.
Γράφοντας το όνομα Δημήτρης Λάγιος άφησα ένα αμφιθυμικό χαμόγελο από τα χείλη μου να φανεί, σαν σκέφτηκα τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο άνδρας με τον τελευταίο της οικογενειακής δυναστείας Γεώργιο Παπανδρέου και τον Ρώσο ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν. Η απάντηση είναι εύκολη μια και οι τρεις τους γεννήθηκαν την χρονιά του 1952. Οι διαφορές τους πολλές, και η σημαντικότερη είναι ότι μέχρι σήμερα συνεχίζουν να ζουν οι δυο πολιτικοί, ενώ του ευαίσθητου μουσικοσυνθέτη σκορπίστηκε σιωπηλά η τέφρα του σώματος του το έτος 1991 μεταξύ Ζακύνθου και Κύπρου.
Πόσες φορές δεν έχουμε τραγουδήσει μελοποιημένη ποίηση του Λάγιου, αλλά λησμονούμε τον Δημιουργό εστιαζόμενοι στις σκέψεις της στιγμής φτάνοντας οι αναζητήσεις μας μέχρι την αναγνώριση του ερμηνευτή. Όλοι έχουν ακούσει το τραγούδι που ερμηνεύει ο Νταλάρας «Όμορφη και παράξενη πατρίδα», αλλά την εσωτερική ανάγκη του ποιητή Ελύτη ή την ευαίσθητη μελοποίηση του Λάγιου δεν φτάνουμε εύκολα να την αφουγκραστούμε… Έτσι είναι όμως και τα πράγματα δεν αλλάζουν σαν δεν παιδέψουμε τη γνώση και τις αισθήσεις μας ενάντια στην αμνησία που θεριεύει μέσα από την κατανάλωση του παρόντος που ζούμε.
Όμως το ερέθισμα για αυτό το γράψιμο, ήταν η σχέση του συνθέτη με το γέννημα του έρωτα του. Η όμορφη κόρη του πήρε το όνομα Υακίνθη και έγινε η μούσα του αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι η σχέση του πατέρα είναι το ίδιο ιερή με αυτή της μητέρας.
Δεν θέλω να γράψω πολλά μια που δεν έχουν νόημα τα λόγια στη ζωή μας, αλλά οι επιλογές βιώματος των αισθήσεων μας.
Θα αφήσω στο τέλος της γραφής μερικά διαδικτυακά ίχνη της μνήμης αυτού του σπουδαίου και σεμνού συνθέτη, αλλά η ουσία βρίσκεται στο άκουσμα του τραγουδιού που κρύβει μέσα του μια τεράστια ευαισθησία ενός γονιού που μεγαλώνει μαθαίνοντας μέσα από το παιδί του.
Πόσες φορές μπήκαμε στην σχέση του γονιού «γυμνοί» χωρίς τα «ξέρω» και τα «θέλω» του μυαλού μας;
Ας πούμε ότι είναι χαρισμένη αυτή η ανάρτηση στους πατεράδες και τις μαμάδες που έχουν την ευλογία να φιλοξενούν ως γονείς δίπλα στη ζωή τους ένα παιδί, που συνήθως βάζουν -ως κτήση- ένα αρρωστημένο «μου» δίπλα του , χάνοντας έτσι γνώση και βιώματα ανείπωτα…
Ηλεκτρονικά συνημμένα :
Αφιέρωμα της ΕΡΤ στο Δημήτρη Λάγιο
Γράφοντας το όνομα Δημήτρης Λάγιος άφησα ένα αμφιθυμικό χαμόγελο από τα χείλη μου να φανεί, σαν σκέφτηκα τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο άνδρας με τον τελευταίο της οικογενειακής δυναστείας Γεώργιο Παπανδρέου και τον Ρώσο ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν. Η απάντηση είναι εύκολη μια και οι τρεις τους γεννήθηκαν την χρονιά του 1952. Οι διαφορές τους πολλές, και η σημαντικότερη είναι ότι μέχρι σήμερα συνεχίζουν να ζουν οι δυο πολιτικοί, ενώ του ευαίσθητου μουσικοσυνθέτη σκορπίστηκε σιωπηλά η τέφρα του σώματος του το έτος 1991 μεταξύ Ζακύνθου και Κύπρου.
Πόσες φορές δεν έχουμε τραγουδήσει μελοποιημένη ποίηση του Λάγιου, αλλά λησμονούμε τον Δημιουργό εστιαζόμενοι στις σκέψεις της στιγμής φτάνοντας οι αναζητήσεις μας μέχρι την αναγνώριση του ερμηνευτή. Όλοι έχουν ακούσει το τραγούδι που ερμηνεύει ο Νταλάρας «Όμορφη και παράξενη πατρίδα», αλλά την εσωτερική ανάγκη του ποιητή Ελύτη ή την ευαίσθητη μελοποίηση του Λάγιου δεν φτάνουμε εύκολα να την αφουγκραστούμε… Έτσι είναι όμως και τα πράγματα δεν αλλάζουν σαν δεν παιδέψουμε τη γνώση και τις αισθήσεις μας ενάντια στην αμνησία που θεριεύει μέσα από την κατανάλωση του παρόντος που ζούμε.
Όμως το ερέθισμα για αυτό το γράψιμο, ήταν η σχέση του συνθέτη με το γέννημα του έρωτα του. Η όμορφη κόρη του πήρε το όνομα Υακίνθη και έγινε η μούσα του αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι η σχέση του πατέρα είναι το ίδιο ιερή με αυτή της μητέρας.
Δεν θέλω να γράψω πολλά μια που δεν έχουν νόημα τα λόγια στη ζωή μας, αλλά οι επιλογές βιώματος των αισθήσεων μας.
Θα αφήσω στο τέλος της γραφής μερικά διαδικτυακά ίχνη της μνήμης αυτού του σπουδαίου και σεμνού συνθέτη, αλλά η ουσία βρίσκεται στο άκουσμα του τραγουδιού που κρύβει μέσα του μια τεράστια ευαισθησία ενός γονιού που μεγαλώνει μαθαίνοντας μέσα από το παιδί του.
Πόσες φορές μπήκαμε στην σχέση του γονιού «γυμνοί» χωρίς τα «ξέρω» και τα «θέλω» του μυαλού μας;
Ας πούμε ότι είναι χαρισμένη αυτή η ανάρτηση στους πατεράδες και τις μαμάδες που έχουν την ευλογία να φιλοξενούν ως γονείς δίπλα στη ζωή τους ένα παιδί, που συνήθως βάζουν -ως κτήση- ένα αρρωστημένο «μου» δίπλα του , χάνοντας έτσι γνώση και βιώματα ανείπωτα…
Ηλεκτρονικά συνημμένα :
Αφιέρωμα της ΕΡΤ στο Δημήτρη Λάγιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου