.
Είπα για μια στιγμή να δανειστώ ένα τραγούδι με τον αντίστοιχο στίχο για να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι, αλλά έκρινα ότι ο αναγνώστης θα έκανε παλαμάκια και κέφι, ενώ εμένα η διάθεση γραφής μου δεν είναι τέτοια. Άλλωστε είναι γνωστό το κέφι που κάνουμε οι άνθρωποι με άσματα που έχουν στιχουργικό περιεχόμενο του τύπου «ο χάρος βγήκε παγανιά» ευρισκόμενοι σε μια θυμική αναντιστοιχία με το νόημα του στίχου.
Αυτό που θέλω να εκφράσω σε τούτες τις αράδες των προτάσεων, είναι πως εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε θεωρίες και στερεότυπες εκφράσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις μας.
Μπα; Γιατί το λες αυτό; (κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και συνεχίζω) Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία μια και έχω επίγνωση των επιλογών της ζωής μου (Θα πει ένας άνθρωπος που μπορεί να είμαι εγώ ή εσύ αναγνώστη)
Κάτσε όμως να δούμε αν δουλευόμαστε ψιλό γαζί με τέτοιες θέσεις. Το χειρότερο είναι πως θεωρούμε -αληθώς- ότι είμαστε συνεπείς, μια και μας διαφεύγει η παρατήρηση των δράσεων μας σαν ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο ή μέσα σε προσωπικές σχέσεις. Δεν μπορούμε να εξετάσουμε αν όντως κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, αν δεν αναφέρουμε πιο κάτω ορισμένα παραδείγματα που στο σύνολο τους ή έστω σε κάποιο από αυτά ο καθένας μας ανήκει ως περίπτωση συμπεριφοράς.
Λοιπόν… ας ξεκινήσουμε.
Το παράδειγμα του καλού θρησκευόμενου ανθρώπου
Αν δεν είσαι αναγνώστη μου εσύ και εγώ τότε κάπου δίπλα στο σπίτι ή στη δουλειά μας θα έχουμε συναντήσει τον ευλαβή πολίτη που συνηθίζει να κάνει τον σταυρό του όταν περνά μπροστά από μια εκκλησιά. Θα έλεγα με μια κοινότυπη, αλλά ουσιαστική έκφραση ότι αναφέρομαι στην κατηγορία των ευλαβών ως παράδειγμα αναντιστοιχίας σκέψης και πράξης ζωής έστω και αν αυτό- αποκαλούνται «καλοί άνθρωποι». Όλοι είμαστε αδέρφια θα σου πει, και ο έχων δύο χιτώνας θα πρέπει να δίδει τον ένα στον άλλο. Αυτό δεν τον εμποδίζει να σκεφτεί ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους και κάποιοι από αυτούς του είναι εμπόδιο στη ζωή του χωρίς να τον ενοχλούν ουσιαστικά. Μπορεί να είναι πολιτικό-ιδεολογικοί του αντίπαλοι ή και μετανάστες που αγοράζει από αυτούς φτηνά την εργασία ή τα λαθραία προϊόντα στα πάρκα. Όσο για την «κτίση», φροντίζει να έχει περιουσία που την τρανεύει μέρα με την μέρα ή στις περιόδους οικονομικής κρίσης την κρύβει όσο μπορεί για να την διασώσει. Ο θρησκευόμενος αυτός ανήκει εν δυνάμει σε όλες τις θρησκείες και σαφώς σε όλα τα πολιτικά φάσματα των αστικών κομμάτων.
Είναι "ο δικός μας άνθρωπος" που θα ήθελα να σκεφτεί ο καθένας από εμάς και ένα σωρό άλλα παραδείγματα που αποδεικνύουν γύρω μας ή πιο δύσκολα μέσα μας, το "άλλα λέω και άλλα κάνω".
Τώρα το "τι εννοεί" μέσα στο μυαλό του ο καθένας μας είναι το δυσκολότερο κομμάτι της προσέγγισης αυτής της παθογένειας. Θα το πλησιάσουμε όμως μέσω ερωτημάτων στο τέλος των παραδειγμάτων, γιατί σε όλες τις περιπτώσεις αποτελεί τον παρονομαστή που είναι κοινός και αθέατος από εμάς.
Το παράδειγμα του "συνειδητοποιημένου" πολίτη
Αν δεν είσαι εσύ αναγνώστη μου ή εγώ, τότε και εδώ έχουμε γύρω μας "συνειδητοποιημένους" πολίτες που ξέρουν πολύ καλά "τι" και "πως" θα έπρεπε να γίνει στην πολιτεία μας, ώστε να ζήσουμε ειρηνικά και με ευμάρεια μέσα σε ένα περιβάλλον δικαιοσύνης.
Τώρα θα μου πει ένας υποψιασμένος ότι τα στρουμφάκια είναι καρτούν και δεν συγκροτούν αληθινές κοινωνίες, αλλά ας όψεται το παραμύθιασμα του ασυνείδητου που έχουμε υποστεί στις στρεβλώσεις της υποτιθέμενης παιδείας μας από την κούνια.
Αυτός ο υποθετικός "συνειδητοποιημένος" άνθρωπος, εν δυνάμει ανήκει σε όλα τα κόμματα της ψευδώς επονομαζόμενης αστικής δημοκρατίας, και σίγουρα έχει ένα η περισσότερα από τα ακόλουθα κουσούρια :
- Κλέβει την εφορία γιατί πιστεύει ότι και η εξουσία είναι κλέφτες και έτσι νιώθει ότι κάνει δίκαιο αγώνα.
- Δεν εργάζεται συνειδητά πιστεύοντας ότι μέσα από την δολιοφθορά της εργοδοσίας κερδίζει μια θέση στο παζλ των ηρώων της επανάστασης, που θα φέρουν την αλλαγή πιο γρήγορα σε μια κοινωνία. Λειτουργεί δηλαδή ως ένα "παραγωγικό" τρωκτικό των θεμελίων της κοινωνίας για να έρθει η καλύτερη εκδοχή που καταλαβαίνει αυτός ως ποθούμενο στο μέλλον του. Ας μην πούμε σε ποιους πολιτικούς χώρους ανήκει κατά κόρον αυτή η αντίληψη, γιατί εύκολα θυμώνουν οι άνθρωποι, αν και το ξύδι είναι ένα καλό γιατρικό σε όσους δεν έχουν λογική με συνθετική κρίση, αλλά θυμικές στερεότυπες συμπεριφορές.
Ο Άνθρωπος της Εξουσίας
Εδώ δεν έχουν τέλος τα παραδείγματα προς απόδειξη της ισχύος του «άλλα λέω και άλλα κάνω», γιατί είναι γνωστό τοις πάσι ότι η εξουσία έχει πάντα ωφελιμιστικά δεύτερα σενάρια στη σκέψη της και έτσι λειτουργεί μεταξύ εκφράσεων και προθέσεων ένα χαμαιλεοντισμό. Εξουσία θεωρείται κάθε θέση που από αυτήν εξαρτάται η επίλυση της ανάγκης του άλλου. Μπορεί να είναι κλητήρας που μαζεύει πενηντάρικα ευρώ από τους μετανάστες για να τους δώσει το χαρτί προτεραιότητας να ανανεώσουν τις άδειες παραμονής τους, ενδέχεται να είναι εφοριακός ή άλλος υπάλληλος της κρατικής μηχανής, ή ακόμη να είναι εκλεγμένος πολιτικός που χρηματίζεται από τους εργολάβους της οικονομικής εξουσίας (ντόπιας ή ξένης) και έτσι παράγει νομοθετήματα επιζήμια στους υπηκόους.
Ας αναρωτηθούμε γιατί δεν αποκτήσαμε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα μια δική μας βιομηχανία που θα παρήγαγε ανταγωνιστικά προϊόντα αυτών που εισάγονται. Λέτε να είμαστε τόσο άχρηστοι ή ανόητοι ως λαός; Μπορεί να μην ήμασταν αλλά ίσως να γίναμε τουλάχιστον στη δυνατότητα διάκρισης της ήρας από το στάρι ακούγοντας τον λόγο αρκετών λαμογιών της εξουσίας.
Εσείς βάλτε με το νου σας τα ονόματα που είναι πολλά και τρανταχτά στην -εκπορνευόμενη ηθικώς- νεότερη ιστορία μας, μια και εγώ δεν θέλω να λερώσω τα χέρια μου σε τούτη την καταγραφή της σκέψης.
Ο Άνθρωπος που αγάπησε
Δεν θα μπορούσα να αφήσω έξω από την σκέψη μου το παράδειγμα του εραστή αξιώσεων που κουβαλούμε όλοι οι μεσογειακοί λαοί μέσα μας. «Εγώ αγάπησε αλλά μου βγήκε σκάρτη (ος)» θα πει ο κάθε (σύννους;) πολίτης ανεξαρτήτως φύλου με την μεγάλη καρδιά. Όμως υπάρχουν και περισσότερο «ψαγμένοι» που δεν ανήκουν στην κατηγορία των εκφραζομένων μέσω των λαϊκών καψουροτράγουδων και έχουν θέσεις τεκμηριωμένες για τον τρόπο που οφείλουν να κοινωνούν τον έρωτα οι άνθρωποι για να είναι μαζί. Αν κάτι σκαλώσει στις προσωπικές θεωρίες τους τότε με ένα ταρατατζούμ κρατούν τις απόψεις τους απομακρυνόμενοι από την σχέση, ενώ προσφέρουν μια ήρεμη σκληρότητα προς τους διαφωνούντες πρώην συντρόφους, ειδικά αν βρίσκονται σε ομηρία πατρότητας ή μητρότητας από την διαλυμένη σχέση.
Τι να συμβαίνει στον κάθε άνθρωπο που άλλα λέει και άλλα κάνει;
Αν σταματούσαμε εδώ θα ήταν ένα από τα πολλά κείμενα που δείχνουν το δυσάρεστο ενίοτε με χαριτωμένο τρόπο, κερδίζοντας (τρομάρα του) πόντους καλής γραφής ο συγγραφέας . Έχουμε γεμίσει καταγγελτικό λόγο μέσα στη σκέψη μας και αυτό που στο τέλος μας μένει είναι η αδυναμία να δούμε τα προσωπικά μας κουσούρια.
Γιατί λοιπόν όλοι μας έχουμε λιγότερες ή περισσότερες αναντιστοιχίες στο λόγο μας με αυτές των πράξεων μας;
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί την σκέψη να παράγει «βουλεύματα» που εξαιρούν συμπεριφορές μας από το γενικό «Νομοθέτημα» των πεποιθήσεων που έχουμε για την ζωή;
Γιατί αγαπητέ αναγνώστη όλες οι γυναίκες είναι εν δυνάμει πόρνες στο κρεβάτι μας χωρίς αυτό να πιστεύουμε ότι μπορεί να ισχύει από μια άλλη σκέψη για την κόρη, αδελφή ή και την μητέρα μας;
Γιατί δεν μας βοήθησαν οι θρησκείες, οι επιστήμες και οι φιλοσοφίες να βρούμε ένα μοντέλο που θα ελέγχουμε τις αντιφάσεις της θυμικής σκέψης μας;
Όποιος μας πει ότι μέσα από την προηγούμενη τριλογία που παράγει πίστη, τεχνολογία ή πολιτικά ήθη έχει κατορθώσει να ελέγξει το θυμικό του, είναι μπαγάσας που ψεύδεται κρύβοντας τις ατομικές του παρεκκλίσεις για να κερδίσει πόντους στην ψευδή εικόνα του.
Πόσο μακριά πρέπει να φτάσουμε τη σκέψη μας για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τις πεποιθήσεις που φτιάχνουν την ατομική ωφελιμιστική μας σκέψη; Μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή μας την αδυναμία για ερμηνείες που μας βολεύουν σε ότι παρατηρούμε γύρω μας;
Μήπως η μαθηματική επιστήμη που δεν αντλεί τα στερεότυπα ιδεολογήματα της από τον χώρο της ανάγκης των αισθήσεων είναι ένας αθέατος παρονομαστής που θα φωτίσει φιλοσοφικά την τώρα ωφελιμιστική μας σκέψη;
Είμαστε τελικά διαχωρισμένοι από τους άλλους ανθρώπους;
Έχει νόημα το εγώ , εσύ , αυτός;
Έχει νόημα ο διαχωρισμός των εννοιών σε "ναι" και "όχι" ή σε αλήθεια ή ψέμα στη λογική μας;
Έχει ουσία η αποδελτίωση της ανάγκης που μας κάνει να εκστομίζουμε θεωρίες και να κορδωνόμαστε σαν γύφτικα σκεπάρνια μέσα από τίτλους (ακαδημαϊκούς ή αυτόκλητους της πλάκας) λέγοντας με θορυβώδη κεφαλαία την λέξη ΞΕΡΩ;
Τα προηγούμενα που έχουν καταγραφεί με ερωτήματα σε μικρές προτάσεις, ίσως φαντάζουν προβοκατόρικα που στοχεύουν σε μια θολούρα του αναγνώστη με φραστικά ευφυολογήματα. Εγώ θα σας πω ότι μπορεί να είναι και έτσι , διακινδυνεύοντας την σοβαρότητα μου ως γράφων. Αν όμως δεν μας απασχολήσει η σοβαρότητα του γράφοντος και τα ανωτέρω ερωτήματα έχουν προεκτάσεις που ανοίγουν τους ορίζοντες της σκέψης τότε πως το διαχειριζόμαστε;
Δύσκολη η ευθύνη της "θέσης" μέσα από συνθετική κρίση...
Η απάντηση !
Θα ήμουν ανόητος και σίγουρα ψεύτης αν τραβούσα από το κουτάκι της γνωστικής μου ένδειας μια απάντηση που θα έκρυβε ένα προσωπικό πιστεύω.
Η απάντηση είναι : Δεν ξέρω και θα ήθελα πολύ να μάθω, αλλά και αν δεν μάθω δεν θα πάθω και τίποτα, μια και χιλιάδες χρόνια δεν έχουν απαντηθεί τούτα τα ερωτήματα.
Δεν τα έγραψα όλα τούτα για να κερδίσω μια θέση αποτυπωμάτων της παλάμης -ως επιφανής- στο πεζοδρόμιο των διασημοτήτων του Hollywood, αλλά γιατί θεωρώ ότι τα επιτυχημένα ερωτήματα εξελίσσουν τις σχέσεις των ανθρώπων και όχι οι βεβαιότητες ξερολισμού που με ευκολία ανταλλάσσονται μεταξύ μας.
Το αστείο είναι πως κάθε ένας από εμάς που διατηρεί μικρό ή μεγάλο καλάθι ψευδούς γνωστικής επάρκειας, νομίζει ότι το κείμενο τούτο μιλά για τον διπλανό του, μηδέ εξαιρουμένου του γράφοντος.
Για το μόνο που στενοχωριέμαι είναι πως νιώθω την απογοήτευση γύρω μου σαν δεν προκύπτουν ατομικές ευτυχίες από εύκολη γνώση και αδούλευτη ευμάρεια, σαν δώρο από τρίτους πεφωτισμένους προς τον τρεκλίζοντα πολιτισμό μας, που είναι συνώνυμος με την ανάπηρη προσωπική ζωή μας.
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Είπα για μια στιγμή να δανειστώ ένα τραγούδι με τον αντίστοιχο στίχο για να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι, αλλά έκρινα ότι ο αναγνώστης θα έκανε παλαμάκια και κέφι, ενώ εμένα η διάθεση γραφής μου δεν είναι τέτοια. Άλλωστε είναι γνωστό το κέφι που κάνουμε οι άνθρωποι με άσματα που έχουν στιχουργικό περιεχόμενο του τύπου «ο χάρος βγήκε παγανιά» ευρισκόμενοι σε μια θυμική αναντιστοιχία με το νόημα του στίχου.
Αυτό που θέλω να εκφράσω σε τούτες τις αράδες των προτάσεων, είναι πως εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε θεωρίες και στερεότυπες εκφράσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις μας.
Μπα; Γιατί το λες αυτό; (κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και συνεχίζω) Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία μια και έχω επίγνωση των επιλογών της ζωής μου (Θα πει ένας άνθρωπος που μπορεί να είμαι εγώ ή εσύ αναγνώστη)
Κάτσε όμως να δούμε αν δουλευόμαστε ψιλό γαζί με τέτοιες θέσεις. Το χειρότερο είναι πως θεωρούμε -αληθώς- ότι είμαστε συνεπείς, μια και μας διαφεύγει η παρατήρηση των δράσεων μας σαν ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο ή μέσα σε προσωπικές σχέσεις. Δεν μπορούμε να εξετάσουμε αν όντως κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, αν δεν αναφέρουμε πιο κάτω ορισμένα παραδείγματα που στο σύνολο τους ή έστω σε κάποιο από αυτά ο καθένας μας ανήκει ως περίπτωση συμπεριφοράς.
Λοιπόν… ας ξεκινήσουμε.
Το παράδειγμα του καλού θρησκευόμενου ανθρώπου
Αν δεν είσαι αναγνώστη μου εσύ και εγώ τότε κάπου δίπλα στο σπίτι ή στη δουλειά μας θα έχουμε συναντήσει τον ευλαβή πολίτη που συνηθίζει να κάνει τον σταυρό του όταν περνά μπροστά από μια εκκλησιά. Θα έλεγα με μια κοινότυπη, αλλά ουσιαστική έκφραση ότι αναφέρομαι στην κατηγορία των ευλαβών ως παράδειγμα αναντιστοιχίας σκέψης και πράξης ζωής έστω και αν αυτό- αποκαλούνται «καλοί άνθρωποι». Όλοι είμαστε αδέρφια θα σου πει, και ο έχων δύο χιτώνας θα πρέπει να δίδει τον ένα στον άλλο. Αυτό δεν τον εμποδίζει να σκεφτεί ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους και κάποιοι από αυτούς του είναι εμπόδιο στη ζωή του χωρίς να τον ενοχλούν ουσιαστικά. Μπορεί να είναι πολιτικό-ιδεολογικοί του αντίπαλοι ή και μετανάστες που αγοράζει από αυτούς φτηνά την εργασία ή τα λαθραία προϊόντα στα πάρκα. Όσο για την «κτίση», φροντίζει να έχει περιουσία που την τρανεύει μέρα με την μέρα ή στις περιόδους οικονομικής κρίσης την κρύβει όσο μπορεί για να την διασώσει. Ο θρησκευόμενος αυτός ανήκει εν δυνάμει σε όλες τις θρησκείες και σαφώς σε όλα τα πολιτικά φάσματα των αστικών κομμάτων.
Είναι "ο δικός μας άνθρωπος" που θα ήθελα να σκεφτεί ο καθένας από εμάς και ένα σωρό άλλα παραδείγματα που αποδεικνύουν γύρω μας ή πιο δύσκολα μέσα μας, το "άλλα λέω και άλλα κάνω".
Τώρα το "τι εννοεί" μέσα στο μυαλό του ο καθένας μας είναι το δυσκολότερο κομμάτι της προσέγγισης αυτής της παθογένειας. Θα το πλησιάσουμε όμως μέσω ερωτημάτων στο τέλος των παραδειγμάτων, γιατί σε όλες τις περιπτώσεις αποτελεί τον παρονομαστή που είναι κοινός και αθέατος από εμάς.
Το παράδειγμα του "συνειδητοποιημένου" πολίτη
Αν δεν είσαι εσύ αναγνώστη μου ή εγώ, τότε και εδώ έχουμε γύρω μας "συνειδητοποιημένους" πολίτες που ξέρουν πολύ καλά "τι" και "πως" θα έπρεπε να γίνει στην πολιτεία μας, ώστε να ζήσουμε ειρηνικά και με ευμάρεια μέσα σε ένα περιβάλλον δικαιοσύνης.
Τώρα θα μου πει ένας υποψιασμένος ότι τα στρουμφάκια είναι καρτούν και δεν συγκροτούν αληθινές κοινωνίες, αλλά ας όψεται το παραμύθιασμα του ασυνείδητου που έχουμε υποστεί στις στρεβλώσεις της υποτιθέμενης παιδείας μας από την κούνια.
Αυτός ο υποθετικός "συνειδητοποιημένος" άνθρωπος, εν δυνάμει ανήκει σε όλα τα κόμματα της ψευδώς επονομαζόμενης αστικής δημοκρατίας, και σίγουρα έχει ένα η περισσότερα από τα ακόλουθα κουσούρια :
- Κλέβει την εφορία γιατί πιστεύει ότι και η εξουσία είναι κλέφτες και έτσι νιώθει ότι κάνει δίκαιο αγώνα.
- Δεν εργάζεται συνειδητά πιστεύοντας ότι μέσα από την δολιοφθορά της εργοδοσίας κερδίζει μια θέση στο παζλ των ηρώων της επανάστασης, που θα φέρουν την αλλαγή πιο γρήγορα σε μια κοινωνία. Λειτουργεί δηλαδή ως ένα "παραγωγικό" τρωκτικό των θεμελίων της κοινωνίας για να έρθει η καλύτερη εκδοχή που καταλαβαίνει αυτός ως ποθούμενο στο μέλλον του. Ας μην πούμε σε ποιους πολιτικούς χώρους ανήκει κατά κόρον αυτή η αντίληψη, γιατί εύκολα θυμώνουν οι άνθρωποι, αν και το ξύδι είναι ένα καλό γιατρικό σε όσους δεν έχουν λογική με συνθετική κρίση, αλλά θυμικές στερεότυπες συμπεριφορές.
Ο Άνθρωπος της Εξουσίας
Εδώ δεν έχουν τέλος τα παραδείγματα προς απόδειξη της ισχύος του «άλλα λέω και άλλα κάνω», γιατί είναι γνωστό τοις πάσι ότι η εξουσία έχει πάντα ωφελιμιστικά δεύτερα σενάρια στη σκέψη της και έτσι λειτουργεί μεταξύ εκφράσεων και προθέσεων ένα χαμαιλεοντισμό. Εξουσία θεωρείται κάθε θέση που από αυτήν εξαρτάται η επίλυση της ανάγκης του άλλου. Μπορεί να είναι κλητήρας που μαζεύει πενηντάρικα ευρώ από τους μετανάστες για να τους δώσει το χαρτί προτεραιότητας να ανανεώσουν τις άδειες παραμονής τους, ενδέχεται να είναι εφοριακός ή άλλος υπάλληλος της κρατικής μηχανής, ή ακόμη να είναι εκλεγμένος πολιτικός που χρηματίζεται από τους εργολάβους της οικονομικής εξουσίας (ντόπιας ή ξένης) και έτσι παράγει νομοθετήματα επιζήμια στους υπηκόους.
Ας αναρωτηθούμε γιατί δεν αποκτήσαμε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα μια δική μας βιομηχανία που θα παρήγαγε ανταγωνιστικά προϊόντα αυτών που εισάγονται. Λέτε να είμαστε τόσο άχρηστοι ή ανόητοι ως λαός; Μπορεί να μην ήμασταν αλλά ίσως να γίναμε τουλάχιστον στη δυνατότητα διάκρισης της ήρας από το στάρι ακούγοντας τον λόγο αρκετών λαμογιών της εξουσίας.
Εσείς βάλτε με το νου σας τα ονόματα που είναι πολλά και τρανταχτά στην -εκπορνευόμενη ηθικώς- νεότερη ιστορία μας, μια και εγώ δεν θέλω να λερώσω τα χέρια μου σε τούτη την καταγραφή της σκέψης.
Ο Άνθρωπος που αγάπησε
Δεν θα μπορούσα να αφήσω έξω από την σκέψη μου το παράδειγμα του εραστή αξιώσεων που κουβαλούμε όλοι οι μεσογειακοί λαοί μέσα μας. «Εγώ αγάπησε αλλά μου βγήκε σκάρτη (ος)» θα πει ο κάθε (σύννους;) πολίτης ανεξαρτήτως φύλου με την μεγάλη καρδιά. Όμως υπάρχουν και περισσότερο «ψαγμένοι» που δεν ανήκουν στην κατηγορία των εκφραζομένων μέσω των λαϊκών καψουροτράγουδων και έχουν θέσεις τεκμηριωμένες για τον τρόπο που οφείλουν να κοινωνούν τον έρωτα οι άνθρωποι για να είναι μαζί. Αν κάτι σκαλώσει στις προσωπικές θεωρίες τους τότε με ένα ταρατατζούμ κρατούν τις απόψεις τους απομακρυνόμενοι από την σχέση, ενώ προσφέρουν μια ήρεμη σκληρότητα προς τους διαφωνούντες πρώην συντρόφους, ειδικά αν βρίσκονται σε ομηρία πατρότητας ή μητρότητας από την διαλυμένη σχέση.
Τι να συμβαίνει στον κάθε άνθρωπο που άλλα λέει και άλλα κάνει;
Αν σταματούσαμε εδώ θα ήταν ένα από τα πολλά κείμενα που δείχνουν το δυσάρεστο ενίοτε με χαριτωμένο τρόπο, κερδίζοντας (τρομάρα του) πόντους καλής γραφής ο συγγραφέας . Έχουμε γεμίσει καταγγελτικό λόγο μέσα στη σκέψη μας και αυτό που στο τέλος μας μένει είναι η αδυναμία να δούμε τα προσωπικά μας κουσούρια.
Γιατί λοιπόν όλοι μας έχουμε λιγότερες ή περισσότερες αναντιστοιχίες στο λόγο μας με αυτές των πράξεων μας;
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί την σκέψη να παράγει «βουλεύματα» που εξαιρούν συμπεριφορές μας από το γενικό «Νομοθέτημα» των πεποιθήσεων που έχουμε για την ζωή;
Γιατί αγαπητέ αναγνώστη όλες οι γυναίκες είναι εν δυνάμει πόρνες στο κρεβάτι μας χωρίς αυτό να πιστεύουμε ότι μπορεί να ισχύει από μια άλλη σκέψη για την κόρη, αδελφή ή και την μητέρα μας;
Γιατί δεν μας βοήθησαν οι θρησκείες, οι επιστήμες και οι φιλοσοφίες να βρούμε ένα μοντέλο που θα ελέγχουμε τις αντιφάσεις της θυμικής σκέψης μας;
Όποιος μας πει ότι μέσα από την προηγούμενη τριλογία που παράγει πίστη, τεχνολογία ή πολιτικά ήθη έχει κατορθώσει να ελέγξει το θυμικό του, είναι μπαγάσας που ψεύδεται κρύβοντας τις ατομικές του παρεκκλίσεις για να κερδίσει πόντους στην ψευδή εικόνα του.
Πόσο μακριά πρέπει να φτάσουμε τη σκέψη μας για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τις πεποιθήσεις που φτιάχνουν την ατομική ωφελιμιστική μας σκέψη; Μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή μας την αδυναμία για ερμηνείες που μας βολεύουν σε ότι παρατηρούμε γύρω μας;
Μήπως η μαθηματική επιστήμη που δεν αντλεί τα στερεότυπα ιδεολογήματα της από τον χώρο της ανάγκης των αισθήσεων είναι ένας αθέατος παρονομαστής που θα φωτίσει φιλοσοφικά την τώρα ωφελιμιστική μας σκέψη;
Είμαστε τελικά διαχωρισμένοι από τους άλλους ανθρώπους;
Έχει νόημα το εγώ , εσύ , αυτός;
Έχει νόημα ο διαχωρισμός των εννοιών σε "ναι" και "όχι" ή σε αλήθεια ή ψέμα στη λογική μας;
Έχει ουσία η αποδελτίωση της ανάγκης που μας κάνει να εκστομίζουμε θεωρίες και να κορδωνόμαστε σαν γύφτικα σκεπάρνια μέσα από τίτλους (ακαδημαϊκούς ή αυτόκλητους της πλάκας) λέγοντας με θορυβώδη κεφαλαία την λέξη ΞΕΡΩ;
Τα προηγούμενα που έχουν καταγραφεί με ερωτήματα σε μικρές προτάσεις, ίσως φαντάζουν προβοκατόρικα που στοχεύουν σε μια θολούρα του αναγνώστη με φραστικά ευφυολογήματα. Εγώ θα σας πω ότι μπορεί να είναι και έτσι , διακινδυνεύοντας την σοβαρότητα μου ως γράφων. Αν όμως δεν μας απασχολήσει η σοβαρότητα του γράφοντος και τα ανωτέρω ερωτήματα έχουν προεκτάσεις που ανοίγουν τους ορίζοντες της σκέψης τότε πως το διαχειριζόμαστε;
Δύσκολη η ευθύνη της "θέσης" μέσα από συνθετική κρίση...
Η απάντηση !
Θα ήμουν ανόητος και σίγουρα ψεύτης αν τραβούσα από το κουτάκι της γνωστικής μου ένδειας μια απάντηση που θα έκρυβε ένα προσωπικό πιστεύω.
Η απάντηση είναι : Δεν ξέρω και θα ήθελα πολύ να μάθω, αλλά και αν δεν μάθω δεν θα πάθω και τίποτα, μια και χιλιάδες χρόνια δεν έχουν απαντηθεί τούτα τα ερωτήματα.
Δεν τα έγραψα όλα τούτα για να κερδίσω μια θέση αποτυπωμάτων της παλάμης -ως επιφανής- στο πεζοδρόμιο των διασημοτήτων του Hollywood, αλλά γιατί θεωρώ ότι τα επιτυχημένα ερωτήματα εξελίσσουν τις σχέσεις των ανθρώπων και όχι οι βεβαιότητες ξερολισμού που με ευκολία ανταλλάσσονται μεταξύ μας.
Το αστείο είναι πως κάθε ένας από εμάς που διατηρεί μικρό ή μεγάλο καλάθι ψευδούς γνωστικής επάρκειας, νομίζει ότι το κείμενο τούτο μιλά για τον διπλανό του, μηδέ εξαιρουμένου του γράφοντος.
Για το μόνο που στενοχωριέμαι είναι πως νιώθω την απογοήτευση γύρω μου σαν δεν προκύπτουν ατομικές ευτυχίες από εύκολη γνώση και αδούλευτη ευμάρεια, σαν δώρο από τρίτους πεφωτισμένους προς τον τρεκλίζοντα πολιτισμό μας, που είναι συνώνυμος με την ανάπηρη προσωπική ζωή μας.
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου