Ένα τραγούδι για τον Αργύρη

.


Ποιος φταίει;
Ας μη βιαστούμε να δώσουμε ταυτότητα στον «εχθρό» που σπέρνει τον όλεθρο.

Θα σας πω για μια ιστορία που έχει γυριστεί σε ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» και αποτελεί μια γέφυρα για να περπατήσει η σκέψη της καρδιάς μας σε ερωτήματα που ομορφαίνουν τις εκφράσεις του προσώπου μας, χωρίς να σβήνουν τις συσπάσεις από τον πόνο που βιώνουν οι άνθρωποι στους αιώνες.
Ο Αργύρης μας μιλά για την Σοφία της μνήμης και την ενεργή της δράση στο παρόν που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή μας.

Ποιος φταίει;
Θα αναρωτηθεί αργότερα ο σημαδεμένος μικρός σε μεγάλο σώμα Αργύρης που μετά τη σφαγή των γονέων και συγγενών του στο Δίστομο, βρέθηκε μέσα από μια δύσκολη περιπέτεια σε ορφανοτροφείο της Ελβετίας…
-Γιατί επέζησα;
γιατί δεν σκοτώθηκα και γω;
μπορεί κανείς ν’ αφήσει πίσω το παρελθόν; – αυτή τη βαριά μαύρη σκιά-
Όλα έγιναν όπως έπρεπε στα σενάρια της δυτικής κουλτούρας που ελεούν υποκριτρικά τα θύματα και έτσι ο Αργύρης μεγάλωσε και με επιτυχία σπούδασε Αστροφυσικός.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 ο πρώην δάσκαλος του από το Ελβετικό χωριό που φιλοξένησε την ορφάνεια του, φτιάχνει μια οργάνωση βοήθειας εκ μέρους της Ελβετικής Κυβέρνησης. Το παιδί που αντίκρισε σφαγιασμένους τους γονείς του και ένα ολόκληρο χωριό υπογράφει ένα συμβόλαιο και βρίσκεται για έξι μήνες στη Σομαλία. Επιστρέφει και εξελίσσεται μεταπτυχιακά στη Ζυρίχη για να ακολουθήσουν ταξίδια  στο Νεπάλ και στην Ινδονησία ως επιστημονικός σύμβουλος για την δημιουργία ανώτερων τεχνικών σχολών. Ταξιδεύει πολύ σε όλο τον κόσμο και φωτογραφίζει τα πάντα με μεγάλη ευχαρίστηση, τοπία ανθρώπους και πάνω από όλα τα άστρα στον ουρανό.
Οι απαντήσεις όμως που οφείλει να δώσει στη μνήμη της γενοκτονίας που υπέστη τον βασανίζουν.
Έτσι στην πεντηκοστή επέτειο μνήμης από την σφαγή των κατοίκων του Διστόμου από τους Γερμανούς, οργανώνει ένα συνέδριο ειρήνης το 1994 στους Δελφούς με Έλληνες , Ελβετούς και Γερμανούς  ομιλητές.  Το θέμα που διαπραγματεύτηκαν ήταν ο πόλεμος και οι αιτίες που οδηγούν σε αυτόν, καθώς το μέγα ερώτημα γιατί γίνονται τέτοιες βιαιότητες όπως οι σφαγές, αναζητώντας τρόπο εξόδου από αυτόν τον φαύλο κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας.
Φυσικά δεν παρευρέθησαν επισήμως ως πρεσβεία η Γερμανία, αλλά αντιθέτως έστειλαν ανθρώπους τους να καταγράψουν λεπτομερώς τα λεχθέντα στο συνέδριο.
Εδώ σταματά το σχολιασμό της γερμανικής απουσίας το ντοκιμαντέρ καταγράφοντας μόνο τη σκέψη του κατοπινού πρεσβευτή της Γερμανίας στην Ελλάδα (2002-2005) ο οποίος  διαπιστώνει ερωτώμενος πως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ θυμάτων και Γερμανικού κράτους.
Το βάρος της προσέγγισης της βαθύτερης ανάγκης που γεννά πολέμους τώρα βρίσκεται στην ευθύνη της δικής μας σκέψης (ως θεατές της ζωής μας) και δεν πρέπει να περιμένουμε την ορμήνια από πουθενά σαν δεν "βουτήξουμε" στην κατανόηση -ανάλυση- του φόβου που κυριαρχεί πάντα τους ισχυρούς ανά τους αιώνες.
Η πτώση του τείχους στο Βερολίνο είναι μια ιστορική στιγμή για τα γερμανικά θύματα (όπως αναφέρει το ντοκιμαντέρ) για να αποδώσουν επιτέλους οι Γερμανοί τις αποζημιώσεις των επτά δισεκατομμυρίων  δολαρίων με τόκους προς την Ελλάδα, ενεργοποιώντας το «πάγωμα» των αποζημιώσεων από την  μεταπολεμική σύνοδο του Λονδίνου.  Η πρεσβεία της Γερμανίας φυσικά χαρακτηρίζει σε απαντητική επιστολή προς το Δήμαρχο του Δίστομου (που ζητά δικαίωση για τα εγκλήματα πολέμου και την σφαγή), το γεγονός αυτό ως «μέτρο εντός του πλαισίου της πολεμικής στρατηγικής».

ΦΟΥΕΝΤΕ ΟΒΕΧΟΥΝΑ στο τότε μπομπινόφωνο

.




Με πλήρη επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας να μεταφέρω τα δεδομένα της συναισθηματικής μου νοημοσύνης μέσω του λόγου, διάλεξα να ψευδό- κοινωνήσω την θεατρική μουσική που σκάρωσε ο Θάνος ο Μικρούτσικος για το έργο Φουέντεο Οβεχούνα που ανέβηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας στην Σαλονίκη την εποχή που ήμουν φοιτητάκος με ερωτήματα για τον έρωτα, την πολιτική και την ίδια τη ζωή που δεν καταλάβαινα.

Το αστείο είναι πως ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει τίποτε από τα τότε ερωτήματα μου, έστω και αν έχουν σκαφτεί περίτεχνα στην «πέτρα» που περιφέρω ως άποψη ερωτημάτων και νομίζω ότι είναι ένα έργο που με χαρακτηρίζει.

Θυμάμαι το μπομπινόφωνο που είχαμε με τον αγαπημένο συγκάτοικο και φίλο Βαγγέλη στο σπίτι σαν φτιάχναμε όνειρα για ότι δεν καταλαβαίναμε μέσα από το τραγούδι τούτο.  Όσο περνούσαν τα χρόνια συνέχιζα σε κάποιες  ιδιαίτερες στιγμές να σιγοψιθυρίζω το σκοπό του, φοβούμενος όλους τους άλλους που ήξεραν ακριβώς τι σημαίνει τούτο και είχαν σιγουρέψει τον σωστό τρόπο ζωής των άλλων μέσα από τις βεβαιότητες της γνώμης τους.

Φοβάμαι ακόμη τώρα όσους γνωρίζουν την Πολιτική, την Οικονομία, τον Έρωτα, την Φιλοσοφία και την Ιστορία της Ανθρωπότητας. Φοβάμαι περισσότερο τις βεβαιότητες του ίδιου μου του εαυτού που έχει έτοιμες τις αγορεύσεις για αυτές, με όλα τα σκαμμένα ερωτήματα στην «πέτρα» - που δεν του ανήκει- αλλά την περιφέρει σαν κατόρθωμα.

Το ακόλουθο «Τραγούδι του γάμου» από το θεατρικό έργο νομίζω ότι μιλά με μία καταπληκτική σύνθεση εικόνων για όλη τη ζωή μας, αναδεικνύοντας άλλη μια άγνωστη φιλοσοφικά έννοια όπως αυτή του Γάμου πέρα από τις ανόητες βεβαιότητες που διατηρεί η ατομική «φιλοσοφημένη» μας άγνοια.



Σκέφτομαι…

Όταν τελειώσει η βία της ανθρώπινης έκφρασης που κρύβεται πίσω από τις λογικές αποδείξεις της γνώμης, έρχεται ο τραγικός «Θεός» να γεμίσει το κενό που σκάψαμε.
Αυτό το «Θεό» αντιμετώπισαν όλοι οι τραγικοί ήρωες όπως ο Κρέοντας, μα και κανένας από μας δεν τον αποφεύγει, στις τελευταίες ανάσες της εξόδου από την παράσταση της ζωής μας κατά τον ρόγχο θανάτου.

Μέχρι τότε ψάχνουμε για βεβαιότητες στη ζωή, σε ότι ετούτη περιλαμβάνει στα περιεχόμενα της… δηλαδή την Πολιτική, τον Έρωτα και κάθε Νέο που ως άγνωστο μας φοβίζει.


Υ.Γ

Πληροφορίες για την Φουέντεο Οβεχούνα προτείνω να διαβάσετε όσοι θέλετε από μια ανάρτηση ενός γλυκύτατου ψυχιάτρου που γράφει και προωθεί την ποίηση, αλλά κυρίως ξέρει να σηκώνει το ποτήρι με χαμόγελο σε συνευρέσεις. Μιλώ για το «Ποιείν» και τον Σωτήρη Παστάκα.
http://www.poiein.gr/archives/1021/index.html


 Το τραγούδι του γάμου
Στίχοι: Γιώργος Μιχαηλίδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη


Στης Φουέντε Οβεχούνα την κοιλάδα
κόρη με ξέπλεκα μαλλιά διαβαίνει
και μες σε χρυσαφιού γυαλάδα
ιππότης πάνω σ’ άλογο προβαίνει

Κρύβετ’ η κόρη μες σε φυλλωσιά
κι είν’ η καρδιά της σα φτερούγα λαβωμένη
φεγγάρι του ιππότη η αρματωσιά
ήλιος η μορφή του η λαγγεμένη

Κόρη που κρύβεσαι μες στα κλαδιά
τι ειν' αγάπη ποιος τη σταματάει
ποια θάλασσα, ποια λαγκαδιά
την αγάπη ποιος τη σταματάει

Άλογο δίχως καβαλάρη φεύγει πέρα
κι ένα σπαθί σα δέντρο ορθό στο χώμα
κόρη που έσπερνες τη μέρα
γυναίκα που θερίστηκες το γιόμα