Μου ήρθε η επιθυμία να γράψω για το νέο μου παιχνιδάκι, που ως απόκτημα δώρου μου ανέβασε την διάθεση. Η εικόνα της ανάρτησης είναι αφιερωμένη σε αυτό. Πρόκειται για μια συσκευή φακού που γυρνώντας την μανιβέλα φορτίζει μια μπαταρία η οποία διαρκεί περίπου για ένα λεπτό.
Από την ώρα που μπήκα στο γραφείο μου άρχισα να γυρίζω παιχνιδιάρικα την μανιβέλα του και ανοιγόκλεινα τον διακόπτη φωτίζοντας διάφορα σημεία στο χώρο μου.
Ναι… ήθελα να γράψω για κάτι τόσο απλό που μου τράβηξε την παιδιάστικη προσοχή και πωλείται σε γνωστή αλυσίδα πολυκαταστημάτων.
Το έπιασα στην χούφτα μου και έκανα όλες τις πιθανές λαβές, παίζοντας με τις εκδοχές κρατήματος του, αφήνοντας μου στο τέλος μέσα από τις δεξιότητες κρατήματος μια αίσθηση ευχαρίστησης. Για όση ώρα έπαιζα με φανταστική παρέα το παλιό παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» φωτίζοντας διάφορα σκοτεινά δωμάτια στο σπίτι, ένιωθα ότι έκανα κάτι σημαντικό αφήνοντας την διάθεση μου να εκφραστεί μέσα από μια τόσο ενδιαφέρουσα δραστηριότητα. Ήταν σαν να έπαιζα με ένα μικρό παιδί και ανακαλύπταμε για πρώτη φορά την εικόνα των αντικειμένων και των χώρων μέσα από μια άλλη φωτισμένη οπτική.
Έχω διανύσει πολλά χρόνια σκέψης στη ζωή μου για να το καταφέρω τούτο και είπα να το κοινωνήσω από αυτό το χώρο μήπως και βρει ο αναγνώστης σαν διαβάσει το κατόρθωμα μου, κάτι αντίστοιχο να παίξει στην δική του ζωή.
Πριν δυο μέρες μου ήρθε η επιθυμία να γράψω τις σκέψεις μου, παρακολουθώντας ένα βίντεο που μιλούσε για εργατικούς αγώνες μέσα από τα "μάτια" ενός πολιτικού κόμματος. Οι σκέψεις της γραφής θα αποδομούσαν τις προφανείς εκδοχές της ζωής που μας παρουσιάζουν, καθώς και την ουσιαστική εκπαιδευτική (μισερή) παθογένεια του πολιτισμού μας… Σκέφτηκα όμως πως ήσαν βλακείες αυτές οι σκέψεις μου, γιατί κανένας δεν μου ζήτησε την γνώμη, ούτε και διερωτήθηκε ποτέ προς εμέ αν οι στομφώδεις εκφράσεις μέσα από αγωνιστικές πεποιθήσεις είναι δυνατόν να τις επαναδιαπραγματευτούμε. Ποιος μου ζήτησε να αλλάξω την σκέψη του κόσμου… αλλά και δεν είναι σίγουρο ότι οι προτάσεις οπτικής που δίνω έχουν καμιά αξία … Ότι έχει αξία στη ζωή και είμαστε ικανοί να το καταλάβουμε γίνεται αυτόματα μέρος των συνηθειών μας και έτσι προχωρά το κάρο του πολιτισμού μας σε άλλα Ήθη. Εδώ όμως στο έτος 2012 ακόμη έχουμε κόμματα και αντιπροσωπευτική ωφελιμιστική δημοκρατία με σαφώς προσδιορισμένους εχθρούς... που βρίσκονται κάτω από την ίδια ανάγκη. Πως θα χαλάσω το ζωτικό ψεύδος του εκάστου πιστού;
Λίγο πιο πριν από αυτό το βίντεο είχα και άλλες σκέψεις... που ήθελα να τις κοινοποιήσω μέσα από κείμενο και είχαν να κάνουν με την πνευματική έκπτωση στη ζωή, κατά την οποία εκφράζουμε μόνο τις απαιτήσεις μας χωρίς να έχουμε την παραμικρή υποψία για ενδεχόμενες υποχρεώσεις σε μια απροσδιόριστη σε μέγεθος και είδος ομάδα αλληλοεξαρτώμενων δυναμικών. Δηλαδή μέσα σε αυτό που γράφω ως αλληλοεξαρτώμενες δυναμικές, περιλαμβάνει τα πάντα ξεκινώντας από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις , την πολιτεία, την χλωρίδα και την πανίδα καθώς και ορισμένες "καρκινικές" στην αναπαραγωγή τους αφηρημένες έννοιες, που γίνονται ανθρώπινη πραγματικότητα και ξεκινούν από το χρήμα και καταλήγουν στο θεό μας.
Έκανα όμως μια γκριμάτσα και σκέφτηκα «δεν πάει στο διάβολο» ποιος μου ζήτησε να σκεφτώ για αυτόν. Μα δεν είναι και σίγουρο ότι οι σκέψεις μου αποτελούν κάτι σοβαρό και απαραίτητο για τις αναπνοές των άλλων…
Λίγα χρόνια πριν σαν άκουγα να μιλά κάποιος ετοίμαζα στη σκέψη μου τις απαντήσεις αντίρρησης στα λεγόμενα του, φροντίζοντας να μην πεινάσει το Εγώ μου φοβούμενος παράλληλα μη χαλάσει το καλυβάκι της κοινωνικής μου στέγασης. Το ίδιο το βλέπω σήμερα γύρω μου, και συνεχίζω -κάποιες φορές- να το κάνω ακόμη. Βέβαια την αυθαίρετη παράγκα της αυτοεικόνας, την πήρε ο διάβολος και μου έμεινε μόνο το χωράφι στο οποίο δεν ξέρω αν πρέπει να χτίσω κάτι πάνω του ή να χαρώ τα λιγοστά τετραγωνικά του με παιχνιδιάρικες αγκαλίτσες που κυλιούνται χωρίς φοβικούς απολογισμούς και το κάθε βράδυ να μοιράζομαι ένα αντίσκηνο ινδιάνικης προέλευσης.
Άρα το παιχνιδάκι που απέκτησα ήταν η ομορφότερη εκδοχή να μιλήσω για κάτι που το καταλαβαίνουμε όλοι, και μας δίνει χαρά. Πιστεύω πως θα το ενέκρινε ως πρόταση χαράς και ο (αποθαμένος;) φίλος από τα παλιά Αρίστιππος.
Εμένα μου δόθηκε το φακουδάκι με την εξυπνάδα της μανιβέλας σε κόκκινο χρώμα που είναι αρκετά ελκυστικό για το παιχνίδι.
Ότι βρείτε που μπορεί να βοηθήσει στο ατομικό σας παίξιμο καλό είναι και να είστε σίγουροι ότι τούτο είναι μια πολύ σπουδαία πράξη στη ζωή μας, ακόμη και όταν οι πάντες μας προτρέπουν να είμαστε συνοφρυωμένοι σοβαρά εκφραζόμενοι.
Συνήθως μας ζητούν με σοβαρό τρόπο να διεκδικούμε μια γελοία ζωή για την οποία δεν έχουμε ίχνος προσωπικής χαράς και σαφώς ερωτήματα γι αυτήν, που θα κάνουν να κινδυνεύει η συνήθεια της πόζας που έχουμε για να μας πουν οι γύρω… Μπράβο!
Άντε πάω να συνεχίσω λίγο ακόμα ... δεν χορταίνεται το άτιμο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου