.
Ποιος φταίει;
Ας μη βιαστούμε να δώσουμε ταυτότητα
στον «εχθρό» που σπέρνει τον όλεθρο.
Θα σας πω για μια ιστορία που έχει
γυριστεί σε ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» και αποτελεί μια
γέφυρα για να περπατήσει η σκέψη της καρδιάς μας σε ερωτήματα που ομορφαίνουν
τις εκφράσεις του προσώπου μας, χωρίς να σβήνουν τις συσπάσεις από τον πόνο που
βιώνουν οι άνθρωποι στους αιώνες.
Ο Αργύρης μας μιλά για την Σοφία της μνήμης και την ενεργή της δράση στο παρόν που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή μας.
Ο Αργύρης μας μιλά για την Σοφία της μνήμης και την ενεργή της δράση στο παρόν που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή μας.
Ποιος φταίει;
Θα αναρωτηθεί αργότερα ο σημαδεμένος
μικρός σε μεγάλο σώμα Αργύρης που μετά τη σφαγή των γονέων και συγγενών του στο
Δίστομο, βρέθηκε μέσα από μια δύσκολη περιπέτεια σε ορφανοτροφείο της Ελβετίας…
-Γιατί επέζησα;
γιατί δεν σκοτώθηκα και γω;
μπορεί κανείς ν’ αφήσει πίσω το
παρελθόν; – αυτή τη βαριά μαύρη σκιά-
Όλα έγιναν όπως έπρεπε στα σενάρια της δυτικής κουλτούρας που ελεούν υποκριτρικά τα θύματα και έτσι ο Αργύρης μεγάλωσε και με επιτυχία σπούδασε Αστροφυσικός.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 ο
πρώην δάσκαλος του από το Ελβετικό χωριό που φιλοξένησε την ορφάνεια του, φτιάχνει μια οργάνωση βοήθειας εκ
μέρους της Ελβετικής Κυβέρνησης. Το παιδί που αντίκρισε σφαγιασμένους τους
γονείς του και ένα ολόκληρο χωριό υπογράφει ένα συμβόλαιο και βρίσκεται για έξι
μήνες στη Σομαλία. Επιστρέφει και εξελίσσεται μεταπτυχιακά στη Ζυρίχη για να
ακολουθήσουν ταξίδια στο Νεπάλ και στην
Ινδονησία ως επιστημονικός σύμβουλος για την δημιουργία ανώτερων τεχνικών
σχολών. Ταξιδεύει πολύ σε όλο τον κόσμο και φωτογραφίζει τα πάντα με μεγάλη
ευχαρίστηση, τοπία ανθρώπους και πάνω από όλα τα άστρα στον ουρανό.
Οι απαντήσεις όμως που οφείλει να δώσει στη μνήμη της γενοκτονίας που υπέστη τον βασανίζουν.
Οι απαντήσεις όμως που οφείλει να δώσει στη μνήμη της γενοκτονίας που υπέστη τον βασανίζουν.
Έτσι στην πεντηκοστή επέτειο μνήμης από
την σφαγή των κατοίκων του Διστόμου από τους Γερμανούς, οργανώνει ένα συνέδριο
ειρήνης το 1994 στους Δελφούς με Έλληνες , Ελβετούς και Γερμανούς ομιλητές.
Το θέμα που διαπραγματεύτηκαν ήταν ο πόλεμος και οι αιτίες που οδηγούν
σε αυτόν, καθώς το μέγα ερώτημα γιατί γίνονται τέτοιες βιαιότητες όπως οι σφαγές,
αναζητώντας τρόπο εξόδου από αυτόν τον φαύλο κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας.
Φυσικά δεν παρευρέθησαν επισήμως ως
πρεσβεία η Γερμανία, αλλά αντιθέτως έστειλαν ανθρώπους τους να καταγράψουν
λεπτομερώς τα λεχθέντα στο συνέδριο.
Εδώ σταματά το σχολιασμό της
γερμανικής απουσίας το ντοκιμαντέρ καταγράφοντας μόνο τη σκέψη του κατοπινού πρεσβευτή της
Γερμανίας στην Ελλάδα (2002-2005) ο οποίος διαπιστώνει ερωτώμενος
πως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ θυμάτων και Γερμανικού κράτους.
Το βάρος της προσέγγισης της
βαθύτερης ανάγκης που γεννά πολέμους τώρα βρίσκεται στην ευθύνη της δικής μας
σκέψης (ως θεατές της ζωής μας) και δεν πρέπει να περιμένουμε την ορμήνια από πουθενά σαν δεν "βουτήξουμε"
στην κατανόηση -ανάλυση- του φόβου που κυριαρχεί πάντα τους ισχυρούς ανά τους
αιώνες.
Η πτώση του τείχους στο Βερολίνο
είναι μια ιστορική στιγμή για τα γερμανικά θύματα (όπως αναφέρει το ντοκιμαντέρ) για να αποδώσουν
επιτέλους οι Γερμανοί τις αποζημιώσεις των επτά δισεκατομμυρίων δολαρίων με τόκους προς την Ελλάδα, ενεργοποιώντας το
«πάγωμα» των αποζημιώσεων από την μεταπολεμική σύνοδο του
Λονδίνου. Η πρεσβεία της Γερμανίας φυσικά χαρακτηρίζει σε απαντητική επιστολή προς το Δήμαρχο του Δίστομου (που ζητά δικαίωση για τα εγκλήματα πολέμου και την σφαγή), το γεγονός αυτό ως «μέτρο εντός του πλαισίου της πολεμικής
στρατηγικής».