Το μέλλον της εκτροφής μοσχαριών

.



Έχω να προτείνω μια επαγγελματική διέξοδο σε ανθρώπους που διαθέτουν ικανότητες μάνατζμεντ.
Σε μια προηγούμενη ζωή μου, ήμουν νέος φέρελπις με γνώσεις και σπουδές στον γεωτεχνικό τομέα. Ειδικότερα εργάστηκα ως εξάρτημα της μηχανής, σε αρκετά καλή θέση, για να καταστρέψουμε την πρωτογενή παραγωγή της κτηνοτροφίας στην Ελλάδα. Βέβαια όταν έβγαζα προγράμματα και συμμετείχα σε σχεδιασμούς νόμιζα ότι το έκανα για το δικό μου καλό και σαφώς παράλληλα για την αναγέννηση της Ελλάδας μας με το σοσιαλιστικό κουστούμι του τότε Αντρέα.
Μόλις κατάλαβα ότι η στρατηγική των κυβερνήσεων του τότε ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας διαμέσου των εντεταλμένων υπουργών και συμβούλων τους θα έπρεπε να ήσαν ανόητοι ή λαμόγια, έφυγα τρέχοντας χάνοντας μια καλή βολεμένη θέση.

Σήμερα όμως με την γνώση του παρελθόντος θα προτείνω μια αποδοτική επένδυση για τον έξυπνο Έλληνα που έχω εμπιστοσύνη στο δημιουργικό του κύτταρο.

Κάποτε λεγόταν πως ότι τρώει και χέζει (αναφερόμενοι στα ζώα) δεν έχει κέρδος.
Αυτό ήταν μια αλήθεια, αν προσθέσουμε ως επιχειρηματικό άγος τα τεράστια τοκογλυφικά κεφάλαια των τραπεζών που χρειάζονταν για να λειτουργήσουν οι εκμεταλλεύσεις. Άλλος ένας παράγοντας που ελαχιστοποιούσε το κέρδος του επιχειρηματία κτηνοτρόφου, ήταν η υπερβολική δουλειά 24 ώρες κάθε μέρα όλο το χρόνο, για την φροντίδα των ζώων μαζί με τις αρρώστιες τους.
Βέβαια όταν ερχόταν η ώρα να τα πουλήσουν το κρέας ή το γάλα, ήσαν στο έλεος των αδίστακτων εμπόρων, (αργότερα τους είπαν και κουμπάρους) ή των συνδικαλιστών που ως θεσμικοί κλέφτες λειτουργούσαν τα συνεταιριστικά κυκλώματα.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για το θύμα που θα έκανε επένδυση στην κτηνοτροφία.

Επανερχόμενοι στο σήμερα,
μετά από μια ολόκληρη μελέτη των ικανοτήτων και σαφώς των δυνατοτήτων εκπαίδευσης των ζώων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαν (για παράδειγμα τα μοσχάρια) να έχουν μια οργάνωση στη φάρμα που θα μειώνει κατακόρυφα το κόστος της επένδυσης.
Μιλάμε για μεγάλα κέρδη και θα ήθελα να δώσετε την προσοχή σας σε αυτό.
Κανονικά έπρεπε να δίνουμε τέτοιες επενδυτικές πληροφορίες σε άτομα που έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν για αυτές, αλλά λόγω μιας μικρής εγκεφαλικής διαταραχής του γράφοντος το τζάμπα θριαμβεύει σε αυτό το άρθρο.

Περιγράφοντας την καινοτομία

Φανταστείτε μια φάρμα στην οποία τα ζώα θα φροντίζουν μόνα με την αξιοποίηση μηχανικών εγκαταστάσεων και θα ξεφορτώνουν την τροφή που φέρνουν τα φορτηγά. Στη συνέχεια τα ίδια με κατάλληλες κινήσεις θα την διανέμουν στα παχνιά, και θα ενεργοποιούν συστήματα καθαρισμού της κοπριάς από τους χώρους της μονάδας.
Όταν έρχεται η ώρα που η σωματική τους διάπλαση είναι κατάλληλη να προσφέρει ένα αποδοτικό σφάγιο, σκεφτείτε την εικόνα να κατευθύνονται στην ειδική ράμπα, ώστε να ανέβουν στο φορτηγό που θα τα μεταφέρει στα σφαγεία. Μόλις φτάσουν μόνα τους θα πέφτουν μέσα στην ειδική χοάνη με τέτοιο τρόπο που θα διευκολύνεται η θανάτωση και η εκδορά τους από το μηχάνημα.
Τα πολύτιμα σφάγια θα τα διαχειρίζονται με την συνεργασία μηχανημάτων τα υπόλοιπα ζώα που δεν είναι έτοιμα να διαθέσουν τον εαυτό τους ως κρέας. Έτσι θα εξυπηρετείται η διαδικασία παραγωγής χωρίς κόστος εργατών τώρα που μας λιγόστεψαν και οι μετανάστες, προσφέροντας κέρδη στον κτηνοτρόφο.
Στη συνέχεια ο επιτυχημένος επιχειρηματίας και πρώην ταλαίπωρος,  μέσα από μεγιστοποιημένα κέρδη,  θα ήθελε να συνεχίσει την εκπαίδευση των ζώων, ώστε να φυτεύουν μόνα την τροφή τους και στην συνέχεια να την κάνουν ενσίρωμα (1) για μεγαλύτερη απόδοση στην εκτροφή. Αυτό θεωρείται πρόοδος του κεφαλαίου και δεν είναι αμελητέα αξία στον πολιτισμό μας.  Σε μια εξελιγμένη μορφή  της αυτοδιαχείρισης των εκμεταλλεύσεων από τα ίδια τα ζώα, θα μπορούσαν να διατεθούν από εταιρείες και αυτοκίνητα που θα οδηγούνται από μοσχάρια, ή θα πλοηγούνται μέσω δορυφόρου με ασφάλεια από την φάρμα έως το σφαγείο. Το διακύβευμα είναι περισσότερα κέρδη με το λιγότερο κόστος.

Σε κάθε περίπτωση διαθέτω την μέθοδο μετατροπής των μοσχαριών (και άλλων ζώων) από ράθυμα και άβουλα ζώα, σε προγραμματισμένα λειτουργικά ζωντανά κομμάτια κρέας που θα αυτοεξυπηρετούνται για το καλό της οικονομικής επιβίωσης της φάρμας.

Ο λόγος που μελέτησα το πρόβλημα και έδωσα επιστημονικές λύσεις, είναι η διάσωση του πολιτισμού μας και ειδικά των οργανωμένων εκτροφών ζώων. Φανταστείτε πόσα επαγγέλματα θα κατέρρεαν αν πάψουν να υπάρχουν φάρμες που παράγουν κρέας. Η καταστροφή θα ήταν ολοκληρωτική στην ανθρώπινη κοινωνία. Κρεοπώλαι, σουβλατζήδες, ταχυφαγεία διαφημιζόμενα χαμηλής ποιότητας, εστιατόρια και πόσοι εργαζόμενοι σε αυτά θα έμεναν στο δρόμο. 
Ωστόσο οι οίκοι αξιολόγησης του διεθνούς εμπορίου, μας έχουν προειδοποιήσει για τον κίνδυνο που διατρέχουμε ως χώρα αν δεν στηρίξουμε τις φάρμες μας, αλλά καιρός είναι να καταλάβουν και τα μοσχάρια ότι έχουν ευθύνη σε αυτό το πρόβλημα.
Πιο συγκεκριμένα αν κλείσουν με λουκέτο οι φάρμες, λόγω οικονομικής κρίσης, είναι σαφές ότι δεν θα έχουν μέλλον και οι γενιές των μοσχαριών που ανήκουν στην εκμετάλλευση.
Καταγγέλλω την συντηρητική αντίληψη των παλαιοτέρων γεωτεχνικών συναδέλφων που υποστήριζαν ότι τα μοσχάρια είναι άβουλα και χρειάζονται ένα βούρδουλα για να λειτουργήσουν οργανωμένα στην κοινωνία της φάρμας.
Αυτό μειώνει τα ίδια τα ζώα που έχουν δικαιώματα και σαφή αξία, όντας μέσα στη τέλεια σχεδιασμένη από τον Θεό φύση.

Η μέθοδος που έχω αναπτύξει, μπορεί να βασίζεται σε γνώσεις φυσιολογίας και συμπεριφοράς των ζώων, όμως εμπεριέχει και άλλα στοιχεία δανεισμένα από επιστήμες που συνεπικουρούν το ποθούμενο αποτέλεσμα ανάπτυξης συνείδησης στα ζώα. Πρόκειται για πληροφορίες που αξιοποιούνται στην ανθρώπινη εκπαίδευση και επιστήμη της ψυχολογίας, στον στρατό, στην οργάνωση της δημόσιας διοίκησης και γενικώς υφίστανται στην ζωή μας.

Συνθήματα που είναι μεταφρασμένα σε μουγκανητά, θα πρέπει να βρίσκονται πάντα στα μεγάφωνα της μονάδας και να μεταφέρουν πνευματικά νοήματα του τύπου «Περήφανα μοσχάρια .. Μαζί θα προχωρήσουμε».
Η οργανωμένη διέγερση του ηθικού της μάθησης μέσω επανάληψης, εκτός από τον άνθρωπο λειτουργεί και στα ζώα, αρκεί να έχουμε σωστή μετάφραση των νοημάτων στα μουγκανητά της κάθε φυλής ζώων.
Αλλιώς και μέσω άλλου ηθικού (ήθος= έθος= συνήθεια) πλαισίου εκπαιδεύεται το μαύρο μοσχάρι της φυλής φρίζιαν (2) που είναι για κρεοπαραγωγή και διαφορετικά το ξανθό της φυλής Λιμουζίν (3) που μας έρχεται από το κέντρο της Ευρώπης.
Τα πάντα στη ζωή μας τα οφείλουμε στην επικοινωνία, δηλαδή στον προγραμματισμό του Νου που πρέπει να εφαρμοστεί σε όλο το ζωικό βασίλειο.
Ξεκίνησε κάποια πειράματα και ο Παβλόφ (4), αλλά νομίζω ότι δεν ταίριαξε τα οικονομικά αποτελέσματα των εκτροφών με τις επιστημονικές του διαπιστώσεις.
Λάθος του … να λέμε τα προβλήματα των παλαιοτέρων.
Το σύστημα λοιπόν των σλόγκαν για προγραμματισμό του νου στα ζώα, υπάρχει και δεσμεύομαι να το στείλω σε εσωτερικό προσωπικό μήνυμα σε όποιον θελήσει να αξιοποιήσει αυτές τις καινοτομίες σε μια Ελληνική επένδυση σήμερα που περνάμε οικονομική και σαφώς όχι ηθική κρίση.
Ο Έλληνας πάντα έχει ήθος και πνεύμα, έστω και αν οι συγκυρίες του διεθνούς ανταγωνιστικού κεφαλαίου του φέρνουν δυσκολίες στην ιστορία του.
Έχουμε περάσει και χειρότερα , γνωρίζοντας πως η αλληλεγγύη είναι ο μόνος δρόμος να πορευτεί η καθαρή φυλή μας στα άστρα της ιστορίας του μέλλοντος που είναι φτιαγμένα για μας να τα κατακτήσουμε χάνοντας την γλώσσα μας και μεγαλώνοντας την πίστη μας για το Θείο που οργανώνει τις ζωές μας.

Κλείνοντας αυτό το μικρό άρθρο θα ήθελα να πω ότι η διάθεση να προσφέρω την γνώση μου επάνω στην εκτροφή των ζώων, μου ήρθε μετά από ένα τυχαίο γεγονός σαν πήγα στην τράπεζα να πληρώσω το σήμα κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Το σύνολο των ανθρώπων, είχε αναζητήσει ή πληρώσει λογιστές για να του εκτυπώσουν το έντυπο πληρωμής από το διαδίκτυο. Περίμεναν υπομονετικά στην ουρά και έβριζαν για τα χάλια μας επώνυμα τον κύριο Γιώργο Παπανδρέου, τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, τον κ. Σαμαρά και μερικοί μουρμούριζαν μερικά ονόματα ακόμα, ανάλογα με την ιδεολογική τους ταυτότητα. Όταν έφτανε η σειρά τους να δώσουν τα χρήματα, έπαιρναν ένα χαρτάκι χωρίς το ειδικό παραδοσιακό αυτοκόλλητο που έμπαινε στο αυτοκίνητο. Προφανώς οι φάκελοι με τα ειδοποιητήρια και το τελικό αυτοκόλλητο καταργήθηκαν για μείωση των δαπανών του κράτους. Φεύγοντας, όλοι είχαν ένα χαμόγελο που επιτέλους ολοκλήρωσαν την υποχρέωση που είχαν απέναντι σε αυτούς που όρισαν αυτή την λειτουργία ως υποχρέωση του Πολίτη στο κράτος.
Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω πως μου ήρθε συνειρμικά το θέμα τούτο της εκτροφής μοσχαριών μέσα από την παραλαβή του σήματος κυκλοφορίας, μια και ουδεμία σχέση έχει τούτο με την καινοτόμα επιχειρηματική δράση που προτείνω για τους έξυπνους Έλληνες επενδυτές.

Όταν λέω ότι είμαι Έλλην, γυρίζω το βλέμμα μου γύρω και παίρνω δύναμη από τον υπέροχο λαό μας. Τότε ένα ρίγος με πιάνει και ξέρω ότι είναι η σύνδεση μου με το Θείο κομμάτι των κυττάρων μου. Είμαι πολύ περήφανος και δακρύζουν τα μάτια μου στην ιδέα ότι μετέχω σε μια ιερή κοινότητα σημερινών ανθρώπων.

Τέλος,
Κάποια στιγμή θα διαπρέψουμε επιβιώνοντας οι Έλληνες -όσοι μπορέσουμε- με την εργασία μας, αλλά  ΚΑΙ μέσω του αυτοσαρκασμού μας!



Ειδικές πληροφορίες :

(1) http://www.syngenta.com/country/gr/el/research/research-in-gr/Pages/ensirosi.aspx
(2) http://kthnotrofia.pblogs.gr/694053.html
(3)http://www.kathimerini.gr/4Dcgi/4dcgi/_w_articles_oiko1_1_10/05/2010_1291656
(4)http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7

Τη φωτογραφία την δανείστηκα από τον χώρο http://campchestnutridge.org/wpmu/farm/hard-work-but-high-spirits/

Η «αυλή» των συναισθημάτων στις γιορτές

.




Τις γιορτινές μέρες του Δεκέμβρη, τα συναισθήματα των ανθρώπων έχουν λόγους να κάνουν γρήγορες βόλτες στην «αυλή» του θυμικού κάθε ενός μας. Έτσι περνάμε από λυπημένα τοπία και σταματάμε κάποιες άλλες στιγμές σε χαρούμενες εικόνες.
Σαν ήμασταν παιδιά, χρειάζονταν να πάμε κοντά και εστιάζοντας στη μνήμη ξαναζούσαμε την κάθε εικόνα της σκέψης μας και έτσι η ταύτιση με τις λύπες ή τις χαρές ήταν έντονη.
Μεγαλώνοντας, κάποιοι μάθαμε να σέρνουμε το βλέμμα της σκέψης ατάραχοι και να παρατηρούμε κατά τις γιορτινές μέρες τα πεπραγμένα του σημειολογικού ετήσιου κύκλου. Αυτό που συνηθίζω να λειτουργώ, σε ότι είμαι ικανός να εντοπίσω από την ετήσια παρατήρηση των αναπνοών μου, είναι ότι αποφεύγω να κάνω την λύπη μου κλαυθμό και την χαρά μου πανηγύρι… Βέβαια μπορεί -σκέφτομαι ως αντίλογο- να είναι καλύτερη η ζωή των Ρομά που βιώνεται στα ήθη τους με ακραίο τρόπο απέναντι από το δικό μου μοντέλο …ποιος ξέρει.

Τούτες τις μέρες λοιπόν, έχουμε γύρω μας πιο έντονες τις διαθέσεις των ανθρώπων για αναπόληση, που με σχετική ευκολία ανασύρουν μνήμες της ζωής τους έχοντας διάθεση να τις κοινωνήσουν.

Κάποτε βρέθηκα κατά την περιπλάνηση μου σε αδιέξοδα της ζωής, σε ένα περιβάλλον που η φιλοσοφία του όριζε το Παρόν ως την μοναδική αλήθεια της ζωής μας. Έτσι, το παρελθόν αποτελούσε για την αντίληψη αυτή μια επιζήμια εικόνα μια και η αναπόληση σε κάτι που δεν υπάρχει -υποστήριζε-είναι λάθος. Τελικά, μήπως κάνουμε όλο και περισσότερο οι άνθρωποι στο διάβα των αιώνων θεωρίες που είναι πιο κοντά στα ζωώδη ένστικτα μας, νομίζοντας ότι προχωρά η εξελικτικότητα του είδους;
Δεν περίμενα ούτε περιμένω να πάρω απάντηση για τα ερωτήματα μου, μια που η αξία τους (για τον καθένα μας) βρίσκεται στην σύνθεση αυτών και όχι στην ερμηνεία τους. Ότι δηλαδή και να απαντήσουμε σε κάθε ερώτημα, θα είναι λάθος για την διαφορετική αποδεικτική ωφελιμιστική εκδοχή μιας άλλης σκέψης…

Σκέφτομαι μιλώντας προς τον εαυτό μου, -πως- αφού στο τέλος θα είσαι «λάθος», γιατί να στενοχωριέσαι για την αντίθεση των μονομάχων στο Κολοσσαίο των αναγκών της ζωής μας;
Όταν έχω ένα καλούδι στο «πιάτο» της ζωής μου, κάποιος άλλος θα στερηθεί αυτό ή τις παράπλευρες ωφέλειες του… Αυτό ισχύει στους νόμους της φύσης, εκτός από τον γνωστό Παράδεισο που τα βουνά πιλάφια και οι παρθένες για τον ταλαίπωρο αρσενικό είναι ατέλειωτα. Δηλαδή φέρνοντας το στα καθ’ ημάς, κατά μία έννοια, οι ευχές για Ευτυχία και πρόοδο σε όλο τον κόσμο, είναι μια υποκριτική μαλακία που βολεύει την μη συμμετοχή μας στην ευθύνη της γνώσης.

Για τον κάθε ένα από εμάς, υπάρχουν και διαφορετικά ζητήματα -ως σενάρια- που αυλακώνουν τις προσωπικές μας ελλείψεις. Κάποιους τους τρώει η μοναξιά απέναντι σε μια φανταστική ερωτική ευδαιμονία που έχουν πλάσει από την εποχή των παιδικών τους παραμυθιών έστω και αν μοιράζονται κοινό κρεβάτι. Υπάρχουν άλλοι που ψάχνουν απαντήσεις για τις απώλειες της ζωής τους, φοβούμενοι ότι θα τις επαναλάβουν και έτσι μένουν σαν σαστισμένοι τουρίστες σε αγορές της ζωής που δεν γνωρίζουν. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν πολλά μικρά σενάρια προσωπικών ταινιών, που όμως στο σύνολο τους υπηρετούν την ίδια τέχνη κάτω από την αιγίδα ενός Φεστιβάλ που μας φιλοξενεί με θεματικό τίτλο «Θέλω να ζήσω».

Εδώ θα κάνω μια μικρή διακοπή στον ειρμό της σκέψης, για να πω ότι κάθε φορά που βάζω τα δάκτυλα να χτυπήσουν πέντε αράδες σε τούτες τις λευκές σελίδες, πίσω στο το μυαλό μου έχω μια συγκεκριμένη απορία που αποτελεί και το προσωπικό μου ερώτημα. Όποιος γράφει μια άποψη θεωρώντας ότι «γνωρίζει», είναι απλά ανόητος μια και ποτέ δεν σταματά η γνώση να εξελίσσεται κατά την έκφραση της όταν μοιράζεται με τους άλλους.
Αποκαλύπτοντας λοιπόν -για πρώτη φορά- το δεύτερο κείμενο που είναι και το ερώτημα αυτής της γραφής, θα σκιαγραφήσω την αμφιβολία που έχω.
- Αξίζει να ζούμε μέσα από το ήθος και τις απόψεις της προσωπικής μας συγκρότησης, όταν δεν αποδίδουν ευζωία σε εμάς ; Αλλάζουμε τα δομικά μας στοιχεία υπηρετώντας το στόχο του ποθούμενου μας, ή επιμένουμε σε αξίες έστω και αν ζούμε θανάτους στους οποίους έχουμε μερτικό ευθύνης;

Αν έπεσε βαρύ το ερώτημα, και χάθηκες αναγνώστη μου στην απροσδιοριστία του, είναι έτσι διατυπωμένο εν πρώτοις για να κολλάει σε κάθε ενός το σενάριο που τσούζει. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί αξίζει να κοινωνούμε το μέλι της σκέψης μας και όχι την κλειδαρότρυπα της προσωπικής μας πορείας μέχρι να το αποκτήσουμε.

Γυρνώντας στην αρχική εικόνα με την αυλή των συναισθημάτων που παράγονται στις γιορτινές μέρες, ποια μπορεί να είναι η ατομική επεξεργασία στο νου με στόχο να κατανοήσουμε την διαδρομή μας και τις συνέπειες της; Συνέπειες έχουμε όλοι βέβαια, ακόμη και αυτοί που κρύβονται για να μην συναντήσουν τη ζωή…

Πιο συγκεκριμένα, θέτω ένα δεύτερο ερώτημα που νομίζω ότι δεν είναι εύκολη η απάντηση του.
- Αν δεν βγαίνει επιτυχία στα ποθούμενα της ζωής μας μέσα από την συγκρότηση (ερμηνεία) που δίνουμε στη ζωή και σαφώς στο περιβάλλον μας, αλλάζουμε ή συνεχίζουμε κρατώντας τις αξίες μας;
Πόσο σημαντικές είναι οι Αξίες;
Πόσο σημαντική είναι η ικανοποίηση του ποθούμενου;
Τελικά, η πληρότητα βγαίνει μέσα από τις περιπλανήσεις σε άλυτα προβλήματα ή βρίσκεται στο ρέψιμο της τροφής που πετύχαμε πουλώντας τα πάντα για την απόκτηση της;

Εδώ κολλάει η σκέψη που διατυπώθηκε πιο πριν και έλεγε πως ότι και να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, θα είναι λάθος για την διαφορετική αποδεικτική ωφελιμιστική εκδοχή μιας άλλης σκέψης.

Αυτό που ενδιαφέρει όμως, είναι το συναίσθημα μας σαν παρατηρούμε τους θανάτους που συμμετέχουμε. Όταν γίνει αυτή η αίσθηση γνώση με μια έκφραση ήρεμης χαρμολύπης στα χείλια μας, νομίζω ότι αυτό είναι καλόν… Το αντίθετο ως θέση, για να με πείσει -σκέφτομαι- θα πρέπει να έχει μέσα του την διαλεκτική της Θείας κοινωνίας, και όχι την εύκολη αποδεικτική ιδιωτεία του «ατομικά αισθάνομαι»…

Πόσες δολοφονίες έχουμε διαπράξει στη ζωή μας;
Θα έλεγα ότι με ένα μαγικό τρόπο πρέπει να είναι ακριβώς ίσες με αυτές τις φορές που μας έχουν σκοτώσει οι καλές προθέσεις των άλλων.

Όταν βγούμε λοιπόν να κάνουμε βόλτα κατά τις γιορτές στην αυλή των συναισθημάτων μας, καλό είναι να έχουμε την γνώση ότι είμαστε «πάτσι» μεταξύ μας οι δολοφόνοι και τα θύματα (μέσα μας), μια και αυτός είναι ο νόμος της ανάγκης που κρύβεται πίσω από υποκριτικά ιδεολογήματα της αναγκαστικής αγελαίας συνύπαρξης μας…
Έτσι οι θάνατοι που θα αντικρίσουν τα μάτια της μνήμης μας, μπορεί να γίνουν μια καλή μαγιά για την μετατροπή του όξους της γεύσης μας σε μέλι και αργά- αργά να αρχίσει ο τουρίστας μέσα μας να παρατηρεί τη ζωή που ποτέ δεν κατάλαβε γύρω του.
Κάποια στιγμή θα μάθουμε να ξεκινάμε το λόγο μας κοιτώντας ευθεία στα μάτια του άλλου, χωρίς να φοβόμαστε ότι απειλείται ο κρυφός ωφελιμισμός της ιδιωτείας μας.

Ακούω συχνά αυτόκλητους δασκάλους της ζωής, να αναπαράγουν χωρίς αιδώ τις υποτιθέμενες γνώσεις τους και τότε θυμάμαι πως η αξία μας δεν βρίσκεται στο «τι» λέμε, αλλά στο «πως» ζούμε τις απλές καθημερινές μας τουριστικές περιηγήσεις … Ναι είμαστε όλοι τουρίστες των εμπειριών μας, μια και κάποια στιγμή θα αναχωρήσουμε από αυτές… όσο και να νομίζουμε ανόητα πως το ταξίδι είναι παντοτινό…

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

.

Το είχα ακούσει, το απέφυγα να το φάω στην μάπα επειδή δεν επιτρέπω στα σκουπίδια της τηλεόρασης να μπαίνουν στη ζωή μου, αλλά να που συνειδητοποιώ ότι ακόμη συζητιέται…
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ !
Κάποιοι πιστεύουν ότι θα έρθουν οι άγγελοι για να ξεκινήσει η καινούργια μέρα στις ψυχές των λαών…

Έκατσα λοιπόν και έγραψα στο γόνατο μερικά πράγματα προς τον εαυτό μου.




Ηρεμία …
Αχ αυτό το μάρκετινγκ των Πιστεύω του Ανθρώπου!

Έχουμε το παράλογο δεύτερη φύση, και θεωρούμαστε Λογικοί.
Ανάγκη ρε κακομοίρη άνθρωπε σε είχε η Γαία να σε κάνει μάρτυρα στην καταστροφή της…
Αν δεις τα ζώα να πεθαίνουν προτιμούν την μοναξιά…
Το ίδιο είναι και η Γαία.
Είμαστε ο καθένας μια σπίθα που γεννιέται επειδή το επιτρέπουν οι συνθήκες
της καύσης στα κούτσουρα… όταν η καρβουνιά στο τζάκι αργοπεθαίνει… δεν βγάζει σπίθες. Αλλά εσύ ως μικρο-Θεός Πανεπόπτης της μαλακίας που έχεις για τον εαυτό σου θέλεις να γνωρίζεις και ειδικά να «Δεις».

Λες «είμαι επιστήμονας» και κορδώνεσαι για την μονομέρεια της ιδεοληψίας που αναπαράγεις … αλλά το κακό είναι πως θες να την εφαρμόσεις και εκεί που δεν γνωρίζεις τι ακουμπάς… Σκέφτεσαι πάντα τον εαυτό σου για να ανεβάζεις το κασέ της αναπνοής σου σαν προαγωγός της πόζας σου… θέαμα παίζεις….

Όμως… Η Φύση δεν είναι βαριετέ για να αυξήσει την τηλεθέαση.

Λες να αλλάξει η πολικότητα του άξονα της Γαίας – σκέφτεσαι – και να έρθει ο Νέος Κόσμος;

Τίποτα δεν θα αλλάξει στο μικρό προσδόκιμο των μετρήσιμων χιλιάδων χρόνων που αναπαράγεται με συνουσίες το υπέροχο Τίποτα του είδους σου.
Γιατί ρε μεγάλε είσαι πιο σημαντικός από τον Τριλοβίτη, τους Πτερόσαυρους και τα άλλα εκλιπόντα είδη;
Μη μου πεις επειδή σκέφτεσαι, γιατί θα πρέπει να ορίσουμε τον «ορισμό» της σκέψης. Έχεις θεωρητικοποιήσει και αναγάγει τις ενστικτώδεις αντιδράσεις που γίνονται στο μυαλό σου για κάλυψη της ανάγκης σου και τις ονομάζεις σκέψη… μπα; Βολεύει;
Δείξε μου ρε μεγάλε μια θεωρία που πίσω της δεν κρύβει ένα ωφελιμισμό νοητικό (δηλαδή για χαρά αργότερα) ή πρακτικό που καταλήγει στο μάσημα και την αφόδευση της τροφής.

Μεγάλε θα συνεχίσεις να χρωστάς εκτός της Μιχαλούς και στα παράλογα αδέρφια σου που παίζουν μεταξύ τους το παιχνίδι εξουσίας του δυνατότερου.
Η αρμονία ψάχτηκε από την φιλοσοφία, αλλά μεταξύ μας δεν ακούμπησε στις κοινωνίες. Απλώς την χρησιμοποιούμε στην ζωή ανεπίγνωστα σαν την εκφορά της λέξης σ’ Αγαπώ την ώρα που βιάζουμε το θύμα του ωφελιμισμού μας.
Αράχνες που τρώμε τον παρτενέρ της ηδονής μας είμαστε…

Φτάνουν όμως όλα αυτά… γιατί τώρα έπονται οι ευχές και σαφώς μερικά τραγουδάκια τούτες τις μέρες που θα απαλύνουν την καρδιά μας και θα ζήσουμε όμορφες γιορτινές στιγμές.

Πάντως μην ανησυχείς παλικάρι μου δεν θα γίνει τίποτε στον κόσμο που πρόκειται να το δεις εσύ και τα γεννήματα της ανάγκης σου.

Καλές γιορτές να έχεις και σου εύχομαι ο Νέος χρόνος να σου φέρει ότι η καρδιά σου επιθυμεί.
Αχ ωραία είναι να τελειώνεις με θετικό τρόπο…
Δεν την αντέχω την άρνηση, γιατί με μαθαίνει πράγματα και εγώ θέλω απλώς την θετική σκέψη για να ζήσω… δεν είναι λίγο τούτο … θέλω και ζητάω την ξεκούραση της Πίστης!

Άνθρωπος είμαι … έστω και αν «πηδώ» τα πάντα γύρω που δεν μου μοιάζουν…

Πίστεψε το και θα το δεις

.




Σε μια από τις βιβλιοθήκες της ζωής μου, είχα κάποτε στη διάθεση μου για μελέτη το βιβλίο του ξακουστού Αμερικάνου καθηγητή Γουέιν Ντυερ με τον τίτλο «Πίστεψε το και θα το δεις».
Το ζουμί της πίστης του συγγραφέα είναι πως αν θέλεις κάτι πολύ το Σύμπαν θα συνωμοτήσει για να γίνει πραγματικότητα στη ζωή σου.

Ωραία ακούγεται τούτο…

Μη σου πω αγαπητέ αναγνώστη ότι «ψήνομαι» ακόμη και σήμερα να κάτσω κάτω από αυτή την ιδέα που στερείται ιστορική και φιλοσοφική θέση, ώστε να βολέψω την αγωνία που -ως άνθρωπος- έχω και εγώ για το αύριο. Στην πραγματικότητα κατά το παρελθόν άφησα σεβαστή αξία αντιτίμου στο παγκάρι της πλάνης κατά την εκπαίδευση μου σε αυτή την ιδέα, μια και η γνώση πληρώνεται πάντα ακριβά.

Τι είναι όμως η «πνευματική αυτοβελτίωση» που με αφετηρία την Αμερική εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο; Τι είναι αυτή η μυητική διαδικασία που ενώ δεν την ενδιαφέρει η ιστορική και φιλοσοφική γνώση, κρατιέται από βολικά γι’ αυτήν κομμάτια της επιστήμης και φτιάχνει στρατούς μυημένων;
Επειδή ποτέ δεν γίνεται κάτι στην τύχη και μέσα του έχει πάντα μισή αλήθεια για να είναι εύληπτο, θα κάνουμε μια βόλτα στα θεμέλια της Νέας Εποχής της Αυτογνωσίας του πολιτισμού μας.

Η επιτυχία ενός κεντρικού στρατηγικού σχεδιαστή, βρίσκεται στην δυνατότητα να εκπαιδεύει αυτόκλητους "πεφωτισμένους" δασκάλους (μεταφορείς ιδεών) που δεν έχουν επίγνωση του σκοπού που εξυπηρετούν, πέρα από τα προφανή των ατομικών τους υλικών συμφερόντων και της ματαιοδοξίας που εξυπηρετεί το Εγώ τους.
Αγαπητέ αναγνώστη, αξίζει να θυμηθούμε ότι περίπου 300 χρόνια πήρε η αλλαγή εξουσίας του Καίσαρα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τον Χριστιανισμό του Πάπα και οι λαϊκοί μάρτυρες που υπηρέτησαν την νέα –τότε- Τάξη πραγμάτων ήσαν πραγματικά ειλικρινείς στα πιστεύω τους.

Η παρέμβαση στο ήθος ενός πολιτισμού γίνεται μέσα από την διαφοροποίηση των εννοιών που οι πολίτες δίνουν στις λέξεις. Έτσι το κάλος, ο έρως, η σωματική ρώμη, ο πλούτος χρειάστηκε τόσα χρόνια για να εκπέσουν από την Κλασσική ερμηνεία τους και να μετατραπούν σε νοήματα που εξυπηρετούσαν την νέα τάξη πραγμάτων του Χριστιανισμού. Όταν ο πολίτης πίστευε ότι δεν έχει καμία αξία η υπερβολική του ενασχόληση με τα εγκόσμια, δούλευε λιγότερο προσευχόμενος για την μελλοντική του μετάβαση στον παράδεισο, και έτσι ο φόρος της Δεκάτης έγινε πολύ λιγότερος για να συντηρήσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Η άρνηση του πνεύματος και των επιστημών που αντικαταστάθηκαν από την Πίστη, έφτιαξαν περισσότερο χειραγωγημένους πολίτες που με ευκολία μπόρεσαν να κατακρεουργήσουν την Υπατία και την γνώση γύρω της.
Αυτά τα λίγα ιστορικά χρειάζονται για να ξέρουμε τι γράφουμε μέσα σε ένα κείμενο.

Σήμερα η αδυναμία ερμηνείας του Έρωτος, μεταμορφώνεται στις λαϊκές εκφράσεις σε μια απροσδιόριστη Αγάπη, ενώ κυριαρχούν φράσεις που στερούνται φιλοσοφίας και δεν είναι άλλες από την "θετική σκέψη" , την "συλλογική συνείδηση" και ότι άλλο βολεύει να ενσωματώνει αισθήματα που μοιράζονται από κοινού οι οπαδοί.
Στο ερώτημα αν έχει αντιστοιχία με το ιστορικό παρελθόν του παραδείγματος που έθεσα για τη Ρώμη αυτή η ολοένα αυξανόμενη «αυτογνωστική» προσέγγιση θεωριών που ερμηνεύουν τη ζωή σε κοινωνίες , νομίζω ότι η απάντηση είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ !

Οι λογικές που συνδιαλέγονται οι Πολίτες με το Σύμπαν (μια απροσδιόριστη έννοια) τους κάνει να μένουν στον ατομικό τους ωφελιμισμό ενώ παράλληλα υποκριτικά δηλώνουν ότι ανήκουν σε μια μεγάλη κοινότητα του ενιαίου Παντός.
Ο άνθρωπος προχωρά στην σκέψη του, αν φέρει το άγνωστο στα μέτρα της σκέψης του και διαλεχτεί μαζί του, αποφεύγοντας τις δογματικές βεβαιότητες. Αυτό είναι η άγνωστη για τους οπαδούς λειτουργία της Φιλοσοφίας.
Πάμε όμως σε ένα παράδειγμα που σχετίζεται με την έκφραση που υποστηρίζει πως αν πιστέψεις κάτι ότι το θέλεις πολύ αυτό θα γίνει.

Έχουμε λοιπόν δυο γείτονες που ο ένας είναι γεωργός που έχει σπείρει ενώ ο άλλος αγγειοπλάστης που στον ίδιο χρόνο έβγαλε από τον τροχό του τα κανάτια και τα έχει απλώσει στο ύπαιθρο να στεγνώσουν.
Από την καρδιά τους και οι δύο εύχονται ο μεν πρώτος να βρέξει, ενώ ο δεύτερος να κάνει λιακάδα για να μη λιώσουν τα κανάτια του.
Αυτό το ρημάδι το σύμπαν που το ουσιαστικοποιήσαμε δίνοντας του ιδιότητες που συνδιαλέγεται μαζί μας, τι λέτε να κάνει;
Πόσο ανόητη είναι η ωφελιμιστική σχέση μας με το λεγόμενο Σύμπαν, που ανάγουμε τα ποθούμενα μας κεντρικό αίτημα περιμένοντας να ασχοληθεί μαζί μας;

Αν αναπτύξουμε σκέψη μοιράσματος των ευκαιριών και των δυνατοτήτων που προσφέρει η φύση, ίσως τότε δημιουργήσουμε κοινότητες ανθρώπων που αναπτύσσουν ένα φιλοσοφικό «μαζί» στην κουλτούρα τους.
Όμως η Νέα Τάξη πραγμάτων, εστιάζεται στο σάπισμα του μυαλού μας μέσω της ιδιωτείας ώστε να περιμένουμε έξω από εμάς να δοθούν λύσεις επειδή θα είμαστε «καλά παιδιά» στα θέλω μας…

Απαραίτητη προϋπόθεση σε αυτή την νέα πλάνη του Πιστεύω που αγωνίζονται να επιβάλλουν στους ανθρώπους, είναι η μερική γνώση στοιχείων της επιστήμης που βολεύουν την προπαγανδιστική απόδειξη των βεβαιοτήτων τους. Η κβαντική επιστήμη –για παράδειγμα- έχει γίνει λάστιχο τελευταία από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για αυτήν, αλλά οικειοποιούνται κομμάτια της για να αποδείξουν την νιρβάνα της αφιλοσόφητης και ανιστόρητης Πίστης τους.
Έτσι μπορεί να μην γνωρίζει ένας άνθρωπος το ιστορικό παρελθόν της αντιπαλότητας των αναγκών και των σκέψεων των ανθρώπων, που αλλιώς το λέμε φιλοσοφική ιστορική ανάλυση, αλλά με βεβαιότητα ότι η ζωή είναι στο εδώ και τώρα, περιμένει μέσα από θετικές σκέψεις ευζωία χωρίς να ξέρει ότι χώνεται πιο βαθιά στην εξάρτηση της άγνοιας.
Λαοί που έχουν ομοιομορφία αντιδράσεων στα θέλω τους είναι ταμάμ για χειραγώγηση.
Η κάθε μακράς στρατηγικής εξουσία, θέλει να είναι προβλέψιμος ο κόσμος και για τούτο δίνει πολλά λεφτά μη τυχόν και ξεστρατίσει το πρόγραμμα… εκπαίδευσης των λαών στοχεύοντας σε μια νέα Πίστη.

Αν μερικοί δεν είμαστε καλά παιδιά στο σχολείο, το κάνουμε από το κέφι μας να αναπνέουμε καθαρό αέρα , έστω και αν ξέρουμε ότι γύρω μας κυκλοφορούν πολλά ζόμπι με βεβαιότητες και «αλήθειες» που κουβαλούν κάτω από τον υποκριτικό βραχυπρόθεσμο ωφελιμισμό τους.

Να είμαστε καλά και εις άλλα με υγεία.


Υ.Γ
Την εικόνα με το λουλούδι που φυτρώνει μέσα από το αυγό και προσβάλει την νοημοσύνη της θεάς Ηθονόης, την βρήκα τυχαία σε ένα χώρο που δεν τον γνωρίζω και μιλά για θετικές σκέψεις, ερμηνεύοντας τον κόσμο κατά την επιταγή των κουκλοπαιχτών που δεν φαίνονται ενώ κινούν τις απόψεις του.
http://www.7shmeia.gr/mystika/symvoules

Ευχαριστήρια σκέψη

.





Χτες Κυριακή 16 του Δεκέμβρη, είχα την τύχη να περάσω καλά με μια όμορφη παρέα συζητητών που με τίμησε η παρουσία τους ως εισηγητή.
Η συζήτηση έγινε στον νέο χώρο σκέψης και πολιτισμού «Πολιτεία» που βρίσκεται στην Ακαδημία του Πλάτωνα στην γωνία των οδών Μοναστηρίου και Θηναίας.
Το θέμα της συζήτησης ήταν φαινομενικά δύσκολο μια και πραγματευόταν έννοιες που σπάνια τίθενται σε συζητήσεις. Οι βεβαιότητες με τον Ωφελιμισμό των ανθρώπων μπήκαν στο τραπέζι της κουβέντας για να μας οδηγήσουν σε ένα κοινό ζητούμενο που δεν είναι άλλο από το να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.
Συνήθως επιδιώκουμε μικρές "ανακαινίσεις" στη ζωή μας, όσων δηλαδή μας ενοχλούν για να αισθανθούμε καλύτερα. Στην όμορφη παρέα όμως της Κυριακής δεν σταθήκαμε στο ορατό οικοδόμημα της σκέψης μας και των κακώς κειμένων, δείχνοντας με το δάκτυλο τους υπεύθυνους για τα προβλήματα μας, αλλά πήγαμε στα θεμέλια και εξετάσαμε τις έννοιες που οικοδομούν τη σκέψη μας σε όλα τα επίπεδα.
Η κοινωνική κρίση δεν έχει καμία διαφορά από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις μια και τα πάντα υπόκεινται στις βεβαιότητες και τον ωφελιμισμό που διατρέχουν τα κύτταρα της σκέψης μας.
Όλα τα πλησιάσαμε χωρίς ακαδημαϊκές κορώνες με την απλότητα που οφείλει να έχει η ζωή και σαφώς η φιλοσοφία της.
Η παθογένεια της σκέψης μας, θέλει να ερμηνεύει τα αφηρημένα προβλήματα που θέτουμε με άλλα εξίσου αφηρημένα. Εμείς πήγαμε τα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν από φυσικά μονοπάτια ψάχνοντας το αίτιο και το αιτιατό των φαινομένων που παρατηρούμε.
Τα ερωτήματα και οι τοποθετήσεις που έθεσαν οι αξιόλογοι παρευρισκόμενοι με έκαναν χαρούμενο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αποτελεί μειονότητα η δυνατότητα του σκέπτεσθαι σήμερα στον κόσμο. Όσο λίγοι και αν είναι όμως δεν παύει να είναι μια ζωντανή φλόγα που ποτέ δεν ξέρουμε το χρόνο που θα γίνει πυρά και θα φωτίσει τα κρύα σκοτάδια του φόβου των ελεγχόμενων βεβαιοτήτων.

Κατά την εκδήλωση μοιράστηκε ένα έντυπο που περιείχε μέσα του στοιχεία χρήσιμα που φωτίζουν την προηγούμενη διαδρομή σκέψης του εισηγητή, με στόχο να κρατήσουν ζωντανή την κουβέντα μέσα στο μυαλό των συζητητών σε ένα μελλοντικό χρόνο. Χρέος μας είναι να πορεύουμε τη ζωή μας σε καλύτερα φιλοσοφημένα βιώματα, και τούτη την ικανότητα την είχαν ανεξαιρέτως όλοι οι παρευρισκόμενοι.

Το κείμενο του εντύπου μπορείτε να το βρείτε σε αυτή την ηλεκτρονική διεύθυνση, για κάθε επισκέπτη του άρθρου που θα θελήσει να πάρει πληροφορίες πάνω στο θέμα που μας απασχόλησε.

Ίσως κάποια στιγμή υπάρξει ανάρτηση με λόγο και εικόνα από την συζήτηση μας, μια και μαγνητοσκοπήθηκε η εκδήλωση.

Η προσωπική μου διάθεση βρίσκεται περισσότερο στο «Θέλω να υπάρξω με ανθρώπους» παρά να καταγράφω αυτιστικά τις θέσεις και τις σκέψεις της ζωής μου που με απασχολούν.
Ας βγούμε έξω από την μοναχική σκέψη που νομίζουμε ότι δεν κινδυνεύει όταν κρύβεται από την "αγορά" των ανθρώπων, κι ας μοιραστούμε το λίγο και το πολύ μας μια και τότε μόνο γινόμαστε πραγματικά όμορφοι όπως μας αξίζει.



Υ.Γ

Η αναγγελία της συζήτησης έγινε με ένα αμφιλεγόμενο βίντεο που άρεσε γενικώς πολύ αλλά κράτησε στη σκέψη λίγων ανθρώπων μια αρνητική αίσθηση.
Έχουμε μάθει να λέμε στη ζωή μας σοβαρά τα πράγματα που πιστεύουμε ότι είναι σημαντικά. Αυτό μου θυμίζει τα παιδάκια που μιλάνε σέρνοντας με εντυπωσιασμό την κατάληξη της λέξης σαν μιλούν για μεγάλοοοο βουνό και αντίστοιχα χαμηλώνουν τη φωνή σαν πρόκειται να περιγράψουν το μπόι ενός μικρού σπιτιού.
Οι μεγαλύτερες ανοησίες που έχω ακούσει στη ζωή μου ήταν εκφρασμένες με σοβαρό τρόπο και έτσι αποφεύγω την ποζάτη σοβαρότητα στη ζωή μου.
Παραθέτω συνημμένο το βίντεο για το οποίο έγινε αναφορά στο υστερόγραφο.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=a8E_Cgx2xws