.
Το τηλέφωνο χτύπησε για να ακούσω την αγαπημένη μου θεια που έχουμε τακτική επικοινωνία από το χωριό μου.
Αφού ενημερώθηκα για τον θάνατο ενός συγχωριανού μας της έδωσα όλη την αισιοδοξία για την ίδια τη ζωή μέσα από τις σκέψεις μου.
Η θεια μου πάντα ενημερωμένη για την πολιτική κατάσταση με ένα φιλοσοφημένο στωικό βλέμμα για τη ζωή ξέρει να ονοματίζει και να βλέπει με την απόσταση του χρόνου ότι κάνει τους ανθρώπους που ζουν μέσα στην αρένα της διαταραχής των συναισθημάτων έξαλλους
Φυσικά δεν θα έλειπε και το απόφθεγμα από τον λόγο της που το άκουσα για πρώτη φορά
- Πιδίμ έτσι είναι … Τούρκος Μούρκος και Ρωμιός Βρωμιός
Τι σημαίνει ρε Θεια το Μούρκος ρώτησα, μια και το βρωμιός μου ήταν σαφέστατο για να μου απαντήσει (μέσα από μνήμες γενοκτονίας) ότι σαν πει ο Τούρκος θα σε σκοτώσει το κάνει δεν έχει φιλότιμο και συμπόνια.
Το μεγαλύτερο θέμα που μου έβαλε η θεια μου ως εκ θαύματος στην αίσθηση της έκπτωσης ενός πολιτισμού από τους Βρωμιούς (Ρωμιούς) ήταν το κλείσιμο του ιστορικού Γυμνασίου του Τσοτυλίου που επιχειρεί η νέα τάξη πραγμάτων.
Πόσοι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στην αίσθηση της ιδιωτείας δεν θα είχαν ως πρώτο θέμα στη ζωή τους κάτι που τους αφορά … όπως η μείωση των συντάξεων ή η έλλειψη φαρμάκων για ηλικιωμένους που τα χρειάζονται να ζήσουν…
Όμως ο άνθρωπος που έχει πάρει το χρίσμα του φιλοσόφου ενδιαφέρθηκε για την Παιδεία , ότι δηλαδή δεν μπορούν να αντιληφθούν οι υποτιθέμενα μορφωμένοι ηγετίσκοι και παρατρεχάμενοι υψηλόβαθμοι Έλληνες..
Χαμογέλασε η ανάσα της και μου ανέφερε ότι είπε με περιπαικτικό (παραπονιάρικο) τρόπο στο θείο μου πως ένα δώρο δεν της έκανε υπονοώντας την ημερομηνία του γάμου τους που έκλειναν πενήντα επτά χρόνια μαζί, για να μου συμπληρώσει αμέσως αποδίδοντας την αξία αποδοχής του στα μάτια της, ως απάντηση του «Δεν είναι σήμερα αλλά αύριο».
Αυτό ακριβώς το παιχνίδι «αγάπης» και «έρωτα» για τη ζωή είναι το μεγάλο σχολείο που φοίτησαν και οι δυο τους για να ζήσουν μέσα από την λειτουργούσα φιλοσοφία που οι υπόλοιποι την αγνοούμε, νομίζοντας ότι κατοικεί σε σελίδες βιβλίων ή σε πόντιουμ που σαν είχαν φωνή θα μας έλεγαν ότι σιχαίνονται τους αγορητές που τα λερώνουν.
Αυτή η αδιαπραγμάτευτη συνύπαρξη με ότι έχτισαν στη ζωή τους μέσα από πόνους , χαρές και αγωνίες είναι το κεφάλαιο που πάνω του μπορεί να πατά ο καθένας και να βλέπει φιλοσοφημένα την ίδια τη ζωή του, δηλαδή τον δικό του θάνατο.
Τώρα που καταφέραμε να φτιάξουμε οικογένειες "ατόμων" είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να αναπληρώσει καμία εσωτερική γνώση ή προσωπική καλλιέργεια με την λογική τακτοποίηση της αυτή την δύναμη που λέγεται συμπαγές "υγιές κύτταρο" της οικογένειας.
Σήμερα ο κάθε ένας επιθυμεί την καλοπέραση του χρησιμοποιώντας τον άλλο (υποτιθέμενο) σύντροφο, μέσα από μια μικρή η μεγαλύτερη αλυσίδα προϋποθέσεων που βάζει για να σχεδιάσει την καταναλωτική ζωή του. Με άλλα λόγια χτίζει τους τοίχους που σκοτεινιάζουν την ίδια τη ζωή του για να την οδηγήσουν χωρίς εμπειρίες ψυχής στο θάνατο.
Σκέφτηκα ξανά μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο ότι ήταν ψεύτικα τα αισιόδοξα λόγια που της έλεγα και ντράπηκα που δεν είχα το θάρρος να της πω ότι δεν μπορούμε πλέον εμείς που μας αποκαλεί όλους «πιδιμ» να κερδίσουμε τον αγώνα μέσα μας και να ξεπεράσουμε την ιδιωτεία του «Εγώ» και να την μετασχηματίσουμε σε θεία κοινωνία του «Εμείς».
Μείναμε μόνοι στην ψυχή μας έστω και αν περιστοιχιζόμαστε από επιθυμίες και από πολύβουες συνευρέσεις. Νικηθήκαμε από τον φόβο της στέρησης υλικών αγαθών και γίναμε πανικοβλημένοι ζήτουλες ονομάζοντας τούτο «κοινωνικούς αγώνες» χωρίς να έχουμε το παραμικρό φιλοσοφικό όραμα για τη ζωή … δηλαδή για το θάνατο μας.
Δεν φυτεύουμε πια δέντρα για να τα βρουν οι ερχόμενες γενιές γιατί ψάχνουμε την απόδοση του κεφαλαίου που θα γίνει μέσα στο μικρό χρόνο της δικής μας ζωής.
Αδιαφορούμε αν το περιβάλλον θα πάψει να ανέχεται αυτό το βιασμό γιατί δεν θέλουμε να πάψουμε εμείς να είμαστε οι βιαστές του στο όνομα μιας εύκολης και ασυνείδητης ζωής.
Πόσα πράγματα μου είπε μαζεμένα σε ένα τηλεφώνημα η θεια μου χωρίς να χρησιμοποιήσει τη λόγια φόρμα σκέψης που χρησιμοποιούμε όλοι οι ανόητοι που εκφραζόμαστε με αφηρημένες έννοιες για να κρύψουμε την ανικανότητα μας να ζήσουμε μια αληθινή ζωή με ενεργητικά ρήματα και καθαρές ματιές μέσα από ένα έρωτα της ίδιας της ζωής…
Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ μέσα από την αρένα των κατώτερων συναισθημάτων μιας μορφωμένης και με πολλές πληροφορίες ζωής που διάγω είναι στους δυο παππούδες όχι να τα εκατοστίσουν αλλά να τα ΧΙΛΙΑΣΟΥΝ .
Ο τρόπος που μπορεί να συμβεί τούτο είναι σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχω από τους ξένους πια (αρχαίους) συγγενείς της γλώσσας μου, είναι η ίδια η ΜΝΗΜΗ.
Παρατηρώ - καταγράφω - διαδίδω, σημαίνει κοινωνώ την κάθε πληροφορία που αν είναι ικανή θα ζήσει μέσα στις υπέροχα τραγικές σκέψεις όλων μας και θα της δώσουμε την αθανασία που δικαιούται η ποιότητα της.
Να τα ΧΙΛΙΑΣΟΥΝ λοιπόν !
 |
| Η "Ακαδημία" της θείας Αλεξάνδρας |
Αφού ενημερώθηκα για τον θάνατο ενός συγχωριανού μας της έδωσα όλη την αισιοδοξία για την ίδια τη ζωή μέσα από τις σκέψεις μου.
Η θεια μου πάντα ενημερωμένη για την πολιτική κατάσταση με ένα φιλοσοφημένο στωικό βλέμμα για τη ζωή ξέρει να ονοματίζει και να βλέπει με την απόσταση του χρόνου ότι κάνει τους ανθρώπους που ζουν μέσα στην αρένα της διαταραχής των συναισθημάτων έξαλλους
Φυσικά δεν θα έλειπε και το απόφθεγμα από τον λόγο της που το άκουσα για πρώτη φορά
- Πιδίμ έτσι είναι … Τούρκος Μούρκος και Ρωμιός Βρωμιός
Τι σημαίνει ρε Θεια το Μούρκος ρώτησα, μια και το βρωμιός μου ήταν σαφέστατο για να μου απαντήσει (μέσα από μνήμες γενοκτονίας) ότι σαν πει ο Τούρκος θα σε σκοτώσει το κάνει δεν έχει φιλότιμο και συμπόνια.
Το μεγαλύτερο θέμα που μου έβαλε η θεια μου ως εκ θαύματος στην αίσθηση της έκπτωσης ενός πολιτισμού από τους Βρωμιούς (Ρωμιούς) ήταν το κλείσιμο του ιστορικού Γυμνασίου του Τσοτυλίου που επιχειρεί η νέα τάξη πραγμάτων.
Πόσοι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στην αίσθηση της ιδιωτείας δεν θα είχαν ως πρώτο θέμα στη ζωή τους κάτι που τους αφορά … όπως η μείωση των συντάξεων ή η έλλειψη φαρμάκων για ηλικιωμένους που τα χρειάζονται να ζήσουν…
Όμως ο άνθρωπος που έχει πάρει το χρίσμα του φιλοσόφου ενδιαφέρθηκε για την Παιδεία , ότι δηλαδή δεν μπορούν να αντιληφθούν οι υποτιθέμενα μορφωμένοι ηγετίσκοι και παρατρεχάμενοι υψηλόβαθμοι Έλληνες..
Χαμογέλασε η ανάσα της και μου ανέφερε ότι είπε με περιπαικτικό (παραπονιάρικο) τρόπο στο θείο μου πως ένα δώρο δεν της έκανε υπονοώντας την ημερομηνία του γάμου τους που έκλειναν πενήντα επτά χρόνια μαζί, για να μου συμπληρώσει αμέσως αποδίδοντας την αξία αποδοχής του στα μάτια της, ως απάντηση του «Δεν είναι σήμερα αλλά αύριο».
Αυτό ακριβώς το παιχνίδι «αγάπης» και «έρωτα» για τη ζωή είναι το μεγάλο σχολείο που φοίτησαν και οι δυο τους για να ζήσουν μέσα από την λειτουργούσα φιλοσοφία που οι υπόλοιποι την αγνοούμε, νομίζοντας ότι κατοικεί σε σελίδες βιβλίων ή σε πόντιουμ που σαν είχαν φωνή θα μας έλεγαν ότι σιχαίνονται τους αγορητές που τα λερώνουν.
Αυτή η αδιαπραγμάτευτη συνύπαρξη με ότι έχτισαν στη ζωή τους μέσα από πόνους , χαρές και αγωνίες είναι το κεφάλαιο που πάνω του μπορεί να πατά ο καθένας και να βλέπει φιλοσοφημένα την ίδια τη ζωή του, δηλαδή τον δικό του θάνατο.
Τώρα που καταφέραμε να φτιάξουμε οικογένειες "ατόμων" είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να αναπληρώσει καμία εσωτερική γνώση ή προσωπική καλλιέργεια με την λογική τακτοποίηση της αυτή την δύναμη που λέγεται συμπαγές "υγιές κύτταρο" της οικογένειας.
Σήμερα ο κάθε ένας επιθυμεί την καλοπέραση του χρησιμοποιώντας τον άλλο (υποτιθέμενο) σύντροφο, μέσα από μια μικρή η μεγαλύτερη αλυσίδα προϋποθέσεων που βάζει για να σχεδιάσει την καταναλωτική ζωή του. Με άλλα λόγια χτίζει τους τοίχους που σκοτεινιάζουν την ίδια τη ζωή του για να την οδηγήσουν χωρίς εμπειρίες ψυχής στο θάνατο.
Σκέφτηκα ξανά μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο ότι ήταν ψεύτικα τα αισιόδοξα λόγια που της έλεγα και ντράπηκα που δεν είχα το θάρρος να της πω ότι δεν μπορούμε πλέον εμείς που μας αποκαλεί όλους «πιδιμ» να κερδίσουμε τον αγώνα μέσα μας και να ξεπεράσουμε την ιδιωτεία του «Εγώ» και να την μετασχηματίσουμε σε θεία κοινωνία του «Εμείς».
Μείναμε μόνοι στην ψυχή μας έστω και αν περιστοιχιζόμαστε από επιθυμίες και από πολύβουες συνευρέσεις. Νικηθήκαμε από τον φόβο της στέρησης υλικών αγαθών και γίναμε πανικοβλημένοι ζήτουλες ονομάζοντας τούτο «κοινωνικούς αγώνες» χωρίς να έχουμε το παραμικρό φιλοσοφικό όραμα για τη ζωή … δηλαδή για το θάνατο μας.
Δεν φυτεύουμε πια δέντρα για να τα βρουν οι ερχόμενες γενιές γιατί ψάχνουμε την απόδοση του κεφαλαίου που θα γίνει μέσα στο μικρό χρόνο της δικής μας ζωής.
Αδιαφορούμε αν το περιβάλλον θα πάψει να ανέχεται αυτό το βιασμό γιατί δεν θέλουμε να πάψουμε εμείς να είμαστε οι βιαστές του στο όνομα μιας εύκολης και ασυνείδητης ζωής.
Πόσα πράγματα μου είπε μαζεμένα σε ένα τηλεφώνημα η θεια μου χωρίς να χρησιμοποιήσει τη λόγια φόρμα σκέψης που χρησιμοποιούμε όλοι οι ανόητοι που εκφραζόμαστε με αφηρημένες έννοιες για να κρύψουμε την ανικανότητα μας να ζήσουμε μια αληθινή ζωή με ενεργητικά ρήματα και καθαρές ματιές μέσα από ένα έρωτα της ίδιας της ζωής…
Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ μέσα από την αρένα των κατώτερων συναισθημάτων μιας μορφωμένης και με πολλές πληροφορίες ζωής που διάγω είναι στους δυο παππούδες όχι να τα εκατοστίσουν αλλά να τα ΧΙΛΙΑΣΟΥΝ .
Ο τρόπος που μπορεί να συμβεί τούτο είναι σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχω από τους ξένους πια (αρχαίους) συγγενείς της γλώσσας μου, είναι η ίδια η ΜΝΗΜΗ.
Παρατηρώ - καταγράφω - διαδίδω, σημαίνει κοινωνώ την κάθε πληροφορία που αν είναι ικανή θα ζήσει μέσα στις υπέροχα τραγικές σκέψεις όλων μας και θα της δώσουμε την αθανασία που δικαιούται η ποιότητα της.
Να τα ΧΙΛΙΑΣΟΥΝ λοιπόν !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.