H «Κατάρα των Πόρων»

.
Όταν διάβασα το άρθρο τούτο, θέλησα να ξεφύγω από την πολιτικό-οικονομική ερμηνεία που συνήθως δίνει ο νους και νομίζει ότι μαθαίνει άλλη μια πληροφορία ακόμη. Συμπέρασμα αυτής της "οπτικής" της σκέψης μας είναι οι γιαλαντζί αστοί νεοέλληνες να έχουν μια επίπλαστη σιγουριά για την όποια κτήση τους.  "Κοίτα τι συμβαίνει" είναι η προσφιλής έκφραση του Έλληνα, ενώ αμέσως είναι σίγουρος που θα προσδώσει την κατηγορία για την μοίρα του.
Αν γυρίσω το βλέμμα γύρω μου και δω πόσοι περιμένουν την ανάκαμψη χαϊδεύοντας το μικρό η μεγάλο πουγκί τους ή στέλνουν κρυφά χαμόγελα εμπιστοσύνης προς την μικρή ή μεγαλύτερη ακίνητη περιουσία τους, μου έρχονται γέλια για το ασυμβίβαστο της επίγνωσης με την προσδοκία που διαθέτουν στην  σκέψη τους.
Τα πράγματα -έχει δίκιο ο Σωτήρης- είναι περίπλοκα απλά.... Στο χέρι της δημιουργικής σκέψης είναι να επιβιώσουμε με σύνεση και γνώση των ιδιοτήτων του συστήματος, ή να μετατραπούμε σε μια άγονη επαρχία μιας παγκόσμιας οικονομικής αυτοκρατορίας. 
Για να μιλήσουμε πολιτικά όμως, αυτό χρειάζεται τοπικές εξουσίες που θα κάνουν καλές συναλλαγές και όχι οσφυοκάμπτες ή παπαγάλους μιας γενικευμένης αφιλοσόφητης άρνησης. 
Δύσκολο παιχνίδι ... κυριολεκτικά στο παρά πέντε ενός τραγικού λαού ανά την ιστορία. 

  

H «Κατάρα των Πόρων»
(Πετρέλαιο, Βενεζουέλα, Νιγηρία, Προοπτική και Γνώση)



 Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη


Πριν από κάποια χρόνια, ένα Σουηδός γεωφυσικός είχε πει σε ένα συνέδριο: «αν ήξεραν πού κοιμούνται οι Έλληνες, θα είχαν χάσει τον ύπνο τους». Το γεωλογικό υπέδαφος της Ελλάδος, στο οποίο αποθέτουμε ελπίδες μιας «καλύτερης ζωής», είναι αυτό που μας έφερε κατά βάση ως εδώ. Και αν κάποιος νομίζει πως βρίσκοντας πετρέλαιο μπορούμε να γίνουμε Ντουμπάι, καλύτερα να το ξεχάσει. Αυτό συνέβη μια φορά, στην αρχή της δημιουργίας του «πόλεμου του πετρελαίου», όταν δημιουργήθηκε ο ΟΠΕΚ και κέρδισε μια πρώτη νίκη, αλλά όχι τον πόλεμο διότι τελικά αλώθηκε. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα απο μια πιο ψύχραιμη και λιγότερο ιδεαλιστική σκοπιά.

ΤΟ ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΙΚΟ ΣΥΝΝΕΦΟ

.
 
Ένα παραμύθι που έφτιαξα γιατί το ζήτησε η μικρή μου κόρη και το χαρίζω σε όλους τους μικρούς και μεγάλους που κρύβουν μέσα τους ένα παιδί.
Περιμένω ακόμη από μια όμορφη ταλαντούχα δεσποινίδα την Δανάη, να μου στείλει την εικαστική εκδοχή του παραμυθιού που θα αναρτηθεί ως εικόνα να το συνοδεύει.
Ας κάνουμε Πολιτική Σχέσεων τα όνειρα της γνώσης μας γιατί τούτο ίσως είναι η ουσία της ζωής.

(Σήμερα 24 Απριλίου παρέλαβα την όμορφη ζωγραφιά της Δανάης και αμέσως πήρε την θέση της ώστε να ομορφαίνει το παραμύθι τούτο)  



Το πεισματάρικο σύννεφο 
Του Κώστα Ζωγραφόπουλου


Μια φορά κι΄ έναν καιρό, ήταν ένα μικρό χωριό που είχε όμορφα μικρά σπιτάκια. Τα μικρά σπιτάκια του ήσαν χτισμένα από πέτρα και ξύλο πάνω σε μια πλαγιά. Πιο ψηλά από τις κόκκινες σκεπές τους βρισκόταν το μεγάλο μυτερό βουνό. Σαν στεκόταν κάποιος στους δρόμους του έβλεπε στο βάθος της πλαγιάς ένα απέραντο κάμπο με δέντρα και χωράφια που χανόταν στο βλέμμα.

Παγκόσμια ημέρα του Θεάτρου

.

Παγκόσμια ημέρα του Θεάτρου
(Ο θάνατος του εμείς – πορεία στο εγώ)



Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη και του Κώστα Ζωγραφόπουλου
(Σκέψεις την 27η Μαρτίου, μετά από κουβέντα)


Σήμερα εορτάζουμε την Παγκόσμια ημέρα του Θεάτρου. Το πρώτο που προκύπτει όμως ως ερώτημα είναι «Τι συμβολίζει το θέατρο»;

Η λέξη «θέατρο» παράγεται από το θεώμαι που προέρχεται από το Θέα, αλλά αποκωδικοποιώντας τη λέξη εκ του συμβολισμού της παιδικής λαλιάς, μεταφράζεται επακριβώς ως το «Θέλω εγώ (να δω) το τέλος της ροής του Όλου»
Εκ των πραγμάτων στο θέατρο συνυπάρχουν δύο στοιχεία. Το θεϊκό και το τελεολογικό η λεγόμενη κάθαρση. Παρέχεται δηλαδή η αρχή και ο εξανθρωπισμός, για το λόγο αυτό εντάχθηκε στα αρχαία χρόνια στους λατρευτικούς και εκπαιδευτικούς θεσμούς.
Κατά την έναρξη του θεάτρου δεν υπήρχαν ηθοποιοί, πρωταγωνιστές ήταν οι άνθρωποι στο χώρο, ο λεγόμενος χορός, δηλαδή το προσδιορισμένο καθ’ ολοκληρία μέσα από τον πειθαναγκασμό των γεγονότων. Αργότερα εισήλθε ο υποκριτής (ηθοποιός) που βρίσκεται κάτω υπό κρίσιν, και παράγει ατομικό ήθος και κατά συνέπεια δημιούργησε τον δυισμό΄ δηλαδή ο πρωταγωνιστής μεταξύ της ελεύθερης βούλησης και της βούλησης του Θείου. Από εκεί και πέρα άρχισε η υποκρισία του ανθρώπου κόντρα στα κελεύσματα της φύσης του.

Ελάχιστοι όμως έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μέγιστη στιγμή του αρχαιοελλληνικού θεάτρου, στην ουσία της ήταν το κύκνειο άσμα μιας περασμένης (χρυσής) εποχής ενός συλλογικού «εμείς» που μετακυλύετο στο ατομικό «εγώ».

Για την σημερινή συμβολική εορτή, πολλοί θα εκφράσουν ύμνους ελάχιστοι όμως μοιρολόι για ένα «εμείς» που χάθηκε, και το οποίο βέβαια δεν πεθαίνει, αλλά βρίσκεται στο χώμα δίπλα στην Θυμέλη. Και ενώ μας κοιτάζει μέσα στα μάτια της ψυχής τρέμει τις φτερούγες του και σπαρταράει.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΗ

.

-Τι με νοιάζουν εμένα όλα αυτά…
είναι μια καλή σκέψη ενός αναγνώστη που έτυχε ο διαδικτυακός δρόμος να τον ρίξει σε τούτη την πλαγιά με σκέψεις της Δραγασιάς.
Αν όμως τον καλωσόριζα και του έλεγα πως οι πολιτικές του ανησυχίες στο σήμερα, καθώς και τα αδιέξοδα που αισθάνεται έχουν τεράστια σχέση με το άρθρο του Σωτήρη, ίσως να άλλαζε λίγο η έκφραση του. Αν κατανοούσε βέβαια πως η ομηρία των λάθος επιλογών του ως συνήθεια (έθος) και κατά συνέπεια ως ήθος της ζωής του, είναι ριζωμένα στις ψευδείς πληροφορίες που έχει για την ιστορία, τότε τα πράγματα θα ήταν επικίνδυνα. Ο κίνδυνος συνίσταται στο να αλλάξει τις βεβαιότητες της ζωής του και να πάψει να χειραγωγείται από την ίδια τη σκέψη του.

Η Δημοκρατία αν δεν απομυθοποιηθεί, δεν πρόκειται να δει ο κόσμος "άσπρη μέρα".
Άλλο ένα στοιχείο που μας κομίζει αυτό το άρθρο είναι πως πάντα τα ιερατεία είχαν το μερτικό τους στο αίμα που έγραφε την ιστορία. Ακόμη οι "κεντρικές επιτροπές" ... δηλαδή τα αθέατα κέντρα εξουσίας πάντα ήταν ισχυρότερα από τον κάθε ηγέτη ... μήπως σας θυμίζει αυτό κάτι από σήμερα;
Η αλήθεια είναι πως το άρθρο έχει μεγάλη έκταση και υπάρχουν πληροφορίες που χρειάζεται σε μερικά σημεία να έχει ο αναγνώστης την εικόνα της ιστορίας για την οποία μιλά ο συγγραφέας. Όμως από προσωπική εμπειρία θα έλεγα ότι τελικά μου έκαναν καλό τα κείμενα που διάβασα στη ζωή μου χωρίς να είμαι ενημερωμένος πλήρως για το εύρος του θέματος που ανέπτυσσαν. Ίσως όλο το θέμα που πραγματεύεται ο φίλος Σωτήρης να γίνει κάποτε ένα θεατρικό δρώμενο ιστορικού περιεχομένου, που θα είναι πιο κοντά στον αφηγηματικό και συγκρουσιακό λόγο της θεατρικής τέχνης. Σε τούτη την εκδοχή το μόνο που μπορώ να σας γράψω είναι πως μεγαλώνει το χαμόγελο του, σαν αναλογίζεται τούτο στις κουβέντες μας …


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΗ



Τα 110 χρόνια μιας τυρβώδους εποχής
(600-490: Γέννηση της Δημοκρατίας έως θάνατος του Κλεομένη)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη


ΠΩΣ «ΣΚΑΒΕΤΑΙ Ο ΛΑΚΚΟΣ» ΤΟΥ ΑΝΟΗΤΟΥ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥ


Θα πρότεινα να διαβάσετε την έκθεση του ΟΟΣΑ του 1996 που κατευθύνει τις κυβερνήσεις των δορυφόρων στα συμφέροντα τους πώς να χειρίζονται τις κοινωνίες.
Καλό είναι να θυμηθούμε  ποιοι κυβερνούσαν τότε στην Ελλάδα, και εκ των υστέρων να βάλουμε το κεφάλι μας να σκεφθεί τις πολιτικές επιλογές που είχαν οι λατρεμένοι Ηγέτες των  αφιονισμένων οπαδών του δικομματισμού.
Κάτι ακόμα που εντόπισα είναι η γλώσσα της σκέψης που αποτελεί την έκθεση αυτή. Η ανάπτυξη αυτής της σκέψης είναι στα όρια της πνευματικής καθυστέρησης με ένα δεδομένο όμως ότι την λειτουργούν άτομα που έχουν χρήμα και μέσα για να λειτουργούν την πνευματική τους  έλλειψη.
Αυτός ο κόσμος κυβερνάται από μετριότητες που φροντίζουν σαν κοκόρια να δείχνουν στους επίσης ίδιους μέτριους λαούς την υποτιθέμενη αξία τους και έτσι οι κύκλοι της επανάληψης μιας μίζερης ιστορίας συνεχίζονται.
Οι Άριστοι χάνονται στην πίεση της ανίκανης συλλογικής σκέψης και τελικά πληρώνουμε το τίμημα ενός είδους που εξελίσσεται σε καθοδική τροχιά.Σκεφτείτε ότι μας κυβερνούν καθυστερημένοι -κυριολεκτικά- απόγονοι πολιτικών που τους επιτρέπουμε να νομίζουν ότι είναι σημαντικές προσωπικότητες...

Πηγή άρθρου

Διασταύρωση κειμένου έκθεσης στην Γαλλική γλώσσα
http://www.recit.net/IMG/pdf/CT_FAIRE_UNE_POL_D_AJUSTEMENT_OCDE.pdf

Δεύτερη πηγή του κειμένου στα Αγγλικά
http://www.oecd.org/dataoecd/24/24/1919076.pdf

Σημείωση που για μένα έχει ουσία :

Ακόμα και 200 διασταυρώσεις να είχα, ένα κομμάτι μου αρνείται να το πιστέψει.  Θεωρώ το ζήτημα πολύ σοβαρό και θα διατηρώ μια αμφιβολία αν αυτή η παρεκτροπή της φύσης που λέγεται  «άνθρωπος» δικαιούται να διαχειρίζεται την τύχη του είδους του με αυτό τον τρόπο. Θα μου πείτε ανιστόρητος είμαι;  Όχι, αλλά το δικό μου μυαλό δεν χωρά αυτή την παρεκτροπή και σαφώς την  προδοτική συνηγορία κάποιων που ο τίτλος «ζώα» προς αυτούς ακούγεται να είναι υποτιμητικός για το υπόλοιπο βασίλειο της όμορφης Φύσης μας. Αγαπητέ αναγνώστη, αν αυτά που γράφει το άρθρο σου προκαλέσουν θυμό... τότε είσαι φτιαγμένος για να σε εξουσιάζουν τα κατώτερα συναισθήματα σου και πάντα θα ανά-παράγεις τους καταπιεστές σου.  Διάβασε τι λέει η Αντιγόνη στον Κρέοντα (ψάξε να το βρεις δεν σου χαρίζεται τίποτε στη ζωή) και τότε μόνο θα καταλάβεις ότι οι αλλαγές γίνονται από αποφασισμένους ήρεμους ανθρώπους.
Γεμίσαμε "τσαμπουκάδες" με χαμηλή ή ελάχιστη πνευματική συγκρότηση.... Αυτοί δεν μπορεί να είναι ΠΟΤΕ σύμμαχοι μιας σκέψης που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Σαν καταλάβουμε ότι εμείς τροφοδοτούμε με την στενότητα των παγιωμένων αρνήσεων και ηλιθίων θέσεων σε πολιτικό επίπεδο... τότε θα έχει αρχίσει να χαράζει η ΝΕΑ εποχή που ήδη κρατά 2,5 χιλιάδες χρόνια, έστω και αν νομίζουν κάποιοι ότι αφορά το παρόν τους.
Θα γράψω μια δύσκολη λέξη που μπορεί να έχει μέσα της το θάνατο, αλλά όλοι την  φοβόμαστε και τελικά δεν ζούμε ΠΟΤΕ.
Αυτή τη λέξη την έχουμε φέρει στο χαμηλότερο σημείο της αξίας της τόσο οι πόρνοι όσο και οι θρησκόληπτοι. Μιλώ για την Αγάπη ... που  σαν την κατανοήσουμε ίσως τότε ξεπεράσουμε την παγίδα της ομηρίας μας πολιτικά και προσωπικά.
Ο δρόμος είναι Ένας... η των ονομάτων επίσκεψις... ή αλλιώς η άγνωστη ΠΑΙΔΕΙΑ  κόντρα στην φτωχή εκπαίδευση.


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 


ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

.





Θέλω να βάνω δύσκολα, πρώτα σε μένα και μετά σαν κέρασμα στα ποτήρια που τα κρατούν χέρια που ζητούν το γέμισμα του άδειου.
Κοντή γιορτή η παγκόσμια μέρα της Ποίησης, μαζί με όλες τις άλλες ανούσιες μέρες που γιορτάζουν οι αμνήμονες του παρόντος κοινωνίες, εξωραΐζοντας  την ενοχή της πνευματικής τους καθυστέρησης.

Σκέφτηκα να γράψω κάτι, για να θυμίσω την αλήθεια, που λέει ότι μέσα από τον βρώμικο χυλό της σκέψης του πολιτισμού μας,  μπορεί όποιος έχει τεντωμένες τις αισθήσεις του να βρει διαμάντια που πάνω τους αντιφεγγίζουν τα άστρα.

Δεν θα μπορούσα να διαλέξω για την υποκριτική μέρα της Ποίησης, καλύτερα λόγια από αυτά της πνευματικής συνομιλίας δύο πολύτιμων πετραδιών της πρόσφατης σχετικά ιστορίας μας. Ο Λιαντίνης ιχνηλατεί τους αθέατους δρόμους του Καβάφη και  τους προσφέρει στους τυφλούς ανθρώπους  της σπηλιάς του Πλάτωνα.
Στα μεγάλα λόγια σιωπούμε, με στόχο να ακούσουμε χωρίς να βιαστούμε να κρίνουμε, μια και δεν έχουμε ακόμη γυρίσει το βλέμμα μας από τα είδωλα της φαντασίας μας στο φως της γνώσης.

Το σιγάν κρείττον εστί του λαλείν….

Διαβάστε το άρθρο του Δημήτρη Λιαντίνη που φιλοξενείται στον υπέροχο χώρο των ανθρώπων που αγαπούν την φιλοσοφία του και την προσφορά του μέσα από την βαθειά αγάπη που είχε στον άνθρωπό και τη χαρά της ζωής.



Ακόμη:
Πρόσθετα στοιχεία από ηχογραφημένη ομιλία του Δασκάλου Λιαντίνη σε φοιτητές  για την ποίηση του Καβάφη, ανεβασμένο από τον ίδιο ιστοχώρο.

http://www.youtube.com/watch?v=8mNuXapSKJM



Τέλος:
Την φωτογραφία της ανάρτησης και όχι την σκέψη την πήρα από τον χώρο http://www.athina984.gr/node/180784

Ψηφολεκτώ μέσα στη σκέψη μου



Ωχ μανούλα μου!
Είπα αναλογιζόμενος ένα μικρό κουίζ που έβαλα στο διαδίκτυο στην κοινότητα του face book. Αυτός ο αναστεναγμός δεν είχε να κάνει με την κριτική επάνω τις απαντήσεις όσων τίμησαν το ερώτημα με τη γνώμη τους, όσο με τις διαπιστώσεις μέσα στη σκέψη μου και τον γόρδιο δεσμό που λέγεται αλλιώς «που πάω ο δόλιος».
Το ερώτημα είχε δύο σκέλη και ήταν συγκεκριμένο:
«Αν διέρρεε η πληροφορία ότι για την Ελλάδα θα εξασφαλιστούν κεφάλαια, Εθνική Κυριαρχία, διασφάλιση του Εθνικού της πλούτου, εξασφάλιση υψηλού κατά κεφαλήν εισοδήματος με υψηλή κοινωνική πρόνοια και διευκόλυνση φορολογική της επιχειρηματικής ανάπτυξης, με υποχρεωτικό όρο την ανάληψη της εξουσίας από τεχνοκράτες Έλληνες της διασποράς για 10 χρόνια αποκλείοντας την συμμετοχή των κομμάτων στη λήψη αποφάσεων , ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ότι θα έλεγε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων; Επίσης ποια θα ήταν η δική σας επιλογή;»

Αυτή τη στιγμή που γράφω τις σκέψεις μου, η ψηφοφορία βρίσκεται σε εξέλιξη αν και δεν έχει καμία τύχη να αντιστραφεί το αποτέλεσμα που σαφώς κλίνει προς ένα ΝΑΙ για την επιλογή των άλλων και ένα ΕΓΩ ΝΑΙ πιο συγκρατημένο από τους λιγότερους που επέλεξαν να μιλήσουν για τον εαυτό τους.
Υπήρξαν βέβαια και λίγα, αλλά  ηχηρά  ΕΓΩ ΟΧΙ  που αιτιολόγησαν την θέση τους προς τιμήν τους.
Αρχικός σκοπός αυτής της ψηφοφορίας, δεν ήταν η άντληση στατιστικών στοιχείων που θα ενδυναμώσουν τις πεποιθήσεις μου για ότι ερμηνεύω πως συμβαίνει γύρω μου αυτή τη στιγμή.  Ούτε ακόμη υπήρξε η πρόθεση (αν και το μουρμούρισα για αστείο) να αντι-γυρίσω τα συμπεράσματα από την παθογένεια της εποχής μας στους διαδικτυακούς φίλους που με ειλικρίνεια συμμετείχαν και για τούτο τους ευχαριστώ.
Τα πράγματα για το δικό μου το μυαλό – που δεν ισχυρίζομαι ότι είναι και το καταλληλότερο χε χε – έχουν μια διαφορετική λογική. Αυτή η λογική θέλει να πιστεύει πως όποιες αντιθέσεις διαπιστώνουμε γύρω μας, οι ίδιες ακριβώς βρίσκονται και μέσα στο νου μας και αντιπαλεύουν .
Μέσα από αυτή τη λογική, εμάς τους ανθρώπους  δεν χωρίζουν ουσιαστικά οι παροδικές αντιθέσεις και επιλογές μας, αλλά μας ενώνει η αδιόρατη εσωτερική μας πάλη, που σε ορισμένες στιγμές ακραίων αναγκών, τυχαίνει να ταυτίζεται ως μια αναγκαία εκδοχή σε πλειοψηφική συμφωνία. Κάτι τέτοιο ένωσε το θυμικό των Ελλήνων και στις ηρωικές μάχες της ιστορίας του.

ΜΠΛΕ ΜΗΛΑ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ

.

Ήρθε στην οθόνη του υπολογιστή μου μια διαφήμιση για ένα blog επονομαζόμενο Μπλε Μήλο. Γέλασα με το κύτταρο που έχω και γνωρίζει  τη σημειολογία της επικοινωνίας, απόκτημα από την παλιά μου αμαρτία να εντρυφήσω στον κόσμο των δημοσίων σχέσεων και είπα να κάνω μια βόλτα στα μέρη του.
Διάβασα τρία πρόσφατα άρθρα του και ένιωσα μέσα μου ένα σφίξιμο που δεν είχε να κάνει με τις θέσεις των αρθρογράφων, αλλά με τον τρόπο που αναπτύσσονταν η εκάστοτε σκέψη και η ευκολία με την οποία χρησιμοποιούσαν ως βάση ανάπτυξης των θέσεων και των αντιθέσεων τις αφηρημένες έννοιες χωρίς περιεχόμενο. Θα σκεφτεί κάποιος πως αποφασίζω έτσι εύκολα ότι στερούνται περιεχομένου οι αφηρημένες έννοιες στο μυαλό του κάθε σεβαστού αρθρογράφου.
Η απάντηση είναι πως όταν κάνουμε "βουτιά" στα νοήματα των αφηρημένων εννοιών, αλλάζει ο τρόπος σκέψης μας, μειώνεται η επιθετικότητα μας και σαφώς κατεβαίνει το μέτρο της απόλυτης έκφρασης μας μέσω του ξύλινου λόγου.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας όμως στον υποτιθέμενο διάλογο, κατά το οποίο  ο ξύλινος λόγος κατηγορεί τον διαφορετικό ξύλινο λόγο πως είναι ΞΥΛΙΝΟΣ.
Ο Δεξιός θα πει ξύλινο τον Αριστερό λόγο και τανάπαλιν, χωρίς να κατανοούν ότι τα επίθετα Δεξιός και αριστερός είναι ήδη ξύλινα ως λογική φιλοσοφική προσέγγιση.

Τι όμως εννοώ με τον χαρακτηρισμό ξύλινος λόγος στο χώρο που επισκέφθηκα. Θα σας γράψω δυο  εκφράσεις  μόνο για να συνεννοηθούμε.

Η αισθητική του χώρου στο σχολείο που ονειρευόμαστε

.
Μια εξαίρετη φίλη ψυχολόγος -και όχι μόνο- η Σταυρούλα Πανοπούλου, μου ζήτησε να απαντήσω σε ένα ερωτηματολόγιο που συνέταξαν τα παιδιά ενός σχολείου με στόχο να παρέμβουν δημιουργικά σε αυτό και το απευθύνουν σε ειδικούς επιστήμονες.
Οι γνώσεις που έχω στην διαμόρφωση των χώρων ήταν ο βασικός λόγος που έφτασε με εκτίμηση από την φίλη στα χέρια μου αυτό το ερωτηματολόγιο.

Σκέφτηκα ότι αποδέκτες θα είναι παιδιά του γυμνασίου και πως η συνήθης πρακτική ανθρώπων που δηλώνουν ότι επίστανται σε κάποια γνώση είναι να δίνουν συμβουλές μέσα από αυτήν με απλουστευτικό τρόπο.
Επειδή ξέρω την συνήθεια της κάθε εξειδικευμένης επιστήμης -μέσω των εκφραστών της- που θέλει να εξηγήσει τον κόσμο κάτω από τον γνωστικό χώρο της, είπα να μην κάνω το ίδιο λάθος και έτσι άφησα τα γαλόνια των έτοιμων λύσεων προς τους μαθητές δίπλα στην καρέκλα μου στο πάτωμα.
Οι απαντήσεις θα έλεγα πως δόθηκαν από ένα μαθητή με άσπρα γένια, που νιώθει την αδιέξοδη σκέψη που μεταφέρει ένα σύστημα στους νέους, αφήνοντας τους έξω από την ουσιαστική αμφισβήτηση και δίνοντας τους περιθώρια ψευδο- ελευθερίας σε διορθωτικές κινήσεις μέσα στα πλαίσια της απολυταρχίας των ιδεών που άρχουν ως εξουσία.

Σε ένα παιδί μπορούμε να του μιλήσουμε για τη θεωρία της Σχετικότητας και να είμαστε σίγουροι πως δεν είναι λιγότερο Σοφό από ένα ενήλικα αρκεί να ξέρουμε οι ίδιοι για "τι" του μιλάμε. Αντίθετα θα έλεγα ότι ο γεμάτος πεποιθήσεις ώριμος επιστήμων, τις περισσότερες φορές είναι ο κύριος ανασταλτικός παράγων που παράγει οπισθοδρόμηση στην κοινωνία μας.

Εγώ το έκανα λοιπόν το χρέος μου και ελαφράν την καρδίαν έχω…
Το σίγουρο είναι πως δεν θεώρησα ότι αξίζουν λιγότερη αλήθεια από αυτή που διαθέτω και βασίζεται στα δικά μου όρια κατανόησης του κόσμου.
Ας πούμε ότι παίξαμε το παιχνίδι στα ίσια… και ο νοών νοείτω.




ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ………………….

Στο πλαίσιο της Ερευνητικής μας εργασίας «Η αισθητική του χώρου στο σχολείο που ονειρευόμαστε» σας ζητούμε να γίνετε κοινωνός της προσπάθειά μας για την αναμόρφωση του καθημερινού μας χώρου. Ενεργοποιώντας τις επιστημονικές σας γνώσεις, θα μας βοηθούσατε ιδιαίτερα αν απαντήσετε στις παρακάτω ερωτήσεις:

Η ημιθανής Ελλάς (ο οργασμός της ημιθανούς)

.

Κάθισε στην καρέκλα αφήνοντας μια στοχαστική ανάσα να βγει κατά την επίσκεψη που μου έκανε. Με είχε επισκεφθεί να μου δώσει τις πολύτιμες γνώσεις του πάνω στην φυσιοθεραπεία μια και τις τελευταίες μέρες πάλευα να ξεπεράσω την αίσθηση του διχοτομημένου από την ανημποριά της μέσης μου.
Φαντάζεσαι ότι υπάρχουν πολιτικοί -δικοί μας- που  ποντάρουν στην χρεοκοπία της Ελλάδας κερδίζοντας πάνω στην ενεργοποίηση των CDS ,μου είπε, και ένιωσα την λύπη στο βλέμμα του.
Δεν άντεξα - συνέχισε-  και έγραψα σήμερα ένα άρθρο γιατί δεν έχουν καταλάβει ότι ο θάνατος που προσπαθούν να  μας πετύχουν θα δημιουργήσει μεγάλη έκρηξη…
Πόσο δίκιο έχει να λυπάται βλέποντας την συμπεριφορά των Πολιτικών που μεθοδευμένα οδηγούν μια χώρα στην καταστροφή ενώ απέναντι τους βρίσκονται αποχαυνωμένοι και αστοιχείωτοι πολίτες που αλλιώς τους ονομάζουν εκλογικό  σώμα.
Σας επισυνάπτω το άρθρο του Σωτήρη Γλυκοφρύδη που ξέρει να μιλά πατώντας τη σκέψη του στην ιστορική διαχρονία της γλώσσας μας και κρύβει πολύ πόνο ουσίας μέσα από γνώση.



Η ημιθανής Ελλάς 
(ο οργασμός της ημιθανούς)



Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη



Το λέει και ο εθνικός ύμνος. Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει… Αυτό σημαίνει πως είναι αθάνατη και ημιθανής΄  διαρκώς με τα σωληνάκια. Στο κρεβάτι της εντατικής.
          Πάνω σε αυτό το κρεβάτι με τα λευκά σεντόνια, κάνει απίθανα πράγματα. Δημιουργεί τη Δημοκρατία, την αρχιτεκτονική, τα μαθηματικά, τη ζήτηση της λογικής, αλλά πέραν από αυτά δημιουργεί τη γέννηση του ασαφούς, τον οργασμό. Ο οργασμός του ημιθανούς υπήρξε η ανώτατη έκφανση της γηραιάς παιδίσκης που λέγεται Ελλάδα.
          Λογική, ποτέ δεν υπήρξε σε αυτό τον τόπο. Αν υπήρχε δεν θα την έψαχνε σαν λυσσασμένος κύνας να τη βρει, να εντοπίσει το μηχανισμό της ο Αριστοτέλης. Αν υπήρχε στον Έλληνα σοφία δεν θα είχε δημιουργήσει τη φιλοσοφία (η σοφία είναι ανώτερη). Η Ελλάδα, μα τον Πλάτωνα, μια ζωή έρεπε στην ιδεαλιστική ουτοπία. Για ένα και μόνο λόγο. Διότι η ζωή είναι μια τραγωδία, ενίοτε και κωμική...

          Μέσα στο κρεβάτι του πόνου, ο Έλληνας έκανε κάτι μοναδικά μεγαλειώδες. Ξεφτίλισε την υπάρχουσα ζωή με έναν οργασμό αράπη, παρά το γεγονός ότι ήταν μικροτσούτσουνος. Αν δεν το πιστεύετε, μα τη φίμωση που δείχνουν τα αγάλματα, κοιτάξτε τα πουλιά τους. Μόνο του Πάνα ήταν χατζάρα, γυριστό. Και κάποιων ίσως που έδειχναν τη νυχτιά τους δρόμους.
          Το πουλί της σοφίας ήτανε νυκτόβιο, ένα πτηνό που κρώζει τα δεινά και ανοίγει τα φτερά του βράδυ, όπως το τελευταίο εύστοχα το επισημαίνει ο Χέγκελ. Η Ελλάδα έπαψε και υπάρχει, να γεννά, όταν ειρήνευσε επί της εποχής των Ρωμαίων, σαν η ασθενής να έπεσε σε λήθαργο, σε κώμα. Και εκεί, όλοι τη βιάσανε σαν την προείδαν να γεννά μέσα στους οργασμούς της, οι κανίβαλοι, γιατροί Δυτικοί, «δικοί της» και νοσοκόμες. Μα πάνω από όλους τη βίασαν οι εκάστοτε πολιτικοί της, οι από τη φαμίλια της λοιδορούντες συγγενείς.
          Δημιούργησαν τους ηθοποιούς, τους κλαίγοντες, τους υποκριτές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Σόλωνα προς τον πρώτο ηθοποιό, τον Θέσπη. Όταν όλοι τον συνέχαιραν, εμφανίστηκε η ψυχούλα ο Σόλων και τον πήρε με τη μαγκούρα του στο κυνήγι, κραδαίνοντάς την και φωνάζοντας: «αυτά σου τα καμώματα θα τα βρούμε στα συμβόλαιά μας». Πόσο δίκιο είχες γέροντα… Αυτά του τα καμώματα τα βρήκαμε σε όλη τη ζωή μας.
          Η Ελλάδα μεγαλούργησε στην τραγωδία, λέει ο Νίτσε σωστά και επιτυχώς. Έγινε ένα πυροτέχνημα, μια έκρηξη οργασμού του ημιθανούς από ανθρώπους που έζησαν χορεύοντας σαν βαμπίρ με στεφάνια στα μαλλιά τους δίπλα στους ζωντανούς νεκρούς, Ανατολής και Δύσης. Συχνά γράφεται για το τι είπαν οι Έλληνες, εκεί εντοπίζεται η αξία τους είπαν οι ημιθανείς τυφλοί. Σημασία έχει ότι τα έγραψαν, είπαν οι γραμματιζούμενοι του ελέους. Σημασία έχει το πώς έζησαν, είπαν εκείνοι που όντας ζωντανοί ζούσανε με τους πεθαμένους, μιας λάθρα βιώσας ζωής.
          Κραυγές χαράς ακούστηκαν όταν δεν ενεργοποιήθηκαν τα CDS ή όποια σκατά λέγονται, παρότι δεν πιάσαμε το 90% που είπε ο υπουργός των οικονομικών ότι θα έπρεπε. Και μέσα στο κλίμα της αισιοδοξίας του πρωινού, ήλθε ο γιατρός το βράδυ να μας πει ότι η θερμοκρασία του ασθενούς χαμήλωσε επικίνδυνα, κάτω από το 36.  Οι συγγενείς κατόπιν βγήκανε να πουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Και θα συνεχίσει να μην υπάρχει πρόβλημα, ειδικά όταν η Ελλάδα πεθάνει, θα ξαναπούν, γιατί, έχουν πρόβλημα οι πεθαμένοι;
          Το νου σας όμως συγγενείς και γιατροί γιατί αν η Ελλάδα πεθάνει, φτάσει στα όρια του ξεψυχίσματος, θα υπάρξει οργασμός που θα πλαντάξει ο ντουνιάς, οργασμός σπέρματος και αίματος, δίνοντας ζωή σε Ανατολή και Δύση.               

Η ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

.




Έκλεισα το τηλέφωνο χαμογελώντας για την αίσθηση εγκαρδιότητας που μου άφησε η συζήτηση με το Νίκο Δαφνή όταν μου πρότεινε να γνωρίσω την ομάδα που ανέβαζαν στο θέατρο του σε μια συμπαραγωγή βασισμένη το έργο «θάψτε τους νεκρούς» του Ίρβιν Σόου, ζητώντας μου να το σκηνογραφήσω.
Η επόμενη φορά που βρεθήκαμε στο τραπέζι των συναντήσεων του θεάτρου ήταν μια αποκάλυψη για μένα το ήθος , η γνώση και η όρεξη για δουλειά της ομάδας.
Τις επόμενες μέρες άφησα το νου μου να ταξιδέψει στις τυπωμένες σελίδες με τις σκηνές του έργου και προσπάθησα να μην σκεφτώ τίποτε που όριζε το χώρο αυτής της αίσθησης που πήρα. Η φρίκη του πολέμου έγινε πιο έντονη μέσα μου από τις ανθρώπινες ιστορίες και την ακύρωση της ίδιας της ζωής στο όνομα των «πρέπει» ενός πολιτισμού που τον περπατάμε χωρίς να τον επανεξετάζουμε ως άδικο και ανόητο.
Η επόμενη συνάντηση στο χώρο μου ήταν αφιερωμένη να κοιτώ στα μάτια τον σκηνοθέτη Λεωνίδα Παπαδόπουλο και την ηθοποιό Ελένη Δαφνή που τους ζήτησα να μου εκφράσουν τα συναισθήματα της κάθε σκηνής και προσπάθησα να πλησιάσω το δημιουργικό κύτταρο της σκέψης τους.
Κατασκεύασα την μακέτα του θεάτρου και ένιωσα ότι δεν χωρούσε κανένα πραγματικό στοιχείο που γνωρίζουμε από την εμπειρία του πολέμου που θα προσδιόριζε την ουσία της αίσθησης που ήθελε να αποδώσει ο σκηνοθέτης.

Ζήτησα πληροφορίες μέσα μου από τα σχήματα των συμβολισμών της ψυχολογίας και πλησίασα το ανέβασμα του Σίσυφου στο άδικο έργο κύλισης μιας ζωής…
Έψαξα το απροσδιόριστο πέταγμα όλων των φόβων πάνω από το κεφάλι μας και μαζί με όλα τούτα ήταν υπόθεση σύντομου χρόνου πια να γίνουν στην μακέτα οι προτάσεις.

Η κατασκευή των σκηνικών έγινε σε μια γιορτή συμμετοχής με τους κεφάτους συντελεστές της παράστασης και ειδικότερα σε συνεργασία με τον  ευγενικό και γνώστη φωτιστή της παράστασης Άρη Φρατζόγλου.
Κάθε θεατρικό έργο που στήνεται έχει μια μαγική συνταγή κατά την οποία είναι ευδιάκριτες οι γεύσεις από την συμμετοχή του κάθε ενός συντελεστή, όμως το σύνολο της κοινής προσπάθειας είναι αυτό που δίνει την τελική επιτυχία της ψυχικής γεύσης. Θα λέγαμε σε ένα παραλληλισμό ότι αν ακολουθούσαν και στις δομές της πολιτείας την ίδια πρακτική θα είχαμε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο γύρω μας.
Σκόπιμα δεν θα αναφερθώ στην υπόθεση του έργου σε αυτή την ανάρτηση, αλλά θα σημειώσω ότι είναι άκρως επίκαιρο με το άγγιγμα που κάνει στην παθογένεια της σκέψης μας , μια και ο πόλεμος δεν είναι στα χαρακώματα αλλά στις ιδέες που τον προκαλούν με φρίκη σε κοινωνικό, οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο.
Η έναρξη του άλλωστε είναι  σε λίγο στις 13 του Μαρτίου 2012 στο θέατρο κάτω από τη Γέφυρα στο Φάληρο του Πειραιά και τον λόγο στις αισθήσεις τον έχουν πάντα οι θεατές που είναι η αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση της ύπαρξης του θεάτρου.

Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω είναι μια αίσθηση μεγάλης ευχαριστίας για την γνωριμία μου  με προσωπικότητες που γνωρίζουν να συνεργάζονται με ακρίβεια, διάθεση ψυχής και πολύπλευρη γνώση του θεάτρου.

Τα υπόλοιπα θα τα νιώσουμε στο σκοτάδι της μυσταγωγίας της ψυχής μας που μας άφησε παρακαταθήκη ο Πολιτισμός του Διονύσου, ο οποίος είναι πολύ ψηλότερος από ευκαιριακούς κυβερνήτες και οικονομικά κατεστημένα που μετρούν επιτόκια και επιρροές εξουσίας στην μικρή και ασήμαντη ζωή τους…

Συνηθίζω να λέω ότι κάθε παράσταση που αναλαμβάνει επιτυχώς την ευθύνη να μας  ψυχαγωγήσει συμπληρώνοντας την παιδεία μας, είναι ένα υπέροχο μικρό ταξίδι της ζωής μας μέσα από το Θέατρο.

 ----------------------------------
Στοιχεία ανεβάσματος έργου με συντελεστές και λοιπές πληροφορίες (ΕΔΩ)

Κάποιες στιγμές



Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να σωπάσει και να ακούει όλο και περισσότερο την ανάσα του.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να αντιληφθεί πως δεν έχουν καμία σημασία τα λόγια, αλλά τα μικρά έργα σε κάθε στιγμή.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να καταλάβει ότι οι μεγαλόσχημες εκφράσεις που δηλώνουν κατανόηση για αυτόν και την ανθρωπότητα είναι απλώς συμπαθή ατελή μοντέλα σκέψης.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί χωρίς τα εργαλεία της λογικής εκπαίδευσης του και να πλησιάσει εμπιστευόμενος την απροσδιοριστία, νοήματα όπως η Ιδέα, το σαφές μικρότερο προϊόν της που είναι οι Νόμοι και το μικρό τμήμα αυτών που καταλαβαίνει ως Νόηση.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να αποδεχτεί την Άγνοια και να την εμπιστευθεί παραμένοντας ήρεμος σε δρόμους που ο φόβος των άλλων γύρω του τους ορίζει ως ακατάλληλους.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να γίνει Δάσκαλος του εαυτού του ισορροπώντας την άγνοια και την γνώση του επάνω σε ένα ανύπαρκτο στιγμιαίο χώρο της κόψης του ξυραφιού, χωρίς να προσδοκά από αυτό πτυχία, αναγνωρίσεις και εξαργυρώσεις της εμπειρίας.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να φτιάξει το δικό του προσωπικό τυπικό για τα Ελευσίνια μυστήρια, χωρίς να νοιάζεται να ανοίξει το στόμα του στην παραμικρή ομολογία.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να λειτουργήσει το παρόν του με την αίσθηση πως είναι ζωντανός και ταυτόχρονα να έχει τη γνώση με λύπη για το θάνατο του εδώ, στον απάνω κόσμο, χωρίς με αυτό το στοχασμό να ποντάρει σε προσμονές εξαργύρωσης η φτωχή του Νόηση.
Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να μην ενδιαφέρεται για το κατά της νόησης γνωρίζοντας πως η απροσδιοριστία του κάθε δέκτη είναι η ευχή και η κατάρα που κινεί την ερμηνεία των Νόμων της ζωής.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να εμπιστευθεί την Αγάπη που δεν έμαθε ποτέ και να επιτρέψει στον εαυτό του να λειτουργήσει την απόρριψη μέσω του αρνιέμαι ως βατήρα της γνώσης.

Κάποιες στιγμές στη ζωή, μπορεί ο άνθρωπος να κρατήσει το στόμα ανοιχτό και άφωνο με διεσταλμένες τις κόρες των ματιών του και να μην θέλει να εξηγήσει σε κανένα αυτά που είδε και δεν χωράνε μέσα στις λέξεις που ερμηνεύουν με Νόηση τους Νόμους που η ιδιοτροπία της απροσδιόριστης Ιδέας ονομάζει ζωή…


 Υ.Γ


Αρχείο Ήχου ανάρτησης  δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει αξιοποιήσιμο μέσω της πειθούς Νόημα από την ανάγνωση.