ΑΝΑΒΑΣΗ ΜΕ ΘΕΑ


Η περιοχή του χωριού έχει αρκετές διαδρομές που μπορεί να επιλέξει ο κάθε φυσιολάτρης περιηγητής μόνος ή με την παρέα του. Κάθε μία με δυσκολίες και χάρες που σε κάνουν να θέλεις να την επαναλάβεις. Η ανάβαση από το παλιό μονοπάτι μέχρι τη Γητιά είναι μια καλή γυμναστική τόσο στο σώμα όσο και στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης στις δυνατότητες μας. Ακολουθεί ο επισκέπτης τον παλιό πέτρινο δρόμο που χρησιμοποιούσαν οι χωριανοί με τα ζώα καθημερινά για το οροπέδιο των Οντρίων.
Κάθε τόσο αξίζει να σταματά κανείς και να γυρίζει το βλέμμα του προς το χωριό. Σε κάθε στάση ο περιπατητής ενθουσιάζεται διαπιστώνοντας ότι κάθε φορά έχει ανέβει σε ύψος που θαυμάζει τον ορίζοντα καλύτερα. Μπορεί να συναντήσει ο περιηγητής μερικά ανέμελα βοοειδή να τον κοιτούν φροντίζοντας να κρατούν απόσταση ασφαλείας από τον ενοχλητικό επισκέπτη τους.


Το κρύο νερό από την πηγή της Γητιάς τον αποζημιώνει και σίγουρα οι περισσότεροι μπαίνουν στον πειρασμό να μετρήσουν το χρόνο που μπορούν να κρατήσουν το χέρι τους κάτω από το παγωμένο νερό του καλοκαιριού. Πολύ κοντά είναι τα ίχνη του παλιού Τούρκικου μοναστηριού του Τεκέ, που θα τον βοηθήσουν να ιχνηλατήσει μέσα στην οργιώδη βλάστηση την είσοδο της σπηλιάς του Αϊ Μηνά.
Η δροσιά των βράχων σίγουρα θα κρατήσει τον επισκέπτη λίγο χρόνο να ξεκουραστεί.
Θα θελήσει να ανέβει την μικρή πέτρινη σκάλα στον πάνω όροφο της σπηλιάς και αφού ξαφνιάσει λίγο τις νυχτερίδες ,θα ρίξει μια ματιά στον απέραντο ορίζοντα από την πάνω θέα του ανοίγματος στο βράχο.


Η διαδρομή μπορεί να συνεχιστεί κατά μήκος των βράχων επάνω στο οροπέδιο ακριβώς δίπλα στην προϊστορική παραλία των ψηλών βράχων.
Τα φαγωμένα από τα κύματα βράχια γεμάτα τρύπες από τον παφλασμό του προϊστορικού ωκεανού, θα τον κάνουν να αισθανθεί ότι περπατά πάνω σε βράχια παραλίας. Το περπάτημα θέλει προσοχή και σκέψη για να μην αναγκάζεται να οδηγείται σε δύσκολους βηματισμούς.
Το βλέμμα του δεν θα ξέρει κάθε φορά που να το στρέψει.
Την μία θα το αφήνει να αιωρηθεί στον ορίζοντα και την άλλη θα το στρέφει στο οροπέδιο ψάχνοντας την αρχή του πυκνού δάσους της οξιάς.
Αν σταθεί τυχερός και ο ουρανός είναι καθαρός θα μπορέσει να διακρίνει το βουνό των Θεών των προγόνων του , τον Όλυμπο.
Το κατέβασμα μπορεί να το κάνει από την Φαρδιά τη σκάλα δίπλα σε μικρές πηγές φέρνοντας σε κάθε βήμα του πιο κοντά τα σπίτια του χωριού στον εαυτό του. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο εκδρομέας να έχει μαζί του τον παραδοσιακό ντορβά γεμάτο με μπάτζο (σκληρό αλμυρό τυρί), ντομάτα του μπαχτσέ και μπόλικο ψωμί, και σίγουρα ένα ραβδί που θα του δίνει την ασφάλεια να παίξει με τις δυνατότητες που έχει το σώμα του στη φύση. Το νερό της Γητιάς και η δροσιά του αέρα στο οροπέδιο έχουν αποδείξει ότι κανένας ντορβάς δεν γυρίζει πίσω γεμάτος…
Η παρέα με αγαπημένα πρόσωπα στο μικρό αυτό οδοιπορικό θα του χαρίσουν την αίσθηση του μοιράσματος κάθε εμπειρίας.
Το σίγουρο είναι ότι σε κάθε σημείο που θα επιλέγουν να πηγαίνουν … το αετίσιο βλέμα των χωριανών θα τους εντοπίζει. Αμέσως μόλις επιστρέψουν θα τους πουν που τους είδαν και θα τους πειράξουν.
Σε αυτά τα βουνά αν το ζητάς , μπορείς να νοιώσεις την αίσθηση του βιώματος μόνος στη φύση , αλλά ποτέ δεν θα νοιώσεις την μοναξιά…
01

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ…

.
Ήταν καλοκαιρινό απόγευμα του Αυγούστου.
Η μεσημεριανή ησυχία άρχισε να ζωντανεύει από τα λόγια των συγγενών και φίλων που μαζεύονταν στο παλιό αλώνι του πατρικού μου.
Στο γέρικο αυτοσχέδιο παγκάκι κάθησε (από τις λίγες φορές) η Νιανιάκα, αφήνοντας το νεανικό της βλέμμα να συρθεί στον ορίζοντα που χάρισε ο Θεός στα Όντρια.

Την πλησίασα με χαμόγελο.
- Να σε φέρω πίτα πιδίμ; (μου αποκρίθηκε)
Ήθελα όμως περισσότερο να βρεθώ μαζί της και έτσι έκατσα γρήγορα κοντά της αρνούμενος ευγενικά.
Άπλωσα το χέρι μου και την αγκάλιασα κοιτώντας την ίσια στα μάτια της.
Σκύβω κοντά στο αυτί της και της ψιθυρίζω:
- Θειά , το ξέρεις ότι είσαι πολύ όμορφη;
Ένας κόσμος ολόκληρος τα γαλανά της μάτια , συσπάστηκαν με παιδιάστικο κάμωμα όντας στραμμένα συνέχεια στον ορίζοντα.
Ήταν ένα σκέτο πούπουλο από βάρος και έτσι την ανασήκωσα σφίγγοντας το μπράτσο μου.
Το πίστευα και ήθελα να της πω για το πόσο όμορφη ήταν.

Αν μπορούσες να δεις πίσω από τα ροζιασμένα χέρια της και το ιδιόμορφα ανάλαφρο περπάτημα που ήταν κυριολεκτικά γερμένη ενενήντα μοίρες , θα έβρισκες την γοητεία της ψυχής στο βλέμμα της.
Ποτέ δεν είχε κακό λόγο να ξεστομίσει.
Η καρτερικότητα και η προσφορά ήταν πηγαία λειτουργία της.

Μια άλλη φορά θέλησε να φιλέψει την οικογένεια μου φτιάχνοντας δείπνο αποκλειστικά για μας.
Η καλύτερη δεξίωση της ζωής μου ήταν αυτή.
Δεν γνώριζε, απλά βίωνε το μεγαλείο ενός πολιτισμού που παλεύουν να μεταφράσουν οι νεοέλληνες από αρχαία κείμενα.
Ζωντανή ιέρεια αρχέγονης Αλήθειας.
Η Αγάπη ήταν η δύναμη της και εμείς οι μαθητές της.
Θα είχα μετανιώσει αν δεν την αγκάλιαζα εκείνο το απόγευμα στο «καφενείο» του αλωνιού.

Χωρίς περιττές φασαρίες η Νιανιάκα αποφάσισε να φύγει από τα μάτια μας και να πάει στην γειτονιά του «Παντού».
Είμαι σίγουρος ότι βρίσκεται παντού γιατί την βλέπω στα μάτια της κόρης μου Κατερίνας όταν την θυμόμαστε.
Το παράδοξο είναι ότι συνεχίζει να είναι όμορφη και πλέον είναι ψηλή και επιβλητική σαν τα προϊστορικά θαλασσοδαρμένα βράχια πάνω από το χωριό μας.
Αυτό το συναίσθημα είναι το χρέος που απλά οφείλω να παραδώσω σαν κρίκος αλυσίδας στους επόμενους της ροής του χρόνου.
02
Κ.Ζ.

ΑΧΥΡΩΝΕΣ … ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

.

Γεμάτο το χωριό από αχυρώνες που στέκουν απομεινάρια μιας διαφορετικής καθημερινότητας.
Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία σαν ένα σιωπηλό επίλογο μιας εποχής νοιώθουμε την ηρεμία του τοπίου.  Η ζωή όμως ήταν διαφορετική όταν τα κτίσματα αυτά ήσαν οργανικά δεμένα με την καθημερινότητα των ανθρώπων. Αυτές οι αχυρώνες , σηματοδοτούν το τέλος μιας διαφορετικής εποχής, όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να παράγουν την τροφή της οικογένειας τους.
Ήταν ουσιαστικό κτίσμα για την επιβίωση των ζώων ενός σπιτιού.
Μπροστά του φαίνεται το αλώνι που έδινε ζωντάνια και ιδρώτα στους αλωνιστές του θέρους.
Δίπλα του οι στάβλοι με τα ζώα (πράματα) .
Η εργονομία των κατασκευών ,ήταν προϊόν της σοφίας της καθημερινότητας των ανθρώπων.
Το έντονο πρανές του εδάφους στο χωριό διευκόλυνε την κατασκευή των αχυρώνων σε κατώτερο σημείο του αλωνιού, ώστε να έχουν την δυνατότητα να προωθούν με το δικράνι τα άχυρα μετά το αλώνισμα στην αποθήκη.
Η κατασκευή τους όπως και τα σπίτια τους ήταν δημιουργήματα προσωπικής εργασίας του νοικοκύρη με την φιλοσοφία του και τις προσωπικές του ανάγκες.
Η βάση τους πάντα ξερολιθιά και τα τοιχία τους πλιθιά με αντιστηρίξεις κορμών δέντρων.
Άντεξαν τα δύσκολα χρόνια δίπλα στους ανθρώπους… τώρα στέκουν αξιοπρεπή κτίσματα στην ηρεμία της λησμονιάς τους.
Μερικές όρθιες αχυρώνες έχουν ακόμα το άρωμα από τα γεννήματα που κρατούσαν στα σπλάχνα τους…
Όσο προλαβαίνουμε ας τις πλησιάσουμε με όλες τις αισθήσεις μας…
02

ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ...

.

Η «Φωνή των Οντρίων» είναι η τριμηνιαία έκδοση του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού μας που έρχεται να ενώσει παγκόσμια τους Δραγασιώτες.

Η έκδοση της οφείλεται στο μεράκι και την ανιδιοτέλεια πολλών συγχωριανών που έχουν διατελέσει μέλη και πρόεδροι του Πολιτιστικού Συλλόγου.

Η θεματολογία της απλή και περιεκτική από ντόπιο χρώμα που έχουν ανάγκη οι μακρινοί παραλήπτες της.


Για κάποιο λόγο την βάζω μέσα στην τσάντα μου και την έχω για αρκετό καιρό κάθε φορά μαζί μου.

Η αλήθεια είναι ότι μου θυμίζει όλους αυτούς τους συγχωριανούς που είναι κοντά στα πατρώα εδάφη και έχουν δώσει πολύ χρόνο και αγάπη από την προσωπική τους ζωή φτιάχνοντας όλα αυτά τα έργα πολιτισμού στο χωριό μας.

Νοιώθω αυτό το κράτημα στην τσάντα μου , σαν ένα μικρό ευχαριστώ για την αξία τους και την προσφορά τους.
04

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΠΗΓΗ...

. 
Πριν από χρόνια κατηφόρισα κατά την βρύση στο Μητσάδκο.
Σταθήκαμε με το μικρό τότε γιό μου και θαυμάζαμε τη θέα της κοιλάδας .
Στα πόδια μας έτρεχε το νερό από την παλιά βρύση και εκατοντάδες έντομα γύριζαν στωικά ώσπου να έρθει η σειρά τους να ξεδιψάσουν.

- Πεινάω (μου λέει ο γιός μου)

Αμέσως ως καλός πατέρας έκανα φιλότιμες προσπάθειες να ακροβατήσω στο μικρό ρείθρο της πηγής και να φτάσω τα γεμάτα κλαριά της κορομηλιάς.
Ορίστε του λέω … φέρνοντας με τα χέρια μου τα ώριμα φρούτα μπροστά του.
- Καλέ μπαμπά είναι άπλυτα (μου λέει)
Αμέσως του δείχνω το νερό που έτρεχε μπροστά μας από την πηγή στην κοπάνα με τα βρύα και την παρέα των εντόμων.

- Πίνεται ; (Ήταν η επόμενη ερώτηση για το νερό )
Αφού κατάλαβε ότι αυτό που έλεγε ήταν ένα από τα σύνδρομα των «ντουβαρόπαιδων» … άφησε τον εαυτό του να γευτεί και να ξεδιψάσει με τα δώρα της φύσης.

Κάθε φορά που βλέπω αυτή την ξεχασμένη από τα βλέμματα πηγή, μου έρχεται στο νου αυτή η ιστορία.

Πόσες ακόμη ιστορίες θα μπορούσε να διηγηθεί αυτό το νερό που ανακυκλώνεται από τα χρόνια των προγόνων μας;
02

Η ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

.

Η αυλή της θειας μας της Θωμάενας είναι έτοιμη να φιλέψει τον κάθε επισκέπτη της.

Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να νοιώσεις τους ανθρώπους παρά μόνο η δυνατότητα να τους κοιτάς στα μάτια.

Την ξέρουν καλά αυτή την τέχνη του ζειν ο θείος ο Θωμάς και η Αλεξάνδρα (η γυναίκα του) που αρέσκεται να την αποκαλούν Θωμάενα.
Μια αυλή που και στην ηρεμία της ακόμα αντιβουίζουν οι μνήμες από συνάξεις αγαπημένων προσώπων.
Το κατώι πάντα γεμάτο με κάθε λογής πράγματα που ικανοποιούν τον επισκέπτη του αρχοντικού αυτού.


- Άλλο παιδί μ’ …
(θα σου αποκριθεί η θεια περιμένοντας να ακούσει νέα σου)

Σε μια εποχή που έχουμε μάθει να μιλάμε χωρίς να ακούμε τους άλλους , εδώ ζεις την ανατροπή.

Όλη η γνώση και οι πληροφορίες που κατοικούν στο κεφάλι μας για μια στιγμή είναι άχρηστες … το παιδικό βλέμμα της θειας πιάνει βαθειά την ρίζα της ψυχής και την τραβά στο φως.
Πώς να μην γαληνέψει η ψυχή όταν έχεις μπροστά σου αυτά τα μάτια και γύρω τους μια φύση που σου φωνάζει ότι αυτή τα έχει πλάσει να κοιτούν με αυτόν τον τρόπο.
05

ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ...

.
Με την άφιξη μας ,το πρώτο σημείο του χωριού που φροντίζουμε να επισκεφτούμε με τα παιδιά μου είναι η εκκλησία του Άϊ Δημήτρη.

Στην αρχαία Αθήνα ο Κεραμικός και το νεκροταφείο του, βρίσκονταν στην πύλη εισόδου της πόλης.
Η απόδοση τιμής στην ιστορία των ανθρώπων της πόλης , ήταν δεδομένη με αυτή την διαδρομή.
Την ίδια υποχρέωση αισθανόμαστε και εμείς σε κάθε άφιξη μας , φροντίζοντας να τιμήσουμε τη μνήμη των προπατόρων.



Η ηρεμία του χώρου κάτω από τα αιώνια βράχια της προϊστορικής θάλασσας μας δίνει την πληρότητα που αναζητούμε.

Στη φωτογραφία ο αγαπημένος μου γιός Ηλίας κατευθύνεται στην παλιά εκκλησία του Αϊ Δημήτρη που βρίσκεται δεξιά της ανάβασης του, έχοντας στραμμένο το βλέμμα του στη μικρή γωνιά γης που ξεκουράζονται οι πρόγονοί του.
02