Ενθύμιον





Το τηλέφωνο χτύπησε και σηκώνοντάς το άκουσα την φωνή του αγαπημένου μου Μπίλι που κατοικεί στον Καναδά. Η σχέση του με τα πατρώα εδάφη είναι τέτοια που επισκέπτεται το χωριό μας περισσότερες φορές από εμένα. “Hello Costas” ήταν τα πρώτα λόγια της κουβέντας μας. Μου είπε πως δεν είχαν έρθει για καλοκαίρι ακόμα στο χωριό και πως μου τηλεφωνούσε από τον Καναδά. Με ενημέρωσε πως μου είχε στείλει ηλεκτρονικά μία φωτογραφία από τα παλιά, που περιελάμβανε εμένα και τους γονείς μου. Στα όμορφα λόγια που ακολούθησαν, θέλησε να μου δώσει στο τηλέφωνο για να μιλήσω τον πατέρα του τον ξάδερφο του δικού μου πατέρα, ο οποίος ευθυνόταν για την διάθεση να φτάσει η φωτογραφία σε εμένα.
Ο θειος μου εκείνη την στιγμή έκανε δουλειές έξω από τον χώρο του σπιτιού του, γιατί εκεί οι πολίτες δεν θεωρούν δικό τους ότι βρίσκεται μόνο πίσω από τους τοίχους της ιδιοκτησίας τους και η μικρή μας συζήτηση άρχισε με τα γεμάτα αγάπη για την Ελλάδα σπασμένα Ελληνικά του.

“Αυτή τη φωτογραφία, την έχω πάντα μέσα στο πορτοφόλι μου. Θυμάμαι... και να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ” μου είπε. Ίσως δεν έχει σημασία να αναφέρω την υπόλοιπη συζήτηση που είχαμε. Φτάνει πως με ένα κτύπο του τηλεφώνου, έρχεται κοντά σου μια φωνή από μακριά, χωρίς να υπάρχει καμία επέτειος και σου λέει με την ευθύτητα των συναισθημάτων πως υπάρχει για σένα μια αγάπη.

Αυτό κρίνω, για όποιον μπορεί να το νιώσει, πως είναι ευτυχία. Η σκέψη πως ο πολιτισμός που κράτησε ζωντανή την αίσθηση της οικογένειας πεθαίνει και κάποιοι αντιστέκονται σε αυτή την λαίλαπα της ισοπέδωσης των πάντων, με κάνει να αισθάνομαι πως αξίζουν τα λόγια να εξωτερικεύονται μεταξύ των ανθρώπων.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός πριν ακόμη πάω στο σχολείο, πως έπαιρνα κρυφά ένα χαρτί και το μουτζούρωνα μιμούμενος την γραφή του πατέρα μου. Αυτά τα γράμματα ήρθαν πάλι μπροστά μου για να ενώσουν την τραγουδισμένη εποχή του ’60 από τον Σαββόπουλο (1) και τα ήθη που χάθηκαν από τον όχλο των πολλών.

Ευλογημένες να είναι τέτοιες στιγμές. Εύχομαι και να έχουν καλές συναντήσεις ψυχής οι άνθρωποι με όσους κρατούν ακόμα ζωντανή την καρδιά τους έξω από τις συναλλαγές και το ατομικό ωφελιμιστικό κέρδος.

Αφιερωμένη και η δική μου σκέψη σε αυτή την ανάρτηση:

Εις τον αγαπημένον Θείον Ευθύμιον και την υπέροχη οικογένειά του
Σήμερον 5 Αυγούστου 2016, 56 έτη μετά το ενθύμιον
Κώστας Ζωγραφόπουλος του Αχιλλέως
Πειραιεύς


Σημείωση:
(1) Εμείς... του '60 οι εκδρομείς. Πρώτη εκτέλεση Δ. Σαββόπουλος, Ε. Αρβανιτάκη.