ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ «112»

.

1 1 2

Είναι ο νέος Πανευρωπαϊκός αριθμός εκτάκτου ανάγκης , ενιαίος για Αστυνομία, Ασθενοφόρο ή Πυροσβεστική.
Αντικαθιστά όλους τους αριθμούς που χρησιμοποιούσαμε μέχρι σήμερα.

Η κλήση είναι δωρεάν από κινητό ή σταθερό.
Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι ΕΝΤΟΠΙΖΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ του καλούντος για όσους ταξιδεύουν και δεν γνωρίζουν την ακριβή θέση του ατυχήματος.
Σύμφωνα με έρευνα της Eurostat μόνο το 4% των Ελλήνων το γνωρίζει και μονο το 1% το έχει χρησιμοποιήσει.

Διαδώστε αυτή την πληροφορία σε φίλους και γνωστούς.

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

.

Διάβασα το ενδιαφέρον βιβλίο ενός κατοίκου του Μπουένος Άιρες, που τιτλοφορείται «Να σου πω μια ιστορία».
Είναι η διήγηση ενός φοιτητή που προσπαθεί να μάθει τον εαυτό του μέσα από τις επισκέψεις του σε ένα ψυχοθεραπευτή.
Καθόλου ανιαρό μια και είναι γραμμένο πάνω σε μικρές παραβολικές ιστορίες που του διηγείται ο ψυχοθεραπευτής κατά τις επισκέψεις του.
Ο εξηντάχρονος σήμερα συγγραφέας, Χόρχε Μπουκάι, βάζει τον φοιτητή ήρωα του, να αποκαλεί τον μέντορα του και σοφό δάσκαλο μονίμως «χοντρό» στις αναφορές του.
Όντας γιατρός - ψυχοθεραπευτής και ο ίδιος με βαθειά γνώση στην βοήθεια της αυτογνωσίας των ανθρώπων, κάνει μια τομή στην σοβαροφανή αντιμετώπιση των γκουρού της γνώσης με εισαγωγικά ή χωρίς.
Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται άνετα μέσα από την ροή του λόγου του συγγραφέα, αλλά έχει τεράστιο εύρος μελέτης στη συνέχεια ανάλογα με τον βαθμό ψεύδους που θέλει ο καθένας μας να ορίζει στη ζωή του.
(Ο βαθμός ψεύδους στην δική μου εκφραστική εκδοχή , είναι η συνειδητότητα)

Θα αφομοιώσει ο αναγνώστης την ρήση ότι :
«Κανένας δεν έχει περισσότερες πιθανότητες να εξαπατηθεί , από αυτού για τον οποίο το ψέμα εξυπηρετεί τις επιθυμίες του» και αν είναι έτοιμος ο αναγνώστης στην μετέπειτα μελέτη του , θα δει τον εαυτό του μέσα σε ότι του δείχνει ο συγγραφέας.

Θα βρει επίσης ο αναγνώστης τη δόση αλήθειας για τη ζωή που αντέχει η ψυχική και πνευματική του παιδεία χωρίς να συγκρίνεται με τους άλλους απορριπτικά ή επιτιμητικά.
Όταν μπήκε κάποιος (αφηγείται σε μια παραβολή) στο μαγαζί που πουλούσε αλήθειες, τον ρώτησε ο υπάλληλος αν ήθελε να αγοράσει μια «μερική» ή μία «σχετική» ή αν ήθελε απλά «στατιστική» ή μήπως την «πλήρη» αλήθεια.
Ο αναζητητής της παραβολής, φυσικά ζήτησε την ολόκληρη αλήθεια.
Όταν όμως ρώτησε το κόστος, πληροφορήθηκε ότι το αντίτιμο αυτού του αγαθού ήταν ότι ποτέ πια δεν θα έχει την ησυχία του.
Έσκυψε το κεφάλι και ανατριχιάζοντας βγήκε χωρίς να την αγοράσει.
Δεν ήταν ακόμα έτοιμος … χρειαζόταν τα ψέματα να τον ξεκουράζουν.

Βαθειά φιλοσοφημένο βιβλίο που η παραβολική του δομή μαζί με μια ρευστή αφήγηση δασκάλου και μαθητή χωρίς φορτισμένη συμπεριφορά υποτέλειας του δευτέρου προς τον πρώτο, το κάνουν μοναδικό στο είδος του.

ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙΣ … ΠΩΣ ΣΗΚΩΝΕΣΑΙ;

.

Η τέχνη να λες τα σπουδαιότερα πράγματα μέσα από ένα (απλό;) γέλιο και μια αποδοχή των άλλων για αυτό που είναι ... και είμαστε όλοι… είναι η αρχή της Συναισθηματικής Νοημοσύνης.

Θα παρακαλούσα να απολαύσετε αυτή την όψη της ζωής, που μας περιλαμβάνει όλους …





Το θέμα το ανακάλυψα σε ένα αξιόλογο blog που τιτλοφορείται ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ.
Μου άρεσε πολύ και ήδη το έχω καταχωρήσει στους αξιόλογους δικτυακούς τόπους που παρακολουθώ.

ΜΙΑ «ΠΑΡΕΑ» ΜΑΖΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΕΥΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

.

Μια "παρέα" ανθρώπων, που δεν πρόκειται να γνωριστούν ποτέ μεταξύ τους, άρχισαν να μαζεύονται στην ίδια πλατεία θέλοντας να μιλήσουν για τη ζωή τους.

Το ρυάκι που χάραξε τη ζωή του Αντρέα, θα έσμιγε με τις μνήμες από τα παιδικά χρόνια του Δημήτρη που καθόρισαν τις αποφάσεις της ζωής του;

Πόσα κοινά στοιχεία θα βρει ο Οδυσσέας με αυτό το κλείσιμο της ζωής του σε ένα τραίνο που ίσως δεν κατέβηκε ποτέ, με τους δύο παππούδες που βλέπουν τη ζωή τους να περνά απειλητικά από μπροστά τους, στα τελευταία ανταμώματα στο νοσοκομείο;

Θα μπορούσε η σβησμένη μνήμη του Αντώνη από την χαμένη οικογένεια, να έχει κοινή αφετηρία με την ανατρεπτική ζωή του Τάκη που γνώρισε τον έρωτα για να τον χάσει;

Έχουν ίδια εξέλιξη στη ζωή τους, ο πλούσιος Πέτρος που δεν άκουσε ποτέ τον καθυστερημένο αδελφό του να του λέει ότι τον αγαπά , με τον φοιτητή που πήγε να εξαργυρώσει το κερδισμένο λαχείο του;

Θα μπορούσαν να συναντηθούν ο επαρχιώτης Βάγγος μετά την εμπειρία που τον άλλαξε, με την Έλενα που βγήκε από το ζαχαροπλαστείο γνωρίζοντας τον εαυτό της;

Όσο και να φαίνεται ότι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι, είναι μπλεγμένοι σε δυσνόητες σχέσεις μεταξύ τους… δεν είναι ακριβώς έτσι.

Απλά υπάρχουν δέκα μικρές ιστορίες , και ζητάνε βήμα στην άγραφη πλατεία των λευκών σελίδων του βιβλίου.


Η ανακάλυψη της σχέσης αυτών των ηρώων, είναι στην κρίση του κάθε αναγνώστη, αν και δεν είναι απαραίτητη.

Σε δεύτερο επίπεδο όμως στην παρατήρηση μέσα του, κάθε αναγνώστης, θα βρει "που" και "άν" έχει κρυμμένους αυτούς τους ήρωες … και αυτό είναι το κέρδος από την επίσκεψη του στις σελίδες της πλατείας …

Όλη αυτή η "παρέα" από σήμερα βρίσκεται να περιμένει υπομονετικά στα γραφεία μεγάλου εκδοτικού οίκου, θέλοντας να κάνει την ατομική τους φωνή συλλογική και να μιλήσουν στην πλατεία, με τους τόσους όμορφους ανθρώπους που την επισκέπτονται για να πουν, τις ιστορίες και τις σκέψεις από την ζωή τους.

Εγώ εύχομαι να τους γοητεύσουν με την παρουσία τους εκεί όσο περιμένουν, ώστε να τους επιτρέψουν να μιλήσουν…

Ευχηθείτε μου και σεις καλή επιτυχία στην έκδοση των δέκα μικρών στιγμών… που είναι απλές ανθρώπινες ιστορίες της κοινής μας ζωής…


Κώστας Ζωγραφόπουλος
18 Νοεμβρίου του '09

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΗΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΝΟΥ

.

Διάλλειμα κάνουμε όταν θέλουμε να σταματήσουμε την ροή- σύγκρουση όσων πληροφοριών αναπαράγει ο νους μας μέσα του.
Είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά γόνιμη γιατί κλείνουμε για λίγο τις πόρτες της βοής που ακούμε … χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε συνήθως.
Όπως ακριβώς ακούγεται η βοή σε μια συνεδρίαση του χρηματιστηρίου, κάπως έτσι συμβαίνει και μέσα στο κεφάλι μας.
Για να είμαι πιο ακριβής και να μη μιλώ εξ ονόματος άλλων… τουλάχιστον έτσι είναι το δικό μου.
Διάλεξα για διάλλειμα της σκέψης, μια μουσική της χαρούμενης εκδοχής του κόσμου. Όνειρα… ταξίδια του νου για λίγο ... όσο κρατά το έργο.
Σκέφτομαι...
Ναι , το χωριό μας είναι …
Εγώ το νοιώθω σε κάθε τι που μπορεί και ανασκαλεύει τα βαθειά μου κύτταρα.
Το χωριό μας είναι τα βαθειά μας βιώματα…

Είναι στιγμές που θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε βιώματα αλλά αφήνουμε το κενό να κυριαρχήσει... Ίσως το έχουμε ανάγκη και αυτό το "κλείσιμο"...

Τότε χτίζουμε σιγά - σιγά , το θάνατο μιας μνήμης «σε σχέση με…» μια εμπειρία, με όσους αγαπάμε, με, με...

Είναι οι σιωπηλοί άνθρωποι που κουβαλούν το κλειστό βιβλίο της σκέψης τους...

Όμως , αρκούν τα πολλά λόγια... απέναντι στην χαρούμενη μουσική της ορχήστρας κάτω από την μπαγκέτα του Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν, στην απόδοση των εικόνων που αποφάσισε να αποτυπώσει στην παρτιτούρα ο Γιόχαν Στράους.




ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΒΑΡΔΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

.

Τα βήματα μας, έφεραν τα βλέμματα σε ένα χαμογελαστό αντάμωμα καταμεσής της ήρεμης πλατείας με τη βρύση.

Το περιποιημένο μουστάκι του σηκώθηκε αφήνοντας χώρο στο χαμόγελο.

« Κωστάκ’ ήρθες ; Καλώς όρισες» αποκρίθηκε ενώ πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο.

«Τι ναι αυτό αρε;» αποκρίθηκε κοιτώντας τη φλογέρα που κρατούσα στο χέρι μου.

Ήταν ένα από τα αποκτήματα της εφηβείας μου που με καμάρι έπαιζα τους σκοπούς που είχα μάθει από όλο το φάσμα της μουσικής μου παιδείας.

Με πρόδηλο ενδιαφέρον να την εξετάσει , πρότεινε το χέρι του και έπιασε το όργανο που του έδωσα.

Πάντα είχε μια σχέση σεβασμού και συνάμα ερωτική με τα όργανα ο Τζίτζης.
Γνώστης του κλαρίνου, μα και δεινός βιολιστής, πρωτοστατούσε στα όργανα που έπαιζαν στις χαρές της περιοχής μας.

Έφερε στα χείλη του την φλογέρα και άρχισε να παίζει ένα σκοπό.
Προσπάθησε να χορέψουν καλά τα δάκτυλα του σε όλες της τρύπες της και με την απαραίτητη σοβαρότητα του ειδικού μου είπε κοφτά ,«καλή είναι».

Πάντα καλοντυμένος στις κοινωνικές του εξόδους με όλα τα χαρακτηριστικά του σταρ, είχε ένα λόγο φιλικό φροντίζοντας να κάνει αισθητή την ιδιότητα του παραδοσιακού καλλιτέχνη.
Το ότι ήταν αθίγγανος στην καταγωγή δεν έπαιζε κανένα ρόλο γιατί ήταν ο δικός μας βάρδος με τον σεβασμό που επέβαλε η συμπεριφορά του.

Θα ήθελα να του χαρίσω ένα τραγούδι με την διάθεση να του στείλω την αγάπη της θύμησης μου.
Διάλεξα να «ακούσει» ένα άξιο παίξιμο κλαρίνου, από τον μεγάλο Βασίλη Σαλέα, που στέκεται άξια απέναντι από την μπαγκέτα της ψυχής του Σταμάτη Σπανουδάκη.

Τα πέτρινα χρόνια που σίγουρα έζησε και ο αγαπημένος μου Τζίτζης, δεν θα μπορούσε να τα ερμηνεύσει καλύτερα άλλος από τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Το κλαρίνο του Σαλέα, απογειώνει το βλέμμα της σκέψης μας για να αγναντεύουμε τον κόσμο όπως του αξίζει … από ψηλά !

Άλλωστε και ο Τζίτζης βρίσκεται ψηλά, γιατί δεν έχει πλέον την ανάγκη να πατά στη γη.

κλίκ στην εικόνα

ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ…

.

Θα μπορούσε να σχετίζεται η ανατολή της πανσελήνου, με μια συναυλία που βγήκε από την αραχνιασμένη γωνιά της θύμησης;

Στην φωτογραφία εικονίζεται η ανατολή του φεγγαριού στο ύψος του ορίζοντα.
(Διάλεξα το μνημείο του Παρθενώνα για σημειολογικούς λόγους, που σίγουρα περιέχει κάθε Δραγασιά του πλανήτη μας)

Παρατηρούμε πως πάντα φαίνεται μεγαλύτερη η σελήνη στην ανατολή, ενώ όταν διαγράψει την πορεία της στον ουρανό αισθανόμαστε ότι είναι μικρότερη.
Εκτός από την εξήγηση που γράφουν οι ερασιτέχνες αστρονόμοι (από όπου δανειστικά την εικόνα τους) υπάρχει και μια άλλη πιο ανθρωποκεντρική .

Σκεφτείτε ότι ο νους θεωρεί τις αισθήσεις του ως «αλήθεια» και κρίνει πάντα το κάτι άλλο με αυτή την προσωπική ερμηνεία του κόσμου … μη μας φοβίζει ο χαρακτηρισμός αν αυτό πούμε ότι είναι μια ψευδαίσθηση…

Θυμάμαι στα φοιτητικά μου χρόνια , είχα παρακολουθήσει στην Θεσσαλονίκη, μια συναυλία των νέων τότε στα μουσικά δρώμενα Χειμερινών κολυμβητών.

Παρέα μου ήταν δυο μεταξύ τους φίλοι (γνώστες του μουσικού είδους) , ο ξάδερφος μου ο Τάκης και Γιώργος (γνωστός σκιτσογράφος της συμπρωτεύουσας).

Η διαφορά της ηλικίας μου δεν ταίριαζε να θεωρηθώ ως τρίτος φίλος της παρέας, πέρα από την αγάπη που είχα και έχω στον ξάδερφο μου και την μέχρι σήμερα εκτίμηση στο έργο του Γιώργου.
Τους είχε ετοιμάσει μάλιστα και κάτι χειροποίητες μάσκες ο Γιώργος για το πρόγραμμα της συναυλίας.
Βγαίνοντας από την παράσταση, ως νέος που είχε μάθει να σηκώνει το ανάστημα του στα πήλινα πόδια της τότε γνώσης του, έκανα απορριπτική κρίση (με θέσεις;) για την μουσική τους.

Η απάντηση που είχα πάρει, ήταν «και όμως δεν είναι έτσι» , αφήνοντας με σε μια απορία για την ορθότητα της κρίσης μου.

Δεν θα αναφερθώ στο τι πιστεύω σήμερα για την αξία των δημιουργιών του Κώστα Βόμβολου ή του Αργύρη Μπακιρτζή, γιατί θα περιέγραφα ελλιπώς τους δρόμους που άνοιξαν με την σουρεαλιστική κάποιες φορές αγωγή της ψυχής μας.

Θυμάμαι με εκτίμηση εκείνη την περίοδο των άστοχων προσεγγίσεων μου, γιατί από τα λάθη μας πάντα εξελισσόμαστε.
Με την ίδια αποδοχή δέχομαι και τα λάθη που αντιλαμβάνομαι γύρω μου ως κρίσεις με θέσεις , ανθρώπων που το ζύγιασμα του Εγώ τους είναι πιο βαρύ από τις γνώσεις τους.

Ότι παρατηρούμε και έχει ως αποτέλεσμα την κρίση μας .. έχει πάντα ένα συνοδό στο μυαλό μας που αυτός αναλαμβάνει να μιλήσει ως η σταθερή Αλήθεια.

Ο συνοδός αυτός έχει το περίεργο όνομα «Σε σχέση με…»
Με το τοπίο, με τις πεποιθήσεις μας, με τις γνώσεις μας, με τις ανάγκες μας , με , με …

Τώρα ας αναλογιστούμε βλέποντας τον "συνοδό" μας … τι μέγεθος έχει η Σελήνη στην ανατολή της , ή τι αξία έχει το έργο των Χειμερινων Κολυμβητών ;