Σατωβριάνδου τότε και τώρα (15 Οκτ 2012)

.




Πίσω από το Εθνικό Θέατρο στην οδό Αγ. Κωνσταντίνου, βρίσκεται ως παράλληλη η οδός Σατωβριάνδου. Αυτό το δρόμο επέλεξε η Μαίη Σεβαστοπούλου να τον κάνει φορέα της ιστορίας και να κοινωνήσει το θεατρικό παρελθόν στο δικό μας σήμερα.
Διάλεξε με τον δικό της τρόπο να μεταφέρει τις αγωνίες και τα συναισθήματα των ηθοποιών του 1955 στο παρόν και να δούμε πως η βάση της καρδιάς μας είναι ίδια βάζοντας σε αμφιβολία την παραδοχή ότι …οι εποχές έχουν αλλάξει.

Η ιστορία της συγγραφέως, σκηνοθέτιδας και υπέροχης ερμηνεύτριας στο σανίδι Μαίης Σεβαστοπούλου, θέλει μια μητέρα με την κόρη της και τον ερωτιδέα σύντροφο της να βρίσκονται από μια διασάλευση της μηχανής του χρόνου από το έτος 1955 στο σήμερα, ψάχνοντας ένα φίλο τους στο καφενείο ηθοποιών το Στέμμα, για να κανονίσουν τη μεταφορά τους με φορτηγό ως μπουλούκι στην επαρχία. Αντί λοιπόν του καφενείου της εποχής, βρίσκονται στων «Αγγέλων Βήμα» όπου γίνεται μια πρόβα τραγουδιών κατά την προετοιμασία παράστασης.
Τα ευτράπελα, οι παρεξηγήσεις λόγω των αλλαγών στα ήθη την ομιλία και στα πρόσωπα που έχουν υπάρξει στο κενό των 57 χρόνων ιστορίας, κάνουν τον θεατή να γελά με την καρδιά του.

Μια παράσταση γεμάτη τραγούδι, ένταση ζωής και αγωνία να υπάρξει ο κάθε ένας χαρακτήρας του έργου στη ζωή είναι τα στοιχεία που κρατούν τον θεατή συμμέτοχο σε αυτή την απρόσμενη ζεύξη του χθες με το σήμερα.

Το έργο στέκεται σε ένα πάντρεμα πρόζας και τραγουδιών μέσα από την ερωτική διάθεση που αναπτύσσεται μεταξύ της κόρης του χθες και του σημερινού καλλιτέχνη. Πίσω όμως από το προφανές του μύθου, η συγγραφέας κάνει μια τομή στα ήθη που αναπολούμε από το παρελθόν και την καθαρότητα που ψάχνουμε σήμερα οι άνθρωποι στις σχέσεις του πολιτισμού μας.

Είναι συγκινητικό ως διαπίστωση κατά την σκηνοθετική ματιά ότι δεν μπορεί να ζήσει το παρελθόν στο σήμερα γιατί (ίσως;) δεν υπάρχει, μα το ερώτημα τίθεται στο αν υπάρχουμε και εμείς …ή αν απλά καταναλώνουμε το παρόν μας σε έρωτες, δουλειές και γρήγορες επιθυμίες μας.

Οι ηθοποιοί κατόρθωσαν να δώσουν το μίγμα της θλίψης και του γέλιου σε τέτοια δόση ώστε να κρατά τον θεατή σκεπτόμενο τα στοιχεία της ζωής του μέσα από τις ερμηνείες.

Όλοι οι συντελεστές μαζί με την ζωντανή μουσική του πιάνου αξίζουν συγχαρητήρια.

Θα μου επιτραπεί όμως μια εξαίρεση που αφορά την Μαίη Σεβαστοπούλου η οποία κατά την ερμηνεία του ρόλου της λειτούργησε ένα «σεμινάριο» για τον ορισμό της «Θεατρίνας» που προτείνω να το παρακολουθήσουν οι νέοι ηθοποιοί για να ψυχανεμιστούν «τι» είναι αυτό το άρρητο που ενώνει υποκριτή και θεατή στο ταξίδι της ψυχής τους σε μια παράσταση.

Παίζουν οι :
Μόνικα Κολοκοτρώνη, Κατερίνα Κυβετού, Μαίη Σεβαστοπούλου, Νεκτάριος Φαρμάκης, Κωνσταντίνος Χατζούδης
Στο πιάνο τους συνοδεύει ο Αλέξανδρος Μακρής
Κάθε Κυριακή μέχρι το τέλος του έτους στις 21.45 στων Αγγέλων Βήμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου