Σκέψεις για το δημοψήφισμα








Δημοψήφισμα την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Σκεπτόμενος, είπα στον εαυτό μου:
Πάρε θέση μαλάκα χωρίς να έχεις συναισθηματική φόρτιση. Το συναίσθημα είναι αιώνες τώρα ο μοχλός ελέγχου της υποτέλειας των λαών. Μια μικρή ή μεγάλη προπαγάνδα, ανάλογα το επίπεδο κρίσης που διαθέτει η κοινωνία, αρκεί για να χειραγωγεί λαούς, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα όσων έχουν την δυνατότητα να εξυφαίνουν προγράμματα ελέγχου για αυτούς.
Ας πάω πιο μακριά σκέφτηκα... το "ναι" ή το "όχι" έλκουν βαθύτερα του προφανούς την αφετηρία του διλήμματος.
Ναι, δεν είναι τυχαίο ότι παγκόσμια υπάρχει σήμερα μια τεράστια αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού απέναντι σε ένα μικρό αριθμό προνομιούχων, μετά την βιομηχανική επανάσταση του 18ου αιώνα. Κάποτε οι άνθρωποι ήσαν ως δυναμικό, εργαλείο δίπλα από τις μηχανές, ενώ παράλληλα τους διαπαιδαγωγούσαν να γίνουν καταναλωτές, ώστε να επιστρέφουν στο κεφάλαιο το ξόδεμα των απολαβών της εργασίας τους.
Τώρα πλέον, το ανθρώπινο πλήθος είναι πρόβλημα απέναντι στην ρομποτική εξέλιξη των μέσων παραγωγής.  Αυτούς τους ανθρώπους προσπαθούν να ελέγξουν στο καπιταλιστικό πλαίσιο, για να διατηρούν την κυριαρχία τους από ανεξέλεγκτα αιτήματα στη ζωή τους. Από την άλλη μεριά, ούτε η υπερτιμημένη έννοια της Δημοκρατίας μπορεί να εξασφαλίσει ευημερία του ανθρώπινου είδους στον Πλανήτη. Όλα τα καθεστώτα ονομάζονται δημοκρατικά, αλλά μόνο ένας ανόητος θα πίστευε ότι αυτή η Ελληνίδα έννοια υφίσταται εν λειτουργία παγκόσμια. Η δημοκρατία χωρίς παιδεία, στοχασμό και ήθος, είναι ένα καλό εργαλείο για να αναμοχλεύονται τα πάθη και να εξυπηρετούνται όσοι ελέγχουν την «Πληροφορία» και την διακίνησή της.Ο έλεγχος του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ένα πρόβλημα που μεθοδεύονται σχέδια για τον έλεγχό του. Κρίσεις οικονομικές, αποδεκατισμός κοινοτήτων, μαζικές ασθένειες και γενικά όλες οι γενοκτονίες που δεν έχουν την αντρίκια παραδοχή του "εμείς το κάναμε", ως οι Αθηναίοι στην Μήλο, είναι μια παγκόσμια ύπουλη πραγματικότητα.

Η συνέχεια της σκέψης μου βούτηξε στην διερεύνηση της Ανάγκης.
Η ενέργεια παγκοσμίως σκέφτηκα, μέσα από την τελευταία εκατοντάχρονη ανάπτυξη της επιστήμης, μπορεί να προσφέρει μέσα από την άγνωστη στους πολλούς τεχνολογία τεράστια αλλαγή στα ιδεολογήματα που κρατούν τους λαούς σε ομηρία. Ένα τέτοιο ιδεολόγημα είναι και το χρήμα, μαζί με όλες τις εκφάνσεις κοινωνικών «θεσμών» που οργανώνουν την λεγόμενη κανονικότητα ελέγχου των λαών. Μια απελευθέρωση της ενέργειας, θα ισοδυναμούσε με χάος.
Φυσικά η παγκόσμια έλλειψη παιδείας και γνώσης, θα έφερναν αντιμέτωπες τις πεποιθήσεις των «πιστεύω» ενός ολόκληρου του πλανήτη. Άρα, το διακύβευμα είναι ο έλεγχος των ίδιων των ανθρώπων μέσα από επάλληλα σοκ και αποπροσανατολισμό της σκέψης τους. Χαρά έχουν σαν τους οδηγήσουν σε μια τηλεοπτική καταναλωτική νιρβάνα, την οποία όποτε θέλουν θα την διακόπτουν για να τους ελέγχουν μέσα από τον πανικό τους. Η αντιμετώπιση του προϊόντος που λέγεται "άνθρωπος" λειτουργεί κάτω από την σκέψη της όσο μεγαλύτερης εκμετάλλευσης της ύπαρξής του, με τελικό προορισμό την επικερδή μεταχείριση της ζωής του. Δηλαδή, θα δουλεύει για λίγα χρήματα, θα αρρωσταίνει και θα επιστρέφει μέσω των φαρμακοβιομηχανιών τον λίγο πλούτο που συλλέγει και θα είναι ασθενής πνευματικά, ώστε ανά πάσα στιγμή, να εξαφανιστεί με τη θανή του, σαν κρίνουν ότι ενοχλεί η παρουσία του.

Η Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να είναι έξω από το πρόβλημα, μια και αντιμετωπίζει το ενδιαφέρον της κυρίαρχης κάστας εξουσιαστών, που έχουν εστιάσει στον πλούτο της. Είναι μια χώρα που αξίζει ως τουριστικός προορισμός για κάθε κάτοικο του Πλανήτη, που διαθέτει ένα πλούσιο υπέδαφος σε πανάκριβα ορυκτά. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο όμως που διαθέτουμε ως λαός, είναι η ικανότητα να παράγει η Ελληνίδα γλώσσα την λεγόμενη «Πλάγια σκέψη».  Αντίθετα από αυτήν, λόγω αποβλάκωσης, χρησιμοποιούμε την αντιπαλότητα θέσεων που αναπτύσσονται μέσα από τον δυϊσμό. Το λάθος αυτής της ανίκανης και ατελέσφορης σκέψης, πάντα θα γεννά προβλήματα και ουδέποτε να γίνει αρωγός της συνύπαρξης. Έτσι με ευκολία θα ψάχνουμε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, δεξιούς και αριστερούς… ή όποιον άλλο ανόητο διαχωρισμό βάζει ο νους. Δίνουμε ο ένας στον άλλο ετικέτες και μέσα από αυτές καταλογίζουμε αυθαίρετα ευθύνες για θεωρίες και αδιευκρίνιστα συμφέροντα, ταυτίζοντας τον συν-άνθρωπό μας με τις προβολές εξουσίας των επικυρίαρχων.
Ποιος δεν έχει ακούσει συνομιλίες ανθρώπων με εκπεσμένη νόηση που σε πρώτο ενικό υπερασπίζονται σε λογομαχίες συμφέροντα που δεν έχουν καμία σχέση μαζί τους, πλην της φανταστικής ταύτισης των επιθυμιών τους.  

Ακούω συχνά πως οι κοινωνίες είναι ταξικές και μέσα σε αυτές υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα. Ιστορικά συμφωνώ ότι κάτω από αυτή την πεποίθηση – ανάλυση – της παρατήρησης λειτούργησε και λειτουργεί η ιστορία.
Έχουμε όμως την ικανότητα να ξεπεράσουμε αυτή την οπτική;
Είναι δυνατόν να αντιπαλεύει αιώνια το ένα μέρος του «ιστού» το άλλο, διαρρηγνύοντας την συνοχή του; Μπορεί να υπάρξει μεγαλουργούσα επιχείρηση με εξαθλιωμένους εργάτες; Έχει ηθική και περιεχόμενο η λειτουργία της ζωής; Αντίστοιχα μπορούν αδιαβάθμητης αξίας εργάτες να μεγαλουργήσουν; Θεωρώ ότι το λάθος της υπάρχουσας Ελληνικής κοινωνίας και κατά συνέπεια όλων των πολιτικών εκπροσώπων που την εκφράζουν, είναι πως επικεντρώνονται στις οικονομικές διαρθρωτικές αλλαγές. Στην καλύτερη περίπτωση εστιάζονται στην λεγόμενη «ανάπτυξη» που στερείται όμως συλλογικού στοχασμού και οράματος. Οι λαοί που οραματίζονται μόνο οικονομικές ρευστότητες, είναι καταδικασμένοι κάποτε να εξανδραποδιστούν. Κανένας δεν εστιάζει στην ριζική κοινωνική αλλαγή που θα σπάσει τελείως τις δομές ενός παρηκμασμένου ήθους. Δεν γίνεται να κρατούμε τις ίδιες λογικές στη δράση μας και να έχουμε διαφορετικά και δημιουργικά αποτελέσματα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι με τους ίδιους υπαλλήλους και τη γραφειοκρατία τους θα μπορέσει μια υπηρεσία να γίνει παραγωγική;  Θα απαντούσα μόνο ο ανίκανος που σκέφτεται την μικρή ζωή του και την βολή που έχει μέχρι σήμερα. Δυστυχώς όλοι αυτοί βρίσκονται συγκεντρωμένοι στις παρυφές αλλά και τα ύψη της εξουσίας, ως ανίκανοι άνθρωποι με δεξιότητες γλοιώδους αναρρίχησης σε αυτήν.

Το σημερινό πρόβλημα στην Ελλάδα, εντοπίζεται στο ότι η Ιδιωτεία βρίσκεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πνευματικής διαστρωμάτωσης. Έτσι, από σύμπτωση ευκαιριών κατανομής εργασίας και πλούτου, όταν διαθέτουν λίγες εκατοντάδες ευρώ κάποιες οικογένειες, τις κάνει να νομίζουν ότι ανήκουν στην άρχουσα τάξη. Η άρχουσα πάλι τάξη, εκφράζεται κοινοβουλευτικά από άτομα που επίσης έχουν προσωπικά οφέλη (λίγο περισσότερα μια και είναι στη μέση η διαπλοκή), εξασφαλίζοντας μια πρόσκαιρη ευζωία.  Κανένας από αυτούς δεν φυτεύει ένα αιωνόβιο δέντρο, γιατί δεν έχει την συνείδηση της συνέχισης μιας προσφοράς στο μέλλον, πέρα από την δική του εφήμερη ζωή και ευχαρίστηση. Βραχύβια μέτρα και έργα, που αποφέρουν μίζες και επιβεβαιώσεις σε σύντομο διάστημα. Αν έβλεπαν θέατρο και γνώριζαν καλύτερα τον Τσέχωφ και ίσως καταλάβαιναν το τέλος εποχής του Βυσσινόκηπου οι πολιτικάντηδες με το ράμφος του ψιττακού. Μιλούν ανερυθρίαστα για το μέλλον, ενώ εξυπηρετούν την ιδιωτεία του ωφελιμιστικού λίπους που έχουν στο σώμα τους. 

Από την άλλη μεριά, η πολιτική προσέγγιση της κοινωνικής παθογένειας από τους υποπρονομιούχους, εστιάζεται στην απαίτηση μεροκάματου και στην άρνηση της υπόστασης των εξουσιαστών. Την ίδια λογική φυσικά πρεσβεύουν και οι πολιτικοί σχηματισμοί που δηλώνουν ότι εκφράζουν την εργατική τάξη κάτω από αυτήν την επιλεκτική ερμηνεία της ζωής. Το να γκρεμίσω είναι εύκολο, αλλά το να χτίσω είναι η ουσία της ζωής. Τα πολιτικά κόμματα έχουν καταντήσει βαρετοί καταγγελτικοί μηχανισμοί που κουράζουν και κοιμίζουν τους ανθρώπους. Μοναχικοί καταγγέλλοντες που κορδώνονται στον καθρέφτη της ψευδό-εικόνας τους, χωρίς να έχουν την ικανότητα να συνεργαστούν με το διαφορετικό σε ένα στόχο πέρα από τα συμφέροντα της ιδεοληπτικής τους συσπείρωσης, δηλαδή των στόχων του φασισμού τους.

Μέσα σε όλη αυτή την ηθικά πτωτική  κατάσταση, απέκτησε χώρο πολιτικό στην εξουσία η σημερινή κυβέρνηση.  Μπορεί να μην διαθέτει εμπειρία το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί μόρφωμα ανάγκης υπήρξε σε αυτή την Ελλάδα που ζούμε, αλλά σίγουρα δεν είναι περιορισμένης ευθύνης πολιτική επιχείρηση που κληρονομικώ δικαίω συνεχίζει να εξυπηρετεί συμφέροντα που επιτρέπουν το χλιδάτο βόλεμα των μελών της. Ή τουλάχιστον αυτό δείχνει.
Σήμερα λοιπόν που τα συγκεκριμένα συμφέροντα της ανεπτυγμένης οικονομικά, πλην άξεστης και ιδιοτελούς Ευρώπης θέλουν να δημιουργήσουν  φαβέλες στο νότο της, οφείλουμε να έχουμε σκέψη που θα σταθεί απέναντι στην ολέθρια δρομολόγηση αυτής της πιθανότητας.
Όποιος λοιπόν κοιτά τον φόβο του μπροστά στα υπολειτουργούντα τραπεζικά καταστήματα που είναι εργαλεία των εξουσιαστών, ήδη έχει πεθάνει και απλώς δεν το γνωρίζει. Το ψωμί, το τυρί και το κρέας, δεν το φτιάχνουν οι τράπεζες και αυτό το ξέρουν οι εξουσιαστές. Καλό είναι να περιμένουμε από τους ανθρώπους που υπηρετούν τις λογικές των κακώς ονομαζόμενων Θεσμών, την απαγόρευση και στην επαρχία της Ελλάδας του να έχεις ένα μικρό κήπο ή μια κότα…Είναι το επόμενο μέτρο που ελέγχει τα πλήθη μετά την απελευθέρωση της ενέργειας που ανέφερα στην αρχή.  Το ότι έχουν απαξιώσει την πρωτογενή παραγωγή ιστορικά οι συντηρητικές κυβερνήσεις, δεν είναι τόσο αθώο. Κι αν δεν «ήξεραν», εκτελούσαν πιέσεις και εντολές μακρόπνοων σχεδιασμών.

Επειδή λοιπόν γνωρίζουν καλά τι θέλουν να κάνουν, προσπαθούν να μαζέψουν σε βρώμικους λάκκους που λέγονται πόλεις, τους απεγνωσμένους δούλους Έλληνες και αφού τους δώσουν ψυχοφάρμακα και ναρκωτικά και προπαντός τζόγο, να τους διατηρούν σε έλεγχο. Μήπως κανένας από εσάς που διαβάζετε Ελληνικά ξέρει για την μεγαλύτερη γενοκτονία όλων των εποχών; Μη μου πείτε πως είναι του Εβραϊκού Λαού, ή των Ποντίων ή των Αρμενίων ή των πρόσφατα αδικοχαμένων Παλαιστίνιων, αν και δεν νοείται ποιοτική διαβάθμιση στον θάνατο αθώων από πολιτικές και οικονομικές αλητείες που γίνονται απέναντι σε Λαούς και Έθνη.
Η μεγαλύτερη γενοκτονία είναι αυτή ολόκληρης της Αμερικής που σήμερα δεν την μαθαίνει ούτε την συλλογίζεται κανείς. Όταν βέβαια μιλώ για Αμερική, δεν εννοώ τους εποίκους της αρρωστημένης και αγράμματης Ευρώπης της αιματηρής μεταναστευτικής περιόδου, αλλά τους ιθαγενείς που σφαγιάστηκαν από τον 15ο αιώνα και σφαγιάζονται μέχρι σήμερα χωρίς να το μαθαίνει κανένας.

Αν λοιπόν σε αυτό το δημοψήφισμα είχα την πνευματική νωθρότητα να σκεφτώ πως ένα «Ναι» θα μου επέτρεπε την επιβίωση μέσα στο πολιτικό μόρφωμα της Ευρώπης, θα αγνοούσα την αποθράσυνση των συμφερόντων που κυριαρχούν σήμερα, τα οποία  κάθε ημέρα σκέφτονται πως θα κάνουν εμένα και τα παιδιά μου Ευρωπαίους Ινδιάνους.

Το διεθνές νομισματικό ταμείο έχει καθυποτάξει πολλές χώρες μέσα από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εξουσίας του. Αυτή όμως η γωνία του παρελθοντικού πολιτισμού, την Ελλάδα, αν καταφέρουν να την καταστρέψουν θα είναι μια καλή ποιοτική νίκη στην παγκόσμια σκακιέρα. Το ξέρουν και κάνουν τα πάντα με τις μεθοδευμένες κυβερνήσεις που έχουν ευνοήσει κατά το παρελθόν.

Σε αυτή τη χώρα με τα λαμόγια στην εξουσία και στις διαστρωματώσεις τους,  υπάρχουν σκεπτόμενοι ικανοί επιχειρηματίες. Αυτοί δεν θα ήθελαν τους εργαζόμενους συμπολίτες τους να είναι εξαθλιωμένοι και αυτό είναι μια πραγματικότητα.
Υπάρχουν όμως και οι λεγόμενοι «πονηρίδηδες» που φαντάζονται ότι η εξαθλίωση ενός λαού θα προσφέρει μεγαλύτερα κέρδη στις επιχειρήσεις τους. Οι τελευταίοι σίγουρα μαζί με τον φόβο της ίδιας της ζωής τους, είναι πρόθυμοι πάντα να λένε –yes- σε όποιον τους χαμογελάσει προτείνοντας να υπηρετήσουν τα συμφέροντά του. Με άλλα λόγια είναι ο αφρός της βρόμας που διαθέτει αυτή η χώρα.

Καλώς ή κακώς η κοινωνία μας εθνικά και παγκόσμια,  δεν διαθέτει συλλογική συνείδηση, μια και το ανθρώπινο είδος μας είναι ακόμα ανεξέλικτο, ή κατά μία άλλη άποψη εκπεσμένο. Η μόνη δίοδος εξέλιξης προς τον Homo Universalis, είναι η παιδεία της συν-εν-νόησης και όχι τα επιχειρήματα που βασίζονται στην σοφιστεία της ιδιωτικής σκέψης. Τέτοιους μαϊμουδο- εκφραζόμενους έχουν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης που προσφέρονται σε όσους θέλουν να ανήκουν σε κάποια ομάδα που ζωωδώς αντιπαλεύει την άλλη… Μιλώ για τις εκπομπές αντιπαραθέσεων με τους εμετικούς πολιτικούς και τους γλοιώδεις δημοσιογράφους που προσπορίζονται από τις σκηνοθετημένες αντιπαραθέσεις και την ψευδή διασπορά ειδήσεων. 

Κρίνω λοιπόν ότι η άρνηση των προτάσεων που μας δίνουν οι δανειστές και όχι οι Θεσμοί… είναι μια στοιχειώδης αντίσταση στην υποτέλεια και στον φόβο.

Το «αν» θα υπηρετήσει το σημερινό κυβερνητικό σχήμα την εξέλιξη ενός Λαού προς την ευημερία της σκέψης και την ικανοποίηση των υλικών αναγκών του, είναι ένα δεύτερο ερώτημα, για το οποίο δεν έχω απάντηση, αλλά εδώ είμαστε να το διαχειριστούμε.
Πάντως για τους ψιττακούς που ωρύονται, δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμα δεν έχουν γίνει συνοπτικές διαδικασίες ώστε να προφυλακιστούν. Εδώ, στην ψυχούλα μου έχω μια αμφιβολία, μήπως και ο σημερινός Πρωθυπουργός με την κυβέρνηση, πιστεύουν πως οι πολιτικοί δεν πάνε φυλακή αλλά στο σπίτι τους…
Αυτό θα το αντιμετώπιζα με λύπη σαν μαχαιριά, που θα την ερμήνευα ως μια ακόμη διαπλοκή και σύμπλευση ενός κόμματος με το κατεστημένο. Έχουμε βαρεθεί τα ποτάμια υποσχέσεων, που αντί νερό φέρνουν κόπρο και αρρώστιες στη σκέψη μας. Αυτό το μαχαίρι της κάθαρσης, τόσες φορές που είχε εξαγγελθεί ότι θα φτάσει από τους απατεώνες δημαγωγούς στο κόκκαλο, σήμερα θα ήταν άχρηστο ή προς ακόνισμα αν δούλευε στο ξεκλήρισμα της πολιτειακής αρρώστιας.

Λοιπόν, με το χέρι τρεμάμενο απέναντι στην ευθύνη της κρίσης μου, εγώ λέω στον εαυτό μου:

Μαλάκα, πες Όχι, γιατί ενδέχεται να βελτιώσουμε τις συνθήκες στο σίγουρο ξεπούλημά μας... αλλιώς με τους αποδεδειγμένα προαγωγούς, την βάψαμε εμείς και τα εγγόνια μας! 


Υ.Γ
Την εικόνα την δανείστηκα μια και μου φάνηκε ταιριαστή στο θέμα, από τον χώρο
http://www.rodiaki.gr/article/314186/dhmopshfisma-dixasmos-h-lysh