.
Λένε ότι η σκέψη μας δεν έχει λόγια ή γράμματα αλλά εικόνες.
Το θέμα όμως είναι «τι» τις κάνουμε αυτές και αν τις συνδέουμε μεταξύ τους.
Η απουσία κρίσης στους λαούς που είναι το συνεχιζόμενο διαχρονικά χαρακτηριστικό σε όλες τις εποχές, οδηγεί σε τραγέλαφους του νοηματικού τύπου:
Ο Ελληνο- χριστιανικός πολιτισμός
Η κοινωνική διάσταση του καπιταλισμού
Η δημοκρατική διαδικασία κατά την αριστερή καθοδήγηση των αγώνων.
Σ΄ αγαπώ σαν την μάνα μου.
Το χρήμα είναι Θεός
Όλες είναι πουτάνες εκτός από την αδερφή μου.
Αυτός είναι αριστερός επιχειρηματίας
Εκείνος είναι εθνικό-σοσιαλιστής με φιλοσοφικές ευαισθησίες.
Η «Πίστη» εξυψώνει το Πνεύμα.
Τα ανωτέρω παραδείγματα μπερδεμένης σκέψης, αφορούν προς όλες τις πνευματικές διαστρωματώσεις των ανθρώπων στις κοινωνίες.
Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι δεν είναι μπερδεμένες οι εικόνες αυτών των σκέψεων, αλλά μην ανησυχήσουν που βρίσκονται ήδη με "ασφάλεια" μέσα στο τραίνο του μέσου όρου που παράγει δυστυχίες στο διάβα της ιστορίας.
Τα αποτελέσματα της ανικανότητας να συνδυάζουμε τις εικόνες των σκέψεων μας είναι σαφή στο παρόν μας και εμφανίζονται με την ηθική και κοινωνική κρίση που βιώνουμε.
Ας πάμε όμως στις σκηνές που μου ήρθε η επιθυμία να καταγράψω και να αφήσουμε να εξελιχθούν.
Σκηνή πρώτη
Οδηγούσα μετά από την βροχή σε ένα στενό που με την βία χωρούσαν δύο αυτοκίνητα σαν διασταυρώνονταν, όταν ο ήλιος έδυε πέρα από τον νεφοσκεπή ουρανό και η ανυπαρξία κίνησης έδινε μια αίσθηση εγκατάλειψης στο παρακμιακό τοπίο.
Σε μια στιγμή διέκρινα μια ανθρώπινη φιγούρα δεξιά μου να προχωρεί στην άκρη του δρόμου χωρίς πεζοδρόμιο. Αμέσως έκοψα ταχύτητα κατεβάζοντας την σε όριο που οι ρόδες δεν πετούσαν τα νερά του δρόμου στα πλάγια.
Πέρασα αργά από τον οδοιπόρο που στο μελαψό του πρόσωπο κάτω από τα σγουρά μαλλιά του έλαμψε ένα χαμόγελο. Συγχρόνως σηκώθηκε το χέρι του και μου έκανε μια χειρονομία ευχαρίστησης για την προσοχή που του έδωσα για να μη βραχούν τα ρούχα του. Η απάντηση από το δικό μου χέρι ήταν αυτόματη και μια αίσθηση χαιρετισμού μεταξύ αγνώστων ήταν γεγονός.
Σε ευχαριστώ που με πρόσεξες ήταν τα ανείπωτα λόγια του ευγενικού οδοιπόρου μέσα στην καταθλιπτική μιζέρια της περιοχής, ενώ από την άλλη το χέρι μου του έλεγε «Μα το αξίζεις»
Ήταν μια ωραία στιγμή και άξιζε να την προσέξω
Σκηνή δεύτερη
Είχα τεντώσει το χέρι μου να πιάσω μικρά κουτάκια γάλα μια και τελευταία κερνάω δυο μικρά γατάκια που επισκέπτονται το μπαλκόνι μου που είναι δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο από ανθρώπινη ζωή κήπο. Μια μητέρα με τρία παιδιά αρνιόταν στο μεσαίο της αγοράκι να πάρει μια συσκευασία εντυπωσιακών μολυβιών στο απέναντι ράφι, ενώ του πρότεινε για τώρα να πάρουν κάτι που προφανώς είχε την δυνατότητα να το αγοράσει. Στο καροτσάκι ξάπλωνε ράθυμα και με κοιτούσε ανέκφραστο ένα μικρό αγοράκι ενώ το μεγάλο κορίτσι βοηθούσε την μητέρα της.
Εκείνη την στιγμή που το χέρι μου ήταν τεντωμένο να πιάσει το γάλα, ακούω ένα «γεια σου» από το αγοράκι του καροτσιού.
Γύρισα το κεφάλι και του χαμογέλασα ενώ σχεδόν αμέσως μου το επανέλαβε.
- Γεια σου και σε εσένα αγάπη μου (του είπα, ενώ με κοιτούσε ανέκφραστα).
Η μητέρα του με τα άλλα δύο παιδιά δεν συμμετείχαν καθόλου σε αυτή την επικοινωνία του μικρού και εγώ έκανα μερικά βήματα για να συνεχίσω σε άλλο διάδρομο τα ψώνια μου.
Στρίβοντας στη γωνία των ραφιών άκουσα για τρίτη φορά το ίδιο «γεια σου» παρατηρώντας με την άκρη των ματιών μου πως αυτή τη φορά ένα χεράκι κουνιόταν προς το δικό μου φευγιό κάτω από το ίδιο ατάραχο πρόσωπο.
Το ανέκφραστο βλέμμα του παιδιού μαζί με τον χαιρετισμό του προς εμένα είχε μια σημειολογία που με φόβισε η σκέψη ότι δεν ζούμε πραγματικά τα συναισθήματα μας ενώ λειτουργούμε το σχήμα στις επικοινωνίες μας.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα στιγμή και άξιζε να την προσέξω.
Σκηνή Τρίτη
Ψάχνοντας να χαζέψω στο διαδίκτυο, αποφεύγοντας να δουλέψω τη σκέψη μου, μια και σφίγγεται το στομάχι με τούτη τις τελευταίες μέρες, έπεσα επάνω στον Τζίμη Πανούση. Αφορούσε ένα ηχητικό απόσπασμα που συνομιλεί μέσα από την σκωπτική του τέχνη με τον Καστοριάδη από τον Άδη που βρίσκεται πλέον ο μεγάλος διανοητής. Με τον δικό του τρόπο ο καλλιτέχνης παρουσιάζει ως εκμαίευση μια παλαιότερη ομιλία του Καστοριάδη που αναφέρεται στην αδυναμία των Ελλήνων να έχουν πολιτικό πολιτισμό μια και είναι δέσμιοι εξουσιών για χιλιάδες χρόνια.
Σκέφτηκα, πόση αλήθεια έχουν τα λόγια του διανοητή και πως μέσα από την σάτιρα τα φέρνει στο φως ο Πανούσης… Όμως αισθάνθηκα μια θλίψη σαν αναλογίστηκα ότι είναι αδύνατον να καταλάβουν τα λόγια τούτα η πλειοψηφία των συγχρόνων μου, που νομίζουν ότι ζουν με προσωπική αξία στη χώρα που παράγει πολιτισμό μέσα από μια μακραίωνη Δημοκρατική παράδοση.
Σφίχτηκε ακόμη λίγο το στομάχι μου, σαν αισθανόμουν το λόγο του Καστοριάδη να είναι διαχρονικά επίκαιρος.
Ευχήθηκα να τον διαψεύσουμε όλοι μαζί, αλλά μεταξύ μας ήταν μια ευχή που ξέρω ότι δεν έχει και μεγάλη τύχη να συμβεί.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση και άξιζε να την προσέξω.
Επίλογος
Τρεις φαινομενικά ασύνδετες σκηνές έχουν μια τεράστια συνοχή για τη δική μου σκέψη , που ενσωματώνονται σε ένα τρίπτυχο. Θα έλεγα πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε με γνώση και ιστορική μνήμη, να βιώνουμε τα συναισθήματα μας και τις προσωπικές μας αδυναμίες, αλλά κυρίως να πράττουμε αυτόματα αναπαράγοντας το προσωπικό και συλλογικό μας ήθος φτιάχνοντας άξιες συνυπάρξεις.
Υ.Γ
Αξίζει να αφήσω τα διαδικτυακά ίχνη των αστεϊσμών (;) του Τζίμη Πανούση, που προς τιμή του επαναφέρει προς προβληματισμό τα λόγια του μεγάλου διανοητή Κορνήλιου Καστοριάδη.
http://www.youtube.com/watch?v=aIgX6MfCEFY&feature=related
Λένε ότι η σκέψη μας δεν έχει λόγια ή γράμματα αλλά εικόνες.
Το θέμα όμως είναι «τι» τις κάνουμε αυτές και αν τις συνδέουμε μεταξύ τους.
Η απουσία κρίσης στους λαούς που είναι το συνεχιζόμενο διαχρονικά χαρακτηριστικό σε όλες τις εποχές, οδηγεί σε τραγέλαφους του νοηματικού τύπου:
Ο Ελληνο- χριστιανικός πολιτισμός
Η κοινωνική διάσταση του καπιταλισμού
Η δημοκρατική διαδικασία κατά την αριστερή καθοδήγηση των αγώνων.
Σ΄ αγαπώ σαν την μάνα μου.
Το χρήμα είναι Θεός
Όλες είναι πουτάνες εκτός από την αδερφή μου.
Αυτός είναι αριστερός επιχειρηματίας
Εκείνος είναι εθνικό-σοσιαλιστής με φιλοσοφικές ευαισθησίες.
Η «Πίστη» εξυψώνει το Πνεύμα.
Τα ανωτέρω παραδείγματα μπερδεμένης σκέψης, αφορούν προς όλες τις πνευματικές διαστρωματώσεις των ανθρώπων στις κοινωνίες.
Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι δεν είναι μπερδεμένες οι εικόνες αυτών των σκέψεων, αλλά μην ανησυχήσουν που βρίσκονται ήδη με "ασφάλεια" μέσα στο τραίνο του μέσου όρου που παράγει δυστυχίες στο διάβα της ιστορίας.
Τα αποτελέσματα της ανικανότητας να συνδυάζουμε τις εικόνες των σκέψεων μας είναι σαφή στο παρόν μας και εμφανίζονται με την ηθική και κοινωνική κρίση που βιώνουμε.
Ας πάμε όμως στις σκηνές που μου ήρθε η επιθυμία να καταγράψω και να αφήσουμε να εξελιχθούν.
Σκηνή πρώτη
Οδηγούσα μετά από την βροχή σε ένα στενό που με την βία χωρούσαν δύο αυτοκίνητα σαν διασταυρώνονταν, όταν ο ήλιος έδυε πέρα από τον νεφοσκεπή ουρανό και η ανυπαρξία κίνησης έδινε μια αίσθηση εγκατάλειψης στο παρακμιακό τοπίο.
Σε μια στιγμή διέκρινα μια ανθρώπινη φιγούρα δεξιά μου να προχωρεί στην άκρη του δρόμου χωρίς πεζοδρόμιο. Αμέσως έκοψα ταχύτητα κατεβάζοντας την σε όριο που οι ρόδες δεν πετούσαν τα νερά του δρόμου στα πλάγια.
Πέρασα αργά από τον οδοιπόρο που στο μελαψό του πρόσωπο κάτω από τα σγουρά μαλλιά του έλαμψε ένα χαμόγελο. Συγχρόνως σηκώθηκε το χέρι του και μου έκανε μια χειρονομία ευχαρίστησης για την προσοχή που του έδωσα για να μη βραχούν τα ρούχα του. Η απάντηση από το δικό μου χέρι ήταν αυτόματη και μια αίσθηση χαιρετισμού μεταξύ αγνώστων ήταν γεγονός.
Σε ευχαριστώ που με πρόσεξες ήταν τα ανείπωτα λόγια του ευγενικού οδοιπόρου μέσα στην καταθλιπτική μιζέρια της περιοχής, ενώ από την άλλη το χέρι μου του έλεγε «Μα το αξίζεις»
Ήταν μια ωραία στιγμή και άξιζε να την προσέξω
Σκηνή δεύτερη
Είχα τεντώσει το χέρι μου να πιάσω μικρά κουτάκια γάλα μια και τελευταία κερνάω δυο μικρά γατάκια που επισκέπτονται το μπαλκόνι μου που είναι δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο από ανθρώπινη ζωή κήπο. Μια μητέρα με τρία παιδιά αρνιόταν στο μεσαίο της αγοράκι να πάρει μια συσκευασία εντυπωσιακών μολυβιών στο απέναντι ράφι, ενώ του πρότεινε για τώρα να πάρουν κάτι που προφανώς είχε την δυνατότητα να το αγοράσει. Στο καροτσάκι ξάπλωνε ράθυμα και με κοιτούσε ανέκφραστο ένα μικρό αγοράκι ενώ το μεγάλο κορίτσι βοηθούσε την μητέρα της.
Εκείνη την στιγμή που το χέρι μου ήταν τεντωμένο να πιάσει το γάλα, ακούω ένα «γεια σου» από το αγοράκι του καροτσιού.
Γύρισα το κεφάλι και του χαμογέλασα ενώ σχεδόν αμέσως μου το επανέλαβε.
- Γεια σου και σε εσένα αγάπη μου (του είπα, ενώ με κοιτούσε ανέκφραστα).
Η μητέρα του με τα άλλα δύο παιδιά δεν συμμετείχαν καθόλου σε αυτή την επικοινωνία του μικρού και εγώ έκανα μερικά βήματα για να συνεχίσω σε άλλο διάδρομο τα ψώνια μου.
Στρίβοντας στη γωνία των ραφιών άκουσα για τρίτη φορά το ίδιο «γεια σου» παρατηρώντας με την άκρη των ματιών μου πως αυτή τη φορά ένα χεράκι κουνιόταν προς το δικό μου φευγιό κάτω από το ίδιο ατάραχο πρόσωπο.
Το ανέκφραστο βλέμμα του παιδιού μαζί με τον χαιρετισμό του προς εμένα είχε μια σημειολογία που με φόβισε η σκέψη ότι δεν ζούμε πραγματικά τα συναισθήματα μας ενώ λειτουργούμε το σχήμα στις επικοινωνίες μας.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα στιγμή και άξιζε να την προσέξω.
Σκηνή Τρίτη
Ψάχνοντας να χαζέψω στο διαδίκτυο, αποφεύγοντας να δουλέψω τη σκέψη μου, μια και σφίγγεται το στομάχι με τούτη τις τελευταίες μέρες, έπεσα επάνω στον Τζίμη Πανούση. Αφορούσε ένα ηχητικό απόσπασμα που συνομιλεί μέσα από την σκωπτική του τέχνη με τον Καστοριάδη από τον Άδη που βρίσκεται πλέον ο μεγάλος διανοητής. Με τον δικό του τρόπο ο καλλιτέχνης παρουσιάζει ως εκμαίευση μια παλαιότερη ομιλία του Καστοριάδη που αναφέρεται στην αδυναμία των Ελλήνων να έχουν πολιτικό πολιτισμό μια και είναι δέσμιοι εξουσιών για χιλιάδες χρόνια.
Σκέφτηκα, πόση αλήθεια έχουν τα λόγια του διανοητή και πως μέσα από την σάτιρα τα φέρνει στο φως ο Πανούσης… Όμως αισθάνθηκα μια θλίψη σαν αναλογίστηκα ότι είναι αδύνατον να καταλάβουν τα λόγια τούτα η πλειοψηφία των συγχρόνων μου, που νομίζουν ότι ζουν με προσωπική αξία στη χώρα που παράγει πολιτισμό μέσα από μια μακραίωνη Δημοκρατική παράδοση.
Σφίχτηκε ακόμη λίγο το στομάχι μου, σαν αισθανόμουν το λόγο του Καστοριάδη να είναι διαχρονικά επίκαιρος.
Ευχήθηκα να τον διαψεύσουμε όλοι μαζί, αλλά μεταξύ μας ήταν μια ευχή που ξέρω ότι δεν έχει και μεγάλη τύχη να συμβεί.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση και άξιζε να την προσέξω.
Επίλογος
Τρεις φαινομενικά ασύνδετες σκηνές έχουν μια τεράστια συνοχή για τη δική μου σκέψη , που ενσωματώνονται σε ένα τρίπτυχο. Θα έλεγα πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε με γνώση και ιστορική μνήμη, να βιώνουμε τα συναισθήματα μας και τις προσωπικές μας αδυναμίες, αλλά κυρίως να πράττουμε αυτόματα αναπαράγοντας το προσωπικό και συλλογικό μας ήθος φτιάχνοντας άξιες συνυπάρξεις.
Υ.Γ
Αξίζει να αφήσω τα διαδικτυακά ίχνη των αστεϊσμών (;) του Τζίμη Πανούση, που προς τιμή του επαναφέρει προς προβληματισμό τα λόγια του μεγάλου διανοητή Κορνήλιου Καστοριάδη.
http://www.youtube.com/watch?v=aIgX6MfCEFY&feature=related
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου