.
Είναι φορές που έχω μέσα μου μια λύπη για το «λίγο» της ζωής μας και για τις χαμένες ευκαιρίες να συν-υπάρξουμε με αξιοσύνη τα χρόνια μας αναλογούν στους κτύπους της καρδιάς μας.
Στην ουσία η σημερινή γραφή μου έχει ένα νοηματικό υπότιτλο που δηλώνει προς όλους εμάς, χωρίς διαβάθμιση ευθυνών, ότι είμαστε ανάξιοι έστω και αν υποκριτικά κάθε επηρμένος θεωρεί τον εαυτό του σημαντικό.
Δεν θα αναφερθώ γενικά σε αφηρημένες διαπιστώσεις, αλλά θέλω να καθρεφτίσω την ανάξια ζωή που διάγουμε μέσα από τα λόγια μιας πέτρας. Ναι μια πέτρα μπορεί να μιλήσει για μας που περάσαμε από δίπλα της ή που νομίζουμε πως δεν την είδαμε στο δρόμο μας.
Όλη η αντιπαλότητα των εκλεγμένων πολιτικών, της νομοθετικής εξουσίας και του λαού, μπορεί να καθρεφτιστεί σε μια πέτρα που μιλά για λογαριασμό μας.
Ακόμη μπορεί να σκεφτεί για τους καταναλωτές του φόβου της ζωής που συχνάζουν μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας τους διαπιστευμένους υπνωτιστές της.
Έχει τον τρόπο της η πέτρα να μιλήσει για τους (δίκαιους;) αγώνες των διαφόρων ιδεοληψιών που πέρασαν και περνούν πάνω από τη γη που βρίσκεται. Το τι σημαίνει δικαιοσύνη είναι δυστυχώς μια άπιαστη έννοια που η ψευδής σιγουριά που έχουμε για την ερμηνεία της, βεβαιώνει την αναξιότητα της σκέψης του ωφελιμιστικού μαζανθρώπου.
Ας πάμε όμως να συναντήσουμε την πέτρα, μέσα από την εμπειρία της συνομιλίας μαζί της.
Πηγαίνοντας στην συνάντηση
Η ώρα είχε συνταιριάξει με τον χειμωνιάτικο ήλιο που ζέσταινε όλα ένα γύρω μετά τη βραδινή βροχή και το ρολόι του κινητού μου έδειχνε δώδεκα. Ο δρόμος με έφερε προς την Ακαδημία του Πλάτωνα και αφού έπρεπε να περιμένω τη φίλη μου Αναστασία να φτάσει στον πολιτιστικό χώρο που με μεράκι φτιάχνουμε για τους κατοίκους της περιοχής. Σκέφτηκα να περπατήσω όσο θα την περίμενα, για ακόμη μια φορά στις αρχαίες μνήμες του άλσους. Διάλεξα ως προορισμό το μοναδικό στεγασμένο και προστατευμένο από το 1961 εύρημα του ναού και της οικίας του Ακάδημου. Για κάποιο λόγο σαν επισκέπτομαι αυτή την παρακμιακή μεταλλική κατασκευή, νιώθω την εγκατάλειψη της πολιτείας επάνω σε ότι δηλώνει υποκριτικά ότι την αφορά ως ιστορία.
Δεν πρόλαβα να κάνω τριάντα δρασκελιές περπατώντας στο κατηφορικό πρανές περιμετρικά του στεγασμένου χώρου, όταν τα μάτια μου σταμάτησαν με απορία πάνω στην ξεριζωμένη πληροφοριακή τσιμέντινη κατασκευή. Ήταν ριγμένη και διαμελισμένη από ανθρώπινο κανιβαλισμό. Κοίταξα αν είχαν μπει οι βέβηλοι στον ιερό χώρο καταστρέφοντας την περίφραξη και άφησα μια ανάσα ανακούφισης σαν διαπίστωσα ότι η αφροσύνη ικανοποιήθηκε μόνο πάνω στην πλάκα ετούτη.
Γύρισα το βλέμμα μου δεξιά στο χωμάτινο υγρό και γεμάτο αποκαΐδια δρομάκι να δω τη θέση που είναι το καταχωμένο με περιφρόνηση πηγάδι των αρχαίων, αλλά δεν είδα τίποτε. Αριστερά μου πεσμένοι φοίνικες που κόπηκαν και κάηκαν στις αυτοσχέδιες πυρές δίπλα στο τείχος του Ιππία. Μέσα σε αυτόν τον ιερό περίβολο κάποτε προφυλάσσονταν οι δώδεκα ιερές ελιές, ξακουστοί κλώνοι του δώρου με το οποίο κέρδισε την ονοματοδοσία της Πόλης η θεά Αθηνά. Γύρω από την ιστορία που γέννησε τη γλώσσα των Εθνών στον πλανήτη, ήταν ένα σωρό χαρτόκουτα, και ρούχα που έφτιαχναν ένα άθλιο καταφύγιο ύπνου.
Η συνάντηση
Ήδη είχα μέσα μου την αίσθηση ότι είχαν βιάσει κάποιοι την ιστορία, δηλαδή την ίδια τη ζωή μας και το κοινό αγαθό της συλλογικής μνήμης του πολιτισμού, είχε γίνει ένα φτηνό καταναλωτικό αντικείμενο προς χρήση.
Κοίταξα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον το μικρό απομεινάρι του τείχους των ιερών ελιών και διαπίστωσα πως τα αποκαΐδια είχαν αφήσει την βρώμα της χρήσης επάνω του. Μια μικρή πέτρα όμως δεν ήταν θλιβερά αγκαλιασμένη μαζί με τις άλλες σε αυτή την ιστορική συστάδα. Βρώμικη, σπασμένη και αποκομμένη αφού χωρίστηκε από την ιστορία της χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες των δίποδων που πέρασαν το παρόν τους σε μια άγνωστη για αυτούς σελίδα γνώσης.
Κάθισα λίγο μακρύτερα σε ένα άθλιο παγκάκι με σκουπίδια γύρω του και προσπάθησα να μιλήσω μαζί της, γιατί ξέρω ότι οι «ξεριζωμένοι» πάντα έχουν διάθεση να μιλήσουν για την ιστορία τους λέγοντας της:
Η συζήτηση
- Δεν μπορώ να σε πιάσω και να σε βάλω από εκεί που έφυγες γιατί δεν γνωρίζω, αλλά φοβάμαι συνάμα να ακουμπώ με την άγνοια μου ότι σκοτώνει ο πολιτισμός μας.
Π: Δεν χρειάζεται να με πιάσεις, μια και τίποτε δεν μένει άφθαρτο. Ήρθε και η δική μου ώρα να αποδομηθώ και να γίνω μπάζα στην ροή της ιστορίας. Εμένα με ξερίζωσαν τα χέρια ενός δίποδου για να στηρίξει την αυτοσχέδια σχάρα και να χορτάσει την πείνα του, αλλά κάποιες άλλες πέτρες πιο πάνω από εμένα στον τοίχο τις ξερίζωσε η άρρωστη σκέψη των προγόνων σου. Θυμήσου αν μπορείς τι έκανε ο Ισπανός αυτοκράτορας του Βυζαντίου Θεοδόσιος ο Α΄ που δεν άφησε τίποτε όρθιο. Διέλυσε με τον πνευματικό αφιονισμό του ωφελιμισμού κάθε πληροφορία που ήταν συγκρατημένη στις συναρμογές των κτιστών αδελφών μου . Τουλάχιστον εγώ σκοτώθηκα από την ανάγκη μετουσίωσης των αποκτημάτων σε τροφή, και τούτο είναι πιο τίμιο κατά τη ζωή των ανθρώπων στη λειτουργία της άγνοιας τους .
- Δεν έχετε μείνει πολλές και συνεχώς σας καταστρέφουμε προβάλλοντας τις ανάγκες μας οι άνθρωποι που τις ονομάζουμε εξέλιξη.
Προχτές ήταν να χτίσει ο Μπόμπολας (είναι μεγάλος επενδυτής της εποχής μας) ένα ολόκληρο συγκρότημα δίπλα σου, με την αρωγή ανθρώπων της εξουσίας που για κάποιο ωφελιμιστικό λόγο υποστήριζαν τα συμφέροντα του.
Π: Μη σκοτίζεσαι , μη συνεχίζεις…
Εγώ δεν είμαι απολύτως τίποτε ! Είμαι μια εκδοχή της σκέψης σου με αφορμή την εστίαση που έκανες επάνω στις μνήμες των πληροφοριών της παιδείας σου.
Νομίζεις ότι έχει αξία η παρουσία μου σαν δεν καλλιεργήσεις την κριτική σου σκέψη πάνω στο ερώτημα ποιος Είσαι;
Είναι λίγοι αυτοί που φυλάνε στις προθήκες των Μουσείων κάποιες άλλες πέτρες της εποχής μου και έχουν βάλει το ερώτημα τούτο προς τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι είναι δίποδα ζώα που φορούν κοστούμια και χαίρουν εκτίμησης από το ωφελιμιστικό παρόν της εποχής τους. Για αυτούς δεν είμαστε εμείς οι πέτρες τίποτε, παρά μόνο το μέσον που θα υπάρχει θετικό ωφελιμιστικό πρόσημο στο σύντομο διάστημα της ζωής τους.
- Ποιος φταίει ; Φταίω εγώ, οι γονείς μου, οι δάσκαλοι μου; Φταίνε οι αντιλήψεις;
Π: Εσύ κάθεσαι εκεί , εγώ είμαι εδώ και για αυτό δεν φταίει κανείς. Δεν φταίει ο μετανάστης και ο άστεγος που περνά την πνευματική γύμνια του από πάνω μου. Δεν φταίνε οι πολιτικοί σας που με την ωφελιμιστική τους άγνοια εξαθλιώνουν τη ζωή. Δεν φταίνε οι αντιμαχόμενοι των κομμάτων που ψάχνουν την βία στα αποκαΐδια της φιλοσοφικής φτώχιας τους.
Δεν είναι κανένας πιο σπουδαίος απέναντι σε ανάξιους αντιπάλους της σκέψης του.
Είσαστε όλοι γλυκύτατα και συμπαθή δίποδα που μέσα στην υγρασία της σιωπηλής μου μνήμης σας βλέπω με ηρεμία ονομάζοντας το είδος σας ανθρωπάκια.
Αγέννητα πνευματικά είστε ακόμη μια και νομίζεται πως η κίνηση που σας παρέχουν τα πόδια σας καθιστά αξιότερους από τα δέντρα ή τις πέτρες.
Τόσο ξέρετε για αυτό και τόσο αυτοκαταστρέφεστε… Φτάσατε μέχρι να υποστηρίζετε πως έχετε γνώση για τον κατασκευαστή θεό σας.
- Γιατί μου αφαιρείς το δικαίωμα να αλλάξω τις πεποιθήσεις μου και να γίνω μεταρρυθμιστής της κοινωνίας μου; Γιατί μου ακυρώνεις την δυνατότητα εξέλιξης μου;
Π: Δεν σου αφαιρώ τίποτε γιατί απλούστατα δεν το είχες και δεν θα το έχεις ποτέ.
Όλοι αυτοί που σου μιλούν για πνευματική εξέλιξη πλανώνται οικτρά σαν νομίζουν ότι τούτο μπορεί να συμβεί στο ανθρώπινο είδος. Ουδέποτε μετακινήθηκε η ανόητα ονομαζόμενη «συλλογική συνείδηση» του είδους σας. Εκδοχές ανθοφορίας είχατε ιστορικά κατά τις περιόδους που η Ύβρη του ωφελιμισμού σας έσερνε την Άτη των βεβαιοτήτων σας. Αυτός είναι ο αιώνιος και αέναος κύκλος που τελειώνει (;) πάντα με το θάνατο των περιόδων της ανθούσας εξουσίας σας.
Η μόνη κατάκτηση που μπορείτε να έχετε είναι η συνειδητοποίηση της ακινησίας των αναγκών σας μια και βρίσκεστε πάνω στη γη και μοιραζόμαστε την ίδια βαρύτητα.
- Τι θέλεις να μου πεις; Νομίζω ότι είσαι αφοριστική για το ανθρώπινο είδος;
Π: Βρίσκεσαι δίπλα και πάνω στην αρχέγονη γνώση που γέννησε τον παγκόσμιο πολιτισμό σας. Δεν διερωτήθηκες αν η γέννα ήταν διαφορετική από το τελικό εγχειρισμένο πτώμα του πολιτισμού που έχετε και είναι γεμάτο από λογικές θεωρητικές αιτιάσεις της κάθε προσωπικής ανάγκης χωρίς φιλοσοφική διάκριση ;
Πότε ανθρωπάκι έκανες επίσκεψη στα κληροδοτήματα των πληροφοριών που υπάρχουν μέσα τα ονόματα που χρησιμοποιείς στην χαλασμένη από την ιδιωτεία γλώσσα σου;
Έχεις λάθος πληροφορίες για τον Προμηθέα των μύθων σου...
Πότε σκέφτηκες ανθρωπάκι ότι αυτό που βλέπεις ως ένδοξη ιστορία πάνω στα χαλάσματα, είναι η ηθελημένα λάθος εκδοχή της ωφελιμιστικής σου ιδιωτείας;
Πόση διαφορά έχουν μεταξύ τους -ανθρωπάκι- οι σύγχρονοι πολιτικοί αντίπαλοι των υποτιθέμενων πολιτικών άκρων της εποχής σου;
Νομίζεις ότι διαφέρουν ανθρωπάκι μου οι υπουργοί και οι διευθυντές της εξουσίας από τους γλοιώδεις και πεινασμένους λαθρομετανάστες που χαλούν την διακόσμηση του ύπνου σου;
- Όχι Πέτρα ! Δεν σου επιτρέπω να τα ισοπεδώνεις όλα!
Μπορεί να έχεις πάνω σου την πίκρα της χαμένης ιστορίας, όμως ακόμη και οι πληροφορίες σου δεν είναι αδιαπραγμάτευτες. Δεν έχω άλλο στήριγμα για να λειτουργήσω την βιολογική μου ανάγκη να συγκροτώ Πολιτείες, παρά μόνο αυτό των ανθρώπων γύρω μου. Χρέος μου είναι να ψάχνω την καλύτερη εκδοχή της δικής μας συνύπαρξης μέσα από τα διαρκή λάθη της ιστορίας.
Π: Δεν έχω πίκρα αγαπητέ μου, γιατί η γνώση πάντα βρίσκεται έξω από το λάκκο των συναισθημάτων της ανθρώπινης κρίσης. Αυτό ανθρωπάκι μου δηλαδή η ενότητα των πάντων, είναι το πύρινο κέντρο που φτιάχνει τη ζωή και μόλις το ανέφερες χωρίς να καταλαβαίνεις την δομή του που σε ξεπερνά.
Το «αγαπώ» ανθρωπάκι, είναι μια κίνηση που σημαίνει ότι μπορώ να αποχωρίζομαι και να φεύγω από ότι ψέμα έχω στη ζωή μου, το οποίο βέβαια για όσο χρόνο το λειτουργώ μου είναι χρήσιμο. Χωρίς την κίνηση των ιδεών μέσα από επανεξέταση βεβαιοτήτων -αγαπημένο μου ανθρωπάκι- δεν μπορεί να υπάρξει ζωή. Η «ακινησία» ως κατάσταση, νομοτελειακά επιστρέφει το υποκείμενο σε προηγούμενες καταστάσεις που δεν θα τις ζήσεις ποτέ όντας εδώ μαζί μου. Σου μιλώ για τον θάνατο που σου διαφεύγει η ουσία του ενώ νομίζεις ότι διαφεντεύεις το ιδεολόγημα του.
Σήκω και φύγε γρήγορα από εδώ που λειτουργώ τη σιωπή μου, γιατί υπάρχει κίνδυνος να θεωρήσεις πως κατέχεις γνώση και τούτο είναι Ύβρη που θα την πληρώσεις.
- Θέλεις να στείλω την πληροφορία της αποδόμησης σου πέτρα;
Π: Μου είναι αδιάφορο γιατί ακόμη χρειάζεστε την ύπαρξη του Εγώ σας για να καλύπτετε τις άφρονες ανάγκες σας που τις ονομάζετε επιθυμίες κόντρα στην ταλαιπωρία της καθημερινής βαρύτητας που υφίστασθε.Δεν μπορείτε να μεταφέρετε μεταξύ σας πληροφορίες, γιατί η κάθε διαφορετική επιθυμία των ατομικών σας Εγώ, τις αλλοιώνει τραγικά κατά την μετάδοση τους.
Δομημένη, αδόμητη, συλημένη, σπασμένη, κονιορτοποιημένη και όπως αλλιώς να υπάρξω δεν θα σταματήσω να υφίσταμαι γιατί οι πληροφορίες που έχω μέσα μου είναι πιο δυνατές από τις ανάγκες σου.
Η αποχώρηση
Σηκώθηκα κοιτώντας γύρω μου, και εντόπισα ένα ξερακιανό μετανάστη που μάζευε σε ένα αυτοσχέδιο καρότσι κάτι τενεκέδες. Μου φάνηκε πως μέτραγε την πραμάτεια του με αγωνία ψάχνοντας για να ικανοποιήσει την πληρότητα της ύπαρξης του.
Σε ένα νερόλακκο λίγο πιο πέρα δυο πορτοκαλί λιβελούλες πετούσαν σε μια ερωτική σμίξη από πάνω του. Δεν το είχα προσέξει άλλη φορά πως αυτό το προϊστορικό έντομο συνέχιζε να ενδημεί σε αυτό το μικρό πνεύμονα ιστορίας ανάμεσα στην μιζέρια του μπετόν της εποχής μας.
Νομίζω ότι ταίριαζε η καπνισμένη πέτρα με αυτή την ορμέμφυτη διάθεση του έρωτα να συνεχίσουν να υπάρχουν τα δύο έντομα χωρίς ανταγωνιστική κρίση μέσω θεωριών στο οικοσύστημα.
Κάπου στη συνέχεια σαν συνάντησα τη λογική των ανθρώπων ξεκίνησα να μιλώ για τα γνωστά πράγματα της ζωής που τα ορίζουμε ως πραγματικότητα και άφησα λίγο πιο πίσω στη σκέψη μου τον χαρακτηρισμό που μου έδωσε η πέτρα λέγοντας με ανθρωπάκι.
Άλλωστε ο χαρακτηρισμός ήταν για μένα και άβολος… μια και εσύ Αριστερέ, Δεξιέ, Χρυσαυγίτη, Θρησκευόμενε, Επιστήμονα , Ποιητή, Υπουργέ, Πρωθυπουργέ , δεν είστε ανθρωπάκια. Πως θα μπορούσατε να έχετε θετική σκέψη λειτουργώντας την αξία σας μέσα από τέτοιους χαρακτηρισμούς…
Έχετε σαφώς αξιοπρέπεια και αγωνίες πάνω στα δίκαια των αντιλήψεων σας, που με την πειθώ του λόγου και την βία των έργων, ευελπιστείτε να τα εφαρμόσετε για το καλό όλων μας.
Η «αποχώρηση» είναι πάντα οδυνηρή αν έχει μέσα της το βίωμα της θλίψης σαν διαπιστώνεις ότι ως είδος οφείλεις να στηριχτείς στον εαυτό σου και τους γύρω που είμαστε όλοι ανεξαρτήτως αμετανόητα ωφελιμιστικά δίποδα…
Να μη ξεχάσω να στείλω τα χαιρετίσματα μου στους Ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο, καθώς και στους Προέδρους των πολυεθνικών εταιρειών που πασχίζουν μέσα από την αξία τους να οργανώσουν το ιστορικό και κοινωνικό μόρφωμα των λαών της εποχής μας.
Θα ήθελα να τους πω ότι η πέτρα σαφώς θα έκανε λάθος και δεν είναι ανθρωπάκια του συμβατικού χωροχρόνου που αντιλαμβανόμαστε.
Φαντασιωτικές αηδίες μιας αμφιλεγόμενης συνομιλίας ήταν τα γραμμένα στο πιο πάνω κείμενο.
Άλλωστε όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι ξέρουν και τι ακριβώς θα συμβεί μετά τον θάνατο τους … πώς να μην είναι σπουδαίοι και κυρίαρχοι απέναντι από ανόργανες ενώσεις που ονομάζονται πέτρες.
Φωτογραφικό αρχείο από το οδοιπορικό της εμπειρίας
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το απόγευμα της μεθεπόμενης ημέρας, μια και δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή να αποτυπώσω ότι έβλεπα. Τίποτε δεν είχε αλλάξει μια και οι «τάφοι» του πολιτισμού μας έχουν μια εκνευριστική ηρεμία από την αδιαφορία των ζωντανών.
Είναι φορές που έχω μέσα μου μια λύπη για το «λίγο» της ζωής μας και για τις χαμένες ευκαιρίες να συν-υπάρξουμε με αξιοσύνη τα χρόνια μας αναλογούν στους κτύπους της καρδιάς μας.
Στην ουσία η σημερινή γραφή μου έχει ένα νοηματικό υπότιτλο που δηλώνει προς όλους εμάς, χωρίς διαβάθμιση ευθυνών, ότι είμαστε ανάξιοι έστω και αν υποκριτικά κάθε επηρμένος θεωρεί τον εαυτό του σημαντικό.
Δεν θα αναφερθώ γενικά σε αφηρημένες διαπιστώσεις, αλλά θέλω να καθρεφτίσω την ανάξια ζωή που διάγουμε μέσα από τα λόγια μιας πέτρας. Ναι μια πέτρα μπορεί να μιλήσει για μας που περάσαμε από δίπλα της ή που νομίζουμε πως δεν την είδαμε στο δρόμο μας.
Όλη η αντιπαλότητα των εκλεγμένων πολιτικών, της νομοθετικής εξουσίας και του λαού, μπορεί να καθρεφτιστεί σε μια πέτρα που μιλά για λογαριασμό μας.
Ακόμη μπορεί να σκεφτεί για τους καταναλωτές του φόβου της ζωής που συχνάζουν μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας τους διαπιστευμένους υπνωτιστές της.
Έχει τον τρόπο της η πέτρα να μιλήσει για τους (δίκαιους;) αγώνες των διαφόρων ιδεοληψιών που πέρασαν και περνούν πάνω από τη γη που βρίσκεται. Το τι σημαίνει δικαιοσύνη είναι δυστυχώς μια άπιαστη έννοια που η ψευδής σιγουριά που έχουμε για την ερμηνεία της, βεβαιώνει την αναξιότητα της σκέψης του ωφελιμιστικού μαζανθρώπου.
Ας πάμε όμως να συναντήσουμε την πέτρα, μέσα από την εμπειρία της συνομιλίας μαζί της.
Πηγαίνοντας στην συνάντηση
Η ώρα είχε συνταιριάξει με τον χειμωνιάτικο ήλιο που ζέσταινε όλα ένα γύρω μετά τη βραδινή βροχή και το ρολόι του κινητού μου έδειχνε δώδεκα. Ο δρόμος με έφερε προς την Ακαδημία του Πλάτωνα και αφού έπρεπε να περιμένω τη φίλη μου Αναστασία να φτάσει στον πολιτιστικό χώρο που με μεράκι φτιάχνουμε για τους κατοίκους της περιοχής. Σκέφτηκα να περπατήσω όσο θα την περίμενα, για ακόμη μια φορά στις αρχαίες μνήμες του άλσους. Διάλεξα ως προορισμό το μοναδικό στεγασμένο και προστατευμένο από το 1961 εύρημα του ναού και της οικίας του Ακάδημου. Για κάποιο λόγο σαν επισκέπτομαι αυτή την παρακμιακή μεταλλική κατασκευή, νιώθω την εγκατάλειψη της πολιτείας επάνω σε ότι δηλώνει υποκριτικά ότι την αφορά ως ιστορία.
Δεν πρόλαβα να κάνω τριάντα δρασκελιές περπατώντας στο κατηφορικό πρανές περιμετρικά του στεγασμένου χώρου, όταν τα μάτια μου σταμάτησαν με απορία πάνω στην ξεριζωμένη πληροφοριακή τσιμέντινη κατασκευή. Ήταν ριγμένη και διαμελισμένη από ανθρώπινο κανιβαλισμό. Κοίταξα αν είχαν μπει οι βέβηλοι στον ιερό χώρο καταστρέφοντας την περίφραξη και άφησα μια ανάσα ανακούφισης σαν διαπίστωσα ότι η αφροσύνη ικανοποιήθηκε μόνο πάνω στην πλάκα ετούτη.
Γύρισα το βλέμμα μου δεξιά στο χωμάτινο υγρό και γεμάτο αποκαΐδια δρομάκι να δω τη θέση που είναι το καταχωμένο με περιφρόνηση πηγάδι των αρχαίων, αλλά δεν είδα τίποτε. Αριστερά μου πεσμένοι φοίνικες που κόπηκαν και κάηκαν στις αυτοσχέδιες πυρές δίπλα στο τείχος του Ιππία. Μέσα σε αυτόν τον ιερό περίβολο κάποτε προφυλάσσονταν οι δώδεκα ιερές ελιές, ξακουστοί κλώνοι του δώρου με το οποίο κέρδισε την ονοματοδοσία της Πόλης η θεά Αθηνά. Γύρω από την ιστορία που γέννησε τη γλώσσα των Εθνών στον πλανήτη, ήταν ένα σωρό χαρτόκουτα, και ρούχα που έφτιαχναν ένα άθλιο καταφύγιο ύπνου.
Η συνάντηση
Ήδη είχα μέσα μου την αίσθηση ότι είχαν βιάσει κάποιοι την ιστορία, δηλαδή την ίδια τη ζωή μας και το κοινό αγαθό της συλλογικής μνήμης του πολιτισμού, είχε γίνει ένα φτηνό καταναλωτικό αντικείμενο προς χρήση.
Κοίταξα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον το μικρό απομεινάρι του τείχους των ιερών ελιών και διαπίστωσα πως τα αποκαΐδια είχαν αφήσει την βρώμα της χρήσης επάνω του. Μια μικρή πέτρα όμως δεν ήταν θλιβερά αγκαλιασμένη μαζί με τις άλλες σε αυτή την ιστορική συστάδα. Βρώμικη, σπασμένη και αποκομμένη αφού χωρίστηκε από την ιστορία της χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες των δίποδων που πέρασαν το παρόν τους σε μια άγνωστη για αυτούς σελίδα γνώσης.
Κάθισα λίγο μακρύτερα σε ένα άθλιο παγκάκι με σκουπίδια γύρω του και προσπάθησα να μιλήσω μαζί της, γιατί ξέρω ότι οι «ξεριζωμένοι» πάντα έχουν διάθεση να μιλήσουν για την ιστορία τους λέγοντας της:
Η συζήτηση
- Δεν μπορώ να σε πιάσω και να σε βάλω από εκεί που έφυγες γιατί δεν γνωρίζω, αλλά φοβάμαι συνάμα να ακουμπώ με την άγνοια μου ότι σκοτώνει ο πολιτισμός μας.
Π: Δεν χρειάζεται να με πιάσεις, μια και τίποτε δεν μένει άφθαρτο. Ήρθε και η δική μου ώρα να αποδομηθώ και να γίνω μπάζα στην ροή της ιστορίας. Εμένα με ξερίζωσαν τα χέρια ενός δίποδου για να στηρίξει την αυτοσχέδια σχάρα και να χορτάσει την πείνα του, αλλά κάποιες άλλες πέτρες πιο πάνω από εμένα στον τοίχο τις ξερίζωσε η άρρωστη σκέψη των προγόνων σου. Θυμήσου αν μπορείς τι έκανε ο Ισπανός αυτοκράτορας του Βυζαντίου Θεοδόσιος ο Α΄ που δεν άφησε τίποτε όρθιο. Διέλυσε με τον πνευματικό αφιονισμό του ωφελιμισμού κάθε πληροφορία που ήταν συγκρατημένη στις συναρμογές των κτιστών αδελφών μου . Τουλάχιστον εγώ σκοτώθηκα από την ανάγκη μετουσίωσης των αποκτημάτων σε τροφή, και τούτο είναι πιο τίμιο κατά τη ζωή των ανθρώπων στη λειτουργία της άγνοιας τους .
- Δεν έχετε μείνει πολλές και συνεχώς σας καταστρέφουμε προβάλλοντας τις ανάγκες μας οι άνθρωποι που τις ονομάζουμε εξέλιξη.
Προχτές ήταν να χτίσει ο Μπόμπολας (είναι μεγάλος επενδυτής της εποχής μας) ένα ολόκληρο συγκρότημα δίπλα σου, με την αρωγή ανθρώπων της εξουσίας που για κάποιο ωφελιμιστικό λόγο υποστήριζαν τα συμφέροντα του.
Π: Μη σκοτίζεσαι , μη συνεχίζεις…
Εγώ δεν είμαι απολύτως τίποτε ! Είμαι μια εκδοχή της σκέψης σου με αφορμή την εστίαση που έκανες επάνω στις μνήμες των πληροφοριών της παιδείας σου.
Νομίζεις ότι έχει αξία η παρουσία μου σαν δεν καλλιεργήσεις την κριτική σου σκέψη πάνω στο ερώτημα ποιος Είσαι;
Είναι λίγοι αυτοί που φυλάνε στις προθήκες των Μουσείων κάποιες άλλες πέτρες της εποχής μου και έχουν βάλει το ερώτημα τούτο προς τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι είναι δίποδα ζώα που φορούν κοστούμια και χαίρουν εκτίμησης από το ωφελιμιστικό παρόν της εποχής τους. Για αυτούς δεν είμαστε εμείς οι πέτρες τίποτε, παρά μόνο το μέσον που θα υπάρχει θετικό ωφελιμιστικό πρόσημο στο σύντομο διάστημα της ζωής τους.
- Ποιος φταίει ; Φταίω εγώ, οι γονείς μου, οι δάσκαλοι μου; Φταίνε οι αντιλήψεις;
Π: Εσύ κάθεσαι εκεί , εγώ είμαι εδώ και για αυτό δεν φταίει κανείς. Δεν φταίει ο μετανάστης και ο άστεγος που περνά την πνευματική γύμνια του από πάνω μου. Δεν φταίνε οι πολιτικοί σας που με την ωφελιμιστική τους άγνοια εξαθλιώνουν τη ζωή. Δεν φταίνε οι αντιμαχόμενοι των κομμάτων που ψάχνουν την βία στα αποκαΐδια της φιλοσοφικής φτώχιας τους.
Δεν είναι κανένας πιο σπουδαίος απέναντι σε ανάξιους αντιπάλους της σκέψης του.
Είσαστε όλοι γλυκύτατα και συμπαθή δίποδα που μέσα στην υγρασία της σιωπηλής μου μνήμης σας βλέπω με ηρεμία ονομάζοντας το είδος σας ανθρωπάκια.
Αγέννητα πνευματικά είστε ακόμη μια και νομίζεται πως η κίνηση που σας παρέχουν τα πόδια σας καθιστά αξιότερους από τα δέντρα ή τις πέτρες.
Τόσο ξέρετε για αυτό και τόσο αυτοκαταστρέφεστε… Φτάσατε μέχρι να υποστηρίζετε πως έχετε γνώση για τον κατασκευαστή θεό σας.
- Γιατί μου αφαιρείς το δικαίωμα να αλλάξω τις πεποιθήσεις μου και να γίνω μεταρρυθμιστής της κοινωνίας μου; Γιατί μου ακυρώνεις την δυνατότητα εξέλιξης μου;
Π: Δεν σου αφαιρώ τίποτε γιατί απλούστατα δεν το είχες και δεν θα το έχεις ποτέ.
Όλοι αυτοί που σου μιλούν για πνευματική εξέλιξη πλανώνται οικτρά σαν νομίζουν ότι τούτο μπορεί να συμβεί στο ανθρώπινο είδος. Ουδέποτε μετακινήθηκε η ανόητα ονομαζόμενη «συλλογική συνείδηση» του είδους σας. Εκδοχές ανθοφορίας είχατε ιστορικά κατά τις περιόδους που η Ύβρη του ωφελιμισμού σας έσερνε την Άτη των βεβαιοτήτων σας. Αυτός είναι ο αιώνιος και αέναος κύκλος που τελειώνει (;) πάντα με το θάνατο των περιόδων της ανθούσας εξουσίας σας.
Η μόνη κατάκτηση που μπορείτε να έχετε είναι η συνειδητοποίηση της ακινησίας των αναγκών σας μια και βρίσκεστε πάνω στη γη και μοιραζόμαστε την ίδια βαρύτητα.
- Τι θέλεις να μου πεις; Νομίζω ότι είσαι αφοριστική για το ανθρώπινο είδος;
Π: Βρίσκεσαι δίπλα και πάνω στην αρχέγονη γνώση που γέννησε τον παγκόσμιο πολιτισμό σας. Δεν διερωτήθηκες αν η γέννα ήταν διαφορετική από το τελικό εγχειρισμένο πτώμα του πολιτισμού που έχετε και είναι γεμάτο από λογικές θεωρητικές αιτιάσεις της κάθε προσωπικής ανάγκης χωρίς φιλοσοφική διάκριση ;
Πότε ανθρωπάκι έκανες επίσκεψη στα κληροδοτήματα των πληροφοριών που υπάρχουν μέσα τα ονόματα που χρησιμοποιείς στην χαλασμένη από την ιδιωτεία γλώσσα σου;
Έχεις λάθος πληροφορίες για τον Προμηθέα των μύθων σου...
Πότε σκέφτηκες ανθρωπάκι ότι αυτό που βλέπεις ως ένδοξη ιστορία πάνω στα χαλάσματα, είναι η ηθελημένα λάθος εκδοχή της ωφελιμιστικής σου ιδιωτείας;
Πόση διαφορά έχουν μεταξύ τους -ανθρωπάκι- οι σύγχρονοι πολιτικοί αντίπαλοι των υποτιθέμενων πολιτικών άκρων της εποχής σου;
Νομίζεις ότι διαφέρουν ανθρωπάκι μου οι υπουργοί και οι διευθυντές της εξουσίας από τους γλοιώδεις και πεινασμένους λαθρομετανάστες που χαλούν την διακόσμηση του ύπνου σου;
- Όχι Πέτρα ! Δεν σου επιτρέπω να τα ισοπεδώνεις όλα!
Μπορεί να έχεις πάνω σου την πίκρα της χαμένης ιστορίας, όμως ακόμη και οι πληροφορίες σου δεν είναι αδιαπραγμάτευτες. Δεν έχω άλλο στήριγμα για να λειτουργήσω την βιολογική μου ανάγκη να συγκροτώ Πολιτείες, παρά μόνο αυτό των ανθρώπων γύρω μου. Χρέος μου είναι να ψάχνω την καλύτερη εκδοχή της δικής μας συνύπαρξης μέσα από τα διαρκή λάθη της ιστορίας.
Π: Δεν έχω πίκρα αγαπητέ μου, γιατί η γνώση πάντα βρίσκεται έξω από το λάκκο των συναισθημάτων της ανθρώπινης κρίσης. Αυτό ανθρωπάκι μου δηλαδή η ενότητα των πάντων, είναι το πύρινο κέντρο που φτιάχνει τη ζωή και μόλις το ανέφερες χωρίς να καταλαβαίνεις την δομή του που σε ξεπερνά.
Το «αγαπώ» ανθρωπάκι, είναι μια κίνηση που σημαίνει ότι μπορώ να αποχωρίζομαι και να φεύγω από ότι ψέμα έχω στη ζωή μου, το οποίο βέβαια για όσο χρόνο το λειτουργώ μου είναι χρήσιμο. Χωρίς την κίνηση των ιδεών μέσα από επανεξέταση βεβαιοτήτων -αγαπημένο μου ανθρωπάκι- δεν μπορεί να υπάρξει ζωή. Η «ακινησία» ως κατάσταση, νομοτελειακά επιστρέφει το υποκείμενο σε προηγούμενες καταστάσεις που δεν θα τις ζήσεις ποτέ όντας εδώ μαζί μου. Σου μιλώ για τον θάνατο που σου διαφεύγει η ουσία του ενώ νομίζεις ότι διαφεντεύεις το ιδεολόγημα του.
Σήκω και φύγε γρήγορα από εδώ που λειτουργώ τη σιωπή μου, γιατί υπάρχει κίνδυνος να θεωρήσεις πως κατέχεις γνώση και τούτο είναι Ύβρη που θα την πληρώσεις.
- Θέλεις να στείλω την πληροφορία της αποδόμησης σου πέτρα;
Π: Μου είναι αδιάφορο γιατί ακόμη χρειάζεστε την ύπαρξη του Εγώ σας για να καλύπτετε τις άφρονες ανάγκες σας που τις ονομάζετε επιθυμίες κόντρα στην ταλαιπωρία της καθημερινής βαρύτητας που υφίστασθε.Δεν μπορείτε να μεταφέρετε μεταξύ σας πληροφορίες, γιατί η κάθε διαφορετική επιθυμία των ατομικών σας Εγώ, τις αλλοιώνει τραγικά κατά την μετάδοση τους.
Δομημένη, αδόμητη, συλημένη, σπασμένη, κονιορτοποιημένη και όπως αλλιώς να υπάρξω δεν θα σταματήσω να υφίσταμαι γιατί οι πληροφορίες που έχω μέσα μου είναι πιο δυνατές από τις ανάγκες σου.
Η αποχώρηση
Σηκώθηκα κοιτώντας γύρω μου, και εντόπισα ένα ξερακιανό μετανάστη που μάζευε σε ένα αυτοσχέδιο καρότσι κάτι τενεκέδες. Μου φάνηκε πως μέτραγε την πραμάτεια του με αγωνία ψάχνοντας για να ικανοποιήσει την πληρότητα της ύπαρξης του.
Σε ένα νερόλακκο λίγο πιο πέρα δυο πορτοκαλί λιβελούλες πετούσαν σε μια ερωτική σμίξη από πάνω του. Δεν το είχα προσέξει άλλη φορά πως αυτό το προϊστορικό έντομο συνέχιζε να ενδημεί σε αυτό το μικρό πνεύμονα ιστορίας ανάμεσα στην μιζέρια του μπετόν της εποχής μας.
Νομίζω ότι ταίριαζε η καπνισμένη πέτρα με αυτή την ορμέμφυτη διάθεση του έρωτα να συνεχίσουν να υπάρχουν τα δύο έντομα χωρίς ανταγωνιστική κρίση μέσω θεωριών στο οικοσύστημα.
Κάπου στη συνέχεια σαν συνάντησα τη λογική των ανθρώπων ξεκίνησα να μιλώ για τα γνωστά πράγματα της ζωής που τα ορίζουμε ως πραγματικότητα και άφησα λίγο πιο πίσω στη σκέψη μου τον χαρακτηρισμό που μου έδωσε η πέτρα λέγοντας με ανθρωπάκι.
Άλλωστε ο χαρακτηρισμός ήταν για μένα και άβολος… μια και εσύ Αριστερέ, Δεξιέ, Χρυσαυγίτη, Θρησκευόμενε, Επιστήμονα , Ποιητή, Υπουργέ, Πρωθυπουργέ , δεν είστε ανθρωπάκια. Πως θα μπορούσατε να έχετε θετική σκέψη λειτουργώντας την αξία σας μέσα από τέτοιους χαρακτηρισμούς…
Έχετε σαφώς αξιοπρέπεια και αγωνίες πάνω στα δίκαια των αντιλήψεων σας, που με την πειθώ του λόγου και την βία των έργων, ευελπιστείτε να τα εφαρμόσετε για το καλό όλων μας.
Η «αποχώρηση» είναι πάντα οδυνηρή αν έχει μέσα της το βίωμα της θλίψης σαν διαπιστώνεις ότι ως είδος οφείλεις να στηριχτείς στον εαυτό σου και τους γύρω που είμαστε όλοι ανεξαρτήτως αμετανόητα ωφελιμιστικά δίποδα…
Να μη ξεχάσω να στείλω τα χαιρετίσματα μου στους Ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο, καθώς και στους Προέδρους των πολυεθνικών εταιρειών που πασχίζουν μέσα από την αξία τους να οργανώσουν το ιστορικό και κοινωνικό μόρφωμα των λαών της εποχής μας.
Θα ήθελα να τους πω ότι η πέτρα σαφώς θα έκανε λάθος και δεν είναι ανθρωπάκια του συμβατικού χωροχρόνου που αντιλαμβανόμαστε.
Φαντασιωτικές αηδίες μιας αμφιλεγόμενης συνομιλίας ήταν τα γραμμένα στο πιο πάνω κείμενο.
Άλλωστε όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι ξέρουν και τι ακριβώς θα συμβεί μετά τον θάνατο τους … πώς να μην είναι σπουδαίοι και κυρίαρχοι απέναντι από ανόργανες ενώσεις που ονομάζονται πέτρες.
Φωτογραφικό αρχείο από το οδοιπορικό της εμπειρίας
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το απόγευμα της μεθεπόμενης ημέρας, μια και δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή να αποτυπώσω ότι έβλεπα. Τίποτε δεν είχε αλλάξει μια και οι «τάφοι» του πολιτισμού μας έχουν μια εκνευριστική ηρεμία από την αδιαφορία των ζωντανών.
Η καταστροφή της πληροφοριακής πλάκας
στον ναό του Ακάδημου
στον ναό του Ακάδημου
Ο βανδαλισμός του τείχους του Ιππία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου