Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΣΠΙΘΑΣ

.

Κάθισα μια φορά και έβλεπα στις σπίθες που ξεπηδούσαν από τα ξύλα ενώ τα φυσούσα για να φουντώσει η φλόγα. Σκέφτηκα πως αν ήμουν μια σπίθα δεν θα ήξερα ότι η ζωή μου είναι κάτι περισσότερο από αυτή την τροχιά της λάμψης. Δεν θα θυμόμουν ότι ήμουν πριν κομμάτι του ξύλου και δεν θα γνώριζα ότι θα γινόμουν αέρας και στάχτη. Το χειρότερο είναι πως δεν θα ήξερα ότι είμαι μέσα από τη διαδρομή των συστατικών μου αέναος σε άπειρες παραλλαγές, χωρίς να υπάρχει ποτέ η ίδια ακριβώς εμπειρία της τροχιάς. Επειδή νομίζω  ότι την ξέρω την τροχιά μου (σκέφτηκα σαν σπίθα) θέλω να μην τελειώσει και αν συμβεί τούτο να την επαναλάβω. Επιμένοντας να σκέφτομαι σαν σπίθα, είπα:  - Αυτό το θέλω επειδή το άκουσα από τον ήχο που κάνουμε στο τίναγμα της τροχιάς από το ξύλο και τούτο μου είπαν πως λέγεται γνώση από τη γλώσσα του ήχου μας. Για περισσότερη σιγουριά φτιάξαμε εμείς οι σπίθες και τον θεό μας που μοιάζει με φωτιά και κάνει τεράστια μεν, αλλά ίδια με τη δική μας τροχιά. Έτσι είμαστε σίγουρες όλες οι σπίθες ότι τα πάντα έγιναν για να υπηρετήσουν το δικό μας υπέροχο φεγγοβόλο πήδημα από την πυρά.

Πάντα κάθε σπίθα μετράει το χρόνο της γέννησης και του τέλους της σύμφωνα με το μπόι της τροχιάς της, γιατί τόσο της επιτρέπει η αίσθηση του εαυτού της.
Νιώθει, αλλά δεν βλέπει το φύσημα από αγέρα που της δίνει ζωή. Θα πει το αθέατο έρωτα και καταλύτη ζωής και έτσι θα ησυχάσει  πιστεύοντας ότι το γνωρίζει.
Όλα υπηρετούν την ανάγκη για «Βεβαιότητα» και οι σπίθες θέλουν να ξέρουν. Αν δεν ξέρουν υποθέτουν και αν δεν υποθέτουν «πιστεύουν» γιατί μόνο έτσι συνεχίζουν να βρίσκονται αντάμα με την πιο δυνατή σκέψη τους που λέει συνέχεια «Εγώ είμαι»
Έξω από αυτή τη σκέψη υπάρχει ο φόβος και ο τρόμος. Αυτή η σκέψη είναι ένα ζευγάρι εικόνων που σαν διαλυθεί παύει να ζει και η σπίθα. Λένε για άλλες σπίθες, καμαρώνοντας που βρίσκονται ακόμα στην τροχιά … με το φρέσκο τσακ της φεγγοβόλου γλώσσας τους…  «Εκείνη ήταν» για να λάμψουν χαρούμενες προβάλλοντας το «Εγώ είμαι».  Τώρα πως προλαβαίνουν σε τόσο σύντομες τροχιές να κάνουν σχέσεις και να ζουν μια ολόκληρη ζωή το ξέρουν μόνο αυτές. Συνήθως χωρίζουν σε τμήματα την τροχιά τους και μάλιστα έχουν ολόκληρες θεωρίες για την κάθε φάση. Οι σπίθες ξέρουν να φτιάχνουν το μύθο για το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μέσα σε μια στιγμή που έτυχε να φυσήξει ο έρωτας στην ανάγκη της φύσης για αλλαγή και τούτο φτιάχνει φλόγες.

Για να ξεφύγω όμως από τις σκέψεις της σπίθας έπρεπε να φέρω πάλι μια σκέψη η οποία μου είπε πως δεν είμαι σπίθα αλλά άνθρωπος.  Έτσι ένιωσα καλύτερα και με περισσότερη εποπτεία σε ότι παρατηρούσα γύρω μου. Οπλισμένος λοιπόν με την βεβαιότητα της κυριαρχικής ανθρώπινης παρατήρησης, τώρα μπορώ να τέμνω να ανατέμνω να εξηγώ και να εικάζω γιατί σαφώς  εμείς είμαστε κάτι περισσότερο από μια σπίθα… ή μήπως δεν είναι έτσι;

Καλή χρονιά αναγνώστη μου με στραμμένο το βλέμμα στα χιλιάδες ρολόγια του  καγκελωτού τοίχου της ζωής μας.  Ευτυχώς που δεν υπάρχει τίποτε κοινό ανάμεσα σε μια σπίθα και ένα άνθρωπο γιατί δεν θα αντέχαμε να υφίσταται κάποιος πανεπίσκοπος Νόμος που λειτουργούν τα πάντα «μέσα», «ανάμεσα» και «πάνω» από όλα… χωρίς έλλειψη, και χαρακτηρισμούς όπως το πολύ και το λίγο.  
Γενικά θα τρελαινόμαστε αν υπήρχε κάτι άλλο που δεν μας μοιάζει!
Έτσι κάθε σκέψη βεβαιότητας που φτιάχνουμε είναι ένας «φονιάς» στο άγνωστο και σίγουρα φίλος που αγαπά την εικόνα με τις ερωτευμένες λέξεις που τραγουδούν  το γνωστό σε όλους «Εγώ είμαι»…

Καλή Χρονιά;
Γιατί όχι;
Άλλωστε ένας νόμος λέει πως δύο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση και ίσως την αξίζουμε!

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

.
Υπεύθυνος διασπορέας της πληροφορίας ο φερώνυμος 
ΚΩΣΤΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΠΟΥΛΟΣ 
εν αγνεία των ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ του


Αν το γέλιο δεν  περάσει στην συνοφρύωση ενώ σκεπτόμαστε τους "θεσμούς" και τον ρόλο τους, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα όντας Ιδιώτες στην αρένα των μονομάχων που συνωστιζόμαστε.

Για να έχουμε και ήχο ώστε να χαρούμε την διαδρομή της σκέψης μας θα αφήσω ως συνημμένο ένα soundtrack από τον  Μονομάχο μια και αξίζει η μουσική του.


Στέλνουμε τις καλύτερες ευχές 
στα δυσκολότερα χρόνια του κόσμου που αποδομείται! 

.

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ του Federico García Lorca

.


Αγαπητέ αναγνώστη, αν και βρισκόμαστε πάνω στο υποτιθέμενο σαμάρι της αλλαγής του χρόνου για άλλη μια φορά, θωρώ πως είναι ταιριαστό να μιλήσουμε για ένα παγκόσμιο δημιουργό που άκουγε στο όνομα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπιστεί ο τάφος του χαμού του από τα δώδεκα άτομα που αποτέλεσαν το εκτελεστικό του απόσπασμα (σαν τους μήνες του χρόνου) στην ταραγμένη Αυγουστιάτικη Γρανάδα του 1936. Τι πιο ταιριαστό να μην υπάρχει συγκεκριμένη «γη» που να σκεπάζει τη μνήμη του Λόρκα, μια και ο ίδιος χωρίς να το ξέρει είχε μοίρα να ταξιδέψει με τα λόγια του παγκόσμια και άχρονα μεγάλες προαιώνιες σκέψεις.
Δεν θα κάκιωνα όποιον προτιμούσε να αφήσει τη σκέψη του να ταξιδέψει μέσα από το συναίσθημα της ιστορίας του γέρο Σκρούτζ βιώνοντας το πνεύμα των γιορτών, αλλά έξω από το σκοτάδι του Ρομαντισμού, υπάρχει και το φως που καίει στα λιβάδια με τα στάχυα της Δήμητρας χορεύοντας στο ρυθμό του δίαυλου της κλασικής σκέψης.
Ξέρω ότι είναι πολύ συμπυκνωμένη η προηγούμενη πρόταση, όμως δεν γίνεται να την αναλύσουμε τώρα γιατί θα χάσουμε τον στόχο της αναφοράς στον Λόρκα.
Άλλωστε (πάντα) μας απαντιέται κάτι σαν έχουμε την ικανότητα του θάρρους απέναντι στην αυτό-εικόνα μας, με συνέπεια να ρωτάμε και να εκφραζόμαστε σαν παιδιά και έτσι βαδίζει η εξέλιξη του μυαλού μας.

Τι δουλειά έχει ο «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα στο σήμερα;
Με μια πρώτη σκέψη θα σας πω (εγώ που τον επιλέγω) ότι είναι μια αναφορά που ανήκει στην νεκροτομή των φιλολόγων πάνω σε κείμενα και καμία σχέση δεν έχει με τα σημερινά προβλήματα της εποχής μας. Έχουν αλλάξει τα ήθη, έχουν διευρυνθεί οι ανάγκες και έχουν γίνει παγκόσμια τα προβλήματα για να έχουμε εμμονές σε μνήμες κλειστών κοινωνιών. Εδώ έχουμε προβλήματα ζωτικά επιβίωσης ολόκληρης της κοινωνίας σε ένα παγκόσμιο ταραγμένο σύστημα και θα απασχολήσουμε το μυαλό μας με τις σκέψεις των αρχών του προηγούμενου αιώνα;
Όλα αυτά όμως είπαμε με μια «πρώτη» σκέψη.
Η δεύτερη σκέψη είναι πιο ζόρικη από την πρώτη και συνήθως μας ρίχνει ένα χαστούκι στις βεβαιότητες της άγνοιας που τις ορίζουμε ως συγκρότηση στο παρόν μας, όσο ψηλά και αν νομίζουμε πως βρίσκεται η πνευματική μας κατάσταση.
Βεβαίως δεν συνιστώ ποτέ σε κάποιον που «φοβάται πολύ» να περάσει σε δεύτερη σκέψη, μια και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος (αν ενδιαφέρεται για την γνώμη των άλλων) να βγει στην «αγορά» μωλωπισμένος και θα του κάνει πολύ κακό. Οι δεύτερες σκέψεις που παρακολουθούν τη ζωή έξω από τα προφανή και σε παρατήρηση διαχρονίας, είναι έντονα πολιτικές μια και ο σκεπτόμενος άνθρωπος διαθέτει το εργαλείο της εσωτερικής ανατροπής και κατά συνέπεια της επαναδιαμόρφωσης της συλλογικής του ζωής.  Συνήθως η πολιτική σκέψη ποτέ δεν εκφράζεται με ταυτότητα πιστοποιητικού σαν και αυτά που μοιράζουν τα κόμματα στην πλειονότητα  των αγράμματων οπαδοποιημένων υποστηρικτών τους. Κάθε κάστρο χρειάζεται πέρα από τους συνειδητούς ωφελιμιστικά αρχηγούς του και ένα αρκούμενο σε λίγα στρατό ελαφρώς πληροφορημένων.

Κάθε σπουδαίο έργο (για να επανέλθουμε στην υπέρ-πολιτική σκέψη του Λόρκα) έχει την ανάγκη μιας ιστορίας, αλλά τα σημαντικότερα νοήματα που κρύβει μέσα του δεν είναι η ίδια η ιστορία.  Κάποτε λοιπόν ή πιο σωστά μια φορά και ένα καιρό στο έργο «Ματωμένος γάμος», μια κόρη πήγαινε για γάμο με ένα παλικάρι που της προξενέψανε ενώ κρατούσε στην καρδιά της ένα έρωτα από το παρελθόν. Μετά την τελετή και πάνω στο γλέντι ανέβηκε πάνω στο άλογο του πραγματικού έρωτα και γκρέμισε όλα τα σταθερά γύρω της. Το τέλος μοιραίο μια και τα δυο παλικάρια σκοτώθηκαν σε αυτό το κυνήγι της τιμής ενάντια στον άφρονα έρωτα.  Θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση για τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης μια και περιλαμβάνει μέσα της ιδρώτα, έρωτα και θάνατο, όμως εμάς σε αυτή την ανάρτηση τούτη η εκδοχή μας είναι αδιάφορη.

Ο Λόρκα όμως θέλει να μας πει κάτι διαφορετικό πολύ πιο ουσιαστικό από το κουτσομπολιό μιας προσωπικής ιστορίας. Δύο πρόσωπα πολύ σημαντικά στο έργο είναι η Μάνα και το Φεγγάρι. Η ουσιαστική πάλη στις σκέψεις των ανθρώπων γίνεται πάντα μέσα από διλήμματα μαχών επάνω σε αρχέτυπα. Έστω και αν νομίζουμε ότι μια σκέψη αφορά εμάς τους ίδιους και τα ειδικά προβλήματα που έχουμε στον χρόνο της ζωής που διάγουμε, η ουσία βρίσκεται πάνω σε αρχετυπικά διλήμματα.  Ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι φάσεις ενός κέντρου που ξεκινά από εμάς, αλλά εμείς είμαστε η περιστρεφόμενη δύνη  γύρω από αρχές που (μας) ορίζουν ως Νόμος στη ζωή μας. Τα δικά μας όρια αυστηρά μέσα στο Νόμο τούτο, περιέχουν την ελεύθερη βούληση μας που φτιάχνει τη μοίρα.
Έτσι λοιπόν ολάκερο το έργο και η ιστορία του φτιάχτηκε από το Λόρκα είναι η αφορμή για να ακουστούν τα λόγια της Μάνας και του Φεγγαριού που δεν θα κάνω το λάθος να εισέλθω στην εξήγηση της ουσίας τους.  Η αποφυγή της εξήγησης γίνεται γιατί πιστεύω πως δραγουμάνοι πρέπει να υπάρχουν μέχρι τον πρόναο των εκκλησιών και στον ίδιο τον ναό οφείλουμε να μπαίνουμε μόνοι. Αυτό σημαίνει πως κανένας δεν μπορεί να χωρά μέσα στην αρένα της σκέψης μας, ούτε καν ο κάθε αναγορευμένος από τα ανθρώπινα ιερατεία «θεός» που -λένε πως- ξέρει τα πάντα για μας και δείχνει το δρόμο…   Οι φιλολογίζοντες -και μη- αναλυτές γράφουν (χρόνια τώρα) "σεντόνια" ολόκληρα κειμένων, αλλά τελικά τίποτε δεν περνά την πέτσα της αποστηθισμένης γνώσης αν δεν είναι επιλογή καρδιάς και αυτοπαρατήρησης της ζωής μας. Την μεγαλύτερη "άγνοια" στις πλείστες των περιπτώσεων την φέρουν αυτοί που δηλώνουν πως "ξέρουν", γιατί επαναλαμβάνουν ως "δάσκαλοι" τις μαθητικές αποστηθίσεις χωρίς ίχνος προσωπικής ζωής μέσα στη γνώση τους. Πάνω από το "άτομο" βρίσκονται δύο τεράστιοι πυλώνες στους οποίους καλείται να στηρίξει τα πόδια της ζωής του. Μιλώ για την κλασική και ρομαντική σκέψη ως βάσεις γεννήματος της ίδιας της ζωής που ξέρουμε.
Η αντίθετη άποψη του σκοτεινού ρομαντισμού είναι η κλασική σκέψη που αναζητά το «Παν» μέσα στο «Μέρος» του, δηλαδή μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτή η αναζήτηση δεν γίνεται συνεταιρικά, μια και είναι ένα «παιχνίδι» που δεν περιλαμβάνει τιμωρίες ή επιτιμήσεις από κανένα αξιολογητή μας. Το καλό και το κακό, το κέρδος και τις ζημίες τις έχει επινοήσει ο Άνθρωπος για να λειτουργήσει τα ψέματα της σκέψης του σε ότι ονομάζει «φοβική κοινωνική συνύπαρξη».  Κάπου εδώ θέτουμε τα θεμέλια σκέψης αμφισβήτησης ενός ολόκληρου οικοδομήματος της καθημερινότητας μας και γι΄ αυτό αν παρατηρήσουμε τη σκέψη μας θα συμφωνήσει και με μαθηματική ακρίβεια θα το ξεχάσει σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι πεποιθήσεις στο μυαλό μας έχουν τρόπους σπουδαίους να μη θέλουν να θανατώσουμε το παλιό με το καινούργιο.
Ακόμα και το «ψέμα» έχει μέσα του την λεγόμενη από τον Φρόιντ  «ορμή προς ζωή».

Αν λοιπόν μπορέσουμε να «ακούσουμε» την ουσία των λόγων αυτών των αρχετύπων του Λόρκα, τότε προσφέρουμε ένα ωραίο δώρο στον εαυτό μας για τις μέρες των ζωτικών ψευδών της σκέψης μας που τις ονομάζουμε Πρωτοχρονιά. Αν πάλι βιώσουμε το "όχι" δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε, μια και ότι δεν καταλαβαίνουμε ορίζοντας το ως πληροφορία άνευ ουσίας που συνήθως το κοροϊδεύουμε, εξυπηρετεί την βαθύτερη ανάγκη μας να επιβιώσουμε σε "περιβάλλον" σκέψης που αναγνωρίζουμε.
Όπως ο ύπνος εξυπηρετεί την ξεκούραση του μυαλού μας, έτσι και η απαξίωση όσων δεν κατανοούμε εξυπηρετεί την διατήρηση ενός υπέροχου (πρακτικά) εγωισμού που μας επιτρέπει να ζούμε αρχικά και να αφήσουμε σε κατοπινό στάδιο την πνευματική εξέλιξη μας. Πνεύμα χωρίς επιβίωση συνολικά της οντότητας (ΙΣΩΣ) είναι μια επινόηση του ρομαντισμού για εντελώς ιδιοτελείς λόγους.

Επισυνάπτω από το αρχείο της ΕΡΤ 1 το εν λόγω έργο, έχοντας κατά νου τον ίδιο τον «λόγο» του Λόρκα που ενσαρκώνουν με επιτυχία οι ηθοποιοί. Αν μου επιτρέπεται μια μικρή επισήμανση για την μεταφορά του θεατρικού έργου σε ταινία είναι πως αυτές οι αναφορές σε πλάνα κινηματογράφου, μου ήσαν ενοχλητικές.
Το θέατρο με τον ποιητικό λόγο που «σημαίνει», δεν έχει ανάγκη την υπέροχη τέχνη του κινηματογράφου για να υπάρξει. Το σμίξιμο τους είναι μια δύσκολη υπόθεση και δεν ξέρω κατά πόσον εξυπηρετεί τον «λόγο» ή την ματαιοδοξία του  εκάστοτε τεχνικού.
Σε κάθε περίπτωση όμως είναι μια αξιόλογη διαθέσιμη προσέγγιση μέσα από την υπέροχη ερμηνεία της Άννας Συνοδινού (ως Μάνα) και του Νίκου Τζόγια (ως φεγγάρι), αλλά και των υπολοίπων υποκριτών.
  
Αν δεν βρεις αγαπητέ μου αναγνώστη κάπου στη σκέψη του Λόρκα κομμάτια από τον εαυτό σου δεν πειράζει. Πες πως δεν είναι ακόμα η ώρα τους και στρέψε το βλέμμα σου στα υπέροχα σημαντικά που κρίνει η βούληση σου.
Εγώ πάντως θα ευχηθώ καλή παρακολούθηση αν επιλέξεις να το δεις… γιατί συνήθως η πονηρή αντίσταση του νου εκφράζεται μέσα από την σκέψη «Δεν προλαβαίνω τώρα…»
Μια ολόκληρη κοινωνία ζει επαναλήψεις ανούσιων βιωμάτων  δηλώνοντας το χρονικό πήξιμο του εκάστοτε προσωπικού προγράμματος μέσα από την προαναφερθείσα σκέψη.
Ας το προσέξουμε...ίσως να βγάλουμε "Λαγό" ... ΑΝ (σκόπιμα με κεφαλαία) το παρατηρήσουμε!


ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ  του Federico García Lorca


.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ … ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ

.



Φαντάζομαι ότι όλοι μας χαιρετούμε γνωστούς ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στη δουλειά  ή στο σπίτι μας σαν πλησιάζουμε ή αποχωρούμε. Τις μέρες όμως που πλησιάζουν γιορτές των Χριστουγέννων ή του Πάσχα ο χαιρετισμός περιλαμβάνει την έκφραση «Χρόνια πολλά».
Δεν θα μπούμε στην λογική να αναλύσουμε αν όλο τον υπόλοιπο χρόνο δεν αξίζουμε τούτη την ευχή, αλλά θα επικεντρωθούμε στην ανάγκη που υπάρχει μέσα στη σκέψη μας να θεωρούμε πως κάτι αλλάζει στις προγραμματισμένες από το νου μας γιορτές.

Τι είναι αυτό που σαν βιολογικό ρολόι αφυπνίζει μια διάχυση καλοσύνης στους ανθρώπους και εύχονται όλοι μαζί σε συγκεκριμένο χρόνο της ζωής τους μοιράζοντας αισιοδοξία στους γύρω τους;

Τι ανάγκες εξυπηρετεί αυτή η επανάληψη των περιόδων γιορτών και γιατί μόλις τελειώσουν επιστρέφουν σε μια διαφορετική ψυχολογία οι άνθρωποι;

Πόσο συνειδητή είναι αυτή η συμπεριφορά και πόση ουσία έχει για τους ίδιους;

Νομίζω ότι φτάνουν τα ερωτήματα, γιατί δεν έχω σκοπό να γράψω τους Αθλίους του Βίκτωρος Ουγκώ σε έκταση απαντώντας σε ερωτήματα.
Θα μπορούσα να σας πω ότι η προσωπική μου θέση είναι αντίθετη με αυτό τον μαζικό προγραμματισμό μιας ασυνείδητης επετειακής υστερίας, σε ανθρώπους που χωρίς προσωπική κρίση υιοθετούν τους προγραμματισμούς της εκπαίδευσης τους.
Όμως θα ήμουν επιεικώς άδικος και ίσως απληροφόρητος για τις βαθύτερες ανάγκες λειτουργίας του βιολογικού ρολογιού που καθορίζει το θυμικό των ανθρώπων. Στα είκοσι χρόνια της ηλικίας μου σαφώς δεν θα άφηνα περιθώριο στην «λάθος» αντίληψη να επιβιώσει, μια και το χαρακτηριστικό του νεοφώτιστου είναι πάντα η απόλυτη έκφραση των απόψεων του. Όσο όμως μαλακώνει και λαξεύεται η «πέτρα» της σκέψης μας, τόσο αφήνουμε να ρέουν απαλά οι διαφορετικότητες πάνω μας, αισθανόμενοι ταυτόχρονα την ετερότητα χωρίς ένταση.

Όσο αυξάνεται η παιδεία μας μέσα από τις ερμηνείες που δίνουμε στη ζωή, άλλο τόσο πλησιάζουμε τις αρχέγονες συνήθειες και τους δίνουμε την ουσιαστική ταυτότητα στην ύπαρξη τους.  Θα έλεγα ότι και οι δύο βασικές μεγάλες γιορτές που έχει υιοθετήσει η Χριστιανική Δύση από την κλασική εποχή και εκείνη με την σειρά της από τις προϊστορικές παραδόσεις, έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο και βαλμένες σε πολύ σωστή απόσταση μεταξύ τους.

Η ζωή μας από την εκδοχή του προϊστορικού τροφοσυλλέκτη μέχρι τον άνθρωπο της σύγχρονης κοινωνίας εμπεριέχει την δράση για ατομική επιβίωση.  Ακόμη και αυτοί που νομίζουν ότι έχουν λυμένο το ζήτημα της επιβίωσης ή κάποιοι που δηλώνουν εμπιστοσύνη σε αυτό που θα προκύψει, λειτουργούν την ατομικότητα της επιβίωσης στη ζωή τους. Η στάση για κάποιο διάστημα αυτής της μοναχικής δράσης (ατόμου ή οικογένειας) και η αντικατάσταση της από ένα «κύκλο» συνύπαρξης μαζί με τους υπόλοιπους αποτελεί την βαθύτερη πληροφορία των γιορτών.
Θα μου πει κάποιος μα αν θέλω δεν μπορώ να κοινωνήσω σε ένα κύκλο χορού, γεύματος, ή όποιας άλλης έκφρασης την ζωή μου βιώνοντας ουσιαστικά την συνύπαρξη;  Η απάντηση θα μπορούσε να ήταν «όχι ακόμα».  Θα έχουμε προσέξει πως υπάρχει τεράστια ανομοιογένεια στις ερμηνείες που δίνουν οι άνθρωποι στις αφηρημένες έννοιες και σαφώς στην κατανόηση κάθε αισθητού γύρω τους.
Κάποιες πληροφορίες έχουν την δυνατότητα να μεταφέρονται μέσα από τον γενετικό κώδικα και έτσι λειτουργεί η γέννα, ο κύκλος της έμμηνης ρήσης, η εμφάνιση της τεστοστερόνης στους εφήβους κλπ.  Όμως κάποιες άλλες πληροφορίες είναι αναγκαίο μέχρι αυτή την στιγμή να κατακτώνται μέσα από το διάμεσο που είναι η εκπαίδευση.
Έτσι θα ήταν αδύνατον αν δεν υπήρχε ένας επετειακός προγραμματισμός του νου να λειτουργήσει το διάλειμμα στην ένταση της ατομικής δράσης, αντικαθιστώντας την με ένα συλλογικό ήρεμο θυμικό των γιορτών πετυχαίνοντας μια ξεκούραση.
Αν ο ύπνος είναι η αναγκαία μεταβολή των συχνοτήτων της ζωής μας για να γίνουν οι απαραίτητες διεργασίες που την βοηθούν, κατά μια αντίστοιχη έννοια οι καθολικές  γιορτές βοηθούν την συλλογική ισορροπία του ψυχισμού των ανθρώπων.

Αν κάποιος μας πει «Γιατί δεν γίνονται συνειδητοποιημένοι επιτέλους οι άνθρωποι», θα έχει ξεχάσει πως η συνειδητοποίηση (αν την θεωρεί εξέλιξη) δεν είναι μια λειτουργία αποκομμένη από την βιολογική ιδιοσυστασία του ανθρώπου. Από την στιγμή που η πληροφορία διακινείται πάντα μέσω διαμέσου (εκπαίδευση) για να εξελίξει τον άνθρωπο και χάνεται με τον βιολογικό του θάνατο, είναι αδύνατον να μιλάμε για κοινή συναίσθηση ερμηνείας μιας κοινής παρατήρησης.
Συνήθως μιλούν κάποιοι για συνειδητοποίηση, ερμηνεύοντας ως αδυναμία κατανόησης εκ μέρους των άλλων της δικής τους οπτικής που αποτελεί ατομική πεποίθηση και στην πραγματικότητα δεν έχουν τρόπο να την μεταφέρουν αυτούσια, αλλά προβολικά μέσα από την ερμηνεία που δίνουν στη δράση τους. Η αδυναμία μεταφοράς της πληροφορίας αποδεικνύεται από την διαστρέβλωση των λόγων σπουδαίων ανθρώπων στην ιστορία και σαφώς από τις αντιμαχόμενες ερμηνευτικές προσεγγίσεις στους λόγους τους. Έτσι κάθε θεωρία, θρησκεία, πολιτική αντίληψη κλπ, θεωρεί μη συνειδητοποιημένους τους «άλλους» που δεν ασπάζονται την δική της οπτική και ερμηνεία. Στην ουσία κάθε θεωρία, θρησκεία, ή πολιτική αντίληψη, είναι δομημένη στα πλαίσια εξυπηρέτησης μιας ιδιοτελούς ατομικής ή ομαδικής πρακτικής που εξυπηρετεί τον έναν ή το σύνολο των ατόμων που «τρέφονται» από την λειτουργία της.

Κατά την εκδοχή λοιπόν ανάλυσης του άρθρου, η επανάληψη των επετειακών γιορτών εξυπηρετεί την αδυναμία να υπάρχουν σε συνεχή ένταση οι άνθρωποι. Σαφώς δεν θα μπορούσε να είναι συνειδητή ως λειτουργία, μια και κάθε αναφορά σε κυριαρχία του ατόμου επάνω στη σκέψη του αποτελεί το μεγαλύτερο ψεύδος που έχει υπάρξει. Η διερεύνηση της σκέψης μέσα από την αυτοπαρατήρηση γίνεται εκπαιδευτικά και έτσι κατορθώνουν λίγοι άνθρωποι την ατομική τους εξέλιξη, όμως και τούτοι απόλυτοι επόπτες της σκέψης τους δεν μπορούν να γίνουν διαθέτοντας τον συγκεκριμένο γενετικό κώδικα.
Να συμπληρώσω έτσι για να το "έχουμε" πως η «θεοποίηση» της ατομικής σκέψης έστω και πεφωτισμένων ανθρώπων είναι μια λειτουργία που θέτει σε υποτέλεια όποιον την αποδέχεται.

Επιστρέφοντας λοιπόν το απόγευμα στο σπίτι μου, όπως συνηθίζω σήκωσα το χέρι μου να καλησπερίσω ένα ελάχιστα γνωστό αλλά συμπαθή μου γείτονα. Η απόκριση στο δικό μου «καλησπέρα» ήταν από την πλευρά του ένα χαμογελαστό «Χρόνια πολλά».
Θα μπορούσα να του εξηγήσω την ανούσια επετειακή χρήση μιας ψευδαίσθησης που τον κρατά σε ομηρία επαναλήψεων, αλλά θα ήταν άδικο μια και ο κοινός μας γενότυπος έχει ανάγκη από τέτοια ψευδή τερτίπια συνύπαρξης. Μοιραζόμαστε το ίδιο βαρυτικό πεδίο και τούτο έχει τεράστια σημασία στον καθορισμό των κοινών μας αισθητηρίων και της «βασικής» ερμηνείας του κόσμου γύρω μας.
Διάλεξα να του χαμογελάσω και να του επαναλάβω σε χαρούμενο ύφος την ευχή που μου έστειλε.
Άλλωστε ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται πάντα μέσα στη σκέψη μας που διαθέτει τις καλύτερες προθέσεις να εξελίξει τους άλλους έστω και αν λέει πως σέβεται την διαφορετικότητα … που όμως δεν την εγκρίνει.

Χρόνια Πολλά λοιπόν στην βαθύτερη ανάγκη μας … κι ας είν΄ και ψέμα.

Το σπαθί του Μαχητή


 του Κώστα Ζωγραφόπουλου 


Μαχητή μου,
Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, το μόνο βέβαιο είναι πως τις περισσότερες φορές θα δώσεις λάθος χτυπήματα σχίζοντας τον αγέρα, βάζοντας κόπο να συγκρατήσεις τη φόρα του όπλου που έχεις αποφασίσει ότι δικαιούσαι.  Πιότερο βάσανο ο κάματος της αστοχίας.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα μπεις στον πειρασμό να γίνει ακροδάκτυλο του χεριού σου και να ανασκαλεύεις με τούτο ότι θωρούν τα μάτια σου. Θα ακουμπήσεις την τροφή σου, το χαμόγελο της γυναίκας, το χέρι του φίλου και το χώμα που πατάς σαν σηκώνεις κουρασμένα το πόδι στον ανήφορο της βαρύτητας. Ποτέ δεν θα μάθεις πως ακριβώς ακουμπά η κόψη και το πιο σπουδαίο δεν θα νιώσεις το βάρος και το κρύο της λεπίδας που αγγίζει γύρω σου.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, είναι σίγουρο πως θα σκεφτείς «είμαι δυνατός» ενώ ταυτόχρονα θα αισθάνεσαι πιότερη απειλή από τότε που δεν το ’χες.  Όλη η δύναμη σου θα μαζωχτεί στην άκρη της λεπίδας και όλη η αδυναμία σου θα κυριέψει στο γύρω χώρο που δεν στοχεύει η αιχμή του.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα ψάξεις πολεμιστές συνταίριους στην εικόνα σου και θα ορίσεις τους κανόνες του κόσμου απ’  το λεπίδι σου όντας βέβαιος ότι τούτο είναι η αλήθεια. Η βεβαιότητα της σκέψης σου θα περνά μαζί με όλους τους όμοιους, μέσα από την κόψη της λάμας.  Μεγάλη η ευθύνη ορμήνιας  του κόσμου με μια κόψη πέρα από το χέρι σου.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα θελήσεις να γίνεις αθάνατος σαν και τούτο στη λουρίδα χρόνου της φθοράς, μια και η λαβή του δεν αλλάζει όσο το χέρι σου ρυτιδιάζει ανάμεσα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες. Θα βάλεις το λεπίδι πάνω από το χέρι και το μάτι, ονομάζοντας το Νόμο που θα προσκυνάς.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να καθρεφτιστείς στο αντιφέγγισμα του λεπιδιού και να θυμώσεις με τον εαυτό σου. Να φοβάσαι το θυμό που μαζεύεται στην αιχμή της κόψης του λεπιδιού σαν στοχεύει τον εαυτό σου.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι πάντα θα ζητάς ειρήνη, αλλά το χέρι σου θα είναι δεμένο με το σπαθί της γνώσης σου κάνοντας γελοίο το διχασμό της βούλησης.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι πάντα στην ώριμη σοφία σου θα ζητάς να απαλλαγείς από τούτο, αλλά το χέρι δεν θα ανοίγει να το απορρίξει δίπλα σου.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι το σπαθί του χεριού σου δεν υπήρξε ποτέ, αλλά το γέννησε η βεβαιότητα της φαντασίας σου μια και η πραγματική του θέση βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου. Εσύ ο ίδιος είσαι το σπαθί και περπατάς μέσα στον εαυτό σου τραγουδώντας άφωνα στην αθέατη στράτα σου «Πατήρ πάντων πόλεμος».

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι ο Νόμος που δεν θα δεις ποτέ, σου ορίζει ένα μετρημένο κύκλο που λέγεται Τραγωδία και πάνω στη μικρή κόψη σου, συνταιριάζει το κλάμα του μωρού με τον ρόγχο του θανάτου.

Βάλτα Μαχητή όλα μέσα στην κόψη του σπαθιού της σκέψης σου… όνειρα, λύπες, χαρές, έρωτες, απαξίες και τα απύθμενα θέλω σου… όλα χωράνε γιατί το λίγο και το πολύ είναι έννοιες που δεν έχουν διαφορά σαν τις σμίξουμε. 
Το Ένα που δεν βλέπεις δεν σμίγεται ούτε κόβεται στα μέτρα του μικρού λεπιδιού σου.

Όμως ώρα ας ξεχάσουμε τι είπαμε ξαποσταίνοντας στο ψεύτικο αγνάντι. Δεν αντέχεις μαχητή μου να σκάβει το σπαθί σου τη γη κάτω από τα πόδια σου και συ να στέκεις ορθός. 

Μαχητή μου, σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, πες αναίσχυντα πως είσαι υπέροχος και η ζωή ανήκει στην βούληση της καρδιάς σου.
Κράτα την ομορφιά σου και πολέμα τη φθορά της.  Όρισε το «Καλό» και το «Κακό» έξω από σένα.  Έτσι είναι πιο εύκολο τούτο, μια και είναι βαριά η ανάληψη ευθύνης για το Ένα που δεν θα το συναντήσεις ποτέ με το μικρό ταξιδιάρικο γεννόθνητο λεπίδι της ζωής σου. 
Πίστεψε Μαχητή μου!  
Δεν έχει σημασία σε Τι.
Είναι ο μόνος τρόπος να περάσεις ανώδυνα την μικρή αστραπή ζωής νιώθοντας Άξιος στην άγνοια σου!
Η μόνη απόδειξη το ίδιο το σπαθί σου για να χτίσεις "Μύθο" και εκπαίδευση στους επόμενους πλανημένους, παιδιά και εγγόνια σου...
.

Πες τα Σωτήρη Γλυκοφρύδη


.
Σε καθεστωτικές χώρες ολιγαρχικού πολιτεύματος με πρόφαση δημοκρατικής νομιμότητας, συνήθως κυβερνούν ανίδεοι σε θέσεις που χρειάζονται σχεδόν όλη την υπουργική τους θητεία για να καταλάβουν -στο περίπου- την ουσία του αντικειμένου που υπηρετούν.
Μια τέτοια χώρα με αντίστοιχους (δυστυχώς αρκετούς) υπουργούς  πλαισιωμένους με υποτελείς υπαλληλικής σχέσης συνενόχους, διαθέτει ιστορικά και η Ελλάδα που πολύ σωστά την έχει τραγουδήσει μέσα από το άσμα «Κωλοέλληνες» ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Αν πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να στεριώσει επενδυτική και αναπτυξιακή πρωτοβουλία μέσα σε ένα ανίκανο γραφειοκρατικό σύστημα, είναι ανόητος ή υποκριτικά συμπλέων με την μαφία της ολιγαρχίας.
Μην σας φαίνεται βαριά η λέξη «μαφία» γιατί θα σας πω το γνωστό παιδικό λογοπαίγνιο…«πες αλεύρι» για να συνεχίσω «Η Ελβετία των Πολιτικών καταθετών σε γυρεύει»
Ο Τουρισμός στην τραβεστί χώρα της πολιτικής μαφίας (της Ελλάδας εσωτερικού), αναφέρεται ως η μόνη πηγή εσόδων σε ένα Κράτος που έχει διαλυθεί συστηματικά στις παραγωγικές του δομές εδώ και είκοσι χρόνια από μεθοδευμένες πολιτικές κινήσεις.   Αυτή την μεθόδευση του παρελθόντος η μάζα (που λέγεται αλλιώς και κυρίαρχο εκλογικό σώμα) δεν την κατανόησε ποτέ. Βέβαια σήμερα νιώθει τα αποτελέσματα της ευθύνης της, ως δίκαιο αποτέλεσμα της πολιτικής άγνοιας μέσα από χειροκροτήματα σε «λεβεντάνθρωπους» της πολιτικής αλητείας.
Αυτός ακριβώς ο παραπαίων θαλάσσιος τουρισμός αναλύεται στο ειδικό άρθρο του Σωτήρη Γλυκοφρύδη που φιλοξενώ.  
Ο φίλος αρθρογράφος, ως σκεπτόμενος δεν έχει μόνο εμβαθύνει με το συγγραφικό του έργο τον φιλόσοφο Παρμενίδη και τον 6ο Αιώνα εκείνης της «άγνωστης» Ελλάδας, αλλά ως γνήσιος δρων ευφυής Έλλην, γνωρίζει από ναυτοσύνη και από «δρόμους» στις ιερές θάλασσες της Αιγαιοπελαγίτικης ιστορίας.

Αν και φαίνεται ειδικό το άρθρο, αφορά σαφώς τους στεριανούς μια και οι εισροές συναλλάγματος ενδιαφέρουν όλους τους πολίτες μιας χώρας που δεν της έχει μείνει τίποτε πλέον παρά η ειδικότητα του γκαρσονιού. Ας γίνουμε τουλάχιστον οσφυοκάμπτες (να περάσει η μπόρα) κάποιας ποιότητας. Η πρωτογενής και σαφώς η δευτερογενής παραγωγή έχουν πεθάνει προ πολλού από τους εμπνευσμένους ηγέτες του παρελθόντος που οι ανόητοι υπήκοοι σαφώς δεν πήραν χαμπάρι τη ρεμούλα που παιζόταν επάνω στα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Η απόδειξη του λόγου του αληθούς; 
Πες αλεύρι! Η Ελβετία των Πολιτικών καταθετών σε γυρεύει!!


 
Φτιάχτηκε ο νόμος για τον θαλάσσιο τουρισμό
(το κράτος φάλαινα ενάντια στο γιώτινγκ)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Όταν ανέλαβε την κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, μέσα στα πλαίσια της αντιμετώπισης της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και των χρημάτων «που θα έπρεπε να» έχουμε, ήταν το σχέδιο της εκπόνησης ενός νόμου για τη βελτίωση της απόδοσης του θαλάσσιου τουρισμού.
            Μετά 2 χρόνια, το πλαίσιο του νόμου τελείωσε και πάει προς ψήφιση στη Βουλή. Οι Λ. Κατσέλη, Γ. Νικητιάδης και σύμβουλοι προκύπτουν το βασικό παρελθόν, ο υπουργός Μ. Χρυσοχοϊδης και ο υφυπουργός ο Άδ. Γεωργιάδης προκύπτουν το ενεργό παρόν. Εδώ, ο Άδωνης δίνει εξετάσεις, για να αποδειχθεί αν είναι η γάτα του σπιτιού ή ο σκύλος του αφέντη. Και επεξηγώ:
            Ο νόμος έχει βασικό προορισμό την άρση του καμποτάζ, την οποία χαιρέτισε όλος σχεδόν ο τύπος, και φυσικά οι ανάλογοι μεγάλοι τουριστικοί φορείς. Κανείς όμως δεν ασχολήθηκε με ένα τουριστικό κλάδο που ο νόμος αυτός «αγνοεί» τη χρησιμότητά του και επί του οποίου δημιουργεί προσκόμματα και δυσκολίες. Είναι ο κλάδος του Γιώτινγκ, που είναι για το θαλάσσιο τουρισμό ότι τα ενοικιαζόμενα δωμάτια σε σχέση με τις μεγάλες τουριστικές μονάδες, προκύπτει δηλαδή πιο ελληνοκεντρικός και ποιοτικά ίσως καλύτερος. Είναι επίσης «λαϊκής βάσης», που σημαίνει και στρατηγικού προσδιορισμού. Τα έσοδα μένουν στον τόπο, βρίσκεται επιχειρησιακά διαμορφωμένος από απλούς Έλληνες και γεμίζει με Ελληνικές σημαίες το Αιγαίο. Ως εκ τούτου, λόγω της απαξίωσης και των προσκομμάτων που δημιουργεί ο νέος νόμος, σε αυτό τον κλάδο, στρατηγικού προορισμού, χαρακτηρίζεται σύσσωμος, ημίτυφλος, στραβός.
            Εξ αυτού του λόγου και εκ την τελευταία στιγμή θα επικεντρωθούμε στον προσδιορισμό των αναγκών αυτού του κλάδου που «αγνοεί» σκανδαλωδώς αυτό το νομοσχέδιο. Ο προσδιορισμός του εδώ όπως δίδεται προκύπτει γραφειοκρατικός, αστυνομοκρατικός κι εν γένει αντι-αναπτυξιακός. Γραφειοκρατικός, γιατί αυξάνει την υπάρχουσα γραφειοκρατία του κρατικού τέρατος Λεβιάθαν, που εδώ σαν φάλαινα διαλύει την αρματωσιά του σκάφους. Αστυνομοκρατικός, διότι αστυνομεύει τον τουρίστα επί ενός αντικειμένου που είναι σαν το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Και αντι-αναπτυξιακός, διότι αντί να λύνει τα προβλήματα επιφέρει πρόσθετα και άλλα.
            Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε άλλο περί της χρησιμότητας του θαλάσσιου τουρισμού πάνω στον τομέα που καλείται «Γιώτινγκ». Κρούουμε απλώς τον κόδωνα του κινδύνου προς το κράτος και ειδικά προς τον Άδωνη Γεωργιάδη ο οποίος φαίνεται πως τον χώρο αυτόν δεν τον κατέχει. Διότι, αν κάπου αλλού υπήρξαν Θερμοπύλες, εδώ έχουμε μια Σαλαμίνα. Ο τομέας αυτός του «μέγα της θαλάσσης ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ κράτους» πρέπει να ενισχυθεί, άμεσα και επειγόντως, αν θέλουμε ο θαλάσσιος τουρισμός μας να μείνει, τουλάχιστον ως προς ένα κομμάτι του στα Ελληνικά χέρια. Ως εκ τούτου, και πάλι θα πούμε, πως, αν επιθυμούμε ο θαλάσσιος τουρισμός σε ένα βασικό του μέρος να παραμείνει εθνικός, πρέπει να υπάρξει:    
            α) Προβολή: Συμμετοχή της Ελλάδος σε όλα τα ναυτικά σαλόνια, προβάλλοντας την θαλάσσια ποικιλομορφία της, τα σκάφη, τον πολιτισμό και τα προϊόντα της. Πάνω στο Γιώτινγκ, Ελλάδα είναι η ιδανικότερη χώρα στον κόσμο για διακοπές και ιστιοπλοΐα, πρέπει να επιδειχθεί η μοναδικότητα των νησιών μας από μιαν άλλη οπτική γωνία, και ότι αυτό το είδος των διακοπών απευθύνεται σε όλα τα οικονομικά budget. Αν δεν μπορεί το κράτος να το κάνει αυτό, ας κάνει τουλάχιστον ό,τι οι άλλες χώρες που στηρίζονται στο θαλάσσιο τουρισμό. Μέχρι τώρα η Ελλάδα σε αυτό τον τομέα δεν υπάρχει πουθενά.  
             β) Ελάττωση της γραφειοκρατίας: Κάποτε πρέπει να ψηφιστεί ένας νόμος που να λέει ότι όταν ψηφίζεται ένας καινούργιος ή προστίθεται μια διάταξη, πρέπει να βγαίνουν πέντε, σαν τις προσλήψεις στο δημόσιο ή έστω ας φεύγουν δυο. Η γραφειοκρατία εδώ είναι κάτι παραπάνω από απαράδεκτη. Θέματα που μπορούν να λυθούν εύκολα τόσο για τον ιδιοκτήτη ενός σκάφους όσο και για τον ναυλωτή, επεκτείνονται σε ανόητες ταλαιπωρίες τους. Ο επισκέπτης/ναυλωτής πρέπει να εξυπηρετείται, να του παρέχονται λύσεις, να διευκολύνεται η παραμονή του ώστε οι εντυπώσεις του απο την Ελλάδα να είναι η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ. Συνήθως το όποιο Λιμεναρχείο αντιμετωπίζει ένα θέμα, «κρατάει ως όμηρο» τον Ναυλωτή. Οποιαδήποτε Αρχή έχει τον Έλληνα κατά Νόμο Υπεύθυνο της ναύλωσης με τον οποίο μπορεί να βρει άκρη για οτιδήποτε. Οι λιμενικοί πρέπει να είναι ενημερωμένοι και επίλεκτοι. Σχετικά με τα ΕΓΓΡΑΦΑ ΑΞΙΟΠΛΟΪΑΣ, υπάρχουν πολλά πιστοποιητικά απο διάφορες Υπηρεσίες που μόνο περιπλοκότητα δημιουργούν. Εκτός του εγγράφου Εθνικότητος και της Επαγγελματικής άδειας, ο Νηογνώμονας (Επιθεώρηση) μπορεί να συλλέγει όλα τα πιστοποιητικά, έτσι ώστε η ποσότητα εγγράφων να παρατίθεται συνολική και ο έλεγχος απο το Λιμεναρχείο να γίνεται αμέσως.
            γ) Βελτίωση υποδομών κι εξυπηρετήσεων. Οι κρατικές μαρίνες κρίνονται επιεικώς Απαράδεκτες (βλ. μαρίνα Αλίμου). Οι προβλήτες στα λιμάνια στερούνται των βασικών παροχών ρεύματος, νερού, πετρελαίου και του επιζητούμενου πλέον δικτύου κάλυψης  Ίντερνετ. Όλοι θα δεχτούν να πληρώσουν όταν έχουν παροχές και οργανωμένες τουαλέτες με μπάνια. Το δημόσιο δυστυχώς δεν μπορεί ούτε αυτά να διαχειριστεί. Οι αδειοδοτήσεις για ιδιωτικές μαρίνες πρέπει να επισπευσθούν και να απλοποιηθούν οι διατυπώσεις.  
            δ) Μη επιδείνωσης της ήδη επιβαρυμένης θέσης. Το γιώτινγκ δεν αντέχει καμιά άλλη οικονομική επιβάρυνση. Το ΦΠΑ 13% =πρέπει να μειωθεί στο 9% που ήταν προ αυξήσεων, προκειμένου να γίνουμε ανταγωνιστικοί των Τούρκων-Κροατών κ.λπ.  Οι ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΦΟΡΟΥΣ, επεκτείνονται τουριστικά προς στο κεντρικό Αιγαίο και σύντομα θα μας πουλάνε σε πακέτα. Πρέπει να δοθεί έμφαση σε αυτό, η Τουρκική διείσδυση τα τελευταία δυο χρόνια είναι τάχιστη, τουρκικές εταιρίες κάτω από το μανδύα των offshore με τις εθνικές σε προσανατολισμό τράπεζές τους αγοράζουν μεγάλες τουριστικές μονάδες στα Δωδεκάνησα και επεκτείνονται με τα σκάφη στο κεντρικό Αιγαίο. Ήδη κατέχουν το 80% των πελατών σε σκάφη με ενοικιαζόμενες καμπίνες στο Ανατολικό Αιγαίο. ΣΗΜΑΙΑ, εδώ πρέπει να παραμείνει οπωσδήποτε το 51% των Ελληνικών συμφερόντων. Πρέπει ακόμη να υπάρξει ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΗ ελλιμενισμού ιδιωτικών σκαφών στην Ελλάδα, που θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τη συντήρηση και φύλαξή τους. Δεν πρέπει να υπάρξουν επιπλέον χρεώσεις και φόροι. Οι επιδοτήσεις από τα ανεκμετάλλευτα ΕΣΠΑ πρέπει να απλοποιηθούν για τα μικρο-μεσαία σκάφη αρχίζοντας από μικρά ποσά με απλές διατυπώσεις και αποδέκτη τον προμηθευτή. Η πολιτεία πρέπει να δώσει κίνητρα για την κατάρτιση ανθρώπων σε αυτό τον επαγγελματικό τομέα (σχολές σκίπερ, βοηθών, τεχνητών, κ.λπ.).
            Κλείνοντας, θα πω ότι αναφέρομαι ιδιαιτέρως στα μικρά - μεσαία επαγγελματικά σκάφη (7-20 μέτρων), κύρια ιστιοπλοϊκά, μετά ή άνευ πληρώματος, που επί χρόνια στερούνται της κρατικής βοήθειας και ούτε επιδοτήσεις ούτε τράνσιτ πετρέλαιο παίρνουν. Η ιδιοκτησία τους ανήκει σε συνέλληνες «της διπλανής μας πόρτας», που κάποιοι από αυτούς δεν έχουν ούτε σπίτι και προτίμησαν αντί αυτού να επενδύσουν για πολλούς λόγος σε ένα σκάφος. Τους ανθρώπους αυτούς η πολιτεία αντί να τους εκτιμά, τους βαφτίζει «προύχοντες», βάζοντάς τους δίπλα στους λεγόμενους «μεγαλοκαρχαρίες», που και από αυτούς πολλοί δεν είναι έτσι. Και τους συμπεριφέρεται ως ένα κήτος που πηδά επάνω τους, σαν μια φάλαινα λοξή στις επιταγές και στο μυαλό της.  


ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΣΚΕΨΕΩΝ ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ

.


Το διάβασμα κειμένων, είναι μια διαδικασία, κατά την οποία ελάχιστο ποσοστό ανθρώπων μπορεί να φτάσει σε επίπεδο επαρκούς κατανόησης των γραφομένων.  Αυτό δεν συμβαίνει γιατί υπάρχει πρόβλημα πνευματικής κατανόησης βέβαια, αλλά γιατί οι υπόλοιπες αισθήσεις του κάθε ανθρώπου -όταν διαβάζει- θέλουν να «ζήσουν» και αποσπώνται εύκολα από την νοητική επεξεργασία κατά την μελέτη.
Η ζωντανή συνεύρεση των ανθρώπων ή αν θέλετε ο «κινηματογράφος» έχουν όλες τις προϋποθέσεις να αυξάνουν την κατανόηση της κάθε επικοινωνίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η τηλεόραση έχει την πρωτοκαθεδρία στις προτιμήσεις των ανθρώπων, δεδομένου βέβαια ότι υπολογίζεται ως δωρεάν θέαμα, ανεξάρτητα αν το κόστος τελικά είναι πολύ «βαρύ» για τις βλάβες που δημιουργεί στον θεατή.

Στα χρόνια που διαβάζω, έχω διαπιστώσει πως θέματα με σημαντικές θέσεις μου έχουν διαφύγει ως αναγνώστης και επιστρέφω δεύτερη φορά να τα δω, ώστε να έχω καλύτερη κατανόηση της σκέψης του άλλου.  Δεν θα έλεγα ότι συμβαίνει το ίδιο όμως με τις ζωντανές επικοινωνίες μου, ή ακόμα με τα διάφορα βίντεο που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς.

Έτσι λοιπόν σαν «πείραμα» κατανόησης και παρατήρησης της σκέψης (μας) ανεβάζω ένα βίντεο που αφορά την καταγραφή σκέψεων σε φιλική συνάντηση.  Το απόσπασμα του βίντεο αναφέρεται σε ένα παλιότερο άρθρο αυτού του blog με τίτλο «Η συνταγή μεταστροφής της αποτυχίας».   Η αφομοίωση των σκέψεων αν ανατρέξουμε στο άρθρο και στη συνέχεια στον προφορικό λόγο, θα καταλάβουμε ότι είναι εντελώς διαφορετική.

Ακόμη πιο σημαντική βέβαια είναι η αποδέσμευση μας από τον ψυχρό κόσμο της μοναχικής ανάγνωσης  και η ένταξη μας σε περιβάλλοντα που μπορούν μέσα από τον σεβασμό της επικοινωνίας να μοιραστούν αισθήσεις που τόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη.
Η έννοια της «Αγοράς» ενός χαμένου πολιτισμού που τον κρατήσαμε μηρυκάζοντας το σχήμα του στις μέρες της ανεπτυγμένης Ευρώπης, είναι το ζητούμενο στις κοινωνίες που αντί για την ιδιοκτησία της ατομικής πληροφορίας  οφείλουν να περάσουν στον «έρωτα» του μοιράσματος της ατομικής οπτικής.
Αυτά είναι δύο διαφορετικά φιλοσοφικά ζητούμενα που το ένα εκφράζεται μέσα από αυτό που ονομάζουμε σήμερα ως «Κρίση» και το άλλο ως ζητούμενο μιλά για κοινωνίες που αντέχουν να ονειρεύονται φωναχτά!

Επισυνάπτω το βίντεο που προανέφερα σημειώνοντας ότι είναι διαιρεμένο σε δύο μέρη για ευκολότερη ανάρτηση στο διαδίκτυο.

ΜΙΚΡΗ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

.
Τα πεζοδρόμια αντέχουν τη λήθη
Μικρή ανύπαρκτη ιστορία

του Κώστα Ζωγραφόπουλου


Η Καίτη ανακάτεψε τα μαλλιά στο κεφαλάκι της Λίζας βγάζοντας ένα μουρμούρισμα απερίγραπτης αγάπης για το όμορφο σκυλάκι της.  Ήταν ο καλύτερος σύντροφος της από τότε που έβγαλε απόφαση πως οι άνθρωποι «πληγώνουν» ενώ τα ζώα έχουν μια παιδική ψυχή.  Πέρασε το λουρί στη Λίζα και έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της παίρνοντας την  μαζί για ψώνια.
Ο Νίκος έστρωσε με τα χέρια τα λιγοστά μαλλιά του και μέτρησε τα κέρματα που είχε στην τσέπη. Έφταναν για ψωμί και για τσιγάρα που διασκέδαζαν την ανεργία του.  Άνοιξε την πόρτα του ανήλιου σπιτιού του και βγήκε στην αγορά για ψώνια. Είχε ένα ενδοιασμό αν έπρεπε να πάρει αντί για τσιγάρα μισό κιλό φτηνό κρέας γιατί είχε μέρες να φάει από αυτό και ένιωθε πως το ζητούσαν τα κουράγια του.  
Στο χασάπικο με τις μεγάλες χάρτινες ρεκλάμες στάθηκαν τα βήματα των δυο τους και δίπλα τους τα μικρά πατουσάκια της Λίζας.  Ήθελε η Καίτη να πάρει εκτός από ξηρή τροφή και ένα κόκαλο που είχε ακούσει πως κάνει καλό στη σκυλίτσα, ενώ ο Νίκος προσπαθούσε να δει αν υπάρχει τιμή που να είναι κοντά στην αξία του πακέτου των τσιγάρων.
«Άστο άλλη φορά» σκέφτηκαν και οι δυο τους κάνοντας μια στροφή για να συνεχίσουν το δρόμο τους ενώ πλησίασαν πολύ κοντά μεταξύ τους. Ένα χαμόγελο πρόσφεραν ο ένας στον άλλο μαζί με μία σχεδόν ταυτόχρονη συγνώμη για την σύγκρουση που απέφυγαν.
Τα βήματα τους απομακρύνθηκαν από τις πλάκες του πεζοδρομίου χωρίς να κρατήσουν τούτες καμία σκέψη ή μνήμη της στιγμής από αυτή την συνάντηση των επιθυμιών της ζωής.
Άντεξαν πολλά χρόνια οι πλάκες στο πεζοδρόμιο, μα ο Νίκος κάποια στιγμή δεν ξαναπέρασε από πάνω τους, το ίδιο και η Καίτη με την χαριτωμένη Λίζα.  
Όλα συνέχισαν να γίνονται όπως πρέπει. 
Οι πλάκες στο πεζοδρόμιο πάντα προστάτευαν μέσα από τη λήθη τις ζωές των περαστικών τους, όπως της Καίτης και του Νίκου και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.

Τα πεζοδρόμια είναι "πολιτισμός" και αντέχουν στο χρόνο, όντας διακριτικά με τη ζωή.

H Μονοειδότητα


Αχ…. Ωιμέ!!
Σωτήρη μου αυτό το άρθρο σου που φιλοξενώ είναι ένας Επιτάφιος, κατά τον οποίον καλούνται όσοι βλέπουν το κιβούρι της τελετής, να ζήσουν όντας ζωντανοί το Διονυσιασμό τους (όσος έχει απομείνει) γνωρίζοντας  όμως και τον πραγματικό τους χαμό από το «Σύστημα» που είναι σαφώς, όπως λες, δυνατότερο του ατόμου!

Η Ανθρώπινη Νόηση έχει μια τραγικότητα γιατί αντιπαλεύει τους Νόμους που γεννά η Βαρύτητα μέσα από την Δαρβινική Ανάγκη, ενώ ταυτόχρονα μετεωρίζεται στην πληροφορία των Μαθηματικών του Διαστήματος σε ένα χώρο Ιδεών!

Η τραγικότητα της ζωής όσων διαθέτουν Νόηση, είναι αυτός ο διαρκής διάλογος της Αντιγόνης με τον Κρέοντα που επαναλαμβάνεται στους αιώνες με τη γνωστή κατάληξη!
Ο Οιδίποδας απαντά με τα κρυμμένα λόγια του για την κατάρα της ανάγκης της Βαρύτητας και έχουμε την Σφίγγα σαν φυλαχτό κατάσαρκα στους μικρό-μέγαλους Πολιτισμούς μας!

Αν και είναι πρωί … θα κρατήσω το «καληνύχτα σας» από τον επίλογο του άρθρου.
Κρατώ την "καληνύχτα", γιατί μια απόδειξη πως ήρθε, είναι ο «φόβος» που κρατά τους ανθρώπους σε μια μοναξιά υποτιθέμενης κατανόησης και δεν μετέρχονται την έκθεση της κοινωνίας του λόγου με μια ερώτηση του τύπου «Τι εννοεί ο ποιητής;» …έχουν παραιτηθεί από την γνώση της φιλοσοφίας... Πάντα η σιωπή προηγείται του Θανάτου σε μια ασθενική κυριαρχία της αναπνοής κατά τον επίλογο!

 
H Μονοειδότητα
(η ουσιαστική πλευρά της παγκοσμιοποίησης)


 του Σωτήρη Γλυκοφρύδη


 

            Μονοειδότητα σημαίνει την επικράτηση του ενός είδους. Η γη κατά περιόδους έχει υπάρξει μονοειδική, όπως την εποχή των φυτών, των δεινοσαύρων, κ.λπ. Τώρα βρισκόμαστε στην εποχή του ανθρώπου. Το ερέθισμα που προκύπτει για τη συγγραφή αυτού του άρθρου είναι να διερευνήσουμε την εξελικτική πορεία και το μέλλον μας. Τι είναι παγκοσμιοποίηση; Ποιος την ανάγει; 
            Τη συμπεριφορά των κοινωνιών την ερμηνεύει η κοινωνιολογία, και καθόσον η εξελικτική της μορφή βασίζεται σε βιολογικά νομότυπα, η βαθύτερη ουσία της ανήκει στην κοινωνιο-βιολογία. Ως βάση της κοινωνιοβιολογίας μπορεί να τεθεί η υπόθεση, ότι, καθώς η φύση είναι ισχυρότερη από τη θέση του ανθρώπου (μια που οι φυσικοί νόμοι έφτιαξαν τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος εκείνους) τις κοινωνίες τις διέπουν φυσικές αρχές.  
            Στον τοίχο της ανθρώπινης κοινωνιολογίας πρέπει να κυριαρχούν 5 μεγάλα πορτρέτα: του Πλάτωνα με τη θεωρία των ιδεών, του Αριστοτέλη με την αντίστοιχη της ωφελιμότητας, του Δαρβίνου με τη φυσική επιλογή, του Φρόιντ με τη λίμπιντο και του Μαρξ με την πάλη των τάξεων. Κοντά σε αυτούς μπορούν να προστεθούν και των «πλάγιων» σχετικών στοχαστών όπως του Χάντιγκτον με τη «Σύγκρουση των πολιτισμών» και των προγόνων του που αναφέρονται στο λεγόμενο «Ζωτικό χώρο».
            Στην έρευνα της κοινωνιολογίας επικρατούν οι εικόνες των γενετιστών, όπως ο Ντόκινς που θεωρείται ιδρυτής της εγωκεντρικής συμπεριφοράς των γονιδίων καθώς και  ο Γουίλσον ο οποίος με το έργο του «Για την ανθρώπινη φύση» μελετώντας τις κοινωνίες των εντόμων θέτει τις βάσεις της βιο-κοινωνικής δομής. Η ανθρωπολόγος Λιν Μάργκουλις, παρότι αιρετική στο δαρβινικό πρότυπο που επικρατεί, ως γυναίκα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν. Το γεγονός ότι δεν αναφερόμαστε στους κλασικούς κοινωνιολόγους όπως τους Καντ, Ντρικάιμ, Βέμπερ, κ.ά. είναι διότι εξετάζουμε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά.
            Σχετικά με το δαρβινικό πρότυπο που υπάρχει στην ύπαρξη των μικρο και μεγαλο - κοινωνιών, αυτό προκύπτει διότι η όποια κοινωνία είναι μια μορφή ασφαλιστικής δομής και επικράτησης, όπου μέσω αυτής αλλά και δια αυτής, άρχει η μορφή του βιολογικά ικανότερου όντος και είδους. Βιολογικά ικανό ον (ή είδος) είναι εκείνο το οποίο η φύση έχει προικίσει με δυνατότητες να επιβιώνει, όπως είναι η δυνατότητα της απόκρυψης, τα νύχια ή τα δόντια, ο αριθμός των απογόνων, η οργανωτική μεταλλαγή, η ισχύς ανά βασική μονάδα, και γενικά όσα μπορούν να θεωρηθούν «προσόντα». Προσόν είναι ότι προτάσσει ένα όν (ή σύστημα) για να επιβιώσει, και «επιβίωση» σημαίνει ζωή πάνω σε ζωή.

CARL SAGAN : ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΛΩΜΗ ΜΠΛΕ ΚΟΥΚΙΔΑ

.


Στην ηλεκτρονική «πραγματικότητα» της σκέψης που καταγράφεται στο διαδίκτυο, περιλαμβάνονται τα πάντα ως πληροφορίες επί παντός επιστητού.
Αφού λοιπόν είπαμε ποιος φταίει…για ότι νιώθουμε ως έλλειψη στην ανάγκη μας, αφού φανταστήκαμε λύσεις για όλες τις ανάγκες μέσα από τα ζωτικά ψεύδη του μυαλού μας, δεν μένουν και πολλά πράγματα για να κάνουμε σαν περιορισμένης αντίληψης όντα που είμαστε και σαφώς φιλοξενούμενα σε αυτόν τον πλανήτη.

Θα πρότεινα σε αυτή την ανάρτηση, να ακούσουμε ένα πολύ μικρό βίντεο που αναφέρει τις σκέψεις ενός ανθρώπου που δεν βρίσκεται σήμερα ανάμεσα μας, τον καθηγητή αστροφυσικό Carl Sagan.

Σκέφτηκα να είμαι δωρικά λιτός σε τούτη την ανάρτηση χωρίς πολλές αναλύσεις, αν και με «τρώει» η φλύαρη σκέψη μου θέλοντας να δώσει περισσότερες πληροφορίες για τον αξιόλογο Carl Sagan, την εποχή που λειτούργησε και σαφώς για τις νέες ανακαλύψεις της επιστήμης σήμερα που διεμβολίζουν κάθε μεταφυσικό μεταφέροντας το στη σφαίρα της απόδειξης. 
Ίσως το μεγαλύτερο κατόρθωμα σήμερα της επιστήμης, είναι πως  είναι έτοιμη να δώσει αποδείξεις για την κβαντική έννοια της αγάπης, αποδεικνύοντας την ενιαία δομή του Παντός.  Η μεταφυσική παραπληροφόρηση του παρελθόντος ήθελε το ανθρώπινο "άτομο" ως κάτι το ξεχωριστό να παλεύει μέσα σε νόμους, ώστε να του εγκρίνει τελικά μετά το θάνατο την συνείδηση (πες τη και ψυχή) ένας υπέρτατος δημιουργός βάζοντας τον σε συνθήκες ευτυχίας που στερήθηκε στη ζωή του.  Η ταυτότητα βέβαια του «κριτή» καθώς και τα κριτήρια της αξιολόγησης, εξυπηρετούσαν πάντα με ένα περίεργο τρόπο, τα επίγεια μαγαζιά που διέδιδαν την μεταφυσική οντότητα, βοβερίζοντας τους ανθρώπους (δούλους;) με την δύναμη της.

Όχι που δεν θα υπέκυπτα στο κουσούρι να πω κάτι πάρα πάνω από όσα λέει το όμορφο βίντεο… αλλά όπως μας έχει πει και η διάσημη καλλίφωνη Ελληνίδα και λαϊκή τραγουδίστρια Άντζελα, «Ουδείς άσφαλτος»… και το αστείο είναι ότι έχει δίκιο στη λογοπλασία της.


Καλή παρακολούθηση 


Ένα τραγούδι για τον Αργύρη

.


Ποιος φταίει;
Ας μη βιαστούμε να δώσουμε ταυτότητα στον «εχθρό» που σπέρνει τον όλεθρο.

Θα σας πω για μια ιστορία που έχει γυριστεί σε ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» και αποτελεί μια γέφυρα για να περπατήσει η σκέψη της καρδιάς μας σε ερωτήματα που ομορφαίνουν τις εκφράσεις του προσώπου μας, χωρίς να σβήνουν τις συσπάσεις από τον πόνο που βιώνουν οι άνθρωποι στους αιώνες.
Ο Αργύρης μας μιλά για την Σοφία της μνήμης και την ενεργή της δράση στο παρόν που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή μας.

Ποιος φταίει;
Θα αναρωτηθεί αργότερα ο σημαδεμένος μικρός σε μεγάλο σώμα Αργύρης που μετά τη σφαγή των γονέων και συγγενών του στο Δίστομο, βρέθηκε μέσα από μια δύσκολη περιπέτεια σε ορφανοτροφείο της Ελβετίας…
-Γιατί επέζησα;
γιατί δεν σκοτώθηκα και γω;
μπορεί κανείς ν’ αφήσει πίσω το παρελθόν; – αυτή τη βαριά μαύρη σκιά-
Όλα έγιναν όπως έπρεπε στα σενάρια της δυτικής κουλτούρας που ελεούν υποκριτρικά τα θύματα και έτσι ο Αργύρης μεγάλωσε και με επιτυχία σπούδασε Αστροφυσικός.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 ο πρώην δάσκαλος του από το Ελβετικό χωριό που φιλοξένησε την ορφάνεια του, φτιάχνει μια οργάνωση βοήθειας εκ μέρους της Ελβετικής Κυβέρνησης. Το παιδί που αντίκρισε σφαγιασμένους τους γονείς του και ένα ολόκληρο χωριό υπογράφει ένα συμβόλαιο και βρίσκεται για έξι μήνες στη Σομαλία. Επιστρέφει και εξελίσσεται μεταπτυχιακά στη Ζυρίχη για να ακολουθήσουν ταξίδια  στο Νεπάλ και στην Ινδονησία ως επιστημονικός σύμβουλος για την δημιουργία ανώτερων τεχνικών σχολών. Ταξιδεύει πολύ σε όλο τον κόσμο και φωτογραφίζει τα πάντα με μεγάλη ευχαρίστηση, τοπία ανθρώπους και πάνω από όλα τα άστρα στον ουρανό.
Οι απαντήσεις όμως που οφείλει να δώσει στη μνήμη της γενοκτονίας που υπέστη τον βασανίζουν.
Έτσι στην πεντηκοστή επέτειο μνήμης από την σφαγή των κατοίκων του Διστόμου από τους Γερμανούς, οργανώνει ένα συνέδριο ειρήνης το 1994 στους Δελφούς με Έλληνες , Ελβετούς και Γερμανούς  ομιλητές.  Το θέμα που διαπραγματεύτηκαν ήταν ο πόλεμος και οι αιτίες που οδηγούν σε αυτόν, καθώς το μέγα ερώτημα γιατί γίνονται τέτοιες βιαιότητες όπως οι σφαγές, αναζητώντας τρόπο εξόδου από αυτόν τον φαύλο κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας.
Φυσικά δεν παρευρέθησαν επισήμως ως πρεσβεία η Γερμανία, αλλά αντιθέτως έστειλαν ανθρώπους τους να καταγράψουν λεπτομερώς τα λεχθέντα στο συνέδριο.
Εδώ σταματά το σχολιασμό της γερμανικής απουσίας το ντοκιμαντέρ καταγράφοντας μόνο τη σκέψη του κατοπινού πρεσβευτή της Γερμανίας στην Ελλάδα (2002-2005) ο οποίος  διαπιστώνει ερωτώμενος πως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ θυμάτων και Γερμανικού κράτους.
Το βάρος της προσέγγισης της βαθύτερης ανάγκης που γεννά πολέμους τώρα βρίσκεται στην ευθύνη της δικής μας σκέψης (ως θεατές της ζωής μας) και δεν πρέπει να περιμένουμε την ορμήνια από πουθενά σαν δεν "βουτήξουμε" στην κατανόηση -ανάλυση- του φόβου που κυριαρχεί πάντα τους ισχυρούς ανά τους αιώνες.
Η πτώση του τείχους στο Βερολίνο είναι μια ιστορική στιγμή για τα γερμανικά θύματα (όπως αναφέρει το ντοκιμαντέρ) για να αποδώσουν επιτέλους οι Γερμανοί τις αποζημιώσεις των επτά δισεκατομμυρίων  δολαρίων με τόκους προς την Ελλάδα, ενεργοποιώντας το «πάγωμα» των αποζημιώσεων από την  μεταπολεμική σύνοδο του Λονδίνου.  Η πρεσβεία της Γερμανίας φυσικά χαρακτηρίζει σε απαντητική επιστολή προς το Δήμαρχο του Δίστομου (που ζητά δικαίωση για τα εγκλήματα πολέμου και την σφαγή), το γεγονός αυτό ως «μέτρο εντός του πλαισίου της πολεμικής στρατηγικής».

ΦΟΥΕΝΤΕ ΟΒΕΧΟΥΝΑ στο τότε μπομπινόφωνο

.




Με πλήρη επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας να μεταφέρω τα δεδομένα της συναισθηματικής μου νοημοσύνης μέσω του λόγου, διάλεξα να ψευδό- κοινωνήσω την θεατρική μουσική που σκάρωσε ο Θάνος ο Μικρούτσικος για το έργο Φουέντεο Οβεχούνα που ανέβηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας στην Σαλονίκη την εποχή που ήμουν φοιτητάκος με ερωτήματα για τον έρωτα, την πολιτική και την ίδια τη ζωή που δεν καταλάβαινα.

Το αστείο είναι πως ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει τίποτε από τα τότε ερωτήματα μου, έστω και αν έχουν σκαφτεί περίτεχνα στην «πέτρα» που περιφέρω ως άποψη ερωτημάτων και νομίζω ότι είναι ένα έργο που με χαρακτηρίζει.

Θυμάμαι το μπομπινόφωνο που είχαμε με τον αγαπημένο συγκάτοικο και φίλο Βαγγέλη στο σπίτι σαν φτιάχναμε όνειρα για ότι δεν καταλαβαίναμε μέσα από το τραγούδι τούτο.  Όσο περνούσαν τα χρόνια συνέχιζα σε κάποιες  ιδιαίτερες στιγμές να σιγοψιθυρίζω το σκοπό του, φοβούμενος όλους τους άλλους που ήξεραν ακριβώς τι σημαίνει τούτο και είχαν σιγουρέψει τον σωστό τρόπο ζωής των άλλων μέσα από τις βεβαιότητες της γνώμης τους.

Φοβάμαι ακόμη τώρα όσους γνωρίζουν την Πολιτική, την Οικονομία, τον Έρωτα, την Φιλοσοφία και την Ιστορία της Ανθρωπότητας. Φοβάμαι περισσότερο τις βεβαιότητες του ίδιου μου του εαυτού που έχει έτοιμες τις αγορεύσεις για αυτές, με όλα τα σκαμμένα ερωτήματα στην «πέτρα» - που δεν του ανήκει- αλλά την περιφέρει σαν κατόρθωμα.

Το ακόλουθο «Τραγούδι του γάμου» από το θεατρικό έργο νομίζω ότι μιλά με μία καταπληκτική σύνθεση εικόνων για όλη τη ζωή μας, αναδεικνύοντας άλλη μια άγνωστη φιλοσοφικά έννοια όπως αυτή του Γάμου πέρα από τις ανόητες βεβαιότητες που διατηρεί η ατομική «φιλοσοφημένη» μας άγνοια.



Σκέφτομαι…

Όταν τελειώσει η βία της ανθρώπινης έκφρασης που κρύβεται πίσω από τις λογικές αποδείξεις της γνώμης, έρχεται ο τραγικός «Θεός» να γεμίσει το κενό που σκάψαμε.
Αυτό το «Θεό» αντιμετώπισαν όλοι οι τραγικοί ήρωες όπως ο Κρέοντας, μα και κανένας από μας δεν τον αποφεύγει, στις τελευταίες ανάσες της εξόδου από την παράσταση της ζωής μας κατά τον ρόγχο θανάτου.

Μέχρι τότε ψάχνουμε για βεβαιότητες στη ζωή, σε ότι ετούτη περιλαμβάνει στα περιεχόμενα της… δηλαδή την Πολιτική, τον Έρωτα και κάθε Νέο που ως άγνωστο μας φοβίζει.


Υ.Γ

Πληροφορίες για την Φουέντεο Οβεχούνα προτείνω να διαβάσετε όσοι θέλετε από μια ανάρτηση ενός γλυκύτατου ψυχιάτρου που γράφει και προωθεί την ποίηση, αλλά κυρίως ξέρει να σηκώνει το ποτήρι με χαμόγελο σε συνευρέσεις. Μιλώ για το «Ποιείν» και τον Σωτήρη Παστάκα.
http://www.poiein.gr/archives/1021/index.html


 Το τραγούδι του γάμου
Στίχοι: Γιώργος Μιχαηλίδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη


Στης Φουέντε Οβεχούνα την κοιλάδα
κόρη με ξέπλεκα μαλλιά διαβαίνει
και μες σε χρυσαφιού γυαλάδα
ιππότης πάνω σ’ άλογο προβαίνει

Κρύβετ’ η κόρη μες σε φυλλωσιά
κι είν’ η καρδιά της σα φτερούγα λαβωμένη
φεγγάρι του ιππότη η αρματωσιά
ήλιος η μορφή του η λαγγεμένη

Κόρη που κρύβεσαι μες στα κλαδιά
τι ειν' αγάπη ποιος τη σταματάει
ποια θάλασσα, ποια λαγκαδιά
την αγάπη ποιος τη σταματάει

Άλογο δίχως καβαλάρη φεύγει πέρα
κι ένα σπαθί σα δέντρο ορθό στο χώμα
κόρη που έσπερνες τη μέρα
γυναίκα που θερίστηκες το γιόμα

Η «ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ» ΤΗΣ «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ»

.



Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας έχουμε δώσει χαρακτηρισμούς προς τα πολιτικά πρόσωπα που κωφεύουν σε διαμαρτυρίες των πολιτών ενώ μένουν ατάραχοι συνεχίζοντας το έργο τους με την περιφρούρηση της προσωπικής τους ασφάλειας από τις υπηρεσίες του κράτους.
Μια κοινή λαϊκή έκφραση πέρα από τον ευγενικό χαρακτηρισμό «ανάλγητοι» είναι η περιγραφή πως τους φτύνουν και νομίζουν ότι ψιχαλίζει.
Είναι όμως άνθρωποι από τον Άρη που έχουν διαφορετική ψυχολογία από αυτή ενός λαού, ή συμβαίνει κάτι διαφορετικό στην αντίληψη τους για τα τεκταινόμενα;
Πόσο εύκολα μπορεί να λειτουργήσει  την αντίληψη αυτή κάθε τυχαίος άνθρωπος σαν βρεθεί μέσα στην ισχύουσα αντίληψη της Πολιτικής; 
Αρχικά θα λέγαμε πως οι περισσότεροι Πολιτικοί εκτός από μερικούς που μεγάλωσαν σε οικογενειακές πολιτικές δυναστείες με αντίληψη που πιστεύει στην κληρονομική ιδιότητα ενός άρχοντα, προέρχονται από λαϊκά στρώματα αναγνωρίσιμα ως μέσος όρος των πολιτών.   Τι είναι αυτό λοιπόν που μετασχηματίζει την στάση ζωής ενός ανθρώπου και αποβάλει την έννοια της «Τσίπας» για ότι εισπράττει κατά την περίοδο της πολιτικής του σταδιοδρομίας;

Τι λες κύριε Βλάμη... θα τα καταφέρουμε;

.

Ο κύριος Πάρις Παπαρίδης είναι ένα υποθετικό πρόσωπο καθόλου όμως ανύπαρκτο, μια και με άλλο όνομα βρίσκεται δίπλα μας και αρκετές φορές μέσα στο μυαλό μας.
Ο εν λόγω κύριος διαθέτει ένα μικρό ψιλικατζίδικο σε μια συνηθισμένη περιοχή της Αθήνας και δουλεύει πραγματικά σκληρά για να μπορεί να πληρώνει το διαμέρισμα που αγόρασε με δάνειο καμαρώνοντας για την θέα πάνω από τις πολυκατοικίες και το τζάκι.
Μια ζωή πίσω από τον πάγκο του, έχει μάθει να λέει με ευγένεια ευχαριστώ σε όσους αφήνουν χρήματα όμως ξέρει να υποθέτει πάντα κουτσομπολεύοντας με βεβαιότητα τις ζωές των άλλων που δεν ταιριάζουν με τη δική του.
Έχει και ένα γιο τον Βλάμη τον Παπαρίδη που μέσα από τις στερήσεις του φρόντισε τα φροντιστήρια της παραπαιδείας του και τώρα διαθέτει πτυχίο οικονομολόγου δουλεύοντας σε ένα μεγάλο λογιστήριο πολυεθνικής εταιρείας.
Ο Πάρις καμαρώνει για τον Βλάμη μια και έχει μια διαφορετική αξιοπρέπεια το «μάλιστα» που λέει πίσω από ένα γραφείο στον προϊστάμενο, από αυτό που υφίσταται αυτός σαν αφήνει τα ζητούμενα προϊόντα πάνω στον πάγκο.
Είναι σίγουρος ότι δεν ζητούν από τον Βλάμη ένα πακετάκι προφυλακτικά, αλλά τις ενημερώσεις των ισολογισμών και τούτο τον κάνει να αισθάνεται ότι έχει πετύχει σαν γονιός στη ζωή του.
Μπορεί ο Βλάμης να είχε μυηθεί στην επανάσταση του ΠΑΣΟΚ  στα φοιτητικά του χρόνια, αλλά ο Πάρις υπήρξε πάντα σταθερός στην ελεύθερη αγορά συνταιριάζοντας στο μυαλό του πως και εκείνος ήταν ένα κομμάτι της επιχειρηματικής δράσης.
Οι συζητήσεις τύπου καφενείου που έκανε κάποιες φορές με το γιό του τροφοδοτούσαν μέσα του μια αίσθηση ότι έχει πολιτικά επιχειρήματα και έτσι καμάρωνε για ότι μπορούσε να μεταφέρει ως άποψη προς μια παρέα.
Την περίοδο που ανθούσε το χρηματιστήριο στην Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες πίστευαν ότι είναι μέτοχοι του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος είχε ακούσει τον Βλάμη και έπαιξε μερικές τραπεζικές μετοχές με συνέπεια να κερδίσει λίγα χρήματα που τα πήρε ευτυχώς πίσω ρευστοποιώντας κάποια στιγμή χωρίς να χάσει το αρχικό του κεφάλαιο.  Η γειτονιά δεν ήξερε το επενδυτικό του ενδιαφέρον, αλλά ο Πάρις καμάρωνε για την καπατσοσύνη του και την διορατικότητα όταν έκλεισε το κόλπο συλλογής των χρημάτων που είχαν αποκτήσει οι μικρομεσαίοι από την πολιτική του παλαιότερου ΠΑΣΟΚ.

ΑΓΑΠΑΤΕ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ

.


Είχα ακούσει κάποτε πως το σωστό σε μια προφορική ή γραπτή έκφραση είναι να αναφέρεις αρχικά για το θέμα που θα πεις, στη συνέχεια να το αναπτύξεις και στο τέλος να πεις ξανά τι είπες.
Στην αρχή μου φάνηκε πως ήταν υπερβολή και πως αδικούσε τον αποδέκτη μια και του συμπεριφέρεται τούτος ο τρόπος της δομής μιας έκφρασης ως να είναι ανόητος.
Σε δεύτερο πλάνο όμως διαπίστωσα ότι όντως υπάρχει ένα πρόβλημα στο κεφάλι όλων μας και καταλαβαίνουμε μόνο τις προβολές της ανάγκης μας και σαφώς μόνο ότι εξυπηρετεί τις βεβαιότητες που έχουμε ως πεποιθήσεις.
Θα τολμήσω να πω ότι έξυπνος άνθρωπος δεν υπάρχει και τούτο οφείλεται στον προγραμματισμό του νου που διαθέτουμε όλοι ανεξαιρέτως.
Για να το κάνω πιο σαφές αν προσέξουμε ένα άνθρωπο να σταυροκοπιέται μετά από μια αστραπή, ο παρατηρητής θα κάνει σκέψεις που θα είναι σύμφωνες με το γνωστικό υπόβαθρο του και το χειρότερο είναι πως θα έχει βγάλει μια ολόκληρη ιστορία που θα δίνει ταυτότητα στον άνθρωπο που σταυροκοπιέται.
Ο θρησκόληπτος θα πει «ευσεβής άνθρωπος», ο κοινωνιολόγος θα δει το ζήτημα από την συσχέτιση των θρησκευτικών δοξασιών με την συμπεριφορά των ανθρώπων και δεν έχουν τέλος οι ερμηνείες που μπορούν να δώσουν οι διαφορετικοί άνθρωποι. Ο κάθε ένας ερμηνεύει σύμφωνα με το "ποίημα" που έμαθε να εξηγεί τον κόσμο.

Τα κατά συνθήκη και τα κατ’ ουσία ψεύδη

 .
Ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης διαθέτει μια ιδιαίτερη «ματιά», του οποίου οι αναλύσεις του έχουν το ένα σκέλος στην φιλοσοφία της χαμένης γνώσης ενώ το άλλο εδράζει στην ήρεμη παρατήρηση του παρόντος χωρίς να κρατά τις σκέψεις του δέσμιες των πολιτικών σκοπιμοτήτων που παρατηρούμε συνήθως από την στρατευμένη αρθρογραφία. Δύσκολη ακροβασία η οποία όμως εμπλουτίζει την πολυμέρεια της γνώσης που οφείλουμε να έχουμε για την πολιτική που συμβαίνει τώρα.
Φιλοξενώ ένα άρθρο του, που εστιάζεται στην παρούσα πολιτική κατάσταση της χώρας και έχει διασυνδεδεμένα στην ανάπτυξη του αρκετά links παλαιότερης αρθρογραφίας του, τα οποία συνδέονται με το θέμα. 
Κάθε "ματιά" που πλουτίζει την κατανόηση από διαφορετική οπτική του αβέβαιου παρόντος μας είναι ευπρόσδεκτη.


Τα κατά συνθήκη και τα κατ’ ουσία ψεύδη
(δύστυχοι Έλληνες, δύστυχη Ελλάς)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Έχουμε ήδη γράψει ότι ο Γ. Α. Παπανδρέου είναι ένας Οιδίποδας ηγέτης. Σκότωσε τον πατέρα του, παντρεύτηκε τη μητέρα του, στον τόπο έπεσε λιμός και είχε 4 παιδιά. Την Αντιγόνη που σημαίνει την αίρεση του γόνου, την αφανή Ισμήνη που σημαίνει ότι βρίσκεται απόκρυφα σε μήνη, τον Ετεοκλή που σημαίνει το έτεον – αληθές κλέος και τον Πολυνείκη (το νείκος με ει) που σημαίνει τη μεγάλη στον τόπο φιλονικία.

ΤΙ, ΠΩΣ, ΓΙΑΤΙ και η Τράπεζα απο την Ανατολή

.

Γράφω μια έκφραση
«Το οξύμωρο της συντεταγμένης της Σουπεραλγείας είναι το Τοματοσύρω»
Είμαι σίγουρος ότι δεν καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι σημαίνει και τούτο  για την λογική έχει δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι πως αποτελεί μια ανόητη έκφραση, ενώ κατά τη δεύτερη εκδοχή ο αποδέκτης της φράσης είναι ανίκανος να την κατανοήσει. Υπάρχει όμως και μια τρίτη εκδοχή η οποία χαρακτηρίζει την ίδια τη ζωή μας που θέλει να μη σημαίνει τίποτε η πρόταση και ο αποδέκτης να την κατανοεί και να την υποστηρίζει μάλιστα ένθερμα.

Τι, πως , γιατί

Πίσω από κάθε πρόταση, υπάρχει μια τριάδα λέξεων που καθορίζουν το βάθος της σκέψης και φυσικά το βαθμό ατομικής εξέλιξης ενός εκάστου.  Αυτές είναι το «τι» , «πως» και «γιατί».
Τι είναι η υπερχρέωση της Ελλάδας θα ρωτήσει ο καλός άνθρωπος για να συνεχίσει την ερώτηση με το «πως» θα την αντιμετωπίσουμε, ενώ η τρίτη λέξη που αφορά το «γιατί» δεν περνά από το μυαλό του ότι υπάρχει.  Συνήθως τα «γιατί» έχουν μια απάντηση κονσέρβα που καθοδηγούν την δράση του «πως» και αφορούν τις ιδεολογικές προσεγγίσεις της ζωής που βιώνουν οι άνθρωποι.
Προφανή «γιατί» ανάλογα με την αναγκαιότητα προσδιορισμού ενός εχθρού, μπορεί να είναι ως παράδειγμα: