ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

04.
Πάντα επίκαιρος ο Καβάφης με το ποίημα του
«Περιμένοντας τους βαρβάρους», ζητά την στάση μας απέναντι σε ότι ο ωχαδερφισμός το γιγαντώνει…
Τόση ομορφιά και ηρεμία στις καταγραφές ιστοριών του χωριού μας θα ήταν ψεύτικη αν δεν έχει μέσα του τις αντιθέσεις σκέψεων και συμπεριφορών της ζωής…
Έτσι και το όμορφο γερασμένο χωριό μας, έχει όλη την Ελληνική «κουλτούρα» μέσα στα ερείπια της ιστορίας του.

Οι βάρβαροι έρχονται πάντα με το θράσος και την ονειροπόληση της αδιαμόρφωτης ψυχής τους ,για να χτίσουν την ματαιότητα της κυρίαρχης φτώχιας τους… Έχει και η Δραγασιά το μερίδιο της ,από την ένδεια των νεοελλήνων.
Δεν γινόμαστε φτωχότεροι αν μπορούμε να δούμε και την σκιερή πλευρά της κοινωνίας μας…

Αντίθετα είμαστε περισσότερο ελεύθεροι , αν στεκόμαστε με παρρησία απέναντι σε ότι οφείλουμε να προστατέψουμε ως κόρη οφθαλμού.
Ένα σημαντικό έχουμε να προστατέψουμε και πάνω σε αυτό οφείλουμε να χτίσουμε … είναι ο Πολιτισμός μας.

Πρόσφατα λοιπόν η Δραγασιά έγινε στόχος άξεστης σκέψης και δράσης.
Σας παραθέτω την ομιλία που έστειλα στον πρόεδρο του συλλόγου με σκοπό να την κοινωνήσει με τους συγχωριανούς μας σε μια ύστατη προσπάθεια να ευαισθητοποιήσω ότι καθαρό μπορεί να έχουν ακόμη μέσα τους τα άτομα με τις παραβατικές συμπεριφορές.
Η υπόθεση αφορά καταστροφές σε μνήμες αρχείων του ιστορικού μας σχολείου, καθώς και σε καταστροφές μνημείων με σκοπό να βρουν αρχαία αντικείμενα.
Πρόσφατα έσκαψαν στο ιερό μιας εκκλησίας που είναι πλέον των χιλίων ετών και αφαίρεσαν όλα τα ιερά παμπάλαια σκεύη που είχαν κρύψει οι προγονοί μας για προστασία από τους «βαρβάρους».
Αγωνίζονται κάποιοι φιλότιμοι συγχωριανοί να φτιάξουν το μουσείο … αλλά είναι δύσκολο όταν έχεις τόσο απροκάλυπτες παραβατικές συμπεριφορές που με εκφοβισμό πιστεύουν ότι υποκαθιστούν την έννομη τάξη στο ήρεμο χωριό που από τη φύση του μοιράζει αγάπη…

Ότι ανοίγεται όμως από το σκοτάδι στο φως … έχει ελπίδα να ζήσει…

Ας είναι και αυτή η κατάθεση λιγότερο συναισθηματική, αλλά γόνιμη για την συνέχιση της μνήμης μιας ιστορίας στα παιδιά μας.
Ας μη χαθούν οι μνήμες μέσα από την άφρονα συμπεριφορά των τραγικά ολίγων.

Κάποιοι δεν θέλουμε αυτή την Ελλάδα .. γιατί πιστεύουμε ότι δεν μας αξίζει !


Να ευχαριστήσω τον τεχνικό υπολογιστών και ανιψιό μου Σταύρο Ευστρατίου για την πολύτιμη βοήθεια του από την Αγγλία στο ανέβασμα του ηχητικού αρχείου στο Blog






Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ... ΥΠΑΡΧΩ!

02Σε μια από τις κουβέντες με τον εαυτό μου, σκέφτηκα:
- Γιατί γράφω και παρουσιάζω το χωριό μου…
Διαπίστωσα ότι ένα κυρίαρχα ζητούμενο μέσα μου ήταν να βιώσω και να αποδεχτώ την αλλαγή που συντελείται καθημερινά μέσα μου (μας) και δίπλα μου (μας).
Εύκολο να αναφέρεις και να σχολιάσεις θεωρητικά την αλλαγή (το έχω κάνει στο παρελθόν ως παπαγάλος της γνώσης) … αλλά είναι δύσκολο να την κατανοήσεις…
Το πιο δύσκολο είναι να αφήσεις τις προσδοκίες μακριά σου και να μάθεις ότι δεν ελέγχεις αυτό που πρόκειται να συμβεί.
Δεν είναι ανάγκη να σταθείς μπροστά σε φιλοσοφικά κείμενα και σε πόντιουμ «υψηλών» ομιλιών για να αφήσεις τον εαυτό σου να γίνει παρατηρητής της ζωής σου.


Έτσι λοιπόν κάθε μυαλό θα μπορούσε να αναζητήσει το δικό του συναίσθημα βλέποντας δυο αδέρφια στα γεράματα τους να φροντίζουν με στοργή την υγεία τους για να κρατηθούν στην κουρασμένη τους ζωή.
Το χαμόγελο στο άκουσμα (μια χαρά είναι η πίεση σου … παιδική) δείχνει την χαρά για την νίκη στο παρόν και την σκέψη του μυαλού που λέει … Υπάρχω !

Μεγάλες γιορτές , μεγάλες συναντήσεις και μεγάλες λύπες φιλοξένησε η πόρτα της φωτογραφίας του πατρικού μας σπιτιού στο χωριό.
Τώρα μια γιαγιά (θειά μου) και ο επισκέπτης αδερφός της συντηρούν τη μυρωδιά του σπιτιού που ζει με ανθρώπους.
Πάντα "θα βγαίνει" από αυτή την πόρτα ο σεβάσμιος θείος μου που είχε την θέση του όταν καθόταν και έστριβε το τσιγάρο του με τον ευωδιαστό καπνό.
Ακόμη και σήμερα αποφεύγω να βάλω την καρέκλα μου στην θέση που καθόταν δίπλα στην πόρτα γιατί τον αισθάνομαι παρόντα και σίγουρα του ανήκει.
Σκέψεις ... που στην τεχνοκρατική κοινωνία των ψυχών της ιδιώτευσης , κρίνονται ως γραφικές ...
Εμένα όμως μου φαντάζουν ως η μόνη βακτηρία για την άγνωστη αναγέννηση που οσμίζομαι.

Τέλος σκέφτομαι ,το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλάμε για ότι καθαρό κρίνει ο βαθύτερος εαυτός μας ότι έχουμε …
Σκέψεις για το που θα πάει ο λόγος , τι θα γίνει , ποιος θα συντονιστεί , δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία γιατί πάντα η ανατροπή δεν στηρίχτηκε σε οργανωμένη σκέψη χειραγώγησης…
Τα πάντα εξελίσσονται ... ακόμη και οι "πολιτισμοί" που θεωρούμε ότι είναι πανίσχυροι και μας ορίζουν...
Εύχομαι καλές εκπλήξεις … το «πότε» για τους ανυπόμονους δεν ορίζεται...
Μία μόνο συμβουλή... προς το παρόν, η πίεση μας πρέπει να φροντίζουμε να είναι ... "παιδική" , και το μυαλό μας να λέει ... "Υπάρχω"!

ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ


- Μασμανίδης ! που είσαι ρε παλικάρι ;
- Εδώ , απάντησε στο βροντερό κάλεσμα της φωνής μου μέσα από την αυλή του σπιτιού του ο Σάκης , άντρας της πρώτης μου ξαδέρφης.

Τον βρήκα να προσπαθεί να βγάλει τη σκουριά από παλιά εργαλεία ,που με ζήλο τα περιποιείται, για να φτιάξει υλικό για το λαογραφικό (και όχι μόνο) μουσείο της Δραγασιάς.
Που είναι η συλλογή σου με τα έντομα του αποκρίθηκα (που τα προορίζει και αυτά για το μουσείο) και έσπευσε με καμάρι να μου δείξει το τελευταίο του απόκτημα την φτερωτή αγελάδα όπως μου είπε .

Ακόμη και τα έντομα που μαζεύει φροντίζει να τα βρίσκει σε αδυναμία να συνεχίσουν τη ζωή τους γιατί όπως μου είπε,
- Κρίμα είναι να τα σκοτώνουμε μερικά είναι σπάνια…
Κάπως έτσι έπιασε και την φτερωτή του αγελάδα που το θεώρησε πιο δίκαιη λύση από να την φάνε τα μυρμήγκια.

Το χαμόγελο του Σάκη φωτεινό μέσα στην ενασχόληση του και το προσωπικό του χρέος στο στόχο του ... σε πλήρη λειτουργία.
Σήκωσα τα μάτια μου από την όμορφη αυλή και τα άφησα να τρέξουν γύρω στα αιώνια βράχια.

Είναι περίεργη αυτή η χαρά που νοιώθω όποτε η ανάσα μου γεύεται τον αέρα του τοπίου.
Νοιώθω το παρόν μέσα από μια χαρμολύπη για ότι υπήρξε και ότι θα σταματήσει να υπάρχει.
Βλέπω τους ανθρώπους ως παρελθόν , παρόν και μέλλον που δεν έχει σημασία η παρουσία τους αλλά η μνήμη.
Είναι τόσο περίεργη η αίσθηση , που δεν είμαι σίγουρος αν βρίσκομαι και εγώ εκείνη τη στιγμή εκεί.

Ο Σάκης όμως δουλεύει και θα φτιάξει το μουσείο της Δραγασιάς … ταυτόχρονα με το πότισμα του μικρού κήπου στην αυλή του σπιτιού του, που έχει την ίδια αξία…
Μεγαλύτερη αξία έχουν οι στιγμές που τρίβουν τα επιδέξια χέρια του με αγάπη τα αντικείμενα παρά τα ίδια ως εκθέματα που θα στέκουν πάνω στις προθήκες άοσμα και άγευστα για τον επισκέπτη χωρίς εμπειρία…
Δεν του το λέω όμως γιατί για μένα αυτός είναι πιο σημαντικός σαν ύπαρξη από χίλια μουσεία και απλά δεν το ξέρει.
Το ότι δεν το ξέρει είναι η δύναμη του… και δεν είναι απλό να ζει κανείς με την καρδιά του !
05 03

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΧΤΣΕ

.

Κάθε σπίτι έχει κοντά ή λίγο μακρύτερα, τον μπαχτσέ του.
Η παραγωγή λαχανικών καθώς και οσπρίων για την οικογενειακή οικονομία συνδυάζεται με μια καλή καθημερινή γυμναστική των παππούδων και των γιαγιάδων.
Κάθισα κρεμασμένος στην περίφραξη και όπως κοίταγα ταυτόχρονα τη γη με τον ορίζοντα, λέω στον Θειο μου το Θωμά που περίμενε την κρίση μου για τον περιποιημένο μπαχτσέ του.

Δεν στα τρώνε θειε μου ζώα ; … ή δε βαριέσαι να φάνε κι αυτά…(του είπα)
Πως δεν τα τρων καλό μου (ήταν η απάντηση) και συνέχισε
Τα ρήμαξε ο τυφλοπόντικας , να τον δεις πως σκάβει και τρέχει ρε παιδί μου.
Τι κάνεις για αυτό ( τον ρώτησα)
Τους κανόνισα (είπε όλο καμάρι) έβαλα μικρά όρθια ξυλαράκια κοντά μεταξύ τους στο χώμα και τα άτιμα όπως σκάβουν χτυπάν τη μύτη τους και φεύγουν.
Γέλασα χαρούμενα για την «οικολογική εκδίκηση» του θείου μου.  Παράλληλα γελούσα με περηφάνια για τη σκέψη τους , μια και ο «εξολοθρευτής» είχε μείνει μακριά από το χωριό μας και ευτυχώς δηλαδή.
Η λογική του (ότι μας απειλεί την προσχεδιασμένη πρόσοδο μας) … το σκοτώνουμε , δόξα τω Θεώ δεν πέρασε ακόμη από τη σκέψη τους.  Η μήπως αυτό που άκουγα είναι ο πολιτισμός ;
Η έννοια του μοιράζομαι με τα ζώα , είναι δεδομένη στην καθημερινότητα.
Ακόμη και για τις αρκούδες που έρχονται ως την πόρτα τους και τρώνε τους καρπούς από τα δέντρα τους, θα ακούσεις καμιά φορά να λένε.
- Α τι έκανε η αρκούδα ψες (χτες) ξεπάτωσε το … (περιγράφουν το δέντρο με τη θέση του ), η αφιλότιμη όλα τα κατέβασε, (τα κλαριά) δεν φοβούντι πια πιδίμ μας συνήθησαν δεν κάνουν χωρίς εμάς.
Λες και είναι άτακτα παιδιά που θυμώνουν μαζί τους , αλλά είναι παιδιά τους.

Λίγο διαφορετική αντίληψη από την ζωοφιλία των ανθρώπων της φυλακής του μπετόν… ας πούμε ότι δεν βάζουν κορδέλες στις αρκούδες και δεν καλύπτουν τα ψυχολογικά τους κενά με φιλιά στα ζώα ...
Τελικά είναι καλός ψυχίατρος η Φύση...
01

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΒΟΛΤΑ

.
Τώρα πια , απέραντη ησυχία τις φωτεινές μέρες της άνοιξης στα σοκάκια του χωριού.

Άλλοτε παιδιά έπαιζαν και οι ήχοι τους αναμιγνύονταν με τα βελάσματα και τα κακαρίσματα μέσα από τις κλειστές αυλές.

Οι τοίχοι, γδαρμένοι από το χρόνο αντιστέκονται αξιοπρεπώς στην μοίρα τους.

Στη φωτογραφία ένα κεντρικό μέρος της Δραγασιάς που οδηγεί στην πλατεία του χωριού.
Στο βάθος το παραδοσιακό καφενείο που στέκει ακόμη με σφαλιστές τις μνήμες του.

Τα υλικά της δόμησης ξένα πλέον στην αισθητική και λογική της εποχής μας , μετατρέπονται σε ένα εικαστικό γλυπτό που κάθε χρόνο λιώνει όλο και πιο πολύ για να ξεκουραστεί στη λησμονιά του κάποια στιγμή.

Η σχέση πέτρας, ξύλου και πλιθιών έχει αντέξει θαυμαστά στο χρόνο.

Το περίεργο είναι ότι όσο γερνούν οι κατασκευές , γίνονται περίεργα όμορφες … σε αντίθεση με την δόμηση του «πολιτισμού» μας που συνεχώς ασχημαίνει.

Ποιος τολμά να δει την πραγματική αιτία του γιατί συμβαίνει αυτό;

Ποιοι μπορούν να δώσουν απαντήσεις;

Επαΐοντες τεχνοκράτες ή γέροι φιλόσοφοι ;

Βαριές σκέψεις για μια απλή βόλτα …

Άλλωστε θα μας τα λύσουν άλλοι … εμείς έχουμε δουλειές…
02

ΕΝΑΣ ΜΑΚΡΙΝΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ

03 05.
Στη ζωή μου έχω μάθει να επικοινωνώ επώνυμα με ανθρώπους και να τους εκφράζω τις απόψεις μου σε κάθε συνάντηση που η ζωή ορίζει ως γεγονός.

Κάπως έτσι έγινε αποδέκτης ενός απαντητικού μου γράμματος ο κ. Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης , μέσα από την ιδιότητα του ως μέλος της διοικούσας επιτροπής του πολιτικού σχηματισμού ΔΡΑΣΗ.

Στο απαντητικό μου κείμενο, έκανα αναφορά για τον διαδικτυακό χώρο αυτό , ως φιλοφρόνηση για την αγάπη που έχει στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Ικαρία.

Με εξέπληξε η καθαρότητα και η αμεσότητα του ανθρώπινου στοιχείου που χαρακτηρίζει τον κ. Αϊβαλιώτη, απέναντι σε ένα απλά σκεπτόμενο άνθρωπο που δεν ανήκει στην λογική των προβάτων της πολιτικής.

Μου δήλωσε ότι συγκινήθηκε πολύ μετά την περιήγηση του στο blog ,γιατί η καταγωγή του πριν τρεις αιώνες περίπου, έλκεται από τα ορεινά μέρη της Κοζάνης και έσπευσε να μου αποστείλει ένα λεύκωμα της Ικαρίας που έχει συνεισφέρει και ο ίδιος στην επιμέλεια δημιουργίας του.

Θέλω να τον ευχαριστήσω και από αυτό το βήμα για την συγκρότηση του.

Επιφυλάσσομαι να του βρω μια παλιά πέτρα (απολίθωμα), από αυτές που κάποτε είχαν ζωή… γιατί κρίνω ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δώρο ένδειξης εκτίμησης σε ένα άνθρωπο που ασχολείται με τα κοινά.

Λάος σημαίνει λίθος (πέτρα) … και όταν ο Δευκαλίων μαζί με την γυναίκα του την Πύρρα τις έριχναν κατ εντολή του Δία μετά τον κατακλυσμό … πίσω τους γεννιόνταν Λαοί… νέοι Λαοί… αναγεννημένοι Λαοί….

Η παράδοση και η αγάπη για ένα τόπο είναι το εφαλτήριο του πετάγματος ενός αετού.

Η πορεία του στα ουράνια αποτελεί την ουσία της γέννησης και ύπαρξης του …

Μπορεί να επιστρέφει ξανά … και εκεί να αφήνει τη μνήμη του … αλλά το μεγαλύτερο γεγονός στη ζωή του ήταν το ταξίδι….

Κάπως έτσι ενώνονται όλες οι πατρίδες ... αρκεί να έχουν μνήμη.

Ευχαριστώ τον κ. Αϊβαλιώτη και του δηλώνω ότι τον νοιώθω Άνθρωπο … άρα και δικό μου πατριώτη.

Κ.Ζ.

ΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΑΛΩΝΙΟΥ

01 05.


Εκείνο το βράδυ, περνώντας από του Αγά το πηγάδι, φτάσαμε μαζί με το γιό μου Ηλία στο αλώνι έξω από το παλιό σπίτι του Αγά.

Υπήρχε ακόμη η γέρικη καμάρα με την παλιά πόρτα, τελευταίο απομεινάρι που δήλωνε την ιστορία του κομματιού γης που πατούσαμε.

Σταθήκαμε στο ψηλό αλώνι και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε ξαπλωμένοι στο γρασίδι με τα μάτια μας καρφωμένα στον έναστρο ουρανό.

Θαυμάσαμε για κάμποση ώρα τον ουρανό ο καθένας μας, μέσα από τις προσωπικές διαδρομές των αισθήσεων του και μετά ανταλλάσαμε την φιλοσοφική μας άγνοια.

Αυτό που θυμάμαι ήταν η αίσθηση που νοιώσαμε , αυτήν της έλλειψης χρόνου και τόπου.

Συζητήσαμε ότι τα απολιθώματα που βρίσκουμε όπως και εμείς οι ίδιοι είμαστε από την ίδια αστρόσκονη και στροβιλιζόμαστε ...έστω κι αν νοιώθουμε κυρίαρχοι και σταθεροί στο μικρόκοσμο μας.

Οραματιστήκαμε ότι ήμασταν στον πάτο ενός αχανούς ωκεανού που δεν μπορούμε να δούμε τι έχει έξω από αυτόν…

Από τότε ,έρχονται στιγμές όταν νοιώθω ότι με πνίγουν τα προβλήματα του μικρόκοσμου μου , φαντάζομαι ότι πετώ πέρα από τη γη και ακούω τον ήχο που κάνει σε αυτή τη γιγαντιαία διαδρομή της.

Νοιώθω το σύμπαν τεράστιο, την γη μικρή και φυσικά τα δικά μου προβλήματα, επιεικώς ηλίθια.

Αυτός ο έναστρος ουρανός είναι ένα διαφορετικό οδοιπορικό που επιλέγω να το περιοδεύω πάντα με αγαπημένους ανθρώπους στην βραδινή φύση των Οντρίων.

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΚΩΤΣΟΥ

,

Κατηφορίζοντας πρόσφατα (στα τέλη του Μάη) τον δρόμο από τον Αϊ Δημήτρη σε μια από τις μικρές βόλτες στα γραφικά δρομάκια του χωριού μας, αντάμωσα τον Κώτσο τον Σταυρόπουλο.

Χρόνια τώρα όποτε συναντιόμαστε μετά από καιρό χωρίς να πούμε πολλά λόγια κάνουμε μια ζεστή αγκαλιά που έχει μυρωδιά αγάπης.

Ο Κώτσος γεννημένος τη δύσκολη χρονιά του 1944 από την παλαιότερη οικογένεια της Δραγασιάς των Σταυροπουλαίων, είχε πάντα ένα αθώο χαμόγελο που αφόπλιζε την αποξένωση των ανθρώπων.

Δεινός χορευταράς αλλά και επιδέξιος χειριστής της φλογέρας, έβοσκε για αρκετά χρόνια τα γελάδια του χωριού.
Γύρω στο 1970 είχε κατατρομάξει το χωριό με το πέσιμο του από την απόκρημνη χαράδρα στα Βάλια , αλλά το χαμόγελο του ήθελε να είναι μέχρι σήμερα φωτεινό και έτσι νίκησε την ατυχία.

Οι κουβέντες μας λιγοστές και πάντα με αρκετές παύσεις.

- Τι κάνεις ; Όλα καλά; Είναι οι μόνιμες ερωτήσεις του.

Πίσω από τα λόγια αυτή η παιδική χαρά της ψυχής του σε ενώνει με ότι άρρητο μας κάνει να αισθανόμαστε την ανθρωπιά σε ένα απλό βλέμμα.
03 05

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΧΑΕΡΝΤΙΝ ΖΙΝΕΛ

.
 

- Εγώ να σου πω την ιστορία του Αη Σπυρίδωνα και ότι έχω ακούσει …
Ήταν τα λόγια του Γόλη (Γρηγόρη) Ντολόπουλου όταν σταματήσαμε το πρωινό τα αυτοκίνητα μας για να χαιρετηθούμε στην άκρη του χωριού.
Το εξηντάχρονο χαμόγελο του Γόλη με την καθαρή ματιά με έκανε να του υποσχεθώ ότι θα έπινα τον απογευματινό καφέ μου στο σπίτι του να μιλήσουμε.
Την ώρα που ο ήλιος άρχισε να γέρνει πίσω από τα Όντρια και χρύσιζε τα βράχια της Δραγασιάς, κατηφόριζα το δρομάκι με τον θείο μου το Θωμά προς το φιλόξενο σπίτι τους με την ολάνθιστη πέργκολα στον κήπο.
Πρόσφατα είχε πάει ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ενθουσιασμένος από την αγάπη που εισέπραξε από τους Τούρκους για την Ελληνική καταγωγή του.

Μια συναισθηματική σχέση του πατέρα του με τις μνήμες από τους Τούρκους που κατοικούσαν στο χωριό μας γύριζε μέσα στη ψυχή του και βρήκε δικαίωση σε αντίθεση με τα πολωτικά λόγια που θέλουν να βάζουν οι άνθρωποι στο καθαρό βλέμμα τους.
Γιος του Παπά Σωτήρη αισθάνεται τον σεβασμό στην ιστορία των προγόνων του και κάνει ότι μπορεί να κρατήσει ζωντανή την μνήμη.  Ενθουσιάστηκα, όταν μου έδειξε μια γωνιά στο σπίτι που έχει αναρτημένα τα προσωπικά αντικείμενα και τις λιγοστές φωτογραφίες του πατέρα της οικογένειας του.
Οι ιστορίες που μου έλεγε ήσαν η συνέχεια στα λόγια του πατέρα του που ζωντάνευαν αυτό το ανοιξιάτικο απόγευμα.    Μου είπε πως παρακινήθηκε από ένα άγνωστο επισκέπτη η σεμνή γυναίκα του παπά Γκατζογιάνη , η Γόρω και μετέφερε την πληροφορία για το μέρος που χτίστηκε ο ναός του Αη Σπυρίδωνα.
Μου μίλησε για τα θαύματα που έγιναν και έπεισαν τους χωριανούς να κάνουν αυτό το έργο της ναοδομίας…
Ποτέ δεν ήμουν καλός στην καταγραφή λαογραφικών στοιχείων γιατί μέσα στα κύτταρα του μυαλού μου έχω μια πεποίθηση που λέει ότι η παράδοση ζωντανεύει όταν πέρα από τις λεπτομερείς καταγραφές βρίσκουμε αισθήματα που μας μιλάνε στην ζωή μας στο παρόν.
Θα αναφερθώ στον τομέα των φωτογραφιών μνήμης σε αυτά τα στοιχεία που με τόσο ζεστό χαμόγελο μου εξιστόρησε ο σεβαστός Γόλης.


Σε μια στιγμή που μου μιλούσε για τον πατέρα του και την σχέση που είχε με τον τελευταίο Μπέη της Δραγασιάς, ένοιωσα ότι τα λόγια αυτά ήταν ολότελα δικά του, γεμάτα ουσία που θα μπορούσα να τα κοινωνήσω από το βήμα αυτό.
Την εποχή του 1922, που εγκατέλειψε την Δραγασιά ο Χαερντίν Ζινέλ, τελευταίος Μπέης και αφέντης του τόπου, ο πατέρας του και μετέπειτα παπάς ήταν οκτώ ετών.
Πέρασαν τα χρόνια και γύρω στο 1954 με κάποιο τρόπο βρήκε την διεύθυνση του Μπέη στην Τουρκία ο παπά Σωτήρης.
Μεγάλος πλέον ο Μπέης με Ελληνική παιδεία και με έντονη την νοσταλγία για την πατρίδα που γεννήθηκε ήθελε να μάθει για πρόσωπα και μέρη που γνώριζε από την περιοχή.
Ο παπά Σωτήρης τον πληροφόρησε σε ένα γράμμα του, ότι το τζαμί δεν υπήρχε πλέον γιατί στην θέση του χτίστηκε ο Αη Σπυρίδωνας.
Έφεξαν τα μάτια του αγαπητού Γόλη, όταν μου εξιστόρησε την απάντηση του Μπέη.
Έγραψε ο Μπέης … δεν με πειράζει γιατί βακούφι (εκκλησιά) ήτανε και βακούφι έγινε.
Ήταν νωπή η αίσθηση ενός ενωτικού πολιτισμού που ένοιωσε ο Γόλης πρόσφατα και αυτή η σοφή απάντηση άφησε την σιωπή να πλανηθεί λίγο στην κουβέντα μας και να νοιώσουμε τον πολιτισμό αυτό.

Όμως συνέχισε ο Γόλης ότι στεναχωρήθηκε ο Μπέης όταν έμαθε ότι το τούρκικο νεκροταφείο το ξεπάτωσαν οι έλληνες και στη θέση του έκαναν χωράφι. Δεν έπρεπε του έγραψε, εκεί ήταν τα κόκαλα των γονιών μου, δεν ήταν σωστό αυτό.
Μου ήρθε η επιθυμία να ζητήσω εγώ συγνώμη από την καταστροφή της μνήμης που έκαναν οι πρόγονοί μας μέσα στην άγνοια τους.  Σήμερα ζούμε πάλι μια περίοδο που η έλλειψη συναισθηματικής μόρφωσης κάνει τους ανθρώπους τυμβωρύχους της ιστορίας μας.
Τότε αγωνιζόντουσαν να φτιάξουν περισσότερο φαγητό για την οικογένεια τους ... ενώ σήμερα αγωνίζονται να καταναλώσουν την κενότητα τους ...
Αυτό είναι ύβρις... και πάντα εισπράττουν τιμωρία οι γενιές των απογόνων της Σύβαρης...

Μη σας φαίνεται περίεργο, στο βωμό της εκχρηματισμένης οικονομίας είναι έτοιμοι κάποιοι άνθρωποι, να πουλήσουν και τα κόκαλα των προγόνων τους … αν πιάνουν καλή τιμή.
Αν γίνουν αρκετοί … απλά χάσαμε … αν με την αγάπη και την προτροπή ελαχιστοποιηθούν τότε κερδίσαμε το στοίχημα της συνέχισης του πολιτισμού μας…