Τρεις σκηνές "ασύνδετα" ενωμένες (22 Νοε 2012)

.





Λένε ότι η σκέψη μας δεν έχει λόγια ή γράμματα αλλά εικόνες.
Το θέμα όμως είναι «τι» τις κάνουμε αυτές και αν τις συνδέουμε μεταξύ τους.
Η απουσία κρίσης στους λαούς που είναι το συνεχιζόμενο διαχρονικά χαρακτηριστικό σε όλες τις εποχές, οδηγεί σε τραγέλαφους του νοηματικού τύπου:

Ο Ελληνο- χριστιανικός πολιτισμός
Η κοινωνική διάσταση του καπιταλισμού
Η δημοκρατική διαδικασία κατά την αριστερή καθοδήγηση των αγώνων.
Σ΄ αγαπώ σαν την μάνα μου.
Το χρήμα είναι Θεός
Όλες είναι πουτάνες εκτός από την αδερφή μου.
Αυτός είναι αριστερός επιχειρηματίας
Εκείνος είναι εθνικό-σοσιαλιστής με φιλοσοφικές ευαισθησίες.
Η «Πίστη» εξυψώνει το Πνεύμα.


Τα ανωτέρω παραδείγματα μπερδεμένης σκέψης, αφορούν προς όλες τις πνευματικές διαστρωματώσεις των ανθρώπων στις κοινωνίες.
Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι δεν είναι μπερδεμένες οι εικόνες αυτών των σκέψεων, αλλά μην ανησυχήσουν που βρίσκονται ήδη με "ασφάλεια" μέσα στο τραίνο του μέσου όρου που παράγει δυστυχίες στο διάβα της ιστορίας.
Τα αποτελέσματα της ανικανότητας να συνδυάζουμε τις εικόνες των σκέψεων μας είναι σαφή στο παρόν μας και εμφανίζονται με την ηθική και κοινωνική κρίση που βιώνουμε.

Ας πάμε όμως στις σκηνές που μου ήρθε η επιθυμία να καταγράψω και να αφήσουμε να εξελιχθούν.


«Άκου ανθρωπάκο» μου είπε μια πέτρα

.



Είναι φορές που έχω μέσα μου μια λύπη για το «λίγο» της ζωής μας και για τις χαμένες ευκαιρίες να συν-υπάρξουμε με αξιοσύνη τα χρόνια μας αναλογούν στους κτύπους της καρδιάς μας.
Στην ουσία η σημερινή γραφή μου έχει ένα νοηματικό υπότιτλο που δηλώνει προς όλους εμάς, χωρίς διαβάθμιση ευθυνών, ότι είμαστε ανάξιοι έστω και αν υποκριτικά κάθε επηρμένος θεωρεί τον εαυτό του σημαντικό.

Δεν θα αναφερθώ γενικά σε αφηρημένες διαπιστώσεις, αλλά θέλω να καθρεφτίσω την ανάξια ζωή που διάγουμε μέσα από τα λόγια μιας πέτρας. Ναι μια πέτρα μπορεί να μιλήσει για μας που περάσαμε από δίπλα της ή που νομίζουμε πως δεν την είδαμε στο δρόμο μας.

Όλη η αντιπαλότητα των εκλεγμένων πολιτικών, της νομοθετικής εξουσίας και του λαού, μπορεί να καθρεφτιστεί σε μια πέτρα που μιλά για λογαριασμό μας.
Ακόμη μπορεί να σκεφτεί για τους καταναλωτές του φόβου της ζωής που συχνάζουν μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας τους διαπιστευμένους υπνωτιστές της.
Έχει τον τρόπο της η πέτρα να μιλήσει για τους (δίκαιους;) αγώνες των διαφόρων ιδεοληψιών που πέρασαν και περνούν πάνω από τη γη που βρίσκεται. Το τι σημαίνει δικαιοσύνη είναι δυστυχώς μια άπιαστη έννοια που η ψευδής σιγουριά που έχουμε για την ερμηνεία της, βεβαιώνει την αναξιότητα της σκέψης του ωφελιμιστικού μαζανθρώπου.

Ας πάμε όμως να συναντήσουμε την πέτρα, μέσα από την εμπειρία της συνομιλίας μαζί της.

Πηγαίνοντας στην συνάντηση

Η ώρα είχε συνταιριάξει με τον χειμωνιάτικο ήλιο που ζέσταινε όλα ένα γύρω μετά τη βραδινή βροχή και το ρολόι του κινητού μου έδειχνε δώδεκα. Ο δρόμος με έφερε προς την Ακαδημία του Πλάτωνα και αφού έπρεπε να περιμένω τη φίλη μου Αναστασία να φτάσει στον πολιτιστικό χώρο που με μεράκι φτιάχνουμε για τους κατοίκους της περιοχής. Σκέφτηκα να περπατήσω όσο θα την περίμενα, για ακόμη μια φορά στις αρχαίες μνήμες του άλσους. Διάλεξα ως προορισμό το μοναδικό στεγασμένο και προστατευμένο από το 1961 εύρημα του ναού και της οικίας του Ακάδημου. Για κάποιο λόγο σαν επισκέπτομαι αυτή την παρακμιακή μεταλλική κατασκευή, νιώθω την εγκατάλειψη της πολιτείας επάνω σε ότι δηλώνει υποκριτικά ότι την αφορά ως ιστορία.

Όπερα πάνω στον πάγκο του χασάπη (4 Νοε 2012)

.




Λατρεύω τις αντιθέσεις στη ζωή μου και ψάχνω μέσα τους τις δικές μου ερμηνείες για την ισορροπία καθώς και την αναγκαιότητα συν-ύπαρξης μεταξύ τους.

Για να το κάνω πιο σαφές σήμερα παρουσιάστηκαν αποσπάσματα από όπερες των Ζωρζ Μπιζέ, Τζοακίνο Ροσσίνι, Τζάκομο Πουτσίνι, και Τζουζέπε Βέρντι, στα οποία χειροκροτούσε ο κόσμος με ενθουσιασμό ειδικότερα στις γνωστότερες εξ αυτών όπως ο Κουρέας της Σεβίλλης του Ροσσίνι και Τραβιάτα του Βέρντι.

Η αντίθεση που με ενθουσίασε κάνοντας με να παρευρεθώ στην εκδήλωση, ήταν ο χώρος απόδοσης των υπέροχων ερμηνευτών της Λυρικής Σκηνής συνοδεία ενός πιάνου, που δεν ήταν άλλος από τη γνωστή Βαρβάκειο αγορά στο κέντρο της Αθήνας.

Η ιδέα για την επιλογή του χώρου της εκδήλωσης ήταν της ανοιχτής κοινότητας πολιτών της Αθήνας με την ονομασία Atenistas. Σαφώς αξιοποίησαν την απόφαση της Λυρικής σκηνής να μεταφέρει εδώ και αρκετό καιρό την όπερα σε χώρους που δεν έχουν την παιδεία αυτού του μουσικο-θεατρικού είδους, αλλά να σημειώσω πως καταλυτική ήταν και η βοήθεια του Δήμου των Αθηναίων.
Ως αποτέλεσμα ήταν να συνωστιστούν με χαμόγελο πάρα πολλοί Αθηναίοι υπομονετικά και να απολαύσουν την αντίθεση του πάγκου του χασάπη που φιλοξενούσε δίπλα του υπέροχες φωνές και ερμηνείες με αστική ενδυματολογική ταυτότητα που ταιριάζει στην όπερα.

Θα ήθελα να αναφέρω τα ονόματα των καλλιτεχνών της Λυρικής Σκηνής που με την θεατρικότητα της απόδοσης των αποσπασμάτων γοήτευσαν το κοινό και κοινώνησαν δημιουργικά αυτή την εμπειρία της αντίθεσης του χώρου απέναντι στην Τέχνη που υπηρετούν.
Αξίζουν λοιπόν συγχαρητήρια οι βαρύτονοι Διονύσης Σούρμπης, Πέτρος Σαλάτας και Χρήστος Λάζος, οι υψίφωνες Βάσια Ζαχαροπούλου, Γεωργία Ηλιοπούλου, Στελλίνα Αποστολοπούλου, Κατερίνα Κρασσά, Έλενα Κελεσίδη, Κίρα Λαμπράκη, Μαρία Μητσοπούλου, Κάτια Πάσχου , η μεσόφωνη Αθηνά Καστρινάκη και ο τενόρος Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος.

Άντε και εις άλλα με Υγείαν … διότι απέναντι σε αυτήν καραδοκούν οι αντιλήψεις, οι βεβαιότητες και οι συνήθειες που χτίζουν την αρρώστια της μελαγχολίας, που μαραίνει το χαμόγελο των ονείρων μας.

Σκέψεις από ένα Σκεπτικό φίλο ...

.
Μια λίγο παλαιότερη ανάρτηση που μου άρεσε για την ευθύτητα, το ήθος και τον ανθρώπινο προβληματισμό που ξεχωρίζει μέσα στους μαινόμενους πλήρεις από "αλήθεια" γνώστες των προβλημάτων της εποχής μας. Νιώθω ότι τώρα είναι η στιγμή να την φιλοξενήσω σε τούτο τον χώρο.

Θα  έλεγα , χρησιμοποιώντας μια αντίστοιχη αρχαία ρήση με τον τίτλο του, "Ουκ εν τω πολλώ το ευ" για να εξηγήσω αμέσως πως η ταινία "Αγέλαστος πέτρα" του Φίλιππου Κουτσαφτή είπε όλα όσα χρειάζονται να μείνουν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές για την παθογένεια και την ευγένεια της ανθρώπινης σκέψης.  Δεν χρειάστηκε να παράγει ο σκηνοθέτης σωρεία ταινιών που θα του έφτιαχναν το διαφημιστικό προφίλ ενός ανθρώπου της τέχνης για να περιφέρει το έργο του σε αφιερώματα που μετρούν την σπουδαιότητα με την ποσότητα.

Παρατηρώ και εγώ (ευτυχώς λίγο) με θλίψη προσωπικά blogs που αισθάνονται οι διαχειριστές τους πως αναπαράγουν αγωνιστικά την επικαιρότητα, ενώ στην πραγματικότητα φέρονται και άγονται μέσα σε άχρηστες και θυμικές πληροφορίες που τις σερβίρει η παραπληροφόρηση  της αφθονίας των εξουσιαστών.
Δεν θέλουμε το "τι" και το "πως" της επικαιρότητας, αλλά το "Γιατί" που παράγει συνθετική σκέψη και πολιτική κρίση σε κάθε γεγονός που καλούμαστε να το διαχειριστούμε.

Το "Γιατί" πάλι έχει δυο κατηγορίες στην λειτουργία του.... την πρώτη την χρησιμοποιεί ο -αγαπημένος- ηλίθιος νους που δέχεται χωρίς κρίση μια πίστη προς την εκάστοτε "εκδοχή" και η δεύτερη αναζήτηση του "γιατί" αφορά πολλά ερωτήματα που θέτει ο -αβόλευτος- νους σε ότι ξέρει ότι είναι δύσκολο να προσδιορίσει.

Γράφε αγαπητέ μου φίλε ότι νιώθεις όταν νιώθεις και αφού νιώθεις, σαν είναι μετουσιωμένο μέσα σου και μην αγωνιάς για το που πέφτει ο σπόρος της δικής σου αίσθησης.
Ποτέ δεν ξέρεις ....
Ποτέ δεν θα μάθεις... και το καλύτερο βρίσκεται στη σκέψη ... ποτέ μη σε ενδιαφέρει να εποπτεύεις τις ενέργειες σου.
Το σύμ-παν είναι κβαντισμένο χωρίς διακριτούς στις λογικές μας αισθήσεις Θεούς... και εμείς άπειροι πρωτοχορευτές σε μια μουσική που δεν την γνωρίζουμε, αλλά την αισθανόμαστε.





Κρείττον το σιγάν...ή, επίλογος



Μετά από 3,5 χρόνια παρουσίας στο διαδίκτυο, αυτή η ιστοσελίδα και ο «εμπνευστής» της, αποφάσισαν από κοινού να σιωπήσουν.
Όταν ξεκίνησα αυτήν την προσπάθεια, είχα την ορμή ενός εφήβου που ανακάλυπτε ένα ταξίδι που υποσχότανε πολλά χωρίς καμμία εγγύηση για ούρειους άνέμους και απάνεμα λιμάνια.

Το νέο μου παιχνίδι (3 Νοε 2012)





Μου ήρθε η επιθυμία να γράψω για το νέο μου παιχνιδάκι, που ως απόκτημα δώρου μου ανέβασε την διάθεση. Η εικόνα της ανάρτησης είναι αφιερωμένη σε αυτό. Πρόκειται για μια συσκευή φακού που γυρνώντας την μανιβέλα φορτίζει μια μπαταρία η οποία διαρκεί περίπου για ένα λεπτό.
Από την ώρα που μπήκα στο γραφείο μου άρχισα να γυρίζω παιχνιδιάρικα την μανιβέλα του και ανοιγόκλεινα τον διακόπτη φωτίζοντας διάφορα σημεία στο χώρο μου.

Ναι… ήθελα να γράψω για κάτι τόσο απλό που μου τράβηξε την παιδιάστικη προσοχή και πωλείται σε γνωστή αλυσίδα πολυκαταστημάτων.

Το έπιασα στην χούφτα μου και έκανα όλες τις πιθανές λαβές, παίζοντας με τις εκδοχές κρατήματος του, αφήνοντας μου στο τέλος μέσα από τις δεξιότητες κρατήματος μια αίσθηση ευχαρίστησης. Για όση ώρα έπαιζα με φανταστική παρέα το παλιό παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» φωτίζοντας διάφορα σκοτεινά δωμάτια στο σπίτι, ένιωθα ότι έκανα κάτι σημαντικό αφήνοντας την διάθεση μου να εκφραστεί μέσα από μια τόσο ενδιαφέρουσα δραστηριότητα. Ήταν σαν να έπαιζα με ένα μικρό παιδί και ανακαλύπταμε για πρώτη φορά την εικόνα των αντικειμένων και των χώρων μέσα από μια άλλη φωτισμένη οπτική.

Έχω διανύσει πολλά χρόνια σκέψης στη ζωή μου για να το καταφέρω τούτο και είπα να το κοινωνήσω από αυτό το χώρο μήπως και βρει ο αναγνώστης σαν διαβάσει το κατόρθωμα μου, κάτι αντίστοιχο να παίξει στην δική του ζωή.