.
Σκαλίζοντας τις σελίδες του διαδικτύου έπεσα επάνω σε ένα συμβουλευτικό κέντρο φοιτητών με τον τίτλο Mpes! (η διεύθυνση του)
Μου έκανε εντύπωση ένα πληγωμένο παιδί που μπόρεσε να αρθρώσει λόγο και να τον βγάλει από την ψυχή του θέλοντας να ενώσει κομμάτια της ζωής του που είναι δυσεξήγητα. Ένα ακόμη θύμα της ζωής που κάποιοι του επέβαλαν αυτή την ποινή που σαφώς δεν την άξιζε , για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και την ιδιωτεία της ασήμαντης ζωής τους.
Πρόκειται για ένα παιδί που ζητά βοήθεια για να διαχειριστεί το κενό που νοιώθει από το γεγονός ότι δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του.
Αυτή η τραγική περίπτωση μη σας φαίνεται ότι είναι κάτι σπάνιο όπως το διαμάντι του Ροζ πάνθηρα…. μια και η εγκεφαλική βλάβη στον κόσμο γύρω μας είναι πολύ μεγάλη έστω και αν καλύπτεται από την ηλίθια σοβαροφανή έκφραση που λέγεται "Προσωπική στάση ζωής" . Στα χρόνια της μεταμοντέρνας εποχής δώσαμε και ένα οξύμωρο ορισμό που δικαιολογεί κοινωνικά το έγκλημα ονομάζοντας το "Μονογονεϊκή Οικογένεια"
Η ασθένεια της παρεμπόδισης της σχέσης του παιδιού με τον χωρισμένο γονέα ή αντίστοιχα της αδιαφορίας ενός χωρισμένου γεννήτορα προς το παιδί του, θα μπορούσαμε να της δώσουμε ένα πιο κλασικό όρο στη σημερινή εποχή και να την ονομάσουμε "Γονεϊκή αλητεία". Βέβαια έχουμε συνδυάσει τον όρο "αλητεία" με χαμηλές εισοδηματικά και πνευματικά διαστρωματώσεις ανθρώπων, αλλά την μεγαλύτερη συχνότητα συνάντησης της θα την βρούμε σε "σχήματα" προσώπων σοβαρής συγκρότησης μέχρι ακόμη με προφίλ (υποτιθέμενων) πνευματικών ανθρώπων που επιζητούν το κοινωνικό κύρος ενώ ταυτόχρονα διαπράττουν αίσχιστου είδους εγκλήματα σε βάρος της ψυχής των παιδιών τους.
Όταν λέμε ότι υπάρχει κρίση... γύρω μας, δεν περιορίζεται αυτή σε οικονομικό, εκπαιδευτικό ή πολιτικό επίπεδο. Η κρίση κυρίως εντοπίζεται στην έλλειψη φιλοσοφίας των ανθρώπων μιας εποχής και σίγουρα ξεκινά από το ίδιο το άτομο που στις πιο προσωπικές του επιλογές προτιμά την ιδιωτεία και το βόλεμα μέσα από ένα εγωισμό χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τα μεγέθη ευθύνης που του λείπουν.
Επισυνάπτω το κείμενο του παιδιού … όπως και τον χώρο που το βρήκα.
Σαν εικόνα διάλεξα να βάλω την «κραυγή» του εξπρεσιονιστή Νορβηγού ζωγράφου Μουνκ που νομίζω ότι ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση που φόρτωσαν τα δύο τέρατα «γονείς» σε τούτο το πλάσμα.
Mpes! || στο συμβουλευτικό κέντρο φοιτητών
Μου έκανε εντύπωση ένα πληγωμένο παιδί που μπόρεσε να αρθρώσει λόγο και να τον βγάλει από την ψυχή του θέλοντας να ενώσει κομμάτια της ζωής του που είναι δυσεξήγητα. Ένα ακόμη θύμα της ζωής που κάποιοι του επέβαλαν αυτή την ποινή που σαφώς δεν την άξιζε , για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και την ιδιωτεία της ασήμαντης ζωής τους.
Πρόκειται για ένα παιδί που ζητά βοήθεια για να διαχειριστεί το κενό που νοιώθει από το γεγονός ότι δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του.
Αυτή η τραγική περίπτωση μη σας φαίνεται ότι είναι κάτι σπάνιο όπως το διαμάντι του Ροζ πάνθηρα…. μια και η εγκεφαλική βλάβη στον κόσμο γύρω μας είναι πολύ μεγάλη έστω και αν καλύπτεται από την ηλίθια σοβαροφανή έκφραση που λέγεται "Προσωπική στάση ζωής" . Στα χρόνια της μεταμοντέρνας εποχής δώσαμε και ένα οξύμωρο ορισμό που δικαιολογεί κοινωνικά το έγκλημα ονομάζοντας το "Μονογονεϊκή Οικογένεια"
Η ασθένεια της παρεμπόδισης της σχέσης του παιδιού με τον χωρισμένο γονέα ή αντίστοιχα της αδιαφορίας ενός χωρισμένου γεννήτορα προς το παιδί του, θα μπορούσαμε να της δώσουμε ένα πιο κλασικό όρο στη σημερινή εποχή και να την ονομάσουμε "Γονεϊκή αλητεία". Βέβαια έχουμε συνδυάσει τον όρο "αλητεία" με χαμηλές εισοδηματικά και πνευματικά διαστρωματώσεις ανθρώπων, αλλά την μεγαλύτερη συχνότητα συνάντησης της θα την βρούμε σε "σχήματα" προσώπων σοβαρής συγκρότησης μέχρι ακόμη με προφίλ (υποτιθέμενων) πνευματικών ανθρώπων που επιζητούν το κοινωνικό κύρος ενώ ταυτόχρονα διαπράττουν αίσχιστου είδους εγκλήματα σε βάρος της ψυχής των παιδιών τους.
Όταν λέμε ότι υπάρχει κρίση... γύρω μας, δεν περιορίζεται αυτή σε οικονομικό, εκπαιδευτικό ή πολιτικό επίπεδο. Η κρίση κυρίως εντοπίζεται στην έλλειψη φιλοσοφίας των ανθρώπων μιας εποχής και σίγουρα ξεκινά από το ίδιο το άτομο που στις πιο προσωπικές του επιλογές προτιμά την ιδιωτεία και το βόλεμα μέσα από ένα εγωισμό χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τα μεγέθη ευθύνης που του λείπουν.
Επισυνάπτω το κείμενο του παιδιού … όπως και τον χώρο που το βρήκα.
Σαν εικόνα διάλεξα να βάλω την «κραυγή» του εξπρεσιονιστή Νορβηγού ζωγράφου Μουνκ που νομίζω ότι ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση που φόρτωσαν τα δύο τέρατα «γονείς» σε τούτο το πλάσμα.
Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και δεν γνώρισα ποτε τον πατέρα μου
Δευ, 18/05/2009 - 16:24 — Nobel
Οι γονείς μου χώρισαν πρίν την γέννηση μου, και ετσι δεν είχα πότε το προνόμοιο να δω τον πατέρα μου (μονο σε μερικες φοτογραφίες που μου έδειξε η μανα μου), ουτε καν να του μιλήσω.
Οπως καταλαβένεται ο χωρισμος αυτος ήταν οριστικός χώρις συναντήσεις ουτε τηλέφωνα ουτε αλλήλογραφίες, και έτσι ολη την ευθήνη την πήρε η μάνα μου. Τωρα ζω με την μάνα μου και τους γονείς της(τον παππού μου και την γιαγια μου) και οι δυο τους (ο παππους και η γιαγια) εχουν πόλλυ καλή υγεία. Με τους άλλους παππουδες μου απο την πλευρα του πατέρα μου δεν τους εχω δει ποτε. Δεν ξέρω ορισμένες φορες πιστέυω πώς η μανα μου μπορεί να έκανε και τέχνητη εγκυμοσύνη. Η μανα μου εχει πει για τον πατέρα μου διαφορα θετικά και αρνητηκά, αλλα δεν ξέρω το αν ολα αυτα ειναι αξιόπιστα.Πάντος θα ήθελα παρα πολύ να τον δω και να μιλήσω στο πατέρα μου, αν μπορειτε να με βοηθήσετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.