπάρχουν λοιπόν μερικές προτάσεις που περιέχουν μέσα τους αντιλήψεις που ενώνουν ανθρώπους ακόμα και λαούς διαμορφώνοντας κοινές συνειδήσεις. Αν τις άκουγε ένας άνθρωπος που δεν είχε υποστεί την εκπαίδευση τους θα κοιτούσε σαστισμένος τις αντιδράσεις των υπολοίπων ανθρώπων που τις έχουν ως κτήμα στην αντίληψη τους. Μια έπαρση ενός φρονήματος βρίσκεται πίσω από μερικά ακούσματα και με ένα μαγικό τρόπο κατά περιόδους της ιστορίας ή και συνεχώς οι άνθρωποι στέκουν χωρίς ανάλυση εκστασιασμένοι από αυτές. Για παράδειγμα η φράση “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” ενώ έχει μια ανόητη λογική σύνταξη ως προφανές σε μια ανεξάρτητη με σύνορα χώρα , ακούγονταν ως έκφραση συσπείρωσης ενός λαού και φυσικά κάτω από την καθοδήγηση συγκεκριμένου ηγέτη.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους ομιλούντες και εμφορούμενους από εθνική συνείδηση κατοίκους της χώρας τούτης αλλά με διάφορες παραλλαγές θα το συναντήσουμε και σε άλλους λαούς. Για παράδειγμα μια χαρακτηριστική έκφραση είναι αυτή που περιλαμβάνεται στον ύμνο της Μεγάλης Βρετανίας και λέει “Ο Θεός σώζει τη Βασίλισσα”. Ένα αίσθημα εθνικής φρόνησης εκπέμπεται από λόγια που κανένας δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να σκεφτεί τι υπάρχει πίσω από αυτά και κατά πόσον θα μπορούσε να λειτουργήσει συνύπαρξη ενός λαού χωρίς τούτα.
Μέχρι και την δεκαετία του 50 στην Ελλάδα , οι παραβατικοί προς επιβίωση που πουλούσαν λαθραία προϊόντα στις αγορές της Πρωτεύουσας, είχαν την έκφραση “Σύρμα” που τους έκανε να το βάζουν στα πόδια για την προστασία τους σαν εμφανιζόταν ο αστυνόμος της εξουσίας και υπήρχε πιθανότητα να τους συλλάβουν. Αυτή ήταν μια τελείως άσχετη λέξη ιδιωματισμού, αλλά τόσο καταλυτική για την συνύπαρξη τους κάτω από ότι τους ένωνε απέναντι σε ένα πολιτικό- οικονομικό σύστημα. Θα σκεφτεί κάποιος ότι δεν έχει καμία σχέση μια έκφραση που συσπειρώνει το φρόνημα ενός λαού με την συσπείρωση των μικροαπατεώνων που ανάφερα ως παράδειγμα. Το μυαλό μας όμως δεν έχει τέτοιες ποιοτικές καταγραφές και λειτουργεί για τις μεγάλες ή μικρές ιδέες με τον ίδιο τρόπο δημιουργώντας αυτόματες αντιδράσεις συσπείρωσης ή επίθεσης σε ότι το έχουμε εκπαιδεύσει με ένα συγκεκριμένο λεκτικό ερέθισμα.
Κάπως αντίστοιχα και οι λαοί , οι κοινωνικές τάξεις, οι θρησκευτικές κοινότητες ή καμιά φορά και τα μορφώματα τους που ονομάζονται έθνη, έχουν μερικές εκφράσεις που μέσα από αυτές (κάτι σαν σφυρίχτρα) ενδυναμώνουν το βαθμό συσπείρωσης τους.
Στην εποχή της Χούντας στην Ελλάδα υπήρχαν δύο αντίστοιχες εκφράσεις που μέσα τους έκρυβαν αντιθετικές αντιλήψεις που όριζαν δύο διαφορετικά ρεύματα πολιτικής σκέψης. Η πρόταση σύμβολο “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” βρισκόταν σε μια βίαια αντιπαράθεση με το “Ψωμί Παιδεία Ελευθερία” και το αποτέλεσμα αυτής της ιδεολογικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης το έχει καταγράψει η ιστορία.
Τα συνθήματα “σύμβολα” έχουν άμεση σχέση με τις περιόδους και τις ανάγκες μιας ομάδας ανθρώπων μέσα σε αυτές. Προχωρώντας η εποχή και αλλάζοντας οι ανάγκες με κάποιο τρόπο στην διαπαιδαγώγηση μένουν τα αποτυπώματα τους που γαλουχούν και τις μετέπειτα γενιές σε μια συναισθηματική ταύτιση με το παρελθόν. Στις ακραίες μορφές ταύτισης ολοκληρωτικών σκέψεων θα δούμε να δημιουργεί μια ψυχική έπαρση (με εθνικά στοιχεία) η φράση “Εν τούτω Νίκα” ή το γνωστό παγκόσμια από τον εμπορικό κινηματογράφο “Μολών λαβέ” που αρέσκεται η ντόπια καταναλωτική προώθηση του να το τυπώνει και σε καλοκαιρινά μπλουζάκια.
Ε ! όλα αυτά τα ξέρουμε θα ακούσει (να λέει) μια φωνή μέσα του ο αναγνώστης για να συμφωνήσω μαζί του κρίνοντας παράλληλα αναγκαία την καταγραφή τους σαν θέλουμε να πάει η σκέψη πιο πέρα από αυτές τις διαπιστώσεις.
Σήμερα αν ένας έβγαινε και δήλωνε “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” θα συγκέντρωνε βλέμματα δυσπιστίας για την πνευματική του ακεραιότητα. Φυσικά κανένας πολιτικός ή εθνικόφρων πολίτης δεν αναφέρει αυτό το σύνθημα , παρά προσανατολίζεται στις αιτίες της υποδούλωσης μια και εκεί έχει μεταφερθεί και ο αγώνας αντιπαλότητας των αντιλήψεων. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημα βρίσκεται μεταξύ του “Μαζί τα Φάγαμε” και του “Εσείς τα φάγατε”. Το γεγονός όμως είναι ότι η φορτισμένη με εθνική συνείδηση πρόταση "Η Ελλάδα ανήκει στου Έλληνες" μοιάζει με ανέκδοτο. Παρόλα τούτα όμως, όπως αναφέραμε και προηγουμένως μια συναισθηματική εκπαίδευση που έχουν υποστεί οι πολίτες από την προηγούμενη χρήση της έκφρασης, βρίσκεται σε λειτουργία μέσα τους και κάνει τον πόνο της υποδούλωσης μεγαλύτερο με συμπτώματα ακαμψίας από φοβική αδράνεια.
Κανένας δεν θα σκεφτεί αν έχει, είχε ή αν υπήρξε ποτέ καμία αξία σε αυτή η έκφραση… Όλα τούτα ως σκέψεις τα εφησυχάζει το συναίσθημα της εκπαίδευσης μας και έτσι δεν αλλάζει τίποτε στη ζωή μας. Πιο εύκολα δεχόμαστε την σκέψη “χάσαμε” παρά ότι δεν γίνεται να χάσουμε αφού δεν υπήρξε ποτέ αυτοδιάθεση σε κανένα παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι.
Όλο το “σύστημα” χειραγώγησης του ατόμου, της κάθε ομάδας ή ακόμη και του κάθε λαού, βρίσκεται πίσω από μια διαδικασία ενδυνάμωσης του συναισθήματος να κερδίσουν ότι απειλείται να χάσουν ή να οικειοποιηθούν ότι τους στέρησαν. Όλες αυτές οι μεγάλες ιδέες που στοχεύουν σε μια προσφορά του υστερήματος των ανθρώπων, διαθέτουν ως παρακίνηση αφηρημένες προτάσεις συνθημάτων που πίσω από αυτές υπάρχει ένας κοινός κώδικας εκμετάλλευσης.
Η μεγάλη Τουρκία, σε μια σχέση με την Μεγάλη Ελλάδα που οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή, έχουν ταιριαστή ομοιότητα με την κάθε μικρή ή μεγάλη χώρα που λειτουργεί τον μεγαλοϊδεατισμό της στοχεύοντας να συσπειρώσει ανθρώπους, βία και αίμα προς ένα αόρατο (στο λαό) συμφέρον που είναι ανίκανος να το αντιληφθεί όντας εκπαιδευμένος σε συνθήματα.
Η λέξη “Περιουσία” που κρύβεται πίσω από κάθε σύνθημα συσπείρωσης, νομίζουμε ότι υφίσταται ως έννοια στην ζωή μας και μάλιστα της δίνουμε ένα περιεχόμενο Ελευθερίας που απορρέει από αυτή την κτήση. Κανένας δεν σκέφτεται ότι η κτήση δεν μπορεί να είναι ελευθερία… Ακόμη και μεγάλες εξεγέρσεις με ηρωικές αυτοθυσίες ανθρώπων όπως αυτή του 1821 δεν επιλέγει να σκέφτεται κάποιος ότι οι επαναστάτες παρακινήθηκαν στο όνομα της περιουσίας μια και την έταζε ο Κολοκοτρώνης ως μισθό στους στρατολογημένους συμπολεμιστές του. Αντί αυτού προτιμούμε να προσδίδουμε υψηλά κριτήρια εθνικού φρονήματος συνολικά σε ανθρώπους -λαούς- μια και μας βολεύει να τους αγιοποιούμε μειόνοντας τις ελάχιστες ενσυνείδητες στάσεις ζωής όσων ως εξαίρεση επέλεξαν την αυτοθυσία.
Τώρα το αν το απλό σπιτάκι που έχει ο δύσμοιρος Έλληνας φορολογούμενος του ανήκει είναι μια άλλη υπόθεση , αλλά εκείνος καμαρώνει τον τίτλο χρήσης που έχει από ένα "σύστημα" που υπηρετεί ως μη ελεύθερος υπήκοος , αλλά νοιώθει ως τσολιάς στα ανάκτορα φουσκώνοντας ως διάνος για την ελευθερία που διαθέτει.
Αν παρέδιδαν την πενιχρή περιουσία τους οι πολίτες σε μια εξουσία που σίγουρα δεν μπορεί να διαχειριστεί την επιβίωση μιας χώρας, τι θα συνέβαινε;
Αν παραδίδαμε την διακυβέρνηση μιας ολόκληρης χώρας στις δυνάμεις εκείνες που μας επιβάλουν μέσα από τους ντόπιους συνεργάτες τους ψυχικές και οικονομικές πιέσεις… τι θα συνέβαινε;
Η απάντηση είναι ότι κανένας κτηνοτρόφος όσο και αν θέλει να αρμέγει την αγελάδα του δεν επιλέγει να την βάλει μέσα στο σπίτι του. Αυτό σημαίνει ότι αν παίρναμε απόφαση ότι διαλύουμε το μαγαζί και κάνουμε ένα διεθνή διαγωνισμό ποιος μαστροπός θέλει να μας πάρει δεν θα βρισκόταν κανένας. Άλλο να εισπράττεις το καθαρό κέρδος από το σπίτι του γείτονα και άλλο να επιλέξεις την συγκατοίκηση με αυτόν.
Τι αγωνιούμε λοιπόν αν πιάνουμε τους δείκτες ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας που παράλληλα βοηθούν στην δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους αφού δεν υπάρχει δομημένη κυβερνώσα σκέψη που να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ανάπτυξη για ένα αυτοδύναμο λαό. Την υποτέλεια την ονομάσαμε παγκοσμιοποίηση και έτσι έχουμε μια εθνική περιουσία που μοιάζει με ένα αφιλόξενο επιτηρούμενο (μέσα και έξω) σπίτι που πληρώνουμε ακριβό ενοίκιο με το αίμα μας και σαφώς την ανεξέλικτη σκέψη μας.
Υπάρχει κανένας από τους υποκριτικά εκφραζόμενους προς τον λαό που να υποστηρίζει ότι υπάρχει Εθνική κυριαρχία πιστεύοντας το;
Βέβαια κάποιοι θα αγχωθούν μέσα από αυτή την ανάλυση και θα μιλήσουν για τα ιερά και τα όσια των προγόνων μας και για το τιμημένο χώμα που δεν παραδίδεται … μια και μας ανήκει. Όμως ο αντίλογος είναι ότι τα ιερά και τα όσια δεν βρίσκονται πουθενά αλλού πέρα από το μυαλό και την καρδιά της εκπαίδευσης και σαφώς δεν μας ανήκει ο Παρθενώνας όπως δεν μας ανήκει και το Πυθαγόρειο θεώρημα. Τα μόνα που μας ανήκουν είναι τα αυτόφωτα πλαστικά ομοιώματα μιας κακόγουστης λαϊκής τέχνης στο Μοναστηράκι και σαφώς τα χρέη από την ανυπαρξία θεωρημάτων στην σκέψη της ιδιωτείας πολιτικών και πολιτών αυτής της χώρας.
Τι λέτε μήπως είναι υψηλή επαναστατική φιλοσοφικά πράξη να διαλύσουμε το Μαγαζί;
Αντέχουμε σε τέτοιες διαδρομές του νου;
Γιατί αν δεν χάσεις κάτι στο μυαλό σου , δεν πρόκειται ποτέ να το κερδίσεις μια και δεν θα βιώσεις ως έλλειψη την Αξία του…
Το να μυηθεί κάποιος στην Ελληνική φιλοσοφία του ζειν, αποτελεί πολύ ακριβή περιουσία και σίγουρα δεν μπορεί κανένας να την υποτάξει … μια και όποιος το τολμήσει απλά της υποκλίνεται εξελληνιζόμενος μπροστά στο ευφυές και τεράστιο «Ευ πράττειν»
Βέβαια έχουμε ένα μικρό πρόβλημα και δεχόμαστε ως Ελληνική σκέψη το μόρφωμα της κουλτούρας που λειτουργούμε συνολικά σε ετούτη τη γεωγραφική γωνιά που υπήρξαν οι Έλληνες, έχοντας όρια αντίληψης μέσα από την λειτουργία της σκέψης τούτης και φυσικά αδυναμία να κατανοήσουμε την σημασία του Δούρειου Ίππου όπως και την μεταλλαγή του ονόματος Κανένας σε Οδυσσέας γιος του Λαέρτη.
Υπάρχουν λοιπόν μερικές προτάσεις που περιέχουν μέσα τους αντιλήψεις που ενώνουν ανθρώπους ακόμα και λαούς διαμορφώνοντας κοινές συνειδήσεις. Αν τις άκουγε ένας άνθρωπος που δεν είχε υποστεί την εκπαίδευση τους θα κοιτούσε σαστισμένος τις αντιδράσεις των υπολοίπων ανθρώπων που τις έχουν ως κτήμα στην αντίληψη τους. Μια έπαρση ενός φρονήματος βρίσκεται πίσω από μερικά ακούσματα και με ένα μαγικό τρόπο κατά περιόδους της ιστορίας ή και συνεχώς οι άνθρωποι στέκουν χωρίς ανάλυση εκστασιασμένοι από αυτές. Για παράδειγμα η φράση “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” ενώ έχει μια ανόητη λογική σύνταξη ως προφανές σε μια ανεξάρτητη με σύνορα χώρα , ακούγονταν ως έκφραση συσπείρωσης ενός λαού και φυσικά κάτω από την καθοδήγηση συγκεκριμένου ηγέτη.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους ομιλούντες και εμφορούμενους από εθνική συνείδηση κατοίκους της χώρας τούτης αλλά με διάφορες παραλλαγές θα το συναντήσουμε και σε άλλους λαούς. Για παράδειγμα μια χαρακτηριστική έκφραση είναι αυτή που περιλαμβάνεται στον ύμνο της Μεγάλης Βρετανίας και λέει “Ο Θεός σώζει τη Βασίλισσα”. Ένα αίσθημα εθνικής φρόνησης εκπέμπεται από λόγια που κανένας δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να σκεφτεί τι υπάρχει πίσω από αυτά και κατά πόσον θα μπορούσε να λειτουργήσει συνύπαρξη ενός λαού χωρίς τούτα.
Μέχρι και την δεκαετία του 50 στην Ελλάδα , οι παραβατικοί προς επιβίωση που πουλούσαν λαθραία προϊόντα στις αγορές της Πρωτεύουσας, είχαν την έκφραση “Σύρμα” που τους έκανε να το βάζουν στα πόδια για την προστασία τους σαν εμφανιζόταν ο αστυνόμος της εξουσίας και υπήρχε πιθανότητα να τους συλλάβουν. Αυτή ήταν μια τελείως άσχετη λέξη ιδιωματισμού, αλλά τόσο καταλυτική για την συνύπαρξη τους κάτω από ότι τους ένωνε απέναντι σε ένα πολιτικό- οικονομικό σύστημα. Θα σκεφτεί κάποιος ότι δεν έχει καμία σχέση μια έκφραση που συσπειρώνει το φρόνημα ενός λαού με την συσπείρωση των μικροαπατεώνων που ανάφερα ως παράδειγμα. Το μυαλό μας όμως δεν έχει τέτοιες ποιοτικές καταγραφές και λειτουργεί για τις μεγάλες ή μικρές ιδέες με τον ίδιο τρόπο δημιουργώντας αυτόματες αντιδράσεις συσπείρωσης ή επίθεσης σε ότι το έχουμε εκπαιδεύσει με ένα συγκεκριμένο λεκτικό ερέθισμα.
Κάπως αντίστοιχα και οι λαοί , οι κοινωνικές τάξεις, οι θρησκευτικές κοινότητες ή καμιά φορά και τα μορφώματα τους που ονομάζονται έθνη, έχουν μερικές εκφράσεις που μέσα από αυτές (κάτι σαν σφυρίχτρα) ενδυναμώνουν το βαθμό συσπείρωσης τους.
Στην εποχή της Χούντας στην Ελλάδα υπήρχαν δύο αντίστοιχες εκφράσεις που μέσα τους έκρυβαν αντιθετικές αντιλήψεις που όριζαν δύο διαφορετικά ρεύματα πολιτικής σκέψης. Η πρόταση σύμβολο “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” βρισκόταν σε μια βίαια αντιπαράθεση με το “Ψωμί Παιδεία Ελευθερία” και το αποτέλεσμα αυτής της ιδεολογικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης το έχει καταγράψει η ιστορία.
Τα συνθήματα “σύμβολα” έχουν άμεση σχέση με τις περιόδους και τις ανάγκες μιας ομάδας ανθρώπων μέσα σε αυτές. Προχωρώντας η εποχή και αλλάζοντας οι ανάγκες με κάποιο τρόπο στην διαπαιδαγώγηση μένουν τα αποτυπώματα τους που γαλουχούν και τις μετέπειτα γενιές σε μια συναισθηματική ταύτιση με το παρελθόν. Στις ακραίες μορφές ταύτισης ολοκληρωτικών σκέψεων θα δούμε να δημιουργεί μια ψυχική έπαρση (με εθνικά στοιχεία) η φράση “Εν τούτω Νίκα” ή το γνωστό παγκόσμια από τον εμπορικό κινηματογράφο “Μολών λαβέ” που αρέσκεται η ντόπια καταναλωτική προώθηση του να το τυπώνει και σε καλοκαιρινά μπλουζάκια.
Ε ! όλα αυτά τα ξέρουμε θα ακούσει (να λέει) μια φωνή μέσα του ο αναγνώστης για να συμφωνήσω μαζί του κρίνοντας παράλληλα αναγκαία την καταγραφή τους σαν θέλουμε να πάει η σκέψη πιο πέρα από αυτές τις διαπιστώσεις.
Κανένας δεν θα σκεφτεί αν έχει, είχε ή αν υπήρξε ποτέ καμία αξία σε αυτή η έκφραση… Όλα τούτα ως σκέψεις τα εφησυχάζει το συναίσθημα της εκπαίδευσης μας και έτσι δεν αλλάζει τίποτε στη ζωή μας. Πιο εύκολα δεχόμαστε την σκέψη “χάσαμε” παρά ότι δεν γίνεται να χάσουμε αφού δεν υπήρξε ποτέ αυτοδιάθεση σε κανένα παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι.
Όλο το “σύστημα” χειραγώγησης του ατόμου, της κάθε ομάδας ή ακόμη και του κάθε λαού, βρίσκεται πίσω από μια διαδικασία ενδυνάμωσης του συναισθήματος να κερδίσουν ότι απειλείται να χάσουν ή να οικειοποιηθούν ότι τους στέρησαν. Όλες αυτές οι μεγάλες ιδέες που στοχεύουν σε μια προσφορά του υστερήματος των ανθρώπων, διαθέτουν ως παρακίνηση αφηρημένες προτάσεις συνθημάτων που πίσω από αυτές υπάρχει ένας κοινός κώδικας εκμετάλλευσης.
Η μεγάλη Τουρκία, σε μια σχέση με την Μεγάλη Ελλάδα που οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή, έχουν ταιριαστή ομοιότητα με την κάθε μικρή ή μεγάλη χώρα που λειτουργεί τον μεγαλοϊδεατισμό της στοχεύοντας να συσπειρώσει ανθρώπους, βία και αίμα προς ένα αόρατο (στο λαό) συμφέρον που είναι ανίκανος να το αντιληφθεί όντας εκπαιδευμένος σε συνθήματα.
Η λέξη “Περιουσία” που κρύβεται πίσω από κάθε σύνθημα συσπείρωσης, νομίζουμε ότι υφίσταται ως έννοια στην ζωή μας και μάλιστα της δίνουμε ένα περιεχόμενο Ελευθερίας που απορρέει από αυτή την κτήση. Κανένας δεν σκέφτεται ότι η κτήση δεν μπορεί να είναι ελευθερία… Ακόμη και μεγάλες εξεγέρσεις με ηρωικές αυτοθυσίες ανθρώπων όπως αυτή του 1821 δεν επιλέγει να σκέφτεται κάποιος ότι οι επαναστάτες παρακινήθηκαν στο όνομα της περιουσίας μια και την έταζε ο Κολοκοτρώνης ως μισθό στους στρατολογημένους συμπολεμιστές του. Αντί αυτού προτιμούμε να προσδίδουμε υψηλά κριτήρια εθνικού φρονήματος συνολικά σε ανθρώπους -λαούς- μια και μας βολεύει να τους αγιοποιούμε μειόνοντας τις ελάχιστες ενσυνείδητες στάσεις ζωής όσων ως εξαίρεση επέλεξαν την αυτοθυσία.
Τώρα το αν το απλό σπιτάκι που έχει ο δύσμοιρος Έλληνας φορολογούμενος του ανήκει είναι μια άλλη υπόθεση , αλλά εκείνος καμαρώνει τον τίτλο χρήσης που έχει από ένα "σύστημα" που υπηρετεί ως μη ελεύθερος υπήκοος , αλλά νοιώθει ως τσολιάς στα ανάκτορα φουσκώνοντας ως διάνος για την ελευθερία που διαθέτει.
Αν παρέδιδαν την πενιχρή περιουσία τους οι πολίτες σε μια εξουσία που σίγουρα δεν μπορεί να διαχειριστεί την επιβίωση μιας χώρας, τι θα συνέβαινε;
Αν παραδίδαμε την διακυβέρνηση μιας ολόκληρης χώρας στις δυνάμεις εκείνες που μας επιβάλουν μέσα από τους ντόπιους συνεργάτες τους ψυχικές και οικονομικές πιέσεις… τι θα συνέβαινε;Η απάντηση είναι ότι κανένας κτηνοτρόφος όσο και αν θέλει να αρμέγει την αγελάδα του δεν επιλέγει να την βάλει μέσα στο σπίτι του. Αυτό σημαίνει ότι αν παίρναμε απόφαση ότι διαλύουμε το μαγαζί και κάνουμε ένα διεθνή διαγωνισμό ποιος μαστροπός θέλει να μας πάρει δεν θα βρισκόταν κανένας. Άλλο να εισπράττεις το καθαρό κέρδος από το σπίτι του γείτονα και άλλο να επιλέξεις την συγκατοίκηση με αυτόν.
Τι αγωνιούμε λοιπόν αν πιάνουμε τους δείκτες ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας που παράλληλα βοηθούν στην δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους αφού δεν υπάρχει δομημένη κυβερνώσα σκέψη που να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ανάπτυξη για ένα αυτοδύναμο λαό. Την υποτέλεια την ονομάσαμε παγκοσμιοποίηση και έτσι έχουμε μια εθνική περιουσία που μοιάζει με ένα αφιλόξενο επιτηρούμενο (μέσα και έξω) σπίτι που πληρώνουμε ακριβό ενοίκιο με το αίμα μας και σαφώς την ανεξέλικτη σκέψη μας.
Υπάρχει κανένας από τους υποκριτικά εκφραζόμενους προς τον λαό που να υποστηρίζει ότι υπάρχει Εθνική κυριαρχία πιστεύοντας το;
Βέβαια κάποιοι θα αγχωθούν μέσα από αυτή την ανάλυση και θα μιλήσουν για τα ιερά και τα όσια των προγόνων μας και για το τιμημένο χώμα που δεν παραδίδεται … μια και μας ανήκει. Όμως ο αντίλογος είναι ότι τα ιερά και τα όσια δεν βρίσκονται πουθενά αλλού πέρα από το μυαλό και την καρδιά της εκπαίδευσης και σαφώς δεν μας ανήκει ο Παρθενώνας όπως δεν μας ανήκει και το Πυθαγόρειο θεώρημα. Τα μόνα που μας ανήκουν είναι τα αυτόφωτα πλαστικά ομοιώματα μιας κακόγουστης λαϊκής τέχνης στο Μοναστηράκι και σαφώς τα χρέη από την ανυπαρξία θεωρημάτων στην σκέψη της ιδιωτείας πολιτικών και πολιτών αυτής της χώρας.
Τι λέτε μήπως είναι υψηλή επαναστατική φιλοσοφικά πράξη να διαλύσουμε το Μαγαζί;
Αντέχουμε σε τέτοιες διαδρομές του νου;
Γιατί αν δεν χάσεις κάτι στο μυαλό σου , δεν πρόκειται ποτέ να το κερδίσεις μια και δεν θα βιώσεις ως έλλειψη την Αξία του…
Το να μυηθεί κάποιος στην Ελληνική φιλοσοφία του ζειν, αποτελεί πολύ ακριβή περιουσία και σίγουρα δεν μπορεί κανένας να την υποτάξει … μια και όποιος το τολμήσει απλά της υποκλίνεται εξελληνιζόμενος μπροστά στο ευφυές και τεράστιο «Ευ πράττειν»
Βέβαια έχουμε ένα μικρό πρόβλημα και δεχόμαστε ως Ελληνική σκέψη το μόρφωμα της κουλτούρας που λειτουργούμε συνολικά σε ετούτη τη γεωγραφική γωνιά που υπήρξαν οι Έλληνες, έχοντας όρια αντίληψης μέσα από την λειτουργία της σκέψης τούτης και φυσικά αδυναμία να κατανοήσουμε την σημασία του Δούρειου Ίππου όπως και την μεταλλαγή του ονόματος Κανένας σε Οδυσσέας γιος του Λαέρτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.