.
Αδιαπραγμάτευτος!
Μια λέξη που μέσα της κρύβει ένα ολόκληρο κόσμο αντιλήψεων, θέσεων, εγωισμού και σαφώς το μοντέλο του Πολιτισμού μας που βασίζεται στην δυαδικότητα του «ναι» και του «όχι» κατά την ωφελιμιστική κρίση της επιβίωσης μας.
Σήμερα θα φλυαρήσουμε εξετάζοντας σε ένα διαδικτυακό χωρίς διάλογο (όπως πάντα) μουρμούρισμα, επάνω στην ποιοτική προσέγγιση του αδιαπραγμάτευτου ανθρώπου σε ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις και τις επιλογές της ζωής του.
Για να είμαστε πιο σαφείς μιλώ για μένα, για σένα και για τον γείτονα, που σαν διαβάζουμε συνήθως ένα κείμενο, νομίζουμε ότι μιλά «γενικώς» και εμείς κάνουμε τους αδιάφορους και τους επαρκείς επί του ζητήματος, που δεν μας αφορά το πρόβλημα.
Θα έχουμε ακούσει τελευταία κατά κόρον την έννοια της ατομικής μας αλλαγής προκειμένου να δούμε με άλλα μάτια τον κόσμο, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο την ατομική μας συνεισφορά σε μια παγκόσμια αλλαγή.
Ωραία ακούγεται τούτο!
Άρα λοιπόν η σκέψη τούτη μας ζητά να επαναδιαπραγματευτούμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε (ερμηνεύουμε) τα πράγματα και έτσι μέσα από την δική μας διεύρυνση θα καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας.
Ακόμη πιο ωραία ακούγεται τούτο!
Η απόδειξη για το ότι είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται τον εαυτό μας, βρίσκεται στο γεγονός ότι η ζωή μας δεν είναι και τόσο ευχάριστη και τις περισσότερες φορές είναι γεμάτη αδιέξοδα.
Σε αυτό το σημείο η Πειθώ (για την αλήθεια της άποψης) είναι γεγονός… εδώ σιωπούν όσοι αντιστέκονται, γιατί απλώς η απόδειξη (;) -πως η ζωή τους είναι χάλια- τους καθιστά ανόητους να επιμένουν στην αμετακίνητη θέση τους να δουν αλλιώς τον κόσμο.
Είναι όμως έτσι;
Όπως όλες οι θεωρίες που οδηγούν σε χειραγώγηση τη ζωή μας, περιέχει και αυτή η προτροπή για αλλαγή τη μισή αλήθεια. Αν δεν έχει αλήθεια το ψεύδος (ψεύδος είναι η επιλεκτικά ωφελιμιστική αλήθεια) τότε δεν γίνεται να μπολιάσει την αφέλεια της ατελούς σκέψης μας.
Το ότι οι θεωρίες που έχουν μετατραπεί σε κοινωνικές ιδέες που καταδυναστεύουν τη ζωή μας είναι μια πραγματικότητα, μπορούμε να το διαπιστώσουμε σαν αναγνώσουμε την καταγεγραμμένη ιστορία με ένα διαφορετικό βλέμμα. Αυτό όμως θα το κάνει ο καθένας μόνος του αν θελήσει και στο χρόνο που θα το επιλέξει.
Τα κριτήρια όμως της αλλαγής ποιος τα βάζει;
Εδώ για την οικονομία της γραφής μας ενδιαφέρει το ζήτημα εντελώς αγοραία, αναλύοντας το σε μια παρέα δηλαδή ανάμεσα σε αυτούς που πουλούν ρέγκες και φασολάκια στη λαϊκή, να δούμε έννοιες όπως η ατομική μας διαπραγμάτευση, πως λειτουργούν και μέσα από ποια κριτήρια έχουν νόημα.
Ναι αγαπητέ αναγνώστη, προσωπικά ψάχνω το νόημα για κάθε μετατόπιση της αντίληψης προς ένα γνωστικό χώρο. Η «Αλλαγή» έτσι και αλλιώς είναι νόμος της φύσης και δεν περιμένει την δική μας απόφαση για να συντελεστεί. Ο παππούς Ηράκλειτος μας είπε ότι «τα πάντα ρει», αλλά τούτο είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την δική μας συνειδητή επιλογή που ακολουθεί την ροή μέσα από την αντίληψη του «Συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Για να το κάνω πιο σαφές, μας παρακινούν διάφορα μαγαζιά αντιλήψεων, ωφελιμιστικής εξήγησης της ζωής μας να αλλάξουμε, αλλά πάντα υπονοούν ότι θέλουν προς την μεριά τους ώστε να προστεθούμε στο οπαδικό τους κοπάδι.
Σε καμία περίπτωση δεν μιλά κανείς για αλλαγή μέσω της εξεύρεσης αρχών που αντέχουν στην αποδόμηση των θέσεων τους από την λειτουργία της διαλεκτικής φιλοσοφικής προσέγγισης.
Θα μπορούσε (ως παράδειγμα) ο κόσμος για μένα να είναι ένα μάτριξ που η πραγματική ζωή βρίσκεται έξω από αυτόν στους γαλαξίες. Όταν δε πεθάνω θα ηρεμήσω όσο χρειάζεται για να έρθω ξανά εδώ ενσαρκωνόμενος μέσα από δική μου επιθυμία και να λειτουργήσω ένα νέο κύκλο προκλήσεων ζωής.
Αυτό τώρα που σας έγραψα είναι κάτι αντίστοιχο με την Χριστιανική πίστη που περιμένουν να σηκωθούν όλοι ως ζόμπι κάποια στιγμή από την κρίση του καραβοκύρη θεού.
Αν ρωτήσει κάποιος που του ζητείται να μετακινηθεί από τη γνώση και θέση του, δηλαδή να επαναδιαπραγματευθεί τις αντιλήψεις του , αν μπορεί να το θεμελιώσει ο άλλος αυτό το ιδεολόγημα τότε θα βρεθεί σε μια δυσμενή θέση, γιατί απλώς θα θεωρηθεί ανόητος που αμφισβητεί μια Αλήθεια.
Για να εκφραστώ επιστημονικώς, ο κόσμος μας είναι Γάμησε τα!
Γεμάτη νούμερα είναι η κοινωνία, που ανάλογα με το επίπεδο που κατέχουν στην κοινωνική και οικονομική διαστρωμάτωση γίνονται σε κάποιες φορές επικίνδυνοι φορείς θεωριών που καταδυναστεύουν ολόκληρες γενιές.
Εκτός από τις φαιδρές περιπτώσεις που ξέρουν τις ημερομηνίες καταστροφής του κόσμου, ή λειτουργούν ως αποδείξεις τις τρικυμισμένες οραματικές τους σκέψεις, το πρόβλημα του επηρεασμού των ανθρώπων υφίσταται και σε πεποιθήσεις ανθρώπων που η ζωή τους αποτελεί παράδειγμα όντας προπομποί.
Έχουμε σκεφτεί για παράδειγμα αν οι αντιλήψεις της Σιμον ντε Μποβουάρ είχαν σχέση με την προσωπική ζωή της από τον δύσκολο Σάρτρ και την ατομικότητα της την μετέτρεψε σε απόψεις για το παγκόσμιο γυναικείο ζήτημα;
Σήμερα υπάρχει μια μόδα στο εξωτερικό -κυρίως στους εύπορους- που προωθεί το «Σχολείο στο σπίτι». Αν σας ζητούσαν να διαπραγματευτείτε την θέση σας σε τούτο το ζήτημα ποια θα ήταν τα κριτήρια του συλλογισμού σας;
Αν ήταν το «δε γαμιέται κάθε εξέλιξη για καλό είναι» απλώς θα ήσαστε μια μαϊμού που έμαθε από τον εκπαιδευτή της να ισορροπεί σε ποδήλατο. Τα κριτήρια που θα έμεναν αδιαπραγμάτευτα και άλλα που θα τα διαπραγματευόσαστε είναι πολύ δύσκολο να αναλυθούν εδώ. Θα χρειαζόταν να ορίσετε το τι είναι ο Άνθρωπος και αν η συλλογικότητα έχει νόημα και περιεχόμενο για την ανάπτυξη ενός παιδιού.
Ακόμη θα είχατε σαφείς θέσεις για το πώς παρεμβαίνουμε στα στρεβλά κομμάτια της ήδη υπάρχουσας παιδείας και έτσι θα ήσαστε ένας ενεργός πολίτης.
Έχουμε συνηθίσει όμως να είμαστε απλώς γκρινιάρηδες πολίτες, που κατά περιπτώσεις αλλάζουμε τις πεποιθήσεις μας όταν νιώσουμε ότι εξυπηρετούμε την ατομική μας ωφέλεια.
Το τι σημαίνει βέβαια ατομικός ωφελιμισμός είναι άλλη μια έννοια για την οποία έχουμε μαύρα μεσάνυχτα.
Λόγω του ότι δεν πρόκειται να με βαθμολογήσει κανένας επόπτης καθηγητής, λέω να μην το κάνουμε μελέτη το κείμενο αρχίζοντας να αναπτύσσουμε όλες τις πλευρές του ζητήματος της αντίληψης που ζητά την ατομική μας εξέλιξη μέσω διαπραγμάτευσης.
Για μένα αυτό που έχει σημασία δεν είναι οι αποφάσεις (αυτές καθ αυτές) που παίρνουμε στη ζωή μας, όσο τα κριτήρια και η διαλεκτική βάσανος που έχουμε εξασκήσει μέσα μας για να τις αποδεχτούμε.
Όταν ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί την λέξη Πιστεύω δογματικά, τότε είναι αδύνατον να έχει λειτουργήσει την απορριπτική διαδικασία διαλεκτικά μέσα του παίρνοντας μια απόφαση να δεχθεί αυτή την παραδοχή ως σημερινό γνωστικό και αναγκαίο ψεύδος. Είναι όμηρος της φυλακής που έχει φτιάξει νομίζοντας ότι με τα πιστεύω του εξηγεί τον κόσμο και έτσι παύει να τον διερευνά.
Ούτε επίπεδη είναι η Γη όπως πίστευαν οι παπάδες του μεσαίωνα, μα μήτε στρογγυλή όπως μάθαμε στο σχολείο. Κανένας δεν «ξέρει» τι σημαίνει το άπειρο, μα και ουδείς «γνωρίζει» την αντίληψη ότι τα πάντα είναι ένα ανύπαρκτο σημείο.
Μη σας τρελάνω όμως με τις αντιλήψεις που διαπραγματεύεται η φυσική σήμερα γιατί και εγώ τις παρακολουθώ με δέος χωρίς να θέλω να γίνω ένας ημιμαθής οπαδός τους.
Απλώς αισθάνομαι ότι είχε δίκιο ο Σωκράτης που γνώριζε καλά ότι δεν ξέρει τίποτε.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι ζηλεύω κατά βάση όλους τους κολλημένους που περνάνε καλά φτιάχνοντας θεωρίες και αυλές. Με την τρελάρα και τις απόψεις τους «αύτο» ή «έτερο» αναγορεύονται σε Δασκάλους με αμφιλεγόμενους ή και ακαδημαικούς τίτλους αντίστοιχα.
Ελάχιστοι είναι πραγματικοί Δάσκαλοι, και τούτο έχει από κάτω ένα αδιαμφισβήτητο στοιχείο που τους ορίζει ως τέτοιους. Αν η προσωπική ζωή του κάθε ενός συμβαδίζει με τις απόψεις του τότε οφείλουμε και αν υπάρχει διαφωνία επάνω στις απόψεις του, να του βγάλουμε το καπέλο.
Θα έλεγα ότι όποιος έχει καθαρότητα και συνέπεια στα ζωτικά του ψεύδη, είναι τουλάχιστον σεβαστό πρόσωπο.
Συνήθως όμως οι απόψεις των πιστεύω είναι δεξαμενές πόρων για μια τζάμπα ευζωία που υπηρετεί τον ατομικό τους ωφελιμισμό…
Για να το κάνω πιο σαφές τούτο, αρκεί να σας αναφέρω πως στο μυαλό ενός που επαγγέλλεται την ενότητα του κόσμου για να πάει διακοπές στο Παρίσι, ή να έχει μεζονέτα σε καλή περιοχή, αναπτύσσει υπό-εξαιρέσεις στην θεωρία του που τον βοηθούν πρακτικά άλλα να λέει, άλλα να κάνει και άλλα να εννοεί...
Τους ζηλεύω λοιπόν διότι περνάνε καλά επειδή έχουν την σιγουριά της αυθεντίας μέσα τους και τούτο ως συνθετικό στοιχείο της βλακείας είναι ανίκητο!
Πολύ θα ήθελα να έχω και εγώ μια θεωρία που μέσα από αυτήν θα μαζεύονταν κόσμος γύρω και θα μου έδινε τροφή στην ψευδοαξία μου.
Λατρεύω την δυνατότητα ελιγμών σκέψης που έχουν αυτοί οι άνθρωποι και απαντούν στα λογικά ερωτήματα με εκφράσεις του τύπου «Άλλα γι άλλα τα μεγάλα της Παρασκευής το γάλα». Είναι ανίκητοι (όπως και η βλακεία) μια και δεν βλέπουν το τι ρωτάς, αλλά απαντούν σε αυτό που θέλουν αυτοί.
Τέτοιους έχουμε -και- Πολιτικούς, αλλά μην το πάμε το θέμα κατά εκεί γιατί πονά όλους εμάς που ψηφίζουμε καθ εικόνα και ομοίωση του εαυτού μας.
Κλείνοντας θα ήθελα μια θεωρία βρε παιδιά που μέσα της να έχει οτιδήποτε άλλο εκτός από μαθηματικά και φιλοσοφική σκέψη που να βασίζεται επάνω σε αυτά, για να ηρεμήσει και εμένα η ψυχή μου. Όπως έχω αντιληφθεί είναι ωραίο πράγμα να την αισθάνεσαι την ψυχή και να σε εξελίσσει ως άνθρωπο προς τους ουράνιους προορισμούς της.
Ψάχνω να διαπραγματευτώ την αδιαπραγμάτευτη θέση της διαλεκτικής ανάλυσης του νου απέναντι σε ότι παρατηρεί.
Κάτι να πιστέψουμε επιτέλους ρε παιδιά !!!
Άντε και δεν θα πω όχι αν είναι και κερδοφόρα η λοβοτομή …
Υ.Γ
Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία που δείχνει τις ιδέες που κουβαλάμε για τον εαυτό μας που θέλει να είναι κυρίαρχος των ωκεανών, όντας αδύναμα στη μνήμη ψαράκια και σαφώς να μη βλέπουμε ότι ο κόσμος των αντιλήψεων μας είναι μια μικρή γυάλα που κάποιοι την λένε και φυλακή…
Αδιαπραγμάτευτος!
Μια λέξη που μέσα της κρύβει ένα ολόκληρο κόσμο αντιλήψεων, θέσεων, εγωισμού και σαφώς το μοντέλο του Πολιτισμού μας που βασίζεται στην δυαδικότητα του «ναι» και του «όχι» κατά την ωφελιμιστική κρίση της επιβίωσης μας.
Σήμερα θα φλυαρήσουμε εξετάζοντας σε ένα διαδικτυακό χωρίς διάλογο (όπως πάντα) μουρμούρισμα, επάνω στην ποιοτική προσέγγιση του αδιαπραγμάτευτου ανθρώπου σε ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις και τις επιλογές της ζωής του.
Για να είμαστε πιο σαφείς μιλώ για μένα, για σένα και για τον γείτονα, που σαν διαβάζουμε συνήθως ένα κείμενο, νομίζουμε ότι μιλά «γενικώς» και εμείς κάνουμε τους αδιάφορους και τους επαρκείς επί του ζητήματος, που δεν μας αφορά το πρόβλημα.
Θα έχουμε ακούσει τελευταία κατά κόρον την έννοια της ατομικής μας αλλαγής προκειμένου να δούμε με άλλα μάτια τον κόσμο, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο την ατομική μας συνεισφορά σε μια παγκόσμια αλλαγή.
Ωραία ακούγεται τούτο!
Άρα λοιπόν η σκέψη τούτη μας ζητά να επαναδιαπραγματευτούμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε (ερμηνεύουμε) τα πράγματα και έτσι μέσα από την δική μας διεύρυνση θα καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας.
Ακόμη πιο ωραία ακούγεται τούτο!
Η απόδειξη για το ότι είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται τον εαυτό μας, βρίσκεται στο γεγονός ότι η ζωή μας δεν είναι και τόσο ευχάριστη και τις περισσότερες φορές είναι γεμάτη αδιέξοδα.
Σε αυτό το σημείο η Πειθώ (για την αλήθεια της άποψης) είναι γεγονός… εδώ σιωπούν όσοι αντιστέκονται, γιατί απλώς η απόδειξη (;) -πως η ζωή τους είναι χάλια- τους καθιστά ανόητους να επιμένουν στην αμετακίνητη θέση τους να δουν αλλιώς τον κόσμο.
Είναι όμως έτσι;
Όπως όλες οι θεωρίες που οδηγούν σε χειραγώγηση τη ζωή μας, περιέχει και αυτή η προτροπή για αλλαγή τη μισή αλήθεια. Αν δεν έχει αλήθεια το ψεύδος (ψεύδος είναι η επιλεκτικά ωφελιμιστική αλήθεια) τότε δεν γίνεται να μπολιάσει την αφέλεια της ατελούς σκέψης μας.
Το ότι οι θεωρίες που έχουν μετατραπεί σε κοινωνικές ιδέες που καταδυναστεύουν τη ζωή μας είναι μια πραγματικότητα, μπορούμε να το διαπιστώσουμε σαν αναγνώσουμε την καταγεγραμμένη ιστορία με ένα διαφορετικό βλέμμα. Αυτό όμως θα το κάνει ο καθένας μόνος του αν θελήσει και στο χρόνο που θα το επιλέξει.
Τα κριτήρια όμως της αλλαγής ποιος τα βάζει;
Εδώ για την οικονομία της γραφής μας ενδιαφέρει το ζήτημα εντελώς αγοραία, αναλύοντας το σε μια παρέα δηλαδή ανάμεσα σε αυτούς που πουλούν ρέγκες και φασολάκια στη λαϊκή, να δούμε έννοιες όπως η ατομική μας διαπραγμάτευση, πως λειτουργούν και μέσα από ποια κριτήρια έχουν νόημα.
Ναι αγαπητέ αναγνώστη, προσωπικά ψάχνω το νόημα για κάθε μετατόπιση της αντίληψης προς ένα γνωστικό χώρο. Η «Αλλαγή» έτσι και αλλιώς είναι νόμος της φύσης και δεν περιμένει την δική μας απόφαση για να συντελεστεί. Ο παππούς Ηράκλειτος μας είπε ότι «τα πάντα ρει», αλλά τούτο είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την δική μας συνειδητή επιλογή που ακολουθεί την ροή μέσα από την αντίληψη του «Συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Για να το κάνω πιο σαφές, μας παρακινούν διάφορα μαγαζιά αντιλήψεων, ωφελιμιστικής εξήγησης της ζωής μας να αλλάξουμε, αλλά πάντα υπονοούν ότι θέλουν προς την μεριά τους ώστε να προστεθούμε στο οπαδικό τους κοπάδι.
Σε καμία περίπτωση δεν μιλά κανείς για αλλαγή μέσω της εξεύρεσης αρχών που αντέχουν στην αποδόμηση των θέσεων τους από την λειτουργία της διαλεκτικής φιλοσοφικής προσέγγισης.
Θα μπορούσε (ως παράδειγμα) ο κόσμος για μένα να είναι ένα μάτριξ που η πραγματική ζωή βρίσκεται έξω από αυτόν στους γαλαξίες. Όταν δε πεθάνω θα ηρεμήσω όσο χρειάζεται για να έρθω ξανά εδώ ενσαρκωνόμενος μέσα από δική μου επιθυμία και να λειτουργήσω ένα νέο κύκλο προκλήσεων ζωής.
Αυτό τώρα που σας έγραψα είναι κάτι αντίστοιχο με την Χριστιανική πίστη που περιμένουν να σηκωθούν όλοι ως ζόμπι κάποια στιγμή από την κρίση του καραβοκύρη θεού.
Αν ρωτήσει κάποιος που του ζητείται να μετακινηθεί από τη γνώση και θέση του, δηλαδή να επαναδιαπραγματευθεί τις αντιλήψεις του , αν μπορεί να το θεμελιώσει ο άλλος αυτό το ιδεολόγημα τότε θα βρεθεί σε μια δυσμενή θέση, γιατί απλώς θα θεωρηθεί ανόητος που αμφισβητεί μια Αλήθεια.
Για να εκφραστώ επιστημονικώς, ο κόσμος μας είναι Γάμησε τα!
Γεμάτη νούμερα είναι η κοινωνία, που ανάλογα με το επίπεδο που κατέχουν στην κοινωνική και οικονομική διαστρωμάτωση γίνονται σε κάποιες φορές επικίνδυνοι φορείς θεωριών που καταδυναστεύουν ολόκληρες γενιές.
Εκτός από τις φαιδρές περιπτώσεις που ξέρουν τις ημερομηνίες καταστροφής του κόσμου, ή λειτουργούν ως αποδείξεις τις τρικυμισμένες οραματικές τους σκέψεις, το πρόβλημα του επηρεασμού των ανθρώπων υφίσταται και σε πεποιθήσεις ανθρώπων που η ζωή τους αποτελεί παράδειγμα όντας προπομποί.
Έχουμε σκεφτεί για παράδειγμα αν οι αντιλήψεις της Σιμον ντε Μποβουάρ είχαν σχέση με την προσωπική ζωή της από τον δύσκολο Σάρτρ και την ατομικότητα της την μετέτρεψε σε απόψεις για το παγκόσμιο γυναικείο ζήτημα;
Σήμερα υπάρχει μια μόδα στο εξωτερικό -κυρίως στους εύπορους- που προωθεί το «Σχολείο στο σπίτι». Αν σας ζητούσαν να διαπραγματευτείτε την θέση σας σε τούτο το ζήτημα ποια θα ήταν τα κριτήρια του συλλογισμού σας;
Αν ήταν το «δε γαμιέται κάθε εξέλιξη για καλό είναι» απλώς θα ήσαστε μια μαϊμού που έμαθε από τον εκπαιδευτή της να ισορροπεί σε ποδήλατο. Τα κριτήρια που θα έμεναν αδιαπραγμάτευτα και άλλα που θα τα διαπραγματευόσαστε είναι πολύ δύσκολο να αναλυθούν εδώ. Θα χρειαζόταν να ορίσετε το τι είναι ο Άνθρωπος και αν η συλλογικότητα έχει νόημα και περιεχόμενο για την ανάπτυξη ενός παιδιού.
Ακόμη θα είχατε σαφείς θέσεις για το πώς παρεμβαίνουμε στα στρεβλά κομμάτια της ήδη υπάρχουσας παιδείας και έτσι θα ήσαστε ένας ενεργός πολίτης.
Έχουμε συνηθίσει όμως να είμαστε απλώς γκρινιάρηδες πολίτες, που κατά περιπτώσεις αλλάζουμε τις πεποιθήσεις μας όταν νιώσουμε ότι εξυπηρετούμε την ατομική μας ωφέλεια.
Το τι σημαίνει βέβαια ατομικός ωφελιμισμός είναι άλλη μια έννοια για την οποία έχουμε μαύρα μεσάνυχτα.
Λόγω του ότι δεν πρόκειται να με βαθμολογήσει κανένας επόπτης καθηγητής, λέω να μην το κάνουμε μελέτη το κείμενο αρχίζοντας να αναπτύσσουμε όλες τις πλευρές του ζητήματος της αντίληψης που ζητά την ατομική μας εξέλιξη μέσω διαπραγμάτευσης.
Για μένα αυτό που έχει σημασία δεν είναι οι αποφάσεις (αυτές καθ αυτές) που παίρνουμε στη ζωή μας, όσο τα κριτήρια και η διαλεκτική βάσανος που έχουμε εξασκήσει μέσα μας για να τις αποδεχτούμε.
Όταν ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί την λέξη Πιστεύω δογματικά, τότε είναι αδύνατον να έχει λειτουργήσει την απορριπτική διαδικασία διαλεκτικά μέσα του παίρνοντας μια απόφαση να δεχθεί αυτή την παραδοχή ως σημερινό γνωστικό και αναγκαίο ψεύδος. Είναι όμηρος της φυλακής που έχει φτιάξει νομίζοντας ότι με τα πιστεύω του εξηγεί τον κόσμο και έτσι παύει να τον διερευνά.
Ούτε επίπεδη είναι η Γη όπως πίστευαν οι παπάδες του μεσαίωνα, μα μήτε στρογγυλή όπως μάθαμε στο σχολείο. Κανένας δεν «ξέρει» τι σημαίνει το άπειρο, μα και ουδείς «γνωρίζει» την αντίληψη ότι τα πάντα είναι ένα ανύπαρκτο σημείο.
Μη σας τρελάνω όμως με τις αντιλήψεις που διαπραγματεύεται η φυσική σήμερα γιατί και εγώ τις παρακολουθώ με δέος χωρίς να θέλω να γίνω ένας ημιμαθής οπαδός τους.
Απλώς αισθάνομαι ότι είχε δίκιο ο Σωκράτης που γνώριζε καλά ότι δεν ξέρει τίποτε.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι ζηλεύω κατά βάση όλους τους κολλημένους που περνάνε καλά φτιάχνοντας θεωρίες και αυλές. Με την τρελάρα και τις απόψεις τους «αύτο» ή «έτερο» αναγορεύονται σε Δασκάλους με αμφιλεγόμενους ή και ακαδημαικούς τίτλους αντίστοιχα.
Ελάχιστοι είναι πραγματικοί Δάσκαλοι, και τούτο έχει από κάτω ένα αδιαμφισβήτητο στοιχείο που τους ορίζει ως τέτοιους. Αν η προσωπική ζωή του κάθε ενός συμβαδίζει με τις απόψεις του τότε οφείλουμε και αν υπάρχει διαφωνία επάνω στις απόψεις του, να του βγάλουμε το καπέλο.
Θα έλεγα ότι όποιος έχει καθαρότητα και συνέπεια στα ζωτικά του ψεύδη, είναι τουλάχιστον σεβαστό πρόσωπο.
Συνήθως όμως οι απόψεις των πιστεύω είναι δεξαμενές πόρων για μια τζάμπα ευζωία που υπηρετεί τον ατομικό τους ωφελιμισμό…
Για να το κάνω πιο σαφές τούτο, αρκεί να σας αναφέρω πως στο μυαλό ενός που επαγγέλλεται την ενότητα του κόσμου για να πάει διακοπές στο Παρίσι, ή να έχει μεζονέτα σε καλή περιοχή, αναπτύσσει υπό-εξαιρέσεις στην θεωρία του που τον βοηθούν πρακτικά άλλα να λέει, άλλα να κάνει και άλλα να εννοεί...
Τους ζηλεύω λοιπόν διότι περνάνε καλά επειδή έχουν την σιγουριά της αυθεντίας μέσα τους και τούτο ως συνθετικό στοιχείο της βλακείας είναι ανίκητο!
Πολύ θα ήθελα να έχω και εγώ μια θεωρία που μέσα από αυτήν θα μαζεύονταν κόσμος γύρω και θα μου έδινε τροφή στην ψευδοαξία μου.
Λατρεύω την δυνατότητα ελιγμών σκέψης που έχουν αυτοί οι άνθρωποι και απαντούν στα λογικά ερωτήματα με εκφράσεις του τύπου «Άλλα γι άλλα τα μεγάλα της Παρασκευής το γάλα». Είναι ανίκητοι (όπως και η βλακεία) μια και δεν βλέπουν το τι ρωτάς, αλλά απαντούν σε αυτό που θέλουν αυτοί.
Τέτοιους έχουμε -και- Πολιτικούς, αλλά μην το πάμε το θέμα κατά εκεί γιατί πονά όλους εμάς που ψηφίζουμε καθ εικόνα και ομοίωση του εαυτού μας.
Κλείνοντας θα ήθελα μια θεωρία βρε παιδιά που μέσα της να έχει οτιδήποτε άλλο εκτός από μαθηματικά και φιλοσοφική σκέψη που να βασίζεται επάνω σε αυτά, για να ηρεμήσει και εμένα η ψυχή μου. Όπως έχω αντιληφθεί είναι ωραίο πράγμα να την αισθάνεσαι την ψυχή και να σε εξελίσσει ως άνθρωπο προς τους ουράνιους προορισμούς της.
Ψάχνω να διαπραγματευτώ την αδιαπραγμάτευτη θέση της διαλεκτικής ανάλυσης του νου απέναντι σε ότι παρατηρεί.
Κάτι να πιστέψουμε επιτέλους ρε παιδιά !!!
Άντε και δεν θα πω όχι αν είναι και κερδοφόρα η λοβοτομή …
Υ.Γ
Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία που δείχνει τις ιδέες που κουβαλάμε για τον εαυτό μας που θέλει να είναι κυρίαρχος των ωκεανών, όντας αδύναμα στη μνήμη ψαράκια και σαφώς να μη βλέπουμε ότι ο κόσμος των αντιλήψεων μας είναι μια μικρή γυάλα που κάποιοι την λένε και φυλακή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου