Η σιωπή ως ουσία μαγειρέματος της ζωής…

.



Αναλογιζόμενος τον τίτλο του θέματος αυτού, μου είναι πιο εύκολο να μιλήσω για την ουσία της μουσικής, μια που η ζωή ως νοηματική ερμηνεία έχει χαοτική διάσταση στη σκέψη όλων μας…

Στην μουσική λοιπόν όπως έμαθα κάποτε, η ουσία βρίσκεται στις παύσεις και όχι στις νότες, δηλαδή στις συχνότητες που πλημμυρίζουν το αισθητήριο όργανο της ακοής μας. Αντίστοιχα στην λαλιά μας, τα άφωνα γράμματα που οργανώνουν μαζί με τα φωνήεντα τις συλλαβές, δίνουν την ουσία του λόγου που παράγεται από αυτές.
Κάπου εδώ θα τολμούσα να πω σε ένα παραλληλισμό, ότι η ουσία της βιωμένης και όχι φανταστικής ζωής μας, βρίσκεται στις σιωπές μας.
Η εποχή μας είναι θορυβώδης!
Ο κάθε ένας από εμάς τους ανθρώπους, περισσότερο ή λιγότερο, διαλαλεί την πραμάτεια της ανάγκης του, προσπαθώντας να κυριαρχήσει ωφελιμιστικά σε ότι ορίζει αντίπαλη ή συμφέρουσα ύπαρξη. Αυτό ισχύει αν το παρατηρήσουμε και σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις, που ξεκινούν από τον οπαδοποιημένο αθλητισμό, περνά από τα ζωτικά ψεύδη των πολιτικών αναλύσεων και φτάνει στην εκδοχή ερμηνείας διαφόρων νοημάτων στην Τέχνη.
Πολύς θόρυβος !
Μα και τούτος ο θόρυβος, είναι μέρος μιας αρμονίας που δεν μπορούμε να την εντοπίσουμε, όντας μέσα στην αρένα των αναγκών που τον παράγουν. Θα έλεγα πως τα μόρια της σκόνης που βρίσκονται σε ένα πειραματικό «δωμάτιο» ενός κύβου, όσο και αν αντιπαλεύουν με την άναρχη κίνησή τους να διαγκωνίσουν το ένα το άλλο, έχουν μια υπέροχη αρμονία και ισότητα ως αποτέλεσμα στατιστικών κτυπημάτων στα «ντουβάρια». Τούτο οι επιστήμονες το έχουν φανερώσει ως γνώση, λέγοντας με μαθηματικές μετρήσεις πως κτυπούν κατά τον ίδιο αριθμό έστω κι’ αν φαντάζει αναρμόνιστο το χάος των κινήσεων τους.
Άρα τα πάντα κρίνονται από την θέση εποπτείας του παρατηρητή και όχι από το γεγονός.

Κάποτε είπε ο Αρχιμήδης τη σκέψη « Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω»
Αυτό το μεταφράσαμε, δώσε μου την πληροφορία και θα γίνω σημαντικός… κάποιοι την πληροφορία την ονόμασαν και γνώση, αλλά μέσα στην αδηφάγα ωφελιμιστική συμπεριφορά, ξέχασαν πως για να γίνει κάτι γνώση πρέπει να περάσει από το βίωμα του μοιράσματος, μέσα από φιλοσοφική εποπτεία της ίδιας της ζωής τους.
Μοναχικός έρωτας δεν υπάρχει, και συνήθως την παρεκτροπή αυτή την ονομάζουμε διαφορετικά σαν την αποδίδουμε σε πρακτικές άλλων με υποτίμηση. Όμως αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως αυτό που εντοπίζουμε στους άλλους, είναι η δομική πρακτική λειτουργία της ερμηνείας που δίνουμε σε ότι λαμβάνουν οι αισθήσεις μας. Αντίθετα η γνώση, έρχεται στον χώρο που θα αφήσει κάποιος στους υποδοχείς του νου και συνήθως τούτο το ονομάζουμε ηθελημένη άγνοια.
Δεν «ακούμε» συνήθως τους άλλους, τα ζώα, τη φύση, μα και τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε γρήγορα και με την προσήκουσα έπαρση από το γνωστικό υπόβαθρο του Εγώ μας.

Ποιο είναι το σημερινό διακύβευμα του πολιτισμού μας;
Να ένα ερώτημα που μακράν απέχει η συνήθης ερμηνεία του από την κοινωνική μας σιωπή, γεμίζοντας από θορύβους απόψεων που μας ορίζουν δέσμιους μιας αντιπαλότητας που στην ουσία στρέφεται εναντίον της ατομικής και κοινωνικής μας εξέλιξης.
Δεν ενδιαφερόμαστε για την επεξεργασία των πληροφοριών μέσα στην βιωμένη σκέψη μας, αλλά βιαζόμαστε να τις κοινωνήσουμε, εξυπηρετώντας την πρόκριση του Εγώ μας, ντύνοντας το με μια ουμανιστική τήβεννο, που σίγουρα μας αυτό - προβάλλει με μια σημαντικότητα. Αυτές οι ατομικές πρακτικές μορφοποιούν τις συμπεριφορές των φαιδρών πολιτικών προσώπων, των ψευτο-λόγιων σκέψεων και σαφώς απέναντί τους, υπάρχουν οι θυμικές λειτουργίες ενός όχλου συμφωνούντων ή διαφωνούντων με αυτές.
Που θα συναντήσετε ανάγλυφη την προηγούμενη περιγραφή; Μα σε όλα τα μέσα κοινωνικής πληροφόρησης! Η κακώς εννοούμενη ελευθερία της κρίσης παράγει άναρχα σαν σκόνη της σκέψης μας, που αντιπαλεύει μέσα στον αόρατο για μας κύβο που δεν ενοχλεί καθόλου την τάξη της μαθηματικής «σκέψης» που δομεί τον Κόσμο.

Η ατομική μας σιωπή, είναι απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη για να εξισορροπήσουμε την αφιλοσόφητη αντίδραση σε ότι συμβαίνει γύρω και μέσα μας.
Τότε τα πράγματα γίνονται πιο ουσιαστικά και η συν-κοινωνία αποκτά περιεχόμενο.
Κουράζομαι και φυσικά αποφεύγω τους θορύβους των πληροφοριών που συνήθως και αυτοί που τις αναπαράγουν δεν ξέρουν τι να τις κάνουν για να αλλάξουν ότι δεν τους ικανοποιεί στη ζωή τους. Φυσικά εννοείται πως η κατιούσα «εκπαίδευσή μου» προς τον εξανδραποδισμό από τις τηλεοπτικές συχνότητες είναι απούσα από την καθημερινότητά μου.
Όταν αποφασίσουμε να «ακούμε» και να δίνουμε ευθέως φερώνυμα την δική μας άποψη ερμηνειών, τότε θα έχουμε κάνει ένα μικρό βήμα για τον κόσμο της κοινής Δημιουργίας, που ενώ τον επαγγελλόμαστε ως πρόθεση, ουσιαστικά αγνοούμε την λειτουργία του.

Ότι έγραψα είναι προϊόν μιας δικής μου πορείας κάποιων μηνών, που δεν έχει καμία αξία η περιγραφή των δράσεων και μελετών της, μια και ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να έχει το δικό του μονοπάτι. Θα ήταν όμως όμορφο, μέσα απ’ την διαφορετική πορεία του ο καθένας να κοινωνεί όποτε είναι έτοιμος το καταστάλαγμα της σκέψης, σε κάθε πλάτωμα της ανάβασης που νιώθει την διάθεση να κοινωνήσει σε γιορτές συνύπαρξης την κοπιώδη πορεία του.

Άρα για να είμαι πρακτικός και δωρικά συγκεκριμένος, η πρόταση για το «πιάτο ημέρας», όπως παλαιότερα είχα δει στα πρωϊνάδικα της τηλεοπτικής αποβλάκωσης, προτείνω να είναι η σιωπή με όποιο τρόπο θέλει ο καθένας να την μαγειρέψει.
Πάντα μετά την σιωπή η κάθε νότα της σκέψης μας θα έχει ουσιαστικό περιεχόμενο και σαφώς γοητεία ώστε να την απολαύσουν οι υπόλοιποι που συντελούν κοινωνία γύρω μας…

Καλή σας όρεξη!


Υ.Γ
Η συνοδευτική φωτογραφία, προέρχεται από το χώρο που επισυνάπτω, που δεν έχει καμία σχέση με την θεματική ανάπτυξη της εδώ σκέψης, αλλά έκρινα πως η διαφορετικότητα του υπήρξε χρήσιμη και ωφέλιμη.
http://www.ofono.gr/article.php?id=17870&category_id=5