Το μέλλον της εκτροφής μοσχαριών

.



Έχω να προτείνω μια επαγγελματική διέξοδο σε ανθρώπους που διαθέτουν ικανότητες μάνατζμεντ.
Σε μια προηγούμενη ζωή μου, ήμουν νέος φέρελπις με γνώσεις και σπουδές στον γεωτεχνικό τομέα. Ειδικότερα εργάστηκα ως εξάρτημα της μηχανής, σε αρκετά καλή θέση, για να καταστρέψουμε την πρωτογενή παραγωγή της κτηνοτροφίας στην Ελλάδα. Βέβαια όταν έβγαζα προγράμματα και συμμετείχα σε σχεδιασμούς νόμιζα ότι το έκανα για το δικό μου καλό και σαφώς παράλληλα για την αναγέννηση της Ελλάδας μας με το σοσιαλιστικό κουστούμι του τότε Αντρέα.
Μόλις κατάλαβα ότι η στρατηγική των κυβερνήσεων του τότε ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας διαμέσου των εντεταλμένων υπουργών και συμβούλων τους θα έπρεπε να ήσαν ανόητοι ή λαμόγια, έφυγα τρέχοντας χάνοντας μια καλή βολεμένη θέση.

Σήμερα όμως με την γνώση του παρελθόντος θα προτείνω μια αποδοτική επένδυση για τον έξυπνο Έλληνα που έχω εμπιστοσύνη στο δημιουργικό του κύτταρο.

Κάποτε λεγόταν πως ότι τρώει και χέζει (αναφερόμενοι στα ζώα) δεν έχει κέρδος.
Αυτό ήταν μια αλήθεια, αν προσθέσουμε ως επιχειρηματικό άγος τα τεράστια τοκογλυφικά κεφάλαια των τραπεζών που χρειάζονταν για να λειτουργήσουν οι εκμεταλλεύσεις. Άλλος ένας παράγοντας που ελαχιστοποιούσε το κέρδος του επιχειρηματία κτηνοτρόφου, ήταν η υπερβολική δουλειά 24 ώρες κάθε μέρα όλο το χρόνο, για την φροντίδα των ζώων μαζί με τις αρρώστιες τους.
Βέβαια όταν ερχόταν η ώρα να τα πουλήσουν το κρέας ή το γάλα, ήσαν στο έλεος των αδίστακτων εμπόρων, (αργότερα τους είπαν και κουμπάρους) ή των συνδικαλιστών που ως θεσμικοί κλέφτες λειτουργούσαν τα συνεταιριστικά κυκλώματα.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για το θύμα που θα έκανε επένδυση στην κτηνοτροφία.

Επανερχόμενοι στο σήμερα,
μετά από μια ολόκληρη μελέτη των ικανοτήτων και σαφώς των δυνατοτήτων εκπαίδευσης των ζώων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαν (για παράδειγμα τα μοσχάρια) να έχουν μια οργάνωση στη φάρμα που θα μειώνει κατακόρυφα το κόστος της επένδυσης.
Μιλάμε για μεγάλα κέρδη και θα ήθελα να δώσετε την προσοχή σας σε αυτό.
Κανονικά έπρεπε να δίνουμε τέτοιες επενδυτικές πληροφορίες σε άτομα που έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν για αυτές, αλλά λόγω μιας μικρής εγκεφαλικής διαταραχής του γράφοντος το τζάμπα θριαμβεύει σε αυτό το άρθρο.

Περιγράφοντας την καινοτομία

Φανταστείτε μια φάρμα στην οποία τα ζώα θα φροντίζουν μόνα με την αξιοποίηση μηχανικών εγκαταστάσεων και θα ξεφορτώνουν την τροφή που φέρνουν τα φορτηγά. Στη συνέχεια τα ίδια με κατάλληλες κινήσεις θα την διανέμουν στα παχνιά, και θα ενεργοποιούν συστήματα καθαρισμού της κοπριάς από τους χώρους της μονάδας.
Όταν έρχεται η ώρα που η σωματική τους διάπλαση είναι κατάλληλη να προσφέρει ένα αποδοτικό σφάγιο, σκεφτείτε την εικόνα να κατευθύνονται στην ειδική ράμπα, ώστε να ανέβουν στο φορτηγό που θα τα μεταφέρει στα σφαγεία. Μόλις φτάσουν μόνα τους θα πέφτουν μέσα στην ειδική χοάνη με τέτοιο τρόπο που θα διευκολύνεται η θανάτωση και η εκδορά τους από το μηχάνημα.
Τα πολύτιμα σφάγια θα τα διαχειρίζονται με την συνεργασία μηχανημάτων τα υπόλοιπα ζώα που δεν είναι έτοιμα να διαθέσουν τον εαυτό τους ως κρέας. Έτσι θα εξυπηρετείται η διαδικασία παραγωγής χωρίς κόστος εργατών τώρα που μας λιγόστεψαν και οι μετανάστες, προσφέροντας κέρδη στον κτηνοτρόφο.
Στη συνέχεια ο επιτυχημένος επιχειρηματίας και πρώην ταλαίπωρος,  μέσα από μεγιστοποιημένα κέρδη,  θα ήθελε να συνεχίσει την εκπαίδευση των ζώων, ώστε να φυτεύουν μόνα την τροφή τους και στην συνέχεια να την κάνουν ενσίρωμα (1) για μεγαλύτερη απόδοση στην εκτροφή. Αυτό θεωρείται πρόοδος του κεφαλαίου και δεν είναι αμελητέα αξία στον πολιτισμό μας.  Σε μια εξελιγμένη μορφή  της αυτοδιαχείρισης των εκμεταλλεύσεων από τα ίδια τα ζώα, θα μπορούσαν να διατεθούν από εταιρείες και αυτοκίνητα που θα οδηγούνται από μοσχάρια, ή θα πλοηγούνται μέσω δορυφόρου με ασφάλεια από την φάρμα έως το σφαγείο. Το διακύβευμα είναι περισσότερα κέρδη με το λιγότερο κόστος.

Σε κάθε περίπτωση διαθέτω την μέθοδο μετατροπής των μοσχαριών (και άλλων ζώων) από ράθυμα και άβουλα ζώα, σε προγραμματισμένα λειτουργικά ζωντανά κομμάτια κρέας που θα αυτοεξυπηρετούνται για το καλό της οικονομικής επιβίωσης της φάρμας.

Ο λόγος που μελέτησα το πρόβλημα και έδωσα επιστημονικές λύσεις, είναι η διάσωση του πολιτισμού μας και ειδικά των οργανωμένων εκτροφών ζώων. Φανταστείτε πόσα επαγγέλματα θα κατέρρεαν αν πάψουν να υπάρχουν φάρμες που παράγουν κρέας. Η καταστροφή θα ήταν ολοκληρωτική στην ανθρώπινη κοινωνία. Κρεοπώλαι, σουβλατζήδες, ταχυφαγεία διαφημιζόμενα χαμηλής ποιότητας, εστιατόρια και πόσοι εργαζόμενοι σε αυτά θα έμεναν στο δρόμο. 
Ωστόσο οι οίκοι αξιολόγησης του διεθνούς εμπορίου, μας έχουν προειδοποιήσει για τον κίνδυνο που διατρέχουμε ως χώρα αν δεν στηρίξουμε τις φάρμες μας, αλλά καιρός είναι να καταλάβουν και τα μοσχάρια ότι έχουν ευθύνη σε αυτό το πρόβλημα.
Πιο συγκεκριμένα αν κλείσουν με λουκέτο οι φάρμες, λόγω οικονομικής κρίσης, είναι σαφές ότι δεν θα έχουν μέλλον και οι γενιές των μοσχαριών που ανήκουν στην εκμετάλλευση.
Καταγγέλλω την συντηρητική αντίληψη των παλαιοτέρων γεωτεχνικών συναδέλφων που υποστήριζαν ότι τα μοσχάρια είναι άβουλα και χρειάζονται ένα βούρδουλα για να λειτουργήσουν οργανωμένα στην κοινωνία της φάρμας.
Αυτό μειώνει τα ίδια τα ζώα που έχουν δικαιώματα και σαφή αξία, όντας μέσα στη τέλεια σχεδιασμένη από τον Θεό φύση.

Η μέθοδος που έχω αναπτύξει, μπορεί να βασίζεται σε γνώσεις φυσιολογίας και συμπεριφοράς των ζώων, όμως εμπεριέχει και άλλα στοιχεία δανεισμένα από επιστήμες που συνεπικουρούν το ποθούμενο αποτέλεσμα ανάπτυξης συνείδησης στα ζώα. Πρόκειται για πληροφορίες που αξιοποιούνται στην ανθρώπινη εκπαίδευση και επιστήμη της ψυχολογίας, στον στρατό, στην οργάνωση της δημόσιας διοίκησης και γενικώς υφίστανται στην ζωή μας.

Συνθήματα που είναι μεταφρασμένα σε μουγκανητά, θα πρέπει να βρίσκονται πάντα στα μεγάφωνα της μονάδας και να μεταφέρουν πνευματικά νοήματα του τύπου «Περήφανα μοσχάρια .. Μαζί θα προχωρήσουμε».
Η οργανωμένη διέγερση του ηθικού της μάθησης μέσω επανάληψης, εκτός από τον άνθρωπο λειτουργεί και στα ζώα, αρκεί να έχουμε σωστή μετάφραση των νοημάτων στα μουγκανητά της κάθε φυλής ζώων.
Αλλιώς και μέσω άλλου ηθικού (ήθος= έθος= συνήθεια) πλαισίου εκπαιδεύεται το μαύρο μοσχάρι της φυλής φρίζιαν (2) που είναι για κρεοπαραγωγή και διαφορετικά το ξανθό της φυλής Λιμουζίν (3) που μας έρχεται από το κέντρο της Ευρώπης.
Τα πάντα στη ζωή μας τα οφείλουμε στην επικοινωνία, δηλαδή στον προγραμματισμό του Νου που πρέπει να εφαρμοστεί σε όλο το ζωικό βασίλειο.
Ξεκίνησε κάποια πειράματα και ο Παβλόφ (4), αλλά νομίζω ότι δεν ταίριαξε τα οικονομικά αποτελέσματα των εκτροφών με τις επιστημονικές του διαπιστώσεις.
Λάθος του … να λέμε τα προβλήματα των παλαιοτέρων.
Το σύστημα λοιπόν των σλόγκαν για προγραμματισμό του νου στα ζώα, υπάρχει και δεσμεύομαι να το στείλω σε εσωτερικό προσωπικό μήνυμα σε όποιον θελήσει να αξιοποιήσει αυτές τις καινοτομίες σε μια Ελληνική επένδυση σήμερα που περνάμε οικονομική και σαφώς όχι ηθική κρίση.
Ο Έλληνας πάντα έχει ήθος και πνεύμα, έστω και αν οι συγκυρίες του διεθνούς ανταγωνιστικού κεφαλαίου του φέρνουν δυσκολίες στην ιστορία του.
Έχουμε περάσει και χειρότερα , γνωρίζοντας πως η αλληλεγγύη είναι ο μόνος δρόμος να πορευτεί η καθαρή φυλή μας στα άστρα της ιστορίας του μέλλοντος που είναι φτιαγμένα για μας να τα κατακτήσουμε χάνοντας την γλώσσα μας και μεγαλώνοντας την πίστη μας για το Θείο που οργανώνει τις ζωές μας.

Κλείνοντας αυτό το μικρό άρθρο θα ήθελα να πω ότι η διάθεση να προσφέρω την γνώση μου επάνω στην εκτροφή των ζώων, μου ήρθε μετά από ένα τυχαίο γεγονός σαν πήγα στην τράπεζα να πληρώσω το σήμα κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Το σύνολο των ανθρώπων, είχε αναζητήσει ή πληρώσει λογιστές για να του εκτυπώσουν το έντυπο πληρωμής από το διαδίκτυο. Περίμεναν υπομονετικά στην ουρά και έβριζαν για τα χάλια μας επώνυμα τον κύριο Γιώργο Παπανδρέου, τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, τον κ. Σαμαρά και μερικοί μουρμούριζαν μερικά ονόματα ακόμα, ανάλογα με την ιδεολογική τους ταυτότητα. Όταν έφτανε η σειρά τους να δώσουν τα χρήματα, έπαιρναν ένα χαρτάκι χωρίς το ειδικό παραδοσιακό αυτοκόλλητο που έμπαινε στο αυτοκίνητο. Προφανώς οι φάκελοι με τα ειδοποιητήρια και το τελικό αυτοκόλλητο καταργήθηκαν για μείωση των δαπανών του κράτους. Φεύγοντας, όλοι είχαν ένα χαμόγελο που επιτέλους ολοκλήρωσαν την υποχρέωση που είχαν απέναντι σε αυτούς που όρισαν αυτή την λειτουργία ως υποχρέωση του Πολίτη στο κράτος.
Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω πως μου ήρθε συνειρμικά το θέμα τούτο της εκτροφής μοσχαριών μέσα από την παραλαβή του σήματος κυκλοφορίας, μια και ουδεμία σχέση έχει τούτο με την καινοτόμα επιχειρηματική δράση που προτείνω για τους έξυπνους Έλληνες επενδυτές.

Όταν λέω ότι είμαι Έλλην, γυρίζω το βλέμμα μου γύρω και παίρνω δύναμη από τον υπέροχο λαό μας. Τότε ένα ρίγος με πιάνει και ξέρω ότι είναι η σύνδεση μου με το Θείο κομμάτι των κυττάρων μου. Είμαι πολύ περήφανος και δακρύζουν τα μάτια μου στην ιδέα ότι μετέχω σε μια ιερή κοινότητα σημερινών ανθρώπων.

Τέλος,
Κάποια στιγμή θα διαπρέψουμε επιβιώνοντας οι Έλληνες -όσοι μπορέσουμε- με την εργασία μας, αλλά  ΚΑΙ μέσω του αυτοσαρκασμού μας!



Ειδικές πληροφορίες :

(1) http://www.syngenta.com/country/gr/el/research/research-in-gr/Pages/ensirosi.aspx
(2) http://kthnotrofia.pblogs.gr/694053.html
(3)http://www.kathimerini.gr/4Dcgi/4dcgi/_w_articles_oiko1_1_10/05/2010_1291656
(4)http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7

Τη φωτογραφία την δανείστηκα από τον χώρο http://campchestnutridge.org/wpmu/farm/hard-work-but-high-spirits/

Η «αυλή» των συναισθημάτων στις γιορτές

.




Τις γιορτινές μέρες του Δεκέμβρη, τα συναισθήματα των ανθρώπων έχουν λόγους να κάνουν γρήγορες βόλτες στην «αυλή» του θυμικού κάθε ενός μας. Έτσι περνάμε από λυπημένα τοπία και σταματάμε κάποιες άλλες στιγμές σε χαρούμενες εικόνες.
Σαν ήμασταν παιδιά, χρειάζονταν να πάμε κοντά και εστιάζοντας στη μνήμη ξαναζούσαμε την κάθε εικόνα της σκέψης μας και έτσι η ταύτιση με τις λύπες ή τις χαρές ήταν έντονη.
Μεγαλώνοντας, κάποιοι μάθαμε να σέρνουμε το βλέμμα της σκέψης ατάραχοι και να παρατηρούμε κατά τις γιορτινές μέρες τα πεπραγμένα του σημειολογικού ετήσιου κύκλου. Αυτό που συνηθίζω να λειτουργώ, σε ότι είμαι ικανός να εντοπίσω από την ετήσια παρατήρηση των αναπνοών μου, είναι ότι αποφεύγω να κάνω την λύπη μου κλαυθμό και την χαρά μου πανηγύρι… Βέβαια μπορεί -σκέφτομαι ως αντίλογο- να είναι καλύτερη η ζωή των Ρομά που βιώνεται στα ήθη τους με ακραίο τρόπο απέναντι από το δικό μου μοντέλο …ποιος ξέρει.

Τούτες τις μέρες λοιπόν, έχουμε γύρω μας πιο έντονες τις διαθέσεις των ανθρώπων για αναπόληση, που με σχετική ευκολία ανασύρουν μνήμες της ζωής τους έχοντας διάθεση να τις κοινωνήσουν.

Κάποτε βρέθηκα κατά την περιπλάνηση μου σε αδιέξοδα της ζωής, σε ένα περιβάλλον που η φιλοσοφία του όριζε το Παρόν ως την μοναδική αλήθεια της ζωής μας. Έτσι, το παρελθόν αποτελούσε για την αντίληψη αυτή μια επιζήμια εικόνα μια και η αναπόληση σε κάτι που δεν υπάρχει -υποστήριζε-είναι λάθος. Τελικά, μήπως κάνουμε όλο και περισσότερο οι άνθρωποι στο διάβα των αιώνων θεωρίες που είναι πιο κοντά στα ζωώδη ένστικτα μας, νομίζοντας ότι προχωρά η εξελικτικότητα του είδους;
Δεν περίμενα ούτε περιμένω να πάρω απάντηση για τα ερωτήματα μου, μια που η αξία τους (για τον καθένα μας) βρίσκεται στην σύνθεση αυτών και όχι στην ερμηνεία τους. Ότι δηλαδή και να απαντήσουμε σε κάθε ερώτημα, θα είναι λάθος για την διαφορετική αποδεικτική ωφελιμιστική εκδοχή μιας άλλης σκέψης…

Σκέφτομαι μιλώντας προς τον εαυτό μου, -πως- αφού στο τέλος θα είσαι «λάθος», γιατί να στενοχωριέσαι για την αντίθεση των μονομάχων στο Κολοσσαίο των αναγκών της ζωής μας;
Όταν έχω ένα καλούδι στο «πιάτο» της ζωής μου, κάποιος άλλος θα στερηθεί αυτό ή τις παράπλευρες ωφέλειες του… Αυτό ισχύει στους νόμους της φύσης, εκτός από τον γνωστό Παράδεισο που τα βουνά πιλάφια και οι παρθένες για τον ταλαίπωρο αρσενικό είναι ατέλειωτα. Δηλαδή φέρνοντας το στα καθ’ ημάς, κατά μία έννοια, οι ευχές για Ευτυχία και πρόοδο σε όλο τον κόσμο, είναι μια υποκριτική μαλακία που βολεύει την μη συμμετοχή μας στην ευθύνη της γνώσης.

Για τον κάθε ένα από εμάς, υπάρχουν και διαφορετικά ζητήματα -ως σενάρια- που αυλακώνουν τις προσωπικές μας ελλείψεις. Κάποιους τους τρώει η μοναξιά απέναντι σε μια φανταστική ερωτική ευδαιμονία που έχουν πλάσει από την εποχή των παιδικών τους παραμυθιών έστω και αν μοιράζονται κοινό κρεβάτι. Υπάρχουν άλλοι που ψάχνουν απαντήσεις για τις απώλειες της ζωής τους, φοβούμενοι ότι θα τις επαναλάβουν και έτσι μένουν σαν σαστισμένοι τουρίστες σε αγορές της ζωής που δεν γνωρίζουν. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν πολλά μικρά σενάρια προσωπικών ταινιών, που όμως στο σύνολο τους υπηρετούν την ίδια τέχνη κάτω από την αιγίδα ενός Φεστιβάλ που μας φιλοξενεί με θεματικό τίτλο «Θέλω να ζήσω».

Εδώ θα κάνω μια μικρή διακοπή στον ειρμό της σκέψης, για να πω ότι κάθε φορά που βάζω τα δάκτυλα να χτυπήσουν πέντε αράδες σε τούτες τις λευκές σελίδες, πίσω στο το μυαλό μου έχω μια συγκεκριμένη απορία που αποτελεί και το προσωπικό μου ερώτημα. Όποιος γράφει μια άποψη θεωρώντας ότι «γνωρίζει», είναι απλά ανόητος μια και ποτέ δεν σταματά η γνώση να εξελίσσεται κατά την έκφραση της όταν μοιράζεται με τους άλλους.
Αποκαλύπτοντας λοιπόν -για πρώτη φορά- το δεύτερο κείμενο που είναι και το ερώτημα αυτής της γραφής, θα σκιαγραφήσω την αμφιβολία που έχω.
- Αξίζει να ζούμε μέσα από το ήθος και τις απόψεις της προσωπικής μας συγκρότησης, όταν δεν αποδίδουν ευζωία σε εμάς ; Αλλάζουμε τα δομικά μας στοιχεία υπηρετώντας το στόχο του ποθούμενου μας, ή επιμένουμε σε αξίες έστω και αν ζούμε θανάτους στους οποίους έχουμε μερτικό ευθύνης;

Αν έπεσε βαρύ το ερώτημα, και χάθηκες αναγνώστη μου στην απροσδιοριστία του, είναι έτσι διατυπωμένο εν πρώτοις για να κολλάει σε κάθε ενός το σενάριο που τσούζει. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί αξίζει να κοινωνούμε το μέλι της σκέψης μας και όχι την κλειδαρότρυπα της προσωπικής μας πορείας μέχρι να το αποκτήσουμε.

Γυρνώντας στην αρχική εικόνα με την αυλή των συναισθημάτων που παράγονται στις γιορτινές μέρες, ποια μπορεί να είναι η ατομική επεξεργασία στο νου με στόχο να κατανοήσουμε την διαδρομή μας και τις συνέπειες της; Συνέπειες έχουμε όλοι βέβαια, ακόμη και αυτοί που κρύβονται για να μην συναντήσουν τη ζωή…

Πιο συγκεκριμένα, θέτω ένα δεύτερο ερώτημα που νομίζω ότι δεν είναι εύκολη η απάντηση του.
- Αν δεν βγαίνει επιτυχία στα ποθούμενα της ζωής μας μέσα από την συγκρότηση (ερμηνεία) που δίνουμε στη ζωή και σαφώς στο περιβάλλον μας, αλλάζουμε ή συνεχίζουμε κρατώντας τις αξίες μας;
Πόσο σημαντικές είναι οι Αξίες;
Πόσο σημαντική είναι η ικανοποίηση του ποθούμενου;
Τελικά, η πληρότητα βγαίνει μέσα από τις περιπλανήσεις σε άλυτα προβλήματα ή βρίσκεται στο ρέψιμο της τροφής που πετύχαμε πουλώντας τα πάντα για την απόκτηση της;

Εδώ κολλάει η σκέψη που διατυπώθηκε πιο πριν και έλεγε πως ότι και να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, θα είναι λάθος για την διαφορετική αποδεικτική ωφελιμιστική εκδοχή μιας άλλης σκέψης.

Αυτό που ενδιαφέρει όμως, είναι το συναίσθημα μας σαν παρατηρούμε τους θανάτους που συμμετέχουμε. Όταν γίνει αυτή η αίσθηση γνώση με μια έκφραση ήρεμης χαρμολύπης στα χείλια μας, νομίζω ότι αυτό είναι καλόν… Το αντίθετο ως θέση, για να με πείσει -σκέφτομαι- θα πρέπει να έχει μέσα του την διαλεκτική της Θείας κοινωνίας, και όχι την εύκολη αποδεικτική ιδιωτεία του «ατομικά αισθάνομαι»…

Πόσες δολοφονίες έχουμε διαπράξει στη ζωή μας;
Θα έλεγα ότι με ένα μαγικό τρόπο πρέπει να είναι ακριβώς ίσες με αυτές τις φορές που μας έχουν σκοτώσει οι καλές προθέσεις των άλλων.

Όταν βγούμε λοιπόν να κάνουμε βόλτα κατά τις γιορτές στην αυλή των συναισθημάτων μας, καλό είναι να έχουμε την γνώση ότι είμαστε «πάτσι» μεταξύ μας οι δολοφόνοι και τα θύματα (μέσα μας), μια και αυτός είναι ο νόμος της ανάγκης που κρύβεται πίσω από υποκριτικά ιδεολογήματα της αναγκαστικής αγελαίας συνύπαρξης μας…
Έτσι οι θάνατοι που θα αντικρίσουν τα μάτια της μνήμης μας, μπορεί να γίνουν μια καλή μαγιά για την μετατροπή του όξους της γεύσης μας σε μέλι και αργά- αργά να αρχίσει ο τουρίστας μέσα μας να παρατηρεί τη ζωή που ποτέ δεν κατάλαβε γύρω του.
Κάποια στιγμή θα μάθουμε να ξεκινάμε το λόγο μας κοιτώντας ευθεία στα μάτια του άλλου, χωρίς να φοβόμαστε ότι απειλείται ο κρυφός ωφελιμισμός της ιδιωτείας μας.

Ακούω συχνά αυτόκλητους δασκάλους της ζωής, να αναπαράγουν χωρίς αιδώ τις υποτιθέμενες γνώσεις τους και τότε θυμάμαι πως η αξία μας δεν βρίσκεται στο «τι» λέμε, αλλά στο «πως» ζούμε τις απλές καθημερινές μας τουριστικές περιηγήσεις … Ναι είμαστε όλοι τουρίστες των εμπειριών μας, μια και κάποια στιγμή θα αναχωρήσουμε από αυτές… όσο και να νομίζουμε ανόητα πως το ταξίδι είναι παντοτινό…

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

.

Το είχα ακούσει, το απέφυγα να το φάω στην μάπα επειδή δεν επιτρέπω στα σκουπίδια της τηλεόρασης να μπαίνουν στη ζωή μου, αλλά να που συνειδητοποιώ ότι ακόμη συζητιέται…
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ !
Κάποιοι πιστεύουν ότι θα έρθουν οι άγγελοι για να ξεκινήσει η καινούργια μέρα στις ψυχές των λαών…

Έκατσα λοιπόν και έγραψα στο γόνατο μερικά πράγματα προς τον εαυτό μου.




Ηρεμία …
Αχ αυτό το μάρκετινγκ των Πιστεύω του Ανθρώπου!

Έχουμε το παράλογο δεύτερη φύση, και θεωρούμαστε Λογικοί.
Ανάγκη ρε κακομοίρη άνθρωπε σε είχε η Γαία να σε κάνει μάρτυρα στην καταστροφή της…
Αν δεις τα ζώα να πεθαίνουν προτιμούν την μοναξιά…
Το ίδιο είναι και η Γαία.
Είμαστε ο καθένας μια σπίθα που γεννιέται επειδή το επιτρέπουν οι συνθήκες
της καύσης στα κούτσουρα… όταν η καρβουνιά στο τζάκι αργοπεθαίνει… δεν βγάζει σπίθες. Αλλά εσύ ως μικρο-Θεός Πανεπόπτης της μαλακίας που έχεις για τον εαυτό σου θέλεις να γνωρίζεις και ειδικά να «Δεις».

Λες «είμαι επιστήμονας» και κορδώνεσαι για την μονομέρεια της ιδεοληψίας που αναπαράγεις … αλλά το κακό είναι πως θες να την εφαρμόσεις και εκεί που δεν γνωρίζεις τι ακουμπάς… Σκέφτεσαι πάντα τον εαυτό σου για να ανεβάζεις το κασέ της αναπνοής σου σαν προαγωγός της πόζας σου… θέαμα παίζεις….

Όμως… Η Φύση δεν είναι βαριετέ για να αυξήσει την τηλεθέαση.

Λες να αλλάξει η πολικότητα του άξονα της Γαίας – σκέφτεσαι – και να έρθει ο Νέος Κόσμος;

Τίποτα δεν θα αλλάξει στο μικρό προσδόκιμο των μετρήσιμων χιλιάδων χρόνων που αναπαράγεται με συνουσίες το υπέροχο Τίποτα του είδους σου.
Γιατί ρε μεγάλε είσαι πιο σημαντικός από τον Τριλοβίτη, τους Πτερόσαυρους και τα άλλα εκλιπόντα είδη;
Μη μου πεις επειδή σκέφτεσαι, γιατί θα πρέπει να ορίσουμε τον «ορισμό» της σκέψης. Έχεις θεωρητικοποιήσει και αναγάγει τις ενστικτώδεις αντιδράσεις που γίνονται στο μυαλό σου για κάλυψη της ανάγκης σου και τις ονομάζεις σκέψη… μπα; Βολεύει;
Δείξε μου ρε μεγάλε μια θεωρία που πίσω της δεν κρύβει ένα ωφελιμισμό νοητικό (δηλαδή για χαρά αργότερα) ή πρακτικό που καταλήγει στο μάσημα και την αφόδευση της τροφής.

Μεγάλε θα συνεχίσεις να χρωστάς εκτός της Μιχαλούς και στα παράλογα αδέρφια σου που παίζουν μεταξύ τους το παιχνίδι εξουσίας του δυνατότερου.
Η αρμονία ψάχτηκε από την φιλοσοφία, αλλά μεταξύ μας δεν ακούμπησε στις κοινωνίες. Απλώς την χρησιμοποιούμε στην ζωή ανεπίγνωστα σαν την εκφορά της λέξης σ’ Αγαπώ την ώρα που βιάζουμε το θύμα του ωφελιμισμού μας.
Αράχνες που τρώμε τον παρτενέρ της ηδονής μας είμαστε…

Φτάνουν όμως όλα αυτά… γιατί τώρα έπονται οι ευχές και σαφώς μερικά τραγουδάκια τούτες τις μέρες που θα απαλύνουν την καρδιά μας και θα ζήσουμε όμορφες γιορτινές στιγμές.

Πάντως μην ανησυχείς παλικάρι μου δεν θα γίνει τίποτε στον κόσμο που πρόκειται να το δεις εσύ και τα γεννήματα της ανάγκης σου.

Καλές γιορτές να έχεις και σου εύχομαι ο Νέος χρόνος να σου φέρει ότι η καρδιά σου επιθυμεί.
Αχ ωραία είναι να τελειώνεις με θετικό τρόπο…
Δεν την αντέχω την άρνηση, γιατί με μαθαίνει πράγματα και εγώ θέλω απλώς την θετική σκέψη για να ζήσω… δεν είναι λίγο τούτο … θέλω και ζητάω την ξεκούραση της Πίστης!

Άνθρωπος είμαι … έστω και αν «πηδώ» τα πάντα γύρω που δεν μου μοιάζουν…

Πίστεψε το και θα το δεις

.




Σε μια από τις βιβλιοθήκες της ζωής μου, είχα κάποτε στη διάθεση μου για μελέτη το βιβλίο του ξακουστού Αμερικάνου καθηγητή Γουέιν Ντυερ με τον τίτλο «Πίστεψε το και θα το δεις».
Το ζουμί της πίστης του συγγραφέα είναι πως αν θέλεις κάτι πολύ το Σύμπαν θα συνωμοτήσει για να γίνει πραγματικότητα στη ζωή σου.

Ωραία ακούγεται τούτο…

Μη σου πω αγαπητέ αναγνώστη ότι «ψήνομαι» ακόμη και σήμερα να κάτσω κάτω από αυτή την ιδέα που στερείται ιστορική και φιλοσοφική θέση, ώστε να βολέψω την αγωνία που -ως άνθρωπος- έχω και εγώ για το αύριο. Στην πραγματικότητα κατά το παρελθόν άφησα σεβαστή αξία αντιτίμου στο παγκάρι της πλάνης κατά την εκπαίδευση μου σε αυτή την ιδέα, μια και η γνώση πληρώνεται πάντα ακριβά.

Τι είναι όμως η «πνευματική αυτοβελτίωση» που με αφετηρία την Αμερική εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο; Τι είναι αυτή η μυητική διαδικασία που ενώ δεν την ενδιαφέρει η ιστορική και φιλοσοφική γνώση, κρατιέται από βολικά γι’ αυτήν κομμάτια της επιστήμης και φτιάχνει στρατούς μυημένων;
Επειδή ποτέ δεν γίνεται κάτι στην τύχη και μέσα του έχει πάντα μισή αλήθεια για να είναι εύληπτο, θα κάνουμε μια βόλτα στα θεμέλια της Νέας Εποχής της Αυτογνωσίας του πολιτισμού μας.

Η επιτυχία ενός κεντρικού στρατηγικού σχεδιαστή, βρίσκεται στην δυνατότητα να εκπαιδεύει αυτόκλητους "πεφωτισμένους" δασκάλους (μεταφορείς ιδεών) που δεν έχουν επίγνωση του σκοπού που εξυπηρετούν, πέρα από τα προφανή των ατομικών τους υλικών συμφερόντων και της ματαιοδοξίας που εξυπηρετεί το Εγώ τους.
Αγαπητέ αναγνώστη, αξίζει να θυμηθούμε ότι περίπου 300 χρόνια πήρε η αλλαγή εξουσίας του Καίσαρα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τον Χριστιανισμό του Πάπα και οι λαϊκοί μάρτυρες που υπηρέτησαν την νέα –τότε- Τάξη πραγμάτων ήσαν πραγματικά ειλικρινείς στα πιστεύω τους.

Η παρέμβαση στο ήθος ενός πολιτισμού γίνεται μέσα από την διαφοροποίηση των εννοιών που οι πολίτες δίνουν στις λέξεις. Έτσι το κάλος, ο έρως, η σωματική ρώμη, ο πλούτος χρειάστηκε τόσα χρόνια για να εκπέσουν από την Κλασσική ερμηνεία τους και να μετατραπούν σε νοήματα που εξυπηρετούσαν την νέα τάξη πραγμάτων του Χριστιανισμού. Όταν ο πολίτης πίστευε ότι δεν έχει καμία αξία η υπερβολική του ενασχόληση με τα εγκόσμια, δούλευε λιγότερο προσευχόμενος για την μελλοντική του μετάβαση στον παράδεισο, και έτσι ο φόρος της Δεκάτης έγινε πολύ λιγότερος για να συντηρήσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Η άρνηση του πνεύματος και των επιστημών που αντικαταστάθηκαν από την Πίστη, έφτιαξαν περισσότερο χειραγωγημένους πολίτες που με ευκολία μπόρεσαν να κατακρεουργήσουν την Υπατία και την γνώση γύρω της.
Αυτά τα λίγα ιστορικά χρειάζονται για να ξέρουμε τι γράφουμε μέσα σε ένα κείμενο.

Σήμερα η αδυναμία ερμηνείας του Έρωτος, μεταμορφώνεται στις λαϊκές εκφράσεις σε μια απροσδιόριστη Αγάπη, ενώ κυριαρχούν φράσεις που στερούνται φιλοσοφίας και δεν είναι άλλες από την "θετική σκέψη" , την "συλλογική συνείδηση" και ότι άλλο βολεύει να ενσωματώνει αισθήματα που μοιράζονται από κοινού οι οπαδοί.
Στο ερώτημα αν έχει αντιστοιχία με το ιστορικό παρελθόν του παραδείγματος που έθεσα για τη Ρώμη αυτή η ολοένα αυξανόμενη «αυτογνωστική» προσέγγιση θεωριών που ερμηνεύουν τη ζωή σε κοινωνίες , νομίζω ότι η απάντηση είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ !

Οι λογικές που συνδιαλέγονται οι Πολίτες με το Σύμπαν (μια απροσδιόριστη έννοια) τους κάνει να μένουν στον ατομικό τους ωφελιμισμό ενώ παράλληλα υποκριτικά δηλώνουν ότι ανήκουν σε μια μεγάλη κοινότητα του ενιαίου Παντός.
Ο άνθρωπος προχωρά στην σκέψη του, αν φέρει το άγνωστο στα μέτρα της σκέψης του και διαλεχτεί μαζί του, αποφεύγοντας τις δογματικές βεβαιότητες. Αυτό είναι η άγνωστη για τους οπαδούς λειτουργία της Φιλοσοφίας.
Πάμε όμως σε ένα παράδειγμα που σχετίζεται με την έκφραση που υποστηρίζει πως αν πιστέψεις κάτι ότι το θέλεις πολύ αυτό θα γίνει.

Έχουμε λοιπόν δυο γείτονες που ο ένας είναι γεωργός που έχει σπείρει ενώ ο άλλος αγγειοπλάστης που στον ίδιο χρόνο έβγαλε από τον τροχό του τα κανάτια και τα έχει απλώσει στο ύπαιθρο να στεγνώσουν.
Από την καρδιά τους και οι δύο εύχονται ο μεν πρώτος να βρέξει, ενώ ο δεύτερος να κάνει λιακάδα για να μη λιώσουν τα κανάτια του.
Αυτό το ρημάδι το σύμπαν που το ουσιαστικοποιήσαμε δίνοντας του ιδιότητες που συνδιαλέγεται μαζί μας, τι λέτε να κάνει;
Πόσο ανόητη είναι η ωφελιμιστική σχέση μας με το λεγόμενο Σύμπαν, που ανάγουμε τα ποθούμενα μας κεντρικό αίτημα περιμένοντας να ασχοληθεί μαζί μας;

Αν αναπτύξουμε σκέψη μοιράσματος των ευκαιριών και των δυνατοτήτων που προσφέρει η φύση, ίσως τότε δημιουργήσουμε κοινότητες ανθρώπων που αναπτύσσουν ένα φιλοσοφικό «μαζί» στην κουλτούρα τους.
Όμως η Νέα Τάξη πραγμάτων, εστιάζεται στο σάπισμα του μυαλού μας μέσω της ιδιωτείας ώστε να περιμένουμε έξω από εμάς να δοθούν λύσεις επειδή θα είμαστε «καλά παιδιά» στα θέλω μας…

Απαραίτητη προϋπόθεση σε αυτή την νέα πλάνη του Πιστεύω που αγωνίζονται να επιβάλλουν στους ανθρώπους, είναι η μερική γνώση στοιχείων της επιστήμης που βολεύουν την προπαγανδιστική απόδειξη των βεβαιοτήτων τους. Η κβαντική επιστήμη –για παράδειγμα- έχει γίνει λάστιχο τελευταία από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για αυτήν, αλλά οικειοποιούνται κομμάτια της για να αποδείξουν την νιρβάνα της αφιλοσόφητης και ανιστόρητης Πίστης τους.
Έτσι μπορεί να μην γνωρίζει ένας άνθρωπος το ιστορικό παρελθόν της αντιπαλότητας των αναγκών και των σκέψεων των ανθρώπων, που αλλιώς το λέμε φιλοσοφική ιστορική ανάλυση, αλλά με βεβαιότητα ότι η ζωή είναι στο εδώ και τώρα, περιμένει μέσα από θετικές σκέψεις ευζωία χωρίς να ξέρει ότι χώνεται πιο βαθιά στην εξάρτηση της άγνοιας.
Λαοί που έχουν ομοιομορφία αντιδράσεων στα θέλω τους είναι ταμάμ για χειραγώγηση.
Η κάθε μακράς στρατηγικής εξουσία, θέλει να είναι προβλέψιμος ο κόσμος και για τούτο δίνει πολλά λεφτά μη τυχόν και ξεστρατίσει το πρόγραμμα… εκπαίδευσης των λαών στοχεύοντας σε μια νέα Πίστη.

Αν μερικοί δεν είμαστε καλά παιδιά στο σχολείο, το κάνουμε από το κέφι μας να αναπνέουμε καθαρό αέρα , έστω και αν ξέρουμε ότι γύρω μας κυκλοφορούν πολλά ζόμπι με βεβαιότητες και «αλήθειες» που κουβαλούν κάτω από τον υποκριτικό βραχυπρόθεσμο ωφελιμισμό τους.

Να είμαστε καλά και εις άλλα με υγεία.


Υ.Γ
Την εικόνα με το λουλούδι που φυτρώνει μέσα από το αυγό και προσβάλει την νοημοσύνη της θεάς Ηθονόης, την βρήκα τυχαία σε ένα χώρο που δεν τον γνωρίζω και μιλά για θετικές σκέψεις, ερμηνεύοντας τον κόσμο κατά την επιταγή των κουκλοπαιχτών που δεν φαίνονται ενώ κινούν τις απόψεις του.
http://www.7shmeia.gr/mystika/symvoules

Ευχαριστήρια σκέψη

.





Χτες Κυριακή 16 του Δεκέμβρη, είχα την τύχη να περάσω καλά με μια όμορφη παρέα συζητητών που με τίμησε η παρουσία τους ως εισηγητή.
Η συζήτηση έγινε στον νέο χώρο σκέψης και πολιτισμού «Πολιτεία» που βρίσκεται στην Ακαδημία του Πλάτωνα στην γωνία των οδών Μοναστηρίου και Θηναίας.
Το θέμα της συζήτησης ήταν φαινομενικά δύσκολο μια και πραγματευόταν έννοιες που σπάνια τίθενται σε συζητήσεις. Οι βεβαιότητες με τον Ωφελιμισμό των ανθρώπων μπήκαν στο τραπέζι της κουβέντας για να μας οδηγήσουν σε ένα κοινό ζητούμενο που δεν είναι άλλο από το να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.
Συνήθως επιδιώκουμε μικρές "ανακαινίσεις" στη ζωή μας, όσων δηλαδή μας ενοχλούν για να αισθανθούμε καλύτερα. Στην όμορφη παρέα όμως της Κυριακής δεν σταθήκαμε στο ορατό οικοδόμημα της σκέψης μας και των κακώς κειμένων, δείχνοντας με το δάκτυλο τους υπεύθυνους για τα προβλήματα μας, αλλά πήγαμε στα θεμέλια και εξετάσαμε τις έννοιες που οικοδομούν τη σκέψη μας σε όλα τα επίπεδα.
Η κοινωνική κρίση δεν έχει καμία διαφορά από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις μια και τα πάντα υπόκεινται στις βεβαιότητες και τον ωφελιμισμό που διατρέχουν τα κύτταρα της σκέψης μας.
Όλα τα πλησιάσαμε χωρίς ακαδημαϊκές κορώνες με την απλότητα που οφείλει να έχει η ζωή και σαφώς η φιλοσοφία της.
Η παθογένεια της σκέψης μας, θέλει να ερμηνεύει τα αφηρημένα προβλήματα που θέτουμε με άλλα εξίσου αφηρημένα. Εμείς πήγαμε τα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν από φυσικά μονοπάτια ψάχνοντας το αίτιο και το αιτιατό των φαινομένων που παρατηρούμε.
Τα ερωτήματα και οι τοποθετήσεις που έθεσαν οι αξιόλογοι παρευρισκόμενοι με έκαναν χαρούμενο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αποτελεί μειονότητα η δυνατότητα του σκέπτεσθαι σήμερα στον κόσμο. Όσο λίγοι και αν είναι όμως δεν παύει να είναι μια ζωντανή φλόγα που ποτέ δεν ξέρουμε το χρόνο που θα γίνει πυρά και θα φωτίσει τα κρύα σκοτάδια του φόβου των ελεγχόμενων βεβαιοτήτων.

Κατά την εκδήλωση μοιράστηκε ένα έντυπο που περιείχε μέσα του στοιχεία χρήσιμα που φωτίζουν την προηγούμενη διαδρομή σκέψης του εισηγητή, με στόχο να κρατήσουν ζωντανή την κουβέντα μέσα στο μυαλό των συζητητών σε ένα μελλοντικό χρόνο. Χρέος μας είναι να πορεύουμε τη ζωή μας σε καλύτερα φιλοσοφημένα βιώματα, και τούτη την ικανότητα την είχαν ανεξαιρέτως όλοι οι παρευρισκόμενοι.

Το κείμενο του εντύπου μπορείτε να το βρείτε σε αυτή την ηλεκτρονική διεύθυνση, για κάθε επισκέπτη του άρθρου που θα θελήσει να πάρει πληροφορίες πάνω στο θέμα που μας απασχόλησε.

Ίσως κάποια στιγμή υπάρξει ανάρτηση με λόγο και εικόνα από την συζήτηση μας, μια και μαγνητοσκοπήθηκε η εκδήλωση.

Η προσωπική μου διάθεση βρίσκεται περισσότερο στο «Θέλω να υπάρξω με ανθρώπους» παρά να καταγράφω αυτιστικά τις θέσεις και τις σκέψεις της ζωής μου που με απασχολούν.
Ας βγούμε έξω από την μοναχική σκέψη που νομίζουμε ότι δεν κινδυνεύει όταν κρύβεται από την "αγορά" των ανθρώπων, κι ας μοιραστούμε το λίγο και το πολύ μας μια και τότε μόνο γινόμαστε πραγματικά όμορφοι όπως μας αξίζει.



Υ.Γ

Η αναγγελία της συζήτησης έγινε με ένα αμφιλεγόμενο βίντεο που άρεσε γενικώς πολύ αλλά κράτησε στη σκέψη λίγων ανθρώπων μια αρνητική αίσθηση.
Έχουμε μάθει να λέμε στη ζωή μας σοβαρά τα πράγματα που πιστεύουμε ότι είναι σημαντικά. Αυτό μου θυμίζει τα παιδάκια που μιλάνε σέρνοντας με εντυπωσιασμό την κατάληξη της λέξης σαν μιλούν για μεγάλοοοο βουνό και αντίστοιχα χαμηλώνουν τη φωνή σαν πρόκειται να περιγράψουν το μπόι ενός μικρού σπιτιού.
Οι μεγαλύτερες ανοησίες που έχω ακούσει στη ζωή μου ήταν εκφρασμένες με σοβαρό τρόπο και έτσι αποφεύγω την ποζάτη σοβαρότητα στη ζωή μου.
Παραθέτω συνημμένο το βίντεο για το οποίο έγινε αναφορά στο υστερόγραφο.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=a8E_Cgx2xws

Τρεις σκηνές "ασύνδετα" ενωμένες (22 Νοε 2012)

.





Λένε ότι η σκέψη μας δεν έχει λόγια ή γράμματα αλλά εικόνες.
Το θέμα όμως είναι «τι» τις κάνουμε αυτές και αν τις συνδέουμε μεταξύ τους.
Η απουσία κρίσης στους λαούς που είναι το συνεχιζόμενο διαχρονικά χαρακτηριστικό σε όλες τις εποχές, οδηγεί σε τραγέλαφους του νοηματικού τύπου:

Ο Ελληνο- χριστιανικός πολιτισμός
Η κοινωνική διάσταση του καπιταλισμού
Η δημοκρατική διαδικασία κατά την αριστερή καθοδήγηση των αγώνων.
Σ΄ αγαπώ σαν την μάνα μου.
Το χρήμα είναι Θεός
Όλες είναι πουτάνες εκτός από την αδερφή μου.
Αυτός είναι αριστερός επιχειρηματίας
Εκείνος είναι εθνικό-σοσιαλιστής με φιλοσοφικές ευαισθησίες.
Η «Πίστη» εξυψώνει το Πνεύμα.


Τα ανωτέρω παραδείγματα μπερδεμένης σκέψης, αφορούν προς όλες τις πνευματικές διαστρωματώσεις των ανθρώπων στις κοινωνίες.
Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι δεν είναι μπερδεμένες οι εικόνες αυτών των σκέψεων, αλλά μην ανησυχήσουν που βρίσκονται ήδη με "ασφάλεια" μέσα στο τραίνο του μέσου όρου που παράγει δυστυχίες στο διάβα της ιστορίας.
Τα αποτελέσματα της ανικανότητας να συνδυάζουμε τις εικόνες των σκέψεων μας είναι σαφή στο παρόν μας και εμφανίζονται με την ηθική και κοινωνική κρίση που βιώνουμε.

Ας πάμε όμως στις σκηνές που μου ήρθε η επιθυμία να καταγράψω και να αφήσουμε να εξελιχθούν.


«Άκου ανθρωπάκο» μου είπε μια πέτρα

.



Είναι φορές που έχω μέσα μου μια λύπη για το «λίγο» της ζωής μας και για τις χαμένες ευκαιρίες να συν-υπάρξουμε με αξιοσύνη τα χρόνια μας αναλογούν στους κτύπους της καρδιάς μας.
Στην ουσία η σημερινή γραφή μου έχει ένα νοηματικό υπότιτλο που δηλώνει προς όλους εμάς, χωρίς διαβάθμιση ευθυνών, ότι είμαστε ανάξιοι έστω και αν υποκριτικά κάθε επηρμένος θεωρεί τον εαυτό του σημαντικό.

Δεν θα αναφερθώ γενικά σε αφηρημένες διαπιστώσεις, αλλά θέλω να καθρεφτίσω την ανάξια ζωή που διάγουμε μέσα από τα λόγια μιας πέτρας. Ναι μια πέτρα μπορεί να μιλήσει για μας που περάσαμε από δίπλα της ή που νομίζουμε πως δεν την είδαμε στο δρόμο μας.

Όλη η αντιπαλότητα των εκλεγμένων πολιτικών, της νομοθετικής εξουσίας και του λαού, μπορεί να καθρεφτιστεί σε μια πέτρα που μιλά για λογαριασμό μας.
Ακόμη μπορεί να σκεφτεί για τους καταναλωτές του φόβου της ζωής που συχνάζουν μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας τους διαπιστευμένους υπνωτιστές της.
Έχει τον τρόπο της η πέτρα να μιλήσει για τους (δίκαιους;) αγώνες των διαφόρων ιδεοληψιών που πέρασαν και περνούν πάνω από τη γη που βρίσκεται. Το τι σημαίνει δικαιοσύνη είναι δυστυχώς μια άπιαστη έννοια που η ψευδής σιγουριά που έχουμε για την ερμηνεία της, βεβαιώνει την αναξιότητα της σκέψης του ωφελιμιστικού μαζανθρώπου.

Ας πάμε όμως να συναντήσουμε την πέτρα, μέσα από την εμπειρία της συνομιλίας μαζί της.

Πηγαίνοντας στην συνάντηση

Η ώρα είχε συνταιριάξει με τον χειμωνιάτικο ήλιο που ζέσταινε όλα ένα γύρω μετά τη βραδινή βροχή και το ρολόι του κινητού μου έδειχνε δώδεκα. Ο δρόμος με έφερε προς την Ακαδημία του Πλάτωνα και αφού έπρεπε να περιμένω τη φίλη μου Αναστασία να φτάσει στον πολιτιστικό χώρο που με μεράκι φτιάχνουμε για τους κατοίκους της περιοχής. Σκέφτηκα να περπατήσω όσο θα την περίμενα, για ακόμη μια φορά στις αρχαίες μνήμες του άλσους. Διάλεξα ως προορισμό το μοναδικό στεγασμένο και προστατευμένο από το 1961 εύρημα του ναού και της οικίας του Ακάδημου. Για κάποιο λόγο σαν επισκέπτομαι αυτή την παρακμιακή μεταλλική κατασκευή, νιώθω την εγκατάλειψη της πολιτείας επάνω σε ότι δηλώνει υποκριτικά ότι την αφορά ως ιστορία.

Όπερα πάνω στον πάγκο του χασάπη (4 Νοε 2012)

.




Λατρεύω τις αντιθέσεις στη ζωή μου και ψάχνω μέσα τους τις δικές μου ερμηνείες για την ισορροπία καθώς και την αναγκαιότητα συν-ύπαρξης μεταξύ τους.

Για να το κάνω πιο σαφές σήμερα παρουσιάστηκαν αποσπάσματα από όπερες των Ζωρζ Μπιζέ, Τζοακίνο Ροσσίνι, Τζάκομο Πουτσίνι, και Τζουζέπε Βέρντι, στα οποία χειροκροτούσε ο κόσμος με ενθουσιασμό ειδικότερα στις γνωστότερες εξ αυτών όπως ο Κουρέας της Σεβίλλης του Ροσσίνι και Τραβιάτα του Βέρντι.

Η αντίθεση που με ενθουσίασε κάνοντας με να παρευρεθώ στην εκδήλωση, ήταν ο χώρος απόδοσης των υπέροχων ερμηνευτών της Λυρικής Σκηνής συνοδεία ενός πιάνου, που δεν ήταν άλλος από τη γνωστή Βαρβάκειο αγορά στο κέντρο της Αθήνας.

Η ιδέα για την επιλογή του χώρου της εκδήλωσης ήταν της ανοιχτής κοινότητας πολιτών της Αθήνας με την ονομασία Atenistas. Σαφώς αξιοποίησαν την απόφαση της Λυρικής σκηνής να μεταφέρει εδώ και αρκετό καιρό την όπερα σε χώρους που δεν έχουν την παιδεία αυτού του μουσικο-θεατρικού είδους, αλλά να σημειώσω πως καταλυτική ήταν και η βοήθεια του Δήμου των Αθηναίων.
Ως αποτέλεσμα ήταν να συνωστιστούν με χαμόγελο πάρα πολλοί Αθηναίοι υπομονετικά και να απολαύσουν την αντίθεση του πάγκου του χασάπη που φιλοξενούσε δίπλα του υπέροχες φωνές και ερμηνείες με αστική ενδυματολογική ταυτότητα που ταιριάζει στην όπερα.

Θα ήθελα να αναφέρω τα ονόματα των καλλιτεχνών της Λυρικής Σκηνής που με την θεατρικότητα της απόδοσης των αποσπασμάτων γοήτευσαν το κοινό και κοινώνησαν δημιουργικά αυτή την εμπειρία της αντίθεσης του χώρου απέναντι στην Τέχνη που υπηρετούν.
Αξίζουν λοιπόν συγχαρητήρια οι βαρύτονοι Διονύσης Σούρμπης, Πέτρος Σαλάτας και Χρήστος Λάζος, οι υψίφωνες Βάσια Ζαχαροπούλου, Γεωργία Ηλιοπούλου, Στελλίνα Αποστολοπούλου, Κατερίνα Κρασσά, Έλενα Κελεσίδη, Κίρα Λαμπράκη, Μαρία Μητσοπούλου, Κάτια Πάσχου , η μεσόφωνη Αθηνά Καστρινάκη και ο τενόρος Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος.

Άντε και εις άλλα με Υγείαν … διότι απέναντι σε αυτήν καραδοκούν οι αντιλήψεις, οι βεβαιότητες και οι συνήθειες που χτίζουν την αρρώστια της μελαγχολίας, που μαραίνει το χαμόγελο των ονείρων μας.

Σκέψεις από ένα Σκεπτικό φίλο ...

.
Μια λίγο παλαιότερη ανάρτηση που μου άρεσε για την ευθύτητα, το ήθος και τον ανθρώπινο προβληματισμό που ξεχωρίζει μέσα στους μαινόμενους πλήρεις από "αλήθεια" γνώστες των προβλημάτων της εποχής μας. Νιώθω ότι τώρα είναι η στιγμή να την φιλοξενήσω σε τούτο τον χώρο.

Θα  έλεγα , χρησιμοποιώντας μια αντίστοιχη αρχαία ρήση με τον τίτλο του, "Ουκ εν τω πολλώ το ευ" για να εξηγήσω αμέσως πως η ταινία "Αγέλαστος πέτρα" του Φίλιππου Κουτσαφτή είπε όλα όσα χρειάζονται να μείνουν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές για την παθογένεια και την ευγένεια της ανθρώπινης σκέψης.  Δεν χρειάστηκε να παράγει ο σκηνοθέτης σωρεία ταινιών που θα του έφτιαχναν το διαφημιστικό προφίλ ενός ανθρώπου της τέχνης για να περιφέρει το έργο του σε αφιερώματα που μετρούν την σπουδαιότητα με την ποσότητα.

Παρατηρώ και εγώ (ευτυχώς λίγο) με θλίψη προσωπικά blogs που αισθάνονται οι διαχειριστές τους πως αναπαράγουν αγωνιστικά την επικαιρότητα, ενώ στην πραγματικότητα φέρονται και άγονται μέσα σε άχρηστες και θυμικές πληροφορίες που τις σερβίρει η παραπληροφόρηση  της αφθονίας των εξουσιαστών.
Δεν θέλουμε το "τι" και το "πως" της επικαιρότητας, αλλά το "Γιατί" που παράγει συνθετική σκέψη και πολιτική κρίση σε κάθε γεγονός που καλούμαστε να το διαχειριστούμε.

Το "Γιατί" πάλι έχει δυο κατηγορίες στην λειτουργία του.... την πρώτη την χρησιμοποιεί ο -αγαπημένος- ηλίθιος νους που δέχεται χωρίς κρίση μια πίστη προς την εκάστοτε "εκδοχή" και η δεύτερη αναζήτηση του "γιατί" αφορά πολλά ερωτήματα που θέτει ο -αβόλευτος- νους σε ότι ξέρει ότι είναι δύσκολο να προσδιορίσει.

Γράφε αγαπητέ μου φίλε ότι νιώθεις όταν νιώθεις και αφού νιώθεις, σαν είναι μετουσιωμένο μέσα σου και μην αγωνιάς για το που πέφτει ο σπόρος της δικής σου αίσθησης.
Ποτέ δεν ξέρεις ....
Ποτέ δεν θα μάθεις... και το καλύτερο βρίσκεται στη σκέψη ... ποτέ μη σε ενδιαφέρει να εποπτεύεις τις ενέργειες σου.
Το σύμ-παν είναι κβαντισμένο χωρίς διακριτούς στις λογικές μας αισθήσεις Θεούς... και εμείς άπειροι πρωτοχορευτές σε μια μουσική που δεν την γνωρίζουμε, αλλά την αισθανόμαστε.





Κρείττον το σιγάν...ή, επίλογος



Μετά από 3,5 χρόνια παρουσίας στο διαδίκτυο, αυτή η ιστοσελίδα και ο «εμπνευστής» της, αποφάσισαν από κοινού να σιωπήσουν.
Όταν ξεκίνησα αυτήν την προσπάθεια, είχα την ορμή ενός εφήβου που ανακάλυπτε ένα ταξίδι που υποσχότανε πολλά χωρίς καμμία εγγύηση για ούρειους άνέμους και απάνεμα λιμάνια.

Το νέο μου παιχνίδι (3 Νοε 2012)





Μου ήρθε η επιθυμία να γράψω για το νέο μου παιχνιδάκι, που ως απόκτημα δώρου μου ανέβασε την διάθεση. Η εικόνα της ανάρτησης είναι αφιερωμένη σε αυτό. Πρόκειται για μια συσκευή φακού που γυρνώντας την μανιβέλα φορτίζει μια μπαταρία η οποία διαρκεί περίπου για ένα λεπτό.
Από την ώρα που μπήκα στο γραφείο μου άρχισα να γυρίζω παιχνιδιάρικα την μανιβέλα του και ανοιγόκλεινα τον διακόπτη φωτίζοντας διάφορα σημεία στο χώρο μου.

Ναι… ήθελα να γράψω για κάτι τόσο απλό που μου τράβηξε την παιδιάστικη προσοχή και πωλείται σε γνωστή αλυσίδα πολυκαταστημάτων.

Το έπιασα στην χούφτα μου και έκανα όλες τις πιθανές λαβές, παίζοντας με τις εκδοχές κρατήματος του, αφήνοντας μου στο τέλος μέσα από τις δεξιότητες κρατήματος μια αίσθηση ευχαρίστησης. Για όση ώρα έπαιζα με φανταστική παρέα το παλιό παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» φωτίζοντας διάφορα σκοτεινά δωμάτια στο σπίτι, ένιωθα ότι έκανα κάτι σημαντικό αφήνοντας την διάθεση μου να εκφραστεί μέσα από μια τόσο ενδιαφέρουσα δραστηριότητα. Ήταν σαν να έπαιζα με ένα μικρό παιδί και ανακαλύπταμε για πρώτη φορά την εικόνα των αντικειμένων και των χώρων μέσα από μια άλλη φωτισμένη οπτική.

Έχω διανύσει πολλά χρόνια σκέψης στη ζωή μου για να το καταφέρω τούτο και είπα να το κοινωνήσω από αυτό το χώρο μήπως και βρει ο αναγνώστης σαν διαβάσει το κατόρθωμα μου, κάτι αντίστοιχο να παίξει στην δική του ζωή.

Ευχές σε Δημήτρηδες και Δημητρούλες (26 Οκτ 2012)

.



Δημήτρης και Δημητρούλα,
Δυο ονόματα που έχουν μεγάλη διάδοση στον πληθυσμό των ανθρώπων του Ελληνισμού και όχι μόνο.
Στις χρονιές των δεκαετιών του ’60 και του ’70 στην Αθήνα οι πάστες πήγαιναν και ερχόντουσαν κατά τις επισκέψεις χωρίς τηλεφωνική προειδοποίηση στα σπίτια των εορταζόμενων, κάνοντας ένα αγώνα οι επισκέπτες να περάσουν από όσο το δυνατόν περισσότερες εορταστικές «υποχρεώσεις», λέγοντας το γνωστό «εμείς τώρα να πηγαίνουμε…»

Σήμερα οι μεγαλύτεροι θα προτιμήσουν το τηλεφώνημα, ενώ εξίσου διαδεδομένες είναι και οι ηλεκτρονικές ευχές. Βέβαια χρόνο με το χρόνο αρχίζουν να κερδίζουν σε σημαντικότητα τις ονομαστικές γιορτές τα ατομικά μας γενέθλια.
Υπάρχουν πολλές λογικές αιτιάσεις που θα ακούσουμε να αναφέρονται για τη σημαντικότητα των γενεθλίων έναντι της ονοματοδοσίας, που φέρει συνήθως μια θρησκευτικότητα για την οποία δεν έχει ρωτηθεί κατά την βάπτιση του ο κάθε άνθρωπος.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Τι θα μπορούσε άλλο να σημαίνει πως καταργούμε γιορτές που έχουν στην βάση τους μια μαζική χαρά και τις αντικαθιστούμε από την εορταστική ατομικότητα;
Εδώ θα μπορούσαν να απαντήσουν οι κοινωνιολόγοι μαζί με όσους ξέρουν να πλησιάζουν την δομή της σκέψης μέσω αντιλήψεων που παράγουν συνήθειες, άρα έθος και κατά συνέπεια ήθος στον κοινωνικό ιστό των ανθρώπων… δηλαδή στον πολιτισμό τους.

Όμως θα μείνω στους Δημήτρηδες και τις Δημητρούλες που έχουν σήμερα την ονομαστική τους εορτή και θα σκεφτώ λίγα πράγματα για αυτούς που λίγο ή περισσότερο αφορούν όλους μας.

Σατωβριάνδου τότε και τώρα (15 Οκτ 2012)

.




Πίσω από το Εθνικό Θέατρο στην οδό Αγ. Κωνσταντίνου, βρίσκεται ως παράλληλη η οδός Σατωβριάνδου. Αυτό το δρόμο επέλεξε η Μαίη Σεβαστοπούλου να τον κάνει φορέα της ιστορίας και να κοινωνήσει το θεατρικό παρελθόν στο δικό μας σήμερα.
Διάλεξε με τον δικό της τρόπο να μεταφέρει τις αγωνίες και τα συναισθήματα των ηθοποιών του 1955 στο παρόν και να δούμε πως η βάση της καρδιάς μας είναι ίδια βάζοντας σε αμφιβολία την παραδοχή ότι …οι εποχές έχουν αλλάξει.

Η ιστορία της συγγραφέως, σκηνοθέτιδας και υπέροχης ερμηνεύτριας στο σανίδι Μαίης Σεβαστοπούλου, θέλει μια μητέρα με την κόρη της και τον ερωτιδέα σύντροφο της να βρίσκονται από μια διασάλευση της μηχανής του χρόνου από το έτος 1955 στο σήμερα, ψάχνοντας ένα φίλο τους στο καφενείο ηθοποιών το Στέμμα, για να κανονίσουν τη μεταφορά τους με φορτηγό ως μπουλούκι στην επαρχία. Αντί λοιπόν του καφενείου της εποχής, βρίσκονται στων «Αγγέλων Βήμα» όπου γίνεται μια πρόβα τραγουδιών κατά την προετοιμασία παράστασης.
Τα ευτράπελα, οι παρεξηγήσεις λόγω των αλλαγών στα ήθη την ομιλία και στα πρόσωπα που έχουν υπάρξει στο κενό των 57 χρόνων ιστορίας, κάνουν τον θεατή να γελά με την καρδιά του.

Μια παράσταση γεμάτη τραγούδι, ένταση ζωής και αγωνία να υπάρξει ο κάθε ένας χαρακτήρας του έργου στη ζωή είναι τα στοιχεία που κρατούν τον θεατή συμμέτοχο σε αυτή την απρόσμενη ζεύξη του χθες με το σήμερα.

Το έργο στέκεται σε ένα πάντρεμα πρόζας και τραγουδιών μέσα από την ερωτική διάθεση που αναπτύσσεται μεταξύ της κόρης του χθες και του σημερινού καλλιτέχνη. Πίσω όμως από το προφανές του μύθου, η συγγραφέας κάνει μια τομή στα ήθη που αναπολούμε από το παρελθόν και την καθαρότητα που ψάχνουμε σήμερα οι άνθρωποι στις σχέσεις του πολιτισμού μας.

Είναι συγκινητικό ως διαπίστωση κατά την σκηνοθετική ματιά ότι δεν μπορεί να ζήσει το παρελθόν στο σήμερα γιατί (ίσως;) δεν υπάρχει, μα το ερώτημα τίθεται στο αν υπάρχουμε και εμείς …ή αν απλά καταναλώνουμε το παρόν μας σε έρωτες, δουλειές και γρήγορες επιθυμίες μας.

Οι ηθοποιοί κατόρθωσαν να δώσουν το μίγμα της θλίψης και του γέλιου σε τέτοια δόση ώστε να κρατά τον θεατή σκεπτόμενο τα στοιχεία της ζωής του μέσα από τις ερμηνείες.

Όλοι οι συντελεστές μαζί με την ζωντανή μουσική του πιάνου αξίζουν συγχαρητήρια.

Θα μου επιτραπεί όμως μια εξαίρεση που αφορά την Μαίη Σεβαστοπούλου η οποία κατά την ερμηνεία του ρόλου της λειτούργησε ένα «σεμινάριο» για τον ορισμό της «Θεατρίνας» που προτείνω να το παρακολουθήσουν οι νέοι ηθοποιοί για να ψυχανεμιστούν «τι» είναι αυτό το άρρητο που ενώνει υποκριτή και θεατή στο ταξίδι της ψυχής τους σε μια παράσταση.

Παίζουν οι :
Μόνικα Κολοκοτρώνη, Κατερίνα Κυβετού, Μαίη Σεβαστοπούλου, Νεκτάριος Φαρμάκης, Κωνσταντίνος Χατζούδης
Στο πιάνο τους συνοδεύει ο Αλέξανδρος Μακρής
Κάθε Κυριακή μέχρι το τέλος του έτους στις 21.45 στων Αγγέλων Βήμα.

Υακίνθη του Δημήτρη Λάγιου (12 Οκτ 2012)

. 
Γράφοντας το όνομα Δημήτρης Λάγιος άφησα ένα αμφιθυμικό χαμόγελο από τα χείλη μου να φανεί, σαν σκέφτηκα τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο άνδρας με τον τελευταίο της οικογενειακής δυναστείας Γεώργιο Παπανδρέου και τον Ρώσο ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν. Η απάντηση είναι εύκολη μια και οι τρεις τους γεννήθηκαν την χρονιά του 1952. Οι διαφορές τους πολλές, και η σημαντικότερη είναι ότι μέχρι σήμερα συνεχίζουν να ζουν οι δυο πολιτικοί, ενώ του ευαίσθητου μουσικοσυνθέτη σκορπίστηκε σιωπηλά η τέφρα του σώματος του το έτος 1991 μεταξύ Ζακύνθου και Κύπρου.

Πόσες φορές δεν έχουμε τραγουδήσει μελοποιημένη ποίηση του Λάγιου, αλλά λησμονούμε τον Δημιουργό εστιαζόμενοι στις σκέψεις της στιγμής φτάνοντας οι αναζητήσεις μας μέχρι την αναγνώριση του ερμηνευτή. Όλοι έχουν ακούσει το τραγούδι που ερμηνεύει ο Νταλάρας «Όμορφη και παράξενη πατρίδα», αλλά την εσωτερική ανάγκη του ποιητή Ελύτη ή την ευαίσθητη μελοποίηση του Λάγιου δεν φτάνουμε εύκολα να την αφουγκραστούμε… Έτσι είναι όμως και τα πράγματα δεν αλλάζουν σαν δεν παιδέψουμε τη γνώση και τις αισθήσεις μας ενάντια στην αμνησία που θεριεύει μέσα από την κατανάλωση του παρόντος που ζούμε.

Όμως το ερέθισμα για αυτό το γράψιμο, ήταν η σχέση του συνθέτη με το γέννημα του έρωτα του. Η όμορφη κόρη του πήρε το όνομα Υακίνθη και έγινε η μούσα του αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι η σχέση του πατέρα είναι το ίδιο ιερή με αυτή της μητέρας.
Δεν θέλω να γράψω πολλά μια που δεν έχουν νόημα τα λόγια στη ζωή μας, αλλά οι επιλογές βιώματος των αισθήσεων μας.

Θα αφήσω στο τέλος της γραφής μερικά διαδικτυακά ίχνη της μνήμης αυτού του σπουδαίου και σεμνού συνθέτη, αλλά η ουσία βρίσκεται στο άκουσμα του τραγουδιού που κρύβει μέσα του μια τεράστια ευαισθησία ενός γονιού που μεγαλώνει μαθαίνοντας μέσα από το παιδί του.
Πόσες φορές μπήκαμε στην σχέση του γονιού «γυμνοί» χωρίς τα «ξέρω» και τα «θέλω» του μυαλού μας;

Ας πούμε ότι είναι χαρισμένη αυτή η ανάρτηση στους πατεράδες και τις μαμάδες που έχουν την ευλογία να φιλοξενούν ως γονείς δίπλα στη ζωή τους ένα παιδί, που συνήθως βάζουν -ως κτήση- ένα αρρωστημένο «μου» δίπλα του , χάνοντας έτσι γνώση και βιώματα ανείπωτα…




Ηλεκτρονικά συνημμένα :

Αφιέρωμα της ΕΡΤ στο Δημήτρη Λάγιο

Πως θα γίνεις ευτυχισμένος; (7 Οκτ 2012)

.




Με ρώτησε μια φίλη αν σκέφτομαι και δημιουργώ όταν «είμαι» ή σαν «δεν είμαι» τακτοποιημένος στη σκέψη μου άρα και ικανοποιημένος από τη ζωή μου.

Απάντησα με μια εκφραστική μαλακία που μου επέτρεπε την διαφυγή της ουσιαστικής απάντησης, γιατί έτσι και αλλιώς θέλει το χρόνο της κάθε σκέψη για να κατασταλάξει μέσα μας ώστε να έχουμε σαφή και ουσιαστική απάντηση.

Όταν μας ρωτούν βάζοντας κάποιοι διλήμματα, εύκολα απαντούμε χωρίς ατομική βάσανο και αν οι απαντήσεις μας φτιάχνουν την εικόνα μας στα μάτια των άλλων,επιλέγουμε αυτές τις απαντητικές εκδοχές ως ταυτότητα της σκέψης μας που την ονομάζουμε συνέπεια.
Οι άνθρωποι έχω διαπιστώσει ότι αποφεύγουμε την διερεύνηση των αφηρημένων εννοιών στη σκέψη μας και τις «καταπίνουμε» ως δεδομένες με την πρώτη ερμηνεία, φτιάχνοντας με αυτό τον τρόπο τις ατομικές μας απόψεις άρα και… θεωρίες. Το ίδιο αρέσκομαι κατά περιπτώσεις να κάνω και εγώ, όμως κάποιες φορές θεωρώ ότι μπορεί να μην είναι και έτσι... και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. 

Τι σημαίνει λοιπόν ότι είμαι τακτοποιημένος με την σκέψη μου και συνεπώς ικανοποιημένος με τη ζωή μου;

Είμαι , είσαι , είναι… αδιαπραγμάτευτος! (29 Σεπτ 2012)

.



Αδιαπραγμάτευτος!
Μια λέξη που μέσα της κρύβει ένα ολόκληρο κόσμο αντιλήψεων, θέσεων, εγωισμού και σαφώς το μοντέλο του Πολιτισμού μας που βασίζεται στην δυαδικότητα του «ναι» και του «όχι» κατά την ωφελιμιστική κρίση της επιβίωσης μας.

Σήμερα θα φλυαρήσουμε εξετάζοντας σε ένα διαδικτυακό χωρίς διάλογο (όπως πάντα) μουρμούρισμα, επάνω στην ποιοτική προσέγγιση του αδιαπραγμάτευτου ανθρώπου σε ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις και τις επιλογές της ζωής του.
Για να είμαστε πιο σαφείς μιλώ για μένα, για σένα και για τον γείτονα, που σαν διαβάζουμε συνήθως ένα κείμενο, νομίζουμε ότι μιλά «γενικώς» και εμείς κάνουμε τους αδιάφορους και τους επαρκείς επί του ζητήματος, που δεν μας αφορά το πρόβλημα.

Θα έχουμε ακούσει τελευταία κατά κόρον την έννοια της ατομικής μας αλλαγής προκειμένου να δούμε με άλλα μάτια τον κόσμο, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο την ατομική μας συνεισφορά σε μια παγκόσμια αλλαγή.
Ωραία ακούγεται τούτο!
Άρα λοιπόν η σκέψη τούτη μας ζητά να επαναδιαπραγματευτούμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε (ερμηνεύουμε) τα πράγματα και έτσι μέσα από την δική μας διεύρυνση θα καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας.
Ακόμη πιο ωραία ακούγεται τούτο!
Η απόδειξη για το ότι είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται τον εαυτό μας, βρίσκεται στο γεγονός ότι η ζωή μας δεν είναι και τόσο ευχάριστη και τις περισσότερες φορές είναι γεμάτη αδιέξοδα.
Σε αυτό το σημείο η Πειθώ (για την αλήθεια της άποψης) είναι γεγονός… εδώ σιωπούν όσοι αντιστέκονται, γιατί απλώς η απόδειξη (;) -πως η ζωή τους είναι χάλια- τους καθιστά ανόητους να επιμένουν στην αμετακίνητη θέση τους να δουν αλλιώς τον κόσμο.

Είναι όμως έτσι;

Πειθώ και ανάγκη (27 Σεπτ 2012)

.


Υπάρχουν δύο λέξεις στον τίτλο του άρθρου που τις έβαλα γιατί θεωρώ ότι έχουν κάτι να μας πουν αν τις αναλύσουμε σε σχέση με τη ζωή μας.
Φυσικά δεν σκέφτηκα να φτιάξω καμία πρόταση συνδέοντας τες , που να δηλώνει πως «έχω ανάγκη να πείσω για τις απόψεις μου».
Μακριά από εμένα και εσάς αυτή η αρρωστημένη επιβολή απόψεων μέσω διαφόρων εννοιών που ενώ δεν τις έχουμε αποδελτιώσει φιλοσοφικά και τις ιχνηλατούμε, θέλουμε να επιβάλουμε το λίγο της γνώσης μας ως θεμελιώδη άποψη.  Μεταξύ μας αυτό κάνει και η πλειονότητα των κλάδων της επιστημονικής κοινότητας που αναγορεύει τα ιδεολογήματα της σε Αλήθειες αδιαπραγμάτευτες.
Για κάντε μια βόλτα στις διάφορες έδρες (και αν έχετε διάθεση για γέλιο) θα ξεραθείτε σαν ρωτήσετε να σας τεκμηριώσουν τις αξιωματικές παραδοχές των πεποιθήσεων που στηρίζουν την επιστήμη τους.

Αν θα μιλούσαμε δανειζόμενοι αντιλήψεις από την νέα φυσική επιστήμη, η Πειθώ ανήκει σε κόσμους αθέατους ενώ η Ανάγκη προσδιορίζει τις αντιλήψεις που βιώνουμε μέσα από τα αισθητήρια όργανα μας.
Η Πειθώ είναι κοινωνία γνώσης που δεν έχει πάντα άμεση εφαρμογή στην ζωή μας, δηλαδή είναι άχρηστη για κάποια ηθικά μοντέλα που λειτουργούμε ως συνήθεια. Η Ανάγκη αντίθετα είναι συνδεδεμένη με τα θέλω μας, επειδή άπτεται των επιθυμιών μας που μπορούμε να τις φανταστούμε οραματικά.
Κάτσε να βάλουμε όμως παραδείγματα , γιατί θα βαρεθεί ο αναγνώστης και δικαίως θα φύγει από  τούτες τις γραμμές.

Άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ (26 Σεπ 2012)

.




Είπα για μια στιγμή να δανειστώ ένα τραγούδι με τον αντίστοιχο στίχο για να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι, αλλά έκρινα ότι ο αναγνώστης θα έκανε παλαμάκια και κέφι, ενώ εμένα η διάθεση γραφής μου δεν είναι τέτοια. Άλλωστε είναι γνωστό το κέφι που κάνουμε οι άνθρωποι με άσματα που έχουν στιχουργικό περιεχόμενο του τύπου «ο χάρος βγήκε παγανιά» ευρισκόμενοι σε μια θυμική αναντιστοιχία με το νόημα του στίχου.

Αυτό που θέλω να εκφράσω σε τούτες τις αράδες των προτάσεων, είναι πως εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε θεωρίες και στερεότυπες εκφράσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις μας.
Μπα; Γιατί το λες αυτό; (κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και συνεχίζω) Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία μια και έχω επίγνωση των επιλογών της ζωής μου (Θα πει ένας άνθρωπος που μπορεί να είμαι εγώ ή εσύ αναγνώστη)

Κάτσε όμως να δούμε αν δουλευόμαστε ψιλό γαζί με τέτοιες θέσεις. Το χειρότερο είναι πως θεωρούμε -αληθώς- ότι είμαστε συνεπείς, μια και μας διαφεύγει η παρατήρηση των δράσεων μας σαν ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο ή μέσα σε προσωπικές σχέσεις. Δεν μπορούμε να εξετάσουμε αν όντως κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, αν δεν αναφέρουμε πιο κάτω ορισμένα παραδείγματα που στο σύνολο τους ή έστω σε κάποιο από αυτά ο καθένας μας ανήκει ως περίπτωση συμπεριφοράς.

Λοιπόν… ας ξεκινήσουμε.

Ο Κόσμος που έρχεται (25 Σεπτ 2012)


.




Θα είχε τεράστιο πρόβλημα ένας άνθρωπος που ζούσε στον Μεσαίωνα να μιλήσει αποδεικτικά με αντιρρήσεις για ζητήματα που τα θεωρούσε η τότε Εκκλησία ως Θέσφατα.
Το διαφορετικό ως αντίληψη η τότε άρχουσα θρησκευτική κάστα το τιμωρούσε με θάνατο. Σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο αυτού του σκοταδισμού.

Τα κράτη με τις γραφειοκρατίες τους και την σταθερή αντίληψη για τον κόσμο γύρω τους, βρίσκονται σε μια απειλητική αντίθεση με κάθε τι νέο.
Αν πέρα από την «φιλολογική» προσέγγιση της νέας επιστήμης βγει κάποιος να δηλώσει πως η ζωή του θα πρέπει να έχει άλλους νόμους θα θεωρηθεί αρχικά τρελός ενώ στην συνέχεια θα τιμωρηθεί από την εκτελεστική εξουσία.
Τι να πει κάποιος στα πανεπιστήμια που διδάσκουν την Οικονομία με τόση σοβαρότητα θεωρώντας ότι στη φύση υπάρχει η υπεραξία….
Τι να πει κάποιος στην δικαστική εξουσία που διαχωρίζει τις αντιλήψεις των ανθρώπων στοχεύοντας μέσα από την τιμωρία στον παραδειγματισμό;
Δεν αναφέρω βέβαια καθόλου τις θρησκευτικές εξουσίες, γιατί εκεί το «δόγμα» είναι το όριο της φυλακής στη σκέψη όσων τις λειτουργούν.

Σκέψεις για τη λογική και το συναίσθημα (22 Σεπτ 2012)

.




Βρε καλώς τον!
Είπα στον εαυτό μου σαν μου ήρθε η διάθεση να δώσω χώρο σκέψης πάνω στη λευκή σελίδα του υπολογιστή. Ναι μου ήρθε η επιθυμία του μοιράσματος, και την αναγνωρίζω -δύσκολα- κάθε φορά όταν δεν ξεπροβάλει μέσα από το «πρέπει» στη ζωή μου, αλλά από το «Θέλω» που περιλαμβάνει τη διάκριση του μέτρου. Ίσως έτσι όφειλαν να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις σε όλες τις εκδοχές τους… αλλά μιλάμε για μια άλλη κοινωνία που δεν έχει έρθει ακόμη. Άλλωστε το «θέλω» ακόμα και χωρίς την διάκριση του μέτρου, φοβόμαστε συνήθως να το εκφράσουμε γιατί κάνει ευάλωτο μέσα από κοινή έκθεση τον εσωτερικό μας κόσμο. Αντίθετα έχει μάθει ο καθείς μας (εξ απαλών ονύχων) πως το κλάμα ή η γκρίνια είναι το μόνο μέσον για να διεκδικούμε.

Πίνοντας το καφεδάκι (2 Σεπτέμβρη 2012)





Γύρισα σπίτι μου από την έξοδο του πρωινού. Έβαλα να φτιάξω καφέ φίλτρου και κάθισα να τον απολαύσω στο γραφείο. Μου αρέσει ο ζεστός καφές καθώς σαλεύει το άχνισμα του από το αεράκι που απομακρύνει το καλοκαίρι κάθε Σεπτέμβρη. Το έντονο το φως του ήλιου έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο και οι ήχοι της έξω θορυβώδους ζωής έμοιαζαν να πασχίζουν να φτιάξουν τη δική τους μουσική στη σκέψη μου.
Έφερα κοντά στα χείλη την κούπα και πήρα μια ανάσα προσπαθώντας να ξεχωρίσω τα αρώματα που έβγαζε η μνήμη μπροστά στο αχνιστό φλιτζάνι του φθινοπώρου.
Πολλά διανοήματα, αποκρίθηκα ψελλίζοντας στον εαυτό μου και κοιτώντας το φλιτζάνι με τον αχνιστό καφέ. Συνέχισα … είναι μόνο μια μυρωδιά και εγώ θα την απολαύσω.
Λέμε πολλά, σκέφτηκα, και μας διαφεύγουν οι στιγμές που φτιάχνουν το παρόν της ζωής μας. Πηγαίνουμε κάπου ή βρισκόμαστε με ανθρώπους και ένα ολόκληρο παρελθόν βρίσκεται μαζί μας σε μια αγωνία σκεφτόμενο να λειτουργήσει το μέλλον.
Γράφουμε ή λέμε τις σκέψεις μας ως νεκρό-ανατόμοι του γνωστικού μας παρελθόντος λειτουργώντας την ίδια στιγμή επικλήσεις με ευχές για ένα άγνωστο μέλλον. Ορθολογιστές είμαστε μέσα από το φόβο μας, μπροστά στην θυμέλη της ζωής που την αφήνουμε σε χέρια που δεν ορίζουμε και την ονομάζουμε τύχη. Όποτε συναντώ ανθρώπους που με αποφασιστικότητα μου λένε πως ορίζουν το μέλλον τους μέσα από την συγκρότηση του εαυτού τους, γελώ γιατί απλώς ψεύδονται και δεν το καταλαβαίνουν.

Σκεπτόμενος τον Αμφιτρύωνα (1 Σεπτέμβρη 2012)


.



Δεν θα γράψω πολλά λόγια για την ταυτότητα του έργου του Μολιέρου Αμφιτρύων σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, ούτε θα ασχοληθώ με το σύνηθες άθλημα των επαίνων ή αρνήσεων της απόδοσης των συντελεστών της παράστασης που είδα στο θέατρο Βράχων.
Θα «πάω» τη γραφή με το βλέμμα της σκέψης κατ’ ευθείαν στις απορίες και τις χαρές που είχαν τα μάτια μου σαν και εκείνα των παιδιών που ανακαλύπτουν τον κόσμο μετά την γέννηση τους. (1)
Πριν αρχίσω να δώσω ένα ηλεκτρονικό χώρο που ενημερώνει όποιον δεν έχει πληροφορηθεί για το θεατρικό γεγονός του καλοκαιριού, που συζητήθηκε αρκετά στους χώρους του φιλοθεάμονος θεατρικού κοινού.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=17385

23 Αυγούστου 2012

.

Διάβασα το άρθρο του Σωτήρη που έλαβα πριν λίγο στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο.
Χαμογέλασα και με έκανε να σκεφτώ έτσι η τελευταία παράγραφος του κειμένου. Συνδύασα τη σκέψη με το αμφιθυμικό του χαμόγελο στις κουβέντες μας και σκέφτηκα πως μου έβαλε ένα ερώτημα σχετικά με την άλλη όψη που ενδέχεται να έχει η Άτη. Μέχρι τώρα μέσα στη σκέψη μου την αντιλαμβανόμουν ως υπερβολή της ύβρης που διαπράττουμε οι άνθρωποι στη ζωή μας και μέσω αυτής προκαλούμε την Νέμεση. Άλλωστε τούτο ως έννοια το συναντώ τελευταία μέσα από τις πρόβες της Ηλέκτρας καθημερινά. Εδώ όμως ο Σωτήρης μου δίνει μια πρόκληση στη σκέψη.
Αν πάψουμε να είμαστε όντα με τέτοιο πεπρωμένο (που παράγουμε τραγωδίες) προσβλέποντας σε μια ανυπαρξία συναισθηματικών και ωφελιμιστικών υπερβολών θέλοντας να πετύχουμε μια ευταξία στη ζωή μας ως κοινότητα μυρμηγκιών… βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;

22 Αυγούστου 2012





Οι άνθρωποι είμαστε συνηθισμένοι να φοράμε την τήβεννο των καλύτερων απόψεων μας και να γράφουμε ή να κοινωνούμε λεκτικά τα μικρά και μεγάλα ψέματα μας για να νιώσουμε πιο πλήρεις απέναντι στην ματαιοδοξία της άγνοιας μας.

Κάποιοι μιλούν «επιστημονικά», άλλοι από καρδιάς, μερικοί ακόμα με την λογική της πολιτικής άποψης για ότι θεωρεί ο καθείς σημαντικό στη θωριά της σκέψης του.
Μια λαϊκή αγορά κάθε λογής φυλών με διαφορετική γλώσσα, που στις πραμάτειες μας κουβαλάμε από άχρηστα σκουπίδια έως πολύτιμα πετράδια που μας εντυπωσιάζει μόνο η παραξενιά της λάμψης τους. Όλα τούτα έχουμε ανάγκη να τα πουλήσουμε σε καλή τιμή. Τα σκουπίδια της σκέψης μας τα διαλαλούμε ακριβά στην πούληση και τα πετράδια τα αφήνουμε στο παζάρι της ανάγκης μας να υποτιμηθούν από την άγνοια της χρήσης τους. Νομίζουμε ότι ο μέσος όρος της προσφοράς στο βωμό της ανάγκης, είναι μια δίκαιη πράξη. Έχουμε στο κεφάλι μας έννοιες όπως ο "μέσος όρος" ή το "φυσιολογικό" σε εκτίμηση μια και έχουν επιβιωτική ιδιότητα στον χαμελαιοντισμό της ζωής μας μέσα στο πλήθος των ομοίων μας.

Πρώτη Αυγούστου του 2012

.



Είπα να χαιρετήσω τον Αύγουστο με δυο γωνιές της οπτικής μου.
Στη μια γωνιά κάθονται οι τρεις Διογένητες αδερφάδες η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος. Δίπλα τους γίνονται όλα τα έργα της ζωής μας που έχουν μέσα τους την έξαψη του έρωτα και του πόνου.
Στην άλλη γωνιά του τοπίου κάθεται η σκέψη της μουσικής που βλέπει την περιορισμένη βούληση και τραγουδά την δύναμη που βρίσκεται ανάμεσα στα όρια του «μπορώ» των ανθρώπων φτιάχνοντας θνησιγενή Έπη.
Διάλεξα δηλαδή για να ευμενίσω τον διακεκαυμένο φέροντα δώρα και θάνατο Αύγουστο με δυο σκέψεις… Αυτήν του Θόδωρου Αγγελόπουλου αντάμα με την Ελένη Καραϊνδρου και εκείνη του δωρικού ψυχοπομπού Νίκου Σκαλκώτα.


Πρώτη μουσική εικόνα :  http://www.youtube.com/watch?v=hRxc77-Cqxw&feature=related

Δεύτερη μουσική εικόνα: http://www.youtube.com/watch?v=SjaDF9gugVc&feature=related

Μουσικό κέρασμα για "όραση" με κλειστά μάτια

.


Η πρώτη επικοινωνία ουσίας των ανθρώπων ίσως ήταν το πλησίασμα των ακριβών μας δακτύλων στο κέντρο ηδονής και επιβίωσης, δηλαδή το στόμα, σαν έκαναν την πρώτη μίμηση του κινδύνου που τους ένωνε.
Μιλώ για τον συριστικό ήχο των τεράστιων ερπετών που έφτασε ως τις μέρες μας ατόφιο σημαίνοντας σιωπή.
Μαζί με την σιωπή συνταίριαξε την ύπαρξη του και ο φόβος στα μάτια μας.
Αυτόν κουβαλούμε ακόμη και σήμερα στο «προϊστορικό τοπίο» της εξέλιξης μας.

Η ζωή μας είναι μια ισορροπία πάνω στο λεπίδι της ανάγκης που κρατά δυο άκρες σχοινιών. Το ένα σχοινί μας τραβά στη ζωή και το άλλο στο θάνατο. Αυτή η διαρκής ταλάντευση είναι το δικό μας δικαίωμα μέσα από την βούληση να υπάρχουμε.
Έχουμε όμως και άλλες κατευθύνσεις που δεν έχουν σχέση με το δικό μας καλό ή κακό στην προσπάθεια να μείνουμε όσο πιο πολύ μπορούμε ισορροπιστές στη ζωή μας. Η μια κατεύθυνση είναι το χάος κάτω από μας που μπορεί να το ονομάσουμε και «γνώση» ενώ το επίσης χάος πάνω από το κεφάλι μας θα το λέγαμε «αδύνατη γνώση».
Ανάμεσα λοιπόν στα όρια μας όντας γνώστες και ανίδεοι καλούμαστε να επιλέγουμε την ισορροπία μεταξύ της ζωής και του θανάτου χωρίς να ξέρουμε το κεντρικό «γιατί» της σκηνοθεσίας των Νόμων που υπηρετούμε.
Οι πρόγονοι μας θα έλεγαν ότι είμαστε εν τη γενέσει μας τραγικά όντα, αν και εμείς νομίζουμε σήμερα ότι εποπτεύουμε την αδυναμία μας.

Στο λεπίδι επάνω ανεβήκαμε ως άνθρωποι σαν θελήσαμε να ξεφύγουμε από τον φόβο του συριστικού ήχου και να γίνουμε νικητές της «ανάγκης» μας. Ο λυρικός ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος μας είπε πως «Ανάγκα και θεοί πείθονται» και δεν είχε άδικο, μια που το ολιστικό γεγονός που περιλαμβάνει την ζωή και το θάνατο, κλείνει μέσα του ακόμη και την "δύναμη" των θεών μας.
Αρωγός της ανάγκης λοιπόν είναι η Νόηση και η αέναος προσπάθεια μας να αντικαταστήσουμε το φόβο μας με αυτήν.
Πέρασε καιρός από τότε που πρώτο-ακούστηκε στο "σσσ" και οι άνθρωποι αλλάξαμε πολλούς χυμούς έρωτα μα ζήσαμε και πολλά πένθη στις προσωπικές μας απώλειες, έχοντας προσήλωση πάντα στην ανάγκη του παρόντος μας με βοηθό την λησμοσύνη της ιστορίας μας.
Έμεινε όμως κάτι που ακόμη και σήμερα ο κάθε ένας μας οφείλει να ξεπεράσει τον χαρακτηριστικό ήχο του «σσς» μέσα στα κύτταρα του και να μάθει πως σκέφτεται το βλέμμα αυτών που τον απειλούν.

Σαν μάθουμε τη σκέψη «ανάγκης» του άλλου παύει να μας απειλεί και  μαζί του κατορθώνουμε αυτή την ισορροπία μας πάνω στο λεπίδι για όσο διάστημα αντέχει η βούληση μας να μένει ακούραστη.
Τα προϊστορικά όντα εξελίχθηκαν σε πουλιά και εμείς γίναμε πιο μαλακοί και άτριχοι στα μέλη του σώματος μας.
Η ανάγκη όμως παρέμεινε ίδια και η προσωπική μας μαθητεία να μετασχηματίσουμε τον φόβο σε γνώση δεν άλλαξε καθόλου.
Κάτι μέσα μας "φωνάζει" να εξερευνήσουμε το πάνω και το κάτω καθώς και το μπροστά και πίσω από το σημείο ισορροπίας που έχουμε επάνω στο λεπίδι της ανάγκης μας, ενώ κρατούμε με κόπο τις δύο άκρες μας προς ζωή και θάνατο.
Όλες οι εξερευνήσεις μας είναι νοητές και δεν πάμε πουθενά στη ζωή μας παρά μόνο γνωρίζουμε, μαθαίνουμε, βιώνουμε και υπηρετούμε την χαρμολύπη πάντα από το ίδιο σημείο. Κανένας δεν έφυγε από το σταθερό σημείο της ισορροπίας του, απλώς εξέλιξε την επεξεργασία των πληροφοριών της Νόησης του.
Μα δεν είμαστε σίγουροι αν και ο κόσμος είναι τίποτε περισσότερο από ένα σημείο…αν ψάξουμε τα λόγια των ξεχασμένων φιλοσόφων όπως του Παρμενίδη.
Εμάς όμως "κυτταρικά" δεν μας ενδιαφέρουν τα διανοήματα, αλλά το βίωμα της δικής μας γνωριμίας με τον φόβο των συριστικών ήχων.

Ευκαιρία είναι λοιπόν να ακούσουμε μουσικά θέματα από την ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών» του 1992, που τα αγαπώ πολύ και ας φανταστούμε ότι είμαστε απόγονοι των ιπτάμενων δεινοσαύρων -ως αετοί- στον αέρα με το ψυχρό και αποφασισμένο μάτι να ζήσουμε επιβιώνοντας στο τοπίο που μας δόθηκε, χωρίς να έχουμε τρόπο να το γνωρίσουμε έξω από την ανάγκη μας.
Ο λόγος που μου αρέσει η μουσική του έργου είναι γιατί χωρίς να κρύβει την πολεμική της πρωτόλειας πραγματικότητας μέσα από την επανάληψη των μελωδιών της βίας, ενυπάρχει μέσα του μουσικά  μια αγωνιώδης προσπάθεια ατομικής εξέλιξης προς το πέταγμα της σκέψης μας. Κάπως έτσι κατορθώνουμε να αισθανθούμε μέσα από το μουσικό άκουσμα, την ώρα που φαίνονται όλα να επαναλαμβάνονται απειλητικά για μας τη θέα από ψηλά, αλλάζοντας το γνωστικό μας επίπεδο.

Ποτέ δεν θα φύγουμε από την προσωπική μας ανάγκη και πάντα θα είμαστε μέρος ενός «Όλου» που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ. Όμως η Νόηση μας σαν πλησιάσει δρόμους εξερεύνησης πέρα από τα δύο σπουδαία σχοινιά που μας κρατούν σε ισορροπία πάνω στο λεπίδι θα γεμίσουν χαρά το σπουδαιότερο όργανο συν-ύπαρξης που καταλήγει στα χείλη μας.
Ας πούμε ότι είναι μια εκδοχή τα όσα έγραψα, για να ακούσουμε αυτό το έργο διαφορετικά, ανακαλύπτοντας μια άλλη γλώσσα που παρόμοιες της έχει η φύση γύρω μας και σαφώς τις αγνοούμε.
Η ζωή δεν είναι ανθρωποκεντρική και όποιος την βλέπει έτσι διαπράττει την προσωπική του Ύβρη.
Όταν λευτερωθούμε από την αλαζονεία να ορίζουμε ως κέντρο του σύμπαντος τις ανάγκες μας, τότε θα νιώσουμε καλύτερα τον Έρωτα που δεν τον λειτουργούμε ως κτήτορες αλλά ως διαβάτες θα τον λιτανεύουμε ευλαβικά στους περαστικούς Διονυσιασμούς της ζωής μας.

Καλή ακρόαση αν δεν έχετε άλλη αξιοσέβαστη γνώμη που να λέει :
«Αι στο διάβολο και εσύ με τις αναλύσεις σου»

Ιππόλυτος του Ευριπίδη

.

Μου ήρθε η επιθυμία να γράψω για την τραγωδία του παππού Ευριπίδη «Ιππόλυτος». Ο ποιητής καταγόταν από την πατρίδα του θρυλικού Αίαντα, η οποία στις μέρες μας είναι παρακμασμένη με εποίκους της ανάγκης που την ονομάζουν ακόμα Σαλαμίνα.

Τι τάχα να έχει να μας πει αυτό το έργο που καταγίνεται με τα καπρίτσια της Αφροδίτης που θέλησε να τιμωρήσει ένα ευσεβή με έπαρση θνητό –τον Ιππόλυτο- επειδή προτιμούσε αντί Αυτήν, την αγνότητα από την ερωτική επαφή και την θεά Άρτεμη;
Γιατί να παρακολουθήσουμε όλη την ερωτική έξαψη της μητριάς του Φαίδρας για αυτόν, που τον πόθο τούτο της τον έστειλε η Αφροδίτη;
Θα έλεγα πως ο μυθοπλάστης Ευριπίδης κάτι θέλει να μας πει μέσα από την ιστορία του. Για να είμαι πιο ακριβής μας λέει πάρα πολλά και έχουν να κάνουν με την ίδια την αμφισβήτηση σε ότι θεωρούμε Θείο, χωρίς όμως να έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε και πολλά πράγματα για την αδυναμία μας να εποπτεύουμε τη ζωή μας.
Μας διδάσκει το «μέτρο» που συχνά ο ωφελιμισμός και οι αντιλήψεις μας το ξεπερνούν κάνοντας μας υβριστές στη ζωή μας που δεν την ελέγχουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε "ζωή" σαν δεν περάσουμε όλα τα στάδια της...μέσα από τα μαθήματα της πρόκλησης.
Δεν αφήνει «τελεία» ως διδαχή το έργο στη σκέψη του κάθε ενός μας, μια και αποδέχεται πως είμαστε ταυτόχρονα λάγνοι και καθάριοι στη σκέψη ή ακόμα περισσότερο θύτες και θύματα του εαυτού μας.
Κάποιοι που μιλούν για την επιζητούμενη Σοφία της Διάκρισης ως στοιχείο της προσωπικότητας μας, είναι συνήθως αυτοί που δεν βλέπουν πως γίνονται μέσα από τις βεβαιότητες τους μαριονέτα σε άγνωστα χέρια που ονομάζονται μοίρα, ζώντας μέσα στα τεράστια κενά της αγνωστικής τους ύπαρξης…

Ο Ευριπίδης είναι παρατηρητής της ζωής μας και κρατά σιωπηλός απόσταση από την περιπλάνηση στον μαιανδρικό λαβύρινθο της ατομικής μας πορείας. Τα λέει όλα χωρίς να φοβάται μήπως δεν τον αποδεχτούν οι υποκριτές γύρω μας που κρύβουν τις δικές τους ελλείψεις από τα μάτια τους.

Στη ζωή μας έξω από το βίωμα του «Εγώ» και τον παραμορφωμένο καθρέφτη από τον ωφελιμισμό μας, που δείχνει -συνήθως ψευδώς- τις ανάγκες μας, δεν έχουμε τίποτε άλλο στον κόσμο. Η ανατροπή αυτής της εφήμερης όσο ζούμε κτήσης, είναι ο θεόσταλτος Έρωτας που δεν έχει μέσα του το καλό ή το κακό παρά μόνο το βίωμα του πλούτου και της φτώχειας. Αν θα θέλαμε να γράψουμε ο καθένας την ιστορία μας  μέσα σε τρεις λέξεις, θα ήταν μια πρόταση που θα έλεγε πως το Εγώ μας ερωτεύτηκε μέσα από ιδέες, χωρίς να ξέρει… Ο πόθος σε εμάς τους θνητούς ανθρώπους, είναι το σαράκι που έχουμε στα κύτταρα μας για να υπηρετούμε τον άυλο καταλύτη της ζωής Έρωτα που την γεννά και τελειώνει.
Όποιος θελήσει να διαπράξει ύβρη λέγοντας πως ξεπερνά την κυτταρική του μνήμη και περιφρονεί τον Έρωτα, είναι καταδικασμένος να εισπράξει την Νέμεση των ιδεών του.
Την αρμονία μας προτείνει ο Ποιητής, που βρίσκεται ανάμεσα στο «ναι» και το «όχι» του «μπορώ» της ζωής μας. Δύσκολα πράγματα για εποχές φαύλης κατανάλωσης των θέλω μας, που νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο των επιθυμιών μας.

Θα μπορούσαν επί του έργου να πουν πολλά περισσότερα οι θεατρολόγοι, μα εμένα μου αρκεί που νιώθω τον λόγο τούτο στο σήμερα και τον βρίσκω ζωντανό γύρω μου.
Ποιος δεν έχει ζήσει την υπερβολή μέσα από τις αντιλήψεις του αδικώντας στις σχέσεις του;
Ποιος δεν έχει ζητήσει τυφλά την ικανοποίηση του πόθου του χωρίς να ελέγχει τη ζωή του;
Ποιος δεν έχει πληρώσει την φοβία του να ζήσει χωρίς να τσαλακωθεί μέσα από την άγνοια του;

Δεν έχω και άλλα να γράψω βέβαια, μια και τα λόγια είναι άχρηστα αν δεν ταιριάζουν με το βίωμα της καρδιάς που τα απαντά στο συν-αίσθημα της τέχνης.

Παραθέτω ένα βίντεο του Εθνικού Θεάτρου από την Επίδαυρο που παρουσιάστηκε το έργο στους θεατές το 2004, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαϊδη.
Καλή παρακολούθηση σε όσους επιλέγουν την βάσανο της σκέψης αυτού του προλογισμού.

http://www.youtube.com/watch?v=dtosLMmIroQ&feature=related

H φιέστα των Ολυμπιακών του 2012

.
Με την ευκαιρία της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2012 στο Λονδίνο, που συνειδητά δεν την είδα, αναρτώ ένα άρθρο του φίλου μου Σωτήρη Γλυκοφρύδη.
Παρακολουθώ μια ευαισθησία στο θυμικό των Ελλήνων προσπαθώντας να κρατηθούν από ιδεώδη που τα θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας.
Η αιρετική μου οδηγία για ανάπτυξη της πολυμέρειας σκέψης βρίσκεται συμφωνούσα με το άρθρο του αγαπητού μου Σωτήρη.
Θέλει προσοχή όταν παίζουμε «σκάκι» γιατί δεν πρέπει να παρασυρόμαστε σε χώρους ιδεών που δεν είναι ασφαλείς για την δική μας επιβίωση.
Η Ελληνική σκέψη ουδεμία σχέση έχει με την σημερινή γιορτή του marketing των Ολυμπιακών αγώνων. Έτσι έχουν καταντήσει δυστυχώς αυτές οι τετραετείς γιορτές της ντόπας και του υλικού ανταγωνισμού.
Η σύσταση των ιδεών μας μοιάζει με τη σκέψη που λέει πως είδαμε «κόσμο» και βρισκόμαστε παρασυρμένοι πνευματικά από την μεριά του βουνού που έχει λάσπη και κουνούπια… υπάρχουν και καλύτερα τοπία στα οποία μπορεί να μας οδηγήσει η σκέψη της γλώσσας μας… Η Ελληνική γλώσσα είναι γνώση και κρίση φιλοσοφική με ερωτήματα έξω από την πρώτη ανάγνωση.

Ας προσπαθήσουμε να είμαστε λιγότερο αδικημένοι και επηρμένοι οι Ελληνο-έλληνες, σαν θέλουμε να γίνουμε παγκόσμιοι Έλληνες. Το ανάδελφο Έθνος έχει πάντα ηρεμία στη σκέψη του και σαφώς φτιάχνει τα δικά του τοπία ως προπομπός… ακόμη και τώρα που όλα δείχνουν ότι είμαστε ραγιάδες των αναγκών που χάλκευσαν οι καταναλωτικές επιθυμίες μας.




Οι Ολυμπιακοί αγώνες, ο τράγος του Σικελιανού
και η νεκρανάσταση ενός πεθαμένου
(αναθεώρηση για μια νεα εποχή)


του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Τον 6ο π.Χ. αιώνα, ο Σόλων αντιδρούσε στους Ολυμπιακούς αγώνες, διότι όπως έλεγε, « η πολιτεία ξόδευε γι’ αυτούς πολλά ενώ είχε αλλού να δώσει». Την ίδια εποχή οι μικρασιάτες Ίωνες σταμάτησαν να μετέχουν, διότι όπως έλεγαν, «οι αγώνες έδιναν αξία στις σωματικές και αγνοούσαν τις πνευματικές δυνάμεις». Τι συμβαίνει; Στις παραμονές της κλασικής εποχής, υπάρχουν Έλληνες, και δη σημαντικοί, που αντιδρούν στους Ολυμπιακούς αγώνες;
Για κάποιους που έχουν εισδύσει στα βαθύτερα της ιστορίας, ξέρουν πως η λεγόμενη «κλασική εποχή» είναι το μαυσωλείο μιας προγενέστερης «χρυσής εποχής» δυο χιλιάδων χρόνων. Στην ουσία οι Ολυμπιακοί αγώνες που θεσπίστηκαν το 776 από τους Δωριείς, αποτελούν ταφικά μνημόσυνα της εποχής των Ομηρικών προγόνων τους, Μυκηναΐων. Ξεκίνησαν ως αγώνες μνημοσύνης και εκτίμησης.
Δικαίως λοιπόν η «μάνα της Δημοκρατίας», ο Σόλων, διαμαρτυρόταν ότι η πολιτεία ξόδευε πολλά, όπως και οι Ίωνες που έψαχναν την ίδια εποχή την ουσία της ζωής πέραν από τις έννοιες των κοσμοειδώλων. Κατά τους προσωκρατικούς στοχαστές, οι Ολυμπιακοί αγώνες αποτελούσαν ένα δείκτη σεβασμού των αξιών μιας ζωής που χάθηκε. Χωρίς υπερβολή, η κλασική εποχή προκύπτει το κύκνειο άσμα μιας παλαιότερης, πραγματικά μεγαλύτερης σε αξίες, εποχής, αλλά χωρίς ανάλογα ευρήματα - κτερίσματα.
Όταν η Ευρώπη με πρωτεργάτη τη ρομαντική Γαλλία έφτασε σε μια δύσκολη καμπή που χρειαζόταν πρότυπα ηρώων του Ομήρου μετά την ήττα της από τους Πρώσους, προσπάθησε να τα συστήσει μέσα από την επαναφορά των Ολυμπιακών αγώνων, ως εκπρόσωπο του μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού. Στην ουσία όμως έκανε ένα μνημόσυνο στον αρχαιοελληνικό κόσμο του «ευ αγωνίζεσθαι», μη ανασταίνοντας όμως αυτές καθ’ εαυτές τις Ομηρικές αξίες, μοιάζοντας με τον τράγο του Σικελιανού, που προκύπτει ως Διόνυσος και Πάνας να κοιτάζει από την Κινέττα προς τη θάλασσα, μηρυκάζοντας τα χείλη.
Οι ρομαντικο-λυρικοί της εποχής, όπως εδώ ο Κάλβος και ο Παλαμάς (ως οι σπουδαιότεροι), και οι σουρεαλιστές κατόπιν, ως ερωτο-ψυχικοί, θα πιστέψουν στην ανάσταση ενός άταφου νεκρού, όπως ο Σικελιανός που θα προσπαθήσει να αναστήσει ένα πεθαμένο με δελφικές τελετές και ορφικούς ύμνους, παίρνοντάς τον από το νεκροτομείο των Αθηνών στο σπίτι του στην Κηφισιά. Ανασταίνεται όμως ένας πεθαμένος; Ο Καβάφης κρυφοειρωνικά και πεσιμιστικά, λέει προς όλους, ότι ενώ έπρεπε να πουν το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι, είπαν το λεθεμένο «Ίσως». Ο Έλληνες κατά τον Καβάφη και τους νεκρικούς (Καρυωτάκη, κ.λπ), δεν μπορεί να ανακτήσει τα παλιά πρότυπα και τις απολεσθείσες αξίες.
Επομένως, πρέπει να προσδιορίσουμε ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι μια ταφική γιορτή, ένα μνημόσυνο σαν αυτά της Κρήτης όπου χορεύουν οι ζωντανοί με θεούς και πεθαμένους απά στον Ψηλορείτη. Εάν όμως, πράγματι θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή και διαχρονική την ανάμνηση κάποιων αξιών, θα πρέπει να μετακυλήσουμε από την προγονολατρεία στην προγονοεκτίμηση και κριτική, και να επανασυνθέσουμε κατόπιν την βαθύτερη αλήθεια, ενώ για να τιμήσουμε τους όντως σημαντικούς προγόνους μας, πρέπει να βγουν τα άχρηστα αγωνίσματα, κατεβάζοντας το κόστος των αγώνων, βάζοντας στη θέση τους σύγχρονα και πνευματικά (όπως τα τελευταία εντάχθηκαν στα Νόμπελ). Και όλα αυτά, είναι απαραίτητο να τα συνθέσουμε με την προοπτική της πρακτικής ζωή μας ως νεοέλληνες και όχι σαν Ελληνοέλληνες.
Αλλιώς, ως Ελληνοέλληνες, θα είμαστε σαν τον τράγο του Σικελιανού η σαν τον ίδιο τον Σικελιανό που προσπαθούσε με ξόρκια, επικλήσεις και φιλιά στο στόμα, τη νυχτιά, να αναστήσει ένα πεθαμένο.
Είναι τραγικό: Ο «θάνατος» - η αποκαθήλωση της αξίας - ενός τεράστιου σε μέγεθος γονιού να αποτελεί για το παιδί την αυγή της λύτρωσής του.